Vroeger was het anders. Het schrijven van stukjes was een avontuur waar je je in stortte. Met een onzekere uitkomst, zeker, maar soms hielp het wel. Je beschreef wat er niet deugde, anderen deden dat ook en soms werkte het. Neem bijvoorbeeld Omar Bashir van Soedan. Hij werd aan de kaak gesteld als massamoordenaar en kwam op de lijst van het Internationaal Strafhof. Daarna kon hij zich nauwelijks nog van het ene land naar het andere verplaatsen. Ander voorbeeld: de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië. Dit hield in de jaren '90 de gemoederen een flinke tijd bezig en maakte veel slachtoffers. Maar het was duidelijk wie de slechterikken waren en uiteindelijk verdween een aantal kopstukken achter de tralies. Soms, om nog een voorbeeld te noemen, was het moeilijker aan te geven wie er fout was geweest. De Arabische Lente van 2011 leverde een groot aantal beloftes die helaas geen van alle waar gemaakt konden worden. In Egypte verzuimden de revolutionairen zorgvuldig te zuiveren, zodat de oude legerleiders weer aan de macht kwamen die meteen de mensenrechten afschaften. In Syrië sloeg de heersende Alawitische minderheid heftig aan het moorden, waarna een periode al-Qaida, Nusra en ISIS volgde die pas onlangs ten koste van een half miljoen doden en miljoenen vluchtelingenkon worden gekeerd. Maar je wist hoe dan ook waarover je schreef. En je had altijd houvast aan het internationale recht.
In dezelfde tijd blogde ik jarenlang (vanaf januari 2011) over Israel en de bezette gebieden - naast over een heleboel andere dingen. Over nederzettingen, landroof, vernieling van huizen, oneerlijke eigendomsprocessen, disciminatie, en dubbele rechtssystemen (één voor kolonisten en Israeli's en een ander voor Palestijnen). Over oneerlijk waterbeheer en vernieling van bronnen in het bezit van Palestijnen, de naasting van elektriciteitscentrales, over honderden, wellicht duizenden Palestijnen die standrechtelijk werden gedood zonder dat ooit veroordelingen plaatsvonden van Israelische schutters (behalve een paar hele slappe, kleine strafjes). Over ''hilltop'' jongeren en andere brandstchtingen en vernielingen door kolonisten, over racisme, en de krankzinnige ''nationaliteitenwet'' waarin werd verklaard dat het Joodse volk het enige volk was dat rechten op Israel kon doen gelden, waarmee Israel de apartheid definitief bezegelde. En natuurlijk over de Palestijnse Autoriteit en de PLO, over Hamas en de vele bloedige campagnes die Israel uitvoerde tegen Gaza en de duizenden doden die daarbij vielen aan Palestijnse kant. Een tijdlang was ik zelfs een erkende autoriteit. Het was duidelijk wie er verkeerd zat en wat eraan gedaan kon worden. Het haalde alleen niets uit.
Maar op 7 oktober 2023 en alles anders. Hamas (en de Islamitische Jihad) voerden die dag een briljante militaire campagne uit nadat elke poging om als betrouwbare gesprekspartner te worden geaccepteerd jarenlang was afgewezen en pogingen om de onwettige blokkade op te heffen waren gedwarsboomd - onder meer door grootscheepse demonstraties bloot te stellen aan batterijen Israelische scherpschutters met als gevolg honderden doden en duizenden gewonden. De 7 oktober operatie stuitte echter onverwachts op een festival en Hamas had er dom genoeg geen rekening mee gehouden dat behalve militanten van Hamas ook ongeveer half Gaza ineens via de bressen in het hek Israel in kon en dat ook deed. Toch bleef het Israelische dodental onder de 1.200 - net iets meer dan de 1.181 slachtoffers die Israel maakte in Gaza in 2008/2009 en ook minder dan de helft van de 2.251 Gazanen die Israel doodde in 2014 (om maar twee Israelische campagnes te noemen - en overigen zonder dat ooit is uitgezocht hoeveel van die Israelische slachtoffers te wijten waren aan eigen vuur van Israelische helikopters of tanks). Desondanks ontketende Israel meteen een razende veldtocht die nog altijd niet is afgelopen. Tienduizenden werden gedood, Gaza werd volledig verwoest door joelende militairen die video's op Facebook zetten van hoe ze complete woonwijken opbliezen, tegen de achtergrond van een koor van politici en journalisten die om het hardst riepen dat ''iedereen'' in Gaza een terrorist van Hamas was die gedood moet worden, ongeacht leeftijd of sekse.
Het werd een niets ontziende campagne, waarin maar hartelust alles en iedereen werd vermoord, waarin iedereen voortdurend moest verhuizen, en uiteindelijk zo'n 1,5 à 2 miljoen mensen werden samengeperst op ongeveer 10% van het oorspronkelijke gebied. Sinds maart is ook de levering van voedsel, drinkwater, brandstof of medicijnen nagenoeg gestopt. Honger, dorst en besmettelijke ziekten hebben vrij spel hebben, verwondingen of ernstige kwalen kunnen niet meer behoorlijk worden behandeld, en als top of the bill is Gaza - na uitschakeling van de reguliere hulpverleners (met name UNRWA) - overgeleverd aan een sadistische tactiek die destijds de nazi's niet zou hebben misstaan. Het uitdelen van voedsel is een dodelijke roulette geworden, waarbij de wachtende menigte naar hartelust wordt afgeschoten, wat wordt afgewisseld met bombardementen op slapende families in tenten, of in huizen die nog overeind stonden.
De wereld kijkt naar dit schouwspel, wijdt er soms woorden aan, of demonstreert, maar laat het intussen gewoon gebeuren. Wat heet, de westerse wereld levert grosso modo nog steeds onderdelen en munitie voor deze ontstellende massamoord. Israel heeft nog steeds het recht zich te verdedigen blijkbaar. Gaza sterft intussen tergend langzaam. Het westerse gedrag is in lijn met de andere inbreuken die het westen Israel toestond en die geldende afspraken omverwierpen. Zo liet de westerse wereld al sinds 1967 gebeuren dat Israel - in strijd met vredesprocessen en verdragen met de Europese Unie - doorging met nederzettingen stichten en het ontrechten en onderdrukken van Palestijnse inwoners. Ook legde het een uitspraak naaast zich neer van het Internationale Hof van Justitie (ICJ) uit 2004 waarin de bouw van de ''Afscheidingsmuur'' dwars door bezet gebied illegaal wordt genoemd. en deed het hetzelfde met de recentere ICJ-uitspraak dat de hele bezetting (van de Westoever en Gaza) illegaal is en nog dit jaar zou moeten worden beëindigd. De gebeurtenissen volgden elkaar zo snel op dat een eenzame blogger het aflegde tegen Twitter en het tempo onmogelijk kon bijhouden. De gruweldaden waren zo heftig en zo talrijk dat een veel groter deel van het publiek zich ervan meester maakte en zich stortte op het verhaal van de bezetting en het opnam tegen de overheden, overigens ondr dat het veel uitmaakte.
Maar wel werd intussen zichtbaar dat zich scheuren aftekenden in de maatschappij. Scheuren tussen diegenen die de genocide blijven ontkennen en aan de andere kant diegenen die langzaamaan volstrekt onpasselijk zijn geworden van de onvoorstelbaar hypocriete manier waarop de ontkenners Israel de hand boven het hoofd blijven houden en Gaza laten barsten. Wat het allemaal nog erger maakt, is dat Israel intussen een weg is ingeslagen waar het zijn tegenstanders mores leert en (met krachtige steun van Amerika) laat voelen wie de baas is. Hezbollah werd aangepakt en Libanon kreeg er ongelofelijk van langs... en ging daarna gewoon door. Het heeft het bestand al zo'n 4.000 keer door broken. Syrië werd in bombardementen van zijn militair materieel ontdaan, waarna een deel van zijn grondgebied werd bezet. Jemen werd een paar keer zwaar gebombardeerd. En als klap op de vuurpijl stortte Israel zich onlangs in een onzalige oorlog met Iran die alleen door ingrijpen van Trump - tijdelijk? - werd bevroren. Er tekent zich een verdiepende kloof af tussen diegenen die het allemaal prachtig vinden of op zijn minst goedkeuren en een groeiend leger van mensen die dit gedrag langzamerhand volledig tegenstaat. De kloof gaat dwars gemeenschappen heen. Binnen de Joodse gemeenschap staan tegenstanders intussen scherp tegenover mensen die nog steeds met vakantie naar Israel gaan, collectes houden voor het Israelische leger, of stemmen voor de afvaardiging naar de Wereld Zionistische Organisatie (WZO) in Israel terwijl ze volhouden dat Joden geenszins verantwoordelijk zijn voor wat Israel uitvoert. Dezelfde kloof bestaat ook binnen de politiek en, wat nog veel erger is, tussen de vroeger gekoloniseerden, Azië, Latijs-Amerika en Afrika, de ex-Derde Wereld zogezegd, en de westerse leiders die - met een enkele uitzondering - zich vrijwel allemaal schuldig hebben gemaakt aan wat er gebeurt.
En dat is dan ook niet weinig. Waant het is in feite een totale ommekeer van het recht. Hier is geen achterlijk land aan het werk, of een failed state, dat de boel op zijn kop zet, maar een gerespecteerd westers land dat tot voor kort vrijwel overal een wit voetje had wegens het nazi-verleden omdat het zo geleden had. ''Your favorite baby'' zoals wijlen Yasser Arafat placht te zeggen, Uitgerekend dat land, dat altijd en overal genoeg ruimte kreeg om toch zijn gang te blijven gaan en waarvan de gestaalde achterban intussen meentde daarop recht te hebben, breekt op onvoorstelbare wijze wijze een aantal internationale wetten die nu juist na de Tweede Wereldoorlog waren aangenomen om te voorkomen dat er ooit weer een nieuwe Holocaust zou komen. Never again is now, zoals de betogers terecht riepen. En ondertussen wordt er op de Westoever gebrandschat, afgebroken, land gestolen, mensen uit hun huizen gejaagd, nieuwe nederzettingen en wegen aangelegd als nooit tevoren, zodat we bang moeten zijn dat we straks misschien wel getuige waren van een genocide die niet ophield bij de grens van Gaza. Alleen, in westerse kringen stond Israel toevallig zo hoog aangeschreven dat het voor onmogelijk werd gehouden dat dat ooit zou kunnen gebeuren.
Totdat het tegendeel blijkt. Ik moet zeggen dat ik mijn hart vasthoud voor het moment waarop het grote sterven in Gaza duidelijk wordt. En dan staan er heel wat meer op het lijstje dan de 56.000 van het media bureau van Gaza. We hebben het dan over 100.000 of nog veel meer. Ook vrees ik voor dat andere moment waarop het Internationale Hof van Justitie komt met het onvermijdelijke oordeel dat we wel degelijk getuige zijn geweest van een zeer geslaagde poging om Gaza uit te roeien. Israel heeft dan intussen ongeveer iedereen in de hele wereld die dat zag aankomen al uitgescholden voor antisemiet en Jodenhater. En waarschijnlijk hebben we dan de komende 30 tot 50 jaar nodig om een nieuwe modus overeen te komen voor de omgang met Israeli's, naast het zoeken naar een nieuw post-genocide waardensysteem waarin de moord op de Gazanen een nieuw ijkpunt wordt, vergelijkbaar met de manier waarop we tot nu toe praatten over de moord op de 6 miljoen van 1940-45. Natuurlijk wordt ook de wereldorde opnieuw bekeken, waarbij de oude westerse hegemonie die zo vanzelfsprekend was, niet meer vanzelf zal spreken. De Joden zullen evemin ontkomen aan de vraag wat ze willen: zionisme of toch liever een pluriform Jodendom. Mogelijk gaat het hard tegen hard. Ikzelf zal er waarschijnlijk niet al te veel van meemaken. Maar niettemin: succes, jullie zullen het nodig hebben.
1 opmerking:
Vroeger was het anders, schreef je in je laatste stuk. En ik dacht: hoe was het in mijn beleving. Hoe keek ik over de jaren naar de wereld. Nu ik de tachtig gepasseerd ben, heb ik met verbazing gekeken naar geopolitieke verhoudingen in mijn volwassen periode. Ik kreeg de kans om de wereld te ervaren tijdens mijn werkzame periode in Azië en later het Midden Oosten. Ook mijn kijk op de wereld door mij te verdiepen in de geschiedenis van voor en tijdens WW2, en de vreselijke onmenselijkheden waartoe wij mensen in staat zijn. De roep van “nie wieder”, vertaalt in een organisatie als de VN, zodat conflicten beter opgelost konden worden via dialoog.
En de hoop dat Joden met het ontstaan van Israël een basis van zekerheid konden creëren om echt gehoord te worden. Echter ze troffen was geen land aan zonder volk (voor een volk zonder land); met begrijpelijke maar verkeerde keuzes een koers uitzetten dat zo tegendraads was, dat tachtig jaar na dato een onmogelijke situatie is gegroeid, en het land een paria dreigt te worden.
Ondertussen leven wij in 2025, waarin wij de Verenigde Naties en haar doelstellingen hebben verkwanseld. De politiek in de westerse wereld, Nederland inclusief, een lemen reus is verworden. Dat de befaamde Trias Politica dreigt te worden ontmanteld. Het Recht niet meer in neutrale handen is. En solidariteit selectief wordt ingevuld. Het Recht van de sterkste de boventoon viert. En dat waarheid niet meer de waarheid is maar narcistische trekken vertoont.
Ik houd mijn hart vast. En dan denk ik aan mijn kinderen en kleinkinderen.
Een reactie posten