Man in Gaza gedood bij luchtaanval, kolonist gedood op de Westoever

De dode Mishal

Updated. Israel heeft dinsdag een luchtaanval uitgevoerd in Gaza waarbij een man werd gedood en een ander zwaar gewond. Het was de eerste targeted killing sinds de operatie Pillar of Defense van een half jaar geleden. Ooggetuigen vertelden Ma'an dat Israelische vliegtuigen vuurden op een motorfiets ten westen van Gaza Stad. Haitham al-Mishal, 29, werd gedood. Een andere, niet geïdentificeerde man raakte gewond, aldus Ashraf al-Qidra, woord voerder van het ministerie van gezondheid in Gaza. 
Al-Mishal was afkomstig uit het Shati (Beach) kamp in Noord-Gaza.
Israel's maakte in een verklaring bekend dat het had gevuurd op een "terrorist die geaffilieerd was met de wereld Jihad in antwoord op raketvuur vanuit Gaza." Volgens Israel was Mishal betrokken bij een raketaanval op het stadje Eilat op 17 april vanuit de Sinai. Niemand raakte bij die aanval gewond.

Op de Westoever werd dinsdagmorgen een kolonist gedood. Getuigen vertelden dat een man een taxi vroeg hem af te zetten op een kleine afstand van het Za'atara checkpoint ten zuiden van Nablus, een plek waar kolonisten vaak wachten op een bus of op een lift. De Palestijn stak daarna een  Israeli die op de bus zat te wachten met een mes. Hij overleed," zo vertelde de woordvoerster van de Israelische politie Luba Samri het persbureau AFP. 
 
Chaos bij het  Tapuah kruispunt ten zuiden van Nablus na de aanslag. (Nir Keidar/Haaretz) 

De Israelische krant Haaretz meldt dat de gedode Israeli de 30-jarige kolonist Eviatar Borovzky was, een inwoner van de nederzetting Yitzhar. De aanvaller greep vervolgens het pistool van Borovzky en vuurde op leden van de grenspolitie die probeerden hem te arresteren. Hij werd opgepakt nadat hij in het vuurgevecht gewond was geraakt. Volgens Haaretz ging het om een inwoner van Tulkarem. YNet meldt dat hij pas kort geel;den vrij was gekomen na een straf van drie jaar wegens het gooien van stenen en dat een broer van hem deze week door een rechtbank van de Palestijnse Autoriteit werd veroordeeld wegens collaboratie met Israel. YNet meldt dat er speculaties zijn dat de aanslag een poging zou zijn geweest de naam van de familie van deze smet te zuiveren.

Na het incident begonnen kolonisten auto's van Palestijnen op weg nr 60 met stenen te bekogelen, meldt Haaretz. Onder meer hielden ze twee Palestijnse schoolbussen aan, die daarna met stenen werden bekogeld. Volgens Palestijnse bronnen raakten zeker vijf schoolkinderen gewond. Boze kolonisten van de nederzetting Yitzhar stichtten brand in olijfboomgaarden en velden met landbouwgewassen van de dorpen Burin,  Hawara en Urif,  terwijl in het laatste dorp ook vernielingen werden aangericht in een moskee en werd geprobeerd de moskee in brand te steken.
 
 Kolonisten richten vernielingen aan in een boomgaard van het dorp Urif (foto Reuters)

Volgens YNet werden zeven kolonisten, onder wie volgens Haaretz twee tienermeisjes, gearresteerd. (Ik ben benieuwd of ze langer dan een paar uur in hechtenis blijven, AbuP). 
Haartez citeert ook Yariv Levin, de aanvoerder van de coalitiepartijen in de Knesset, die zei dat de aanval bij het Tapuach kruispunt 'het Palestijnse antwoord is aan John Kerry's nieuwe vredesinitiatief." Avi Roeh, de voorzitter van de Yesha Raad, het overkoepelend orgaan van de nederzettingen, zei iets soortgelijks, namelijk dat "de geschiedenis aantoont dat praten over concessies altijd gevolgd wordt door terreuraanvallen". 

Rabbijnen voor de mensenrechten boos over weer nieuwe sloop in Jeruzalemse wijk At-Tur

Israel heeft maandag opnieuw twee appartementen in wijk at-Tur in Oost-Jeruzalem met de grond gelijk gemaakt. Woensdag werd ook al een huis gedeeltelijk gesloopt in dezelfde wijk At-Tur. De sloop van maandag betrof onder meer een huis van de familie Al-Ghaith. Twaalf leden van de familie werden dakloos, onder wie een moeder en een getrouwde zoon, beiden lijdend aan kanker. Een deel van de woning bleef staan, de familie van Tarki al-Ghaith (tien mensen) heeft nu een half huis, waarvan de riolering opnieuw gemaakt moet worden.
De sloop vond plaats ondanks het feit dat de familie in december een uitspraak van de rechter had losgekregen die hen respijt gaf. Het is niet duidelijk waar de haast vandaan kwam. Wel is duidelijk, waarom er werd gesloopt. De organisatie Rabbis for Human Rights geeft als commentaar dat de gemeente Jeruzalem in de wijken At-Tur en Issawiya (in feite twee Arabische dorpen die destijds bij Jeruzalem zijn getrokken) een park wil maken. Rabbijn Arik Ascherman van deze organisatie schrijft dat hierbij sprake is van een samenwerking tussen de Autoriteit van de Nationale Parken en de Gemeente Jeruzalem om zoveel mogelijk land van Issawiya en At-Tur af te troggelen en 'te vergroenen'. Avyatar Cohen van de Autoriteit voor Nationale Parken hield toezicht bij de sloop, die werd uitgevoerd door het ministerie van  Binnenlandse Zaken.
Rabbijn Ascherman voegt eraan toe dat er geen enkele reden is om op die plek een park aan te leggen. Volgens hem zou het best kunnen dat Jeruzalem al groener is dan welke andere stad in het land. Hij citeert een vice-burgemeester van de stad die in een bijeenkomst van de gemeenteraad in de jaren '90 ooit zei dat  het erom gaat zoveel mogelijk land van Palestijnen te onteigenen om Joodse buurten te bouwen. 'En als we niet meteen kunnen onteigenen, dan 'verven we het land groen' zodat de Palestijnen er niet kunnen bouwen,' zo werd de vice-burgemeester  bij die gelegenheid geciteerd.

 
Ma'an News voegt hieraan dat volgens Ahmad Sub Laban, een plaatselijke expert, Israel al 740 dunam voor het Nationale Park in Issawiya en At-Tur heeft geconfisqueerd. Het plan voor het park  was bevroren na internationale kritiek. Maar verwacht wordt dat de regering het plan binnenkort opnieuw het groene licht zal geven. 
Volgens schattingen van de VN heeft een derde van de huizen in Oost-Jeruzalem geen door Israel verleende vergunning. Zo'n 93.100 inwoners lopen daardoor het risico uit hun huizen gezet te kunnen worden. Sinds 1967 zijn zo'n 2000 huizen in Oost-Jeruzalem gesloopt.
Het Israëlische leger vernielde overigens maandag ook een waterbron in het Fawwar vluchtelingenkamp bij  Hebron, zo meldde de onderdirecteur van het VN-kantoor in het kamp, Ahmed Abu Fadda. Het Fawwar-kamp ligt in de zogenoemde 'Área C', de zestig procent van het grondgebied van de Westoever waar Israel onder de Oslo-akkoorden heer en meester is. Meer dan 70 procent van de gemeenschappen in Area C zijn niet aangesloten op het waterleidingnet. Zij zijn aangewezen op bronnen (waar zij dan weer geen vergunning voor krijgen) of op duur water dat wordt aangevoerd met tankauto's. Veel gebouwen hebben overigens ook geen vergunning in Area C. Israel sloopte er 540 in 2012, waarvan 165 woonhuizen. Daarvoor werden 815 mensen dakloos, van wie ongeveer de helft kinderen.    

Gideon Levy houdt pleidooi voor de één-staatsoplossing

Gideon Levy (foto Anja Meulenbelt)

Ik denk dat het een primeur is. Het is hoe dan ook een bijzonder moment:  een redacteur - wat heet?- een adjunct-hoofdredacteur van de Israelische krant Haaretz breekt een lans voor de één-staatsoplossing: één staat voor het Joodse en Palestijnse volk. Natuurlijk is de auteur Gideon Levy. Wie anders?  En hij begint zijn stuk zo:
If you will it, it is no dream: one just state for two peoples.
 Verderop schrijft hij:
The end of the world? Why? Arabs and Jews already live together today, but discrimination, inequality, past tensions, racism, nationalism and mutual fear hinder relations between them. These will gradually dissipate, and most of the dangers currently in store for the country will disappear with one state for two peoples. 
 En:
The Jews will be forced to give up the dream of a national state, likewise the Palestinians. This will be the end of Zionism in its existing form, something very painful for those who have grown used to believing that it is the only way. But it will be replaced by something incomparably more just and sustainable.
The moment Israel's Jews are persuaded that the Palestinians are humans like them, with everything this implies, the path will become a shorter one and become possible if a new leadership arises among the two peoples. Not a new politics of old and bad thinking, but truly revolutionary leadership that shatters old and bad paradigms and neutralizes fears.

Ik ga het niet vertalen en ik ga het niet samenvatten. Het volledige stuk staat  hier in Haaretz.  KolhaKawod - alle eer - voor Levy's moed. Dit  is een historisch moment. 

Toenemend aantal Oost-Jeruzalemmers vraagt Israelisch staatsburgerschap aan - maar waarom?

Buren kijken toe hoe een groot deel van een huis in de wijk At-Tur van Oost-Jeruzalem wordt gesloopt.  De aanbouw was gebouwd wegens uitbreiding van de familie, maar zonder vergunning.  Palestijnen krijgen nagenoeg nooit een bouwvergunning.  Foto Ryan Rodrick Beyler/Activestills.org, 24 april 2013.

