Herzog en Livni.Opwinding in Israel, Bibi staat op verlies. De peilingen wijzen uit dat Netanyahu's Likud uitkomt op 21-20 zetels en het ''Zionistische kamp'', het samengaan van Isaac Herzog (Arbeidspartij) en Tzipi Livni (Hatnua), wel 24 zetels kan binnenhalen. Zou ''rechts'' dan werkelijk plaats moeten gaan maken voor ''links''?
Nou ja, dat denken sommigen. Het verleidt mij ertoe om mijn voornemen te vergeten dat ik pas als de uitslag bekend was over de verkiezingen zou gaan schrijven.
Inderdaad lijkt het erop dat Netanyahu straks Herzog en Livni voor zal moeten laten gaan. Maar daarmee is nog niet gezegd dat dan ook het tijdperk-Netanyahu voorbij is. Het zal Herzog en Livni namelijk niet meevallen om straks een regering te vormen Daarvoor hebben zij de hulp nodig van de zogenoemde ''middenpartijen'' van Yair Lapid (Yesh Atid = Er is een Toekomst) en Moshe Kahlon (Kulanu = Wij allemaal), plus het linkse partijtje Meretz, en niet te vergeten de Verenigde Arabische Lijst.
Volgens de voor hen meest gunstige voorspellingen zou hen dat een kleine meerderheid kunnen opleveren: De optelsom gaat als volgt Zionistische kamp 24, Verenigde Arabische Lijst 14, Yesh Atid 11, Kulanu 8, Meretz 5).
De uitslag kan natuurlijk nog wel eens anders uitpakken, maar zoals het er nu uitziet zou het moeten kunnen. In theorie dan. Want als we het hebben over de mogelijkheden voor Herzog en Livni om een regering te vormen, moeten we niet vergeten dat Lapid net enkele jaren prettig heeft samengewerkt in een kabinet met Netanyahu, en dat Kahlon met zijn nieuwe partije Kulanu, afkomstig is uit de Likud (hij is minister van Communicatie geweest voor die partij). Evenmin moeten we vergeten dat de Verenigde Arabische Lijst een volstrekt onvoorspelbare factor is. Weliswaar blijkt uit de peilingen dat de achterban van de Arabische lijst in meerderheid op zijn minst een regering van Herzog en Livni wil gaan gedogen. Maar het is nog maar de vraag of de eisen die de Arabische Lijst daaraan zal verbinden voor Herzog en Livni wel aanvaardbaar zullen zijn. Sowieso heeft nog nooit een Arabische partij op enigerlei wijze deelgenomen aan een Israelische regering. En het feit dat de Verenigde Arabische Lijst geen lijstverbinding (om reststemmen te geld te maken) wilde aangaan met Meretz, omdat dit een zionistische partij is en dit hun kiezers zou kunnen afschrikken, maakt duidelijk dat de lijst zeker niet als een mak schaap achter Livni en Herzog aan zal willen sjokken. Ook is het waarschijnlijk dat de Arabische Lijst nog niet vergeten is dat Livni en Herzog meestemden met de rechtse partijen om tijdens deze verkiezingen de kandidatuur van Hanine Zoabi te schrappen, een van de kandidaten op de Verenigde Arabische Lijst.
Al met al zou het daarom toch wel eens makkelijker kunnen zijn voor Netanyahu om een coalitie op de been te brengen. De steun van Bennet en diens partij Bayit HaYehudi, heeft hij zonder meer. Hetzelfde geldt voor Lieberman met zijn Israel Beiteinu en het nieuwe rechtse clubje Yahad van Eli Yishai. De religieuze partijen Shas en United Tora Judaism zullen zich bij hem ook meer thuis voelen (vooral als ze wat beloftes voor meer geld voor onderwijs en dat soort dingen los kunnen krijgen). De ''middenpartijen'' van Lapid en Kahlon zijn vervolgens de partijen die de doorslag moeten geven.
Maar stel dat Lapid en Kahlon, net als veel andere Israeli's, een beetje genoeg hebben van Netanyahu en daarom liever in zee zouden gaan met Bougie en Tzipi, zoals ze liefkozend in Israel heten. Hoe blij zouden we dan moeten zijn met zo'n regering?
Niet al te blij, zou ik zeggen. De Arbeidspartij is een partij waaraan socialisme, egalitarisme of zelfs maar ideeën iets zijn wat de partij in het verleden misschien nog wel eens mee aankwam. Herzog is een nette man, maar geen leider en daar is alles mee gezegd. Livni is dat wel. Maar het beeld dat zij van zich zelf probeert te vestigen van een soort ''peacenik'' is niets dan een laagje glazuur om een persoon die door en door Likud is, opgegroeid in een Likud-omgeving en groot geworden via deze partij en de geheime dienst Mossad. Wie ook maar enige illusie koestert dat er met Herzog en Livni schot zou kunnen komen in wat hardnekkig tegen beter weten in nog steeds het ''vredesproces'' wordt genoemd, hier een citaat uit hun verkiezingsprogramma over wat er met Palestina moet gebeuren:
Demilitarizing the Palestinian state, keeping the settlement blocs in Judea and Samaria [the West Bank] under Israeli sovereignty; strengthening Jerusalem and its status as the eternal capital of the State of Israel and ensuring religious freedom and access to the holy sites to all religions, along with maintaining Israeli sovereignty; resolution of the Palestinian refugee problem through the establishment of a Palestinian state and not within Israel.Dat is een duidelijke non-starter. Jeruzalem onverdeeld onder Israelische heerschappij, inclusief de heilige plaatsen, toegang tot de heilige plaatsen voor alle religies (dus kennelijk mogen ook Joden gaan bidden op de de Haram al-sharif), behoud van ''de'' nederzettingenblokken, die zoals ze nu bestaan de Westoever opdelen in een paar Bantustans. Alles bij elkaar is dat een totaal onaanvaardbaar openingsbod voor onderhandelingen met de Palestijnen. Misschien is het ook wel handig dat Akiva Eldar, van de krant Haaretz, er nog even op wees dat Livni de afgelopen tien jaar steeds deel heeft uitgemaakt van kabinetten en dat in die tijd de bevolking van de nederzettingen - in strijd met alle afspraken van de Oslo akkoorden, of de Roadmap, steeg met 112,000 mensen (van 244,000 tot 356,000, de ruim 200.000 mensen in het gedeelte van Jeruzalem over de Groene Lijn niet meegerekend).
Eldar vermeldt ook, wat ik me niet herinnerde, dat Livni in die tijd onder meer voorzitter was van een commissie die de zogenaamde ''illegale voorposten'' zou gaan afbreken, nadat premier Arik Sharon zich daartoe in 2004 had verplicht. Wij weten intussen dat deze commissie geen geen enkele van deze voorposten heeft afgebroken, maar dat integendeel sinds 2005 miljoenen via verborgen kanalen naar deze voorposten zijn gesluisd. Herzog, zo meldt Eldar nog even, was van 2003 tot 2011 eveneens minister in kabinetten onder Sharon, Olmert en Netanyahu en dus eveneens verantwoordelijk voor dit beleid.
En deze twee zouden dus een regeling moeten treffen met de Palestijnen? Nee natuurlijk, daar is geen enkele kans op. Maar ik vergat dan ook het belangrijkste te vermelden: In Israel gaan de verkiezingen helemaal niet over zaken van oorlog en vrede, maar over werkeloosheid, de duurte en de huizenprijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten