 |
| De delegatie van Zuid-Afrika. (Foto Wafa) |
Zo indrukwekkend als de Zuid-Afrikaanse presentatie was, zo weinig indrukwekkend was die van Israel een dag later. Niet dat het niet goed in elkaar zat, net zoals Zuid-Afrika coverde Israel alle aspecten. Het begon met Tal Becker, een vroegere medewerker van de Algemene Vergadering van de VN, die betoogde dat niet Gaza maar Israel de partij was die was aangevallen en bedreigd, iets wat Zuid-Afrika alleen in een bijzin had gezegd. Vervolgens de internationale expert professor Malcom Shaw die verklaarde dat er geen rechtstreeks dispuut had plaatsgevonden tussen Zuid-Afrika en Israel. Dat was een belangrijk element aangezien Zuid-Afrika dus wellicht geen partij was in het conflict. Verder verklaarde hij ook dat Zuid-Afrika weliswaar had aangetoond dat verschrikkelijke dingen waren gezegd door Israeli's maar dat ze niet afkomstig waren van bepalende leidinggevenden. Kortom, er was geen sprake van intent, van de bedoeling om genocide te plegen. Zo waren er bijvoorbeeld geen plannen om de bevolking van Gaza permanent te verplaatsen.
Nu was dat al enigszins gewaagd, aangezien er wel degelijk sprake was geweest van het vernielen van hele delen van bijvoorbeeld Noord-Gaza zodat niemand er meer naar zijn huis kan. Maar de dame die daarna aan de beurt kwam, Galit Raguon van het ministerie van Justitie, spande de kroon met een litanie aan leugens. Zo zouden vrijwel alle slachtoffers de schuld zijn van Hamas. Of te wijten zijn aan misinformatie van - alweer - Hamas. Bijvoorbeeld over de aanval op het Ahli-ziekenhuis in het begin van de Israelische campagne, waarbij veel slachtoffers zouden zijn gevallen, maar dat te wijten was aan een afgezwaaide raket van de Islamitische Jihad. (Een gewaagde opmerking, want die aanval is nog steeds omstreden en hetzelfde geldt voor haar opmerking dat er niet was gesproken over de ''vele'' slachtoffers die raketten van Hamas zouden hebben gemaakt in Gaza zelf. Of de net zozeer onbewezen slachtoffers die gevallen zouden zijn doordat Hamas mensen had verhinderd van plek te veranderen). Ze had verder veel lof voor het zegenbrengende werk van COGAT, een afdeling van het Israelische leger. die hard zou werken met internationale organisaties om hulp te leveren (die dan weer werd gestolen door Hamas). En ze verklaarde dat de verplaatsingen van de bevolking waren bedoeld om de bevolking te beschermen.
Daarna kwam Omri Sander die verklaarde dat de militairen hun tactiek al hadden veranderd en troepen hadden teruggetrokken. Hij citeerde een recente uitspraak van Netanyahu waarin deze zei dat Israel niet in Gaza wil blijven en de Palestijnen ook niet weg hoeven te gaan. Verder verklaarde hij dat Israel al contact had opgenomen met mevrouw Kaag die onlangs in haar nieuwe functie - coördinator van de hulpverlening aan Gaza - was begonnen. Vervolgens kwam Christopher Staker die zich stortte op de betekenis van de dingen die Zuid-Afrika had gevraagd. Zo zou het stoppen van de vijandelijkheden alleen gelden voor Israel, terwijl Hamas rustig zou kunnen doorgaan met Israel te bombarderen, en zouden er ook geen beperkingen gelden voor ''de andere partij'' waar het betrof het laten verdwijnen van bewijsmateriaal en het toelaten van commissies van onderzoek. En tenslotte de vice-procureur-generaal van Israel, Gilad Noam, die tot taak had alle bezwaren tegen de ''misleidende'' en deels gelogen aanbevelingen van Zuid-Afrika te resumeren.
Wat er nu gaat gebeuren is niet meteen duidelijk. De rechters overleggen eerst, mogelijk vragen ze verduidelijkingen van de partijen en vervolgens zullen ze op korte termijn een uitspaak doen. Uiteraard is het onmogelijk te voorspellen hoe die uitspraak gaat uitpakken. Een duidelijk punt van Israel is dat Zuid-Afrika geen partij is in het conflict omdat het geen dispuut had met Israel. Aan de andere kant lijkt het onwaarschijnlijk dat het Hof een klacht die intussen door tal van laden wordt gesteund zomaar op een dergelijke ''technicality'' van de hand gaat wijzen. Tenslotte is een buitengewoon groot deel van de wereld wel degelijk partij. Van de andere punten lijkt de Zuid-Afrikaanse bewijslast hopelijk groot genoeg. Er was een oeverloze hoeveelheid uitlatingen en daden die wezen op ''intent'', maar of dit volgens het hof ook bewezen is, blijft een grote open vraag. Aan de andere kant stuit het Israelische beroep op het meewerken aan het leveren van humanitaire- en voedselhulp op een gigantische hoeveelheid constateringen van VN- en internationale organisaties over de onmogelijkheid hulp te leveren. Er is ook enorm veel bewijslast voor de massale destructie in Gaza. Zo er ooit een zaak van genocide voor het Internationale Hof van Justitie is aangebracht dan is het wel nu. Maar de rechters zullen beslissen en tot zolang verkeren we in onzekerheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten