De muis - en het staartje

Wie weet het nog? Op17 februari van dit jaar kwam er een bandje van het Israelische leger op diverse plaatsen spelen voor Christenen voor Israel. De vrienden van Sabeel lieten daar bezwaren tegen horen. Immers dat orkestje kwam hier om een leuk beeld te scheppen van een leger dat een bezetting in stand houdt en op grote schaal landjepik mogelijk maakt op de Westoever, en nog maar onlangs bloedige veldslagen in Gaza en Libanon voerde met duizenden doden en gewonden als gevolg. Voor veel mensen dus absoluut geen leger waar je leuk muziek van zou willen horen. Er zou worden gedemonstreerd met pannendeksels, toeters en andere dingen die lawaai maakten. Of zoiets. 

En toen kwam het bericht door dat hetzelfde orkestje ook zou optreden bij de Liberaal Joodse Gemeente (LJG) in Amsterdam, de gemeente waar ik lid van ben. Dat optreden zou plaatsvinden op 17 februari. Op 15 februari hoorde ik dat er plannen waren om dan ook bij de :LJG te gaan demonstreren en dezelfde dag plaatste ik een oproep op mijn blog om die demonstratie te ondersteunen (hier).

Dat heb ik geweten. Nog dezelfde dag kreeg ik een woedende mail van de voorzitter van de LJG, tot dat moment een goede vriend (ik had een paar jaar met hem in de redactie gezeten van het kwartaalblad van de LJG-Amsterdam). Hij had gehoord dat 

in de blog van stop de bezetting een oproep wordt gedaan door een anonieme LJG’er  om de muzikale bijeenkomst met Zameret Tsahal te verstoren. Ben jij die LJG’er? Er wordt opgeroepen om een actie te ondernemen (oa met traangas) die de belangen van de LJG ernstig schaadt. Ik kan me bijna niet voorstellen dat jij dat zou doen maar ik weet ook niet wie anders daarvoor verantwoordelijk zou kunnen zijn.

Nadat ik de voorzitter erop had gewezen dat Stop de Bezetting een stukje van mijn blog had overgenomen (er stond keurig een verwijzing onder), dat het stukje refereerde aan een demonstratie die al gepland was en dat de opmerking over een 'actie te ondernemen oa met traangas' alleen door een halve analfabeet kon zijn gemaakt, immers er stond
Ikzelf ben niet zo van dit soort acties ('er is niets op tegen om ze te laten spelen, zolang er tijdens hun optreden maar voldoende traangas in het publiek wordt geschoten voor de juiste couleur locale', probeerde ik nog grappig te doen), maar toen werd ik er dus van meerdere kanten op gewezen dat dezelfde band ook optreedt bij mijn eigen Liberaal Joodse Gemeente en wel op 17 februari. Dus: deksels en pollepels in de aanslag - of als u Joods bent misschien de ratel van Purim mee (dat feest komt er intussen toch aan) zodat u de muzikale jool kunt opluisteren met bijna natuurgetrouwe salvo's.

 Ik kreeg daarna van de voorzitter nog een - nog veel bozere - mail waarin hij me schreef dat mijn 'boodschap wel degelijk gelezen kon worden als een oproep tot het gebruik van geweld'. Hij noemde dat misdadig en riep me op mijn lidmaatschap van de LJG op te zeggen.
Ik heb hem geantwoord dat ik dat niet zou doen. Daarna kwam nog - op diens verzoek - een gesprek met de rabbijn, waarin ik uitlegde dat de oproep was gedaan twee dagen voor een demonstratie die al was aangekondigd, dat ik het moeilijk vond te begrijpen dat het LJG-bestuur kennelijk niet begreep dat een orkestje van het Israelische leger controversiëel kan zijn in de ogen van veel mensen en dat diegenen die dachten dat ik had opgeroepen tot 'een actie oa met traangas' ofwel mijn blog niet hadden gelezen ofwel te dom waren om te begrijpen wat er stond.

 U heeft buitenstaanders die ons geenszins welgezind zijn, opgeroepen tot actie tegen onze kehilla en tegen door ons ondernomen activiteiten; Deze handeling is door vele leden en ook door het bestuur ervaren als  onloyaal en  bedreigend.  Wij willen u te verstaan geven dat bij eerste herhaling van dergelijk gedrag onmiddellijk royement volgt.

·       Uw oproep tot betogen tegen de LJG-Amsterdam waarbij u zelfs het woord granaat niet heeft geschuwd, heeft ons gedwongen veel meer beveiliging op te roepen dan van te voren gepland. Ook de gemeentelijke politie vond een en ander serieus genoeg om  in menskracht bij te dragen aan de bewaking. Wij hebben daardoor €600 meer aan bewaking moeten uitgeven dan begroot. Het zou u sieren als u de LJG-Amsterdam (materieel) schadeloos zou stellen.

Ik moet zeggen dat mijn mond openviel toen ik dit las, maar ook werd ik ditmaal zelf des duivels. Ik moest tot de slotsom komen dat ik lid was van een organisatie die dacht dat ik - door twee dagen voor een geplande demonstratie een oproep te plaatsen - verantwoordelijk was voor het houden van die demonstratie en waar kennelijk nu mijn ironische verwijzing naar het overdadige gebruik van traangas door het Israelische leger langzamerhand was geëvolueerd tot het doen van een oproep om met granaten te gaan gooien.
Nu is er in het kader van de LJG een 'beroepscommissie' waarvan de hulp kan worden ingeroepen door leden die een conflict hebben met het bestuur. Ik had overduidelijk zo'n conflict, dus deed ik een beroep op die commissie. Er volgde een openhartig gesprek van mij met die commissie, waarin ik naar voren bracht dat ik begreep dat het LJG-bestuur niet blij was met mijn oproep, maar dat sommige leden en anderen (onder wie ik) niet begrepen waarom zo'n controversieel orkestje waartegen op andere plaatsen ook werd gedemonstreerd nu zo nodig bij de LJG moest optreden. Van de kant van de commissie werd me erop gewezen dat ik geen rekening had gehouden met de reactie van de bewakingsdienst van de synagoge (een autonome stichting) en met het feit dat mijn blogoproep zou worden overgenomen door het Palestina Komitee en Stop de Bezetting. Waarop ik riposteerde dat ik niet verantwoordelijk was voor het houden van de demonstratie, noch voor de eventuele stappen die de beveiliging had genomen (ze hadden me trouwens gewoon even kunnen opbellen toen ze wisten wie er achter de oproep zat), en dat het onzinnig zou zijn om iets niet te publiceren omdat anderen het wellicht zouden kunnen overnemen. En tenslotte dat de opmerkingen van het bestuur over een granaat volstrekt absurd, belachelijk en beledigend was.
Op 17 juli volgde daarop een gesprek van de door mij te hulp geroepen commissie, twee bestuursleden en mijzelf. En om het verhaal verder kort te houden: daar bleek dat de commissie het niet nodig vond nog verder in te gaan op mijn klacht, maar dat het gesprek ging over hoe de verhouding tussen mij en het bestuur in de toekomst zou zijn. Ik moet zeggen - en ik schaam me daar ook wel een beetje voor - ik was nagenoeg sprakeloos, wilde meteen weglopen, maar zo verbouwereerd dat ik me liet overhalen om het gesprek uit te zitten. Maar alles later overdenkende moet ik tot de slotsom komen dat zowel het bestuur als die commissie, als mogelijk nog wel meer mensen  binnen de LJG, toch blijkbaar de in mijn ogen volstrekt overtrokken en paranoïde reactie van het LJG-bestuur en de bewakingsdienst voor plausibeler en begrijpelijker houden dan mijn boosheid. Ik vind dat een heel vervreemdende conclusie - alsof ik.lid zou zijn van een sekte waarvan ik de gedragscode niet meer kan volgen. Ik heb daarop mijn lidmaatschap van de LJG toch maar opgezegd.

  De  moraal van dit verhaal? Ik weet niet meer wie die opmerking ooit maakte: 'Hoe komt het toch dat ik steeds linkser ben geworden? Dat is omdat de rest van de wereld alsmaar naar rechts is opgeschoven.' Ik heb nu ook zo'n gevoel. Ik heb met de LJG meegelopen sinds mijn 15e ongeveer. Ik heb vanaf eind jaren '70 regelmatig geschreven in het Nieuw Israelietisch Weekblad, het enige Joodse opinieblad en in dezelfde periode ook wel voor een ander (LJG)-blad, Levend Joods Geloof geheten. Maar na het uitbreken van de Tweede Intifada en het aan de macht komen van Ariel Sharon was het klimaat zodanig verrechtst dat dat in één klap voorbij was.
Nu is er dan ook een breuk met de LJG-Amsterdam. Ik had eerder al een botsing met ze toen ik bezwaar maakte tegen de kandidatuur voor het bestuur van iemand die werkte voor een bedrijf dat ook een vestiging heeft op de Westoever, in de nederzetting Ariel. Volgens het bestuur was dat geen probleem, omdat de Nederlandse wet zoiets niet verbiedt. Ik vond dat een rare redenering en plaatste de correspondentie daarover met naam en toenaam op dit blog. Het bestuur was daarover verontwaardigd. Onfatsoenlijk noemden ze dat. Alsof  het iets betrof dat volgens het bestuur volkomen in de haak was maar toch tegelijkertijd niet naar buiten gebracht mocht worden.
Ik denk - ik weet zeker - dat intussen meer mensen het gevoel hebben in een vergelijkbare verhouding tot het 'officiële' jodendom  te staan. Denk aan de historicus Ilan Pappé die Israel moest ontvluchten en nu doceert in Exeter in Engeland, aan de moeizame situatie van talloze anderen (meestal academici) die hun mond opendoen, of de treurige situatie van de schamele resten van de Israelische vredesbeweging. Ik denk dat ik me op bescheiden wijze met hen mag vergelijken. Het zijn barre tijden. De strijd gaat door.

Hamas executeert twee collaborateurs

Hamas heeft dinsdag twee mannen in de Gaza-strook geëxecuteerd, nadat een beroep dat zij hadden aangetekend was verworpen. De twee, een vader en zoon wier namen niet bekend werden gemaakt, waren ter dood veroordeeld wegens collaboratie met de Israeli's. Volgens de berichten uit Gaza zouden ze onder meer bekend hebben Israel inlichtingen te hebben verschaft waardoor in juni 2004 de auto van Abdel-Aziz Rantissi, toentertijd de leider van Hamas als opvolger van de door Israel vermoorde sheikh Ahmed Yassin, door een helikopter met een raket kon worden beschoten. Rantissi werd bij deze standrechtelijke executie gedood, evenals zijn 27-jarige zoon en een bodyguard. Het was overigens de tweede Israelische poging Rantissi te doden. Kort tevoren was hij gewond geraakt bij een eerdere beschieting van zijn auto. De foto hierboven werd in het ziekenhuis genomen, na deze eerste aanslag.

De doodstraf is erg rigoureus. Ik ben er geen voorstander van. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat collaboratie een van de ergste misdaden is die er bestaat. Nederland heeft na de oorlog van 1940- 45 ook een aantal oorlogsmisdadigers en collaborateurs terechtgesteld en hetzelfde gebeurde na de processen van Neurenberg met nazi's en kampbeulen. Dat dienen we misschien wel te bedenken voordat we deze executies veroordelen.

Israel heeft plannen voor grootscheepse overname van land op de Westoever

 

Luchtfoto van de nederzetting Ariël.

