Groen licht voor museum van de schande

 De Mamilla begraafplaats.

Eén van de meest trieste en treurigmakende nieuwsfeiten van de afgelopen week is dat het Israelische ministerie van  binnenlandse zaken afgelopen dinsdag 12 juli, na lange juridische gevechten, de definitieve goedkeuring heeft verleend voor de bouw van een museum in het centrum van Jeruzalem door het Simon Wiesenthalcentrum in Los Angeles. Dit museum, dat een museum van de 'Tolerantie' moet worden en 100 miljoen dollar zal gaan kosten, zal - schrik niet - verrijzen bovenop één van de oudste en historische meest interessante islamitische begraafplaatsen in de wereld.
De Mamilla begraafplaats gaat  terug tot de tijd van de verovering van Jeruzalem door de kruisridders in de 11e eeuw en volgens sommigen zouden er zelfs al graven zijn uit de 7e of 8ste eeuw. Op deze begraafplaats liggen behalve de mensen die werden  gedood tijdens de slachting die de kruisridder er aanrichtten, ook de gesneuvelde strijdmakkers van Saadin (Salah Eddin al-Ayyubi) de man die de stad 100 jaar later weer heroverde, en mogelijk liggen er zelfs nog metgezellen van de profeet Mohammed. Afgezien daarvan liggen er generaties na generaties van de bekendste islamitische families van Jeruzalem  begraven, zoals de Husseini's, Khalidi's, Nashashibi's, Dajani's en noem ze maar op.
In de Joodse wereld is het zo dat Joodse begraafplaatsen niet geruimd mogen worden. Ze moeten, in overeenstemming met de profetie van Jesaja, bewaard blijven tot de tijd van de wederopstanding van de doden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het drukke diplomatieke verkeer van de kant van Israel toen er begin jaren '90 plannen waren in Cairo om een rondweg over de uitgestrekt Joodse begraafplaatsen daar te leiden en hoe dat uiteindelijk werd afgewend. Ook in de islamitische wereld bestaat het principe dat begraafplaatsen niet mogen worden geruimd. Maar Israel hanteert duidelijk andere maatstaven wanneer ergens Joden begraven liggen, dan wanneer het om islamieten gaat. En zeker in het geval van de Mamilla begraafplaats is in dit opzicht sprake van een opeenstapeling van treurigstemmende beslissingen.
De begraafplaats viel in 1948 bij de verovering van West-Jeruzalem in Israelische handen, terwijl de beheerder, de islamitische Waqf (de stichting die religieuze moslim-bezittingen beheert) in Oost-Jeruzalem zetelde. Het gebied werd daarom als 'absentee propertee' behandeld (bezit waarvan de bezitter afwezig was, een eufemisme dat gold voor de bezettingen van alle gevluchte of verjaagde Palestijnen en waarvan het beheer daardoor verviel aan de Israelische staat). Nadat Israel in 1967 ook Oost-Jeruzalem had veroverd, deed de Waqf het verzoek de begraafplaats weer onder haar beheer te mogen nemen, maar dat werd niet ingewilligd. Integendeel. Ondanks protesten van de Waqf, werd in hetzelfde jaar 1967 nog een deel van de begraafplaats tot parkeerplaats gemaakt, waarbij een onbekend aantal opgegraven lichamen zonder de aanwezigheid van moslim-autoriteiten op een tot dusver onbekende plaats werd herbegraven. Een jaar later, in 1968, werd ter gelegenheid  van het 20-jarig bestaan van Israel, zelfs een groot deel van de begraafplaats (ongeveer de helft ervan) omgespit om plaats te maken voor een park, het Israelische Onafhankelijkheidspark. Daarbij werden  bestaande, soms eeuwenoude grafmonumenten verwijderd.
En nu - in de derde fase van deze treurige geschiedenis van gebrek aan respect en van intolerantie -  werden enkele jaren geleden plannen ontvouwd om op de begraafplaats een museum neer te zetten, een museum voor de Tolerantie nog wel (hoe krijgt iemand het voor elkaar in dit verband. Om je een goede voorstelling ervan te maken hoe zoiets voor de betrokkenen voelt, moet je je indenken dat een islamitische organisatie hier in Nederland zou voorstellen een museum van de Tolerantie neer te zetten op een monumentale Joodse begraafplaats, bijvoorbeeld de Portugees-Israelitische begraafplaats in Ouderkerk aan de Amstel).
Islamitische organisaties en leden van families die verwanten op de Mamilla-begraafplaats hebben liggen, spanden rechtszaken aan. Maar het Israelische hooggerechtshof liet zich door de voorstanders van de bouw overtuigen dat de Mamilla begraafplaats al jaren niet meer werd gebruikt (logisch, hij was al jaren in Israelische handen) en dat er nooit was geprotesteerd toen een deel tot parkeerplaats was gemaakt (wat aantoonbaar niet waar was, zie onder meer de foto hieronder).

1967, leden van de Waqf en de islamitische gemeenschap nemen de vernielingen in ogenschouw die zijn aangericht op de Mamilla-begraafplaats bij het aanleggen van een parkeerplaats en ruimen beenderen die zijn achtergebleven bij de graafwerkzaamheden.

Afgezien daarvan accepteerde het hof een verklaring van een obscure, vermoedelijk corrupte imam in Jaffa dat de begraafplaats doordat zij al een tijdje niet gebruikt was, haar wijding zou hebben verloren, iets wat in de islam net zomin kan als in het jodendom. En tenslotte werden getuigenissen van tenminste één archeoloog in dienst van de Israelische archeologische dienst dat er nog duizenden lichamen op de plaats van de bouw in de grond zouden zitten, door het hof genegeerd.  
En nu is er dus definitief groen licht voor aflevering drie van de ontheiliging. Rashid Khalidi is een van de mensen die zich inzet voor behoud van de begraafplaat waar zover de herinnering reikt al zijn voorouders liggen. Hier een lezing van hem en een verwijzing naar meer documentatie. Ikzelf  heb ook al eerder over deze zaak geschreven. Hier en hier.  De reden daarvoor is dat ik het doodzonde vind  als deze begraafplaats, die een historisch en cultureel monument van wereldformaat is, verloren gaat, Maar vooral ook omdat ik me ontzettend boos kan maken over de dubbele standaarden die hier worden gehanteerd en die hier zo pijnlijk duidelijk naar voren komen in het gelieg en gedraai van alle betrokken instanties tot en met het hooggerechtshof toe, om toch maar vooral net te doen alsof die begraafplaats niet veel meer is dan een braakliggende stuk grond waar die verdomde Palestijnen weer allerlei leugens over te berde brengen om de Joden dwars te zitten. (Zie bijvoorbeeld de berichtgeving in één van de media van de kolonisten, Arutz 7, hier). Een museum voor de Tolerantie? Een museum voor een dubbele, leugenachtige, racistische moraal zullen ze bedoelen. Een museum van de driedubbele schande.