Voor de Britse Labourpartij heet opkomen voor de Palestijnse rechten weer gewoon antisemitisme

Keir Starmer (Foto Wikipedia)

De Britse Labourpartij is "gered". Na Corbyn, de linkse vroegere leider die de Nationale Gezondheidszorg in ere wilde herstellen,  de spoorwegen, de water- en energiebedrijven en de post en de nutsbedrijven die in de jaren '80 ten prooi vielen aan de privatiseringsdrift van Margaret Thatcher, wilde hernationaliseren, en een halt wilde toeroepen aan de privé financiering van overheidsbestedingen, is er vorige week een kandidaat gekozen die vooral de steun had van rechts en het midden.
"Sir"Keir Starmer is de kandidaat die het vertrouwen in de partij moet herstellen, dat blijkens de desastreuze uitslag van de jongste parlementsverkiezingen zo zwaar geleden had. Hoe Starmer dat gaat doen zal in de komende tijd blijken. Maar dat hij een koers zal meebrengen die meer doet denken aan het ''realisme'' van de tijden van Blair en Miliband dan aan het  revolutionaire elan van Corbyn is al duidelijk uit de eerste keuzes van ministers voor zijn schaduwkabinet. Het zijn figuren die geen deel hadden aan de nieuw linkse wind die Corbyn na zijn verkiezing in de partij bracht en die voor een ongekende ledenwinst zorgde, tot boven de 500.000.

Dat Starmer er radicaal mee zal afrekenen is intussen nog niet gezegd. Maar op één punt gaat het roer wèl radicaal om. En dat is op het terrein van de onophoudelijke beschuldigingen van antisemitisme die Labour  - en Jeremy Corbyn zelf - waarschijnlijk meer dan wat anders bij de verkiezingen de das om hebben gedaan. Corbyn was een verstokte anti-racist en als zodanig ook al jaren solidair met de rechten van de Palestijnen. Het leverde hem vanaf het begin de vijandschap op van de Jewish Labour Movement, een organisatie binnen Labour met rechtstreekse banden met de Israelische Arbeidspartij, en met de Board of Deputees, het (net als in Nederland) niet gekozen leiderschap van de officiële Joodse organisaties, plus een waakhond organisatie die grotendeels door diezelfde Board of Deputees wordt beheerst en die een (hoogstwaarschijnlijk vernietigend) rapport over Labour aan het voorbereiden is.
 Corbyn werd het mikpunt van hun aanvallen. Hij zou niet optreden tegen uitingen van antisemitisme binnen de partij en zich verder persoonlijk schuldig maken aan verwijtbaar gedrag. Zo zou hij jaren geleden eens tijdens een conferentie afgevaardigden van Hezbollah en Hamas hebben aangeduid als''onze vrienden van Hamas en Hezbollah'',zou hij een discutabele muurschildering hebben verdedigd, een krans hebben gelegd op een begraafplaats in Tunesië waar ook Palestijnse ''terroristen'' begraven lagen (wat niet waar bleek) en nog meer gebeurtenissen van dat kaliber. Vergezochte en eigenlijk flinterdunne beschuldigingen, die niettemin brede weerklank vonden in de pers. Een belangrijke rol in het verhaal was weggelegd voor de zogenoemde IHRA definitie van antisemitisme (zie onder meer hier op dit blog), die Labour aannam zonder de gebruikelijke uitleg, dat bijvoorbeeld Israel een racistische staat noemen,of de bezetting van Palestina met de Duitse bezetting in WO II vergelijken als antisemitisch moet worden betiteld. Labour vond  - terecht - dat dit kritiek op de staat Israel vrijwel onmogelijk zou maken. Maar Corbyns tegenstanders zagen er een voorbeeld in van zijn dubieuze houding jegens Israel. Speciaal als reactie tegen de aanvallen op Corbyn ontstond een nieuwe groep, de Jewish Voice for Labour, bestaande uit onder meer tientallen prominente linksere Joden. Het maakte echter geen verschil. Het aloude beeld dat Israel de verwezenlijking is van een droom van een bevolkingsgroep die zo zwaar onder de oorlog heeft geleden dat elke fundamentele kritiek op bijvoorbeeld de manier waarop die staat de Palestijnen behandelt als antisemitisch moet worden aangemerkt, is - zo blijkt maar weer - onuitroeibaar.
Starmers verkiezing gaat dat nu ook in Engeland bezegelen. Hij zal het ''gif van het antisemitisme'' uitbannen zei hij in zijn verkiezingsspeech. En daartoe gaat hij onder meer in gesprek met de Board of Deputees en de Jewish Labour Movement. Wie het verbaast dat hij zo zonder reserves contact opneemt met Corbyns grootste vijanden doet er goed aan de Israelische pers te raadplegen. Daar zijn ze op dit punt goed geïnformeerd. Zo lezen we, bijvoorbeeld in de Times of Israel, dat Keir Starmer, een Zionist is en getrouwd is met een joodse vrouw. Starmer steunt het zionisme, zo weet de krant. En hij bood excuses aan voor de houding van de partij in het verleden. Zodat die dreiging tenminste is afgewend. Israel heeft zijn verkiezing dan ook met vreugde begroet. Het hoeft voorlopig even niet bang te zijn dat in Groot-Brittannië straks een partij aan de macht komt die Israels stelselmatige ontkenning van Palestijnse rechten en de vele misdaden tegen de menselijkheid veroordeelt. Opkomen voor de Palestijnse rechten is in de Britse Labourpartij vanaf nu weer gewoon een uiting van antisemitisme.