Wilders kijkt verlekkerd naar Zwitsers racisme

De Zwitsers hebben dus met ruime meerderheid (57,5% ) tegen de bouw van nieuwe minaretten gestemd. De uitslag betekent dat er behalve de vier minaretten die Zwitserland nu al heeft (zie één daarvan, een Turkse in het plaatsje Wanger op de onderste foto), geen nieuwe meer zullen bijkomen. Het referendum, dat was georganiseerd door de ultrarechtse Schweitzerische Volkspartij (SVP). Volgens de partij was de stemming niet tegen de moslims bedoeld (Zwitserland heeft er 400.000, meest Turken en vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië), maar tegen de minaret als politiek symbool van de poging van de islam om te overheersen en de sharia op te leggen.

Dat is natuurlijk totale flauwe kul, geen mens die dat gelooft. Minaretten zijn nu eenmaal sinds mensenheugenis niets anders dan de toren van een moskee, zoals een klokkentoren dat is van een kerk. Het is dus puur een kwestie van islamofobie en racisme. Zwitsers waren daar altijd al goed in (met uitzondering misschien van de westelijke, franstalige kantons als Vaud en Genève die zich ook nu nipt van hun goede kant lieten zien). Vanzelfsprekend heeft onze eigen huis-tuin-en-keuken-racist Geert Wilders zich onmiddellijk achter het succes van de Zwitserse SVP geschaard. Op zijn website zie ik dat hij de regering zal vragen hier ook zo'n pracht-referendum te houden. Maar Wilders, die zo filosemiet is dat hij achter de meest ultra-rechtse nationalistische en racistische Israëli's aanloopt (Lieberman bijvoorbeeld), zou toch eens moeten weten in wat voor goed gezelschap hij zich nu bevindt. Ik raad hem aan het rapport van de Bergier-commissie uit 1999 eens te lezen, waarin wordt beschreven hoe Zwiterland al in 1938 - zonder enige noodzaak - Hitlers goede voorbeeld ging volgen om de Joden met een stempel in hun paspoort van anderen te onderscheiden, en hoe Zwitserland met zijn politiek om vanaf 1940 Joodse vluchtelingen bij de grens de toegang te weigeren,  24.000 Joden de dood in heeft gestuurd. Althans volgens dit rapport. Waarschijnlijk waren het er meer.  

Het is eigenlijk het meest interessant om te kijken hoe iedereen op dit Zwitserse nieuws reageert. Le Monde geeft boze reacties van Ali Gomaa, de moefti van Egypte, en van de grootste moslimorganisatie van Indonesië, de Nahdalatul Ulema, ongetwijfeld is dat met nog veel meer boze reacties uit te breiden. Professor Juan Cole illustreert de Zwitserse domheid door op zijn blog weer te geven dt d islam in Zwisterland misschien wel erg nieuws is, maar in Europa al eeuwen geleden voet aan land zette. Hij geeft een citaat uit de middeleeuwen waarin beschreven wordt wat een voorbeeld van tolerantie een stad als Cordoba toen was en hoe bloeiend met - toen al - zijn straatverlichting en honderden badhuizen. Ook geeft hij aan dat er in moslimlanden volop kerken zijn (met kruistekens en al, al moet ik daarbij aantekenen dat in een land als Egypte toch wel restricties op de bouw van kerken bestaan).

Ik zelf moest denken aan een van mijn eerste schrijfsels als journalist, Bij de (her)inwijding van de Portugese esnoga in Den Haag als synagoge van de Liberaal Joodse gemeente dook in in de geschiedenis en kwam ik bij het verlenen van de toestemming voor de bouw een alinea tegen waarin stond dat de nieuwe jodenkerk geen klokkentoren mocht hebben. Blijkbaar was men toen (bijna vier eeuwen geleden) bang dat de Joden de bestaande kerken concurrentie zouden gaan aandoen. Onnodig te zeggen dat de Portugese Joden van die dagen geen grote moeite hadden met deze restrictie. Met klokkentoren zou hun esnoga toch echt de eerste en enige synagoge ter wereld zijn geweest met zo'n ding. Wel curieus dat de Zwitsers nu dus 400 later hetzelfde willen van de moslims. Ik had altijd begrepen dat wij in Nederland 50 jaar achterliepen. Was het niet Heine die zei: Als de wereld vergaat ga ik naar Holland?  

Eén van de meest saillante reacties trof ik aan bij het blog Promised Land van Noam Sheizaf. Hij zegt dat rechtse Israëli's de stemming in Zwitserland wellicht zullen zien als een hoopvol teken te meer dat zij niet alleen staat in hun strijd tegen de Palestijnen, die zij zien als onderdeel van een strijd tegen de moslims en van een 'clash of civilizations',  Maar, zegt Sheizaf:
The historical irony, of course, is that our allies in this cultural war are the same political forces – if not the same people – that used to persecute our grandparents just a few decades ago. Since there aren’t that many Jews today in Europe, the xenophobes of the Old World decided to pick the Blacks and the Muslims as their current enemies, much to the joy of the Israeli Right.
De bondgenoten in deze strijd zijn dezelfde politie krachten die onze (Joodse) grootvaders plachten te vervolgen, als het al niet om dezelfde mensen gaat. En omdat er nog maar weinig Joden in Europa zijn - en ik zou eraan toevoegen: sinds de Joden als holocaust-slachtoffers een soort van heiligverklaring hebben ondergaan - richtten de xenofoben van de Oude Wereld zich op zwarten en moslims als hun huidige vijanden.
Dat kan Wilders wat mij betreft in z'n zak steken. 

Tunesische journalist krijgt zes maanden in politiek gekleurd proces

Een Tunesische rechtbank heeft donderdag de 49-jarige journalist Taoufik Ben Brik tot zes maanden gevangenisstraf veroordeeld. Hij was ervan beschuldigd op straat een vrouw te hebben  aangevallen. De aanklacht luidde gebruik van geweld, vernieling van eigendom, het ingaan tegen de publieke moraal en belediging. De werkelijk reden voor zijn veroordeling was echter waarschijnlijk dat hij zich kritisch heeft uitgelaten over de herverkiezing van president Zein al-Abidin Ben Ali. Ben Brik is een bekende criticus van het regime. Hij schreef onder meer in de jaren negentig een boek 'Une si douce dictature, Chroniques Tunisiennes'.
Malcolm Smart, directeur Midden-Oosten en Noord-Afrika van Amnesty International, noemde de aanklachten 'voorgekookt'. Ben Brik was volgens hem een politieke gevangene. Hij zou niet vervolgd hebben moeten worden en al helemaal niet veroordeeld,' aldus Smart, die ook kritiek uitte op het feit dat de verdediging tijdens het proces onvoldoende tijd had gekregen. Ben Brik, die ziekelijk is, was zelf niet bij de behandeling aanwezig. Hij heeft tien dagen om in beroep te gaan.

Dubai remt vrije val met uitstel van betaling, beurskoersen zakken

Dubai heeft de financiële wereld behoorlijk geschokt door uitstel van betaling te regelen voor zijn belangrijkste investeringsmaatschappij, Dubai World. Dubai World heeft schulden uitstaan van ongeveer 59 miljard dollar, dat is ongeveer tweederde van de totale schuld van 80 miljard dollar van  het megalomane rijkje-met-de-dure-skyline van de familie Maktoum. Dubai World is ook de moedermaatschappij van Nakheel, de maatschappij die het kunstmatige eiland in de vorm van een palmboom heeft laten aanleggen voor de kust. Nakheel had op 14 december een schuld van 3,5 miljard moeten aflossen en op 1 mei nog eens bijan een miljard. Aangekondigd is nu dat die betalingen moeten wachten tot mei.
Het emiraatje deed de aankondiging vlak voor Thansgiving Day in de VS en Eid al-Adha in de moslim-wereld en zei dat nadere uitleg pas na dit laatste feest zal volgen. Een en ander zorgde voor verwarring op de beurzen en financiële markten. De Europese FTSE, graadmeter voor de Europese beurzen, ging 3,2% naar beneden - de AEX maakte een vergelijkbare val. Duitse 10-jaar staatsleningen, een erkend Europees ijkpunt voor obligaties, zakten 3,16%. De aandelen van financiële instellingen daalden over de hele linie met 5,3%. Voor Barclay's bank was dat zelfs 8%. De verzekeringspremies voor het herverzekeren van de schulden van Dubai stegen naar ongekende hoogten. Duidelijk is dat algemeen wordt gevreesd dat Dubai's expansie van de afgelopen jaren door de kredietcrisis en zijn gevolgen nu definitief een zeepbel zal blijken te zijn die op barsten staat.

Tientallen doden door regens in de Hejaz, hajj bijna onmogelijk

Ongewoon hevige regens hebben een zware tol geëist in de Hejaz in Saudi-Arabië. In de stad Jeddah viel in korte tijd meer dan zeven centimeter. Donderdag waren 77 doden geborgen, gevreesd werd dat het aantal nog zou stijgen. De meeste doden vielen door overstromingen, verkeersongelukken  en het instorten van een aantal bruggen. Ook huizen werden getroffen, en er werd een oproep gedaan onderdak te verzorgen voor dakloze families. Veel pelgrims die aan de hajj wilden beginnen, strandden in Jeddah, doordat de hoofdweg Jeddah -Mekka onbegaanbaar was geworden (kleine foto). Het gebied ten oosten van de weg behoorde tot de zwaarst getroffen gedeelten.
De ondersecretaris van de gemeente Jeddah zei dat de gemeente dringend 3 miljard Saudi rial nodig heeft om een afwateringsysteem af te bouwen. Tot nu toe is door gebrek aan geld slechts 30% van de bestaande plannen uitgevoerd. Het feit dat er geen adequate riolering is om de jaarlijkse herfstregens te verwerken is de reden van de overstromingen, aldus de secretaris.

De regen zorgde voor enorme overlast voor de 1,6 miljoen pelgrims die naar Saudi-Arabië zijn gekomen om de hajj te volbrengen. Diegenen die Mekka hadden kunnen bereiken begonnen in de stromende regen dapper aan hun zeven omgangen rond de Ka'aba. Maar gevreesd werd dat zij de nodige problemen zouden ondervinden als zij bij de gebruikelijke wandeling naar de berg Arafat de nacht in tenten zouden moeten doorbrengen in de Mina-vallei. 

Eid Mubarak

De ontbrekende straat in het lobby-circuit

Voor De Brug, uitgave SIVMO, december 2009

Het kan haast niemand ontgaan zijn, de VS hebben er sinds enige tijd een lobby-organisatie bij: J Street. Met als motto 'pro Israel, pro peace'. De organisatie wil een tegenwicht bieden tegen de bestaande Joodse lobby-organisaties en hun steun door dik en dun voor de Israëlische politiek. In oktober hield J Street zijn eerste conventie in Washington. Als we afgaan op de verbeten commentaren in de rechtse Amerikaans Joodse en Israëlische pers, dan is J Street een belangrijke nieuwkomer.

Maarten Jan Hijmans

De naam is natuurlijk een vondst. J staat natuurlijk voor Jew, maar ook nog voor iets anders. Er is namelijk iets raars aan de hand met het stratenplan van Washington. Er is een H-straat en een I-straat, maar dan springt het over naar K, toevallig ook nog de straat waarop veel Amerikaanse lobbyorganisaties hun zetel hebben. J Street is dus niet alleen een Joodse lobby, maar ook de tot dusver ontbrekende straat in het lobby-circuit, de alternatieve Joodse lobby.

En dat is precies wat J Street wil zijn. Lobby'en is in de VS, anders dan bij ons, geen vies woord. Er is een machtige National Rifle Association die zorgt dat er nooit een ban komt op het bezit van vuurwapens ook al blijft dat veel mensenlevens kosten. Er is een oppermachtige lobby van pensionado's; er zijn talloze lobby's van industrieën en belangengroepen, en er zijn lobby's op het gebied van buitenlandse politiek. Van die laatste is AIPAC (American Israel Public Action Committee), de Joodse lobby, veruit de machtigste. Met verwante organisaties als de Anti Defamation League (ADL) en de Zionist Organization of America (ZOA) – zorgt AIPAC er al decennia voor dat er nooit een te groot gat gaat gapen tussen wat politiek Washington denkt en wat de Israëlische regering besluit. Dat gebeurt door middel van het verdelen van gelden, en door het bewerken van de publieke opinie. Een van de laatste wapenfeiten op dit gebied was, dat zodra Barack Obama de eis had geformuleerd dat Israel een 'freeze' op het bouwen in bezet gebied zou afkondigen, AIPAC in no time 70 leden van het Congres had gemobiliseerd om zich tegen die eis te keren.

J Street is van de andere kant. De organisatie werd begin 2008 opgericht door onder meer Jeremy Ben Ami (foto), een voormalige adviseur van president Clinton op het gebied van binnenlandse politiek, en Daniël Levy, een voormalige adviseur van Israëlische kabinetten en één van de opstellers van het zogenoemde 'Genève-initiatief' samen met leden van de PLO. Eigenlijk is de organisatie half en half mee komen aandrijven op de golven van Obama's 'Yes, we can' enthousiasme. JStreet wil de greep van de traditionele lobby op Amerika's politiek doorbreken en zorgen dat de VS meer initiatieven neemt op weg naar een oplossing. De organisatie denkt te kunnen profiteren van het feit dat traditioneel een grote meerderheid van de Amerikaanse Joden altijd Democratisch heeft gestemd. Zij putte moed uit opiniepeilingen in de zomer van 2008, waaruit bleek dat een meerderheid van de Joodse Amerikanen (60-40%) tegen de Israëlische nederzettingenpolitiek is gekant en dat tevens een meerderheid ervoor is dat de VS een leidende rol op zich neemt bij het vredesproces in het Midden-Oosten.

Zoals Levy zei tegen de Britse Guardian, één van de redenen voor het feit dat JStreet in het eerste jaar van zijn bestaan al zo'n 100.000 tot 110.000 aanhangers heeft weten te vergaren, is gelegen in het feit dat veel Amerikaanse Joden er genoeg van hebben om te worden geassocieerd met de rechtse politiek zoals uitgedragen door AIPAC en aanverwante organisaties, die in het recente verleden een bondgenootschap zijn aangegaan met de meest rechtse evangelistische pro-Israel kringen en in het algemeen de rechtervleugel van de Amerikaanse politiek.

'Het is een erg liberale gemeenschap ,' aldus Levy, 'waarvan 78% op Obama heeft gestemd, en die in het algemeen trots is op de historische rol die zij heeft gespeeld bij het tot stand brengen van burgerrechten. En die groep wordt nu geassocieerd met de meest on-liberale, reactionaire en repressieve politiek, die wordt uitgedragen door groepen die zeggen dat te doen in de naam van de Amerikaanse Joden en Israël, en die bondgenootschappen sluiten met de griezeligste mensen op de uiterste rechtervleugel van het Amerikaanse politieke spectrum. Wat wij vermoedden, en wat bevestigd werd toen we J Street lanceerden, is dat er een grote Amerikaanse groep mensen is die om Israël geeft en het cool vindt zich als pro-Israël te definiëren. Maar hun pro-Israel zijn gaat om de noodzaak voor Israël om vrede te sluiten met zijn buren teneinde veiligheid te garanderen, en niet om voortdurend expansionistisch bezig te zijn, iets wat in feite Israëls veiligheid in gevaar brengt.'

JStreet heeft verleden jaar voorafgaande aan de verkiezingen voor het Congres zo'n 600.000 dollar weten op te halen, die het via zijn PAC (Political Action Committee) geheel volgens Amerikaans model aan 41 kandidaten heeft uitgedeeld. Van hen hebben 33 het gehaald, overigens zonder dat J Street bij hun verkiezing een beslissende rol heeft gespeeld. De organisatie heeft nu een budget van drie miljoen dollar en een staf van zes man, en een aantal afdelingen op campussen (ter vergelijking AIPAC heeft tientallen mensen in dienst en een budget van zo'n 60 miljoen).
Maar J Street groeit nog steeds. Enkele maanden geleden werd een strategisch akkoord gesloten tussen de organisatie Brit Tzedek we Shalom en J Street, waarbij werd bepaald dat beide in elkaar zullen opgaan in januari 2010. J Street haalt daarmee 50.000 'grassroots supporters' binnen en over de 1000 rabbijnen behorend tot wat Brit Tzedek zijn 'rabbinical cabinet' placht te noemen. Overigens is het veilig om aan te nemen dat een deel van de aanhang van Brit Tzedek al supporter van J Street wàs voordat de deal zijn beslag kreeg.

Vorige maand hield J Street voor het eerst een nationale conventie. En dat was een goed moment om te peilen waar de organisatie staat, en wat voor waarde voor- en tegenstanders hechten aan haar bestaan. Voor de gelegenheid was een groot aantal Congresleden uitgenodigd. Maar nauwelijks was dat gebeurd of een waar bombardement van emails en faxen begon, waarin JStreet zwart werd gemaakt. Een aantal Congresleden trok zich daarop terug, onder wie de voormalige presidentskandidaat John Kerry, die een keynote speech had zullen houden. Ook de Israëlische ambassadeur Oren liet verstek gaan. In de Israelische kranten als Jerusalem Post en Jediot Ahronoth werd opgerakeld dat JStreet zich kritisch had uitgelaten over de oorlog in Gaza en stonden beschuldigingen dat de organisatie anti-Israëlisch was, bijvoorbeeld omdat zij ook geld aannam van Arabische Amerikanen, Niettemin waren er tientallen Congresleden gekomen. Obama had zijn nationale veiligheidsadviseur Jim Jones gestuurd om een speech te houden (foto). Verder waren er toespraken van onder meer de voormalige Israëlische minister Chaim Ramon, en de leider van de Amerikaanse Reform-joden, rabbijn Eric Joffie. Ook de Jordaanse koning Abdallah II sprak de ruim 1500 aanwezigen via een videoscherm toe.

J Streets directeur Jeremy Ben Ami noemde de conventie een groot succes. Sommige bezoekers, onder wie de linkse Australische journalist Antony Loewenstein, waren sceptischer. Loewenstein bescheef in de Huffington Post hoe een groot deel van de aanwezigen op de conventie heel wat linkser en radicaler leek dan de organisatie zelf, die voortdurend op eieren lijkt te lopen om maar zo min mogelijk 'mainstream' Joden van zich te vervreemden. Inderdaad is het heel interessant om bijvoorbeeld het interview te lezen dat Jeremy Ben Ami had met Jeffrey Goldberg van the Atlantic (hier). Ben Ami is daarin gruwelijk voorzichtig en geeft de politiek meest correcte antwoorden. Zelfs ontkent hij dat hij afstand neemt van AIPAC of er kritiek op heeft. We kunnen vaststellen dat er nog heel wat water door de Jordaan zal moeten stromen voordat JStreet een soort vanzelfsprekendheid zal uitstralen. Maar vaststaat dat er iets belangrijks is gebeurd, daar in Joods Amerika.

Wat komt er uit Netanyahu's truckendoos? Ah, een moratorium!

 Noam Sheizaf van de blog Promised Land wijst erop dat Israëls populairste website walla.co.il schrijft 'Netanyahu in een boodschap aan Obama: Abu-Mazen heeft geen excuses meer.'  Dat geeft waarschijnlijk aan wat de gemiddelde Israëli denkt van het moratorium van 10 maanden op het bouwen in de nederzettingen (uitgezonderd Jeruzalem). Netanyahu kondigde het aan als een gebaar om de Palestijnen terug naar de onderhandelingen te lokken. Maar waarschijnlijker is dat hij het vooral voor de binnenlandse markt heeft uitgevaardigd. De PA heeft  de geste zoals te verwachten was, direct van de hand gewezen. Woordvoerder Nabil Abu Rudeinah zei dat een totale bevriezing van de bouw nodig is en vooral in Jeruzalem.' 

 Voor de rest van de wereld is hopelijk ook meteen duidelijk dat dit moratorium ongeveer helemaal niets inhoudt, doordat het alleen het afgeven van  nieuwe bouwvergunningen wat vertraagt, terwijl bestaande projecten (en dat er zijn er meer dan genoeg) onverlet laat en evenmin geldt voor 'Groter-Jeruzalem'.

Opvallend is hoe de Amerikaanse afgezant Mitchell zich opstelde: Heel behoedzaam. Hij stelde dat het 'minder was dan een totale stop van de bouwactiviteiten, maar meer dan welke Israëlische regering dan ook eerder heeft gedaan en kan helpen de partijen dichter bij elkaar te brengen'. Maar hij zei ook:

The steps announced today are the result of a unilateral decision by the Government of Israel. This is not an agreement with the United States, nor is it an agreement with the Palestinians. United States policy on settlements remains unaffected and unchanged. As the President has said, America does not accept the legitimacy of continued Israeli settlements.
We recognize that the Palestinians and other Arabs are concerned because Israel’s moratorium permits the completion of buildings already started and limits the effect of the moratorium to the West Bank – concerns which we share.
As to Jerusalem, United States policy remains unaffected and unchanged. As has been stated by every previous administration which addressed this issue, the status of Jerusalem and all other permanent status issues must be resolved by the parties through negotiations.

Het is duidelijk dat deze 'weifelachtig gematigde' opstelling van de VS niet zal helpen de partijen aan tafel te krijgen. Hoe langer dit getwijfel duurt, hoe minder de kans dat onderhandelingen van Netanyahu met deze PA nog van de grond zullen komen. Belangrijker nog is waarschijnlijk de vrijlating van honderden gevangenen in ruil voor de gevangen Gilad Shalit, die in de maak is tussen de Israëlische regering en Hamas (en waarschijnlijk na afloop van Eid al-Adha, maandag, zijn beslag zal krijgen). Het feit dat Hamas dit voor elkaar krijgt - waaronder de vrijlating van prestigieuze gevangenen als Fatah-leider Marwan Barghouti en Volksfront-leider Ahmed Sa'adat - zal de toch al minuscule populariteit van Abbas en zijn PA ongetwijfeld nog verder beschadigen en zijn vertrek verhaasten.

Yesh Din: klachten over beschadiging van Palestijnse bomen leiden nooit tot vervolging

In de buurt van nederzettingen nabij Nablus worden regelmatig ´s nachts olijfbomen van Palestijnsew boeren afgezaagd. 

De Israëlische mensrechtenorganisatie Yesh Din (Er is recht) heeft de afgelopen vier jaar gevallen gevolgd waarin schade werd toegebracht aan vruchtbomen van Palestijnse eigenaars. Meestal gaat het dan om olijbomen, maar ook het beschadigen of afzagen van andere soorten zoals citroen- of amandelbomen komt voor. Yesh Din heeft geconstateerd dat het aantal gevallen toeneemt: 40% van de aan haar gerapporteerde gevallen vond plaats in de afgelopen tien maanden.
Yesh Din heeft 69 gevallen gedocumenteerd (dat zijn overigens niet alle gevallen) en gekeken wat de politie met klachten daarover deed. In geen van de gevallen is een vervolging tot stand gekomen. Een aantal gevallen is nog in onderzoek, een groter aantal gevallen werd geseponeerd wegens gebrek aan bewijs, of omdat de daders volgens de politie niet konden worden achterhaald. Hetgeen betekent dat de daders in 100% van de gevallen vrijuit gaan.  De organisatie heeft ook een fact sheet uitgegeven.
Vraag: is de naam Yesh Din misschien niet wat aan de optimistische kant?

Absentee property en aanwezige eigenaars

En krankzinnig verhaal uit Jaffa. De familie Shaya bewoont een huis in Jaffa, in de Tziona Tajer Straat. Het huis werd in de jaren ´20 gebouwd door Salim Khoury Shaya, een Syrisch orthodoxe priester en in 1963 nagelaten aan zijn zeven kinderen. Maar van die zeven waren er in 1948, tijdens de Israëlische 'onafhankelijkheidsoorlog', toevallig drie op familiebezoek in Libanon. Zij mochten niet meer terug. Het huis werd bij een census op de lijst gezet van huizen die 'Absentee property' waren, bezit van afwezige (Arabische) eigenaars. Het koste de overgebleven vier leden van de familie een aantal jaren (tot 1959) om hun eigendom door de staat erkend te krijgen. Maar slechts voor 60%, de overige eigenaars waren immers 'absent'. Voor 40% kwam het huis in handen van Amidar, een instantie die absentee property huizen beheert. Tevergeefs probeerde de familie het deel van 40% op te kopen van Amidar. En om niet Amidar´s eigendoms-claim te erkennen betaalde de familie ook niet de huur die Amidar vroeg. Nu heeft Amidar een rekening gestuurd voor 213.000 shekel (ruim 40.000 euro). Als ze de rekening niet voldoen, wordt het huis gedwongen verkocht. Haaretz meldt dat er nog veel meer huizen door Amidar worden beheerd op een basis van gedeeld bezit. (Dank aan het blog van Didi Remez).

Recht op z'n Israëlisch

Weten we het nog? Dit is Mohammed Othman (33) uit Ní'lin. Hij heeft actie gevoerd tegen de Muur. Nu 62 dagen geleden kwam hij terug uit Noorwegen waar hij campagne had gevoerd voor BDS (Boycot, Divestment and Sanctions). Bij aankomst werd hij gearresteerd. Sinds die tijd zit hij gevangen in een isoleercel. Hij is meermalen urenlang ondervraagd.
Gisteren kreeg hij voor het eerst een bevel tot administratieve hechtenis voor drie maanden aangereikt. Vandaag wordt de zaak gehoord voor een militaire rechter in Ramallah. Rechters volgen in dit soort zaken vrijwel altijd de eis. Mohammed noch zijn advocaat weten waarvan hij wordt beschuldigd. Zij zullen dat vandaag ook niet te horen krijgen. Dat gebeurt vaker bij zaken voor de militaire rechters in bezet gebied en is sowieso bij administratieve detentie niet gebruikelijk. Jewish Voice for Peace vraagt ons te protesteren.bij ons consulaat in Israël.  De vraag is of het zal helpen. Tot nu toe heeft minister Maxime Verhagen getoond niet geïnteresseerd te zijn in de mensenrechten van Palestijnen.

Is dit nu antisemitisme, of hoe moeten we dit noemen?

Gisteren naar Ghetto van Herman Heijermans geweest, een verlaat verjaarscadeau van Emilie. Op weg er naartoe kwamen we heel toevallig Judith Herzberg tegen, die - toen we vertelden wat we gingen doen - zei niet blij te zijn met de opvoering. Heeft dat niet een beetje een antisemitische inhoud? Maar ja, dat mag weer tegenwoordig, geloof ik.' 'Daar zijn we tegen,' zei Emilie, half en half voor de grap. Ik begreep niet goed wat Judith bedoelde.
Goede vertolking door Het Toneel, spannend stuk. Merkwaardig hoe iets dat meer dan een eeuw oud is (het is uit 1898) nog zo eigentijds kan aandoen qua taalkeus, dialogen en eigenlijk ook keuze van de thematiek. Het is het verhaal van de blinde Joodse handelaar Sachel uit de jodenbuurt, wiens zoon Rafael verliefd wordt op het niet-joodse dienstmeisje Rose. De verhouding is eigenlijk taboe, dus de verliefden houden het geheim, maar het komt uit als geprobeerd wordt Rafael te koppelen aan het Joodse meisje Rebecca, de dochter van een relatie van Sachel. En vervolgens is er het drama rond het feit dat Rafael voor Rose kiest, wat neerkomt op een keuze tegen de Joodse traditie.
Heijermans waagt zich in het stuk aan iets waar ook Shakespeare zich mee inliet toen hij de Koopman van Venetië schreef: de Joodse koopman geplaatst voor het probleem dat een kind (in Shylocks geval is het zijn dochter) verliefd wordt op een niet-jood en er vandoor gaat. Het betekende het verlies van een kind. Wie zoiets deed plaatste zich buiten de Joodse gemeenschap in die dagen. Tegenwoordig wordt daar - althans in de meeste Joodse kringen - iets meer ontspannen mee omgegaan, maar dat wil nog niet zeggen dat het echt op prijs wordt gesteld. In de Joodse traditie wordt het nu eenmaal gevoeld als een onderbreking van de continuîteit, van de opdracht om het Jodendom door te geven - een breuk in de 'keten van geslachten' zoals het heet. Maar zeker in Heijermans' dagen van emancipatie van de Joden in de Westerse wereld was het een heet hangijzer, en het thema moet ook hemzelf hebben beziggehouden, als iemand die niet veel meer zag in het traditionele Jodendom.

Heijermans behandelt het thema wat mij betreft op meeslepende wijze, met name in de dialoog tussen Raphael en de rabbijn die door Sachel te hulp is geroepen om de weerspannige zoon in het gareel te krijgen. In dramatisch opzicht legt hij het echter genadeloos af tegenover Shakespeare. Bij Heijermans neemt Sachel wraak door het dienstmeisje Rose voor te liegen over de ware intenties van Raphael, waarop ze in de gracht springt. Een beetje ongeloofwaardig. Bij Shakespeare wil Shylock zijn woede over het verlies van de dochter koelen door de ´pond vlees' uit het lichaam van Antonio op te eisen die contractueel was overeengekomen als Antonio zijn schuld niet kon betalen. Maar de Doge van Venetiê weet dat te verijdelen door te bepalen dat hij contractueel wel het vlees uit Antonio mag snijden, maar dat er niets staat over bloed. Zodat hij onmiddellijk zal worden gearresteerd als hij ook maar een druppel ervan zal vergieten. Maar dramatisch minder sterk of niet, het dilemma van Sachel wordt er bij Heijermans niet minder duidelijk om.
Dacht ik.
Tot ik een korte pogrammatoelichting las van de filosoof Ger Groot. 'Wie in het begin van de 21ste eeuw Herman Heijermans Ghetto ziet, komt niet onder een schok van herkenning uit,' schrijft Groot. 'Strijd en onbegrip tussen religies, weerspannigheid tussen traditie en modern leven, verachting tussen bevolkingsgroepen en zelfs het anachronisme van het gearrangeerde huwelijk, het zit er allemaal in. Meer dan honderd jaar na dato maken we dat opnieuw mee, al zijn de namen van de betrokken partijen inmiddels veranderd. Het is niet langer het jodendom dat koppig de gelederen gesloten wil houden en de traditie sterker aanzet dan ooit het geval was. Nu is het de islam die - althans in sommige van zijn gelederen - 'nee' lijkt te zeggen tegen iedere assimilatie. De gevolgen daarvan zijn soms even verwoestend.'
En even verderop: de oude bokkige en ogenschijnlijk rûcksichtlose vader is de meest aanstootgevende figuur in dit toneelstuk. Niet omdat hij oude joodse stereotypen weer onbekommerd in ere lijkt te herstellen: hij lijkt gemodelleerd naar Shakespeare's Shylock. Maar vooral omdat zijn onbuigzaamheid zo shockerend is voor onze moderne flexibiliteit.'
Nog even verder merkt Groot op dat Sachel 'de jood was die altijd al het slachtoffer was van de christenwereld die de dienst uitmaakte' . Zijn  'joodse ik', lezen we, laat zich niet zomaar veranderen omdat dan alles zinloos zou worden, niet in de laatste plaats het doorstane leed uit het verleden'. En tenslotte zegt Groot ook nog: Het is opvallend dat de godsdienst voor Sachel (en zijn omgeving) nauwelijks een expliciete rol speelt. Religie is er louter op rituele wijze in aanwezig als een verzameling gewoonten en gebruiken die het leven versieren en vorm geven. - maar theologie of zelfs "Gods wil" komen niet ter sprake.'
Groot zegt dat terwijl het stuk bol staat van verwijzingen naar de Joodse traditie en voorschriften. Hij geeft daarmee blijk die traditie niet als een zinvolle traditie te herkennen, eigenlijk dus de joodse godsdienst van de hand te wijzen omdat zij niet is zoals de christelijke. Die christelijke godsdienst, waarin wel theologische leerstellingen en zelfs Gods wil van stal worden gehaald, kent hij blijkbaar wel, maar dat is dus niet het geval met het jodendom (en ook de islam) waarin vooral sprake is van voorschriften omtrent het dagelijks leven en geboden omtrent wat goed is en wat slecht. Voor Groot is jodendom kennelijk alleen iets uit een verleden, dat zin en betekenis had toen Joden werden vervolgd, en dat in een modernere tijd, waarin geen vervolgingen of antisemitisme meer zouden bestaan, zijn zin heeft verloren en alleen maar een obstakel zou zijn op de weg naar assimilatie.
 Dat is een gevaarlijke opvatting. Dat komt heel dicht bij de vooroorlogse antisemitische opvattingen  dat jodendom op een veel lager plan zou staan dan christendom. Het gaat er stilzwijgend van uit dat jodendom en islam eigenlijk niets anders zijn dan achterlijke opvattingen die ons - moderne flexibele mensen - tegen de borst zouden moeten stuiten. Die - soms met verwoestende gevolgen - 'nee' lijken te zeggen tegen iedere assimilatie.
Maar waarom eigenlijk assimilatie? Integratie, je aanpassen aan de omgeving, jazeker, dat wel. Maar assimilatie, je eigenheid opgeven, is toch echt een brug te ver. Dat maakt inbreuk op het recht van iedereen op een eigen culturele achtergrond, een eigen geloof en een eigen identiteit. We hoeven toch zeker niet allemaal onze achtergronden op te geven voor een soort gelijkgetrokken Nederlanderschap, waarbij we allemaal Hema-worst eten en Kerstmis vieren, al of niet geseculariseerd? Het is iets dat we niet moeten - en ook helemaal niet mogen - willen. Ger Groot beweegt zich op een hellend vlak. Ineens begrijp ik wat Judith Herzberg bedoelde. Al denk ik niet dat het 'm in het stuk van Heijermans zat.

Lobby's zijn slecht voor Israel

 Anshel Pfeffer schreef over het programma van Channel 4 over the Joodse lobby in het Verenigd Koninkrijk, 'Inside Britain's Israel Lobby'. Hij was teleurgesteld over het gebrek werkelijke onthullingen. Het feit dat de Conservative Friends of Israel  en de Labour Friends of Israel in die respectieve partijen sterk zijn vertegenwoordigd is nauwelijks nieuws. Ook het feit dat de BBC en The Guardian voortdurend onder vuur liggen was wel bekend.
 Maar aan het eind van zijn stuk schrijft hij:

(…) The real problem with today’s Israel lobby, in Britain and the United States, is not with its finances and their lack of transparency but with its entire mind-set. The basic fact is that by its actions, the lobby is now causing Israel more harm than good (…) On every level – moral, political, diplomatic, economic, military and religious – this country is being rapidly corrupted and damaged by the continuing occupation of the West Bank. By granting blanket support to all policies of whatever Israeli government happens to be in power, and by branding critics of these policies as either self-hating Jews or anti-Semites, they’re contributing to Israel’s siege mentality and delaying the day when Israelis will finally realize that there’s only one practical and ethical alternative.

Het probleem is niet begrensd tot de VS en Groot-Brittannië. Lobbyisten en verdedigers van Israel door dik en dun waar dan ook - ook in Nederland - zouden dit in hun zak moeten steken.

Naftaniel zit er volstrekt naast: Hamas is een onmisbare partner voor vrede

Jimmy Carter in Gaza bij de in januari 2009 vernielde Internationale School.

Het is een eigenaardige gewoonte van Israeli´s dat zij menen beter te weten wat goed is voor de Palestijnen dan de Palestijnen zelf. Zo denken zij ook dat het beter is dat zij bepalen wie de Palestijnen bij vredesonderhandelingen vertegenwoordigen dan dit de Palestijnen te laten doen - bijvoorbeeld door verkiezingen te houden of zelf een delegatie samen te laten stellen. Jarenlang was dat bijvoorbeeld het geval met de PLO. Wat Israel allemaal niet heeft gedaan om vooral niet met de PLO te praten, ook al wilde de PLO zelf dat best. Er werd bijvoorbeeld geprobeerd een 'alterntief leiderschap' in te stellen (zoals generaal Sharon deed in 1982 door de zogenoemde 'dorpsliga's' in het leven te roepen). Een  andere manier was de PLO-mensen weg te moffelen in één delegatie met Jordanië (de onderhandelingen van Madrid 1991) of de delegatie samen te stellen uit mensen uit de bezette gebieden die alleen via de telefoon met de PLO mochten overleggen (de follow-up van Madrid die zich afspeelde in de VS).

Naief
CIDI-directeur Ronnie Naftaniel bevindt zich dus in goed gezelschap als hij - op de nieuwe site De Jaap.nl,-  ingaat tegen het verzoek van de ondertekenaars van een recente advertentie in NRC Handelsblad aan de regering om met Hamas te gaan praten. Hij noemt dat om te beginnen naief,  want er was 'nog nooit gebleken dat Hamas een einde wil maken aan enig conflict, anders dan door het vervangen van Israel door Islamitische staat, zoals in het handvest van die organisatie valt te lezen'.  En even later zegt hij: 'Verstandige regeringen dienen er juist naar te streven diegenen aan de onderhandelingstafel te brengen die wel met elkaar willen praten. Dat is al moeilijk genoeg. De Israëlische regering en de Palestijnse Autoriteit hebben in beginsel te kennen gegeven met elkaar over vrede te willen praten. Een dialoog van Nederland en het Westen met Hamas zou president Abbas en andere ‘rekkelijken’ onder de Palestijnen een terminale stoot onder de gordel bezorgen en Israël een argument geven van verdere onderhandelingen af te zien.'

Israels favoriet
Wat Naftaniel wil is dus de oude vertrouwde lijn: Israel zoekt zelf zijn onderhandelingspartners uit. In dit geval hun favoriet Abbas, die al jaren braaf onderhandelt zonder iets te bereiken en zonder zich te verzetten als er wel steeds meer kolonisten komen, Jeruzalem verjoodst wordt en er dwars door bezet gebied een Muur wordt gebouwd.
Waar Naftaniél helemaal aan voorbij gaat is dat Israèl misschien wel die tamme Abbas zou kunnen willen, maar dat helemaal niet vaststaat dat de Palestijnen hem ook als hun vertegenwoordiger zien. Zijn mandaat als president is op 9 januari verstreken (hij heeft het zelf met een jaar verlengd, maar dat is niet rechtsgeldig). Hij leidt een soort zakenkabinet waarvan de door hem benoemde premier, Salam Fayyad, in 2006 bij de verkiezingen een magere 2% scoorde. Het parlement, de PLC, kan niet functioneren omdat Israel een deel van de leden gevangen houdt en - laten we zeggen - wat reisbeperkingen opwerpt. En intussen is de partij die wél wettig en overtuigend bij de laatste verkiezingen de meerderheid haalde (76 van de 132 zetels) en dus wellicht meer in aanmerking komt als vertegenwoordiger van de Palestijnen op te treden dan meneer Abbas, natuurlijk gewoon Hamas.

