Israels regering-Bennett in actie: sloop 13 huizen in Silwan en een 'compromis' voor de wilde kolonie Evyatar

De winkel van Nidal Rajabi voor en na de behandeling. (Foto's al-Quds) 

 Wie had gedacht dat een nieuwe Israelische regering zonder Netanyahu zou zorgen voor een  verandering van beleid weet vanaf deze dinsdag zeker dat dit 'wishful thinking' was. In Silwan begon vanochtend de sloop van 13 huizen in het gebied al-Bustan. En intussen staat voor wat de aangekondigde ontruiming van de ''wilde'' nederzetting Evyatyar betreft, op land van onder meer het Palestijnse dorp Beita bij Nablus, een ''compromis'' op het programma. Daarbij moeten de bewoners vertrekken, maar zullen de illegaal neergezette huizen blijven bestaan.

In Silwan, een gedeelte van het geannexeerde Oost-Jeruzalem, pal ten zuiden van de Aqsa-moskee, reden vanmorgen 40 bulldozers in gezelschap van een fikse politiemacht binnen. Begonnen werd met de sloop van de slagerswinkel van Nidal Rajabi. Die werd zoals de foto toont vakkundig geplet. Nidal en zijn broer werden door een forse macht grenspolitiemannen afgerost en gearresteerd, omdat ze zich niet zonder meer hadden neergelegd bij deze gebeurtenis. De slagerswinkel is de eerste van in totaal 13 woningen of gebouwen die tegen de vlakte gaan. De bewoners hadden eerder sloopbevelen gekregen die ze hebben genegeerd. Nu moeten ze ook nog de sloopkosten betalen. 

Het gebied al-Bustan (=de tuin, en imiddels door de autoriteiten omgedoopt tot ''Gan haMelekh, tuin van de koning) wordt in zijn geheel gevoegd bij het bijbelse pretpark annex park dat de kolonistenorganisatie Elad ooit door de Israelische overheid en de archeologisch dienst in handen werd gespeeld en dat inmidels veel bezoek trekt als ''Ir David'', Stad van David. De bewoners die er al tientallen jaren wonen hebben geen rechten, want aan het einde van de 19e en het begin van de 20ste eeuw behoorde dit gebied (voor een deel?) aan de toen nog kleine Jemenitische gemeenschap in wat toen nog gewoon Palestina was. Op grond van racistische wetgeving uit 1970 kon de grond echter door Israelische Joden worden teruggeclaimd (iets wat Palestijnen dus niet kunnen doen) en de kolonistenorganisatie Elad wist - met geld uit de VS - de oude rechten op te kopen. In totaal staan in al-Bustan zo'n 88 huizen op de tocht. Een aantal ervan is al gesloopt. Uiteindelijk worden 1.550 mensen (60% van hen kinderen) met uitzetting en dakloosheid bedreigd. Tot zover deze schaamteloze vertoning, die door het CIDI en Gert-Jan Segers van de ChristenUnie en Kees van der Staaij van de Staatkundig Gereformeerde Partij waarschijnlijk als een juridisch conflict zal worden afgedaan. Een vorm van Israelische coëxistentie zullen we  - à la Segers - maar zeggen. Wat ernstiger is, is dat de VS, de EU, de VN  en ook langzamerhand wat Arabische staten deze voortgezette etnische zuivering van Jeruzalem zullen negeren. Ze hebben immers allemaal zo'n ontzettend goede band met de joodse staat en die is zo belangrijk om een regeling te helpen vinden. 

Veiligheidspolitie Palestijnse Autoriteit vermoordt tegenstander Abbas

 

Nizar Banat (ill. Facebook)

Een van de meer uitgesproken critici van de Palestijnse Autoriteit en diens steeds minder populaire president Mahmoud Abbhas, Nizar Banat, is donderdagmorgen overleden kort nadat hij  's nachts door politie-eenheden van de Palestijnse Autoriteit van zijn bed was gelicht

Zijn familie in  de plaats Dura (provincie Hebron) vertelde dat de veiligheidseenheden op Israelische wijze om drie uur 's nacht de deur van zijn woning opbliezen, zijn slaapkamer binnendrongen en hem gas in zijn  gezicht spoten om hem vervolgens met ijzeren staven en houten knuppels af te ranselen. Hij was daarna  half of geheel bewusteloos, aldus zijn familie. De PA-troepen sleurden hem vervolgens mee, ontdeden hem van zijn kleren en gooiden hem in een auto. Later die ochtend gaf de gouverneur van de provincie Hebron, Jibreen al-Bakri, een verklaring uit dat Banats ''gezondheid was verslechterd tijdens zijn arrestatie, dat hij naar een ziekenhuis was gebracht waar de artsen hem hadden onderzocht en daarna hadden geconstateerd dat hij was overleden''.

Banat was een bekende criticus van Abbas en de PA. Zijn laatste aanval betrof de deal met Israel van  Pfizer Covid 19 vaccins, waarin de PA aanvankelijk had  toegestemd, maar schielijk weer werd afgezegd  nadat bekend was geworden dat het een ruil betrof van bijna verlopen vaccins tegen nieuwe, in september te leveren vaccins die naar Israel zou gaan en daar allerwegen heftige kritiek op was ontstaan. Banat had ook daarvoor al vaak kritiek geleverd op het gebrek aan politiek vernunft en daadkracht van de PA. Onder meer leverde hij kritiek op het het niet doorgaan van de verkiezingen die gepland stonden op 22 mei, maar die werden afgezegd met het argument dat Israel weigerde de inwoners van Oost-Jeruzalem mee te laten stemmen (iets waar Israel overigens volgens ''Oslo'' toe verplicht was). Banat was een kandidaat in die verkiezingen voor de Bevrijdings- en Waardigheidpartij. Hij was al meermalen  bedreigd, onder meer wegens zijn publicatie op Facebook. Zijn huis was een keer beschoten en de Veiligheidsdiensten hadden ook  gedreigd hem te zullen vermoorden, iets wat ze deze morgen dus daadwerkelijk hebben gedaan.

Israeli's schieten vierde Palestijn dood bij demonstraties tegen ''wilde'' nieuwe nederzetting

Ahmad Bani Shamsa 

Israelische militairen hebben bij de ''wilde'' nederzetting Evyatar ten zuiden van Nablus opnieuw een slachtoffer gemaakt. De 16-jarige Ahmad Zahi Bani Shamsa werd woensdag tijdens een demonstratie tegen het opzetten van de nederzetting in het hoofd getroffen. In Nablus werd hij in een ziekenhuis geopereerd. Donderdagochtend vroeg overleed hij. 
Ahmad was het al  vierde slachtoffer dat gevallen is onder de Palestijnen die tegen deze  nederzetting demonstreren, die (ook zelfs volgens de Israelische wetten) illegaal is. De nederzetting op de Jabal Sbeih is opgericht op het land van drie dorpen, Beita, Qabalan en Yatma. Zij bedreigt er hun olijventeelt, die een belangrijke bron van inkomsten is. Op 11 juni werd de 15-jarige Mohammed Hamayel er doodgeschoten, twee weken daarvoor diens familielid de 28-jarige Zakaria Hamayel, en daarvoor was ook al een slachtoffer gevallen volgens de Palestijnse Autoriteit. 

Evyatar (screenshot van YouTube video)
 De nederzetting is pas een paar weken oud (en deels opgezet met hulp van het leger) maar oogt nu al als een volledig dorp met eigen toegangsweg en andere voorzieningen. Minister Gantz van Defensie heeft aangekondigd dat de nederzetting - omdat er geen toestemming voor is verleend - moet worden afgebroken. Maar voorlopig is er nog niets dat daarop wijst. De dorpelingen maken zich ernstige zorgen. De vraag wat er met de nederzetting gaat gebeuren is een derde testcase voor hoe de nieuwe regering-Bennett zich gaat gedragen, naast andere zaken als hoe zij om zal gaan met de dreigende aanstaande huisuitzettingen in Sheikh Jarrah en Silwan (beide in Oost-Jeruzalem). De voortekenen zijn  niet gunstig. 

Israelisch surrealisme: settlers willen Palestijnen uitzetten uit huis dat toebehoorde aan familie van ex-advocaat-generaal

 
Sheikh Jarrah, het huis van de familie Rawi dat in 2009 werd 'ontruimd'.  (Foto Oren Ziv/+972)

Eén van de huizen in de wijk Sheikh Jarrah van Jeruzalem, waarin Palestijnen wonen die er waarschijnlijk uit zullen worden gezet door een organisatie van kolonisten, behoort helemaal niet aan deze organisatie. Als het aan Israeli's toebehoort is dat de familie van Michael ben Yair, nota bene een vroegere advocaat-generaal van de Israelische regering (onder de kabinetten  Yitzhak Rabin en Shimon Peres in de jaren '90). Ben Yair was al zo'n tien jaar geleden één van de demonstranten die verzet aantekenden tegen de uitzetting van mensen uit de wijk Sheikh Jarrah. Maar pas twee jaar geleden ontdekte hij dat het vroegere huis van zijn grootmoeder één van die huizen was. Hij zocht uit hoe het zat en ontdekte dat het, met voorbijgaan aan zijn familie, was toegewezen aan zaakwaarnemers van de kolonisten. Hij procedeert nu tegen hun organisatie met de bedoeling het huis op naam van zijn familie te kunnen terugkrijgen. Hij hoopt dat de Palestijnen er op die manier kunnen blijven wonen. 

Dit verhaal brengt de Israelische krant Haaretz vandaag. Het werpt - voor zover dat nog nodig was - een buitengewoon schril licht op de huidige juridische praktijken van de Israeli's als het erom gaat  wijken in Oost-Jeruzalem van hun Palestijnse inwoners te ontdoen. Sheikh Jarrah was een wijk van Oost-Jeruzalem waar tot 1948, toen Jordanië de wijk veroverde, joden woonden. Later kwamen er Palestijnen wonen, vluchtelingen uit wat intussen Israel was geworden. Soms in bestaande huizen, soms in nieuwe. Sinds 1970 kunnen die huizen via een speciale wet, de ''Wet op juridische en administratieve zaken'', die speciaal voor dit doel was aangenomen, worden teruggeclaimd. Dat terugclaimen gebeurt meestal niet door de vroegere bewoners of hun nazaten, die destijds andere huizen hebben gekregen en voor het verlies schadeloos zijn gesteld. Terugclaimen wordt meestal gedaan door organisaties van kolonisten, die de stad willen verjoodsen. Zij kopen daartoe de rechten van de vroegere joodse bewoners op en starten dan procedures om de Palestijnen eruit te gooien. Het is waarschijnlijk onnodig het  te vermelden, maar  alleen joden kunnen dit doen. Palestijnen die in 1948 zijn gevlucht, of zelfs maar even van huis zijn weggeweest, kunnen niets terugclaimen, ze kunnen zich nergens op beroepen. Via een speciale wet, de wet op ''de eigendom van afwezigen'' (Absentee property act) zijn hun bezittingen  ondergebracht bij een beheerder van de staat.

