Barenboim calls for new approach

I found this on the (very interesting) blog of the American-Jerusalemite professor who calls himself 'The Magnes Zionist'. I agree with him that Barenboim's call for a just settlement - which appeared in the New York Review of Books - is important. Not so much because it comes from no less a person than Barenboim and is co signed by an impressive list of Nobel laureates and otherwise famous and interesting people. No, it is mainly interesting because Barenboim points at the one thing that has been painfully missing from all initiatives that since 1948 have been put forward: it should no be just another mechanism to achieve some sort of settlement, but it should be something that takes into account the injustice done in the past and ensure equal rights and dignity to both Israeli's and Palestinians.

     

To the Editors:

Your readers may be interested in the following statement by Daniel Barenboim and the list of those who have supported it.

Dina Haidar
Ilona Suschitzky
Emre Ülker
Paris, France

For the last forty years, history has proven that the Israeli–Palestinian conflict cannot be settled by force. Every effort, every possible means and resource of imagination and reflection should now be brought into play to find a new way forward. A new initiative which allays fear and suffering, acknowledges the injustice done, and leads to the security of Israelis and Palestinians alike. An initiative which demands of all sides a common responsibility: to ensure equal rights and dignity to both peoples, and to ensure the right of each person to transcend the past and aspire to a future.

Daniel Barenboim

Adonis, Etel Adnan, Alaa el Aswany, Dia Azzawi, Agnès B., Ted Bafaloukos, Russell Banks, Tahar Ben Jelloun, John Berger, Berlin Philharmonic, Bernardo Bertolucci, François Bayle, Idil Biret, Christian Boltanski, Pierre Boulez, Jacques Bouveresse, Alfred Brendel, Peter Brook, Adam Brooks, Carole Bouquet, Daniel Buren, Ellen Burstyn, Huguette Caland, Jean-Claude Casadesus, Carmen Castillo, Patrice Chéreau, William Christie, Paulo Coelho, J.M. Coetzee, Roger Corman, Jean Daniel, Régis Debray, Robert Delpire, Jonathan Demme, Plácido Domingo, Umberto Eco, Elliott Erwitt, Adolfo Pérez Esquivel, Rupert Everett, Michel Faber, Carlo and Inge Feltrinelli, Ralph Fiennes, Filarmonica della Scala, Jodie Foster, Eytan Fox, Fab 5 Freddy, Bella Freud, Martine Franck, Mary Frank, Eduardo Galeano, Jean-Luc Godard, Richard Gere, Gamal Ghitany, Amos Gitai, Edouard Glissant, Jean-Paul Goude, Nadine Gordimer, Günter Grass, Jürgen Habermas, Michael Haneke, Donald Harrison, Milton Hatoum, Sheila Hicks, Bill Irwin, Steven Isserlis, Philippe Jaccottet, Elfriede Jelinek, Samih al-Kassem, Naomi Kawase, Ya¸sar Kemal, Rachid Khalidi, Edouard Al-Kharrat, Michel Khleifi, Gérard D. Khoury, Abbas Kiarostami, Stephen King, William Klein, Abdellatif Laâbi, Jacques Leibowitch, Jemia and J.M.G. Le Clézio, Stéphane Lissner, Radu Lupu, Yo-Yo Ma, Amin Maalouf, Claudio Magris, Issa Makhlouf, Florence Malraux, Henning Mankell, James McBride, John Maybury, Zubin Mehta, Waltraud Meier, Annette Messager, Duane Michaels, Anne-Marie Miéville, Marc Minkowski, Thomas Mitchell, Ariane Mnouchkine, Sarah Moon, Edgar Morin, Jacques Monory, Fernando Morais, Jeanne Moreau, Georges Moustaki, Oscar Niemeyer, Jean Nouvel, Kenzaburo Oe, Orhan Pamuk, Clare Peploe, Michel Piccoli, Maurizio Pollini, Christian de Portzamparc, Simon Rattle, Alain Resnais, Claudia Roden, Arundhati Roy, Moustapha Safouan, Walter Salles, Susan Sarandon, Fazil Say, Elif Şafak, George Semprun, Hanan Al-Shaykh, Pierre Soulages, Wole Soyinka, Ousmane Sow, Staatskapelle Berlin, Salah Stétié, Juliet Stevenson, Meryl Streep, Elia Suleiman, Peter Suschitzky, Tilda Swinton, Sam Szafran, Zeynep Tanbay, Uma Thurman, Desmond Tutu, Shirley and Charlie Watts, Abdo Wazen, Jacques Weber, Wim Wenders, Debra Winger, Daniel Wolff, Neil Young

Is an Israeli Jewish sense of victimization perpetuating the conflict with Palestinians?

Een belangrijk artikel. Verklaart niet alleen waarom de meerderheid van de Israëli's zo snel bereid is (en eigenlijk onmachtig iets anders te doen) dan de officiële leugens te geloven over de 'noodzaak' van de inval in Gaza, maar ook waarom Israëli's zich collectief zo moeilijk losmaken uit een patroon dat mijns inziens alleen maar kan leiden tot een toekomst die nog zwarter is voor alle betrokkenen.


From: Haaretz 30-01-09
Akiva Eldar

A new study of Jewish Israelis shows that most accept the 'official version' of the history of the conflict with the Palestinians. Is it any wonder, then, that the same public also buys the establishment explanation of the operation in Gaza?

A pioneering research study dealing with Israeli Jews' memory of the conflict with the Arabs, from its inception to the present, came into the world together with the war in Gaza. The sweeping support for Operation Cast Lead confirmed the main diagnosis that arises from the study, conducted by Daniel Bar-Tal, one of the world's leading political psychologists, and Rafi Nets-Zehngut, a doctoral student: Israeli Jews' consciousness is characterized by a sense of victimization, a siege mentality, blind patriotism, belligerence, self-righteousness, dehumanization of the Palestinians and insensitivity to their suffering. The fighting in Gaza dashed the little hope Bar-Tal had left - that this public would exchange the drums of war for the cooing of doves.

"Most of the nation retains a simplistic collective memory of the conflict, a black-and-white memory that portrays us in a very positive light and the Arabs in a very negative one," says the professor from Tel Aviv University. This memory, along with the ethos of the conflict and collective emotions such as fear, hatred and anger, turns into a psycho-social infrastructure of the kind experienced by nations that have been involved in a long-term violent conflict. This infrastructure gives rise to the culture of conflict in which we and the Palestinians are deeply immersed, fanning the flames and preventing progress toward peace. Bar-Tal claims that in such a situation, it is hard even to imagine a possibility that the two nations will be capable of overcoming the psychological obstacles without outside help.
Scholars the world over distinguish between two types of collective memory: popular collective memory - that is, representations of the past that have been adopted by the general public; and official collective memory, or representations of the past that have been adopted by the country's official institutions in the form of publications, books or textbooks.

The idea for researching the popular collective memory of Israeli Jews was raised by Nets-Zehngut, a Tel Aviv lawyer who decided to return to the academic world. At present he is completing his doctoral thesis in the International Center for Cooperation and Conflict Resolution at Columbia University's Teachers College. The study, by him and Bar-Tal, entitled "The Israeli-Jewish Collective Memory of the Israeli-Arab/Palestinian Conflict," examines how official collective memory in the State of Israel regarding the creation of the 1948 refugee problem has changed over time.

Bar-Tal became enthusiastic about the idea and, with funding from the International Peace Research Association Foundation, he conducted a survey in the summer of 2008 among a representative sample of 500 Jewish Israeli adults. The study demonstrated that widespread support for the official memory testifies to a lower level of critical thinking, as well as belief in traditional values, high identification with Jewish identity, a tendency to delegitimize the Arabs, and support for taking aggressive steps against the Palestinians.

