Adei Ad
Het zal door sommigen wel als negatief worden gezien, en als bewijs van de onverbeterlijke weerzin die ik voel tegen Israel, maar ik bespeur bij mezelf ter gelegenheid van het dezer dagen gevierde 65-jarige bestaan van de 'Joodse staat' een neiging om vooral te wijzen op wat Israel in die 65 jaar aan negatiefs heeft aangericht en NIET heeft bereikt. Dat betreft in de eerste plaats het onheil dat Israel heeft afgeroepen over de Palestijnen en het feit dat de gemiddelde Israeli zich daarvan nog steeds in het geheel niet bewust is. Vooral omdat vrijwel niemand van hen wíl weten wat zich heeft afgespeeld en wat er nog steeds in dat opzicht gebeurt, maar ook omdat het officiële discours van de Israelische staat (maar ook van het overgrote deel van de Westerse wereld) zo afwijkt van de werkelijkheid.
De reden dat ik naar deze negatieve verworvenheid van Israel verwijs, is dat het verwerven van het inzicht naar wat zich heeft afgespeeld en nog steeds afspeelt, naar mijn bescheiden mening een noodzakelijke eerste stap is voor het bereiken van een regeling van het conflict met de Palestijnen. Dat is niet alleen een zaak van simpele rechtvaardigheid tegenover de Palestijnen, maar ook een sine qua non voor het bereiken van een 'genormaliseerde' status van Israel in het Midden-Oosten. Zonder dat zal Israel nooit overal als een normaal land als alle anderen worden geaccepteerd.
Het is me een beetje vreemd te moede, want het is nog niet eens zo heel lang geleden dat ook ik Israels nationale feestdag met overtuiging vierde, omdat de stichting van de staat toch een soort compensatie was voor de onbeschrijfelijke ellende van 1939-1945. Het was hét tegengewicht voor het verliezen van familieleden en een hele gemeenschap en leefomgeving. En, ja, ook was ik het eens met de woorden van Abel Herzberg, dat elke Jood zonder Israel een ongedekte cheque was. Maar van dat laatste ben ik inmiddels helemaal teruggekomen. Ik neig al een tijdlang naar de opvatting dat Israel meer en meer een blok aan het been dreigt te worden van elke Jood waar ook ter wereld. Om de eenvoudige reden dat de officiële Joodse gemeenschappen zich nagenoeg zonder uitzondering met Israel identificeren en zich daarmee schuldig maken aan hetzelfde ontkenningsgedrag waarin de Israeli's uitmunten. Hele gemeenschappen, maar ook Joden die met die gemeenschappen op één lijn worden gezien, raken daardoor in een de situatie dat zij meer en meer met Israels misdaden worden geassocieerd, en als er niets verandert zal dat in de toekomst alleen maar toenemen. Holocaust-onderwijs, reizen naar Auschwitz en andere anti-antisemitisme middelen die hier nu al met matig succes steeds tegen worden ingezet, zullen dat op de lange duur niet kunnen voorkomen,.
Het onrecht dat de Palestijnen werd aangedaan begint er niet alleen mee mee dat ze werden verjaagd, maar vooral ook met het feit dat Israel zich de Palestijnse bezittingen binnen wat 'de groene lijn' wordt genoemd na 1948 toeëigende en met het uitwissen van de Palestijnse geschiedenis onder meer door systematische destructie van ruim 500 dorpen. Het is van belang ons te realiseren dat Israel bij het uitroepen van de staat slechts 6% van de grond in de nieuwe staat in eigendom had. Het Amerikaanse Counterpunch publiceerde onlangs een verhaal over wat er gebeurde met die andere 94% en hoe de 'Bewaarder van het Bezit van Afwezigen' (Custodian of Absentee Property) te werk ging bij het verIsraeliseren ervan. (Het stuk staat hier).
Het huidige onrecht speelt zich vooral af rond het bezit van de grond van wat nog resteert van Palestina, te weten vooral de Westoever (samen met Gaza vormt dat 22% van het Palestijnse grondgebied van vóór 1948). De Israelische mensenrechtenorganisatie Yesh Din heeft deze week een rapport gepubliceerd waarin nog eens heel duidelijk wordt gedemonstreerd hoe ook daar de roof van land in zijn werk gaat. Het nam daarvoor als 'case study' een zogenoemde 'illegale outpost', dat wil zeggen: een nederzetting die ook door Isarel zelf als íllegaal' wordt gezien omdat nooit officieel toestemming voor de bouw ervan is verleend). In het rapport 'The Road to Dispossession' wordt de outpost Adei Ad (bij Shevut Rachel) opgevoerd om te laten zien hoe de inwoners van de omliggende Palestijnse dorpen - Turmusaya, al-Mughayer, Jalud and Qaryut, hun land kwijtraken aan de 26 gezinnen van deze ene 'outpost', die slechts één van de ruim 100 van dit soort niet door de regering erkende vestigingen is, die ook al zijn ze niet erkend op alle mogelijke manieren (met de aanleg van infrastructuur, wegen etc.) door ministeries en regeringsinstantie worden geholpen.
Dat begint er al mee dat de 'Settlement Division' van de 'World Zionist Organization' (WZO), die geleid wordt vanuit het bureau van de Israelische premier, betrokken is bij het toewijzen van land voor zo'n nederzetting. Daarbij gaat het om land dat deze Settlements Division op zijn beurt weer toegewezen kreeg van de 'Custodian of governement and absent property', die in de bezette gebieden geen enkele wettelijke status kan laten gelden. Ook de Joodse gemeenschappen in het buitenland zijn overigens medeschuldig aan deze praktijk, want de WZO is in wezen vooral een organisatie van Joden in de diaspora. Een van de grootste organisaties binnen de WZO is Arzenu, de organisatie van reform (of liberale) Joden, die met name actie voeren tegen de overheersende rol van de orthodoxie in Israel en die door hun lidmaatschap dus meewerken aan het stichten van nederzettingen in bezet gebied.(N.B. ook in Nederland is Arzenu, hier Arza genoemd, de grootste fractie binnen de Nederlandse afdeling van de WZO).
Kolonisten gooien stenen naar boeren uit het dorp Al-Mughayer. (Oren Ziv/Activestills.org)
.
Adei Ad werd gesticht in 1998. De nederzetting bestaat uit 57 gebouwen, waarvan er 13 zijn neergezet op wat zonder meer privé grond van Palestijnen is. De rest is staatsland, (maar dat is een Israelische terminologie waarover te twisten valt. Heel vaak is wat Israel staatsland noemt, gewoon land dat daarvoor door Palestijnen werd bebouwd of werd gebruikt voor het weiden van het vee, AbuP). Yesh Din meldt dat in de periode dat de nederzetting bestaat, het gebied rond de nederzetting waar Palestijnen geen toegang toe hebben 30-voudig is uitgebreid. Daartoe behoort ook land waarover gerechtelijke uitspraken zijn gedaan dat het aan Palestijnen toebehoort en dient te worden teruggeven. Dat is niet gebeurd. Ook aan veruit het grootste deel van 81 orders van het leger om gebouwen af te breken werd nooit gevolg gegeven. Maar intussen zijn wel steeds meer gebieden rondom de nederzetting voor Palestijnen ontoegankelijk geworden, ook omdat het leger bij ruzies de gewoonte heeft Palestijnen de toegang tot het gebied te ontzeggen.
En intussen heeft Yesh Din in de periode van 1998 tot 2012 (14 jaar) 96 gevallen gedocumenteerd van misdaden die door de inwoners werden bedreven jegens de dorpelingen van de omringende dorpen Jalud, Qaryut, Turmusaya and al-Mughayer. Daarvan hadden er 21 betrekking op geweldpleging (vuurwapens, afranselingen, stenen gooien, bedreigingen), 47 op wandaden jegens eigendommen (diefstal, brandstichting, diefstal van oogsten, vandalisme, vernieling van oogsten of fruitbomen) en 28 op diefstal van grond (het afzetten van land, onrechtmatig bebouwen met gewassen, het onrechtmatig bouwen van gebouwen of het plaatsen van kassen, caravans, etc., het aanleggen van wegen over privé-land en het zich onrechtmatig ophouden op bezittingen van anderen).
