De IDF en de andersoortige waarheid

Eind februari hield een zekere baroness Deech in het Britse House of Lords een toespraak waarin ze Israëls optreden in Gaza verdedigde en de berichtgeving erover aanviel. Vooral opmerkelijk was haar mededeling dat inmiddels gebleken was dat de drie dochters en het nichtje van de - in Israël redelijk bekende - Palestijnse arts Ezzedin Abul-Aish die op de laatste dag van het Israëlische offensief werden gedood door een Israëlische tankgranaat, helemaal niet waren gedood door een Israëlische tankgranaat maar door eigen - Palestijns - vuur.
Ik kreeg het verhaal door in een mailwisseling met rabbijn Menno ten Brink van de LJG, die steeds stijf en strak had volgehouden dat de IDF zijn uiterste best had gedaan zoveel mogelijk burgers te sparen. 'Het is maar wat je gelooft,' schreef ik terug. 'Zowel de voltreffer op de VN-school als dit geval van die dochters en het nichtje van Ezzeddin Abulal-Aish trokken nogal de aandacht. En in dat soort gevallen gaat het Israëlische leger gewoonlijk op zoek naar een ander soort waarheid. Als je niet gelooft dat ze bij de IDF nogal flink kunnen liegen, moet je niet verder lezen, maar uit ervaring weet ik wel beter. Tijdens de Libanese inval van 1982 - om maar iets te noemen - werd me, toen ik daar aan de hand van de IDF rondtrok, ook steeds wijsgemaakt dat alle vernielingen afkomstig waren van de Libanese burgeroorlog (alsof het verschil niet te zien was). En herinner je je nog dat het Libanese verzet (Hezbollah avant la lettre) in 1982 het Israëlische hoofdkwartier in Tyrus opblies met als resultaat tientallen doden? Dat heette ook twee jaar na dato nog steeds het gevolg van een gasontploffing.'
Ik had nog wel andere voorbeelden kunnen noemen: het ook in 1982 al steeds herhaalde mantra dat de PLO tijdens die oorlog gebruik maakte van menselijke schilden en zich verstopte in dichtbevolkte gebieden, of het verhaal uit 2002 van het jongetje Al-Dura dat tijdens een vuurgevecht in Gaza stierf in de armen van zijn vader. Nadat de dramatische tv-beelden hiervan de wereld rondgegaan waren, kwam er een Franse rechtszaak. Daarin stelde een rechter vast dat niet zonder meer vastgesteld was dat de kleine Mohammed was gedood door Israëlische kogels. Wowww.
Maar ik schreef iets anders. 'Als je ook maar een beetje kan geloven dat ze wel eens iets anders dan de waarheid en niets dan de waarheid vertellen daar in Tel Aviv, bedenk dan 1) dat die dokter Abul-Aish zelf op kanaal 10 van de Israëlische tv (hij kwam kort na het gebeurde rechtstreeks in de uitzending omdat dat van tevoren toevallig zo gepland was) huilend en schreeuwend van ellende vertelde dat het een Israëlische tank was geweest, 2) dat de IDF kort daarna ook toegaf dat het twee tankgranaten waren geweest, en dat ze dan nu 3) met een andere versie komen. Ook die versie heb ik gezien: een legerwoordvoerster die op tv vertelt dat er bij de autopsie een vreemd stukje metaal - een kogeltje - in een van de in stukken geschoten lijken is aangetroffen en een wapendeskundige die vervolgens komt zeggen dat dit soort kogeltjes niet in Israëls wapens voorkomt, zodat het zou wijzen op een Grad raket. Let wel: dat is dan de eerste keer dat er een Grad is neergekomen in de zitkamer van een huis in het grensgebied van Gaza zelf. Wat een ongelukkig toeval!'

'De VN-school was een vergelijkbaar verhaal. Eerst werd gezegd dat er een schutter op het gebouw was gesignaleerd en dat er toen was teruggeschoten. Vervolgens werd een video vertoond waarop dat was te zien. Deze versie werd weer ingetrokken toen de video al in 2007 bleek te zijn opgenomen. Vervolgens werd - enige tijd later - bekend gemaakt dat er sprake was geweest van een verdwaalde mortiergranaat. En opnieuw enige tijd daarna werd ontkend dat het gebouw zelf zou zijn geraakt. Vervolgens werd ook het aantal slachtoffers door Israel teruggebracht van 43 naar 12. De VN geeft daar als reactie op dat ze nooit hebben gezegd dat het gebouw zelf was getroffen, maar wel dat er 43 slachtoffers waren gevallen van mensen die er schuilden, hetzij op 'de speelplaats' van de school, hetzij in de onmiddellijke omgeving. Die 43 mensen zijn, volgens de VN, nog steeds wel gedood door Israëlisch vuur dat ze hoopten te ontlopen door naar die school toe te gaan.'

Tot zover mijn antwoord aan rabbijn ten Brink. Wat is nu het belang van dit soort - doorzichtige - verhaaltjes van de beroepsleugenaars van het ministerie an Defensie in Tel Aviv? Het belang is dat er hele grote groepen mensen zijn die bereid zijn die onzin voor zoete koek te slikken en al het andere af te doen als 'anti-Israëlische (of zelfs antisemitische) propaganda. Ten Brink - die het mijns inziens niet slecht bedoelt maar zich eenvoudigweg niet kan voorstellen dat ze liegen daar op dat ministerie - heeft vele volgelingen in zijn synagoge die ook zo denken. Er is het CIDI dat dit verhalen als door een megafoon herhaalt en er zijn websites, ingezonden briefschrijvers en bloggers actief (ene Radna Pelle bijvoorbeeld, de schat). Het is een van de redenen waarom een normale, feitelijke discussie over alle aspecten van de inval in Gaza eigenlijk steeds onmogelijk wordt gemaakt of in gehakketak over bijzaken ontaardt. Er moet een partij zijn die daar baat bij heeft. Enig idee welke??