In a telephone interview from New York, Nets-Zehngut says it is very clear that those with a "Zionist memory" see Israel and the Jews as the victims in the conflict, and do not tend to support agreements or compromises with the enemy in order to achieve peace. This finding, he explains, demonstrates the importance of changing the collective memory of conflicts, making it less biased and more objective - on condition, of course, that there is a factual basis for such a change.

Bar-Tal, who has won international awards for his scientific work, immigrated to Israel from Poland as a child in the 1950s.

"I grew up in a society that for the most part did not accept the reality that the authorities tried to portray, and fought for a different future," he says. "I have melancholy thoughts about nations where there is an almost total identity between the agents of a conflict, on the one hand, who nurture the siege mentality and the existential fear, and various parts of society, on the other. Nations that respond so easily to battle cries and hesitate to enlist in favor of peace do not leave room for building a better future."

Bar-Tal emphasizes that the Israeli awareness of reality was also forged in the context of Palestinian violence against Israeli citizens, but relies primarily on prolonged indoctrination that is based on ignorance and even nurtures it. In his opinion, an analysis of the present situation indicates that with the exception of a small minority, which is capable of looking at the past with an open mind, the general public is not interested in knowing what Israel did in Gaza for many years; how the disengagement was carried out and why, or what its outcome was for the Palestinians; why Hamas came to power in democratic elections; how many people were killed in Gaza from the disengagement until the start of the recent war; and whether it was possible to extend the recent cease-fire or even who violated it first.

"Although there are accessible sources, where it is possible to find the answers to those questions, the public practices self-censorship and accepts the establishment version, out of an unwillingness to open up to alternative information - they don't want to be confused with the facts. We are a nation that lives in the past, suffused with anxiety and suffering from chronic closed-mindedness," charges Bar-Tal.

That describes the state of mind in 2000, when most of the pubic accepted the simplistic version of then-prime minister Ehud Barak regarding the failure of the Camp David summit and the outbreak of the second intifada, and reached what seemed like the obvious conclusion that "there is no partner" with whom to negotiate.

Bar-Tal: "After the bitter experience of the Second Lebanon War, during which the memory of the war was taken out of their hands and allowed to be formed freely, the country's leaders learned their lesson, and decided that they wouldn't let that happen again. They were not satisfied with attempts to inculcate Palestinian awareness and tried to influence Jewish awareness in Israel as well. For that purpose, heavy censorship and monitoring of information were imposed" during the Gaza campaign.

The professor believes that politicians would not have been successful in formulating the collective memory of such a large public without the willing enlistment of the media. Almost all the media focused only on the sense of victimization of the residents of the so-called "Gaza envelope" and the south. They did not provide the broader context of the military operation and almost completely ignored - before and during the fighting - the situation of the residents of besieged Gaza. The human stories from Sderot and the dehumanization of Hamas and the Palestinians provided the motivation for striking at Gaza with full force.

Nets-Zehngut and Bar-Tal find a close connection between the collective memory and the memory of "past persecutions of Jews" ("the whole world is against us," and the Holocaust). The more significant the memory of persecution, the stronger the tendency to adopt Zionist narratives. From this we can understand the finding that adults, the religious public and those with more right-wing political views tend to adopt the Zionist version of the conflict, while young people, the secular public and those with left-wing views tend more to adopt critical narratives.

The atmosphere in the street and in the media during the weeks of the Gaza war seems to have confirmed the central finding of the study: "The ethos of the conflict is deeply implanted in Jewish society in Israel. It is a strongly rooted ideology that justifies the goals of the Jews, adopts their version, presents them in a very positive light and rejects the legitimacy of the Arabs, and primarily of the Palestinians," notes Bar-Tal.

For example, when asked the question, "What were the reasons for the failure of the negotiations between [Ehud] Barak and [Yasser] Arafat in summer 2000?" 55.6 percent of the respondents selected the following answer: "Barak offered Arafat a very generous peace agreement, but Arafat declined mainly because he did not want peace." Another 25.4 percent believed that both parties were responsible for the failure, and about 3 percent replied that Arafat did want peace, but Barak was not forthcoming enough in meeting the needs of the Palestinians. (Sixteen percent replied that they didn't know the answer.)

Over 45 percent of Israeli Jews have imprinted on their memories the version that the second intifada broke out only, or principally, because Arafat planned the conflict in advance. Only 15 percent of them believe the viewpoint presented by three heads of the Shin Bet security services: that the intifada was mainly the eruption of a popular protest. Over half those polled hold the Palestinians responsible for the failure of the Oslo process, 6 percent hold Israel responsible, and 28.4 percent said both sides were equally responsible.

Among the same Jewish public, 40 percent are unaware that at the end of the 19th century, the Arabs were an absolute majority among the inhabitants of the Land of Israel. Over half of respondents replied that in the United Nations partition plan, which was rejected by the Arabs, the Arabs received an equal or larger part of the territory of the Land of Israel, relative to their numbers; 26.6 percent did not know that the plan offered the 1.3 million Arabs a smaller part of the territory (44 percent) than was offered to 600,000 Jews (55 percent).

Bar-Tal claims that this distortion of memory is no coincidence. He says that the details of the plan do not appear in any textbook, and this is a deliberate omission. "Knowledge of how the land was divided could arouse questions regarding the reason why the Arabs rejected the plan and make it possible to question the simplistic version: We accepted the partition plan, they didn't."

However, his study shows that a larger percentage of the Jewish population in Israel believes that in 1948, the refugees were expelled (47.2 percent of respondents), than those who still retain the old Zionist version (40.8 percent), according to which the refugees left on their own initiative. On this point, not only do almost all the history books provide up-to-date information, but some local school textbooks do as well. Even on the television program "Tekuma" ("Rebirth," a 1998 documentary series about Israel's first 50 years), the expulsion of the Arabs was mentioned.

Nets-Zehngut also finds a degree of self-criticism in the answers relating to the question of overall responsibility for the conflict. Of those surveyed, 46 percent think that the responsibility is more or less evenly divided between Jews and Arabs, 4.3 percent think that the Jews are mainly to blame, and 43 percent think that the Arabs and the Palestinians are mainly to blame for the outbreak and continuation of the conflict. It turns out, therefore, that when the country's education system and media are willing to deal with distorted narratives, even a collective memory that has been etched into people's minds for years can be changed.

Bar-Tal says he takes no comfort in the knowledge that Palestinian collective memory suffers from similar ills, and that it is also in need of a profound change - a change that would help future generations on both sides to regard one another in a more balanced, and mainly a more humane manner. This process took many decades for the French and the Germans, and for the Protestants and the Catholics in Northern Ireland. When will it finally begin here, too?

Dutch Prize for Human Rights Defenders Al-Haq & B’Tselem

Maar directeur Jabarin van Al-Haq mocht dus weer het land niet uit. Procedure achter gesloten deuren,Shin Beth kwam weer met een dossier dat Jabarin niet kent en niet mag kennen. Hij weet alleen dat hij ervan beschuldigd wordt lid te zijn van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, iets wat hij ontkent,. Maar .. als hij dat zou zijn, wat dan nog eigenlijk?? Was er niet een akkoord gesloten met de PLO, in 1993??


from: website Al Haq

The Geuzenpenning
2009

Al-Haq is proud to announce that it will be co-awarded the Dutch prize for Human Rights Defenders, the Geuzenpenning!

The Geuzenpenning, is a Dutch award given to persons or organisations who have fought for democracy and against dictatorship, racism and discrimination. It has been awarded annually since 1987 in the city of Vlaardingen.

The Geuzenpenning is an initiative of the Geuzen Resistance (1940-1945) Foundation. The organisation takes its name from the resistance group called ‘De Guezen‘ which was active during World War II around Vlaardingen, Maassluis and Rotterdam. The resistance group, in turn, took its name from the Geuzen, a collection of armed groups that fought the Spanish occupation of the Low Countries in the 16th century, during the Dutch Revolt. Fifteen of the WWII Geuzen were executed by German forces at the Waaldorp plain on 13 March, 1941. After the war, surviving members of the group started the foundation to honor the memory of their fallen comrades and the Geuzen ideals, to promote and maintain democracy in the Netherlands and to heighten global awareness of all forms of dictatorship, discrimination and racism.

Al-Haq will be accepting this award on 13 March 2009, along with the co-laureate, B’Tselem, in the Netherlands. The General Director of Al-Haq, Shawan Jabarin, hopes to be able to accept this award on behalf of Al-Haq in person. Unfortunately, Israeli occupation authorities have not allowed Mr. Jabarin to leave the Occupied Palestinian Territory since 2006.

Mr. Jabarin, a longstanding human rights defender, traveled freely to and from the occupied West Bank, going abroad on eight separate occasions between 1999 and February 2006. Mr. Jabarin was then promoted by Al-Haq to the position of General Director. Since October 2006, the Israeli military authorities have repeatedly denied him permission to leave the West Bank to attend human rights conferences in various countries, thereby hindering his professional duties. The ban has effectively been absolute in scope, yet no formal order has been issued, nor have the Israeli authorities explained why the restrictions have been imposed. Violating Mr. Jabarin’s right to a fair trial, the Israeli High Court of Justice rejected a petition to overturn the travel ban on the basis of “secret evidence” that was not disclosed to Mr. Jabarin or his legal counsel.

Al-Haq hopes that intervention by Dutch diplomatic authorities and the human rights community will be able to overcome this arbitrary ban on Mr. Jabarin and allow him to accept this great honor on behalf of Al-Haq.

Twee soorten watchers, twee soorten Hamas

Het was - om begrijpelijke redenen - de afgelopen weken dè tijd om veel te lezen over Hamas. Israëls aanval op Gaza heeft de beweging mogelijk militair verzwakt, maar zonder twijfel in moreel opzicht een grote overwinning bezorgd. Hoe langer de aanvallen duurden, hoe meer Mahmoud Abbas en zijn PA te kijk werden gezet als collaborateurs, en hoe duidelijker Hamas het odium verwierf van enige echte Palestijnse verzetsbeweging die het tegen de Israëlische bezetters durfde op te nemen.
Een waarnemer als Mouin Rabbani (tot voor kort van de International Crisis Group, ICG) denkt dat het nu politiek gedaan is met Abbas. Ook het uiteenvallen van Fatah, dat al langer bezig was, is mogelijk verhaast. Ikzelf moest onwillekeurig denken aan de Slag (bij het Jordaanse plaatsje) Karameh van 1968. Die is beroemd geworden, doordat het de allereerste keer was dat de PLO niet wegvluchtte voor een Israëlische troepenmacht, maar - ten koste van bijna 400 man verliezen - de Israëli's weerstond. Onmiddellijk erna stroomden de vrijwilligers toe. Eindelijk was er verzet! Het was het begin van de PLO als reële politieke macht. De analogie is dat in deze tijd Hamas als enige beweging afstand heeft genomen van de Oslo-akkoorden die de situatie voor de Palestijnen alleen maar slechter hebben gemaakt, en dat het ook als enige beweging weigert Israël te erkennen met het argument dat er evenmin sprake is van een erkenning door Israël van het recht op een Palestijnse staat.

Maar lezen dus. Rabbani is de moeite waard. Hij kent de omstandigheden en heeft (in Journal of Palestine Studies) twee lange interviews gehad met Hamas-leider Khaled Mishaal, die veel duidelijk maken over de mentaliteit van de leiders en de wordingsgeschiedenis van de beweging. Ook Henry Siegman is van belang. Siegman is rabbijn, ex-directeur van The American Jewish Congress en van The National Synagogues Council en huidige directeur van the US Middle East Project. In de London Review of Books kritiseert hij scherp de Israëlische aanval. In een eerder artikel in de New York Review of Books had hij al betoogd dat Hamas niet gepasseerd kan worden bij de vredesbesprekingen en dat het Hamas-leiderschap gaandeweg pragmatischer is geworden. Niet onbelangrijk is dat Siegman echt contact heeft gehad met de leiders van Hamas. En dan is er natuurlijk Khaled Hroub en zijn twee uitstekende boeken 'Hamas for Beginners' en 'Hamas, Political Thought and Practice' waarin - meer uitgediept - ongeveer hetzelfde wordt betoogd.
Maar er is ook onze eigen vaderlandse Hamas-kenner Wim Kortenoeven. Zijn boek Hamas, portret en achtergronden verscheen in 2007. Kortenoeven, die werkt bij bij het CIDI, volgt een heel andere lijn. Hamas is volgens hem eng en slecht, verder niets. De leiders ervan zijn volgens hem leugenaars als zij zich publiekelijk zouden uitspreken voor een 'twee-staten' regeling op basis van de grenzen van 1967. Nu hebben zij dat sinds 2006 al bij herhaling gedaan, maar Kortenoeven negeert dat. Hij houdt vast aan het idee dat het gaat om een organisatie met terroristische oogmerken die er uitsluitend op uit is Israel weg te vagen. Het verdwijnen van Israël is de 'raison d'être van Hamas, zei hij bij de presentatie van zijn boek. Als Hamas dat zou veranderen zou dat zelfliquidatie betekenen.

Hoe weet Kortenoeven dat zo zeker? Omdat Hamas aanslagen heeft gepleegd (en mogelijk nog zal plegen) met zelfmoordbommen. Verder omdat Hamas een vertakking is van de Moslim Broederschap. Die Broederschap streeft volgens Kortenoeven naar de islamitische wereldheerschappij en Hamas doet dat dus volgens hem ook. En tenslotte is er natuurlijk het Handvest van Hamas waarin het afschaffen van Israël als doelstelling wordt genoemd.
Tegen al die redeneringen van Kortenoeven is nogal wat in te brengen. Ten eerste: ook de PLO wist zichzelf aanvankelijk met terreur op de kaart te zetten, maar bleek later toch een aanvaardbare onderhandelingspartner voor Israël. Ten tweede: de Moslim Broederschap is niet één enkele organisatie die naar islamitische overheersing zou streven. Als dat bij de oprichting in 1928 al het doel zou zijn geweest, dan nog kent de Broederschap tegenwoordig in diverse landen diverse takken die los van elkaar staan en heel duidelijk nationale doeleinden vooropstellen. Hamas is daar, door zijn verbinding van religieuze elementen met de nationalistische Palestijnse strijd, een van de duidelijkste voorbeelden van. (Kortenoeven had dit - onder meer - kunnen vinden bij de Israëli Meir Litvak van het Dayan Centre , die hij enige malen aanhaalt, maar nu net niet over dit onderwerp). En tenslotte: ook de PLO had een Handvest dat opriep tot het maximum, maar bleek later toch te kunnen worden afgerekend op haar politieke program dat zich steeds verder van dit Handvest had verwijderd. Er zijn legio schrijvers die erop wijzen dat Hamas, nadat het bekendheid en aanhang heeft gekregen - en via zijn verkiezingsoverwinning in 2006 ook verantwoordelijkheden - zich op een vergelijkbare manier ontwikkelt als destijds de PLO. Kortenoeven echter wil daar niets van weten. Sterker nog: hij negeert alle publicaties die van een dergelijke ontwikkelingen melding maken, hetzij van de kant van wetenschappers, hetzij in de media.
Waarom?
Waarschijnlijk is er maar een antwoord mogelijk op een dergelijk eendimensionale aanpak. Dat is dat er al langere tijd sprake is van een tendens bij sommige analisten en watchers om als het om islam, Midden-Oosten en aanverwante zaken gaat, maar één kant - de anti-islamitische - te willen zien. Vaak is het mogelijk aan de hand van voetnoten en literatuurverwijzingen al bij voorbaat te weten waar het heen gaat. Kortenoeven is daar helaas geen uitzondering op. Zijn veelvuldige aanhalingen van MEMRI, Anti-Defamation League, Palestinian Media Watch en aanverwante instellingen, wijzen al in een bepaalde richting. Zijn krachtig leunen op 'de Utrechtste arabist prof. dr. Hans (J.J.G.) Jansen' die ook in de inleiding voor zijn hulp wordt bedankt, bevestigt het nog verder. Jansen wordt al lang door collega wetenschappers niet meer voor vol aangezien en eigenlijk als rancuneuze islam-hater weggezet. Zo wordt bijvoorbeeld in een recent artikel in het blad ZemZem van Michiel Leezenberg, 'Onwetendheid of oplichterij?'krachtig met hem afgerekend. Leezenberg wijst op talrijke vertaalfouten en uit-de-context-halen van Koranfragmenten in recente publicaties van Jansen als 'Zelf Koran lezen' en 'Islam voor apen, varkens, ezels en andere beesten'. Hij maakt, kortom, gehakt van Jansens aanpak en kijk op de islam. Kortenoevens stelligheden over de Moslim Broederschap en Hamas en het (on)vermogen van islamitische organisaties om tot een vergelijk te komen met de niet-islamitische omgeving, verdienen zeker geen beter lot. We hoeven niet blij te zijn met Hamas, maar doen er wel beter aan te rade gaan bij mensen met een bredere visie dan Kortenoeven of Jansen. Met oogkleppen op naar de realiteit kijken maakt het er allemaal niet begrijpelijker of beter op.
.

Verhagen en het Gaza-offensief

De brief die Minister Maxime Verhagen van buitenlandse zaken op 7 januari 2009 aan de Tweede Kamer schreef over Israels offensief in Gaza, blijft een kleine maand later nog steeds een verbijsterend voorbeeld van leugenachtig taalgebruik en hypocriet politiek gedrag. Alleen het begin al: 'Sinds 27 december 2008 voert Israël militaire acties uit in de Gazastrook. Daarmee reageert Israël op raketbeschietingen van burgerdoelen vanuit de Gazastrook door Hamas. De humanitaire situatie in de Gazastrook, die voordien al ernstig was, is in deze periode verslechterd.' (Cursivering van mij, AP).
De humanitair situatie verslechterd. Jawel. Je hoort het hem zeggen met dat gezellige Limburgse accent en die theatrale, ernstige blik die me altijd het ongemakkelijke gevoel geeft dat hij intussen denkt: 'wat heb ik ze allemaal weer lekker te pakken'. Op het moment dat Verhagen zijn handtekening zette onder dit stuk, waren als gevolg van die 'verslechterde humanitaire situatie' volgens het Palestijnse ministerie van Gezondheid al 620 doden gevallen en 2850 gewonden, onder wie een hoog percentage vrouwen en kinderen. Verhagen meldt dit in zijn brief, maar meldt tegelijkertijd dat volgens de VN sinds het begin van Israëls grondoffensief (alweer cursivering van mij) tenminste 94 doden waren gevallen. Dat zijn dus twee categorieën slachtoffers die niets met elkaar te maken hebben, maar Verhagen concludeert eruit dat 'het exacte aantal slachtoffers vanwege de omstandigheden moeilijk te bepalen' is.
Het is kenmerkend voor zijn hele brief. Want natuurlijk was op het moment dat hij dat schreef al volop te concluderen dat er gigantisch veel slachtoffers waren en een enorme hoeveelheid vernielingen. En ook dat het eind nog lang niet in zicht was (klik bijvoorbeeld hier om de balans te zien die het Palestinian Center for Human Rights opmaakte). Uiteindelijk was Israel begonnen met het bombarderen van een parade van zojuist afgestudeerde politiekadetten (zo'n 40 doden) en alle 60 politieposten in Gaza. Daarop waren onder meer het parlementsgebouw, de universiteit en de ministeries aan de beurt. Verder was in kranten en op de tv (het moet gezegd: vooral buitenlandse kranten en tv, maar dat mag geen excuus zijn voor Verhagen) volop melding gemaakt van bombardementen op woonhuizen (voorbeeld: Hamas-voorman Nizar Ghayyan die met zijn vier vrouwen en tenminste zeven van zijn kinderen met woonhuis en al naar de andere wereld werd gebombardeerd), of van drama's waarbij vijf zusjes uit één gezin werden gedood, of zelfs hele families werden gedecimeerd (de Samouni-familie bijvoorbeeld).
Maar Verhagen verwacht - namens Nederland - dat 'Israël, zoals het heeft verklaard te zullen doen, al het mogelijke zal doen om te voorkomen dat burgers slachtoffer worden van de militaire actie'. Alsof politiebureaus en regerinsggebouwen etc. geen burgerdoelen zijn.
Natuurlijk was het kul wat Israël zei en was de Gaza-operatie een exacte kopie van de even misdadige actie in Libanon van 2006, waarbij ook volop de burgersbevolking en burgerdoelen werden aangevallen als een soort 'deterrent' voor Hezbollah. Jullie vallen ons aan? Dit krijg je ervoor terug. 'Het prijskaartje' tonen voor aanvallen op Israëlische doelen, zo noemen ze dat in militaire kringen in Tel Aviv, lees ik in Haaretz.
Het zal Verhagen een zorg zijn. In zijn brief herhaalt hij de Israelische propaganda-nonsens dat Hamas zou schuilen tussen de burgers in Gaza (het zijn voor het grootste deel de burgers van Gaza, beste Maxime). Ook goochelt hij verhullend met cijfers om te niet al te erg te laten uitkomen dat Israël geen of maar hele kleine beetjes humanitaire hulp en voedsel doorlaat en wordt - alleen tussen de regels - toegegeven dat Hamas weliswaar het bestand had opgezegd, maar dat Israël het eerder al had gebroken.
Beschamend. Ooit was Nederland beroemd om zijn ijveren voor de mensenrechten. Dat was onder minister Max van der Stoel. Onder Peter Kooijmans hoorden we daar nog wat echo's van. Maar onder Maxime Verhagen zijn mensenrechten deelbaar geworden. Ze bestaan in Congo, Darfour en een heleboel andere plaatsen in de wereld. Maar duidelijk niet overal.

Het CIDI in 2004

 