Israel doodt weer een jonge vrouw en bombardeert opnieuw in Gaza

De auto van de gedode Mai Afana. Op de voorgrond is een snelweg, alleen de rail erlangs is te zien. (Foto van Twitter) 

Updated. Israelische militairen hebben woensdag voor de tweede keer deze week een vrouw doodgeschoten. Ditmaal is het de 29-jarige Dr Mai Youssef Afana uit Abu Dis bij Jeruzalem. In het dorpje Hizma, vlak bij Ramallah, zou ze op een onwaarschijnlijk hobbelig weggetje op soldaten zijn ingereden. Volgens een lezing miste ze afslag naar Hizma en reed ze per ongeluk een militair weggetje in aanbouw in. Daarna zou ze, volgens de legervoorlichtingsdienst, hebben willen aanvallen met een mes. Ze werd ''geneutraliseerd'' zoals dat heet. Ze is dus dood. 

Mai Afaneh bereidde zich voor op een doctoraat in de psychologie. Ze was gespecialiseerd in gedragsproblemen en spraakmoeilijkheden en had een kliniek voor spraakstoornissen bij kinderen. Ze was ook moeder van een kind van vier. 

Vier dagen geleden trof de 27-jarige Ibtisam K'aabneh uit het Aqabat Jabr vluchtelingenkamp in de provincie Jericho op dezelfde manier hetzelfde lot. In geen van beide gevallen waren er andere getuigen dan het Israelische leger, dus we zullen het moeten doen met de lezing dat beide vrouwen ''terroristen'' waren,  hoe onzinnig dat ook klinkt. 

De terroriste dr Mai Afana

De manier waarop deze vrouwen de dood vonden geeft ongewild op symbolische wijze aan dat er bij de wisseling van een regering-Netanyahu naar een regering-Bennett in Israel niets wezenlijks verandert. Althans niets wezenlijks ten goede. Er zijn ongetwijfeld mensen die dat hadden gehoopt, ondanks het feit dat Bennett een tijdje Yesha heeft geleid, het orgaan waarin de nederzettingen op de Westoever zijn verenigd en dat hij tenminste een deel van de Westoever wil annexeren. Of  ondanks het feit dat hij er ooit prat op ging ''een heleboel Arabieren te hebben gedood'', iets waarmee volgens hem  ''niets mis zou zijn''.

Israel heeft nu een kabinet zonder Netanyahu, en voor het eerst zonder orthodoxie

 Bennett speechte voor de stemming in de Knesset. Hij werd voortdurend onderbroken door orthodoxe en ultra-rechtse Knessetleden. De fractie Religieus Zionisme werd de zaal uitgezet onder kreten dat Bennett 'stemmen had gestolen'.  

Het Israelische parlement, de Knessset, heeft zondag met de kleinst mogelijke meerderheid (60 stemmen van de 120, 59 tegen) een kabinet goedgekeurd zonder Netanyahu en zonder diens partij de Likud. Netanyahu deed de afgelopen week zijn best individuele parlementsleden zijn kant op te praten, maar dat is mislukt. Hij blijft voor het eerst in 12 jaar buiten de regering. Het betekent ook dat de ex-premier aan het einde is van het vinden van trucs om zijn veroordeling voor corruptie te ontgaan. Nog ongewoner is dat ook orthodoxe partijen als Verenigd Torah-Jodendom en Shas niet meedoen aan deze regering. Dat is voor het eerst sinds het uitroepen van de staat Israel in 1948. 

Het kabinet is verder een abnomaal brede coalitie van acht partijen van links tot uiterst rechts, plus een constructie waarin de Verenigde Arabische Lijst (Ra'am) het kabinet gedoogt. Ook dat laatste is een novum: het is voor het eerst dat een Arabische partij de regering steunt sinds Israel in 1948 werd gesticht. Het kabinet is dermate ''Kamerbreed'' dat het de vraag is hoe lang deze uitersten het met elkaar zullen uithouden en wat dit zal betekenen  voor de besluitvaardigheid. Premier is de eerste twee jaar Naftali Bennett (Yamina, 7 zetels), die door Yair Lapid (Yesh Atid, 17 zetels) met de toezegging dat hij als eerste het kabinet mocht leiden over de streep werd getrokken. Na twee jaar wisselen Bennett en Lapid elkaar af en neemt Lapid het  premierschap over.

 Sleutelposities worden ingenomen door Lapid op Buitenlandse Zaken, Benny Gantz (Blauw -Wit) op Defensie, Avigdor Liberman (Yisrael Beiteinu) op Financiën). Gideon Sa'ar (die uit de Likud wegliep, en nu Er is Hoop leidt) krijgt Justitie, Ayelet Shaked (Yamina) Binnenlandse Zaken) en Omer Bar-Lev (Arbeid) Veiligheid). Het interne Veiligheidskabinet, dat vaak zelfstandig beslissingen neemt, wordt gedomineerd door rechts. Yamina en Er is Hoop hebben er beide drie ministers in,  Arbeid heeft er twee, en Yesh Atid, Blauw-Wit en Meretz alledrie één. 

Israeli's doden een 27-jarige vrouw, het vijfde Palestijnse slachtoffer in een week

Ibtisam K'aabneh (Foto van Twitter) 

Israelische soldaten hebben zaterdag opnieuw iemand doodgeschoten, een vrouw ditmaal. Het was de 27-jarige Ibtisam Khaled K'aabneh uit het Aqabat Jabr vluchtelingenkamp in het governoraat Jericho. De vrouw kwam volgens de krant Haaretz bij het Qalandia-checkpoint (in het noorden van Jeruzalem) op de soldaten toerennen met een mes. Een bevel om te blijven staan werd door haar genegeerd. Daarop werd ze neergeschoten. Nadat de soldaten haar een tijdje hadden laten liggen was ze dood. 

Ibtisam K'aabneh was moeder van een kind. In 2015 werd ze een keer gearresteerd omdat ze een aanslag met een mes had willen plegen. Ze werd toen veroordeeld tot 1,5 jaar gevangenisstraf die ze heeft uitgezeten.   

K'aabneh was al het vijfde Palestijnse slachtoffer deze week van kogels van Israelische militairen. Vrijdag schoten soldaten de 15-jarige Mohammed Hamayel uit Beita dood bij een demonstratie tegen een  niet geautoriseerde nederzetting op grond van Beita.  Donderdagochtend heel vroeg werden twee officieren van de militaire inlichtendienst van de Palestijsne Autoriteit doodgeschoten door als Palestijnen verklede agenten van de Yamam-eenheid van de Israelische grenspolitie, die in Jenin, vlak bij het hoofdkwartier van de Inlichtendienst, bezig waren arrestaties uit te voeren  Bij de operatie, die niet van tevoren gemeld was (trouwens volgens de Akkoorden van Oslo ook helemaal niet door Israeli's in dit gebied had mogen worden uitgevoerd) werd ook een voormalige gevangene van de Islamitische Jihad doodgeschoten.

Israelische leger schiet weer tiener dood bij protest tegen ''wilde'' nederzetting

Mohammed Hamayel (Foto Wafa) 

 Israelische militairen hebben voor de tweede maal een Palestijn doodgeschoten bij protesten tegen het opzetten van een niet-gereguleerde nieuwe nederzetting in de buurt van Nablus. Het slachtoffer was de 15-jarige Mohammed Said Hamayel uit het dorp Beita bij Nablus.Tenminsrte zes andere Palestijnen raakten gewond. Twee weken geleden werd ook al een familielid van Mohammed Hamayel bij deze protesten gedood, de 28-jarige Zakaria Hamayel.

Deze demonstrstie worden elke vrijdag gehouden tegen het oprichten van de nederzetting Evyatar. Zonder vergunning of officieel besluit heeft een aantal kolonisten in mei een stuk land ingepikt van de plaatsen Beita, Qabalan en Yatma en daar caravans laten plaatsen. Dat gebeurde als reactie op een aanslag waarbij de kolonist Yehuda Guetta werd getroffen, Guetta overleed op 2 mei.  De nieuwe nederzetting is overigens niet naar hem genoemd, maar naar de kolonist Evyatar Borovsky uit de nederzetting Yitzhar, die in 2013 werd doodgestoken toen hij op vervoer stond te wachten. 

Minister Gantz van Defensie heeft intussen wel een bevel uitgevaardigd dat de illegale (ook voor Israelische begrippen dus illegale) nederzetting Evyatar weer wordt ontruimd,. maar daar is ook al weer een ruzie over uitgebroken tussen premier Netanyahu en Gantz. Netanyahu bekritiseerde het besluit om de nederzetting aan te pakken, en Gantz gaf daarop als commentaar dat nergens in een wet is vastgelegd dat illegale nederzettingen alleen met toestemming van de premier mogen worden afgebroken. Intussen is de nederzetting dus nog niet ontruimd en is het ook nog niet zeker dat het zal gebeuren. De bewoners van Beita en de andere dorpen maken zich grote zorgen. In het door de kolonisten ingepikte gebied staan de olijfbomen die een groot deel van hun inkomen vormen, zoniet hun enige bron van inkomen. 

Undercover Israeli's doden drie Palestijnen, twee van hen PA-militairen

 Leden van een Israelische undercover eenheid Yamam van de grenspolitie, hebben in de vroege ochtend van 10 juni in de plaats Jenin drie Palestijnen doodgeschoten. Twee van hen waren leden van de Palestijnse inlichhtingendienst van de PA-militairen. De derde was een oud-gevangene uit een Israelische gevangenis, een vierde werd zeer zwaar gewond.

De Yamam-eenheid, die in burgerkleding was en was verkleed als Palestijnen, werd kennelijk tijdens een operatie om oud-gevangenen opnieuw op te pakken verrast doordat leden van PA-inlichtingednienst die op een vlak daarbij gelegen bureau aanwezig waren  op het lawaai afkwamen. Zij openden het vuur en schoten de drie Palestijnen dood in een regen van kogels. Er circuleren op internet video's waarop te horen is dat tientallen schoten werden afgevuurd. 

 De gedode PA-mannen waren de 23-jarige luitenant Adham Yasser Tawfiq 'Aleiwy en de 33-jarige kapitein Taisir Mohammed Othman 'Ayassa. De derde dode was Jamil Mohammed al-'Amoury uit het vluchtelingenkamp bij Jenin. Hij en zijn zwaargewonde kameraad waren volgens de Israelische politie leden van de Islamitische Jihad. 

Het Palestijnse persbureau Wafa meldt dat in Jenin een dag lang zal worden gestaakt uit protest tegen het optreden van de Yamam-eenheid. 

De zoveelste hoax over Palestijnse schoolboeken

 

En ja, er is weer heisa over schoolboeken in Palestina. Ditmaal weer eens schoolboeken van UNRWA. Het CIDI, dat  al geruime tijd de stoet moraalridders aanvoert die elke kritiek op Israel onmiddellijk als antisemistisch betitelen, heeft al gesignaleerd dat de UNRWA-boeken ''vol staan met haat''. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken, die waarschijnlijk nog steeds volhoudt dat de VS ''even handed'' is in het Israelisch-Palestijnse conflict, riep al dat geld voor UNRWA afhankelijk is van de vraag of de schoolboekjes (opnieuw) zullen worden gekuist. En het opperhoofd van joods Nederland, Ronny Naftaniel (hij is de niet gekozen voorzitter van het overkoepelende Centraal Joods Overleg (CJO), citeerde minister Blinken met instemming, waarbij hij een citaat voegde van de Israelische ultra krant The Jerusalem Post.

