Israel, of hoe de agressor zichzelf als slachtoffer ziet

 

Welcome to Palestine -  maar duidelijk niet to Israel. Ruim 120 mensen zitten sinds vrijdag in gevangenissen in Ramle en Beer Sheva te wachten totdat Israel hen op een vliegtuig zet naar het land vanwaar ze kwamen. Dat kan even duren, want door de vakantie zitten de vluchten vol. De mensen in Beer Sheva zijn een hongerstaking begonnen. Voordat de 120 mannen vrouwen (en ook sommige kinderen) werden opgepakt waren zo'n 350 mensen door diverse Europese luchtvaartmaatschappijen geweigerd, omdat ze op een zwrte lijst stonden die Israel aan die maatschappijen had overhandigd. In Parijs (luchthaven Roissy - Charles de Gaulle) werden actuvisten verwijderd door de mobiele eenheid. Leila Shahid, de PLO-vertegenwoordigster in Brussel, heeft een protest laten horen tegen deze 'medeplichtigheid' van luchtvaartmaatschappijen en de Franse politie. 

Terecht. Want wat was de reden dat al deze mensen Israel niet binnen mochten? Ze waren uitgenodigd door Palestijnse NGO's op de Westoever. En ze hadden besloten om dit keer niet de 'grote leugen' te hanteren. Meestal zeggen bezoekers zoals zij dat ze komen om Israel te bezichtigen, of de bijbelse plaatsen of zo, maar nu was afgesproken dat ze onomwonden zouden zeggen dat ze op weg waren naar bezet gebied. Toevallig loopt bijna de enige manier om in dat bezette gebied te komen via Ben Gurion Airport (aangezien Israel de luchthaven van Gaza in puin heeft gegooid en het in het Oslo-akkoord beloofde corridor van Gaza naar de Westoever er nooit is gekomen), maar dat geeft allemaal niks. Israel houdt er niet van als mensen de Westoever willen bezoeken en al helemaal niet als ze alleen daarvoor komen. Dan zijn ze gewoon niet welkom en worden ze het land weer uitgegooid.Dat gebeurde onlangs met de Amerikaan Noam Chomsky, met een Spaanse clown die in Ramallah wilde optreden, en wel met meer mensen. En nu dus in vierhonderdvoud of zoiets.

 

Nog erger was de flotilla debacle. Twee boten gesaboteerd - dsriemaal raden doo wie, alsof dat niet llegaal is. En vervolgens is dankzij dubbelspel van de Grieken is niet één boot er dit jaar in geslaagd Gaza aan te doen en de - illegale - blokkade van Gaza aan de kaak te stellen. Mogelijk dat Griekenland nu wat Geert Wilders betreft en andere types die oorspronkelijk tegenstander waren van financiële hulp, alsnog wèl voor steun in aanmerking komt, maar ik heb mijn mening wat dat betreft herzien. Sinds deze week hoop ik stiekem dat Griekenland failliet zal gaan en dat het grondgebied moet worden verkocht en met Grieken en al zal worden verdeeld over omringende landen (Turkije heeft mijn voorkeur), zodat we met goed fatsoen weer naar die mooie eilanden met vakantie kunnen.

Het is allemaal treurig. Het treurigst van alles is de manier waarop Israel, dat alweer klaarstond om de flotilla hardhandig aan te pakken, een toon weet aan te slaan alsof het de vermoorde onschuld is, de aangevallen partij, en alsof  de mensen die met geweldloze acties de door Israel bezette en onderdrukte Palestijnen en hart onder de riem willen steken en de aandacht willen vestigen op hun benarde positie, de aanvallers zijn. Terwijl toch echt Israel de bezetter is en de gewapende agressor. Het is verbijsterend die omkering: hoe meer Israel agressief optreedt, hoe meer het zichzelf als slachtoffer ziet. Dat is al langer aan de gang. Het begon al met die kwijlerige uitspraak destijds van Golda Meir: 'Dat ze onze kinderen doden kunnen we ze vergeven, maar dat ze ons dwingen hun kinderen te doden vergeven we zo nooit.' Dat was al erg. Maar de travestie wordt de laatste jaren alleen maar steeds erger.

Ik heb er weinig of bijna niets over geschreven. Ik moet daar mijn excuses over maken aan mijn lezers. Ik was deels weg in Egypte, deels bezig met het schrijven vaan een reportage die hopelijk deze week te lezen zal zijn in de Groene. Maar gelukkig putten Ali Abunimah op zijn Electronic Intifada blog, blogger Max Blumenthal en  +972 Magazine zich uit in beschrijvingen en onder meer het ontmaskeren van de behoorlijk zieke video's die zogenaamd door particulieren , maar in werkelijkheid door Israelische overheid op het net werden gezet: één van een zogenaamd zielige homo die - hoe verzinnen de onzin - door de flotilla zou zijn geweigerd, de ander - zo mogelijk nog gestoorder en zieker  - van een vrouw die bij de psychiater haar angsten en nachtmerreis van en over de flotilla en aanverwante zaken belijdt.

Rest mij dus een plekje aan te wijzen waar het ook steeds gekker wordt: Het CIDI. Deze zogenaamde voorlichtingsclub was zo blij dat de flotilla was gesaboteerd, dat ze een video van de ultrarechtse en redelijk getikte adjunct-hoofdredacteur van de Jerusalem Post, Caroline Glick, en haar zogenaamd satirische Latma-clubje op de CIDI-site hebben geplaatst. Ik zou dankbaar zijn als iemand me eens kon uitlleggen wat er zo satirisch is aan dit soort satire en wat er dan te lachen valt.Want wie vullis wil zien van het soort waarvoor ook Geert - fitna - Wilders zich niet schaamt, moet even het CIDI aanklikken. En zich realiseren dat het laatste restje schone schijn dat het CIDI een clubje 'voorlichters' zou zijn die niet alleen hasbara verspreiden maar soms ook gewoon objectief de feiten, met acties als deze wel voorgoed aan het verdwijnen zijn. 

En dan was ik de uitzetting van Raed Salah, de leider van de Islamitische beweging noordelijke afdeling in Israel, vanuit Engeland bijna vergeten. Nog een schandaal. Salah vecht de uitzetting nog aan, maar intussen is hem wel verhinderd de geplande lezingen te geven waarvoor hij was uitgenodigd.  

Voor het overige kan ik zeggen: vanaf nu zal ik wel weer wat vaker gaan bloggen, al zal het waarschijnlijk de komende manden wel een soort 'zomerschema' worden, dat wil zeggen: minder dan dagelijks..