Uit: Ravage 4 van 19 maart 2004 Een artikel uit 2004 dat nog steeds goed weergeeft hoe de stemming na 2000 (na de mislukte Camp David besprekingen tussen Clinton, Barak en Arafat en na het begin van de tweede intifada) omsloeg. Het stuk gaat over de veranderde aanpak van het Centrum Informatie en Documentatie Israel (CIDI), maar bij nader inzien speelde CIDI in op een trend. Dat geeft stof tot nadenken. Het CIDI neemt de bochten wat korter Het CIDI hield zich als Nederlands bekendste joodse lobby-organisatie lange tijd keurig aan de regels van het polderoverleg. Sinds het uitbreken van de Tweede Intifada in 2000 is de nuance echter ver te zoeken en profileert ze zich als spreekbuis van Israëlisch rechts. 'Geen Arabisch tribunaal tegen Israël', kopte het informatieblaadje van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) bij aanvang van de hoorzittingen in Den Haag over de bouw van de muur. Een vreemde demagogische kop. Wordt het Internationaal Gerechtshof een 'Arabisch tribunaal' als sommige landen weigeren als getuige op te treden? Het CIDI. Iedereen kent het. Door stukjes in de krant - al of niet in de brievenrubrieken - en de regelmatige verschijning van directeur Ronnie Naftaniël of adjunct-directeur Hadassa Hirschfeld op radio en tv. Het CIDI is onze nationale joodse lobby, ingevoerd in de materie, gepokt en gemazeld in het verdedigen van Israël. Tot nog toe was dat altijd een redelijk genuanceerde lobby, uitgesproken maar niet fanatiek. Tot nog toe - dat wil zeggen voor het uitbreken van de Tweede Intifada in 2000 en het begin van het Tijdperk-Sharon een jaar later - was het CIDI heel anders dan de Amerikaans joodse lobby AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), waar wel degelijk sprake is van een aantal onaantastbare uitgangspunten. Zo vindt AIPAC dat Israël eigenlijk boven alle kritiek is verheven omdat het land wordt bedreigd. Ook mag volgens AIPAC niet aan Amerika's hulp aan Israël, zo'n drie miljard dollar per jaar, worden getornd. Want Israël staat in het Midden-Oosten immers pal voor de westerse waarden. Ook heeft AIPAC een ongekend stevige greep op het Congres, de Amerikaanse beleidsmakers en de pers. AIPAC komt regelmatig met initiatieven in de volksvertegenwoordiging en deinst er niet voor terug om gekozen vertegenwoordigers politiek af te schieten. Hollands Zo'n soort lobby is het CIDI nooit geweest. Het CIDI is er niet machtig genoeg voor. Bovendien was het ook te Hollands, te veel verknocht aan ons poldermodel van overreding in plaats van aan machtspolitiek of intimidatie. Ook had het CIDI zijn eigen standpunten die niet noodzakelijkerwijs overeenstemden met de politiek van de Israëlische regering. ,,Het is hier allemaal wat vriendelijker en kleinschaliger'', zei Ronnie Naftaniël een paar jaar geleden in een interview. ,,We zijn en blijven weliswaar een pro-Israël organisatie, maar we hebben een zekere eigen inbreng. We zijn veel minder right-or-wrong-my-country dan AIPAC. We hebben bijvoorbeeld nooit de Palestijnse rechten bestreden op zelfbeschikking of zelfs eventueel een eigen staat. Ook zijn we altijd tegen de Israëlische wet geweest die (in de jaren tachtig) contacten tussen Israëli's en Palestijnen verbood. Spreken met elkaar leek ons toch dé manier om tot een oplossing te komen.'' Een gematigde opstelling, die goed aansloot bij hoe er in Nederland in het algemeen werd gedacht. Toen ruim tien jaar geleden de Oslo-akkoorden bekend werden, toog Naftaniël dan ook onmiddellijk naar de Laan Copes van Cattenburg in Den Haag om de daar zetelende PLO-vertegenwoordiger in Nederland voor het oog van de tv-camera´s de hand te drukken. ,,Ik ben blij dat u eindelijk de weg naar mij hebt weten te vinden'', zei deze vertegenwoordiger, Youssef Habbab, hem. Waarop Naftaniël riposteerde: ,,Ik ben blij dat de PLO dit eindelijk mogelijk heeft gemaakt.'' Uitlegkussen Kortom, huiselijk, Nederlands, acceptabel. ,,Wat ik altijd buitengewoon slim heb gevonden van de constructie van het CIDI is dat het zo in de Nederlandse samenleving is geworteld'', zegt Bertus Hendriks, ex-Palestina Komitee en al weer heel wat jaren Midden-Oosten redacteur van Radio Nederland Wereldomroep, desgevraagd. Hendriks: ,,Op die manier geven ze niet alleen de formele Israëlische positie, maar ook een soort informele positie weer. Dat betekent in de praktijk dat minder verkoopbare aspecten van de Israëlische politiek worden uitgelegd op een manier die is afgestemd op de Nederlandse verhoudingen. Zo kan je tegemoetkomen aan eventuele kritiek zonder de fundamenten aan te tasten.'' Volgens Hendriks werkt deze manier heel goed. ,,Ze zijn een soort kussen, een uitlegkussen, dat er steeds tussen zit en kritiek opvangt en dempt.'' Hendriks heeft ook bewondering voor de efficiëntie van het CIDI. ,,Ik heb dat gemerkt in mijn Palestina-Komitee-tijd. Als middelbare scholieren een scriptie wilden maken over Israël of het Palestijnse probleem, hoefden ze maar te bellen en kregen ze keurig een mapje met informatie toegestuurd. Dat is bij de Arabische vertegenwoordigingen wel anders. Daar krijgen ze de een of andere functionaris aan de lijn die niet weet wat hij moet doen. En waarschijnlijk gebeurt er dan verder nooit iets.'' Hendriks' mening wordt in brede kring gedeeld. Bij de PLO-vertegenwoordiging wordt misschien nog wat zacht achter de hand gemompeld: 'Tja het CIDI, hadden wij ook maar zoiets.' Maar onder politici wordt van PvdA-links tot klein rechts zonder meer lovend over het CIDI gesproken. Ze weten wat je wilt, ze voeden je met informatie en je kunt een gesprek met ze voeren. Het zijn geen diehards. Het is een verstandige lobby. Het CIDI heeft door de jaren heen (vooral dankzij de contactuele eigenschappen van Naftaniël) steeds een aantal trouwe supporters in de Kamer gehad. VVD-Kamerlid Weisglas stond - voordat hij Kamervoorzitter werd - als het CIDI hem ergens op attendeerde vaak klaar om kritische vragen aan een minister voor te leggen of anderszins in actie te komen. D66 voorman Boris Dittrich, samenlevend met een joodse partner, is een ander voorbeeld. Nieuwe toon Dat was allemaal zo tot voor een paar jaar. Eigenlijk tot het moment dat in Israël en ook daarbuiten het als een waterscheiding is gaan werken: het mislukken van het topoverleg tussen de toenmalige Israëlische premier Barak, PLO-leider Arafat en de Amerikaanse president Clinton in Camp David in juli 2000. De mislukte top betekende het definitieve einde van 'Oslo' en werd de opmaat tot de Tweede Intifada, het aantreden van Sharon en de huidige grimmige logica van steeds terugkerende Israëlische militaire acties in bezet gebied en regelmatige Palestijnse zelfmoordaanslagen. Het werd ook het begin van een nieuwe toonzetting in het Israël-Palestina debat. In één klap was de verzoenende toon van de jaren negentig verdwenen en werden de tegenstellingen weer aangescherpt. Palestijnen waren weer gewoon 'terroristen', Arafat was net als vroeger 'niet te vertrouwen' en Israël 'werd bedreigd'. Vragen over hoe dat dan zat met die nederzettingen in Palestijns gebied en waarom Israël indertijd niet gewoon de afspraken onder Oslo had uitgevoerd, waren niet langer aan de orde. En al helemaal niet meer na de aanslagen op de Twin Towers in New York op 11 september 2001. Vanaf dat moment speelde Israël gewoon zijn partijtje mee in de 'wereldwijde oorlog tegen het terrorisme'. Oprichting Het CIDI werd opgericht kort na de Jom Kippoer-Oorlog van 1973, als een reactie op een plotselinge omslag in het denken van destijds. De Arabische landen zetten in deze oorlog het oliewapen in en mede als gevolg daarvan bevond Israël zich na deze oorlog ineens in een isolement. Zeker in vergelijking met de eerdere Zesdaagse Oorlog van 1967, toen heel Nederland nog 'achter Israël stond'. De ietwat naïeve gedachte achter de oprichting van het CIDI was dat als je de mensen maar vertelde hoe het écht zat, het wel weer goed zou komen met Israël in de publieke opinie. Het initiatief kwam van mr R.A. Levisson, directeur van een drukkerij in Den Haag, die ook de eerste directeur van het CIDI werd, samen met de toenmalige ambassadeur van Israël Hanan Bar-On. Deelnemers aan het project waren de drie joodse kerkgenootschappen, het Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap (NIK), het Portugese Kerkgenootschap (PIG) en het Liberaal Joodse Kerkgenootschap (LJG). Plus andere joodse organisaties als de Zionistische Federatie, de loges van Bnei Brith, et cetera. Allen zegden ze financiële steun toe. En daarmee besteedden ze als het ware ook hun eigen lobby-activiteiten aan het CIDI uit. De opzet van het CIDI was aanvankelijk eenvoudig en Nederlands braaf. Er werd een knipselarchief (en later ook film en tv-archief) opgezet en er werden brochures uitgegeven. Gaandeweg kwam daar een informatieblaadje bij en later een website. Wel werden al vroeg goede contacten met pers en politici gelegd. Zo was er al in 1974 een door het CIDI georganiseerde manifestatie tegen de 'Zionisme is Racisme' resolutie van de VN waar mensen als Ed van Thijn en Hans Wiegel het woord voerden. Overigens was vooral Naftaniël, die eind jaren zeventig als adjunct-directeur bij het CIDI kwam en begin jaren tachtig Levisson opvolgde, goed in het leggen van dit soort contacten. Zijn binnenkomer bij het CIDI was meteen een voltreffer: een zwartboek over de invloed van de Arabische boycot op Nederlandse bedrijven, dat in 1979 leidde tot een parlementaire enquête. Zijn contacten met de media en de politiek zijn nog steeds uitstekend. ,,Als we wat willen, hebben we de kanalen'', zegt hij erover. Kritiekloos Dat is vast nog steeds waar. Maar de harde werkelijkheid in Israël-Palestina heeft de joodse polderlobby inmiddels behoorlijk in haar greep gekregen. Van een benadering die weliswaar Israël in een gunstig daglicht stelt maar toch ook ruimte biedt aan andere interpretaties, is sinds Camp David 2000 niet heel veel meer te merken. De militaire escalatie, de verharding van de tegenstellingen en de totale afwezigheid van enig uitzicht op een oplossing via onderhandelingen, hebben gemaakt dat het CIDI ineens vrijwel totaal kritiekloos opereert jegens Israëlisch rechts. Dat begon met het zogenaamde fantastische aanbod van Barak in Camp David in juli 2000, waar het CIDI geen seconde vraagtekens bij heeft geplaatst. Het uitte zich vervolgens in het opzetten van clubjes bij joodse kerkgenootschappen en andere instellingen om mensen te oefenen in het schrijven van ingezonden brieven naar kranten, radio en tv als daar niet aardig genoeg over Israël wordt bericht. Een activiteit die heel populair is in de VS maar waar het CIDI zich tot dusver niet voor had geleend. CIDI-medewerkers werden ondertussen op cursus gestuurd in Israël om daar de laatste zionistische debating trucs te leren die er meestal op neerkomen dat je in een debat je opponent niet op de hoofdzaak moet bestrijden, maar hem moet lastigvallen over de details. Dat is een soort filibuster-techniek die mensen die er niet op verdacht zijn behoorlijk van de wijs kan brengen en dus vaak scoort. Nog een maatregel die erop was gericht om het hoofd te bieden aan de toegenomen druk op Israël, was de oprichting van Jong-CIDI, een soort studenten-aanhangsel van het CIDI. De leden van deze club onderscheidden zich in hun korte bestaan vooral door met insinuerende vragen en irritante interrupties tijdens debatten over het Midden-Oosten te verstoren. Demonstratie Maar het dieptepunt is toch het recente optreden van het CIDI in Den Haag. Als de eerste de beste ultra-rechtse actiegroep stelde de lobbygroep zich plotseling achter de Israëlische afwijzing van het door de Algemene Vergadering van de VN gevraagde advies aan het Internationaal Gerechtshof over de bouw van Israëls 'afscheidingshek'. De verlengde arm van Israëlisch rechts riep zelfs op tot een demonstratie bij het Vredespaleis. Ronnie Naftaniël stond de internationale pers gretig te woord bij het authentieke wrak van een opgeblazen Israëlische bus en tegen de achtergrond van de foto's van ruim 900 Israëlische slachtoffers van Palestijns geweld. Alsof de Palestijnen daar niet een drievoud van het aantal foto's van gedode Palestijnen tegenover hadden kunnen stellen. Alsmede tientallen wrakken van auto's die bij gerichte moordacties tegen vermeende Palestijnse kopstukken door raketten werden vernield. Of foto's van hele flatgebouwen en delen van dorpen en steden die door Israëlische acties zijn verwoest. De genuanceerde joodse polderlobby nam ineens totaal geen afstand van het feit dat de muur voor het grootste deel niet op de grens, maar juist in Palestijns gebied wordt gebouwd, joodse nederzettingen bij Israël voegt en tal van Palestijnse steden en gebieden doorsnijdt en isoleert. Met haar optreden rond het proces maakte het CIDI op ondubbelzinnige wijze duidelijk de voornaamste pro-Israël organisatie in dit land te zijn. Maarten Jan Hijmans

MEMRI, ein kostenloser Wachhund

Aus: Magasin ZemZem Nr. 3/2005 (Aus dem Holländisch übertsetzt, aber von wem?)

Dit stuk schreef ik in 2005 in het driemaal 's jaars verschijnende blad ZemZem als waarschuwing tegen de voorlichters van het gratis werkende instituut MEMRI dat pretendeert onpartijdig te werken. De waarschuwing is nog steeds van kracht – misschien wel meer dan ooit. Helaas is de computer waarop ik het stuk schreef sindsdien gecrashed en heeft ZemZem het niet meer op zijn website (alleen Anja Meulenbelt heeft het nog op haar blog, maar dan in een geparafraseerde vorm. Maar merkwaardig genoeg cirkuleert het artikel nog wel op het web in het Duits - een onbekende hand heeft het vertaald.

Ein Problem für viele Abendländer, die sich mit dem Nahen Osten beschäftigen ist, dass sie kein Arabisch können. Das macht es schwierig zu wissen, mit welchen Themen die Araber sich in ihren Zeitungen, in Radio und Fernsehen beschäftigen.Zumindest war das so. Bis 1998 in Washington ein Institut auftauchte, das diese Leere füllte und anfing Texte von Journalisten, Politikern und andere interessante Dinge zu übersetzen und diese zu verbreiten.MEMRI macht das gratis. Aber wie umfassend ist MEMRI? Und welche Motive verfolgt das Middle East Media Research Institute?

Maarten Jan Hijmans

Es war im Juni 2002, als ich zum ersten Mal von MEMRI erfuhr. Zufälligerweis war ich gerade involviert in eine Polemik mit dem Schriftsteller Leon de Winter. Ein Freund von mir, Hajo Meyer von "Eine andere jüdische Stimme", hatte in der Zeitung De Volkskrant einen Artikel geschrieben, der von De Winter in der Neuen Israelitischen Wochenzeitung (Nieuw Israelietisch Weekblad) ziemlich unhöflich angegangen wurde. De Winter vermischte einige psychologische Termini, die Meyer benutzt hatte, wies darauf hin, dass eine persönliche Erfahrung in Auschwitz (Meyer ist Holocaust-Überlebender) bei den meisten zu einer Verwirrung geführt habe und zitierte einige Angst einjagende,rabiate Aussprüche von Arabern, um zu zeigen, dass die Idee, dass die Israelis mit diesen Menschen verglichen werden könnten,auf einer Illusion basiere.Weil Meyer zu diesem Zeitpunkt aufgrund von Herzproblemen nicht selbst reagieren konnte, übernahm ich es, dies an seiner Stelle zu tun (NIW 21 und 28 Juni, 5, 12 und 19 August 2002). Die meisten von de Winters Bemerkungen waren nicht so schwierig zu widerlegen. Nur, wie um Himmels Willen konnte de Winter, der meiner Meinung nach kein arabisches Alif von einem Ba unterscheiden konnte, diese Bemerkungen von einem Imam in Gaza bekommen, der aufrief, nach Haifa und Jerusalem zu ziehen, um die Juden zu ermorden? Oder von einem fremden Psychiater in Kairo, der sagte, dass er die Juden ins Meer treiben wille? Glücklicherweise gab er selbst die Antwort: Die Informationsquelle war MEMRI, das Middle East Media Research Institute. Ein Blick auf die Website des Instituts zeigte, dass MEMRI sich selbst definierte als Thinktank mit ideeller Mission – nämlich die Kenntnisse von uns Abendländern aufzufrischen und uns zu zeigen, womit die Araber sich in ihren Medien so beschäftigen. Ein Institut,das übersetzt und Sprachbarrieren durchbricht. Unabhängig, unparteiisch, unterstützt von unbekannten Mäzenen und mit idealisiertem Charakter, so dass es in den Vereinigten Staaten von Steuerfreiheit profitieren kann. Merkwürdigweise erschien der Inhalt dieser Website ihrer Mission ziemlich entgegengesetzt.MEMRI erschien hauptsächlich spezialisiert auf Aussagen von Arabern, die gegen Juden waren und gegen Abendländer, die liebsten Aussprüche enthielten Hinweisen auf einen Zustand von Geisteskrankheit „lunatic", mit dem die Araber belegt wurden.

