vrijdag 12 maart 2010

CIDI-symposium vooral opmerkelijk door wat er allemaal niet was

Het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël) heeft woensdag een symposium gehouden dat zich  onderscheidde door wat er allemaal niet was. Dat waren vooral drie dingen: 1) een gemengd publiek - jong/oud en links/rechts, 2) sprekers van een wat linksere herkomst dan Israëlische Likud- of Nederlandse CDA/VVD  signatuur, en 3) ook maar de geringste vermelding van enige kritiek op- of discussie over de politiek van Israël
Aanleiding voor het symposium was het afscheid van John Manheim, na 11 jaar voorzitterschap en 24 jaar lidmaatschap van het CIDI-bestuur, en zijn opvolging door Onno Hoes (foto), bekend door een mislukte gooi naar het voorzitterschap van de VVd en zijn huwelijk met tv-corifee Albert Verlinde. De bijeenkomst werd gehouden in het Vredespaleis in Den Haag, wat in oppositiekringen tot enig beroering had geleid. Het CIDI had namelijk destijds de uitspraak van het in het Vredespaleis gehuisveste Internationaal Hof van Justitie over de illegaliteit van de bouw van de Muur naast zich neer gelegd en het hof een Arabisch tribunaal  genoemd. 
Er was een op het eerste gezicht indrukwekkende lijst sprekers: minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin, de Israëlische minister van Atoomenergie Dan Meridor, de Canadese top-jurist en parlementariër Irwin Cotler, ex-NAVO-chef De Hoop Scheffer en de vroegere terrorisme bestrijder en onderkoning van Irak, Paul Bremer III. Een tweede blik op deze lijst onthuld echter dat van geen van deze sprekers iets anders kon worden verwacht dan een pro-Israëlisch perspectief, zoniet een apologetisch Israël-standpunt. Het ontbreken van zelfs maar voorzichtig meer kritische sprekers uit bijvoorbeeld linksere Israëlïsche kringen (om niet te spreken van up to date academici of Palestijnse, c.q. uit de regio afkomstige tegengeluiden) maakte dat het element spanning geheel ontbrak. Dat was iets wat ook door veel van de aanwezigen - eigenlijk iedereen die ik gesproken  heb - zo werd gevoeld.   

Het was al met al een wat wonderlijke ervaring, deze CIDI-happening. In het begin van de jaren 90 schreef ik eens, op basis van het feit dat ik zowel de oprichter Bob Levisson als directeur Ronny Naftaniël al heel lang heel goed kende, een portret van het CIDI  voor het blaadje Hakehilla van de (orthodoxe) Joodse Gemeente. Het CIDI kwam er uit te voorschijn als een lobby-organisatie, maar een fatsoenlijke en 'slimme lobby' zoals de betreurde Maarten van Traa, destijds PvdA Kamerlid en buitenlandwoordvoerder, toen zei. Het CIDI, zo was de mening vrij algemeen, wist redelijk het midden te houden tussen Israëlische propaganda en de realiteiten (en werkelijkheidszin) van de Nederlandse politieke partijen. De waarheid werd niet al te erg geweld aangedaan, er werd veel aan dienstverlening (documentatie, het leveren van contacten en van sprekers) gedaan, discussie werd niet uit de weg gegaan. Met als gevolg dat er goede betrekkingen bestonden met bijna alle partijen (behalve, denk ik, met de SP, die toen nog klein was). Een 'polderlobby'' noemde ik het CIDI destijds.
Maar de sfeer van het symposium van afgelopen woensdag was allerminst die van een polderlobby. Veel bekende gezichten van de VVD (onder andere Weissglas en Van Baalen) in mindere mate kopstukken van het CDA, maar - wat totaal ontbrak waren vertegenwoordigers van de linkerzijde van het spectrum. Geen PvdA, Groen Links of SP, zelfs geen prominenten van D66 was er voor zover ik kon zien. En dan het publiek: overwegend 55 plus, zoniet 60 plus, op een groep jongeren na - de zogenoemde CIDI-jongeren of CiJo die er als het ware beroepshalve bij was. Onder dit grotendeels oude publiek waren Joden uit de 'upper class' sterk oververtegenwoordigd en ontbraken - merkwaardig genoeg voor een deel bestuurders van Joodse organisaties, met name jongere bestuurders waren geheel afwezig.
Als dat al niet aangaf dat de belangstelling voor het CIDI een wat eenzijdig karakter heeft gekregen in de afgelopen jaren, dan werd dat wel geïllustreerd door de sprekers.Onno Hoes, de nieuwe voorzitter, onderscheidde zich in zijn maidenspeech vooral door het etaleren van een dosis naïef enthousiasme, waarin hij liefde voor het heilige land etaleerde, vertelde dat hij zich pas anderhalf jaar geleden in de materie was gaan verdiepen en dat hem tijdens een bezoek aan Israël aan de hand van zijn voorganger Manheim duidelijk was geworden dat de mensen daar 'gewoon willen werken en leven en niets te maken willen hebben met oorlog'. Wellicht kan iemand hem een keer meenemen naar de andere kant van de Groene Lijn en hem wat bijpraten over de achterkant van de pagina's tekst die hij de afgelopen 1,5 jaar heeft doorgenomen. Het lijkt me dat hij nog veel te leren heeft.

Daarna sprak Ernst Hirsch Ballin over 'Het recht als barrière tegen de import van haat en geweld uit het Midden-Oosten'. In zijn speech, die een raakvlak had met de strijd tegen racisme en antisemitisme die het CIDI ook tot haar taken rekent, vermeed hij nadrukkelijk te praten over het Midden-Oosten. Het ging des temeer over de strijd tegen discriminatie, waarbij de minister vooral discriminatie van moslims op het oog had, 'vermeende buitenlanders', maar ook Joden en andere minderheidsgroepen als homo's. Hirsch Ballin onderstreepte dat er geen vrede kan bestaan in een maatschappij die een groot deel van de burgers als onrechtvaardig beschouwen en zei dat 'recht en vrijheid niet los verkrijgbaar zijn' in wat wel een nauw verholen waarschuwing aan het adres van Wilders c.s. leek te zijn. De minister zei dat wordt gewerkt aan een verbetering van het aangiftebeleid inzake discriminatie (veel slachtoffers melden zich niet uit vrees, of omdat ze beschaamd zijn en de ervaring liever snel willen vergeten). Onder meer wil justitie de aangiftebereidheid verhogen door betere voorlichting en ook door de politie in dat opzicht beter voor te bereiden.

Na Hirsch Ballin was het woord aan de Israëlische minister van Atoomenergie Dan Meridor over 'The Nuclear Threat of Iran' . En daar was meteen de toon van het symposium mee gezet, want eigenlijk gingen alle verhalen die vervolgens kwamen over 'Iran, Iran, en daarna Iran' (zoals Jaap Hamburger van EAJG die er ook was, zei). Meridor hield een historisch verhaal over hoe de dreigingen in het gebied rond Israël zich verplaatsen van het slagveld naar de bedreiging van bevolkingen. Dat zou te zien zijn aan de Qassams die op Israël neerdaalden en de poging van Irak van destijds 'to go nuclear' waar Israël in 1981 korte metten mee had gemaakt. Na Irak was het de beurt aan Libië, maar dat had zich door de VS en Engeland laten overhalen af te zien van de bom. Syrië volgde, maar daarover was 'onlangs door buitenlandse media gemeld dat Israël en een reactor in aanbouw heeft uitgeschakeld', wist Meridor. En tenslotte was dan nu de beurt aan Iran. Meridor ging er, zoals het grootste deel van het Israëlische politieke establishment, vanuit dat de Iraanse ambitie om een atoombom te maken een feit is (ook al is het IAEA en de internationale inlichtingengemeenschap daar nog niet zo zeker van). Zo'n bom zou het machtsevenwicht omver werpen plus het regime van het Non Proliferatie Verdrag (NPV), zei Meridor, omdat dan ook Saudi-Arabië en Egypte en misschien nog wel meer landen in de regio de bom ook zouden willen.
Het was geen slecht verhaal (Meridor is een intelligent politicus, een voorbeeld van 'denkend rechts' in de Israëlische politiek), maar wat in zijn verhaal op schrijnende wijze ontbrak, was het feit dat het 1) vooral Israël is dat het zwaartepunt van zijn deterrence van het slagveld naar de bevolkingen heeft verplaatst (Libanon 2006, Gaza 2009 om slechts twee voorbeelden te noemen) en dat 2) Israël niet alleen de bom al heeft maar het NPV niet eens heeft ondertekend (en Iran wel).

Na Meridor kwam Irwin Cotler, mensenrechtenspecialist, internationaal jurist van naam, docent in Yale en Harvard, praten over 'The International Pursuit of Justice and Peace'. Cotler bleek een goed spreker, die een gepassioneerd verhaal hield over de grote vorderingen op het gebied van het internationaal recht van de afgelopen 20 jaar, het belang van de VN en de onlosmakelijke verbondenheid van recht en vrede. Maar vervolgens barstte hij los in een - het moet gezegd, goed onderbouwd - verhaal over de vele inbreuken van het recht die Iran pleegt: 1) Iran reageert niet op VN-resoluties over het verwerken van uranium, 2) het zou haat zaaien wat juridisch op één lijn staat met een oproep tot genocide (Ahmadinejad heeft gezegd dat Israël geen bestaansrecht heeft); 3) het heeft een minister van Defensie, Ahmed Wahidi,  die door Interpol wordt gezocht wegens zijn aandeel in een bomaanslag in Argentinië op een Joods centrum); 4) het vervolgt zijn eigen bevolking. Hij gaf voorbeelden hoe genocide historisch meestal start met 'aanzetten tot haat', zoals in Rwanda of voormalig Joegoslavië. En hij vertelde dat bij de naoorlogse Neurenberger processen al was gesteld dat - 'de Holocaust niet startte  in de gaskamers maar met woorden'. (Conclusie: bij haatzaaien is actie geboden).
Vervolgens deed Cotler een aanval op de cultuur van 'impunity', waarin bijvoorbeeld aangeklaagden voor het Internationaal Strafhof niet worden uitgeleverd, en pleitte hij voor sancties. Hij suggereerde sancties die de Iraanse Revolutionaire Wachters zouden treffen, die tegenwoordig oppermachtig zijn in Iran, en een groot deel van handel, banken en de oliesector controleren.
Cotler hield een boeiend en goed verhaal, maar wat in zijn verhaal over mensenrechten op verbijsterende wijze ontbrak, was de vraag hoe Israël en de mensenrechten zich tot elkaar verhouden en hoe het - als we het over ímpunity' hebben -  zit met het Goldstone- rapport. Gelukkig kreeg de professor daarover een vraag uit het publiek. Maar hij maakte zich eraf door te zeggen dat de VN-mensenrechtencommissie niet deugt en met verkeerde bedoelingen om het Goldstone-onderzoek had gevraagd. (In zijn rede had hij al wat opmerkingen gemaakt over de 'biased' opstelling van VN-instellingen ten opzichte van Israël). Ik moet zeggen dat ik toch iedere keer weer verbaasd ben over de opzichtige lenigheid waarmee erudiete Israël-apologeten van het kaliber van Cotler (denk ook aan Dershowitz) zich steeds onder dit onderwerp weten uit te wringen. Gelukkig hadden velen in het CIDI-publiek hem op dit punt wel door, geloof ik).
 
Na Cotler was de beurt aan Jaap de Hoop Scheffer, wiens verhaal als gewoonlijk zo ongelofelijk saai en inhoudsloos was dat ik het niet op kon brengen er een woord van te noteren. Wat ik ervan begreep is dat hij zich, als NAVO secretaris generaal (SG, zei hij steeds) veel met het Midden-Oosten heeft beziggehouden. Hij had de samenwerking met Israël vergroot, maar helaas had een land - hij noemde het niet, maar het was natuurlijk Turkije - laatst roet in het eten gegooid doordat het na de Gaza-invasie niet meer met de Israëli's samen wilde oefenen. Ook had hij de kleinere Golfstaatjes meer bij de NAVO betrokken (alsof er niet al lang Amerikaanse bases waren in de VAE,  Qatar en als ik me niet vergis, Bahrein). En ja, ook JdHS hamerde op het gevaar van Iran. Hij brak een lans om meer troepen naar de regio te sturen om Iran te laten zien dat het menens is.
 
Hekkensluiter (althans voor CIDI-directeur Naftaniël wiens speech ik niet kon afwachten), was de voormalige hoogste vertegenwoordiger van Bush in Irak, Paul Bremer III. Hij stal de show met het spreken van enkele zinnen niet al te slecht Nederlands, die hij zich eigen had gemaakt toen hij hier 24 jaar geleden ambassadeur was. Bremer, die Irak flink in chaos en ellende heeft gestort (lees bijvoorbeeld het interview dat ik destijds had met de Iraakse politicoloog Issam Khafaji, (hier))  is onder Bush ook terrorisme-bestrijder geweest  In een van dik-hout-zaagt-men-planken verhaal waarschuwde hij voor de grootste bedreiging voor de vrede in het Midden-Oosten die - u raad het al - natuurlijk niet het Israëlisch-Palestijnse probleem is, maar de radicale Islam. De islamitische radicalen pleegden hun aanslagen onder meer omdat zij de oorlog hebben verkalard aan de democratie. Zo was er geen democratie in Iran (de presidentsverkiezingen van juni verliepen inderdaad niet netjes). Andere voorbeelden waren de Moslim Broeders in Egypte die democratie zouden haten (wat niet waar is), net zoals de extremisten van Hamas (evenmin waar) en Hezbollah (alweer mis) en Al-Qaida (en dat klopte als enige s wèl). Tijdens zijn verhaal bleek zijn grote deskundigheid trouwens onder meer uit het feit dat hij de naam Ahmadinejad consequent uitsprak als Ahmanijedad en dat hij het had over de Palestijnse president Abu Abbas, terwijl die zoals wij allen weten Mahmoud Abbas heet, of ook wel Abu Mazen. Daarmee heb ik, lijkt me, genoeg gezegd over P. Bremer III.

Een extraatje dat daarna kwam was een soort geregisseerde discussie tussen de Israëlische generaal b.d Danny Rothschild, ex-militaire inlichtingendienst, ex-adviseur van de militaire coördinator van de Westoever en tegenwoordig lid van een denk tank, en de veiligheidsspecialist Rob de Wijk. De Wijk sprak wat moeizaam Engels en had het misschien ook niet al te goed voorbereid, zodat Rothschild op punten won. Hij bracht ons twee wetenswaardige dingen bij. Ten eerste het feit dat Israël het begrip 'deterrence' niet alleen baseert op de hoeveelheid tanks, vliegtuigen, vuurkracht etc., maar ook en vooral op de bereidheid die militaire kracht ook te gebruiken (dat is waarom de Israëli's de militaire doctrine hebben dat ze alleen op zichzelf vertrouwen, zei hij).  En ten tweede dat Israël zich helemaal geen zorgen hoeft te maken om Hamas. Als oud-lid van de delegatie naar de vredesbesprekingen had hij binnenskamers van Saeb Erakat en Abu Ala'a gehoord dat Hamas - als er een akkoord wordt gesloten - de keus uit twee dingen heeft: zich aansluiten bij dat akkoord of anders op het dak gaan zitten.

Waarschijnlijk is die informatie waar. Daarmee waren Rothschilds mededelingen eigenlijk de enige twee nieuwe feiten die ik op dit symposium heb gehoord. Een weinig informatief of spannend symposium van een lobby die de afgelopen jaren van Tweede Intifada, de herbezetting van de Westoever, de Muur, en de invallen in Gaza, Libanon en weer Gaza een forse ruk naar rechts heeft gemaakt. Dat blijkt uit de publicaties, de keuze van medewerkers (Kortenoeven!) en nu dus ook weer uit de selectie van de sprekers op dit symposium. Hoe dat zo gekomen is, is niet helemaal duidelijk. Mogelijk is het druk van de omstandigheden, mogelijk externe druk van Israël op Naftaniël en zijn mensen. Wie zal het zeggen. Maar waar het toe heeft geleid was wel pijnlijk zichtbaar bij dit symposium. Het CIDI is beslist geen  polderlobby meer, de gunst van een breder publiek is het kwijt. Als straks over een jaar of twee, drie de drijvende kracht achter het CIDI, directeur Ronny Naftaniël,  met pensioen gaat, zal de lobby een harde dobber hebben om überhaupt te overleven als een instelling met nog een beetje een eigen gezicht. En dat was - nadat ik al een paar jaar geen contact meer met het CIDI had gehad - voor mij de èchte les van dit symposium.

9 opmerkingen:

Anoniem zei

TOEVOEGINGEN (Deel #1)

Beste Hr. Heijmans,

Bij deze een paar toevoegingen bij uw betoog!

Aangezien ik ervan uitga, nadat ik u meerdere malen gesproken heb, dat u graag vrede ziet in het Midden Oosten en ik dat ideaal met u deel, wil ik u graag wat punten opnoemen die ik heb gehoord op het symposium en mij hebben overtuigd. Allereerst heeft Israel 'volgens u' al 40 jaar kernwapens,maar nog nooit hebben Egypte of Saudi Arabie dat als aanleiding gezien om deze zelf ook te ontwikkelen. Nu Iran ze ontwikkelt, en dat ze dat doen zijn in ieder geval de Westerse inlichtingendiensten het met elkaar eens, willen ze dat opeens ook. Dit maakt duidelijk dat een nucleaire race in het Midden Oosten begint of stopt met het Iranese nucleaire programma.


Een ander belangrijk punt wat ik heb meegenomen van het symposium is dat een nucleair Iran een enorme opleving voor het Islamitisch radicalisme zou betekenen. Voor het vredesproces zou dit het gevolg hebben dat Hamas niet langer gesteund wordt door het 'buitenbeentje' van de Islamitische wereld (met uitzondering van Syrie dat wel goede betrekkingen heeft met Iran), maar door het machtigste Islamitische land in het Midden Oosten. De problematiek die dit teweeg brengt, en wat verschillende sprekers dan ook terecht benoemde, is dat Hamas en Hezbollah (beide tegen het vredesproces) enorm aan invloed en durf zullen winnen. Dit ten koste van de gematigde groeperingen in respectievelijk de Palestijnse gebieden en Libanon en dus ten koste van het vredesproces.


Het laatste punt dat ook te maken heeft met het Islamitisch radicalisme is dat de problemen die Egypte en andere seculiere Arabische landen (dictaturen) hebben met de radicale Islam alleen maar zullen toenemen. Anwar Sadat werd al vermoord door de toen door Iran gesteunde Moslim Broederschap, en deze beweging zal zich door een nucleair Iran ook versterkt achten en dus een grotere bedreiging voor de seculiere regimes zijn. Een ander probleem met deze prowesterse regimes en Iran is dat wanneer Iran erin slaagt tegen de zin van het westen in een nucleair wapen te bouwen, het vertrouwen van deze Arabische regimes in het Westen afneemt. De conclusie dat deze landen dan, net als Syrie, zich van het Westen afkeren en zich aansluiten bij een radicaal Iran is dan niet langer irreëel, zoals het Syrische voorbeeld maar ook de verschuiving van bijvoorbeeld Turkije bewijst. Een nucleair Iran, zo word beargumenteerd, is dus niet alleen een existentiële dreiging voor Israel, maar ook een dreiging voor het vredesproces en ook voor de positie van het hele Westen in het Midden Oosten.

(Einde deel 1)

Anoniem zei

TOEVOEGINGEN (deel #2)
Maar nu terug naar het probleem waartegen ik denk dat u voornamelijk gekant bent, namelijk de bezetting. Zoals u weet is Hamas fel gekant tegen het vredesproces. Toch is Hamas de vertegenwoordiger van een enorm deel van de Palestijnen en de PLO kan dus niet namens hen spreken. Ieder akkoord dat Israel dan ook zal sluiten met de PLO biedt Israel niet wat ze ervoor terug zouden willen, namelijk veiligheid. Dit praat absoluut niet goed dat kolonisten huizen bouwen in Oost-Jerusalem, maar verzet zich wel tegen het idee dat de nederzettingen de kern van het probleem zouden zijn.

Ik herinner u er hierbij graag aan dat Hezbollah pas in het jaar 2000 het doel Israel te vernietigen opnam in haar handvest, na de terugtrekking van Israel uit Libanon werd dit handvest dus pas gewijzigd. Ook wijs ik erop dat de Tweede Libanon Oorlog door Hezbollah als een overwinning wordt gevierd. De terugtrekking heeft dus de radicale groep in Libanon versterkt en de veiligheid van Israel verzwakt. Toevallig is het dan ook niet dat de Gazastrook eenzelfde lot ten dele viel, namelijk een versterking van de Hamas en een afname van de veiligheid van Israel. Het ook door u vaak aangehaalde argument dat de blokkade van Israel en het Westen de oorzaak zou zijn voor de radicalisering in de Gazastrook houdt geen stand om twee redenen. Allereerst was de grensovergang met Egypte open tot de machtsovername van Hamas en omdat Israel haar grensovergangen pas afsloot na de ontvoering van Gilad Shalit. De tweede reden is dat ook de terugtrekking uit Libanon een toename van de macht van de extremisten tot gevolg had en een afname van de veiligheid van Israel. Hier was echter geen sprake van een internationale blokkade en, om bij voorbaat uw argument van Libanese gevangen in Israel tegen te gaan, Hezbollah weigerde iedere vorm van vreedzame besprekingen met Israel.
Kortom, u slaat de plank mis. U bent geëmotioneerd en wilt graag dat het leven van de Palestijnen verbeterd en uitmond in een Palestijnse staat. Ik deel dat ideaal met u, maar ben het niet eens met uw aanpak om vanuit de emotionele tegenstand van de bezetting de werkelijke oorzaken achter het uitblijven van een vrede te negeren.

Anoniem zei

TOEVOEGINGEN (deel #3)

Ik vind het overigens vriendelijk dat u zich zorgen maakt over de toekomst van het CIDI, maar wees gerust want ik kan die zorg zo van u wegnemen. In tegenstelling van de bijvoorbeeld door u zo geliefde Next Step heeft CiJO geen 34 (voornamelijk niet Joodse) leden, maar enkele honderden (zie facebook). Daarnaast heeft EAJG weliswaar steun onder een kleine, maar toch relevante, groep Joden in Nederland, de Joodse jeugd in de gedaante van alle Joodse jongeren organisaties zijn unaniem in hun afkeer van EAJG. Of het gaat om de linkse haboniem of de rechtse Bne Akiva, de Joodse studentenvereniging Ijar, Moos, M&N of natuurlijk CiJO. Deze organisaties werken continu samen, organiseren samen activiteiten en vergaderen samen en verschillen ook wel is van mening samen. Zij zullen, met een achterban van op dit moment meer dan duizend personen, doorgaan in het werk wat het CIDI doet. Namelijk namens de Joodse gemeenschap opkomen voor het recht op vrede en veiligheid voor het Joodse volk waar ook ter wereld. En strijden tegen racisme en antisemitisme in Nederland. Omdat het CIDI niet pretendeert namens een groep te spreken, maar dat ook doet, zitten in het bestuur van CIDI vertegenwoordigers van alle Joodse kerkgenootschappen in Nederland, naast vertegenwoordigers van verschillende Joodse organisaties. De rare club van een EAJG waar u uzelf tot rekent, bestaande uit een paar salon socialist individuen, die samenwerkt met organisaties die antisemitisme niet schuwen en het bestaan van Israel tegengaan, die subsidies ontvangt van duistere organisaties en figuren, die uitsluitend schreeuwt en geen oplossingen biedt, die club zal inderdaad met de tijd verdwijnen. Uiteraard hoop ik dat het verdwijnen van deze club niet moet wachten tot de achterban weg is, maar dat een vrede in het Midden Oosten geen excuus meer geeft aan EAJG om de salon socialist uit te hangen en inziet dat het niet hun geschreeuw op Israel, maar een verandering in het beleid van de buurlanden van Israel, was dat een vrede bewerkstelligt heeft. In tegenstelling tot uw clubje van schreeuwers en Israel bashers, zal er voor het CIDI ook dan nog werk te doen zijn om het leven in Nederland voor Joden en andere minderheden beter te maken.

Met vriendelijke groet,

Iemand die net als u in de ILI in Egypte Arabisch heeft gestudeerd ;)

Abu Pessoptimist zei

Beste Richard,
Eigenlijk is het tegen mijn regels iets van 'anoniem' op te nemen, maar aangezien je je in deel 3 van je reacties bekend maakt als iemand die net als ik Arabisch heeft gestudeerd bij het ILI in Cairo en je voor het overige ook redelijk herkenbaar redeneert als CiJO-voorzitter R. Priem, plaats ik graag wat je zegt.
Voor het overige: het is natuurlijk fijn als mensen iets opsteken van een symposium, maar vooral jammer als dat de verkeerde dingen zijn. Het is niet juist dat Egypte nooit naar een A-bom heeft gestreefd. Het heeft zich door de USA laten overhalen ervan af te zien (zoals het wel vaker aan de leiband van Washington loopt, maar in dit geval: gelukkig maar).
Het feit dat Meridor zegt dat Iran bezig is een bom te maken, wil nog niet zeggen dat Iran ook echt daarmee bezig is. (De westerse inlichtingendiensten zijn daar niet van overtuigd, op de Israëlische na misschien). Hiermee wil ik niet zeggen dat ik vind dat Iran die bom maar moet maken (dat heb ik ook nergens gezegd), maar wel dat een aantal sprekers op het CIDI-symposium nogal agressief anti-Iraanse aan de gang was. Als je mijn blog verder leest zul je zin dat ik vind dat de diplomatieke middelen nog verre van uitgeput zijn en dat Iran trouwens - net als een boel andere landen - best uranium tot 20% mag verrijken.
En dan: van wie heb je die neiging opgestoken om alle islamistische groepen maar op één hoop te gooien? Bremer III? Sadat werd niet vermoord door de Moslim Broederschap. Het was een sub-clubje van de Gama'at al-Islamiyya. En ook die groep werd niet gesteund door Iran (de revolutie was daar maar net achter de rug,ze hadden wel wat anders te doen). De sunnitische Moslim Broeders en het sjiïtische Iran hebben sowieso niets met elkaar (behalve Hamas een beetje, die contacten werden gelegd dankzij Yitzhak Rabin die in 1992 416 Palestijnse activisten tijdelijk over de Libanese grens zette). Het is dus nog maar de vaag of de problemen die sommige dictatoriaal geregeerde landen hebben met moslim broeders en dergelijke door een Iraanse bom zouden toenemen. Je moet niet alles geloven wat Meridor zei, maar zeker niet wat Bremer III zei op dit symposium. (En onder ons gezegd: wij zeggen hier in het Westen altijd dat democratie een groot goed is. Maar als mensen op moslim broeders stemen, of dat nu Egypte is in de Palestijnse gebieden, is het plotseling anders. Terwijl als radicale groepen in het Irak van nu aan verkiezingen meedoen (Jaafari, Maliki zijn van de Da'awa en wat denk je van Ammar al-Hakim van de ISCI) het plotseling wel in orde is.

Abu Pessoptimist zei

deel 2)
Hamas is niet fel gekant tegen het vredesproces. Hamas is nogal fel tegen de huidige gang van zaken waarbij al 17 jaar een soort maskerade aan de gang is die vredesproces wordt genoemd. Maar als er een doorbraak wordt bereikt en de uitkomst door een Palestijns referendum wordt aanvaard, zal Hamas zich erbij aansluiten, zegt Hamas.
Wat de rest van dit deel van je verhaal betreft: ik denk dat je meer met jezelf in debat bent dan met mij. Ik heb bijvoorbeeld nooit gezegd dat de afsluiting van Gaza een radicalisering tot gevolg heeft gehad. Wel dat het uit het oogpunt van de mensenrechten een misdaad is. Verder ben ik van mening dat niet het radicalisme van Hamas of Hezbollah de reden is dat er nooit wat bereikt wordt aan de onderhandelingstafel of dat Israël zich bedreigd voelt. Als Israel serieus zou ingaan op het vredesplan van de Arabische Liga uit 1982 (herbevestigd in 2002 en ook door Hamas en Hezbollah aanvaard) zou er binnen vijf minuten een andere situatie kunnen ontstaan. Maar ja, dan moet Israel zich wel terugtrekken tot achter de grenzen van 1967...

deel 3)
Tja, je hebt natuurlijk gelijk dat de achterban van CIDI groter is dan van EAJG. De aanhang van rechts in Israel is helaas ook groter dan die van links (je begrijpt dat dit een understatement is). Maar het feit dat het CIDI een grotere achterban op de been brengt dan EAJG zegt niets over de eventuele acceptatie van CIDI in de samenleving. Die was vrij groot maar lijkt mij - lees wat ik op deze blog schreef - aan het afnemen. Evenmin zegt het feit dat rechts vast in het zadel zit in Israel iets over de vraag of Israël dan ook een goede, verantwoorde en vanuit een humanitair oogpunt aanvaardbare politiek voert.
Los van de vraag of EAJG goed bezig is, zie ik het als mijn opdracht om Israël te blijven benaderen met de maatstaven van het internationale recht en felle kritiek te blijven uiten als dat recht geschonden wordt. Los van de vraag of het CIDI gesteund wordt door de Joodse kerkgenootschappen (waaronder het mijne) zal ik blijven proberen ook binnen die kerkgenootschappen wat meer discussie op gang te krijgen. En een goed of beter Joods leven? We weten allemaal dat Joods leven verbonden is met Israël. Zolang Israël een ander volk onderdrukt en vervolgt en zich niet aan de internationale regels houdt zal er gedonder zijn - ook voor Joden elders. Ook dat is een reden waarom ik doorga om - zoals jullie van de CiJO dat noemen - Israël te bashen als daar aanleiding voor is.
Voor het overige: leuk dat je reageert, Richard, en dank voor je reactie.

Anoniem zei

Beste Hr. Heijmans,

Dank voor het plaatsen van mijn reactie en maakt u zich geen zorgen, wat ik nu opschrijf is niet zo lang als mijn vorige bericht.

Zoals u weet is het moslim broederschap geen duidelijk georganiseerde organisatie, maar meer een ideologie die door verschillende groepen wordt aangehangen. Zo is de Hamas geen 'lid' van dit broederschap maar wordt het er wel toe gerekend. Omdat ik begrijp dat u mijn mening niet deelt ten aanzien van de moord op Sadat, en de betrokkenheid van Iran hierbij, wil ik u in ieder geval wijzen op de Intifadah-straat in Teheran, die tot voorkort genoemd was naar Khaled Islambouli, een van de moordenaars van Anwar Sadat.

Het is denk ik ook niet netjes voor u om de Hamas een boodschap in de mond te leggen die zij niet ondersteunen. De meest gematigde boodschap die zij ooit hebben uitgesproken betreft een langdurig staakt-het-vuren indien Israel zich terugtrekt naar 67, maar verklaarde erbij dat Israel uiteindelijk toch dient te verdwijnen. Deze 'gematigde' boodschap werd overigens meteen door radicalere elementen binnen de Hamas tegengesproken (eveneens door andere Palestijnse groepen zoals de Islamitische Jihad en Al Aksa). Ik vind het niet netjes dat, omdat u het niet eens bent met het Israelische beleid, u de Hamas een meer gematigde boodschap in de mond legt dan zij daadwerkelijk hebben. De antisemitische propaganda die vanuit de Gaza, of vanuit Al-Manar in Libanon, wordt verspreid is ook niet erg hoopgevend. (www.memri.org)

Natuurlijk is het uw recht om uw mening over de Israelische politiek te blijven geven. Ik ben ook blij dat u dat doet. Maar daarom de destabiliserende werking van Iran, op alle gematigde processen in het MO, te negeren is niet het antwoord. Overigens vind ik het niet netjes van u om het CIDI gelijk te stellen aan rechts Israel. U weet dat, hoewel CIDI ook niet radicaal links is zoals EAJG, ook het CIDI zich ideologisch identificeert met de linkerzijde van het politieke spectrum in Israel.

Met vriendelijke groet,

Richard

Abu Pessoptimist zei

Beste Richard,
Er is voor zover ik weet nog steeds een Islambouli-straat in Teheran, het geen erop duidt dat het regime in Iran vindt dat Sadat terecht is vermoord. Dat is echter niet een bewijs dat zij met die moord ook iets te maken hadden - dat was namelijk niet het geval.
Wat Hamas betreft,ik kan daar heel lang over zijn, maar prefereer een kort antwoord: Memri is niet echt een betrouwbare bron als het aankomt op standpunten van Hamas. Alleen al op mijn blog kun je (met de google zoekfunctie) 1) lezen waarom MEMRI niet deugt en 2) een uitgebreide toelichting lezen op de standpunten van Hamas.

Het staat het CIDI natuurlijk vrij om zich te identificeren met wie dan ook, zoals het mij vrij staat hetzelfde CIDI te identificeren met rechts in Israël. Zoals bekend is het pleiten voor een twee staten-oplossing al lang niet meer progressief. Zelfs Netanyahu is er intussen voor. Het gaat dus niet om de code-woorden maar om de inhoud: wat voor soort twee staten-oplossing steunt het CIDI. En als het CIDI zich daarbij schaart aan de kant van Meridor, Bremer III en Irwin Cotler, dan is dat niet bepaald de voorkeur van links in Israël. Binnen dat links wordt trouwens ook de overdreven nadruk op Iran als destabiliserende factor voor het 'vredesproces' niet zo gedeeld.
Hoewel, het zou kunnen dat je, wat je links van het midden in Israël noemt, voor links vindt doorgaan. Kadima? Arbeid onder Ehud Barak? Is dat links? Het spijt me Richard, maar die illusie moet ik je dan ook ontnemen, dat is niet links. Volstrekt niet. En inderdaad, op die lijn zit dus het CIDI.

Sonja zei

Wat dacht je van 'Jew in Arabia, goy in Israel, anti-semite in the Netherlands'? :)

Abu Pessoptimist zei

Minder geslaagd, Sonja. Ik laat die conclusie liever over aan de tegenpartij, als je begrijpt wat ik bedoel.

Israel valt voor de vierde keer het Shifa-ziekenhuis aan

Het Shifa-complex brandt (foto van X)  Israelische troepen zijn maandagnacht opnieuw het Shifa-ziekenhuis in Gaza-stad binnengevallen. Tanks...