Een aantal malen is de laatste tijd gemeld dat een groeien aantal Palestijnse inwoners van Oost-Jeruzalem de laatste tijd het Israelische staatsburgerschap heeft aangevraagd. De Palestijnen in Oost-Jeruzalem wonen in een stadsdeel dat Israel in strijd met het internationale recht in 1968 heeft geannexeerd. Zij gelden als inwoners van de stad en hebben als zodanig ook kiesrecht voor de gemeenteraad, maar zij zijn geen Israelisch staatsburger. Wel konden zij dat staatsburgerschap aanvragen, aar dat gebeurde slechts heel weinig - zoals de Palestijnen ook massaal weigerden gebruik te maken van hun kiesrecht voor het gemeentebestuur, omdat zij weigerden de annexatie van het stadsdeel (en een groot aantal omliggende dorpen) te erkennen.
De laatste tijd is daar echter wat verandering in gekomen. Haaretz meldde onlangs dat tussen 2008 en 2010 ongeveer 4500 Palestijnen uit Oost-Jeruzalem het Israëlische staatsburgerschap hebben aangevraagd. Ter vergelijking: in de acht jaar daarvoor waren dat er zo'n 2500, terwijl het in totaal sinds 1968 om niet meer dan slechts enkele duizenden zou gaan. Lang niet al die aanvragen worden overigens ingewilligd, want Israel wil alleen gezagsgetrouwe onderdanen. Slechts ongeveer een derde van de aanvragen zou tot dusver zijn gehonoreerd. De cijfers ontleende Haaretz aan een in twee delen verschenen rapport van de International Crisis Group (ICG), van 20 december 2012, Jerusalem, Extreme Makeover? geheten. Wat betreft de cijfers zei het ICG daarin  overigens dat ze niet exact zijn, omdat verschillende Israelische instanties verschillende cijfers geven.
Toevallig had de spreekbuis van zionistisch Nederland, het Centrum Informatie en Documentatie Israel (CIDI) eind december een vergelijkbaar bericht de wereld ingestuurd. Het CIDI wist te melden dat de toename van het aantal aanvragen van het Israelische staatsburgerschap te danken was aan het feit dat het leven in Oost-Jeruzalem leuker was geworden voor de Palestijnen. Zo zou de huidige burgemeester, Nir Barakat, een oplossing hebben bedacht voor het feit dat Israel destijds - willens en wetens mag men aannemen - nooit het kadaster naar behoren up to date heeft gemaakt, zodat grote aantallen Palestijnen volgens de Israelische maatstaven illegaal gebouwde bouwsels bewonen. Het gaat daarbij om tienduizenden huizen.
Het CIDI schreef: 

Veel gebouwen in Oost Jeruzalem zijn illegaal omdat de eigenaars geen bouwvergunning kregen: zij konden niet bewijzen dat zij de eigenaar waren. Hiervoor is nu de “Barkatprocedure” uitgevonden: als een vergadering van de gemeenteraad en andere belangrijke personen in de gemeenschap besluiten iemands claim te geloven dat hij eigenaar is van een gebouw, krijgt hij een voorlopige vergunning. Als zich na 20 jaar geen andere eigenaars hebben aangediend, wordt de vergunning automatisch definitief.
Eenzelfde truc heeft ervoor gezorgd dat een groot deel van Oost Jeruzalem is aangesloten op het Israelische waternet: omdat op een illegaal bouwwerk geen watermeter geïnstalleerd mag worden, noemt men die nu een “controleapparaat”. De laatste twee jaar zijn er zo’n tienduizend geïnstalleerd en steeds meer mensen willen van het Palestijnse net overstappen op Israelisch water: de levering daarvan is veel betrouwbaarder. “Ik kan wel een onverbeterlijke Palestijnse nationalist zijn,” zegt een adviseur van de burgemeester, “maar ik wil wel douchen. Dan neem ik Israelisch water, en als ik wil kan ik altijd nog een Palestijnse vlag naast de watertank hangen.” Dezelfde pragmatische redenen plus een reorganisatie in de gezondheidszorg heeft ervoor gezorgd dat Israelische zorgaanbieders de Oost-Jeruzalemse markt op gingen en daar gretig aftrek vonden. De zorg in dat deel van de stad is nu vrijwel even goed als in West Jeruzalem.
Ook in het onderwijs is de Israelisatie doorgebroken. Na 1967 weigerden de scholen op de Westbank het Israelische curriculum door te voeren, en nu nog wordt daar het Jordaanse gehanteerd. Maar in Oost Jeruzalem sturen steeds meer ouders hun kinderen naar scholen die een Israelisch diploma geven en het aantal studenten aan universiteiten in Israel stijgt ook snel. Het maakt het niet alleen makkelijker om werk te vinden; vooral sinds de aanleg van de tram zijn scholen en universiteiten oneindig makkelijker te bereiken dan die op de Westbank, waarvoor je ook nog eens dagelijks langs de checkpoints in de muur moet. Hoewel de openbare voorzieningen nog steeds in sommige opzichten(onderhoud van wegen, ophalen van vuilnis) ver achterblijven bij die in het Westen van de stad, hebben de inwoners van Oost Jeruzalem steeds meer reden gekregen om daar permanent te willen blijven.

Tot zover de versie van het CIDI (die klakkeloos werd overgenomen door één van die slappe hasbara-blogs die we hier ook hebben in Nederland - het IMO?). Ik begrijp uit de CIDI-tekst dat, als je maar in de gunst bent bij het gemeentebestuur en hoge pieten, je na 20 jaar eigenaar kunt worden van je eigen huis. En ook dat je beter werk kan gaan zoeken in Israel, omdat dat nu door de nieuwe sneltram toch bereikbaarder is geworden. Maar dan denk ik dat de versie van het ICG, en ook van Haaretz dat het ICG citeert, toch wat betrouwbaarder is. Werk zoeken op de Westoever is voor een Jeruzalemmer heel moeilijk, of haast onmogelijk geworden, zo heet het daarin, en wel door de 'Muur' en de checkpoints die de stad van zijn natuurlijke achterland hebben afgesloten. Daardoor is ook de commercie als jaren op zijn retour, want Jeruzalem was altijd het brandpunt van de economie van wat er nog over was van Palestina. En wat de keuze voor Israelische universiteiten  en scholen betreft, dat is gedeeltelijk hetzelfde verhaal, maar nog meer het verhaal van het totaal achterwege blijven van Israelische investeringen in gebouwen en voorzieningen. Enkele duizenden kinderen gaan om die reden zelfs helemaal niet naar school. Er zijn meer dan 1000 klaslokalen te weinig, er is dus geen plaats in de openbare scholen en hun ouders kunnen geen dure alternatieven betalen.
 
Het Qalandiyya checkpoint tussen Jeruzalem en Ramallah. (Foto Machsom Watch)

De werkelijke reden waarom het aantal aanvragen voor het Israelische staatsburgerschap onder Oost-Jeruzalemmers toeneemt is dan ook, volgens Haaretz en vooral het ICG, precies het tegenovergestelde van wat het CIDI beweert. De Palestijnen van Oost-Jeruzalem zien hun stad meer en meer  verdwijnen en teloor gaan. Dubbele ringen van nederzettingen (Israel noemt het wijken) omringen de stad van alle kanten. Ook in de Arabische wijken zelf dringen steeds meer nederzettingen door en door middel van onwaarschijnlijk partijdige wetgeving, rechtspraak, regelgeving en planning komen de Palestijnen steeds meer in het gedrang. Als niet-Israelische burgers kunnen zij nauwelijks eigendomsrechten laten gelden, krijgen ze geen vergunningen om te bouwen of uit te breiden. Ook verliezen ze soms - zoals in de wijk Sheikh Jarrah de laatste tijd met enige regelmaat gebeurt,  hun huizen omdat Israelische rechtbanken voorrang geven aan Joodse eigendomsclaims. En als ze uit ruimtegebrek of om andere redenen (studie bijvoorbeeld) een paar jaar hun stad verlaten, riskeren ze ook nog eens hun status als ingezetene, waarna het hen verboden wordt zich nog in de stad te vestigen, al zouden ze er geboren zijn. Ruim 13.000 mensen  zijn in de loop van de afgelopen 45 jaar - vaak zonder dat ze van tevoren van de regels op de hoogte waren - zo hun status als ingezetene van Jeruzalem kwijtgeraakt.
Los van dit alles  verliest de stad ook, doordat zij economisch achteruit gaat en doordat ongeveer alle Palestijnse instituties - van de Kamer van Koophandel tot het Orient House dat als PLO-hoofdkwartier in de stad diende sinds de Tweede Intifada gesloten zijn - ook steeds meer haar sociale cohesie en haar eigen karakter. Het ICG veronderstelt  dat onder die omstandigheden mensen de moed opgeven, hun verzet tegen de Israelische annexatiepolitiek laten varen en door middel van het aanvragen van het staatsburgerschap proberen tenminste hun plek als inwoner veilig te stellen. Ik denk dat het daarmee ICG een betere uitleg geeft voor het verschijnsel dat het aanvragen van het Israelische staatsburgerschap onder Jeruzalemmers.nu minder taboe is dan een aantal jaren geleden, dan het CIDI dat weer toont dat we ons mogen afvragen waarom het zich in godesnaam 'Centrum Informatie en Documentatie' noemt.

Israelische afscheidingsmuur zet dikke streep door wijncultuur bij Palestijnse plaats Beit Jala

Het Cremisan-klooster

Er wordt wel eens gezegd dat het aantal christenen onder de Palestijnen terugloopt, omdat de christenen op de vlucht gaan voor fanatieke moslims en emigreren. Dat er heel andere redenen kunnen zijn waarom christenen vanuit de Westoever emigreren, wordt duidelijk als we het nieuws horen dat de Beroepscommissie, waarbij mensen in beroep kunnen gaan tegen beslissingen betreffende de aanleg van de 'Muur' in bezet gebied,  heeft besloten dat de Muur aangelegd kan worden dwars door de zogenaamde Cremisaanse vallei die sinds de 19e eeuw het domein is van Salesiaanse monniken en nonnen en waar traditioneel wijn wordt gemaakt.
De Society of St Yves, een katholieke mensenrechtenorganisatie, meldt dat de Commissie op 24 april besloot dat dit gaat gebeuren volgens het zogenoemde 'tweede tracé'. Daarbij blijft een lagere school die de nonnen beheren aan de Palestijnse kant van de Muur, zodat zij toegankelijk blijft voor de bevolking van Beit Jala. Ook het nonnenconvent blijft aan de Palestijnse kant. (In de eerste versie van het tracé zouden school en convent aan de andere kant zijn komen te liggen). Maar het convent dat veel contact heeft met het klooster - onder meer voor godsdienstige plechtigheden-, wordt nu wel  van het klooster gescheiden. Dat komt aan de Israelische kant van de Muur te liggen, de kant van de nederzettingen Gilo en Har Gilo. Een en ander is te zien op de bovenste foto, een luchtfoto van het gebied waarop de tracés zijn aangegeven.

'Protestmis' in de open lucht (Foto Ryan Rodrick Beyer. Meer foto's van hem 

De beslissing betekent ook dat het convent wordt afgesneden van twee derde van zijn grondgebied, dat zo'n vijftig boeren uit de omgeving van Beit Jala evenmin hun grondgebied nog kunnen bereiken en dat het klooster, dat zelf druiven verbouwd zoals op de onderste foto te zien is, maar voor de wijnproductie ook afhankelijk is van andere leveranciers, die druiven  vermoedelijke niet of nauwelijks meer kan aanvoeren. En dan hebben we het nog niet gehad over de schade die de aanleg van  'de Muur/het Afscheidingshek' aan het milieu gaat toebrengen. Die is groot, want het tracé loopt dwars door één vallei die tot een van de fraaiste natuurgebieden van de Westoever wordt gerekend.      
Tevergeefs hebben de monniken en geestelijken  uit de omgeving tijdenlang een wekelijkse mis in de open lucht gehouden, die als protest was bedoeld tegen de voorgenomen aanleg van de Muur. Het klooster (op de foto onder) gaat verloren voor Palestina en er gaat - letterlijk -  een dikke streep door de fraaie Cremisa vallei.
Het klooster met wijncultuur in terrasbouw.

Amnesty International op de bres voor Palestijnse politieke gevangene Ahmed Qatamesh

Ahmed Qatamesh en zijn vrouw Suha Barghouti.

Amnesty International heeft zich het lot aangetrokken van de Palestijnse politicoloog en schrijver Ahmed Qatamesh, die nu al ruim twee jaar in administratieve dententie zit en deze week te horen kreeg dat hij vanaf 29 april nog zeker vier maanden zal moeten zitten. In een verklaring noemt Amnesty  Qatamesh (62) een 'politieke gevangene die geweld verwerpt en alleen wordt vastgehouden wegens zijn politieke denkbeelden'. Volgens Amnesty lijkt het erop dat Qatamesh alleen wordt vastgehouden als afschrikwekkend voor beeld voor andere linkse activisten. De mensenrechtenorganisatie meent dat hij onmiddellijk moet worden vrijgelaten.
Ann Harrison, de adjunct-directeur van Amnesty voor Noord-Afrika en het Midden-Oosten, voegt daaraan toe dat administratieve detentie - gevangenisstraf zonder enige vorm van proces en zonder enige mogelijkheid van de gevangene in kwestie om zich te verdedigen omdat de veroordeling plaats vindt op grond van geheime informatie die niet openbaar wordt gemaakt  - een extra wrede straf is. De straf wordt in periodes van maximaal zes maanden opgelegd. De gevangenen en hun familie leven daardoor in voortdurende onzekerheid, aldus Harrison, want elke keer als de order verlopen is hebben ze hoop dat ze worden vrijgelaten, die dan weer de bodem ingeslagen kan worden door een nieuwe order waarin de gevangenhouding nogmaals wordt  verlengd.
Er zijn op dit moment ongeveer 160 administratieve gevangenen in Israelische detentie.

De Palestijnse organisatie Addameer die opkomt voor de rechten van gevangenen (en waar Qatamesh' vrouw Suha in het bestuur zit), meldt nog meer over Qatamesh. Onder meer beschrijft zij de wijze waarop hij op 3 mei 2011 werd gearresteerd. Dat gebeurde in het holst van de nacht door een legermacht van zo'n 30 man, die - omdat Qatamesh die nacht bij zijn broer was blijven slapen - zijn vrouw en dochter onder schot hielden tot hij zich had gemeld. Ook vernielden de militairen de deur van het appartement van de bovenburen en haalden zij dat appartement zelf volledig overhoop. Afgezien daarvan werd Qatamesh daarna ook tot twee keer toe voorgeleid op basis van een ongeldig en inderhaast in elkaar geflanst arrestatiebevel, maar dat verhinderde niet dat hij nu al weer twee jaar op onbekende gronden vastzit.
Het is trouwens ook niet de eerste keer dat Qatamesh in administratieve detentie zit. Eerder zat hij ook van 1992 - 1998 op administratieve gronden in de gevangenis. Die periode duur in totaal vijf en een half jaar. Qatamesh was daarmee de gevangene die het langst op puur administratieve gronden in een Israelische gevangenis gevangen gehouden werd. Hij schreef over die periode een boek, waarin hij ook beschreef hoe hij was gemarteld.

Israelische leger jaagt protest tegen diefstal van land uiteen

Enkele honderden mensen hebben vrijdag deelgenomen aan een protest van dorpelingen van de dorpen Silwad en Deir Jarir bij Ramallah tegen de oprichting van een zogenoemde illegale 'outpost' op hun land, die onderdeel uitmaakt van de nederzetting Ofra. De dorpelinge protesteerden bovendien bovendien tegen het feit dat eerder deze week zo'n tien auto's van dorpelingen van Deir Jarir door brand werden verwoest en dat een Israelische vlag werd geplaatst op een kerk.
De demonstratie werd voorafgegaan door gebeden die werden geleid door imams en christelijke geestelijken. Daarna werd gemarcheerd naar een cluster caravans op Palestijns land die werden beschermd door een grote groep Israelische militairen. De stoet werd onder vuur genomen met traangas en zogenoemde 'rubber'-kogels. Verschillende mensen moesten worden behandeld voor de gevolgen van een overdosis traangas. Foto's: Oren Ziv/ Activestills.org

Voor het eerst is er een Israelische kaart van de Palestijnse 'nakba'

SOME Israelis like to believe that Tel Aviv, Israel's bustling coastal metropolis, emerged from uninhabited sand dunes. But a new guidebook, “Omrim Yeshna Eretz” or “Once Upon a Land—a Tour Guide” recalls the many Palestinian villages, destroyed and depopulated during and after the 1948.
 Zo begint een recente blog van het Britse blad The Economist, die was gewijd aan een nieuwe kaart die is uitgebracht door de kleine Israelische organisatie Zochrot' (Herinneringen). Zochrot stelt zich ten doel Israeli's bewust te make van wat er is gebeurd in en rond 1948, het jaar waarin Israel werd gesticht en wat de consequenties waren voor de Palestijnse bevolking. Palestijnen noemen deze periode de 'Nakba' (catastrofe) en de nieuwe kaart is de eerste in de Hebreeuwse taal die deze gebeurtenissen in beeld brengt. De 'Mappa HaNakba' (Kaart van de Nakba)  toont 678 Palestijnse plaatsen die Israel tijdens de Nakba: heeft vernield, 220 ervan hadden minder dan 100 inwoners, 428 hadden er tussen de 100 en 3,000, en 30 stadjes en steden hadden meer 3,000 people inwoners.
In dezelfde periode werden ook 22 Joodse plaatsen vernield, (enkel daarvan werden hetzelfde jaar 1948 weer opgebouwd). 
Verder toont de kaart 14 Palestijnse plaatsen die nog steeds bestaan maar waarvan de inwoners werden verbannen, 62 Palestijnse plaatsen die werden vernield nog vóór Israel in 1948 het land in bezit nam, 3 Joodse plaatsen die voor 1948 werden vernield en nooit weer werden heropgericht; 3 Palestijnse plaatsen dier werden ver nield in de oorlog van 1967 en 127 Syrische plaatsen die Israel in diezelfde oorlog van 1967 met de grond gelijk maakte.
De Economist blog meldt dat de kaart tips, tochten en beschrijvingen (in twee talen, Hebreeuws en Arabisch) geeft omtrent 18 gebieden waar trips naar vernielde dorpen kunnen worden gemaakt (de dorpen in kwestie bestaan overigens niet meer, vaak resteren niet meer dan wat stenen of specifieke begroeiingen van vruchtbomen of cactushagen, maar zijn de dorpen intussen beplant meen bos of is er een kibboets voor in de plaats gekomen).
Zochrot is een witte raaf in de wereld van de Israelische organisaties. De organisatie is gesticht door de Argentijnse immigrant Eitan Bronstein. Zij organiseert excursies, vaak van Israeli's en (uit hun oorspronkelijk dorp verdreven) Palestijnen samen, en discussiebijeenkomsten. Ik heb hier eerder over Zochhrot geschreven. De beweging is ook voorstander van het Palestijnse recht op terugkeer, wat voor het overgrote deel van de Israeli's klinkt als een ernstige vloek. De kaart kan overigens besteld worden.- via deze webpagina.     

Een slechte week voor Palestijnse olijfbomen.

De nederzetting Mevo Dotan met op de voorgrond olijfbomen. 

Israelische troepen hebben donderdag meer dan 700 olijfbomen vernield bij het dorp Arraba in het noorden van de Westoever, heeft het Palestijnse parlementslid  Abu Bakr gemeld in een verklaring. De bomen waren eigendom van Palestijnen in Arraba, dat ten zuiden van Jenin ligt en grenst aan de Israelische nederzetting Mevo Dotan.
Het is deze week weer raak met het vernielen van Palestijnse bomen, want dinsdag vernielde het Israelische leger meer dan 1,300 olijfbomen in de heuvels van Zuid-Hebron. Het ging met name om bomen die eigendom zijn van inwoners van het dorp Susiya. Tegen dit dorp zijn acties gaande van de ten behoeve van de kolonisten werkende Regavim-groep. Deze groep vlooit eigendomsverhoudingen uit en probeert dan met onder de Israelische wet geldige juridische middelen land van Palestijnen af te pakken ten behoeve van kolonisten. In dit geval is dat ten behoeve van de nederzetting Susiya die vlakbij het bijna gelijknamige Palestijnse dorp ligt. Regavim heeft onder meer in 2012 een zaak aanhangig gemaakt bij het hooggerechtshof om uitstaande slooporders  met betrekking tot het Palestijnse dorp door te drukken. Het gaat om ongeveer 26 van deze orders. Ze zijn echter omstreden, onder meer omdat het dorp al een keer heeft moeten verhuizen ten behoeve van de nederzetting en en toen door het leger de huidige woonplek aangewezen heeft gekregen.  
Ondertussen hebben ten oosten van Halhul kolonisten van de nederzetting Karmi Tzur ook nog eens 30 olijfbomen vernield. In Malih al-Madarab in de Jordaanvallei vernielden de militairen 15 hokken voor jhet vee. Israel voert al langer een actie tegen de Bedoeïenen in dit gebied.
In Hizmah ten noorden van Jeruzalem werden eveneens schuren neergehaald. De eigenaar, Nayef al-Ashab, vertelde Ma'an News dat hij de schuren gebruikte als opslagplaats voor goederen voor zijn winkel. De sloop vond plaats zonder waarschuwing vooraf, zei hij, en de inhoud van de schuren werd ook vernield,.   
Dinsdag werden ook tien Palestijnse auto's door brand verwoest in het dorpje Dir Jareer ten oosten van Ramallah. De Israelische politie meldde later op de dag dat zij voor deze daad twee tieners had aangehouden uit een illegale nederzetting uit de buurt die alleen wordt aangeduid met de naam Givat (heuvel) 904. Het is nog onduidelijk of de tieners ook in staat van beschuldiging worden gesteld. Dat zou uitzonderlijk zijn, want vernielingen aan eigendommen van Palestijnen worden nagenoeg nooit bestraft. Als klachten worden gedeponeerd bij de politie leidt dat in 92% van de gevallen nergens toe, zo kan men horen van de mensenrechtenorganisatie Yesh Din, omdat de politie niet of nauwelijks onderzoek verricht.

Security op Israelische luchthaven Ben Gurion mag privé emails toeristen checken

De chef van Israels openbaar ministerie, Yehuda Weinstein, vindt dat de Israelische binnenlandse veiligheidsdienst  Shin Bet het recht heeft emails te checken van personen die via de luchthaven Ben Gurion het land binnen komen en die er door de dienst van worden verdacht kritisch jegens Israel te zijn.
















Weinstein liet dit bekend maken in een reactie op een verzoekschrift van de Vereniging voor de Burgerrechten in  Israel, ACRI. Deze vereniging had de hoogste openbare aanklager gevraagd paal en perk te stellen aan de praktijk dat veiligheidsagenten mensen die Israel binnen willen komen, kunnen dwingen hun email-account te laten lezen door veiligheidsagenten. Onder meer de krant Haaretz had dergelijke gevallen beschreven. Mensen die de Shin Bet niet vertrouwt, omdat ze pro-Palestijns geacht worden te zijn, of omdat ze ervan verdacht worden de bezette gebieden te willen bezoeken, worden gedwongen hun eigen account te openen, zodat de agenten de inhoud ervan kunnen lezen. Dat gebeurt met het dreigement dat zij anders niet tot Israel worden toegelaten. (In een aantal beschreven gevallen werd de betreffende persoon alsnog op een vliegtuig terug gezet).
Volgens Weinstein gaat het in dit soort gevallen niet om schending van het briefgeheim, omdat de degenen om wie het gaat zelf toestemming moeten geven hun account in te zien en niet worden gedwongen. Bovendien zou de Shin Bet dit soort dingen alleen 'in uitzonderlijke gevallen' vragen. De advocaat van ACRI, Lila Margalit zei echter het feit dat nieuw-aangekomenen wordt gezegd dat zij als ze weigeren het land worden uitgezet wel degelijk als dwang kan worden gezien, en dat volgens de Israelische wetgeving het inkijken van iemands privé correspondentie alleen kan op grond van een rechterlijk bevelschrift.
 Ik - AbuP - teken hierbij aan dat het begrip 'uitzonderlijke gevallen' in Israel bijzonder rekbaar is. Vrijwel alle rechtsregels moeten in dat land wijken als het magische woord 'veiligheid' uit de kast wordt gehaald. De laatste tijd worden in  toenemende mate mensen tegengehouden die niets anders gedaan hebben dan zich kritisch uitlaten over Israels regeringspolitiek of die het voornemen kenbaar hebben gemaakt naar de bezette gebieden te willen gaan. Het is duidelijk dat Israel niet alleen bang is voor acties, maar in toenemende mate ook voor ideeën. Op dit blog zijn onder meer de gevallen gemeld van een Spaanse clown en de Amerikaanse hoogleraar Chomsky. De blog Mondoweiss bracht een uitgebreid verhaal van drie Amerikaanse meisjes met een Arabische naam en dat zijn zeker niet de enige gevallen. Weinsteins besluit is weer een stapje verder op de weg naar staat waar alleen nog ja-knikkers, rechtse gelijkgestemden of ongeïnteresseerde types welkom zijn.   

Woensdag: sloopdag van Palestijnse huizen

 Een lid van de familie Al-Jaradat staat in het gedeelte van een huis dat na Israelische sloopwerkzaamheden nog overeind staat. Israel sloopte woensdag een deel van het huis in de wijk At-Tur van Oost-Jeruzalem. Het ging om een aanbouw voor de kinderen van de 45 leden tellende familie Jaradat. De Palestijnen van Oost-Jeruzalem krijgen eigenlijk nooit een vergunning om te bouwen of uit te breiden, omdat de politiek van de gemeente Jeruzalem erop gericht is de Palestijnse gemeenschap onder druk te zetten teneinde een zo groot mogelijke Joodse meerderheid in de stad te krijgen. Behalve de sloop van een deel van het huis van de familie Jaradat werden nog twee andere huizen in At-Tur omver gehaald. (Foto Ryan Rodrick Beiler/Activestills.org.
Het was trouwens woensdag sloopdag voor Israel, want ook in het vluchtelingenkamp Al-Arrub bij Hebron werden huizen vernield. Bulldozers vergezeld van een grote troepenmacht haalden er het huis van Omar Muheisen in de wiijk al-Bassah omver. Ook twee andere huizen in het kamp die nog in aanbouw waren werden gesloopt. Inwoners van het kamp zeiden dat voor nog meer huizen sloop dreigt. Ma'an News citeerde de mensenrechtenorganisatie B'tselem die zou hebben berekend dat tussen 1999 en 2004 op de Westoever 1.049 Palestijnse huizen zijn gesloopt (Jeruzalem niet meegerekend). Alleen al in 2013 zouden door sloopacties 234 mensen dakloos zijn geworden, van wie 129 kinderen.

Israel gaat door de knieën: hongerstaker Samer Issawi komt over acht maanden vrij

De ouders van Samer Issawi vieren de overwinning van hun zoon. In hun handen zijn portret. (Foto Ryan Rodrick Beiler/Activistills.org). De hele wijk Issawiya, waar Issawi vandaan komt, vierde dinsdag feest naar aanleiding van het nieuws van de deal met Israel.

Hongerstaken loont. Samer Issawi, die sinds augustus 2012 in hongerstaking was tegen zijn detentie, heeft een aanbod van Israel geaccepteerd, waarbij hij nog acht maanden vast zal blijven zitten en dan zal worden vrijgelaten naar zijn woonplaats, de wijk Issawiya in Jeruzalem. Een overeenkomst dienaangaande is dinsdag getekend in het Medische Centrum Kaplan, waar Issawi op dit moment verblijft -  ernstig verzwakt als hij is na 266 dagen hongerstaking waarbij hij alleen vocht tot zich nam en voedingssupplementen en/of vitaminen. Issawi heeft de hongerstaking na de ondertekening van het akkoord beëindigd.
Issawi, die in 2002, tijdens de Tweede Intifada, tot 29 jaar was veroordeeld wegens verzet tegen de Israelische bezetter, verboden wapenbezit en het lidmaatschap van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), werd in 2011 vrijgelaten tijdens de ruil van rond de 1000 gevangenen tegen de Israelische korporaal Gilad Shalit die in Gaza gevangen genomen was. Ongeveer een jaar later, in juli 2012, werd Issawi opnieuw opgepakt op de gemeentegrens van Groot-Jeruzalem, toen hij zijn auto wilde laten repareren in Ar Ram. Volgens Israel had hij een voorwaarde voor zijn vrijlating overschreden, namelijk dat hij Jeruzalem  niet mocht verlaten, en viel hij daarmee in de termen voor een verder uitzitten van het restant van zijn straf van 29 jaar, waarvan hij toen ruim tien jaar had uitgezeten. Door zijn arrestatie werd namelijk een militaire order op hem van toepassing die Israel nog tijdens de onderhandelingen over de Shalit-gevangenenruil had aangenomen, waarbij was bepaald dat iedere gevangene die na zijn vrijlating een overtreding zou begaan waar in principe een gevangenisstraf op stond van drie maanden of meer, alsnog de rest van zijn straf zou moeten uitzitten.
Issawi heeft geweigerd die extra-straf te accepteren en is vervolgens zijn hongerstaking begonnen, waardoor hij nu op termijn zijn vrijheid terugkrijgt. Het is overigens maar een betrekkelijke vrijheid want de bezettingsautoriteiten hebben hem verboden na vrijlating zijn wijk (of dorpje) Issawiya te verlaten. Ook mag hij geen 'terroristische' activiteiten ontplooien. Dat klinkt dreigend en het betekent waarschijnlijk dat hij geen contact mag opnemen met zijn vroegere kameraden van de PFLP. Maar toch is terugkeer naar zijn eigen huis in Issawiya een grote overwinning. Israel nam de beslissing ook met grote moeite en pas nadat premier Netanyahuy en andere regerinsgleiders er hun goedkeuring aan hadden gehecht. Het alternatief was echter geweest dat Issawi zou overlijden in de cel. Hij had namelijk alle eerdere Israelische voorstellen, zoals een verbanning naar Gaza of naar een derde land, van de hand gewezen.

US Defense secretary sells equipment for long distance operations to Israel

U.S. Defense Secretary Chuck Hagel on Monday met Israeli Defense Minister Moshe Ya'alon and finalized the sale of an undisclosed number of Bell Boeing V-22 transport helicopters and other U.S. military equipment including Boeing KC-135 inflight refueling planes, advanced radar systems for fighter planes and anti-radiation missiles at a reported cost of $10 billiondollars. 

Hagel and Ya´alon (Reuters)

 Hagel and Ya'alon announced the sale during a joint press conference in Tel Aviv. The U.S. defense secretary said the new military equipment was intended to "ensure Israeli air superiority" for years to come, and prefaced the sale by saying Sunday that the deal should send a clear message to Iran. 
 "Minister Ya'alon and I agreed that the United States will make available to Israel a set of advanced new military capabilities ... including anti-radiation missiles and advanced radars for fighter jets, KC135 refueling aircraft, and most significantly the V-22 Osprey, which the United States has not released to any other nation,´` he said. 
At the news conference with Ya'alon, Hagel was asked whether he believes it would be advisable for Israel to attack Iran on its own.That calculation has to be made by" Israel, he replied. Hagel did not mention a concern that U.S. officials have voiced in the past, namely, that an Israeli strike would run the risk of igniting a wider war that could draw in the United States. On his flight from Washington he told reporters that Israel has every right to defend itself, and that Israel and the U.S.­ share the objective of preventing Iran from acquiring a nuclear weapon. He said there is "no daylight at all" between Israel and the U.S. on the central goal of preventing a nuclear-armed Iran, but added that there "may well be some differences" between the two allies on the question of when Iran's leaders might decide to go for a bomb.
 From Israel, Hagel will travel to Amman to discuss the implications of Syria's civil war on Jordan, before proceeding on to Saudi Arabia, Egypt and the United Arab Emirates. In the UAE Hagel is expected to move to finalize the sale of 25 F-16 fighter planes. The deal is set to include training in the United States of UAE combat pilots.

De misdaad loont voor Israeli's in Palestina

Adei Ad

Het zal door sommigen wel als negatief  worden gezien, en als bewijs van de onverbeterlijke weerzin die ik voel tegen Israel, maar ik bespeur bij mezelf ter gelegenheid van het dezer dagen gevierde 65-jarige bestaan van de 'Joodse staat' een neiging om vooral te wijzen op wat Israel in die 65 jaar aan negatiefs heeft aangericht en NIET heeft bereikt. Dat betreft in de eerste plaats het onheil dat Israel heeft afgeroepen over de Palestijnen en het feit dat de gemiddelde Israeli zich daarvan nog steeds in het geheel niet bewust is. Vooral omdat vrijwel niemand van hen wíl weten wat zich heeft afgespeeld en wat er nog steeds in dat opzicht gebeurt, maar ook omdat het officiële discours van de Israelische staat (maar ook van het overgrote deel van de Westerse wereld) zo afwijkt van de werkelijkheid.
De reden dat ik naar deze negatieve verworvenheid van  Israel verwijs, is dat het verwerven van het inzicht naar wat zich heeft afgespeeld en nog steeds afspeelt, naar mijn bescheiden mening  een noodzakelijke eerste stap is voor het bereiken van een regeling van het conflict met de Palestijnen. Dat is niet alleen een zaak van simpele rechtvaardigheid tegenover de Palestijnen, maar ook een sine qua non voor het bereiken van een 'genormaliseerde' status van Israel in het Midden-Oosten. Zonder dat zal Israel nooit overal als een normaal land als alle anderen worden geaccepteerd. 
Het is me een beetje vreemd te moede, want het is nog niet eens zo heel lang geleden dat ook ik Israels nationale feestdag met overtuiging vierde, omdat de stichting van de staat toch een soort compensatie was voor de onbeschrijfelijke ellende van 1939-1945. Het was hét tegengewicht voor het verliezen van familieleden en een hele gemeenschap en leefomgeving. En, ja, ook was ik het eens met de woorden van Abel Herzberg, dat elke Jood zonder Israel een ongedekte cheque was. Maar van dat laatste ben ik inmiddels helemaal teruggekomen. Ik neig al een tijdlang naar de opvatting dat Israel meer en meer een blok aan het been dreigt te worden van elke Jood waar ook ter wereld. Om de eenvoudige reden dat de officiële Joodse gemeenschappen zich nagenoeg zonder uitzondering met Israel identificeren en zich daarmee schuldig maken aan hetzelfde ontkenningsgedrag waarin de Israeli's uitmunten. Hele gemeenschappen, maar ook Joden die met die gemeenschappen op één lijn  worden gezien, raken daardoor in een de situatie dat zij meer en meer met Israels misdaden worden geassocieerd, en als er niets verandert zal dat in de toekomst alleen maar toenemen. Holocaust-onderwijs, reizen naar Auschwitz en andere anti-antisemitisme middelen die hier nu al met matig succes steeds tegen worden ingezet, zullen dat op de lange duur niet kunnen voorkomen,.     

Het onrecht dat de Palestijnen werd aangedaan begint er niet alleen mee mee dat ze werden verjaagd, maar vooral ook met het feit dat Israel zich de Palestijnse bezittingen binnen wat 'de groene lijn' wordt genoemd na 1948 toeëigende en met het uitwissen van de Palestijnse geschiedenis onder meer door systematische destructie van ruim 500 dorpen. Het is van belang ons te realiseren dat Israel bij het uitroepen  van de staat slechts 6% van de grond in de nieuwe staat in eigendom had. Het Amerikaanse Counterpunch publiceerde onlangs een verhaal over wat er gebeurde met die andere 94% en hoe de 'Bewaarder van het Bezit van Afwezigen' (Custodian of Absentee Property) te werk ging bij het verIsraeliseren ervan. (Het stuk staat hier).
Het huidige onrecht speelt zich vooral af rond het bezit van de grond van wat nog resteert van Palestina, te weten vooral de Westoever (samen met Gaza vormt dat 22% van het Palestijnse grondgebied van vóór 1948). De Israelische mensenrechtenorganisatie Yesh Din heeft deze week een rapport gepubliceerd waarin nog eens heel duidelijk wordt gedemonstreerd hoe ook daar de roof van land in zijn werk gaat. Het nam daarvoor als 'case study' een zogenoemde 'illegale outpost', dat wil zeggen: een nederzetting die ook door Isarel zelf als íllegaal' wordt gezien omdat nooit officieel toestemming voor de bouw ervan is verleend). In het rapport 'The Road to Dispossession' wordt de outpost Adei Ad (bij Shevut Rachel) opgevoerd om te laten zien hoe de inwoners van de omliggende Palestijnse dorpen - Turmusaya, al-Mughayer, Jalud and Qaryut, hun land kwijtraken aan de 26 gezinnen van deze ene 'outpost', die slechts één van de ruim 100 van dit soort niet door de regering erkende vestigingen is, die ook al zijn ze niet erkend op alle mogelijke manieren (met de aanleg  van infrastructuur, wegen etc.) door ministeries en regeringsinstantie worden geholpen.
 Dat begint er al mee dat de 'Settlement Division' van de 'World Zionist Organization' (WZO), die geleid wordt vanuit het bureau van de Israelische premier, betrokken is bij het toewijzen van land voor zo'n nederzetting. Daarbij gaat het om land dat deze Settlements Division op zijn beurt weer toegewezen kreeg van de 'Custodian of governement and absent property', die in de bezette gebieden geen enkele wettelijke status kan laten gelden. Ook de Joodse gemeenschappen in het buitenland zijn overigens medeschuldig aan deze praktijk, want de WZO is in wezen vooral een organisatie van Joden in de diaspora. Een van de grootste organisaties binnen de WZO is Arzenu, de organisatie van reform (of liberale) Joden, die met name actie voeren tegen de overheersende rol van de orthodoxie in Israel en die door hun lidmaatschap dus meewerken aan het stichten van nederzettingen in bezet gebied.(N.B. ook in Nederland is Arzenu, hier Arza genoemd, de grootste fractie binnen de Nederlandse afdeling van de WZO).             


Kolonisten gooien stenen naar boeren uit het dorp Al-Mughayer. (Oren Ziv/Activestills.org)

.

Adei Ad werd gesticht in 1998. De nederzetting bestaat uit 57 gebouwen, waarvan er 13 zijn neergezet op wat zonder meer privé grond van Palestijnen is. De rest is staatsland, (maar dat is een Israelische terminologie waarover te twisten valt. Heel vaak is wat Israel staatsland noemt, gewoon land dat daarvoor door Palestijnen werd bebouwd of werd gebruikt voor het weiden van het vee, AbuP). Yesh Din meldt dat in de periode dat de nederzetting bestaat, het gebied rond de nederzetting waar Palestijnen geen toegang toe hebben 30-voudig is uitgebreid. Daartoe behoort ook land waarover gerechtelijke uitspraken zijn gedaan
dat het aan Palestijnen toebehoort en dient te worden teruggeven. Dat is niet gebeurd. Ook aan veruit het grootste deel van 81 orders van het leger om gebouwen af te breken werd nooit gevolg gegeven. Maar intussen zijn wel steeds meer gebieden rondom de nederzetting voor Palestijnen ontoegankelijk geworden, ook omdat het leger  bij ruzies de gewoonte heeft Palestijnen de toegang tot het gebied te ontzeggen.
En intussen heeft Yesh Din in de periode van 1998 tot 2012 (14 jaar) 96 gevallen gedocumenteerd van misdaden die door de inwoners werden bedreven jegens de dorpelingen van de omringende dorpen Jalud, Qaryut, Turmusaya and al-Mughayer. Daarvan hadden er 21 betrekking op geweldpleging (vuurwapens, afranselingen, stenen gooien, bedreigingen), 47 op wandaden jegens eigendommen (diefstal, brandstichting, diefstal van oogsten, vandalisme, vernieling van oogsten of fruitbomen) en 28 op diefstal van grond (het afzetten van land, onrechtmatig bebouwen met gewassen, het onrechtmatig bouwen van gebouwen of het plaatsen van kassen, caravans, etc., het aanleggen van wegen over privé-land en het zich onrechtmatig ophouden op bezittingen van anderen).
Van deze strafbare feiten werd sinds 2005 in 58 gevallen aangifte gedaan bij de plaatselijke politie (de Israelische Westoever politie die opereert onder de naam Politie van Judea en Samaria). Bij 49 van deze klachten werden de files gesloten. In 92% van de gevallen, omdat de politie faalde bij het uitzoeken van wat er was gebeurd. In 41 gevallen slaagde de politie er niet in schuldigen op te sporen, drie gevallen werden als niet strafbaar aangemerkt (Yesh Din was het daar niet mee eens en ging in beroep).
De politie en het leger die onder het internationaal recht de plicht hebben de Palestijnen tegen aanvallen van de kolonisten te beschermen, falen volledig in die taak, zo is de conclusie. Als met al leidt het bestaan van Adei Ad ertoe dat boeren hun land hebben verloren, dat anderen hun land niet kunnen bewerken (wat op den duur tot verlies van land kan leiden, want Israel merkt land dat een aantal jaren ongebruikt is gebleven aan als 'staatsland'). De dorpen rondom Adei Ad zijn allemaal vrijwel geheel afhankelijk van landbouw voor hun bestaan, maar een aantal boeren heeft dat al moeten opgeven omdat zij te weinig land hebben overgehouden. De anderen melden bijna allemaal grote verliezen in hun inkomen door diefstal, vermindering van hun grondgebied en schade aan eigendommen.

De Amerikanen kwamen er - net als de Australiërs mee weg dat ze de plaats innamen van de 'inboorlingen'. 
Maar voor de Fransen bleef een soortgelijk 'succes' in Algerije uiteindelijk uit. Het lijkt niet voorstelbaar dat het de Israeli's in deze tijd nog wel zal gaan lukken in Palestina. 

Israel stimuleert 'buiten de deur eten' voor Palestijnen

Buiten de deur eten kreeg donderdag 18 april een nieuwe betekenis in Beit Jala, bij Bethlehem. Israel haalde daar een restaurant omver. Op de bovenste foto haalt een werkenmer van het restaurant nog wat spullen uit de puinhopen. Op de onderste foto is te zien hoe buiten de deur eten door de eigenaar, werknemers en eventuele gasten van het restaurant nu letterlijk moeten worden opgevat. 

Het was de tweede keer dat Israel het restaurant verwoeste. Verleden jaar gebeurde dat ook al eens. Het restaurant had net vorige week zijn deuren weer geopend.  (Foto's Anne Paq/Activestills.org)

17 April: Dag van de Palestijnse gevangenen

Vandaag, 17 april is de jaarlijkse Dag van de Palestijnse Gevangenen. Israelische activisten zorgden voor een open lucht expositie in Jeruzalem door borden langs de weg te plaatsen. (Foto: Activestills.org).
 
In Bethlehem werden enkele dagen geleden ter gelegenheid van de Gevangenendag moeders van gevangenen uit de regio geïnterviewd door Ma'an tv. (Foto: Daniel Rodiguez/Alternative Information Center). 
De Dag van de Gevangenen is destijds ingesteld als een dag om stil te staan bij de duizenden Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen. Op dit moment zijn dat er rond de 5.000.  Speciale aandacht verdienen de kind-gevangenen die vaak in het holst van de nacht van hun bed worden gelicht en dagenlang in afzondering worden verhoord voor zij hun ouders of een advocaat kunnen spreken. En speciale aandacht natuurlijk ook voor Samer Issawi, die al sinds augustus 2012 in hongerstaking is en die voorstel;l;en van Israel om hem uit te wijzen naar Gaza, Egypte, Jordanië of een Europees land van de hand blijft wijzen omdat hij er recht op heeft gewoon weer naar huis in Jeruzalem terug te keren.  

