In Gaza is het laatste bedrijf begonnen, de Westoever volgt wat later

In de rij voor water

Het is vandaag 4 mei en voor het eerst in lange tijd heb ik meer dan een maand gezwegen op dit blog. Dat had deels te maken met een bizarre wending in mijn privé bestaan. Sinds 8 januari was ik gescheiden van mijn Egyptische vrouw, die met de tijd een steeds kwellender aanwezigheid was geworden,  mijn familie en vrienden het huis had uitgejaagd (en mij uit mijn slaapkamer), die langzamerhand de indruk wekte dat ze de zaak wilde overnemen en mijn huis mijn of meer overhoop had gehaald. Het wachten was alleen op de datum dat de scheiding bijgeschreven kon worden in het register van de burgerlijke stand waarmee hij definitief zou zijn geworden, toen ze, op het laatste moment, ineens aan kwam zette met een advocaat en tegen de scheiding in hoger beroep ging. Een krankzinnige situatie ontstond waarin ik met haar in één huis moest blijven wonen en de scheiding werd uitgesteld tot de behandeling van het hoger beroep. Natuurlijk hoopte ik dat er snel gehandeld zu kunnen worden, maar het gerechtshof sprak me moed in door me bij de papierwinkel die je in zo'n geval krijgt, het verzoek te doen tot en met november de dagen op te geven dat ik verhinderd zou zijn.  Tja toen was ik (en ben ik nog steeds) enigszins van de kook.

Enfin, ik kom daar nog op terug. Maar er was ook een andere reden. Sinds 2 maart had Israel weer alle grensovergangen naar Gaza gesloten. Vanaf begin april was Israel tevens bezig Noord-Gaza (Beit Lahiya, Beit Hanoun, Shuja'iyya, Oost-Zeitoun) te vernielen, wat spoedig werd gevolgd door de totale ontruiming van Rafah in het zuiden en de instelling van een nieuw corridor naast de Netzarim-lijn, namelijk de Morag-linie ten noorden van Rafah en ten zuiden van Khan Younis. Korte tijd later verschenen en beelden van draglines en bulldozers die Rafah, voor oktober 2023 een stad van zo'n 250.000 mensen volledig te slopen. Het is intussen een lege vlakte.  De bevoking van Gaza is intussen samengedreven op ongeveer een derde van het oorspronkelijke grondgebied.

Maar ernstiger nog dan dat was de verhindering van alle hulp. Sinds twee maanden is er geen enkel konvooi meer afgeleverd, geen hap eten, geen slok drinken, geen enkel medicijn of verbandmiddel, geen druppel brandstof, gewoon helemaal niets. Terwijl aan de grens, als een grimmig soort memento, op een aftand van een half uur rijden, nog steeds 3.000 vrachtauto's staan met hulpgoederen. Kort daarvoor was het ontziltingsstation dat nog voor enkele honderdduizenden werkte gebombardeerd. Het was toen duidelijk dat Israel de bevolking van Gaza wilde laten verhongeren, en - wat mogelijk zelfs nog ernstiger was - wilde laten verdorsten door ze over te laten aan onvoldoende en door en door vervuild plaatselijk water met alle mogelijke gevolgen van dien. Het zou een kwestie van tijd zijn voor de sterfgevallen zich zouden melden - kinderen het eerst - en  in toenemende snelheid. Zij zouden zich voegen bij de vele gevallen van kanker die niet behandeld konden worden en de rond de 400 onbehandelde nier dialyse-patienten, die zijn overleden. Vreemd genoeg duurde het nog lang, nu pas zijn er 57 bekende gevallen van dode uitgemergelde kinderen.

Israel hield intussen de vaart erin door dagelijks te bljven bombarderen. Er zijn intussen ruim over de 2.000 nieuwe slachtoffers gevallen sinds Israel het staakt-het-vuren ruw terzijde schoof. Bovendien zijn Israels plannen met Gaza nog geaccentueerd door de recente bombardementen van de drie bibliotheken van Gaza, en dat na de vernieling van alle universiteiten, het gericht doden van professoren en intellectuelen, het vernielen van alle klinieken, het doden van artsen, hulpverleners, journalisten, koks van gemeenschapskeukens, politiemensen, het recente doodschieten (en met hun auto's samen begraven) van 15 ambulancemedewerkers en brandweerlui , en als laatste daad een bombardement van een garage van gemeentewerken in Gaza-stad waarbij een tiental bulldozers, een vuilniswegen, en een wagen om water te vervoeren verkoolden. Ook bulldozers om mensen die in het puin bekkneld zitten te bevrijden (of om lijken te bergen) zijn nu uitgeschakeld. Om kort te gaan: ik kon het niet meer opbrengen verslag te doen van de voortgang van de moordpartij.  

Verbrande bulldozers

Heel toevallig speelde dit tafereel zich af tegen de achtergond van een serie hoorzittingen van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag waar een veertigtal landen (te beginnen met de Palestijnen zelf) scherp stelling namen tegen het buiten spel zetten van de VN-organisatie voor de Palestijnen UNRWA en de langzaam verhongering en voortgaande moord in Gaza. De zitting was indrukwekkend en deprimerend. De getuigenissen waren duidelijk, de schuldvraag eveneens, maar de uitspraak komt niet eerder dan over een paar weken of zelfs maanden - en dat is veel te laat. Israel, de VS, England, Frankrijk, Duitsland en ook Nederland (met de schandelijke uitspraak van Schoof dat er ''geen rode lijn is overschreden'') zullen hun trekken thuis krijgen, maar de Palestijnen hebben er niets
meer aan en wij kijken alleen maar en kunnen niets maar dan ook niets doen Wel zal er wellicht ooit een schokgolf door de westerse wereld gaan als duidelijk wordt dat hier werkeljk alle mensenrechten met voeten zijn getreden.

Ook op de Westoever is de situatie intussen buitengewoon gevaarlijk. Jenin en Tulkarem worden sinds januari belegerd, zon'n 40.000 Palestijnen uit de kampen bij de beide steden en de steden zelf zijn ontheemd en weten niet of ze ooit terug zullen kunnen. In het Jenin-kamp zijn  een 600-ral huizen gesloopt en het Nur Shams zullen er nog zo'n 106 tegen de vlakte gaan. Het gedrag van de kolonisten - meestal in tandem met het leger - is niet goed meer te volgen in het nieuws, er gebeurt te veel. Sinds januari zijn er nu 131 Palestijnen doodgeschoten - meer dan 1 per dag. Sinds 7 oktober 2023 staat het cijfer op 967. Het is duidelijk dat dit alleen door ingrijpen van buiten kan worden gestopt. 

En intussen is het 4 mei en zou ik - zoals altijd - wel naar een dodenherdenking willen gaan. Maar helaas. Zoals ik destijds bij de opening van het Holocaust Museum met anderen samen 'vol overtuiging 'Never again is now'' kon brullen, is het op de Dam niet gewenst. Frits Barend en Ronny Naftaniel worden dan gestoord in hun mijmeringen voor alle ''nationale'' gevallenen. En bij de Joodse herdenking in de Hollandsche Schouwburg, waar ik al jaren traditioneel heenging, zou ik een misplaatste eenling zijn. De meeste Joden gaan met vakantie naar Israel en geven er graag geld aan, zelfs aan dingen voor het leger, maar halen hun schouders op bij het nieuws van de holocaust in Gaza. Israel en het zionisme hebben hen in twee generaties in Joodse nationalisten veranderd. Helaas, helaas. 

Rafah bestaat niet meer