Tja, vervelend. Maar hier heeft Israèl - en in Israels kielzog dus ook Naftaniel - nog wel een paar andere pijlen op de boog. Hamas is terroristisch en Hamas is fundamentalistisch. Het ziet de strijd tegen Israel als een 'goddelijke opdracht'. Het zou te vergelijken zijn, zegt Naftaniel niet zonder demagogie, met Mohamed B. die zijn mes in Van Gogh stak ook al riep die om genade. Jawel, terroristisch is het in ieder geval geweest. Fundamentalistisch is Hamas zonder meer, het valt niet te ontkennen. Maar geschift als Mohammed B. is Hamas toevallig niet. Naftaniél bedient zich hier van concepten waar alleen dwalende geesten als de islamoloog Hans Jansen (en kennelijk hijzelf) nog in geloven. Het denkende deel van de mensheid - en zeker de academische wereld - ziet het allang anders, zoals ik donderdag 19/11 in een klein gezelschap nog eens ten overvloede uit de mond van de Israèlische hoogleraren Moshe Maoz (Arabist/historicus, emeritus van de Hebrew University) en Menachem Klein (politicoloog, Bar Ilan) heb kunnen horen.

Referendum
Wat is het geval? Hamas heeft zich er inderdaad - als fundamentalistische beweging  - op vastgelegd dat het Israel niet (en mogelijk zelfs nooit) zal erkennen. Tegelijkertijd heeft Hamas een pragmatische keuze gemaakt door een politieke partij te worden en mee te doen aan verkiezingen. Een politieke partij heeft ook een politiek program en dat geldt dus ook voor Hamas. De partij is bereid tot een 'hudna' (wapenstilstand) met Israel voor een periode van tien jaar of langer (let wel: hudna is ook het woord in het Arabisch voor de wapenstilstand die in 1949 werd getekend tussen bijvoorbeeld Israel en Syrie). Verder heeft Hamas zich gesteld achter het Arabische vredesplan uit 2002. En tenslotte is Hamas bereid een akkoord dat de Palestijnse Autoriteit (of een andere Palestijnse afvaardiging) met Israel bereikt te aanvaarden, mits het eerst is goedgekeurd in een referendum. (Zie het rapport dat the American Institute of Peace daarover in Juni 2009 uitbracht en wat ik zelf daarover eerder schreef)


Naftaniel beroept zich erop dat Jimmy Carter, Poetin en andere (ex)politici de afgelopen jaren tevergeefs aan Hamas zouden hebben gevraagd dan tenminste resolutie 242 te erkennen. Ik weet niet of die politici dat hebben gevraagd, maar daar past de volgende repliek op: Hamas heeft resolutie 242 al impliciet erkend door het Arabische vredeplan te omhelzen. En Carter, die de secretaris-generaal Khalid Meshaal van Hamas in apil sprak in Damascus, kwam juist terug met de boodschap die hierboven staat: Hamas is geen belemmering voor vrede en zal zich voegen naar een overeenkomst als die wordt goedgekeurd in een Palestijns referendum.


Sabotage
In één opzicht ben ik het echter wel (deels) met Naftaniel eens: Nederland, de EU, de VS of zelfs Israel hoeven niet zelf met Hamas te gaan praten. Hamas stelt er ook helemaal geen prijs op zelf, als Hamas, met Israel te praten. Het laat dat liever over aan een Palestijnse Autoriteit of aan de PLO, maar dan wel een PA (of PLO) waar het zelf deel van uitmaakt en die via verkiezingen tot stand is gekomen. Wat Anja Meulenbelt en de ondertekenaars van de advertentie in de NRC (onder wie ikzelf) eigenlijk hadden moeten vragen is om druk op de VS, de EU en op Israel uit te oefenen opdat een verzoening van Hamas en Fatah niet langer wordt tegengewerkt en dat Israel de uitkomst van eventuele nieuwe Palestijnse verkiezingen respecteert. Dat, zoals nu, Obama's afgezant George Mitchell in Cairo druk uitoefende op de Egyptenaren om de - bijna bereikte - verzoening tussen Hamas en Fatah alsnog te laten mislukken, is eigenlijk alleen maar te karakteriseren als het saboteren van een stap die een oplossing dichterbij kan brengen.


Flodder
En wat het pracht-aanbod van Shaul Mofaz betreft aan Hamas om te gaan praten, waar Naftaniel het over heeft? Het betrof een aanbod aan Hamas om vast te starten met een - voorlopige - Palestijnse staat in 60% van het bezette gebied. Dat was weer zo'n losse flodder voor binnenlands gebruik van een Israelisch politicus waar we wel vaker van hebben gehoord. Die 60% zou dan later zeker worden uitgebreid naar 100%? Wie gelooft dat? Als je het mij vraagt ook Naftaniel zelf niet. Hamas zou wel gek zijn geweest als ze daar op waren ingegaan. Net zo geschift als Mohammed B.                        

Voetbal is oorlog

Van wie is ook weer die uitspraak: voetbal is oorlog? Michels? Happel? Wie het ook was, in het geval van Egypte en Algerije is het bijna letterlijk zo. De foto is genomen tijdens een demonstratie, donderdagavond, voor de Algerijnse ambassade in Cairo, niet ver van waar ik ooit heb gewoond. Er raakten 11 agenten en 24 demonstranten bij gewond en twee politiewagens werden omgegooid. Buitengewoon zeldzaam, dit soort taferelen in Cairo.
De reden was: twee matches tussen Egypte en Algerije in de strijd om deelname aan de wereldcup in 2010 in Johannesburg. De eerste match - in Cairo - werd gewonnen door Egypte (2-0). Beide landen eindigden daarmee gelijk in hun pool, zodat een play off nodig was. Dat werd een wedstrijd in Khartoum, woensdag, waarbij Algerije met 1-0 won. Dat land mag dus door naar Zuid-Afrika.
Maar daar doorheen speelde spanningen die woensdag escaleerden in taferelen waarbij Egyptische fans door Algerijnse fans door Khartoum achterna werden gezeten. Er is intussen een volwassen diplomatieke rel tussen beide landen. Egypte heeft zijn ambassadeur teruggeroepen en beraadt zich op verdere stappen..

Iraakse verkiezingen opnieuw in gevaar

De Iraakse verkiezingen lopen opnieuw gevaar, doordat de Iraakse vice-president Tareq al-Hashimi (foto) de recent aangenomen verkiezingswet heeft gevetoëd. De wet moet nu opnieuw naar het parlement, waar de hele moeizaam bereikte constructie rond het omstreden Kirkuk en de vraag of 'open' dan wel 'gesloten' kieslijsten (lijsten waarop namen van kandidaten worden vermeld, of lijsten die alleen partijen noemen) vereist zijn, weer aan de orde gesteld kan worden. Niemand weet hoe dat gaat aflopen en hoe lang dat gaat duren. De verkiezingsdatum van eind januari zal in ieder geval niet worden gehaald.Premier Al-Maliki, die het veto bekritiseerde, had de kiescommissie gevraagd met haar werk door te gaan. Maar de kiescommissie liet weten dat zij de voorbereidingen van de verkiezingen met onmiddellijke ingang heeft opgeschort.
Het veto van de sunni Hashimi, die samen met president Jalal Talabani (Kurd) en Adil Abdel-Mahdi (van de sjiïtische ISCI) het presidentiële college vormt, had overigens te maken met een volgens hem te gering aantal zetels voor de Iraki's in het buitenland, van wie de meesten sunni zijn. Zij krijgen nu 5% van de zetels, hij wil dit uitbreiden tot 15%. of 10%. De te verwachten nieuwe debatten in het parlement zullen worden gecompliceerd omdat ook de Kurden wensen voor de zetelverdeling hebben: zij willen een groter aandeel in de zetels voor minderheden. Dat heeft te maken met het feit dat zij hopen zodoende meer zetels te verwerven voor Kurdistan, waar minderheden als de Yazidi´s, Shabaks en  Assyrièrs sterk vertegenwoordigd zijn.

..en weer twee huizen gesloopt in Jeruzalem

Het lijkt erop dat het de rest van de wereld niet veel kan schelen, maar Oost-Jeruzalem wordt in een stuitend tempo verjoodst. Afgelopen week werden vijf huizen gesloopt waardoor 70 mensen dakloos werden. Woensdagmiddag 18 november was het weer raak: twee huizen omver in de wijk Issawiya, toebehorend aan de broers Abdel-Halim en Ibrahim Dari. Weer 14 mensen dakloos. er waren trouwens ook een paar gewonden, want de sloop leidde tot protesten van de buurt en vechtpartijen met de politie.
Op dezelfde dag was er een feestje van de Likud in de dichtbevolkte noordelijke wijk Jebel Mukaber wegens het goedkeuren van - al iets oudere - plannen voor de bouw van 105 huizen die tezamen een nieuwe-wijk-in-een-Arabische-wijk zullen vormen onder de naam Nof Zion.
.

Israël gaat Gilo uitbreiden met 900 huizen - Witte Huis is boos

Gilo gezien vanaf Beit Jala bij Bethlehem. Met op de voorgrond de tunnel en weg naar het Etzion blok van nederzettingen (de weg die alleen voor Israëli's is,  kruist de Palestijnse weg eronder).

