 |
| Gideon Levy (Foto Wiki/Hanay, CC-za-03) |
"Journalist Gideon Levy daagt regelmatig de Israelische consensus uit met moedig werk ter plaatse dat de verhalen en getuigenissen oplevert van hen die niet behoorlijk in de media vertegenwoordigd zijn, namelijk van de Palestijnen in Judea en Samaria en vroeger de Gaza Strook,'' aldus het jury-rapport. Levy's standpunten die zich niets aantrekken van sociale codes zouden verder, volgens hetzelfde rapport, ''ongevreesd het publieke discours verrijken''.
Levy, geboren in 1953, begon bij de radio, werd ooit een assistent van Shimon Peres (mijn grootste fout, noemde hij dat) en begon in 1982 bij Haaretz. Na de Eerste Intifada begin hij met een column ''The Twilight Zone'' nadat het toenmalige parlementslid Dedi Zucker hem had uitgenodigd mee te gaan bij een bezoek aan een oude Palestijnse vrouw wier olijfbomen waren geveld. ''Ik was precies zoals alle Israeli's,''schreef Levy veel later, ''gebrainwashed, overtuigd van ons gelijk, er zeker van dat wij David en zij Goliath waren. Ik wist dat de Arabieren niet zo van hun kinderen houden als wij (en misschien zelfs helemaal niet van ze hielden) en dat zij, in tegenstelling tot ons, waren geboren om te doden.'' Met de Twilight Zone begon echter een periode van 30 jaar waarin hij ''de misdaden van de bezetting'' coverde, zoals hij schreef. ''De meeste Israeli's wilden dat niet en willen het nog steeds niet. Over dit onderwerp schrijven wordt door veel Israeli's beschouwd als een misdaad. Het beschrijven van Palestijnen als slachtoffers en het als zodanig benoemen van misdaden wordt gezien als verraad. Zelfs het beschrijven van Palestijnen als zijnde menselijk wordt in Israel als een provocatie opgevat.''
Levy is, samen met Amira Hass, bij uitstek degene die Haaretz aan zijn toch wel redelijk progressieve imago helpt. In het sociale verkeer heeft hij vaak last gehad van zijn stellingnames en waarschijnlijk is dat nog steeds het geval. In het verleden is hij ook wel fysiek bedreigd. Rond het jaar 2014 (er was een Gaza-oorlog aan de gang in die tijd) is hij zelfs een tijd lang beveiligd, met bewapende mannen om hem heen.
In 2019 maakte ik hem mee tijdens een spreekbeurt in Luxemburg, op een symposium van het ''Comité pour un paix juste au Proche-Orient'',waarbij ook de familie van de Groot-Hertog van Luxemburg en de minister van Buitenlandse Zaken aanwezig waren. Levy sprak toen deze minister, Jean Asselborn, tegen toen deze de wens uitsprak dat er een twee-statenoplossing zou komen. Volgens Levy had ''die trein het station allang verlaten en zou hij daar ook niet meer terugkeren''. Hij noemde de twee-statenoplossing een hardnekkige mythe die intussen nodig moest worden doorbroken. Hij pleitte voor een situatie waarin de wereld zou ingrijpen met BDS, de boycot van Israel, ''omdat duidelijk is dat Israeli's en Palestijnen het probleem nooit zullen kunnen oplossen''.
Ik sprak Levy na afloop en vroeg hem toen of er in Israel eigenlijk ooit enig effect merkbaar was van zijn geschrijf, waarop hij antwoordde dat dat ''nihil'' was. (Het stuk valt hier te lezen). Het feit dat hij nu de Sokolow prijs heeft gekregen laat echter zien dat dat misschien toch niet helemaal het geval is. Het is zeker een felicitatie waard. Ik kan echter niet nalaten op te merken dat het tegelijkertijd tamelijk bizar is dat in Israel iemand die pleit voor BDS en opkomst voor Palestijnse slachtoffers wordt bekroond, terwijl in tal van landen (waaronder Nederland) mensen die hetzelfde doen (joods of niet) door Israel-lobbyisten en soms ook instanties worden uitgemaakt voor ''antisemiet''.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten