Geschiedvervalsing? Jawel, Abbas schreef dinsdag, voorafgaande aan het bezoek dat de Israelische premier Netanyahu deze week aan Washington, een stuk in de New York Times. Abbas pleit daarin voor het uitroepen van een Palestijnse staat door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Abbas betoogt dat de bestaande toestand al veel te lang geduurd heeft, dat de Palestijnen en niet kunnen blijven toezien hoe Israel steeds meer kolonisten in de gebieden vestigt. Hij schreef dat de PA nog steeds de voorkeur geeft aan een resultaat via onderhandelingen, maar dat bij afwezigheid daarvan een officieel erkennen door de VN het voordeel heeft dat het conflict kan worden geïnternationaliseerd. Dan kan het, meende hij, van een politieke tot een juridische kwestie worden getransformeerd, waarbij de nieuwe Palestijnse staat een beroep zou kunnen doen op organen als het Internationale Hof van Justitie en Mensenrechtenorganen van de VN.
Ook schreef Abbas
It is important to note that the last time the question of Palestinian statehood took center stage at the General Assembly, the question posed to the international community was whether our homeland should be partitioned into two states. In November 1947, the General Assembly made its recommendation and answered in the affirmative. Shortly thereafter, Zionist forces expelled Palestinian Arabs to ensure a decisive Jewish majority in the future state of Israel, and Arab armies intervened. War and further expulsions ensued. Indeed, it was the descendants of these expelled Palestinians who were shot and wounded by Israeli forces on Sunday as they tried to symbolically exercise their right to return to their families’ homes.
(Het is belangrijk vast te stellen dat de laatste keer dat de kwestie van een Palestijnse staat aan de orde kwam, was toen de vraag werd voorgelegd aan de inter5nationale gemeenschap of ons vaderland moest worden gedeeld. De Algemene Vergadering stemde in november 1947 vóór de deling en zionistische strijdkrachten verdreven kort daarna Palestijnen om te zorgen voor een beslissende Joodse meerderheid in de toekomstige staat Israel. Arabische legers kwamen tussenbeide en er volgde oorlog en verdere verdrijvingen. Het waren de afstammelingen van deze verdreven Palestijnen die werden gedood en gewond toen zij zondag probeerden hun recht op terugkeer naar de huizen van hun families symbolisch probeerden uit te oefenen). Was dat geschiedvervalsing in? Ja, volgens Benjamin Netanyahu was dat zo (en in zijn kielzog ook de twee bovengenoemde kranten en heel wat rechtse -pro-Israel bloggers). Netanyahu meende dat
(Dit is een grove vervalsing van welbekende en goedgedocumenteerde historische feiten. Het waren de Palestijnen die het plan voor de deling in twee staten verwierpen, terwijl het Joodse leiderschap het aanvaardde. Het waren de legers van de Arabische landen die - geholpen door Palestijnse strijdkrachten - de Joodse staat aanvielen met de bedoeling haar te vernietigen. Niets daarvan wordt genoemd in het artikel).
Geschiedvervalsing? Wie de twee citaten overleest, ziet dat Abbas in het midden laat wie wel en wie niet het delingsplan aanvaardden. Hij beperkt zich tot een ander feit: namelijk dat zodra het plan wàs aanvaard door de AV van de VN, - zo'n half jaar voor het uitroepen van de staat Israel - Joodse strijdkrachten begonnen Palestijnen te verdrijven. Dat is een feit dat door (Israelische) historici als Benny Morris (in The Birth of the Palestinian Refugee Problem 1947-1949) en Ilan Pappé (onder meer in The Ethnic Cleansing of Palestine) al jaren geleden is gedocumenteerd en beschreven, maar desondanks niet tot de officiële Israelische geschiedschrijving is gaan behoren. Daarin wordt nog steeds vastgehouden aan de versie dat de Palestijnse uittocht pas begon, nadat de staat Israel was uitgeroepen en door legers van de Arabische buurlanden werd aangevallen. Dat is ook de lezing van Netanyahu dus zogezegd.
