Dit keer leek het echter bijna zeker dat het goed zou gaan. Alle kranten openden ermee ren alle tv-rubrieken bestelden hun Bart Wallets en Natascha's van Weezel om eindeloos te ouwehoeren over het prettige nieuws. Maar zie, een zag later doet Netanyahu het weer: hij stelt een besluit van het Israelische kabinet uit totdat Hamas zich helemaal geschaard heeft achter wat de onderhandelaars hebben afgesproken. Dat wil zeggen: er komt waarschijnlijk helemaal geen Israelisch besluit, want Hamas is geen millimeter afgeweken van wat was afgesproken. Het is gewoon de standaard truc van de oude bedrieger N. die nog geen verzwakking wil accepteren van zijn kabinet door te accepteren dat minister Smotrich er de brui aan geeft en daarom de schuld maar aan Hamas geeft, omdat een groot deel van de wereld dat nu eenmaal altijd slikt.
Intussen was er wel een indicatie dat Israel er dicht bij was. Ze hebben tenminste de kans aangegrepen om nog gauw even een journalist, een mensenrechtenactivist en een dokter met hun families dood te bombarderen. Verder zetten ze wat meer druk op de ketel te zetten door weer eens tenten in Mawasi plat te gooien en nog eens 20 doden te maken in Jabalya in het noorden; in totaal zijn er na de aankondiging van het bestand tenminste weer 72 doden gevallen, ruim de helft vrouwen en kinderen.
Intussen is het wel de moeite waard om een blik te werpen op de punten die overeengekomen waren. Het is een drietraps-akkoord waarvan de eerste fase - een staakt-het-vuren van 42 dagen - zondag zou ingaan. Er zouden 33 Israelische gijzelaars (zwakke en zieke personen het eerst) worden uitgewisseld tegen een duizendtal Palestijnse gevangenen (eigenlijk ook gewoon gijzelaars maar dan mensen die soms al jarenlang gevangen zaten). Het Israelische leger zou zich terugtrekken uit dichtbevolkte gebieden en ook uit het Philadelphi-corridor tussen Egypte en Zuid-Gaza. De ontheemde bevolking mag - te voet - terugkeren naar huis, ook al zijn er weinig huizen gespaard in Gaza. Er zouden 600 vrachtauto's met hulpgoederen per dag worden toegelaten in de Gaza-strook. Maar daarbij doen zich al meteen moeilijkheden voor: waar halen ze zo gauw vrachtauto's vandaan, hoe komen die in Gaza als er maar één grensovergang (Rafah) opengaat en het moeilijkste: hoe komt in Godsnaam de verdeling van de hulp tot stand als vrijwel tegelijkertijd de Israelische wet van kracht wordt waarbij de VN-organisatie UNRWA wordt geweerd in Gaza (en trouwens ook op de Westoever).
Tijdens de eerste fase wordt verder onderhandeld over fase twee, waarin alle gijzelaars teruggaan naar huis. Een derde fase zou moeten gaan over het beëindigen van de strijd en de plannen voor wederopbouw. Maar zover zal het misschien niet komen, want dat is het punt waarover Smotrich viel: hij wil een keiharde garantie van Netanyahu dat de oorlog weer zal worden hervat tot de overwinning is bereikt. Los daarvan is dit gedeelte van de onderhandelingen het meest gevaarlijk, want wie gaat Gaza besturen? Gaat Hamas, dat volgens sommigen (onder wie ook de Amerikaanse minister Blinken) intussen zijn verliezen weer heeft aangevuld tot bijna de sterkte van vóór 7 oktober 2023? Of gaat het zonder Hamas maar hoe wordt dat dan alsnog buiten spel gezet? En wie gaat er in Jezusnaam aan het werk in Gaza om de miljardenklus van het opruimen van het puin te klaren? Hoe krijgt men zwaar materieel in Gaza? Hoe komt men aan het geld? Allemaal vragen waarop op dit moment geen antwoord is.
Wat onderwijl wel opmerkelijk is, is hoe makkelijk de nieuwsprogramma's (althans wat we hier in het Westen te zien krijgen) over een aantal vragen heen walsen. Er wordt nagenoeg gekraaid van blijdschap, maar wat vergeten wordt is dat er geen ziekenhuizen in Gaza meer zijn en de meeste dokters zijn opgepakt als ze tenminste niet zijn gedood. Intussen heeft de hele strook een lange lange periode van ondervoeding of zelfs regelrechte hongersnood gekend, wat zeker tot lange termijn gevolgen zal leiden. Dat het het gebied is met de grootste dichtheid op aarde aan mensen bij wie één of meerdere ledematen zijn geamputeerd. Dat er een ongekende crisis is wat scholing betreft en een immens tekort aan scholen en universiteiten. En dat er een werkeloosheid heerst van minimaal 80 procent.
En er is nog iets: Gaza heeft een enorme prijs betaald voor de onverzadigbare moordlust van de Israeli's, de onvoorstelbaar stompzinnige zionistische wijze waarop president Biden en zijn schildknaap Blinken dat hebben gefaciliteerd, de wijze waarop ze daarbij zijn geholpen door Duitsland en Groot-Brittannië en het wegkijken van het grootste deel van de Westerse wereld. Het dodental in Gaza bedraagt nu bijna 47.000, maar ik denk dat we beter kunnen uitgaan van een kleine 100.000, iets meer dan het dubbel daarvan. Ik denk dat Gaza niet gaat vergeten wat er is gebeurd en uiteindelijk genoegdoening zal gaan eisen voor deze kleine Holocaust. Er loopt ondertussen nog een zaak wegens genocide bij het Internationaal Gerechtshof, er zijn aanhoudingsbevelen uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof en ik vermoed dat particulieren (onder woe onder meer de Hind Rajab Foundation) nog wel met aanklachten tegen individuele militairen zullen komen. Het verhaal is nog lang niet uit als de vliegtuigen niet meer opstijgen. Voor Israel zullen de gevolgen waarschijnlijk op termijn ook zeker niet mis zijn. Maar daarover schrijf ik een andere keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten