Israel doodt Anas al-Sharif en zijn Jazeera-crew

Ik keek nog even op mijn telefoon, zo rond twee uur in de morgen van maandag. Was er nieuws? Jazeker er was nieuws. Israel had weer toegeslagen. Vijf journalisten waren in één klap gedood bij een luchtaanval op een tent bij de ingang van het Shifa-ziekenhuis in Gaza-stad. Toevallig was dat de complete crew van al-Jazeera, de krant die eerder dit jaar was gebannen door Israel. Of hoewel, toevallig?  Het was voorspeld, door niemand minder dan het voornaamste slachtoffer zelf: Anas al-Sharif. Hij was ook meerdere malen (door Israel) gewaarschuwd. De anderen waren zijn collega  Mohammed Qreiq'e, de cameramannen Ibrahim Zaher en Moaman Aliwa en hun assistent Mohammed Nofal. Later bleek nog een zesde journalist gedood: Mohammed al-Khalidi. (Het totaal aantal gedode journalisten in Gaza ligt in de buurt van de 230. Dat aantal overtreft de aantallen van WOII,gecombineerd met en alle gewapende conflicten daarna).

Anas (28 jaar) was de bekendste. Zo'n anderhalf à twee jaar heeft hij het volgehouden. En hij werd in stijl vermoord, net nadat hij een verhaal de wereld in had gestuurd en ze ongetwijfeld zijn telefoon hadden gepeild. Er waren er heel wat die moesten huilen toen ze het hoorden. Hij benaderde qua populariteit de in 2022 vermoorde Shireen Abu Aqleh, wier ongestrafte dood door Israelische kogels in Jenin toen nog veel opzien baarde en woede opriep. Dat was nog voordat de Gaza-genocide ons bijna had doen wennen aan dood en verderf. 

Anas liet een boodschap na die het verdient hier te worden herhaald:

This is my will and my final message. If these words reach you, know that Israel has succeeded in killing me and silencing my voice. First, peace be upon you and Allah’s mercy and blessings.

“Allah knows I gave every effort and all my strength to be a support and a voice for my people, ever since I opened my eyes to life in the alleys and streets of the Jabalia refugee camp. My hope was that Allah would extend my life so I could return with my family and loved ones to our original town of occupied Asqalan (al-Majdal). But Allah’s will came first, and His decree is final. I have lived through pain in all its details, tasted suffering and loss many times, yet I never once hesitated to convey the truth as it is, without distortion or falsification – so that Allah may bear witness against those who stayed silent, those who accepted our killing, those who choked our breath, and whose hearts were unmoved by the scattered remains of our children and women, doing nothing to stop the massacre that our people have faced for more than a year and a half.

“I entrust you with Palestine – the jewel in the crown of the Muslim world, the heartbeat of every free person in this world. I entrust you with its people, with its wronged and innocent children who never had the time to dream or live in safety and peace. Their pure bodies were crushed under thousands of tons of Israeli bombs and missiles, torn apart and scattered across the walls.

“I urge you not to let chains silence you, nor borders restrain you. Be bridges toward the liberation of the land and its people, until the sun of dignity and freedom rises over our stolen homeland. I entrust you to take care of my family. I entrust you with my beloved daughter Sham, the light of my eyes, whom I never got the chance to watch grow up as I had dreamed.

“I entrust you with my dear son Salah, whom I had wished to support and accompany through life until he grew strong enough to carry my burden and continue the mission.

“I entrust you with my beloved mother, whose blessed prayers brought me to where I am, whose supplications were my fortress and whose light guided my path. I pray that Allah grants her strength and rewards her on my behalf with the best of rewards.

“I also entrust you with my lifelong companion, my beloved wife, Umm Salah (Bayan), from whom the war separated me for many long days and months. Yet she remained faithful to our bond, steadfast as the trunk of an olive tree that does not bend – patient, trusting in Allah, and carrying the responsibility in my absence with all her strength and faith.

“I urge you to stand by them, to be their support after Allah Almighty. If I die, I die steadfast upon my principles. I testify before Allah that I am content with His decree, certain of meeting Him, and assured that what is with Allah is better and everlasting.

“O Allah, accept me among the martyrs, forgive my past and future sins, and make my blood a light that illuminates the path of freedom for my people and my family. Forgive me if I have fallen short, and pray for me with mercy, for I kept my promise and never changed or betrayed it.

“Do not forget Gaza… And do not forget me in your sincere prayers for forgiveness and acceptance.”

Anas Jamal Al-Sharif
06-04-2025


Israel gaf als reden voor de aanval dat Anas lid was van Hamas. Dat was uiteraard een leugen van het soort waarin de legervoorlichtingsdienst van Israel al sins jaar en dag grossiert. Maar laten we eens aannemen dat het waar was, was het dan een reden om vijf anderen ook maar meteen te doden? Het is waarschijnlijker dat Israel hen uit de weg wilde hebben nu ze los gaan op Gaza-stad en nog honderden meeer doden per dag gaat maken, om niet te spreken van de duizenden die door honger langzaam gedoemd zijn te sterven. Direct na de moord op Anas al-Sharif en zijn kameraden barste er een vuurstorm los waarbij Shuja'iye door vele kanonnen tegelijk en onophoudelijk werd bestookt. Laten we hopen dat de Israeli's die hiervoor verantwoordelijk waren - samen met de westerse leiders die hen de hand boven het hoofd bleven houden en wapens bleven sturen - hun straf uiteindelijk niet zullen ontlopen. Ik denk met weemoed terug aan de Neurenberger processen van destijds. Een weemoed die langzamerhand ook geldt voor het feit dat die voor een flink aantal eindigden met de strop.