De Amerikanen zijn boos dat het Israëlische kabinet plannen heeft goedgekeurd voor nog eens 900 woningen in de Jeruzalemse wijk Gilo. Gilo ligt in bezet gebied en kijkt uit op de Palestijnse plaats Beit Jala en Bethlehem .Bij het uitbreken van de tweede intifada waren hier felle beschietingen over en weer. Gilo is in feite een nederzetting. Er wonen nu al 40.000 mensen. De nieuwe huizen worden  4 of 5-kamer appartementen in de wat duurdere sector.
De krant Jedioth Ahronoth meldde dat de Amerikaanse afgezant Mitchell maandag tijdens een ontmoeting in Londen aan premier Netanyahu had gevraagd om de voorgenomen uitbreiding niet door te laten gaan. Een planningscommissie van de regering keurde het plan desalniettemin dinsdag goed.
Het Witte Huis keurde de stap in ongewoon scherpe bewoordingen af. Een woordvoerder zei dat de VS 'ontstemd' (dismayed) waren en dat Israël pogingen van de president ondermijnde om de vredesbesprekingen weer op gang te krijgen. De woordvoerder zei dat de president ook bezwaar maakte tegen de voortgaande uitzettingen en afbraak van huizen in Oost-Jeruzalem. Ook secretaris-generaal van de VN, Ban Ki Moon, veroordeelde de plannen om Gilo uit te breiden. Hij zei dat dit vredespogingen ondermijnt en de geloofwaardigheid van een twee-statenoplossing aantast. Hij noemde het plan een overduidelijk voorbeeld van een uitbreiding van een nederzetting en wees Isrël erop dat het zich onder de 'Roadmap' verplicht heeft uitbreiding van nederzettingen te staken.
Israël beschouwt Gilo niet als een nederzetting. Het beschouwt heel 'Groot-Jeruzalem' met zijn eenzijdig uitgebreide gemeentegrenzen als de 'eeuwige hoofdstad' van Israël.

Het Israëlische Comité tegen de Afbraak van Huizen  (ICADH) meldt dat dinsdag 17 november twee huizen van Palestijnse Jeruzalemmers zijn gesloopt, één in de wijk Beit Hanina en één in Wadi Kadum. Eerder, op 11 november, werden drie huizen neergehaald die 'zonder vergunning' zouden zijn gebouwd, twee in Abu Tor en  één in Beit Hanina. Volgens het ICADH  zijn de afgelopen maand in totaal 10 huizen afgebroken.Daardoor werden 70 mensen dakloos.

Hoe te zorgen dat het meer wordt dan een theelepeltje Palestina?

Pr

Het opschrift op het bord luidt: de Palestijnse staat. Kortom:  een staat die op een lepeltje past. De prent is een reactie van het aan Hamas gelieerde Palestinian Information Center op het nieuws dat de Palestijnse Autoriteit steun van de Veiligheidsraad wil vragen voor een staat.


De manier waarop de regering-Obama haar eis heeft laten vallen dat Israël een bouwstop voor de nederzettingen moest afkondigen heeft tot een soort wonderlijke chaos geleid op wat sommigen waarschijnlijk 'het vredesfront' zouden noemen. Treurig maar ook een beetje lachwekkend. Iedereen roept maar wat en dat allemaal door elkaar heen . Het lijkt een soort schoolklas die het zelf maar moet uitzoeken, alleen door een leraar die het om onbekende redenen liet afweten en daarna is vertrokken. Wat nu? Wie neemt de leiding? Of blijven we zitten en wachten we af?

Mahmoud Abbas wilde na de Amerikaanse 'backtracking' niet meer aan onderhandelingen beginnen. Vervolgens liet hij, na eerst verkiezingen te hebben uitgeschreven, horen dat hijzelf daar niet aan mee zal doen. Dat leidde tot uitlatingen van Palestijnse kant dat het misschien ook maar beter is de hele Palestijnse Autoriteit op te heffen, aangezien die in de 16 jaar van haar bestaan niets heeft bereikt behalve meer checpoints, de Muur en meer nederzettingen. De Palestijnen zouden dan kunnen terugvallen op de PLO, die immers al in 1988 een eigen staat heeft uitgeroepen.
Aan Israëlische kant werd daarop wat paniekerig gezegd en geschreven (onder meer in Haaretz) dat het opheffen van de PA zou betekenen dat twee miljoen Palestijnen dan ten laste van Israël zouden komen, omdat buitenlandse donoren (lees: de VS en de EU) in dat geval niet meer de salarissen zouden betalen van ambtenaren, politieagenten en onderwijzers. (Als er iemand is die nog betere bewijzen kan aanvoeren voor het feit dat de PA niets anders is dan een door het buitenland gesubsidieerd verlengstuk van de bezetting, wil ik het graag horen).
      
De volgende stap kwam van PA-onderhandelaar Saeb Erakat, die op 4 november nog op een persconferentie had laten horen dat de PA misschien maar beter de twee-statenoplossing kon inruilen voor de één-staatsoplossing. Ditmaal kwam hij met wat anders: de PA zou aan de VN-Veiligheidsraad vragen steun uit te spreken voor het idee van een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 4 juni 1967. Hij zei dat het idee oorspronkelijk afkomstig was van EU-onderhandelaar Javier Solana. Erakats mededeling lokte weer reacties uit van Israélische ministers die riepen dat Israël ook dingen unilateraal kan doen. Het zou in dat geval een deel van de nederzettingen en/of een groter deel van de Westoever moeten annexeren. (Wat Mustafa Barghouti van het Palestijnse Nationale Initatief de opmerking ontlokte dat dit een belachelijk dreigement was, heel Palestina is immers al lang bezet.)

En intussen was er natuurlijk ook nog premier Salam Fayyad die zondag nog eens herhaalde wat hij al eerder had gzegd, namelijk dat de PA in twee jaar een onafhankelijke staat wil uitroepen, (een staat die wordt voorbereid op basis van de 'overhaul' van het ambtenarenapparaat en de politie met behulp van de Amerikaanse generaal Dayton, een soort politiestaat, volgens velen). Ahmed Qurei (Abu Ala'a), tegenwoordig lid van het Uitvoerend Comité (= hoofdbestuur) van de PLO hield het erop dat  de Palestijnen als 'volk levend onder de bezetting vele opties open staan: diplomatie, zich wenden tot de VN of een nieuwe intifada'.

Maar het feest van zich wenden tot de VN zal niets uithalen. De EU reageerde bij monde van de Zweedse minister Carl Bildt (Zweden is tijdelijke EU-voorzitter) afwijzend op de vraag om steun voor het idee van een Palestijnse staat. 'Zover zijn we nog niet,' zei Bildt. Hij was te beleefd om te zeggen wat andere woordvoerders wel lieten horen, namelijk dat een dergelijk voorstel zinloos is zolang er geen eind komt aan de bezetting (die de Westoever via het stelsel van nederzettingen, verbindingswegen-alleen-voor-Joden, de Muur en checkpoints in partjes Bantoestan verdeeld houdt). Ook de VS was, zoals te verwachten, afwijzend. Er was geen officiële reactie, maar er klonken geluiden dat een Palestijnse staat alleen via onderhandelingen kan worden uitgeroepen.

En Hamas? Hamas is falikant tegen dit soort manoeuvres. In een communiqué zei de beweging dat het uitroepen van een Palestijnse staat het opzeggen van de Oslo-akkoorden zou moeten inhouden en de 'wederopbouw' van de PLO. Volgens Hamas zou het uitroepen van een staat moeten volgen op 'het bevrijden van het land van de bezetting en niet een middel moeten zijn van de PA om het vacuüm te vullen dat het mislukken van de vredesonderhandelingen achterlaat'.
Het wonderlijke is dat Hamas daarmee ongeveer hetzelfde zei als de Zweedse minister Bildt. Ik vind dat ze gelijk hebben. Het vragen om een VN-resolutie is een zinloos gebaar zolang er geen garanties zijn dat de bezetting wordt opgeheven. Dat er aan de Israëlische kant weinig coherentie is en dat er van die kant niets te verwachten is, is geen nieuws. Dat Obama het laat afweten is een lelijke tegenvaller. Maar het is typerend voor het gebrek aan  leiderschap bij de PA dat ze vervolgens vluchten in dit soort lege gebaren. Wat er zou moeten gebeuren om meer Palestina te krijgen dan er op een theelepel gaat, is verzoening van Fatah en Hamas en het opbouwen van een PLO die kan komen met een eensgezinde en duidelijke opstelling. Met een jandoedel als Abbas, die als was is in de handen van Netanyahu en de Amerikanen, of met zijn entourage van ja-knikkers en collaborateurs, zal dat niet opschieten. De uiterste houdbaarheidsdatum van dat gezelschap is lang geleden verstreken.

Shimon Hitler, winnaar van de Nobelprijs voor Moord

De reis van de Israëlische president Shimon Peres naar Brazilië en Argentinië is tot nu toe geen groot succes. Peres, de windvaan en eeuwige loser, ondernam de reis om de betrekkingen te verbeteren met deze landen, onder meer omdat ze voor het Goldstone-rapport hadden gestemd. In Brazilië werd Peres door een kleine menigte uitgemaakt voor Shimon Hitler, wegens Israëls optreden in Gaza. Peres baarde er verder opzien door Goldstone tegenover president Lula 'een kleine man' te noemen 'die geen verstand heeft van jurisprudentie'.
In Argentinië ging het niet beter. Enkele duizenden betogers waren uitgelopen met plakkaten waarop stond dat Peres, drager van de Nobelprijs voor de Vrede, eigenlijk de Nobelprijs voor Moord heeft verdiend (zie foto, helaas niet erg duidelijk te lezen). Ook werden Palestijnse en Libanese vlaggen meegevoerd en posters van Hezbollah-leider Hassan Nasrallah. Van de Argentijnse president Kirchner kreeg Peres te horen dat Argentinië niet tegen een Iraans kernprogramma is, zolang dat maar vreedzame doeleinden dient.

Israëlische onderschepping wapenzending flauwe kul?

De site van de Iraanse zender Press tv heeft een opmerkelijke foto die ook in Westerse kranten, waaronder de Los Angeles Times moet hebben gestaan. Het is een label van een wapencargo dat Israël zou hebben onderschept toen het onlangs bij Cyprus een schip aanhield dat daarvoor de Egyptische haven Damietta had aangedaan. Israël stelde dat de aan boord gevonden wapens afkomstig waren uit Iran en bestemd waren voor Hezbollah. Als bewijs werd onder meer deze foto vrijgegeven van een label van het Iraanse ministerie van Sepah (soldaat).

De naam van dit ministerie werd echter al 20 jaar geleden gewijzigd in ministerie van Defensie (Ministry of Defense).  De vraag is dus: hoe komt Israél aan zo'n 20 jaar oud label? Zou die zending echt 20 jaar onderweg zijn geweest? Dat zou dan ook verklaren waarom Hezbollah en Iran beide hebben verklaard dat ze niets met de zending te maken hadden (die zijn dat natuurlijk intussen gewoon vergeten)  en waarom ik in een Libanese krant las dat Hezbollah dit soort wapens al een tijdje niet meer gebruikt. De Mossad heeft waarschijnlijk wel wat uit te leggen.

Geen Palestijnse verkiezingen; en misschien toch nog verzoening Fatah-Hamas?

Geen verrasing natuurlijk om te horen dat dr Hanna Nasser van de Palestijnse Verkiezingscommissie Abu Mazen heeft geadiviseerd om de Palestijnse verkiezingen voor onbepaalde tijd uit te stellen.
Abu Mazen had een 'presidentieel decreet' uitgevaardigd dat ze op 24 januari zouden plaatsvinden (en vervolgens gezegd dat hij zelf daarbij geen kandidaat zou zijn). Hanna Nasser heeft nu echter gezegd dat de verkiezingen onmogelijk kunnen plaatshebben, omdat de kieswet voorschrijft dat er gestemd moet worden op de Westoever zowel als in Oost-Jeruzalem en in de Gaza-strook. En dat laatste kan niet, want Hamas laat dat niet toe.  
Nogmaals; geen verrassing hier. Eigenlijk was er geen weldenkend mens die verwachtte dat er echt zoiets als alleen verkiezingen op de Westoever zouden komen. Abbas had dat decreet vermoedelijk alleen ondertekend om Hamas onder druk te zetten om alsnog met de door Egypte opgestelde voorwaarden voor verzoening akkoord te gaan. Of misschien ook om er niet van beschuldigd te kunnen worden om de zaak op zijn beloop te hebben gelaten, wie weet. Maar nu is het wachten dus weer op de volgende zet van Abbas.

 De beslissing daarover zou echter wel eens kunnen gaan afhangen van wat Hamas doet. Dr Aziz Dweik (foto), de voorzitter van de Palestijnse wetgevende vergadering (PLC) die nog maar kort geleden is teruggekeerd uit een Israëlische gevangenis waar hij drie jaar lang werd vastgehouden alleen op grond van het feit dat hij van Hamas is, maakt woensdag bekend dat de kans groot is dat Hamas nog voor het eind van de maand alsnog de verzoenings-overeenkomst zal tekenen. Hamas stelde die ondertekening vorige maand uit, omdat de beweging nog wat extra waarborgen en verduidelijkingen van Egypte wilde. Dweik wilde in gesprekken met de zender Al-Jazeera en de krant Al-Quds al-Arabi niet diep ingaan op die punten. Hij hintte alleen dat het - onder meer  - iets te maken had met ontslagen die onder de PA-regering op de Westoever hebben plaatsgevonden en mensen die onder het PA-bewind in de gevangenis zitten.

De overeenkomst die Egypte had bereikt hield - globaal - in dat er in juni 2010 verkiezingen zouden komen, dat Gaza zolang door een comité bestaande uit vertegenwoordigers van zowel Fatah als Hamas zou worden bestuurd en dat de veiligheidsdiensten van beide organisaties zouden worden geïntegreerd. Half oktober, toen Egypte al een datum voor de ondertekening had vastgesteld, kwam alles ineens weer op losse schroeven te staan doordat Hamas uitstel vroeg. Dat kwam onder meer doordat Abbas in eerste instantie in de VN-Veiligheidsraad akkoord was gegaan met uitstel van een stemming over het Goldstone-rapport (en vervolgens als verrader werd gebrandmerkt), maar ook omdat er berichten waren dat de VS zich bij monde van onderhandelaar George Mitchell in Cairo tegen de verzoening Hamas-Fatah hadden uitgesproken. Volgens onbevestigde berichten wilde Hamas verduidelijking van Egypt wat daarvan de consequenties waren. Ook waren er stemmen binnen Hamas die Egypte ervan beschuldigden op het laatste moment wijzigingen in het document te hebben aangebracht, die stipuleerden dat gewapende groepen ontwapend moesten worden.   

Weer 97 olijfbomen afgezaagd in Burin

Qua nieuws begint het saai te worden: opnieuw 97 olijbomen afgezaagd bij het dorp Burin. Boer Akram Amran ontdekte het donderdag vroeg in de morgen en zegt zich niet te schamen dat hij begon te huilen. Deze bomen waren meer dan 60 jaar oud en een heel leven door hem en zijn familie verzorgd. Bovendien was het de enige bron van inkomsten van de familie.
Burin, in de buurt van Nablus, heeft het ongeluk ingeklemd te leggen tussen twee zogenoemde íllegale nederzettingen Yitzhar en Bracha (alle nederzettingen zijn illegaal maar deze vallen in de categorie van ongeautoriseerde buitenposten).

Het is zeker niet voor het eerst dat kolonisten uit deze nederzettingen er met de kettingzaag tegenaan gaan. Op 15 en25 december 2005 werden respectievelijk 177 en 90 bomen afgezaagd. Dit jaar op 21 juli was dat het geval met 40 bomen in Burin en op 29 september van dit jaar moesten er 160 bomen aan geloven. Soms zijn ook schapen van het dorp slachtoffer. Het kan zijn dat ik incidenten vergeet. Maar dan bevind ik me in het gezelschap van de Israëlische politie, want er is nog nooit iemand voor deze vergrijpen gearresteerd.
(Op de foto's: boven afgezaagde bomen, een van de vorige keren. Onder: het dorp Burin.)

Jemen: geen hulp Iran nodig tegen Houthi-rebellie

Jemen heeft Iran bedankt voor het aanbod om te helpen bij het beëindigen van de rebellie van de Houthi's in de gouvernoraten Sa'ada en Amran en het herstellen van de eenheid van Jemen, maar tegelijkertijd het aanbod als onnodig van de hand gewezen. In een verklaring van het Jemenitiscdhe ministerie van Buitenlandse Zaken stond dat Jemen zelf in staat is om een einde te maken aan de rebellie.
Het aanbod van Iran werd woensdag gedaan door de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Manoucher Mottaki. Mottaki zei dat Iran bereid is met de regering van Jemen en met andere landen samen te werken bij het herstellen van de veiligheid in Jemen. De strijd tussen de regering en de Houthi's in Noord-Jemen kon volgens hem door 'gezamenlijke inspanningen' worden beëindigd. Dat zou het herstel betekenen van de 'veiligheid, de rust en de vrede van het volk van Jemen en de hele regio. Elke andere aanpak dient de vijanden van de islamitische en Arabische staten,' meende hij.
Het aanbod van Iran was opmerkelijk.Een dag eerder had het namelijk scherpe kritiek geleverd op de inmenging van Saoedi-Arabië in het conflict. Het aanbod was eveneens opmerkelijk omdat Iran eerder door de Jemenitische regering ervan was beschuldigd dat het de Houthi-opstandelingen (sjíïeten zoals de Iraniërs maar van een andere richting, namelijk de 'vijf-er' en niet de 'twaalver' zoals in Iran) zou helpen door de levering van wapens. (Iran had de beschuldiging overigens ontkend).

Saoedi-Arabië is intussen nog steeds bezig met het schoonvegen van het grensgebied in de provincie Jizan rond de Jebel Dukhan (Rookberg). Ook zouden - in weerwil van de opmerkingen van de regering in Sana'á dat Jemen het zelf wel af kan, de Saoedi's beschietingen en bombardementen uitvoeren van posities van de rebellen in Jemen zelf. de Saoedische onderminister van defensie prins Khaled bin Sultan (foto) zei woensdag dat de Saoedi's met deze aanvallen zouden doorgaan totdat de Houthi's zich 'tientallen kilometers van de grens zouden hebben teruggetrokken'. Ook wordt het gebied nog steeds uitgekamd. Mensen met verkeerde papieren worden in grote aantallen over de grens gezet, meldde het dagblad Arab News. Saoedi-Arabië heeft tevens een maritieme blokkade ingesteld in de Rode Zee, om eventuele wapenzendingen te onderscheppen. Abdel-Malik Al-Houthi, de leider van de opstand, had daarvan enkele dagen geleden al gezegd dat Jemen zo vol wapens zit dat de rebellen voorlopig nog wel vooruit kunnen. Ook zouden zij veel buit hebben gemaakt op het Jemenitische leger (en naar het zich laat aanzien ook op het Saoedische leger). Het bewijs is de foto boven van Houthi-strijders op buitgemaakt materieel. Het doek op de pc-'s luidt vertaald: Allah is groot, Dood aan Amerika, Dood aan Israël, Vervloek de Joden, De islam is de overwinning.
(Waarom die anti-Joodse opmerking ertussen zit is onduidelijk. Sa'ada, de stad waar de Houthi';vandaan komen, telde - in ieder geval tot voor kort - nog een behoorlijk aantal Joden die daar onder officiële bescherming van stamleiders stonden. Wel werd er al lang door de VS en Israëlische Mossad-agenten gewerkt aan hun vertrek. Ik was in 1994 in Sa'ada, heb er met Joden gesproken, en - toen al - in Sana'a de sporen gezien van deze evacuatie-actie).

Een kleine man

Shimon Peres, politieke kameleon, verliezer van zes verschillende verkiezingscampagnes-behalve-een waardoor hij nu president is van Israël, bezoekt zijn Braziliaanse collega Lula da Silva. Daarbij legde Peres aan Lula uit hoe hij hij over rechter Goldstone moet denken (Brazilië stemde voor het Goldstone-rapport):

 

''Goldstone is a small man, devoid of any sense of justice, a technocrat with no real unde"rstanding of jurisprudence," Peres told his Brazilian counterpart, adding that the South African jurist "was on a one-sided mission to hurt Israel."
Referring to Goldstone's recommendation to investigate possible war crimes committed by Israel in Gaza, Peres said, "If anyone should be investigated, it should be him."

Hier sprak de bekende jurist Peres. Een kleine man. Erg klein.

Nasrallah zegt wat velen denken - of vrezen?

Veel mensen hebben het niet zo op Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah in Libanon. Toch zullen ook zij hem moeten nageven dat hij uiterst intelligent is en de dingen goed onder woorden weet te brengen. Dit is wat hij op Hezbollahs 'Dag van de martelaren' te zeggen had over Obama, onder meer naar aanleiding van de smadelijke  manier waarop de president terugkwam op zijn eis voor een bouwstop in Israëls bezette gebieden:

"A few months ago, when Barack Obama was elected as US president and a new American administration saw light, many had high hopes and believed that major changes will happen in favour of the Arab and Islamic world," said Mr Nasrallah, quoted by Hezbollah's al-Manar TV."However, the truth was quickly revealed and all these illusions quickly failed. The result was obviously a full US commitment to Israel's interest and security, disregarding the dignity and feelings of the Arab and Muslim people and governments.We tell all those who asked us to give the Americans some time… it turned out that presenting a black president from the third world was a trick that ended faster than we expected."

Reken maar dat veel mensen in de Arabische wereld dit met Nasrallah eens zijn.

Lieberman komt Verhagen bedanken voor zijn opstelling contra het Goldstone-rapport

Vandaag is de dag waarop Maxim Verhagen zijn Israëlische collega Avigdor Lieberman ontvangt. Als ik Verhagen was zou ik daar niet blij mee zijn. Want wat komt Lieberman doen? Hij komt ons bedanken. Waarvoor bedanken? Voor het feit dat wij Israël geholpen hebben de dreiging van het Goldstone rapport te neutraliseren. Immers wij hebben tegen een resolutie gestemd in de VN-Mensenrechtenraad waarin dat rapport werd aanvaard. En we hebben vervolgens ook tegen een resolutie gestemd in de Algemene Vergadering van de VN, waarin het rapport nogmaals aan de orde kwam en werd doorgestuurd naar de VN-Veiligheidsraad met het verzoek om actie te ondernemen als Israël (en Hamas) niet binnen drie maanden begonnen zijn met een geloofwaardig onderzoek naar de vraag of er tijdens de gevechten in Gaza van december en januari oorlogsmisdaden, c.q. misdaden tegen de menselijkheid zijn begaan.
Zijn wij, Nederland, dan tegen onderzoek van toentertijd gepleegde misdaden? Ja, blijkbaar zijn wij daar inderdaad tegen. Dat wil zeggen, wij in Nederland, vertegenwoordigd als we zijn door onze minister van Buitenlandse Zaken, de heer Verhagen.

Hoho, hoor ik de heer Verhagen nu tegenwerpen. Daar zijn wij helemaal niet tegen. Nee hoor, Nederland heeft juist de mensenrechten tot een speerpunt van haar beleid gemaakt. Nederland wil zeker wel dat eventuele oorlogsmisdaden worden onderzocht en dat eventuele schuldigen worden berecht. Maar wat Nederland niet wil, zo zei Verhagen in een rede op 27 oktober voor de Loge Hollandia van B'nei Britt in Den Haag, is dat de zaak wordt 'gepolitiseerd'. En dat gebeurde nu juist wel bij het instellen van de Goldstone-commissie. En opnieuw bij de discussie over het rapport van die commissie. En dat politiseren zou de partijen nog verder tegen elkaar opzetten en Israël nog dieper internationaal in de beklaagdenbank drukken, een beklaagdenbank die zich afwisselend in Genève en New York bevindt. Met als gevolg: Israël zet de hakken in het zand. En dat zou slecht zijn voor het vredesproces. Trouwens: Israël was zelf al aan een diepgaand onderzoek begonnen, zei Verhagen, 'zoals het een rechtsstaat betaamt'.

Wat?
Een diepgaand onderzoek??
Welk diepgaand onderzoek? Bedoelt de minister met dat diepgaande onderzoek het onderzoek dat ertoe leidde dat sinds januari 2009 één enkele soldaat is veroordeeld? Wegens de diefstal van een creditcard? Of doelt hij op het feit het feit dat eenheden van de Israëlische militaire politie sinds kort onderzoeken doen naar een aantal klachten van B'tselem en Human Rights Watch. Onderzoeken, let wel, van de politie van het leger, die daarover moet rapporteren aan de aanklager van het leger, dezelfde aanklager die mede verantwoordelijk was voor het opstellen van de gedragslijnen die tijdens de oorlog werden gevolgd. Met iets andere woorden: de dader onderzoekt hier zich zelf en vraagt zich af of hij niet wegens oorlogsmisdaden zou moeten worden vervolgd. Is dat wat Verhagen bedoelt met een diepgaand onderzoek?  
En trouwens, we vergaten het bijna, als Israël er zo op gebrand is die misdaden uit dat rapport van Goldstone - waarvan ook Verhagen zegt dat hij het serieus neemt - te onderzoeken, waarom komt die Lieberman ons dan hier bedanken. Ja, waarvoor eigenlijk? Is dat dan niet omdat Israël juist in alle toonaarden heeft verklaard dat het rapport Goldstone eenzijdig was, en verdraaid en gebaseerd op liegende Palestijnse getuigen die onder druk stonden van Hamas? En erop gericht om Israël de mogelijkheid te ontnemen om zich adequaat te verdedigen tegen terrorisme? Moest het niet juist van Israël helemaal van tafel, dat rapport? En was het niet zo dat Israël helemaal niet van plan was een onderzoek in te stellen - en al helemaal niet een diepgaand onderzoek - naar oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid? En was het niet zo dat Nederland met zijn optreden Israël daarin steunt? En dat Lieberman daarvoor dank-je-wel komt zeggen?


Want dat is natuurlijk vreemd, dat onze minister van Buitenlandse Zaken, onze topdiplomaat zogezegd, uit wat Israël duidelijk zegt, niet kan afleiden wat het van plan is. En datzelfde geldt voor het lamme stukje dat Willem van Genugten scheef in NRC-Handelsblad, waarin hij betoogde dat Verhagen het helemaal bij het rechte eind had. Ook deze hoogleraar internationaal recht van de universiteit van Tilburg en voorzitter van de Werkgroep Mensenrechten van de Adviesraad Internationale Vraagstukken was het kennelijk ontgaan waarom Israël zich met hand en tand verzette tegen het Goldstone-rapport en met welke argumenten. En - vooral -  wat voor effect het dan heeft als landen stemmen tegen een resolutie die dat Goldstone-rapport nu juist wel aanvaardt, (met toegegeven, de aantekening dat de betreffende resolutie nogal gammel was geformuleerd door er de kwestie van opgravingen in Jeruzalem aan te verbinden. Maar in zo'n geval kan een land een voorbehoud maken, nietwaar?)
De complimenten die Verhagen (en in zekere zin Van Genugten ook) vandaag van Lieberman ontvangt zijn dus in feite omdat hij iets gedaan heeft dat indruist tegen de mensenrechten. Het is vergelijkbaar met een minister van Integratie die een compliment zou krijgen van Geert Wilders. Ook dan zou je dan mogen concluderen dat die minister het misschien niet helemaal goed heeft gedaan. (Wilders, ik haal hem er niet zomaar bij, is trouwens een bewonderaar van Lieberman, zoals hij meer dan eens heeft laten blijken. Diens Arabierenhaat en radicale oplossingen om van de Arabieren in Israël af te komen zijn hem uit het hart gegrepen).

En dat is - maar dit terzijde - misschien nog een extra reden waarom Verhagen niet blij zou moeten zijn dat hij Lieberman ontvangt. De man is namelijk een voormalige aanhanger van de terroristische Kach-partij en een ordinaire racist. Mensen als wijlen Jörg Haider of Jean-Marie Le Pen zou Verhagen waarschijnlijk nooit binnen hebben gelaten, maar Lieberman dus wel. Waarom? Zijn ze er bij het CDA nog niet helemaal aan gewend dat ook Joden racisten kunnen zijn en soms niet onderdoen voor de ergsten in die categorie?
En het CIDI dat een besloten avond met Lieberman organiseert, hoe zit het daarmee? Kunnen ze dat rijmen met hun uitgesproken anti-discriminatie standpunten en hun belangstelling voor een dialoog met bijvoorbeeld Marokkanen? Het lijkt me dat ze nu dan toch heel wat uit te leggen hebben. 


P.S. Misschien zou het leuk zijn als Verhagen bij een volgende lezing ook een keer uitlegt wat hij bedoelt met 'het vredesproces' dat door voor het Goldstone-rapport te stemmen misschien schade had kunnen oplopen. Is er een vredesproces?? Waar? Heb ik iets gemist?