Wat is er aan de hand? Een club ''IMPACT-se'' geheten heeft 27 schoolboeken tegen het licht gehouden. Daarbij werden 17 voorbeelden gevonden van zaken die volgens de principes van de organisatie (die ontleend zouden zijn aan UNesco en VN resoluties) getuigden van haat of opruiing, een gebrek aan respect of een gebrek aan de bedoeloing om ''peacemaking abilities'' op te bouwen.

Wat zeiden de 17 voorbeelden? We doen een greep.  Voorbeeld 11 laat een plaatje zien van een opa en zijn kleinzoon die een afbeelding bekijken van de Aqsa-moskee in Jeruzalem.  De vraag erbij luidt: ''Wat is de hoofdstad van Palestina? En: ''Wat is onze plicht ten opzichte van Palestina en Jeruzalem?'' Het is mogelijk dat IMPACT-se hier haat in ziet, maar - helaas voor de organisatie (en voor het CIDI, Blinken en Naftaniël) -  Oost-Jeruzalem is volgens het internationaal recht nu eenmaal - echt hoor - de hoofdstad van Palestina. 

Voorbeeld 6) dan  Een zinnetje: ''Palestijnen zijn niet bang de vijand tegemoet te treden''. Of  twee andere zinnetjes uit voorbeeld 7), een taalles: ''De bezetter bedrijft allerlei soort wreedheden.'' En: ''We zijn een bezet volk.'' Of voorbeeld 8): ''Jihad op de manier van God is de weg naar roem''. Tja, wat moet je hier nu van zeggen? Zou ''zionisten zijn niet bang hun vijanden tegemoet te treden'' wel hebben gemogen?" En moeten de Palestijnen maar vergeten dat ze een bezet volk zijn, en dat er wreedheden tegen hen worden bedreven? En weten ze bij IMPACT-se niet dat er een grote en een kleine jihad bestaan? De grote jihad is de jihad die je tegen jezelf voert om goed te blijven doen en het rechte pad te blijven bewandelen. De kleine jihad is - bijvoorbeeld - een jihad om iets te bevrijden. Maar  je best doen om geld in te zamelen voor een goed doel is ook al zo'n jihad. Zo kan de regering ook een jihad beginnen om de armoede te bestrijden. Bij IMPACT-se lijken dit soort dingen onbekend.

Voorbeeld 3) dan maar. Voorbeeldzinnetjes in taaloefeningen: ''De mujahid (strijder/nastrever van een doel) nam wraak.'' Of: ''de muqawam (verzetsstrijder) overwon''. Of voorbeeld 5).....een sura van de Quran waarin wordt gezegd dat ongelovigen op een dag in het hellevuur zullen worden geworpen, ze zullen proberen te vluchten maar zullen gegrepen worden bij hun enkels en met gloeiend koper worden overgoten. Nogal eng. Maar spreekt hieruit haat? IMPACT-se vindt blijkbaar van wel.  

In voorbeeld 15) wordt leerlingen gevraagd een dorp of stadje te noemen dat (in 1948) door de Israelische bezetting is verwoest. In voorbeeld 13) wordt verteld over van een man die in 1948 zijn dorp moest verlaten. ''Wat dwong de schrijver zijn dorp te verlaten?"is de vraag aan de leerlingen. In hetzelfde voorbeeld wordt ''Het recht op terugkeer'' een mensenrecht genoemd. IMPACT-se vindt dat duidelijk fout, ook al is het recht op terugkeer van oorlogsslachtoffers (ook in vergelijkbare andere gevallen) door de VN als zodanig erkend. En tenslotte voorbeeld 16) waarbij twee beroemd citadellen in Palestina worden genoemd: de Qal'at Murad (Jeruzalem Citadel) bij Bethlehem/al-Khadr en Shefa 'Amru in Tiberias. Die laatste plaats is inderdaad (zoals IMPACT-se opmerkt) nu Israel. Maar het is nog steeds één van de klassieke citadellen van Palestina. 

Palestina: geen verkiezingen dus politieke verlamming duurt voort

 Dit stuk schreef ik in mei voor De Brug, het tegenwoordig alleen nog digitaal verschijnende blad van SIVMO (Steuncomité Israelische Vredesgroepen en Mensenrechtenorganisaties) 

In februari was er het verrassende nieuws dat Fatah en Hamas (en alle andere Palestijnse fracties) het na gesprekken in Cairo eindelijk eens waren geworden over het houden van algemene verkiezingen. Het zouden de eerste verkiezingen zijn geworden sinds 15 jaar. Eind april werd echter alweer bekendgemaakt dat ze voor onbepaalde tijd zijn uitgesteld. Wiens schuld was dat? En hoe belangrijk was het dat ze niet doorgingen?

Door Maarten Jan Hijmans

Om met de laatste vraag te beginnen: het uitstel (waarschijnlijk zelfs afstel) is uitermate belangrijk. De laatste verkiezingen waren in 2006. Zoals bekend werden die gewonnen door Hamas. Er werd een 'nationale regering' gevormd op basis van de uitslag die bestond uit ministers van zowel Hamas als al-Fatah. Israel weigerde echter die regering te erkennen en ermee te werken. Het werd daarbij gesteund door de Verenigde Staten en ook de Europese Unie - Hamas had immers Israel niet erkend en was een ''terroristische'' organisatie.

De gevolgen waren niet mis. Fatah vormde alsnog een eigen regering die niet op de resultaten van de verkiezingen was gebaseerd. Het gekozen parlement kwam een paar keer bijeen en daarna nooit meer omdat Israel dat onmogelijk maakte. Met regelmaat werden parlementariërs van Hamas voor maanden en ook jaren in ''administratieve hechtenis'' genomen (administratieve hechtenis is een vorm van gevangenisstraf zonder dat daar een proces aan te pas komt).