'Progressieve zionisten' reageren teleurstellend op brief van Palestijnse hongerstaker Issawi

Demonstratie voor Samer Issawi op de Westoever op 13 april (Foto AP).

Updated, zie onderaan.
Een groep prominente Israelische schrijvers en wetenschappers, onder wie de schrijvers A.B. Yehoshua en  Amos Oz,  heeft  een reactie gestuurd naar aanleiding van een recente brief  van de Palestijnse hongerstaker Samer Issawi, die al acht maanden in hongerstaking is (hij leeft op water en kunstmatige voeding) uit protest tegen zijn - hernieuwde - gevangenschap. In de brief, die via Israelische activistische vrouwen werd doorgespeeld aan de journalist Gideon Levy van de krant Haaretz, verwonderde Issawi zich erover dat niemand in Israel zich blijkbaar zijn lot aantrok.
 De Israelische schrijvers en wetenschappers, die behoren tot de gelederen van de zogenoemde 'progressieve zionisten', laten in hun reactie daarop weten dat ze zich wel degelijk bewust zijn van wat Issawi doormaakt. Maar tegelijkertijd doen ze een beroep op hem om zijn hongerstaking op te geven, omdat zijn eventuele dood een slechte invloed zou kunnen hebben op pogingen om tot een regeling te komen van het Israelisch-Palestijnse conflict.

Zij schrijven:   

''We hebben met pijn in het hart gelezen over je hongerstaking. We zijn ontzet over de manier waarop je toestand achteruitgaat. We hebben het gevoel dat de zelfmoord die je op het punt staat te plegen nog een nieuwe facet van tragedie en wanhoop zal toevoegen aan het conflict tussen de twee volken - een conflict dat vredestichters aan beide kanten proberen te beëindigen.''

Amos Oz

Alsjeblieft Samer Issawi, voeg geen wanhoop toe aan de berg wanhoop die er al is. Geef jezelf hoop, en versterk daarmee de hoop in ons allemaal,'' aldus de weergave in Haaretz. De krant voegt er nog aan toe dat de briefschrijvers opmerken dat er 'nieuwe bemoedigende tekenen' zijn dat de onderhandelingen hervat zullen worden en dat dit mogelijk ook 'maatregelen met zich mee zal brengen waarbij Issawi en andere Palestijnen in Israelische gevangenissen zullen worden vrijgelaten'.

In mijn ogen is dit een buitengewoon teleurstellende reactie. De progressieve zionisten geven blijk van een mate van wishful thinking betreffende de mogelijkheden van een oplossing voor het Israelisch-Palestijnse conflict die, gezien de omstandigheid dat er wel ontzettend weinig op een spoedige hervatting van vredesoverleg wijst, een mens sprakeloos zou maken. Maar bovendien blijkt - en dat niet voor het eerst - dat progressieve zionisten blijkbaar te veel met zichzelf bezig zijn om zich werkelijk te kunnen verplaatsen in de situatie van de mensen  voor wie ze zeggen op te komen, in dit geval de uitzichtloze situatie van iemand die op ongerechtvaardigde gronden nog eens zo'n 16 jaar in de gevangenis zou moeten doorbrengen. Door Issawi te vragen zijn actie op te geven, in plaats van een verzoek te richten aan de Israelische regering om hem vrij te laten, bevestigen zij in feite wat Issawi schreef.
Ik citeer:

''Ik ben Samer al-Issawi, ‘een van die Arabieren’ in de woorden van jullie leger. Die man uit Jeruzalem die jullie hebben opgesloten voor geen andere reden dan dat hij besloot van Jeruzalem naar de buitenwijken van de stad te gaan. Ik word tweemaal veroordeeld omdat het leger en de veiligheidsdienst Shin Bet jullie land bestuurt en omdat de rest van de maatschappij zich heeft verstopt in een fort  … om zich niet bloot te stellen aan het ontploffen van mijn verdachte botten.''
“Ik heb helemaal niemand van jullie gehoord die probeerde tussenbeide te komen of de stem van het toenemende doden tot zwijgen te brengen, jullie zijn allemaal veranderd in grafdelvers en dragers van militaire uniformen  – de rechter, de schrijver, de intellectueel, de journalist, de handelaar, de academicus, de dichter. Ik kan niet geloven dat een hele natie de opzichters over mijn leven en dood zijn geworden, verdedigers van de kolonisten die mijn bomen en dromen vernielen.''
“Israeli's, ik zal tevreden sterven. Ik zal niet van mijn land en vaderland verdreven worden … jullie zullen niet mijn geest binnendringen die weigert te capituleren ... misschien dat jullie nu zullen begrijpen dat een gevoel van vrijheid sterker is dan een gevoel van dood. Luister niet naar jullie generaal en stoffige mythen. Zij die verslagen zijn zullen dat niet altijd blijven en de overwinnaar zal niet altijd overwinnaar blijven. Geschiedenis wordt niet afgemeten aan veldslagen, slachtpartijen en gevangenissen, maar aan het uitsteken van een vredelievende hand, naar jezelf en naar de ander.'' 

Issawi (35) ligt in het Kaplan ziekenhuis in Rehovot en wordt beademd. Artsen hebben gezegd dat hij elk moment kan overlijden,. Onder meer is zijn hartslag veronrustend laag, zo'n 30 slagen per minuut. Israel heeft aangeboden hem vrij te laten en naar Gaza te deporteren. Ook werd later het aanbod gedaan dat hij naar een derde land kan, maar Issawi weigert beide. Hij werd in 2002 (tijdens de Tweede Intifada) tot 26 jaar veroordeeld wegens verboden wapenbezit, verzet tegen de bezetter, lidmaatschap van een 'terroristische organisatie' en poging tot moord. In 2011 werd hij  vrijgelaten bij de gevangenenruil tegen de in Gaza gevangen korporaal Gilad Shalit.
In juli 2012 werd hij opnieuw gearresteerd toen hij zijn auto wilde laten repareren in Ar Ram, op de gemeentegrens van Jeruzalem. Israel voerde aan dat hij de voorwaarden van zijn vrijlating had geschonden: hij mocht zich namelijk alleen bewegen in Jeruzalem. Issawi voerde tevergeefs aan dat hij zich nog steeds binnen de grenzen van Jeruzalem bevond toen hij werd opgepakt. Na zijn arrestatie moet Issawi alsnog het resterende deel van zijn straf uit 2002 uitzitten, te weten 16 jaar. Dat gebeurt op grond van een militaire order die Israel in het geheim aannam ten tijde van de onderhandelingen over de Shalit-gevangenenruil, waarbij werd bepaald dat gevangenen die na hun vrijlating opnieuw zouden worden opgepakt voor een  vergrijp waarop in principe een straf stond van drie maanden of meer, alsnog de rest van hun straf zouden moeten uitzitten.

Update. Gelukkig kan ik nader melden dat er behalve de bevoogdende, harteloze brief van Amos Oz en de zijnen ook nog een andere reactie is. Een 36-tal andere kunstenaars en wetenschappers heeft wel degelijk aan premier Neutanyahu in een brief gevraagd Issawi los te laten. Zij wijzen erop dat verzet tegen administratieve detentie en onrechtvaarigde rechtspraktijken gerechtvaardigd is en vergelijken het houden van hongerstsakingen met  het geweldloze verzet van Gandhi, destijds in India. Zij schrijven:

We must not turn our attention away in disregard while the children of that nation are willing to die of hunger in order to receive a fair trial. We must not harden our hearts like Pharaoh at the time when we were slaves in Egypt.
We call upon you to put an end to this torture, to immediately release Samer Al-Issawy and to cancel at once the policy of administrative detentions. There is no chance for peace unless the other is treated as a human being.

Ondertekenaars van dit verzoek om Issawi onmiddellijk vrij te laten zijn onder meer de winnaars van de Israel Prize Prof. Shimon Sandbank en Prof. Nili Mirsky, de toneelschrijver Yehoshua Sobol, de dichter Aharon Shabtai, de schrijvers Alona Kimchi en Nir Baram,en de journalist Akiva Eldar (van Haaretz).

Palestijnse premier Salam Fayyad, de 'lieveling van de VS', stapt op na ruzie met Abbas

 
Abbas en Fayyad.

De Palestijnse pemier Salam Fayyad is zaterdag dan toch afgetreden. Tijdens een bijeenkomst van een half uur met de Palestijnse president Abbas accepteerde deze laatste de ontslagbrief van Fayyad. De afgetreden Premier Fayyad blijft als demissionaire premier aan tot een vervanger is gevonden. 
Al enige dagen deden geruchten de ronde dat Fayyad wilde aftreden. De Verenigde Staten (en naar verluidt ook kringen uit de EU) hadden tevergeefs geprobeerde zijn vertrek tegen te houden. De nieuwe Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, belde zelfs vrijdagavond laat nog met president Abbas om hem over te halen Fayyad niet te laten gaan, maar tevergeefs. Het vertrek van Fayyad is een tegenslag voor de Amerikanen en de EU die in hem de ideale man zagen om bij ontstentenis van een echt werkend 'vredesproces' Palestijnse instellingen in het leven te roepen die toch een beetje het idee gaven van een Palestijnse staat. Ook vonden ze hem met zijn achtergrond van econoom die gewerkt heeft bij het IMF, de ideale figuur om de Amerikaanse, Europese en eventuele Arabische donorbijdragen zodanig te besteden dat de onvrede onder de bezette Palestijnse bevolking binnen de perken bleef.
Het vertrek van Fayyad is extra zuur voor de Amerikaanse minister Kerry, die net een tweetal bezoeken aan Israel had afgerond met de bedoeling weer gesprekken tussen Israel en de Palestijnen op gang te brengen. Dat is niet gelukt, de Palestijnen zowel als Israel wezen zijn voorstellen af. Maar als concreet resultaat waren er toch een paar afspraken uit de bus gekomen om de Palestijnse economie wat op te krikken, in de hoop dat dit de Palestijnen op termijn naar de onderhandelingstafel zou kunnen lokken. En daarbij had Kerry zijn hoop gevestigd op Fayyad.
De achtergrond van Fayyads vertrek is onmin tussen hem en Abbas. Fayyads vertrouweling, minister van Financiën Nabil Qassas, nam op 2 maart ontslag omdat hij zich niet meer kon verenigen met een beleid waar de tekorten opliepen, onder meer doordat veel toegezegd donorbijdragen uitbleven. Fayyad accepteerde het ontslag, maar naar verluidt was Abbas daar boos over, omdat hij meende dat alleen de president daarover kon beslissen. Het was niet de eerste botsing over competenties tussen de beide mannen. Fayyad had  volgens een Palestijnse functionaris zijn ontslagbrief al sinds 23 maart op zak, maar wachtte met het indienen ervan tot na het bezoek van de Amerikaanse president Obama. 

Morsi en het Egyptische leger sluiten de rijen na lekken rapport

President Morsi temidden van de Egyptische militaire top. De foto werd donderdag gemaakt. (Foto AP). 

De Egyptische president Muhammed Morsi heeft zich sterk gemaakt om de Egyptische legertop te zuiveren van 'smaad' en om duidelijk te maken dat er een sterke band bestaat tussen het bewind van de Moslim Broederschap en het leger. Dat gebeurde tijdens een bijeenkomst van de president met de legertop op donderdagavond. Tijdens de bijeenkomst werden ook drie generaal-majoors bevorderd tot luitenant-generaal.
De bijeenkomst had vooral betekenis doordat eerder delen waren gelekt uit een rapport over de performance van het leger na de omwenteling van 25 januari waarbij de vorige president Mubarak ten val werd gebracht. In het rapport, dat werd uitgebracht op verzoek van president Morsi zelf, zou er sprake van zijn dat het leger aansprakelijk werd gesteld voor tenminste een deel van de 840 doden en de vele gewonden die tijdens de onlusten volgend op 25 januari volgden, in de periode dat het leger op straat was verschenen om de orde te herstellen. Het rapport is niet openbaar gemaakt, maar onder meer de Britse krant The Guardian heeft delen ervan gezien. De krant publiceerde er vervolgens niet alleen uit dat het leger,  willens en wetens mensen heeft gedood en verwond, maar ook dat artsen in die periode het consigne hadden gekregen om operaties en behandelingen van slachtoffers van de onlusten in die tijd uit te voeren zonder verdoving.
De Egyptische minister van Defensie en legerchef generaal Abdel-Fattah al-Sissi ontkende alle beschuldigingen en stelde dat "het leger Egypte en het Egyptische volk de laatste twee jaar zeer toegedaan is geweest en op geen enkele wijze wandaden heeft begaan. ''Ik zweer bij God dat het leger sinds 25 januari 2011 niet gedood heeft, geen orders heeft gegeven om te doden, niet bedrogen heeft en geen orders heeft gegeven om te bedriegen.''
Morsi viel het leger bij. In een verklaring die zijn bureau de volgende dag uitgaf zei hij dat hij op geen enkele manier 'smaad' van het leger zal tolereren.  "Ik zal geen smaad of aanval op het leger of leden van de strijdkrachten toelaten, in welke vorm dan ook,''  aldus de president.
Het vertoon van eenheid tussen de Moslim Broederschap en het leger is van groot belang in een tijd waarin de ontevredenheid over het bewind van Morsi snel toeneemt, mede onder invloed van een economische situatie waaraan de Moslim Broederschap geen enkele verbetering heeft aangebracht en die met de dag verslechtert. Eerder zijn er wel tekenen van onenigheid geweest tussen de Broederschap en het leger, onder meer over zaken als het optreden van het Egyptische leger tegen de tunnels aan de grens met Gaza, of aangaande een grensconflict met Sudan, waar een aan de Broederschap verwant  bewind de scepter zwaait. Ook is er traditioneel een flinke afstand tussen het leger dat altijd islamistische invloeden uit zijn gelederen heeft geweerd, en de Broederschap. De bijeenkomst van donderdag en het vertoon van eenheid dat ermee gepaard ging wijzen er echter op dat beide in ieder geval voor het moment een soort verstandshuwelijk zijn aangegaan. Dat is geen goed nieuws voor de liberale Egyptische oppositie, die een steeds onverzoenlijker oppositie voert tegen de ondemocratische en ineffectieve wijze waarop Morsi regeert en die erop uit is na Mubarak ook dit bewind te laten  verdwijnen.
Heba Morayef, de plaatselijke leider van Human Rights Watch, had vrijdag nog om publicatie gevraagd van van het rapport, dat overigens naast misdaden gepleegd door het leger ook over misdaden van de politie spreekt. Na de verklaringen van Sissi en Morsi lijkt publicatie echter hoogst onwaarschijnlijk. Hossam Bahgat, van een andere mensenrechtengroep, The Egyptian Initiative for Personal Rights, zei dat de opdracht voor het rapport was uitgegaan op een moment dat er sprake was van spanningen tussen Morsi en het leger. 'Maar nu heeft de president het leger kennelijk nodig om zijn regime te kunnen handhaven,' aldus Bahgat.
De 'verzoening'  van Morsi met het leger kreeg overigens in de Egyptische kranten, die overwegend nog steeds onder sterke invloed van de staan, niet veel aandacht. Daar was meer publiciteit voor het feit dat president Mubarak, wiens proces door het hooggerechtshof terug was verwezen naar een lagere rechter, door deze rechtbank op zijn beurt werd doorverwezen naar een hof van Appel. De rechter, die al eerder mensen uit de omgeving van Mubarak had vrijgesproken van verantwoordelijkheid voor het veroorzaken van de 'Slag van de Kamelen'op het Tahrir plein, vond zichzelf niet bevoegd om recht te spreken in de zaak van Mubarak, die in wezen voor ongeveer hetzelfde terecht staat.

Mensenrechtenorganisatie Al-Haq: Israel practiseert 'water-apartheid' in bezet gebied

De Palestijnse mensenrechtenorganisatie heeft deze week een rapport gepubliceerd over de politiek die Israel volgt met betrekking tot de waterhuishouding in bezet gebied. De titel van het rapport zegt het al : “Water For One People Only: Discriminatory Access and ‘Water-Apartheid’ in the Occupied Palestinian Territory,”

 Al Haq brengt in herinnering dat de Oslo-akkoorden voorzagen in een ruimere hoeveelheid water die voor de Palestijnen ter beschikking zou komen, maar geeft in haar rapport aan dat het tegenovergestelde gebeurde. Van de 118 miljoen kubieke meter per jaar die in Oslo II was beloofd, daalde de hoeveelheid naar 98 miljoen kubiek meter per jaar in 2010  – wat neerkomt op een vermindering van bijna 20 procent. In dezelfde periode steeg de hoeveelheid kolonisten in de bezette gebieden naar ruim een half miljoen. Deze ruim 500.000 kolonisten gebruiken - voor huishoudelijk gebruik - zes maal zoveel water als de 2.600.000  Palestijnen op Westoever. Het verschil is nog veel groter als ook de hoeveelheid water die gebruikt voor landbouw-doelen wordt meegeteld. 

Het gebied dat ervoor zorgt dat een van de belangrijkste watervoorraden, de zogenoemde Mountain-Aquifer, op peil blijft, ligt grotendeels op de Westoever. Israel onttrekt 89 procent van de beschikbare hoeveelheid aan deze Acquifer en levert dat water  vervolgens aan Israel en de Israelische nederzettingen. Met als gevolg dat de Palestijnen aangewezen zijn op leveranties van de Israelische maatschappij Mekorot voor ten minste een derde van hun huishoudelijke behoeften. Mekorot is daarmee de grootste waterleverancier op de Westoever.    

Shawan Jabarin, de directeur van Al-Haq gaf als commentaar op het rapport dat Israel niet alleen al jaren economisch profiteert van de bezetting van de Westoever, maar ook een systeem van 'water-apartheid’ heeft opgelegd om dat zo te houden. 'Het is een praktijk die ervoor zorgt dat de enige ontwikkeling die we zien in de bezette gebieden, die van de nederzettingen is en van de landbouwactiviteiten van de nederzettingen,' aldus Jabarin.

Israel heeft als onderdeel van deze politiek actief de ontwikkeling van een Palestijnse water-infrastructuur verhinderd. Dat is vooral gebeurd door het systeem van het illegale beleg van de Gaza-strook en het systematisch onthouden van vergunningen voor de constructie of het onderhoud van waterbronnen en netwerken op de Westoever, aldus Al-Haq.

Het toeval wil dat het rapport van Al-Haq vrijwel op hetzelfde moment komt als een rapport van een Britse onderzoeker, Jan Selby van de universiteit van Sussex, die concludeert dat de gezamenlijke Israelisch-Palestijnse watercommissie (Joint Water Commission, JWC) die tot stand kwam na de Oslo-akkoorden van 1993, door Israel vooral is gebruikt om de Palestijnen te dwingen en zodanig te chanteren dat ze akkoord gingen met een ontwikkeling waarbij de nederzettingen wel, en de Palestijnse bevolking veel minder toegang kreeg tot de beschikbare hoeveelheid water van de Mountain Acquifer. Selbey spitte onder meer de notulen door van 142 van de 176 bijeenkomsten van de commissie in een tijdsbestek van 13 jaar en constateerde dat 100% van de door Israel ingediend projecten werd goedgekeurd, tegen veel lagere percentages van de Palestijnse projecten op elk gebied. Selby concludeert, aldus de krant Haaretz die hierover bericht, dat een aantal donorlanden zich bewust was van deze gang van zaken, maar er de voorkeur aan gaf er geen richtbaarheid aan te geven.

Nog een ander bericht, ook over water, en in het licht van het voorgaande een beetje gênant: Het Joods Nationaal Fonds (JNF) adverteert met een speciaal water-project ter ere van Willem-Alexander, onze prinselijke waterspecialist die straks koning wordt. Voor 25 euro kan je bijdragen aan een project om Mitzpe Ramon, een plaats in de Negev-woestijn, vruchtbaarder te maken. Kennelijk heeft het JNF hiervoor de goedkeuring van de Oranjes gekregen. De kans dat voor het project water van de Mountain Acquifer van de Westoever wordt gebruikt, is verre van denkbeeldig,. U mag zelf zeggen of u het een goed idee vindt om zo Nederlands nieuwe koning in te huldigen. (h/t BDS Tiplijn)

Israelische sergeant die Palestijn doodschoot veroordeeld wegens 'dood door schuld'

 De begrafenis van Uday Darwish uit Dura, op 13 januari 2013.

Een Israelische militaire rechtbank in Jaffa heeft vorige maand een sergeant van het Israelische leger veroordeeld voor dood door schuld wegens het doodschieten, in januari, van een Palestijn die illegaal door de afzetting naar Israel probeerde te gaan om daar te werken. Uday Kamil Muhammad Darwish, 21, uit Dura bij Hebron werd met enkele andere Palestijnen opgemerkt door een militaire patrouille in de buurt van de groene lijn. De commandant van de patrouille vuurde in de lucht en de sergeant die nu veroordeeld is, richtte op de knie van Darwish, maar raakte hem in de heup. Darwish werd overgebracht naar het Soroka- ziekenhuis in Beer Sheba maar overleed daar later.Tijdens een hoorzitting van het militaire tribunaal bleek dat het personeel van het ziekenhuis niet wist waardoor Darwish gewond was geraakt. De kogelwond was nauwlijks zichtbaar en er was niet meegedeeld dat er op hem geschoten was. 
De commandant van de patrouille moet zich nog verantwoorden voor een militaire tuchtraad en de sergeant moet zijn straf nog te horen krijgen. Die zal wel niet al te hoog zijn, de veroordeling voor 'dood door schuld'werd ook opgelegd na een zogenoemde 'plea bargain' waarbij de sergeant schuld bekende om een veroordeling wegens doodslag te kunnen ontlopen. Toch moeten we blij zijn met deze rechtszaak, want het is hoogst uitzonderlijk dat Israëlische militairen terecht staan wegens het doden van Palestijnen. Volgens de mensenrechtenorganisatie Yesh Din wordt het grootste deel van de klachten jegens militairen genegeerd, en als er toch gevolg aan wordt gegeven, gaan de militairen in 94% van de gevallen vrijuit. 
Dat er in dit geval een verorodeling volgde is waarschijnlijk te danken aan het feit dat een een expliciete order bestaat van het Israelische 'Centrale Commando' waaronder de Westoever valt, dat niet mag worden geschoten op Palestijnen die Israel zonder vijandige bedoelingen illegaal binnendringen, maar dat ze moeten worden gearresteerd.

PVV pleit voor staatsterreur

Deze week kreeg de PVV van Greet Wilders haar 'Marokkanendebat'in de Tweede Kamer. Het is mij niet duidelijk waarom de Kamer heeft toegestemd in het houden van een Marokkanendebat, een term die behoorlijk beledigend is voor de betreffende bevolkingsgroep. Kunnen we nu ook ooit Chinezendebatten, Antillianen- of Zuid-Limburgersdebatten verwachten?
Maar hoe dan ook, de PVV was niet blij met het resultaat. Iedereen weet dat er een probleem is met jonge Marokkanen die buitenproportioneel vaak met justitie in aanraking komen. De statistieken zijn wat dat betreft duidelijk. Maar zoiets is niet uitzonderlijk. Zo'n veertig jaar geleden was er een vergelijkbaar probleem met Surinamers. Net als het toen een klein deel van de Surinamers betrof, betreft het nu een kleine minderheid van de Marokkanen. Met de Surinamers is het goed gekomen. Met de Marokkanen gaat dat ongetwijfeld ook gebeuren. Als we tenminste de grote werkloosheid onder hen oplossen, en ze niet nodeloos stigmatiseren en met de nek aankijken. Verder lijkt de gerichte aanpak van de groepen waarin het hoogste aantal recidivisten voorkomt (Amsterdamse aanpak) niet kansloos.
De Kamer reageerde ongeveer zoals ik hierboven kort weergaf: niet stigmatiseren, gerichte aanpak, zorgen voor banen en scholing. Maar dat was dus niet naar de zin van de PVV, want volgens blonde Greet en zijn makkers is het niet een probleem dat met normale middelen kan worden opgelost. Het is immers allemaal de schuld van de Islam.
Op de site De Post Online (geen frisse site overigens) mocht blonde Geert samen met zijn fractiegenoot Joram van Klaveren het volgende schrijven:

Het moet dus anders. Het is tijd voor repressie van Marokkaans tuig. Het is tijd voor de aanpak van de grootste ziekte die ons land de afgelopen eeuw heeft gekend, de islam.Wie niet horen wil, moet maar voelen. De overheid heeft de plicht om de burgers te beschermen en de criminaliteit aan te pakken. En om ons te beschermen tegen de ideologie van haat en geweld die de islam is. Daarom pleit de PVV voor minimumstraffen, huis- en wijkuitzettingen, het maximaal korten van uitkeringen, mobiele politieposten in overlastgebieden, politie met honden, groepsaansprakelijkheid en uiteraard denaturalisatie van criminelen met een dubbele nationaliteit, het uit het land knikkeren van Marokkaans tuig en een volledige immigratiestop voor mensen uit islamitische landen.

 Hier pleit dus een politieke partij voor repressie (= staatsterreur) jegens bevolkingsgroepen. De PVV wil hele groepen aansprakelijk stellen voor het gedrag van enkelingen, huizen ontruimen (hele families dus) en zelfs hele wijken en mensen het staatsburgerschap ontnemen. Ook willen Wilders c.s. mensen gaan deporteren en een immigratiestop instellen voor mensen uit islamitische landen. En dat alles omdat de islam volgens Greet een religie is van haat en geweld.
Dit is echt ongekend. Sinds de jaren veertig hadden we zulke taal niet meer gehoord. Ook toen was er een hetze tegen een religie die niet zou deugen en tegen mensen die mede door hun religie minderwaardig gedrag zouden vertonen. Ook toen was er sprake van deporteren, en het het ontnemen van rechten en staatsburgerschap. Uiteidnelijke leidee dat tot concxentratiekampen en massamoord.
Max van Weezel schreef in 2009 als eens een column in Vrij Nederland over de taalkundige overeenkomsten van uitingen van PVV-ers met nazi's - zaken als de uitspraak van Dion Graus dat 'Wilders dag en nacht werkt voor volk en vaderland'. Wilders' collega's Fritsma toonde net als destijds Hitlers collega Goering een afkeer van cultuur en wilde de subsidie aan het Haagse Residentie orkest stopzetten.De PVV pleitte in 2010 al voor 'etnische registratie' en  oprichting van 'stadscommando's' (= door de overheid gedoogde knokploegen)  om overlast van  Marokkanen en andere buitenlanders aan te pakken.  Wat voor overeenkomsten hebben we nog meer nodig voordat het besef in brede kring doordringt dat de PVV gewoon een fascistisch clubje is? 

Vijf maanden voor cartoonist

 

Een Israelische militaire rechtbank in Salem, ten noorden van Jenin, heeft de Palestijnse cartoonist Mohammed Saba'ana uit Qabatia bij Jenin, veroordeeld tot vijf maanden gevangenisstraf. De aanklacht luidde dat hij contact had gehad met 'vijandelijke partijen'.Hij moet ook 10.000 shekel boete betalen.
Familieleden van Saba'ana meldden dat de veroordeling vrijdag werd uitgesproken. De familie toonde zich opgelucht aangezien er nu een einde is gekomen aan een lange periode van ondervraging waarbij Saba'ana onder zware druk stond.
Saba'ana werd gearresteerd op 16 februari, toen hij terug kwam uit Jordanië. Zijn broer, Thamer, is ook opgepakt, maar dan in verband met activiteiten ten gunste van de Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen. Saba'ana is geen lid van een of andere politie organisatie. Hij werkt voor de krant Al-Hayat al-Jadida en andere Arabische publicaties. De organisatie Reporters without Borders heeft op 21 februari stelling genomen tegen  zijn arrestatie.

Graffiti on two mosques near Bethlehem

 
 Settlers sprayed racist graffiti on two mosques in a village near Bethlehem early Sunday, locals said.
The graffiti on the Tuku village's Bilal bin Rabah mosque included a threat that Palestinian stone-throwers would "pay the price" unless they stopped. They sprayed similar slogans on the Salah al-Din al-Ayoubi mosque.
According to witnesses, a group of settlers entered the Palestinian community early in the morning and spray-painted the slogans "price tag" and "stone terror" on the mosques' walls. The graffiti further included the words "revenge for Adelle Biton," a reference to an infant who was wounded alongside her mother and two siblings in a stone-throwing incident near the settlement of Ariel last month. Settlers also slashed the tires of two cars that were parked in the street, locals said.
Residents also said Israeli soldiers had guarded the settlers who participated in the vandalism.
An Israeli military spokeswoman did not say if troops were present in the area at the time of the incident, but she said security forces were looking into the attack.

Voorlopig nog geen straat in Jeruzalem genoemd naar Yeshayahu Leibowitz

Een nieuwe aflevering in de tragikomische verhouding van de Staat Israel met één van zijn meest prominente critici: de filosoof en wetenschapper Yeshayahu Leibowitz. Leibowitz is altrijd een omstreden figuur geweest.  In 1993 werd hem de Israel Prize toegekend, Israels hoogste onderscheiding op het gebied van wetenschap en cultuur. Er ontstond echter grote commotie, toen hij voor de prijs zou worden uitgereikt, in een interview scherpe kritiek leverde op het optreden van het Israelische leger en daarbij sprak van 'Judeo-nazi's'. De toenmalige premier Yitzhak Rabin dreigde weg te blijven van de ceremonie en de commissie van de prijs vergaderde over de vraag  of de beslissing hem de prijs toe te kennen niet moest worden herzien. Leibowitz hield daarop de eer aan zichzelf zag af van de prijs.

Leibowitz

In 2011 kreeg Leibowitz, 17 jaar na zijn dood, alsnog een soort eerherstel doordat in de plaats Herzliya een straat naar hem werd genoemd. Maar deze week is dat in Jeruzalem niet gelukt,. Burgemeester Nir Barkat trok een voorstel daartoe donderdag in, nadat bleek dat er waarschijnlijk geen meerderheid in de gemeenteraad zou zijn. Niet alleen Likud, maar ook Shas en United Torta Judaism waren tegen. Leibowitz had Shas opperrabbijn Ovadia Yosef namelijk een keer een 'stomme gek' genoemd en van rabbijn Auerbach van the United Tora mensen had hij gezegd dat die 'nergens iets van begreep'. 

Leibowitz 1903-1994, geboren in Riga, was scheikundige en filosoof. Hij studeerde beide vakken in Berlijn en rondde dat af met een studie biochemie in Bazel, voor hij in 1935 naar Palestina emigreerde. Daar kreeg hij een post aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Zijn grote faam verwierf hij echter doordat hij zich, als strikt orthodoxe Jood, ontpopte tot een belangrijk onafhankelijk denker. Zo was hij een van de eerste orthodoxze joden die begrip toonde voor homoselsualiteit. Hij schreef meer dan tien boeken, de meeste over over religie, een boek dat echter specifiek gaat over de verhouding geloof en staat, is een collectie essays 'Judaism, Human Values and the Jewish State'.
Leibowitz was een absoluut voorstander van de scheiding van religie en staat (iets wat in Israel een omstreden zaak is) en was totaal niet onder de indruk van plaatsen die historisch gezien Joods zouden zijn geweest. Het belangrijkste voorbeeld was de Westelijke Muur (de Tempelmuur) in Jeruzalem. Leibowitz stelde dat het jodendom niet gaat over het aanbidden van stenen en noemde de muur spottend de 'Discotel', een samenvatting van Discotheek en Kotel, het Hebreeuwse woord voor Muur. In 1967 was Leibowitz de eerste die waarschuwde voor het behouden van de in de Juni-oorlog van dat jaar veroverde gebieden (de Westoever en Gaza) onder het motto dat een bezetting de bezetter moreel corrumpeert.