Liefde tussen droom en daad

Hoe wordt een mens verliefd? Er bestaat waarschijnlijk geen antwoord op deze vraag. In mijn geval gebeurde het tussen mei 2019 en ergens in november. Zij zegt dat ze al in mei verloren was, eigenlijk al bij de eerste ontmoeting. Dat was in Alexandrië. In een geleende flat, nota bene van haar naamgenote Noha, die in San Francisco woont. Ik dacht toen nog geen moment aan verliefdheid.
Veel ging fout bij deze ontmoeting. Eigenlijk alles. Maar misschien kwam het wel daardoor. Ik kende deze Noha, de Alexandrijnse, alleen van Facebook. Daar poseerde ze als een stoere, zelfbewuste dame. Vrijgevochten. Erotische plaatjes, afgewisseld met literaire teksten en slappe nonsens. In de flat bleek ze bescheiden, zacht, vriendelijk, en heel erg verlegen. Heel anders dan ik had verwacht. Wat mijn nieuwsgierigheid prikkelde.
Ons contact verliep ook niet zoals de bedoeling was. Misschien hadden we wel verschillende bedoelingen. En toen greep de 'bawab' ook nog in. Deze poortwachter van het flatgebouw vond dat een samenzijn van een Egyptische moslima met een buitenlander als ik als onzedelijk moest worden beschouwd. Hoewel ik correspondent in Egypte was geweest, had ik van dat soort gedrag eigenlijk eerder nooit iets gemerkt, maar ik begreep al snel dat het in Egypte ongeveer de norm is.
Noha probeerde zich er niets van aan te trekken. Ze kwam een tweede keer, maar werd toen nog net niet ruw het gebouw uitgesmeten. Ik was er niet bij, en kon als gast ook weinig uitrichten. De bawab was trouwens ook boos op mij. Daarna ontmoeten we elkaar in winkelcentra, musea, cafés, of gewoon wandelend door de binnenstad. Noha bleef me trouw afhalen, betaalde zelfs taxi's en rondjes koffie -  hoewel ik haar bij het afscheid wel geld toe heb gestopt, want eigenlijk was dit misplaatste branie. Maar ze was aangenaam, prettig gezelschap. En op een kamer, waar ik zo ongeveer op mijn laatste dag in Alexandrië naar was uitgeweken, gebeurde zelfs nog datgene waar de bawab bang voor was geweest.
Ik nodigde Noha uit naar Amsterdam. Ze was nog nooit buiten Egypte geweest. Had er ook het geld niet voor - als afgestudeerde Arabiste werkt ze in een lullig secretaressebaantje zoals zoveel van haar landgenoten. Egypte is helaas niet het land van de onbegrensde mogelijkheden.
In november in Amsterdam sliepen we in één bed. En nog steeds was ik niet hopeloos verliefd. Ze was te jong, veel te jong. Ik kon haar dit niet aandoen, wat moest ze met iemand van mijn leeftijd.  Tevergeefs probeerde ze me ervan te overtuigen dat haar dat niets kon schelen, dat ze bij mij wilde blijven, naar Nederland wilde komen. Ik gaf me niet gewonnen. Maar vreemd genoeg ging dat gewoon vanzelf. Ze was nog niet weg of ik miste haar vreselijk. En het gevoel voor haar bleef  groeien -  tegen wil en dank, zoals het zaadje van een boom zelfs onder asfalt kan blijven groeien en zich een weg banen naar boven. Nu kan ik er geeneens meer tegen vechten, zelfs als ik het zou willen.  
We zijn nu sinds kort een stel. Willen bij elkaar blijven. Dat roept, zoals te verwachten, meewarige reacties op van veel mensen die denken dat er geen toekomst is voor een relatie als de onze. Dat is eigenlijk niet zo erg. Wat wel erg is,  is dat EU- en vooral Nederlandse, wetgeving zo'n toekomst ook in feite heel moeilijk en bijna onmogelijk maakt.Vergeet het dat je gewoon naar Nederland kan komen. Nee, gij  zult eerst een beetje Nederlands leren, en ook examen doen in 'inburgering'. ''Wat presenteert de Hollander bij het kopje koffie als de buurman langskomt?"
In Alexandrië zijn geen lesmogelijkheden. Die zijn er alleen in Cairo, tweeëneenhalf uur met de trein en dus niet te doen met een baan.Het kan ook heel lang duren, maanden, voordat je examen kan doen. Goede kans ook dat je wel een keer zakt. En in de tussentijd kunnen we elkaar bijna niet ontmoeten. Naar Nederland komen kan alleen kort, wegens gebrek aan vakantiedagen. In Alexandrië kun je het vergeten. Uitwijken naar een derde land is ook geen optie. 
Natuurlijk wist ik dat deze Nederlandse eisen bestonden. Vond ze altijd overdreven en unfair voor de mensen uit arme landen, de zwarten en bruine medemensen zogezegd. Maar nu ik er zelf tegenop loop voel ik pas wat een keihard racistisch patroon dit is. Hoe het in feite ons onze mensenrechten ontneemt, van ons verlangt dat we ons gevoel maar een jaartje opbergen, of ze zelfs maar helemaal wegdoen.
We werken nu aan een oplossing. Dat kost energie en tijd. Er wordt nu een tijdje minder geblogd. Hopelijk tot later.