Nieuwsuur stelt vragen aan de verkeerde mensen als het om vervolging Israelische soldaten gaat

Hind Rajab

Het programma Nieuwsuur heeft zich woensdagavond op de Stichting Hind Rajab (SHR) gestort. De aanleiding was natuurlijk het verhaal dat een Israelische soldaat door zijn vaderland op het nippertje werd teruggehaald uit Brazilië, nadat de SHR een lijvig dossier naar Brazilië had gestuurd met video's en foto's van de huizen die hij had opgeblazen en de nodige beschrijvingen - waarna Brazilië een justitieel onderzoek was gestart. 

Op zich was dat natuurlijk een gunstige ontwikkeling, dat dossier en de actie van Brazilië, alleen jammer dat de soldaat op tijd weer thuis was. In ruim een jaar heeft Israel gegrossierd in taferelen van ontploffende huizen, kantoren en woonwijken, uiteengerukte lijken, gewonden en soms beelden genomen door drones van ontploffende mensen en voertuigen. Onder die beelden zijn er ook tientallen, zoniet honderden van krijgshaftig opgestelde soldaten die voor het thuisfront huizen of achter hen gelegen hele wijken opblazen, dan wel huizen in brand steken en zelfs van soldaten die voor de camera er prat op gaan dat ze eigenhandig kinderen hebben vermoord. Omdat het Israelische leger tegen dit soort acties geen enkele maatregel heeft genomen - integendeel, dit soort gedrag lijkt aan te moedigen - heeft de Stichting Hind Rajab intussen een flink aantal dossiers opgesteld, ook van Nederlanders. En dat lijkt me volledig terecht. Als niemand er paal er perk aan stelt of er zelfs maar iets van zegt, laat dan in godsnaam een stichting dat werk doen en de eigen richting van losgeslagen Israeli's een halt toeroepen. Bravo zou ik zeggen.

Maar daar dachten ze bij Nieuwsuur toch anders over. Het begon al met de vermelding dat de SHR is opgezet door de ''controversiële'' Belg Abou Jahjah. Hoezo controversieel? Oh ja, hij was geboren in Zuid-Libanon, in Hezbollah terrein, en hij heeft wel eens verteld dat hij niet alleen maar leuke herinneringen aan de Israelische acties uit die tijd heeft. Dat zette al de toon. Vervolgens kwam de strafpleiter Knoops in beeld, die staande voor het gebouw van het Internationale Strafhof liet weten dat wat de SHR doet wel tot strafvervolgingen kan leiden, maar er zuinigjes aan toevoegde dat het ook mensen zou kunnen inspireren om mensen zwart te maken. Hoe dat in zijn werk zou moeten gaan, was niet duidelijk. Er worden dossiers opgesteld op basis van openbaar foto- en filmmateriaal waarin die mensen zichzelf al behoorlijk zwart maken, zonder dat er iets mee gebeurt. Bij geweldszaken of verkrachtingen wordt er altijd op aangedrongen aangifte te doen en de enige instantie die er nu wat tegen onderneemt is de SHR. En als dat anderen  zou aanmoedigen om hetzelfde te gaan doen, wat dan nog? Maar Knoops is er altijd op uit om Israel te beschermen. Ik betwijfel eerlijk gezged of hij van katholiek Joods is geworden, maar sinds zijn huwelijk met Carry Hamburger is hij wel bijzonder voorzichtig geworden in dit opzicht.

Diab Abou Jahjah

Nieuwsuur had nog een pijl op zijn boog Dat was een interview met een meneer die tot voor kort een justitieel raadgever was geweest van de Israelische premier Netanyahu. Hij had hetzelfde op te merken als Knoops en voegde eraan toe dat ''zo'n stichting'' natuurlijk ook geen inzicht heeft in de militaire strategieën die bij het opblazen van woonblokken een rol spelen. Hij wist bovendien ook dat er nu ''heel veel'' onderzoeken lopen van de militaire procureur generaal naar het gedrag van individuele militairen. Hij zou er bij kunnen vertellen dat die waarschijnlijk uiteindelijk nagenoeg allemaal zullen worden geseponeerd. Maar dat is niet eens het belangrijkst. Want  waarom en hoezo vraagt Nieuwsuur uitsluitend een mening van een meneer die aan de kant staat van degenen die worden vervolgd? Waarom niet wat dieper ingegaan op de kant van de SHR? Wat we te zien kregen was een staaltje slaafse, ontkennende journalistiek waarbij en passant de mensen van de Hind Rajab Stichting de enigen waren die zwart werden gemaakt. Blijkbaar is het erg moeilijk voor een Nederlands medium om met een zekere afstand iets over Israel te maken en daarbij niet niet in oude gewoontes te vervallen.