Van deze strafbare feiten werd sinds 2005 in 58 gevallen aangifte gedaan bij de plaatselijke politie (de Israelische Westoever politie die opereert onder de naam Politie van Judea en Samaria). Bij 49 van deze klachten werden de files gesloten. In 92% van de gevallen, omdat de politie faalde bij het uitzoeken van wat er was gebeurd. In 41 gevallen slaagde de politie er niet in schuldigen op te sporen, drie gevallen werden als niet strafbaar aangemerkt (Yesh Din was het daar niet mee eens en ging in beroep).
De politie en het leger die onder het internationaal recht de plicht hebben de Palestijnen tegen aanvallen van de kolonisten te beschermen, falen volledig in die taak, zo is de conclusie. Als met al leidt het bestaan van Adei Ad ertoe dat boeren hun land hebben verloren, dat anderen hun land niet kunnen bewerken (wat op den duur tot verlies van land kan leiden, want Israel merkt land dat een aantal jaren ongebruikt is gebleven aan als 'staatsland'). De dorpen rondom Adei Ad zijn allemaal vrijwel geheel afhankelijk van landbouw voor hun bestaan, maar een aantal boeren heeft dat al moeten opgeven omdat zij te weinig land hebben overgehouden. De anderen melden bijna allemaal grote verliezen in hun inkomen door diefstal, vermindering van hun grondgebied en schade aan eigendommen.
De Amerikanen kwamen er - net als de Australiërs mee weg dat ze de plaats innamen van de 'inboorlingen'.
Maar voor de Fransen bleef een soortgelijk 'succes' in Algerije uiteindelijk uit. Het lijkt niet voorstelbaar dat het de Israeli's in deze tijd nog wel zal gaan lukken in Palestina.
5 opmerkingen:
Abu,
Misdaad loont inderdaad.
Vijf en zestig jaar geleden werd recht gedaan aan de Joodse bevolking dat geleden had en gedecimeerd was in de Europese arena, in het bijzonder in de vorige eeuw. Met het zelfbeschikkingsrecht na de tweede wereldoorlog.
Schrijnend echter is dat, met de invulling daarvan, onrecht werd aangedaan aan vele inwoners op hetzelfde land: in Palestina. Dit onrecht is 65 jaar na dato nog steeds onverminderd aanwezig. Sterker nog: Het gevoel leeft dat het ene trauma – de Shoah – het andere trauma – Nakba – niet toestaat. De gevolgen in bezet gebied maar ook in Israël - zijn dramatisch voor de Palestijnen. En daarbuiten, in het gehele Midden Oosten, zijn de onevenwichtige verhoudingen vis a vis hun Semitische ‘neven’ tot op het bot verziekt. Daarbij komt nog dat de inmenging van de westerse wereld – de VS en Europa – door het grote economisch en strategisch belang van olie, een gezondmaking in de weg staat.
Natuurlijk is nog veel mis in deze regio. Twisten van religieuze of volkenrechtelijke aard, het traditionele denken in deze regio lijken een rol te spelen in de disproportionele problematiek van. het Israelisch- Palestijns conflict.
Het roept bij mij de vraag op waarom Israël gekozen heeft voor de op termijn onhoudbare strategie van de confrontatie en van de militaire hegemonie. Waarom slaagde en slagen de Israëliërs – als bovenliggende partij - er niet in met en voor de Palestijnen een strategisch plan uit te stippelen ten voordele van beide partijen.
Ik denk wel eens aan bijvoorbeeld Singapore, waar een leider als Lee Kwan Joe koos voor onafhankelijkheid in 1965 van Maleisië en vervolgens met straffe hand economische en demografische problematiek aanpakte en o.m. verdeling van groeiende welvaart een stabiliserende rol speelde.
Wat maakt het dat deze jonge staat Israël keer op keer kiest voor de huidige desastreuze weg!
Waarom kiest Israël voor types als Netanjahoe, Lieberman, Sharon en niet voor Rabin?
Abu,
Eigenlijk is confiscatie van roerende en onroerende goederen door mensen en instanties als ILA niets nieuws. Voorbeelden te over.
Wel opvallend is de institutionalisering van dit crimineel gedrag, dat niet alleen gedoogd wordt in de Westerse wereld maar zelfs omarmd. Denk aan de woorden van de cowboy GW Bush, dat rekening moest worden gehouden met de 'facts on the ground'.
Ben, Waarom kiest Israel voor types als Netanyahu, Lieberman, Sharon en niet voor Rabin, zeg je. De tragiek is, dat mensen als Rabin wel een menselijker gezicht toonden en misschien ook in details flexibeler waren, maar in wezen niet een erg andere politiek dan Netanyahu uitvoerden. De nederzettingenpolitiek begon onder de Arbeidspartij en ook Rabin was niet voor een Palestijnse staat.
Hoed je voor die 'progressieve zionisten' die de wereld zand in de ogen strooien (- à la de griezel Shimon Peres, als één van de ergste voorbeelden). Er zijn meer van dit soort types dan je denkt. Geef me dan maar een Netanyahu die tenminste zegt hoe het ervoor staat.
Vóór 1948 waren er wel zionisten die voorstanders waren van een historisch compromis. De Mapam-partij, toen de tweede partij in grootte, was bijvoorbeeld voor een bi-nationale oplossing - net als de filosoof-schrijver Martin Buber, en de stichter van de Hebreeuwse universiteit Yehuda Magnes. Veel Joodse intellectuelen in de VS (Hannah Ahrendt, Erich Fromm, Einstein, Theodor Adorno, zaten min of meer op dezelfde lijn. Zelfs in de World Zionist Organization waren ze te vinden - Nahum Goldmann. Maar die die types zijn zeldzaam geworden.
Ik lees uw blogs al geruime tijd en blijf versteld staan hoe u met gemak de geschiedenis zodanig veranderd, zodat het past bij uw verhaaltjes. Helaas kunt u feiten niet veranderen, ook all blijft u dat met elk blog doen. Daarom, hierbij een paar droge feiten. Die zult u natuurlijk proberen te ontkennen, maar feiten zijn feiten:
1. Op 29 November 1947 werd de Joden helemaal geen staat aangewezen door de VN: er werd gestemt over het partitie-plan, wat een land voorstelde voor de Joden en een land voor de Palestijnen. Het land, aangewezen aan de Joden was 1/8 kleiner dan dat wat er aan de Palestijnen werd gegeven. Het werd echter door de \palestijnen verwezen, omdat de Arabische Liga beloofd had de Joden de zee in te drijven, iets wat hun niet gelukt is.
2. De diverse oorlogen werden Israel opgedrongen en waren niet een Joods/Israelisch expansieplan. Ondanks dat we door 8 landen werden aangevallen bleven ze verliezen, waarna men de wereld aanklaagde omdat men een orlog begonnen was en verloren had, wat niet eerlijk was..
3. Ondanks uw gebabbel kunt u niet erkennen dat er iets aan het veranderen is in Israel: we hebben bijna de helft van ons parlement naar huis gestuurd en de nieuwe leden brengen een hoop dat we beter leiederschap gaan krijgen. Helaas, zoals uw pennaam al beweert, kunt u deze optimistische blik niet delen: makkelijker is het om van ver weg kritiek te uiten, vuil te spuiten en vooral niets zelf doen, niet uzelf echt inzetten om het leven in deze regio te verbeteren.
Alsof we ons zelf niet bewust zijn dat deze hele situatie uit de hand gelopen is, alsof we zelf geen veranderingen willen. Uw vuilspuiterij evenaart slechts uw slechte kennis van feiten. Maar ikzelf heb geen verwachtingen van u, u woont in een land dat 300 van mijn familieleden heeft uitgeleverd aan de Duitsers en daar prima mee leeft, een land die een pedopartij prima vind en het normaal vind dat dieren vertegenwoordigd moeten worden in haar parlement.
Spreidt maar haat, dat verkoopt goed in uw antisemtisch land.
Simon Soesan
p.s. Abu Pessimist betekent dat niet u, maar een van uw kinderen pessimist is. Qua taal een feit.... Weer niet gecontroleerd welke onzin u schrijft?
Beste meneer Soesan,
Om met het laatste te beginnen. Abu Pessoptimist (niet Abu Pessimist) betekent letterlijk wel Vader van Pessoptimist, maar dat woordje Abu wordt door Palestijnen (en andere Arabieren) ook wel overdrachtelijk gebruikt. Vgl: Yasser Arafat die geen zoon had en Abu Ammar werd genoemd: Vadertje bevel/opdracht, om het vrij te vertalen. (Ik denk trouwens dat ik wel mag veronderstellen dat mijn kennis van het Arabisch enige malen beter is dan de uwe).
Aangaande uw punten: U bent een gelovige, en ik heb geleerd gelovigen niet tegen te spreken omdat dat niet helpt. Maar aangaande punt 1) kan ik u aanraden twee boeken van Simcha Flapan te lezen 'The Birth of Israel' en 'Israel and the Palestinians'), plus Avi Shlaim 'Collusion over the Jordan', plus eventueel het boek 'The Iron Cage' van Rashid Khalidi.
2) Ook aangaande dit punt kan ik u een halve bibliotheek aanraden, maar ik beperk me tot de constatering dat Israel in en na de al of niet opgedrongen oorlog van 1947-1949 ruim 500 dorpen heeft verwoest en de Palestijnse vluchtelingen - in weerwil van meerdere VN-resoluties - nooit heeft laten terugkeren. Dat is één van de twee belangrijkste uitkomsten van die oorlog. U mag dat de naam geven die u wilt, maar dat - en niet de oorlog als zodanig of de Palestijnse weigering van het Delingsplan - is de grondoorzaak van het huidige conflict
3) Er is in Israel inderdaad wat veranderd na de laatste verkiezingen. En inderdaad deel ik niet uw optimistische blik dat het een verandering ten goede was. Ya'alon en Danon (twee uitgesproken voorstanders van het nederzettingenbeleid) op Defensie is geen verbetering, evenmin als de benoeming van Uri Ariël, (een oud-kolonistenvoorman en lid van Habayit HaYehudi) op de strategisch belangrijke post van Huisvesting dat is. Verder is er dus die nieuwe partij, Yesh Atid van Yair Lapid. Sommigen noemen Lapid een gematigde politicus, maar ik ben zo vrij om niet te veel te verwachten van iemand die zijn verkiezingscampagne begon in de nederzetting Ariël.
Tot slot: ik weet dat u uzelf ziet als een gematigd iemand. Maar u zou uzelf een dienst kunnen bewijzen door wat meer door te denken, wat meer te lezen en wat vaker met Palestijnen te praten (en niet alleen met die vriend van u die u naar de mond praat, die Bassam of hoe hij heten mag), want zolang u niet wat meer vraagtekens plaats achter al die zogenaamd heilige feiten van u, bent u in de verste verte niet gematigd. Ik reken u dit echter niet aan, ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om in Israel je eigen weg te gaan en in te gaan tegen de gangbare, onjuiste, maar door vrijwel alle Israeli´s geaccepteerde versie van de geschiedenis.
Los van dit alles: ook ik ben tientallen familieleden kwijtgeraakt in dit land, ook ik heb er zeker het nodige op aan te merken (ook daarover heb ik weleens geblogd) en gelukkig zijn er ook heel wat andere Nederlanders die zich van deze geschiedenis en de weeffouten in de make up van dit land bewust zijn. U wilt dat niet zien, evenmin als het feit dat ik mijn blog niet schrijf uit de behoefte om vuil te spuiten, maar uit grote en diepe bezorgdheid. Dat u dat niet kunt of wilt zien (en dat waarschijnlijk ook niet kunt bij gelijkgestemden van mij die er gelukkig nog hier en daar wel zijn) neem ik u wél kwalijk. Maar dat is dan ook het enige dat ik u kwalijk neem.
Een reactie posten