Es bietet wenig Texte über andere Themen wie etwa die Spendensammlungen für die Armen in der Welt, Demokratie oder innerarabische Beziehungen, um nur Einiges zu nennen, worüber in den arabischen Medien ziemlich viel geschrieben wird. In dem darauffolgenden Austausch von Artikeln wies de Winter allerdings mit großem Ärger meinen Hinweis zurück, dass MEMRI kein ausgewogenes Bild darstelle, sondern nur daran interessiert sei, die arabische Presse danach zu untersuchen, was schmutzig, eklig und antisemitisch war. Nein, im Gegenteil, meinte der Schriftsteller, gerade der Gehalt von schmutzigen, ekligen und anti-semitischen Bemerkungen gebe genau an, wie die arabisch Welt funktioniere.

Die Rechte
De Winter ist nicht der einzige, der sich in dieser Hinsicht durch MEMRI leiten lässt.Werfen wir einen Blick auf das,was MEMRI ist. Dieses Unternehmen wurde 1998 von Meyraw Wurmser und Yigal Carmon gestiftet. Zwei Israelis, die beide zur äußersten Rechten des zionistischen Spektrums gehören. Wurmser, die nicht unattraktiv aussieht, ist oft Gast im Radio oder in Fernseh-Shows in den Vereinigten Staaten. Sie ist Staatswissenschaftlerin und Autorin einiger Publikationen, darunter"Can Israel Survive Post Zionism?" (Kann Israel die Phase des Postzionismus überleben? - Middle East Quarterly, March 1999), worin sie anerkennt, dass sie ein Anhänger des rechten Zionismus von Ze'ev Jabotinksky ist und worin sie scharf die israelische Linke und post-zionistische Intellektuelle attaquiert, die das Fortbestehen Israels in Gefahr brächten, indem sie die Grundlage des Zionismus unterminieren und allgemein das israelisch moralische Rechthaben/Berechtigtsein in Frage stellen würden. Sie war und ist noch immer ein Gegner der Oslo-Verträge. Mit ihrem Mann David Wurmser und den bekannten neo-konservativen David Perle und Douglas Feith war sie 1996 Autorin einer staatspolitischen Schrift für den ehemaligen israelische Premier Benjamin Netanyahu. In diesem Essay „A Clean Break: a New Strategy for Securing the Realm" bekam Netanyahu den Rat, die Oslo-Verträge einzutauschen gegen eine Strategie, die man als „Frieden für Frieden" bezeichnen könnte, um den Palästinenserführer Arafat zu neutralisieren, mit Jordanien und der Türkei zusammenzuarbeiten, um die regionale Ordnung neu einzuteilen, mitzuarbeiten an der Ausschaltung des irakischen Führers Saddam Hussein, Syriens Einfluss auf den Libanon zu beseitigen und zum Beispiel syrische Ziele im Libanon zu bombardieren. Viele behaupten, dass dieser Bericht der Anfang war für den späteren Kurs der Neo-cons im amerikanischen Verteidigungsstab, um den Irak anzugreifen. Wurmser ist inzwischen nicht mehr Mangaging Director von Memri. Sie ist jetzt Direktorin des Nahostzentrum des Hudson Instituts in Indianapolis,(zu dessen Unterstützerkreis auch Perle gehört). Ihr Platz bei Memri wurde von Steven Stalinsky übernommen.
Der zweite Gründer und heutige Direktor ist Yigal Carmon.Carmon hatte den Rang eines Kolonels und arbeitete mehr als zwanzig Jahre beim militärischenes,Sicherheitsdienst der israelischen Armee. Nach Aussagen des Journalisten Yossi Melman war er innerhalb dieses Dienstes auch einer der leitenden Offiziere der 504", die für das Einschleusen von Agenten und Handlangern in arabische Länder verantwortlich war. Auch soll diese Einheit die Leitung gehabt haben über die Söldnertruppe SLA (South Lebanese Army), die zwanzig Jahre die Bevölkerung des Südlibanon terrorisierte – was von Israel unterstützt wurde (Yossi Melman in Haaretz, 16 August 2002).Im Übrigen war Carmon in verschiedenen Dienstverhältnissen tätig – in der Verwaltung des Westjordanlands zum Beispiel als spezieller Berater für den ehemaligen von Abwehrminister Sharon initiierte „Bürger-verwaltung", die versuchte eine alternative palästinensische Leitung in Form von sogenannten „Dorfligas" voranzubringen.1988 wurde Carmon Berater für Terrorismusbekämpfung des ehemaligen Premiers Yitzhak Shamir,aber einige Monate nach seinem Amtsantritt 1993 verschwand er aus dieser Funktion. Carmon begann eine Karriere als Publizist. Seine publizistischen Aktivitäten lassen klar erkennen, dass er dem Groß-Israel-Gedanken anhängt und die Siedlungspolitik unterstützt. Auch war er einige Jahre Mitarbeiter des rechtsextremen Parlamentariers Benny Begin.In den Vereinigten Staaten gründete er mittlerweile mit zwei anderen Ex-Prominenten des Likud-Establishments eine Art Drei-Mann-Lobby auf dem Capitol Hill gegen die Oslo-Verträge. Yitzhak Rabin, der nach der Unterzeichnung der Verträge viel Gegenwind von amerikanisch-jüdischen Organisationen bekam, nannte diese Drei‚'die Dreierbande (Robert Friedman, One man's Jihad, The Nation 15 May 1995. Die andere zwei Lobbyisten waren Yoram Ettinger, ehemaliger Stellvertrerter von Netanyahu in der Isarelische Botschaft in Washington und Yossi ben A=haraon, früherer Kabinettschef von Yitzhak Shamir).

Kunden
Im Februar 1998 schließlich gründete Carmon MEMRI mit dem Ziel „die amerikanische Politik über die Debatte zu informieren", indem „die Sprachbarriere zwischen Westen und Nahem Osten überwunden wird durch Übersetzungen von ">arabischen, persischen und hebräischen Medien" und durch Lieferung von unabhängigen, objektiven Analysen der politischen, ideologischen, intellektuellen,sozialen, kulturellen und religiösen Trends des Nahen Ostens". Memri macht das als "unabhängige, unparteiische Non-Profit-Organisation." Aber aufgrund des oben ausgeführten Hintergrunds des Gründers ist es wohl gerechtfertigt, dazu einige Fragen zu stellen.Der Anfang war bescheiden. Zwei Bürogebäude(Washington und Jerusalem) und,wie die Website noch verzeichnete, sechs Mitarbeiter(später wird MEMRI schweigen über Namen, Anzahl und ehemalige Mitarbeiter). Aber nach dem „11. September befindet sich MEMRI im Höhenflug. Da kommen Büros in Berlin und London dazu. Die Sprachen,in die übersetzt wird, sind jetzt Englisch,Deutsch,Hebräisch,Italienisch,Türkisch und Russisch. Die Anzahl der Mitarbeiter ist auf über 35 gewachsen und das Budget beträgt inzwischen zwei Millionen Dollar, eine Summe die vielleicht noch viel höher liegt.Die Datenlieferung bediente 2003 mehr als zehntausend Adressen und der Einfluss von MEMRI wächst. Nach Angaben des ehemaligen amerikanischen Botschafters in den Vereinigten Arabischen Emiraten, William Rugh, selbst Autor eines Buches über arabische Medien wurde MEMRI in einer Zeitspanne von siebzehn Monaten bis Januar 2003 in mehr als 350 Artikeln in amerikanischen Tageszeitungen zitiert.Die Washington Times benötigte MEMRI im Durchschnitt einmal pro Monat, das Wall Street Journal öfters. Thomas Friedman, einflussreicher Kommentator der New York Times, benutzt auch regelmäßig MEMRI-Übersetzungen. Auf der MEMRI-Website steht ein Zitat vom ihm, in dem er den Dienst als ‚von unschätzbarem Wert'lobt. Der sehr konservative Kolumnenschreiber Charles Krauthammer findet es „die wichtigste Quelle, um zu verstehen, was heutzutage im Nahen Osten passiert'.
Andere reguläre Kunden sind im amerikanischen Kongress zu finden. Carmon hatte 2002 dort seine ‚beste Stunde' in seiner Funktion als Direktor von MEMRI, als er als Zeuge für die Kommission für Außenbeziehungen vor dem Repräsentantenhaus auftreten durfte.Ohne seine frühere Karriere bei der Militärspionage zu erwähnen, meldete er, dass die arabischen Medien „fast alle" die Attentaten des 11. September 2001 gut geheißen hätten und Bin Laden rühmten. Er fügte hinzu, dass „viele Artikel in den arabischen Medien berichteten, dass die Regierung der Vereinigten Staaten und/oder eine jüdische Verschwörung verantwortlich sei für die Attentate". Umfragen vom Gallup-Institut hätten bewiesen, dass die Mehrheit der arabischen Welt das noch immer glaube, folgerte Carmon. Der Guardian Journalist Whitaker fragte Gallup und stellte fest, dass die Untersuchung, auf die Carmon verwiesen hatte, nicht existierte.

Pro-Israel
Aber was genau ist das für Material, das MEMRI an dankbare Kunden liefert? Es ist eine Tatsache, dass es sich um eine bestimmte Auswahl aus der arabischen Presse handelt. Aber man muss dazu bemerken, dass es nicht eine Auswahl der wichtigsten Themen ist, um die sich zum entsprechenden Zeitpunkt die Diskussionen drehen, sondern hausachlich eine Sammlung von Artikeln, die die Araber in ein schlechtes Licht stellen. 'Zitate werden so selektiert, dass sie die Araber darstellen als Leute, die ausschließlich Hass predigen gegen Juden und Abendländer, Gewalt verherrlichen und jede friedliche Lösung des palästinensischen Problems ablehnen,' schildert der ehemalige Botschafter Rugh. 'Dieser Dienst gibt kein ausgewogenes Bild von den arabischen Medien, weil die Betreiber pro-Israel und anti-arabisch sind. Man kann sagen, dass das was MEMRI macht, nicht fair ist, wenn es die arabischen Medien in so ein schlechtes Licht stellt - aber wir können nicht sagen, dass MEMRI die Zitate erfindet oder manipuliert.'
Nein, leider. Jeder, der vertraut ist mit arabischen Medien, weiß, dass es viel Schlechtes dabei gibt, Geschichten über Verschwörungen, ungeprüfte Geschichten,offensichtlicher Unsinn und manchmal antisemitischer Blödsinn. Ich erinnere mich als einen der Tiefpunkte an eine Geschichte um ca. 1990 im ägyptischen Oppositionsmagazin al-Shaab über ein israelisches Komplott, bei dem mit Aids infizierte junge Frauen nach Ägypten geschleust werden sollten, um Männer zu verführen und zu infizieren.
2002 hatte MEMRI einen Coup gelandet mit der Übersetzung eines Artikels aus der saudischen Al-Riyada, in dem eine Variante eines alten Schreckensmärchens abgedruckt war, nämlich dass Juden manchmal Christen schlachten, um ihr Blut zum Backen für das jüdische Osterfest zu verwenden. Jeder, der vertraut ist mit den arabischen Medien, weiß auch, dass diese Art Geschichten eine Randerscheinung sind und sicher nicht die große Mehrheit von Beiträgen arabischer Medien.Das Problem ist, dass MEMRI diesen Kontext nicht liefert und die Friedmans,Krauthammers und de Winters dieser Welt auf diese Weise ein Bild vorgesetzt bekommen, als wäre der Nahe Osten nur ein Ort von Judenhass, islamischem Extremismus and Hass gegen den Westen.Whitaker vom Guardian machte ein Experiment und schrieb ‚Libanon' in die Suchmaschine von MEMRI etwa einen Monat nach dem Mord auf Rafiq Harriri, der in dem Land für ein Erdbeben sorgte. Es lieferte nicht mehr als sechs ‚hits', u.a.Themen wie "Wife-Beating debated on Lebanese TV-Channels', 'Palestinian Mufti Ikrima Sabri on Rafiq Hariri's Assassination and The Protocols of the Elders of Zion',Anti-Zionist Rabbis Join Hizbullah and Hamas at Beirut Pro-Palestinian Convention',und 'Walid Jumblatt: Shab'a Farms Belong to Syria_—_not to Lebanon' zu finden waren. Abu Aardvark (der Blogname von Marc Lynch, Lektor am Williams College in Williamstown, Massachussets), machte das gleiche aber dann umgekehrt.Er verglich im August 2003 die wichtigsten Schlagzeilen von MEMRI drei Tage lang mit dem, was er für sich selbst zu den für ihn interessanten Themen ausgedruckt hatte: Irak,Beziehungen mit dem Westen und Medien.Und tatsächlich war keiner der von ihm ausgewählten Artikel im MEMRI-Paket. Aber leider können nur Fachleute solche Stichproben durchführen.

Böse Absichten
Außer der Übersetzung von Auszügen aus der Presse, beobachtet MEMRI seit ungefähr einem Jahr auch arabische TV-Sender. Fragmente, die MEMRI ausgewählt hat,kann man auf deren Website sehen. Es gibt auffallende und auch schockierende Dinge darunter, wie etwa palästinensische Sendungen mit Imamen, die die Selbstmordattentate anpreisen oder die auf den „Protokollen der Weisen von Zion basierende Seifenoper „Ritter ohne Pferd", die das ägyptische Al-Nil Fernsehen während des Ramadans 2002 übertrug. Aber auch hier gilt: MEMRI gibt kein vollständiges Bild. MEMRI ist fixiert auf Gewalt, anti-westliche Äußerungen und Erscheinungen von Antisemitismus. Wer einen Überblick über das Programm Arabischer, türkischer und iranischer Fernsehsender haben will, wird hier vergebens suchen.Daher muss die Moral sein: Es ist nichts dagegen einzuwenden, Entgleisungen und schlechte Dinge anzuprangern, die in den Medien im Nahen Osten vorkommen. Es gibt davon einiges. Es ist auch nichts dagegen einzuwenden, wenn MEMRI sich selbst darstellte als einen Wachhund [watchdog]. Aber es tut so, als gäbe es ein repräsentatives Bild von dem, was die Medien schreiben und senden. Es gibt nur eine Erklärung dafür, nämlich, dass MEMRI böse Absichten verfolgt, die Araber und ihre Medien in einem ungünstigen Licht erscheinen zu lassen und vorzuführen. Wer das Material von MEMRI verwendet, muss sich dessen bewusst sein und Distanz wahren,um nicht selbst Teil dieser Methode zu werden. Das MEMRI-Material ist gratis und einem geschenkten Gaul schaut man nichts ins Maul. Aber in diesem Fall sollte man es dennoch tun.