Vervolgens werd in 2007 in Gaza een couppoging uitgevoerd door de voormalige veiligheidschef van al-Fatah in Gaza, Mohammed Dahlan. Hij kreeg daarbij steun van Israel en de VS. De poging om Hamas te wippen mislukte, waarna Hamas in Gaza de macht naar zich toetrok en Fatah het nakijken had. De volgende stap was dat Israel de blokkade begon van de Strook, die nu dus 14 jaar oud is.

Hamas en Fatah groeiden na deze gebeurtenissen verder uit elkaar. Israel voerde een politiek uit waarbij de talloze banden van vroeger tussen Gaza en de Westoever zoveel mogelijk onmogelijk werden gemaakt en werden doorgesneden. Het werden het steeds meer verschillende entiteiten. Tot tevredenheid van Israel, dat al tientallen jaren de Palestijnen graag uit elkaar speelt.

Op de Westoever voerde president Mahmoud Abbas intussen een politiek, waarbij de Palestijnse Autoriteit langzamerhand in de plaats kwam van de voormalige, internationaal opererende PLO. Eén van die manieren was het houden van verkiezingen van Fatah in 2009, waaraan alleen mensen van Fatah in de bezette gebieden konden deelnemen. Onderwijl omringde hij zich meer en meer met trouwe volgelingen van het B-garnituur, zodat de groep aan de leiding steeds meer de ''kliek rond Abbas'' werd. Ook kwam er meer en meer het accent te liggen op de veiligheidscoördinatie met Israel, waarbij met de bezettingsautoriteiten wordt samengewerkt om vormen van nationalistisch Palestijnse verzet bij voorbaat de kop in te drukken en mensen preventief op te pakken.

Het netto resultaat was een verdere verkalking van het Palestijnse verzet. De twee partijen, Fatah en Hamas ondernamen intussen wel pogingen om daaraan iets te doen en weer nader tot elkaar te komen. Er werden meerdere gesprekken gevoerd, gewoonlijk in Cairo en via Egyptische bemiddeling. Er werden ook meerdere afspraken gemaakt. In 2011 was er een akkoord over eenwording dat niet van de grond kwam. In 2014 werd een nieuwe eenheidsregerering (van technocraten) gevormd waar Israel (en de VS) mordicus tegen waren. De uitvoering ging gepaard met de oorlog van dat jaar in Gaza en stagneerde eveneens in (onder meer financiële) tegenstellingen tussen de twee partijen. In 2017 werden nieuwe besprekingen geopend, in 2018 kwam er een principe-akkoord over verkiezingen. En dit jaar in februari werden dan eindelijk de plannen concreet. De twee kemphanen – ook alle andere Palestijnse fracties waren daarbij overigens van de partij partij - besloten hun geschillen opzij te zetten tot na de verkiezingen en startten met het organiseren van parlementsverkiezingen op 22 mei, presidentverkiezingen in juli en nieuwe verkiezingen voor het parlement van de PLO, de Palestijnse Nationale Raad (PNC), in augustus.

Israel maakte al ruim voor 1967 plannen voor het bestuur van de bezette gebieden

Opperbevelhebber Yitzhak Rabin (r), minister van Defensie Moshe Dayan (m) en de bevelhebber in de regio Jeruzalem Uzi Narkis (l) lopen na de oorlog van 1967 de veroverde Oude Stad van Jeruzalem binnen. 

Israel heeft altijd volgehouden dat de Juni-oorlog van 1967 waarin Israel de Westoever en de Golan-hoogvlakte veroverde, een oorlog was waarbij Israel door drie landen was aangevallen, namelijk Egypte, Jordanië en Syrië. De oorlog begon nadat de Egyptische president Gamal 'Abdel-Nasser de Verenigde Naties vroeg hun troepen, die aan de Straat van Tiran bij de Rode Zee waren gelegerd, terug te trekken,wat de VN inderdaad deed. Israel vatte dat op als een casus belli. 

In de loop der jaren zijn  daar de nodige kanttekeningen bij geplaatst die uiteindelijk aangaven dat Israel de oorlog welbewust moet hebben uitgelokt. Eén element was de Israelische aanvalsstrategie. Daarbij vlogen de Israelische vliegtuigen op weg naar Cairo onder de Egyptische radar door om omhoog te komen precies op het punt waar ze, na te zijn  waargenomen, nog tijd genoeg gaven aan de Egyptische piloten om naar hun vliegtuigen te rennen en de motoren te starten. Die Egyptische vliegtuigen konden op deze manier door de Israelische hittezoekende raketten worden geraakt, terwijl ze nog op de grond stonden. Deze aanpak, die in één klap vrijwel de gehele Egyptische luchtmacht uitschakelde, gaf aan dat van een wat langduriger planning sprake was geweest. 

Een andere aanwijzing was dat de spanning was begonnen nadat de Israeli's waren begonnen om met gepantserde voertuigen de gedemilitariseerde gronden tussen de wapenstuilstandgrenzen van Israel en Syrië om te ploegen. Syrië beschoot daarop zoals te verwachten was de Israeli's, wat tot Israelische tegenaanvallen leidde. Egypte had een verdedigingspact met de Syriërs. Dat leidde dus tot Egyptische stappen. De 'omploegprovocaties' waren al met al een welbewuste Israelische actie geweest om de Egyptenaren uit hun tent te lokken.

Ondanks deze aanwijzingen, die al in de jaren zeventig naar buiten kwamen en inmiddels op veel plaatsen zijn geciteerd (lees bijvoorbeeld Avi Shlaim's ''The Iron Wall'') hield iemand als oud-minister van Defensie Moshe Dayan na de oorlog vol dat ''de oorlog zich had ontwikkeld en tot fronten had geleid die door niemand, ook niet door mij, waren gepland''. Dezelfde Dayan zei ook later dat de aanval op de Golan, die pas kwam nadat op de andere fronten overwinningen waren geboekt, ''in feite helemaal niet nodig was geweest''. Maar inmiddels is uit onderzoek van de archieven van het Israelische leger gebleken dat er nog meer redenen zijn om aan dit soort uitlatingen te twijfelen.

Leger archieven

Uit recent onderzoek blijkt namelijk dat al in het begin  van de jaren zestig plannen waren opgesteld om militaire regimes te vestigen in gebieden die tijdens oorlogen, in Israelische handen zouden kunnen vallen. Bij deze gebieden werd gedacht aan de Westoever, de Gaza-srook en de de Sinai-woestijn, de Golan-hoogvakte, en aan Zuid-Libanon tot aan de Litani-rivier, zo meldt de onderzoeker Adam Raz in de krant Haaretz. Raz voegt er overigens aan toe dat het bij het bekend worden van de nieuwe feiten slechts gaat om kleine gedeeltes van de Leger-archieven. Het overgrote deel blijft nog steeds geheim. 

Bij de eerste plannen in 1961 werd uitgegaan van de ervaringen van het militaire bestuur over de Palestijnse inwoners van het Israel van 1948 (van ''binnen de groene lijn'') dat tot 1966 is gehandhaafd. De reden om een studie te maken van het bestuur van veroverde gebieden, was dat Israel in 1956 tijdens de zogenoemde ''Sinai-campagne'' waarbij de Sinai op Egypt was veroverd, die verovering onder druk van de Amerikaanse president Eisenhower heel snel weer had moeten opgeven. Dat wilde Israel in de toekomst voorkomen. Het ging erom om snel een militaire structuur op te zetten die een meer blijvend karakter zou hebben, met als mogelijke consequentie dat de bezetting langer zou kunnen duren en misschien permanent zou kunnen worden.     

 In 1963 werden de plannen herzien door een tak van de Generale Staf (die later de ''Operationele Afdeling'' zou gaan heten) die in die tijd werd geleid door generaal (en later premier) Yitzhak Rabin. Onder meer werd een op grote schaal verspreide militaire richtlijn opgemaakt voor de organisatie van militaire besturen in de ''verwachte uitbreidingsgebieden'' (''expected territories of expansion''). Deze richtlijn werd opgesteld nadat leden van de staf van het militaire bestuur dat op dat moment nog het bestuur voerde over  de Palestijnen binnen Israel zelf, aanmerkingen hadden gemaakt dat de organisatie van het bestuur in de ''gebieden'' te haastig was opgesteld en niet tegemoet kwam aan alle te stellen eisen. Het blijkt dat in die jaren binnen het Israelische leger niemand zich zorgen maakte dat Israel niet alle omringende vijandelijke staten militair de baas zou kunnen zijn, maar dat de zorgen vooral naar de voorbereiding en training van toekomstige militare bestuurders uitgingem.    

In 1967 nadat de oorlog was afgelopen werd op de Westoever en In Gaza een militair bestuur ingesteld dat de naam kreeg ''Afdeling militair bestuur en territoriale veiligheid''. Moshe Dayan, de toenmalige minister van Defensie en eerste ''baas'' over de gebieden doorkruiste toen nog enige tijd het beleid door de benoeming van ex-militaire bevelvoerders van binnen Israel tegen te houden en de eerste tijd een bestuur door te voeren dat de naam ''verlicht'' kreeg. Dat verlichte karakter was echter van niet al te lange duur. Tegenwoordig heet het militarre bestuur COGAT, Coördinator van de Regeringsactiviteiten in de Gebieden.

Dodental Israelische aanval op Gaza nu op 260

 Het dodental van de Israelische aanval op Gaza loopt nog steeds op. Op  1 juni werd het lichaam van een strijder van Hamas, Walid Shamali (Abu Bilal), gevonden onder het puin van de wijk Shu'ajiyyeh in Gaza-stad. Op 2 juni overleed de 24-jarige Yahya Bassem al-Ajla aan de wonden die hij tijdens de bombardementen opliep. En op dezelfde dag overleed Diana Abu 'Ouf alYaziji aan de wonden die zij opliep toen haar huis op 15 mei in de nette wijk al-Rimal in Gaza-stad werd gebombardeerd. Bij dat bombardement kwamen 37 mensen om, onder wie haar twee dochters, Rawan en Shiama.

Fadi Wahsha

Behalve dat gewonden overlijden in ziekenhuizen worden bij het puinruimen in Gaza ook nog steeds lijken gevonden. Het aantal doden, dat aanvankelijk op 243 stond, is nu opgelopen tot 260. Onder hen waren 67 kinderen, 40 vrouwen en 16 ouden van dagen. 

Ook op de Westoever viel weer een nieuwe dode. Op 2 juni overleed de 34-jarige Fadi Sadiq Mousa Wahsha uit el-Bireh. Hij werd op 15 mei in zijn hoofd geschopten bij een protest tegen de bombardementen op Gaza. Fadi werd een aantal jaren geleden ook gewond bij een arresttaie. In totaal heeft hij acht jaar van zijn leven ibn Israelische gevangenissen doorgebracht. Zij neef werd tijdens een van die periodes in de bak doodgeschoten door Israelische militairen. Het aantal doden dat op Westoever viel in mei komt daarmee op minstens 26.

Onwaarschijnlijk veelkleurige Israelische regering gaat het zonder Netanyahu proberen

Lapid en Bennett (Foto Ma'an News)

Israel heeft een nieuw kabinet. Als het tenminste binnenkort door de Knesset, het parlement, zal worden goedgekeurd.  Dat is voordat het zover is nog niet helemaal zeker, want het heeft slechts de steun van 61 van de 120 parlementsleden.

Het is dan ook een totaal onwaarschijnlijke coalitie van alle partijen die een keer een einde wilden maken aan de alleenheerschappij van Benjamin Netanyahu als langszittende Israelische premier ooit. Het bestaat uit een samengaan van de meest onwaarschijnlijk denkbare combinatie van uiterst rechts tot het meest links in de Israelische politiek. En dat - ook nog - voor het eerst gedoogd door de Palestijnse islamistische splinterpartij Verenigde Arabische Lijst (Ta'am in het Hebreeuws, 4 zetels) van Mahmoud Abbas. Abbas heeft daarvoor van de samensteller van de coalitie, Yair Lapid, een aantal concessies bedongen, onder meer betreffende de ''niet erkende'' Bedoeïenengemeenten in de Naqab (Negev), waarvan nog moet worden afgewacht of ze ook daadwerkelijk gaan worden ingewilligd.

Een aantal afspraken maakten deze coalitie mogelijk. Eén daarvan was dat Lapid (Yesh Atid, 17 zetels) Naftali Bennet van de ultra-rechtse Yamina-partij (7 zetels) beloofd heeft dat hij de eerste twee jaar premier zal zijn en Lapid daarna de laatste twee zittingsjaren van het kabinet. Dat trok Yamina over de streep. Lapid wordt de eerste twee jaren zelf  minister van Buitenlandse Zaken. Andere rotatieafspraken zijn dat Gideon Sa'ar (Nieuwe Hoop) de eerste twee jaar minister van Justitie zal zijn. Daarna staat hij zijn  plaats af aan Ayalet Shaked van Yamina. Dezelfde Shaked heeft ook een ingewikkelde andere rotatie-overeenkomst net Merav Michaeli, de leider van de ietwat linkse Arbeidspartij, waarbij ze elkaar zullen afwisselen als lid van de commissie die de nieuwe rechterlijke benoemingen voordraagt. Het ministerie van Defensie blijft in handen van Benny Gantz van Kahol-Lawan (Blauw-Wit). Financiën gaat naar Avigdor Lieberman van Yisrael Beiteinu. De belangrijkste portefeuilles zijn daarmee in handen van de rechtse en centrum-rechtse partijen. Het linkse Meretz wordt afgescheept met portfeuilles als Milieu, of Gezondheid. Meirav Michaeli (Arbeid) wordt  minister van Transport en  Arbeid krijgt uiteindelijk ook nog Publieke Veiligheid.

 Zo wordt, na vier verkiezingen in twee jaar die geen enkele vernieuwing brachten, Netanyahu, die langzamerhand ongeveer het hele politieke spectrum tegen zich in het harnas had gejaagd, na 12 jaar dan toch nog gewipt als premier. Netanyahu noemde de samenstelling van het kabinet ''de fraude van de eeuw''.  Het is ook nog maar de vraag hoe lang het zal standhouden als het eenmaal door de barrière van de parlementaire goedkeuring is gekomen. 

Wat intussen ook ontbreekt in de veelkleurige coalitie zijn de orthodoxe partijen. Lapid heeft gezegd dat hij hoop koestert dat ze later alsnog aan de regering gaan deelnemen. Erg onwaarschijnlijk is dat niet. De orthodoxe partijen zijn sterk afhankelijk van staatsssteun voor diverse ambten en leerinstellingen. Zonder dat kunnen ze niet functioneren. 

 Wat het te verwachten beleid zal zijn van deze regenboogcoalitie is nog niet duidelijk. Waarschijnlijk is dat in ieder geval zal worden afgezien van annexaties van bezet gebied, waarvan Bennett en zijn partij (en niet alleen zij) grote voorstanders zijn. Dat zou een scheuring kunnen veroorzaken. Maar ook op veel andere terreinen lijkt de coalitie gedoemd tot vooral pappen en nathouden wil zij niet onmiddellijk ontploffen.  

Israelische parlement kiest kleurloze Herzog tot president

 Het Israelische parlement heeft Yitzhak ''Bougie'' Herzog tot de nieuwe president van Israel gekozen. Herzog kreeg woensdagmorgen 87 stemmen. Zijn tegenkandidate was de in Casablance geboren Miryam Peretz, een koloniste, docente en schoolhoofd. Zij kreeg 27 stemmen. Peretz kreeg nationale bekendheid (en de Israel Prize) door de wijze waarop zij haar verlies droeg: in '98 in Libanon werd haar oudste zoon gedood in een hinderlaag en in 2010 verloor zij haar tweede zoon in Gaza. Herzog volgt de huidige president Rivlin op in juli. 

Hezog is een telg van wat de ''Israelische zionistische aristocratie'' mag heten, waartoe ook onder meer Abba Eban, Moshe Dayan, en Ezer Weizmann behoorden. Zijn vader Chaim Herzog was generaal en eveneens een van de Israels presidenten, zijn grootvader Rabbijn Yithak Halevi Herzog was eerst opperrrabbijn van Ierland en later Ashkenazische opperrabbijn van Israel.  

 Herzog kreeg zijn  bijnaam Bougie van zijn Franssprekende. Egyptische moeder die hem als klein jongetje mooi als een pop (buba in het Hebreeuws) vond en die bijnaam ''verfranste''. De naam is sindsdien aan hem blijven kleven. Herzog is eerder advocaat en kabinetssecretaris van Ehud Barak geweest. Daarna was hij Knessetlid en minister in kabinetten met Ariel Sharon en Ehud Olmert. Hij was ook voorzitter van de 'linkse' Arbeid-partij en voorzitter van de Jewish Agency. Hij staat bekend als intelligent, maar onuitgesproken. Er zijn van hem geen opmerkelijke standpunten of  uitspraken bekend. Gewoonlijk kiest hij middenposities. Het presidentschap is in Israel een ceremoniële functie zonder al teveel inhoud. Misschien is Herzog daarom wel de ideale president.