Het is eigenlijk te gek voor woorden dat een premier van een land zijn eigen geschiedenis niet kent en dat zogenaamde kwaliteitskanten hem daarin volgen, evenals heel wat van de gestaalde pro-Israel bloggers. Maar dit tafereel is helaas wel maar al te bepalend voor het Israelisch-Palestijnse conflict. In feite is het niet Abbas, maar Netanyahu en het grootste deel van de Israelische bevolking die de geschiedenis verdraaien door een mythe in stand te houden. De mythe namelijk dat de Palestijnen niet zijn verdreven, maar zijn vertrokken in een oorlog die ze ook nog eens zelf hebben uitgelokt - onder meer door niet voor het delingsplan te stemmen - zodat Israel kan volhouden dat de Palestijnen helemaal geen rechtmatige claims hebben. Kwestie van eigen schuld dikke bult. Door Abbas van geschiedvervalsing' te betichten (terwijl hij in feite gewoon de feiten volgt zoals ze nu ruim 20 jaar bekend zijn) kan Netanyahu hem er meteen ook van beschuldigen dat hij erop uit is het conflict te bestendigen.
Vandaar dat Netanyahu, in antwoord op Abbas' opmerking dat
Palestine’s admission to the United Nations would pave the way for the internationalization of the conflict as a legal matter, not only a political one. It would also pave the way for us to pursue claims against Israel at the United Nations, human rights treaty bodies and the International Court of Justice.
kan stellen dat
''...one could conclude from the article that the Palestinian leadership views the establishment of a Palestinian state as a means to continue the conflict with Israel instead of ending it."
Het lijkt een gevecht met woorden. Maar het is ernstiger. Het is een uiting van een 'state of mind' die uitgaat van het door de Israelische hasbara zelf gecreëerde sprookje, waarin Israel de partij was met een legale claim, die onschuldig een staat uitriep en daarna werd aangevallen, waarbij - jammer maar helaas - de Palestijnen de fout maakten om even weg te gaan na een oproep van de Arabische leiders die wel even korte metten zouden maken met Israel. En datzelfde Israel is volgens deze lezing nog steeds de partij die wordt aangevallen, bedreigd en aangevallen door die verdomde Palestijnen. Het is de state of mind waarin een eventuele terugtrekking van de bezette Westoever als een 'vergaande Israelische concessie' wordt beschreven.
Je vraagt je af of er ooit een tijd zal komen waarin Netanyahu, de meerderheid van de Israelische bevolking en de gestaalde Israel-verdedigers kennis nemen van de zaken die de zogenaamde Israelische 'New Historians'' als Morris c.s. al 20 jaar geleden op papier zetten en tot zich door laten dringen. En dan zodanig in zich opnemen dat gênante onzin als Abbas 'verdraait de geschiedenis' tot het verleden gaat behoren. Dan kan er namelijk over oplossingen worden gepraat op basis van hoe de gebeurtenissen van toen zich echt hebben afgespeeld. En ik ben ervan overtuigd dat dat begrip van de situatie en van de tegenstander nodig is om ooit een echte vrede te bewerkstelligen. Zonder dat Israel en de Israeli's collectief tot zich door laten dringen dat zij het zijn die verantwoordelijk zijn geweest voor het ontstaan van het Palestijnse vluchtelingenprobleem is dat niet goed mogelijk, lijkt me.
En - maar dat misschien als terzijde - in datzelfde kader past de vraag hoe logisch het eigenlijk was om te verwachten dat de Palestijnen in 1947 niet tegen maar vóór de deling van hun land zouden zijn geweest. Joden vormden op dat moment niet meer dan een derde van de bevolking van Palestina en bezaten zo'n 6% van alle grond. Om ook eens naar een Palestijnse historicus te verwijzen: Rashid Khalidi stelt in zijn boek 'The Iron Cage' omstandig aan de orde dat het wellicht - in het licht van hoe de geschiedenis zich daarna zou gaan ontwikkelen - geen wijs besluit om de deling af te wijzen. Maar ook maakt hij - mijns inziens vokomen terecht - duidelijk dat er weinig fantasie voor nodig om je in te denken dat de deling op dat moment voor de Palestijnen een onrechtvaardigheid inhield waar geen enkele vertegenwoordigend lichaam met goed fatsoen zijn stem aan had kunnen geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten