Poep van 'the most moral army in the world'

The soldiers left plastic bottles of urine and many closed bags - in some houses olive colored ones - of excrements. Other houses had excrement smeared on the walls. They pissed on clothes, in washing machines. In Jabaliya they discovered pots of urine and excrement in their refrigerator.
Dat schreef schreef Amira Hass op 8 maart in Haaretz. En op 17 maart beschreef ze de graffiti achtergelaten op de muren van huizen die - soms als enige in een hele wijk - waren blijven staan omdat ze gebruikt waren als tijdelijke legerpost: We came to annihilate you. Death to the Arabs. Kahane was right. No tolerance, we came to liquidate.
Op Electronic Intifada schreef de Canadese journaliste Eva Bartlet al zes weken voor Amira Hass dat 'het leger creatief (was) bij zijn vernielingen, zijn beschadiging van eigendommen, zijn beledigingen. Creatief in de manier waarop zij poepten in kamers, en hun poep bewaarden in kasten en op onverwachte plaatsen. Maar eigenlijk was hun creativiteit niet op zo'n breed terrein gericht. De rest was routine: verniel het huis van onder tot boven, gooi om of verniel iedere klerenkast, keukenaanrecht, tv, computer, ruit en water tank'.
'Het eerste huis dat ik bezocht was van vrienden met wie ik avonden had doorgebracht voor de invasie begon. (..) Ik deed een tour van beneden naar boven. De begane grond was het minst geschonden. Aarde opgeworpen door bommen lag bij de ramen, matrassen over de grond verspreid, (..) Het appartement op de eerste verdieping, volledige rotzooi. Poep op de grond, alles kapot, open blikken van Israëlische legerrantsoenen, kogelgaten in de muren, stank.'
'Naar de tweede verdieping, de volgende twee appartementen, van de zoons van de extended familie en hun vrouwen en kinderen. Nog meer rommel, ergere stank. Dit was het hoofdverblijf van de soldaten, getuige de blikken voedsel, voorverpakte maaltijden, noedels, blikken chocola en in plastic gewikkelde sandwiches - en de kleren die zijn achtergelaten door de bezetters. Een broek in de badkuip, bevuild met stront.'
'F. vertelt me: de stank was afgrijselijk. Het voedsel was overal, een intens vieze lucht. Ze hadden gepoept in de gootsteen, ze hadden overal gepoept. Onze kleren lagen door het huis verspreid. De laatste keer dat ze een invasie pleegden (in maart 2008) was het makkelijk. Ze hebben toen alles kapot gemaakt en we hebben alles weer gerepareerd. Maar deze keer zat overal poep: in kasten. op bedden - mijn bed is vol stront.(.. ) Een minuut geleden deed Sabreen een kast open: er zal een schaal vol poep in. Ze gebruikten onze kleren voor het toilet.'

Er zijn legio van dit soort verhalen over de beschaafde opstelling van 'the most moral army in the world'. Amira Hass confronteerde de legerwoordvoerder in Tel Aviv met haar bevindingen en kreeg ten antwoord dat zulks niet strookt met de richtlijnen en dat klachten zullen worden onderzocht. Dat is bullshit. Ook in 2002 bij de vernieling en gedeeltelijke bezetting van de Muqaddama (Arafats hoofdkwartier in Ramallah) meldde Hass al dit soort taferelen. Vernielingen waren trouwens bij het antwoord van Israël op het uitbreken van de Tweede intifada ook allang de norm: lees bijvoorbeeld het cynische boekje 'And the birds stopped singing' van advocaat Raja Shehadeh over de tijdelijke bezetting van Ramallah in 2002 en je haren gaan overeind staan bij verhalen van hoe tanks met opzet over auto's reden, hoe particuliere huizen werden geransacked, archieven van ministeries en overheidsgebouwen dooreen werden gegooid en harde schijven uit pc's werden gekraakt en meegenomen.
Het gaat trouwens nog verder terug. Ikzelf maakte tijdens de inval in Beiroet in 1982 - op gezag van onder meer de New York Times, ik was op dat moment zelf nog niet in Libanon - melding in Het Parool van de klachten van Sabri Jiryes, toen het hoofd van de Institute of Palestine Studies in Beiroet. Jiryes vertelde dat niet alleen het hele hebben en houden van het Palestijnse Instituut was ontvreemd en in Israëlische trucks naar Israël afgevoerd, maar dat ook zijn huis bezet was geweest en dat de militairen niet de wc hadden gebruikt, maar op zijn dure Perzische tapijten hadden gepoept. Een nieuw verschijnsel is het dus allemaal niet. Al lijkt het ditmaal misschien (nog) meer regel dan uitzondering te zijn geweest.