Universiteit van Yale maakt einde aan verpolitiekt studie-programma antisemitisme

 

Achterstallig, maar daarom niet minder belangrijk nieuws. Op 7 juni meldde het universiteitsblad van Yale University dat het 'Yale Interdisciplinaire Initiatief voor de Studie van het Antisemitisme' zal worden beëindigd. Het blad schreef: 

The Yale Initiative for the Interdisciplinary Study of Anti-Semitism (YIISA), which has operated since 2006, will not continue next year, Director of the Institution for Social and Policy Studies Donald Green said in a statement.
The decision to end the program has met criticism from groups across the nation that show support for Jewish people, such as the American Jewish Committee and the Anti-Defamation League. But Green, a political science professor, said YIISA generated little scholarly work that earned publication in highly regarded journals, and its courses attracted few students.

“YIISA suffered the same fate as other initially promising programs… that were eventually terminated at ISPS because they failed to meet high standards for research and instruction,” Green said, citing the Center for the Study of Race, Inequality and Politics as another example of an underachieving program.

 De directeur van het institituut waar YIISA onder ressorteerde, Donald Green, zei dus, met andere woorden  dat het programma werd opgeheven omdat het Yale's gebruikelijke  hoge standaarden qua research en onderwijs niet haalde.
En waarom is dat goed nieuws?
Anthony Lerman, van 2006 tot begin 2009 directeur van het Institute for Jewish Policy Research 
in Londen en iemand die regelmatig schrijft over antisemitisme-studies en het Midden-Oosten, gaf als commentaar dat er over de hele wereld nagenoeg geen behoorlijk academisch onderzoek naar antisemitisme meer plaatsvindt, omdat het tegenwoordig over de hele linie enorm verpolitiekt is. Deze vervuiling van het onderzoek heeft met name, schrijft hij, te maken met het feit dat steeds meer de nadruk valt op anti-zionisme en kritiek op Israel, die beide met antisemitisme gelijk gesteld worden. Waarbij dan nog een onder-categorie van dit onderzoek kan worden aangewezen en dat is het 'onderzoek' van Joden die antisemitisch of kritisch op Israel zijn, Joodse antisemieten zogezegd, oftwel 'self hating Jews'.
(Voor Lermans commentaar op de sluiting van het Yale program, klik hier, en voor een artikel dat Lerman in 2008 schreef over mode om 'self hating Jews' aan te wijzen, klik hier. 

Anthony Lerman

Het programma van Yale was een van de duidelijkste voorbeelden die er waren op dit gebied. De leider van het Yale programma, dr  Charles Asher Small, luidde in 2009 de alarmklok over het toenemende nieuwe antisemitisme dat zich aandiende als anti-zionisme volgens hem. De nieuwe vorm van antisemitisme, zei hij in een rede, is het delegitimeren en dehumanizeren van Israel. 'Israel is de nieuwe Jood,' zei hij toen, daarbij een uitspraak herhalend van de Canadese hoogleraar en politicus Irwin Cotler (een geliefde gast bij YIISA) die ooit de zin uitvond: Ïsrael is de Jood onder de naties'.

Verleden jaar januari had het YIISA de Israelische minister van Informatie, Yuli Edelstein, op bezoek die een rede hield over de 'delegetimatie van Israel, het nieuwe antisemitisme'. En in augustus hield het een seminar dat een soort staalkaart inhield van wat het programma voor hedendaags antisemitisme aanzag. Zo hield de Israelische hoogleraar Menachem Milson een presentatie op basis van clips van MEMRI, een door Israelische oud-inlichtingenofficieren geleid instituut dat op weinig objectieve wijze de Arabische media afstruint op zoek naar zaken die niet deugen. Itamar Marcus van het hogelijk anti-Palestijnse instituut Palestine Media Watch mocht praten over 'Antisemitisme en de vorming van de Palestijnse identiteit'. Anne Herzberg van NGO-Monitor, en organisatie die haar pijlen richt op mensenrechtenorganisaties en NGO's die zich kritisch opstellen in Israel, sprak over NGO's en het nieuwe antisemitisme. En als klap op de vuurpijlk misschien wel, was er een heel forum over de 'self-hating Jews':
 Plenary: Self Hatred and Contemporary Antisemitism
• Professor Doron Ben-Atar, Fordham University: “Without Ahavath Yisrael: Thoughts on Radical Anti-Zionism at Brandeis”
• Professor Richard Landes, Boston University: “Scourges and Their Audiences: What Drives Jews to Loathe Israel Publicly and What To Do About It?”
• Professor Alvin Rosenfeld, Indiana University: “Beyond Criticism and Dissent: On Jewish Contributions to the Delegitimation of Israel”
 Het was dan ook niet verwonderlijk dat met name dit symposium nogal de aandacht trok en door zijn gebrek aan wetenschappelijk gehalte flink werd bekritiseerd. We mogen dan ook blij zijn dat de Universiteit van Yale nu aan deze 'shand' (om een jiddisch woord te gebruiken) een einde heeft gemaakt.
Studie van het antisemitisme, best. Zoals alle vormen van xenofobie en racisme het verdienen te worden bestudeerd, van middeleeuws antisemitisme en holocaust tot het Amerikaanse en Zuidafrikaanse racisme jegens zwarten, het racisme op de Balkan van Serviërs jegens Bosniërs, of de afkeer van de PVV jegens moslims,  en noem het verder maar op. Maar dan gaag wel op een academisch verantwoorde manier en niet in de absurde vorm die er in het program van Yale aan werd gegeven. (Een vorm die we ook wel aantreffen bij het Nederlandse CIDI waar evenzeer antisemitisme, antizionisme en kritische opmerkingen over Israel op één grote hoop worden geveegd).
En natuurlijk heeft het kappen van het programma dus de boosheid opgewekt van Abraham Foxman van de
Anti-Defamation League, “The decision to end the Center was a bad one on its own terms, but it is even worse because it leaves the impression that the anti-Jewish forces in the world achieved a significant victory.” David Harris, executive director van het American Jewish Committee sloot zich daarbij aan. En Caroline Glick, de hysterische columniste en adjunct hoofdredacteur van de Jerusalem Post vermoedde, zoals van haar te verwachten was, dat voor de leiding van Yale Arabisch geld wel weer de doorslag gegeven zal hebben.
Zou het? Echt? Maar zelfs als het zo zou zijn, wat dan nog. De academische wereld kan er alleen maar wel bij varen als het soort retoriek en regelrechte rommel dat bij YIISA een kans kreeg om voor wetenschappelijk door te gaan, niet langer een dergelijk prestigieus podium tot zijn beschikking heeft.