Abdullah Abdullah, de uitdager van de Afghaanse president Karzai, trekt zich terug uit de tweede ronde van de verkiezingen die op 7 november zouden worden gehouden. Abdullah had waarborgen geëist dat deze ronde eerlijker zou verlopen dan de vorige ronde in augustus, waarbij massaal werd gefraudeerd, vooral ten gunste van president Hamid Karzai. Onder meer had Abdullah geëist dat de voorzitter van de verkiezingscommissie zou worden vervangen en enkele ministers tijdelijk op non actief zouden worden gesteld zodat zij zich niet konden inlaten met het vervalsen van stembiljetten. Omdat die eisen niet zijn ingewilligd, trekt Abdullah zich terug.
De tweede ronde van de presidentsverkiezingen wordt daarmee een wassen neus. Dit is erg slecht nieuws voor de Amerikaanse president Obama, die gewikkeld is in een grootscheeps proces van 'policy review' wat betreft Afghanistan. Onder meer ligt een verzoek ter tafel van generaal McCrystal, de Amerikaanse opperbevelhebber in Afghanistan, om 40.000 man troepen boven de ruim 60.000 die er al zijn. Ruggengraat van het Amerikaanse optreden (en van het optreden van de overige NATO-landen die in het land actief zijn, waaronder ook Nederland) is het streven naar een betrouwbare regering in Kabul die kan beschikken over een leger dat zelf voor de veiligheid in Afghanistan kan zorg dragen. De gang van zaken rond de presidentsverkiezingen hebben echter eens te meer duidelijk gemaakt dat er geen sprake is van een regering in Kabul die als een betrouwbare partner in deze onderneming kan worden gezien.
2 opmerkingen:
Een betrouwbare partner? De werkelijkheid is natuurlijk dat Afghanistan bezet is en de Amerikaanse bezetter een _gehoorzame_ partner nodig heeft. Daarnaast zou het aardig zijn als de gehoorzame partner in kwestie ook nog eens legitiem is in de ogen van de Afghaanse bevolking, maar dat zal dit keer niet mogelijk zijn.
Een kleine deukje misschien in de inspanningen van de Amerikaanse propaganda machinerie, die ons (met veel succes) wil doen laten geloven dat de USA in haar internationale militaire avonturen altijd heel altruïstisch bezig is met het bevorderen van welzijn en democratie in landen, die door hen zijn bezet, en waar zij hun oorlogen plegen te voeren met de allernieuwste snufjes op het gebied van de technologie des doods, zoals onbemande vliegtuigen die, bestuurd vanuit de USA, in Pakistan hele dorpjes kunnen verpulveren met één welgemikte raket.
Zoals gezegd, een klein deukje in de propaganda slechts, een deukje dat hen zeker niet zal weerhouden om duizenden extra troepen naar Afghanistan te sturen. Ze zitten er tenslotte niet voor de Afghanen, ze zitten er voor hun eigen, imperialistische belangen.
Bovendien; één rede vol platitudes van Obama blijkt meestal afdoende te zijn om ieder wantrouwen bij de naar hoop, liefde en veranderingen smachtende bewonderaars van de Grote Man de kop in te drukken.
Vergelijk het met Israël; het liefst hadden de Amerikanen een Israëlisch regime dat wat cosmetische veranderingen zou doorvoeren, zoals een settlement-freeze, maar ook al zouden ze Israël hier toe kunnen dwingen, ze doen het niet, omdat ongelimiteerde steun aan Israël nu eenmaal Amerikaans beleid is, en men er niet over peinst Netanyahu tot de orde te roepen (Obama zelfs minder dan vele van z'n voorgangers, ondanks de volledig onterechte reputatie van "vredesstichter" en "progressief" die de reclamecampagne voor z'n presidentschap (vol met lege slogans als "Change You Can Believe In"; "Change We Need", en "Yes We Can) hem heeft opgeleverd).
De USA, dat meer uitgeeft aan z'n leger dan de rest van de wereld bij elkaar opgeteld, is niet alleen de militair absoluut dominerende staat in de wereld, maar zonder twijfel ook de meest agressieve.
Wie het gruwelijk Israëlische beleid wil veranderen, is bij Israël uiteindelijk aan het verkeerde adres. Om zo'n beleidsverandering te bewerkstelligen zou men zich moeten vervoegen in Washington, waar dat beleid mogelijk wordt gemaakt door de ongelimiteerde levering van wapens, geld en politieke steun, zonder welke dat beleid geen dag zou kunnen worden voortgezet.
Wie denkt dat de AIPAC het buitenlandse beleid van de USA bepaald, heeft geen idee van de werkelijke machtverhoudingen in de wereld en in de USA. Als lobby stelt de AIPAC niet veel voor, in vergelijking met de echt machtige lobbies in de USA, de lobbies van de grote ondernemingen, van Lockheed Martin, van Boeing, van Raytheon bijvoorbeeld (om maar eens een paar wapenfabriekanten te noemen). Daar zit de macht, niet bij AIPAC, dat net zo machtig is als de Amerikaanse elites het toestaan te zijn.
Aipac is niet zo onmachtig. De grootste kracht is haar vermogen geldstromen te dirigeren. In 2002 werden zo de herverkiezing onmogelijk gemaakt van de zwarte afgevaardigden in het Huis Hilliard (Alabama) en Cynthia McKinney (Georgia). Beiden hadden de euvele moed gehad op te roepen tot meer éven handedness' inzake Israël en de Palestijnen. Wie de moeite nam kon toen zien - bijdragen aan de kassen van actievoerende politici zijn openbaar en op te zoeken via internet - dat McKinneys tegenstandster Majette gigantische, beslissende geldstromen ontving uit bijvoorbeeld New York van opvallend veel mensen met Joods klinkende achternamen. Ik werkte destijds mee aan een IKON-film over Aipac en heb die moeite toen genomen.
Aipac weet dat het Congress deze macht kent. Vandaar dat de organisatie nu weer een beslissende rol speelde bij het opstellen van de motie tegen het Goldstone-rapport waarover deze week gestemd gaat worden.
Een reactie posten