Haaretz  heeft vandaag, 22 juli, een primeur. Akiva Eldar meldt het volgende: 
The IDF Civil Administration is taking steps to increase state-ownership of West Bank lands, an internal military document reveals. The policy enables increased construction not only around settlement blocs like Ariel, Ma'aleh Adumim and Gush Etzion, but also in strategic areas like the Jordan Valley and Dead Sea.
Until now it was not known that the administration, which is a military agency, was charged with distinguishing between the blocs Israel is demanding to annex as part of a final-status agreement and the rest of the settlements. 
Hte verhaal komt erop neer dat de 'Civil Administration' die de naam (burgerbestuur) een afdeling is van het militaire bestuur van de Westoever (het is typisch Israelische newspeak om even van Orwell te lenen), plannen klaar heeft liggen om grote gebieden in de vallei van de Jordaan en Dode Zee, zowel als gebied rondom de nederzettingen Maále Adumim, Ariël en het Gush Eytzionblok over te doen aan de Israelische staat. Het gaat daarbij om land dat - volgens dat burgerbestuur dan - 'staats;and' is en niet in privé bezit van Palestijnen. Dat is overiegens een zeer bedriegelijke betiteling. Veel Palestijns land is en was collectief eigendom van dorpen en werden door alle inwoners gebreukt om vee te weiden of voor collectief yte bebouwen. En van nog meer land werden de eigendomspapieren door Israel nooit erkend, wat vergemakkelijkt werd omdat het kadaster ten tijde van de bezetting van de Westoever sterk verouderd was en grotendeels nog stamde uit de turkse tijd (dus van voor 1917).
Ik denk dat de primeur van Haaretz belangrijk is. Als Isarel inderdaad dit soort stappen neemt is het idee van een levensvatbare Palestijnse staat naar Israel, dat toch al een wankele geloofwaardigheid geniet, in één klap van de baan. Blijkbaar schrikt de Israelische overheid echter voor zo'n scenario niet terug. Is iemand daar verbaasd over?

Netanyahu stelt geen voorwaarden vooraf, nou ja, volgens het IMO-blog dan

Ik opende een tijdje geleden de rubriek bla-bla-hasbara. Daarin wilde ik hasbaristen, Israel-firsters of hoe je ze ook zou willen noemen, aan de kaak stellen. De rubriek heeft even stil gelegen, maar vandaag heb ik dan toch weer een bloempje geplukt uit de hasbara tuin:


Netanjahoe heeft, ondanks zijn havikachtige imago, meermaals voorgesteld zonder voorwaarden vooraf te onderhandelen. Hij eiste geen erkenning als Joodse staat, geen einde aan de verheerlijking van geweld tegen Joodse burgers, geen einde aan de constante stroom aan leugens over Israel, de Joden en het zionisme. Hij stelt voor het over die dingen juist tijdens de onderhandelingen te hebben.
Ratna Pelle, recent op haar IMO-blog (hier)

Ik heb even wat citaten bij elkaar gesprokkeld uit de speech van Netanyahu op 14 juni 2009, dus precies twee jaar geleden, op de Bar Ilan universiteit in Tel Aviv. Dat was de speech waarin hij voor het eerst stelde dat hij wel akkoord wilde gaan met een Palestijnse staat, maar dan wel onder strenge voorwaarden. Hij zei onder meer dit: 
. 
-Therefore, a fundamental prerequisite for ending the conflict is a public, binding and unequivocal Palestinian recognition of Israel as the nation state of the Jewish people. To vest this declaration with practical meaning, there must also be a clear understanding that the Palestinian refugee problem will be resolved outside Israel's borders. 
- the territory controlled by the Palestinians will be demilitarized: namely, without an army, without control of its airspace, and with effective security measures to prevent weapons smuggling into the territory - real monitoring, and not what occurs in Gaza today.
- Israel needs defensible borders, and Jerusalem must remain the united capital of Israel with continued religious freedom for all faiths. The territorial question will be discussed as part of the final peace agreement. In the meantime, we have no intention of building new settlements or of expropriating additional land for existing settlements. But there is a need to enable the residents to live normal lives, to allow mothers and fathers to raise their children like families elsewhere.
- If the Palestinians turn toward peace - in fighting terror, in strengthening governance and the rule of law, in educating their children for peace and in stopping incitement against Israel - we will do our part in making every effort to facilitate freedom of movement and access, and to enable them to develop their economy. 
De hele rede is hier te vinden.

Ik tel niet minder dan zeven voorwaarden. Ik heb ze voor het gemak vet gemaakt. (De voorlaatste verdient een toelichting: Netanyahu zegt daar dat er geen nieuwe nederzettingen komen, maar dat de inwoners van de bestaande nederzettingen een normaal leven moeten kunnen leiden. Daarmee bedoelt hij dat hij tegen een bouwstop is). Enfin, zeven voorwaarden, allemaal eisen waarvan mevrouw Pelle beweerde dat Netanyahu ze helemaal niet vooraf had gesteld. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de recente opwinding die Netanyahu veroorzaakte toen president Obama het had gewaagd te spreken van 'de grenzen van 1967' die uitgangspunt van de onderhandelingen zouden moeten zijn. Misschien moeten we ons dat toch even herinneren als we weer eens een stukje van mevrouw Pelle tegenkomen. Misschien zegt het iets over de betrouwbaarheid van haar alsmaar voortbreiende vloed aan pro-Israel argumenten in die hasbara-stukjes van haar, die met de regelmaat van een klok verschijnen en altijd zo op elkaar lijken dat ik me soms afvraag of het niet bewerkingen zijn van vorige stukjes die ze nog in haar pc had zitten.  

Groen licht voor museum van de schande

 De Mamilla begraafplaats.

Eén van de meest trieste en treurigmakende nieuwsfeiten van de afgelopen week is dat het Israelische ministerie van  binnenlandse zaken afgelopen dinsdag 12 juli, na lange juridische gevechten, de definitieve goedkeuring heeft verleend voor de bouw van een museum in het centrum van Jeruzalem door het Simon Wiesenthalcentrum in Los Angeles. Dit museum, dat een museum van de 'Tolerantie' moet worden en 100 miljoen dollar zal gaan kosten, zal - schrik niet - verrijzen bovenop één van de oudste en historische meest interessante islamitische begraafplaatsen in de wereld.
De Mamilla begraafplaats gaat  terug tot de tijd van de verovering van Jeruzalem door de kruisridders in de 11e eeuw en volgens sommigen zouden er zelfs al graven zijn uit de 7e of 8ste eeuw. Op deze begraafplaats liggen behalve de mensen die werden  gedood tijdens de slachting die de kruisridder er aanrichtten, ook de gesneuvelde strijdmakkers van Saadin (Salah Eddin al-Ayyubi) de man die de stad 100 jaar later weer heroverde, en mogelijk liggen er zelfs nog metgezellen van de profeet Mohammed. Afgezien daarvan liggen er generaties na generaties van de bekendste islamitische families van Jeruzalem  begraven, zoals de Husseini's, Khalidi's, Nashashibi's, Dajani's en noem ze maar op.
In de Joodse wereld is het zo dat Joodse begraafplaatsen niet geruimd mogen worden. Ze moeten, in overeenstemming met de profetie van Jesaja, bewaard blijven tot de tijd van de wederopstanding van de doden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het drukke diplomatieke verkeer van de kant van Israel toen er begin jaren '90 plannen waren in Cairo om een rondweg over de uitgestrekt Joodse begraafplaatsen daar te leiden en hoe dat uiteindelijk werd afgewend. Ook in de islamitische wereld bestaat het principe dat begraafplaatsen niet mogen worden geruimd. Maar Israel hanteert duidelijk andere maatstaven wanneer ergens Joden begraven liggen, dan wanneer het om islamieten gaat. En zeker in het geval van de Mamilla begraafplaats is in dit opzicht sprake van een opeenstapeling van treurigstemmende beslissingen.
De begraafplaats viel in 1948 bij de verovering van West-Jeruzalem in Israelische handen, terwijl de beheerder, de islamitische Waqf (de stichting die religieuze moslim-bezittingen beheert) in Oost-Jeruzalem zetelde. Het gebied werd daarom als 'absentee propertee' behandeld (bezit waarvan de bezitter afwezig was, een eufemisme dat gold voor de bezettingen van alle gevluchte of verjaagde Palestijnen en waarvan het beheer daardoor verviel aan de Israelische staat). Nadat Israel in 1967 ook Oost-Jeruzalem had veroverd, deed de Waqf het verzoek de begraafplaats weer onder haar beheer te mogen nemen, maar dat werd niet ingewilligd. Integendeel. Ondanks protesten van de Waqf, werd in hetzelfde jaar 1967 nog een deel van de begraafplaats tot parkeerplaats gemaakt, waarbij een onbekend aantal opgegraven lichamen zonder de aanwezigheid van moslim-autoriteiten op een tot dusver onbekende plaats werd herbegraven. Een jaar later, in 1968, werd ter gelegenheid  van het 20-jarig bestaan van Israel, zelfs een groot deel van de begraafplaats (ongeveer de helft ervan) omgespit om plaats te maken voor een park, het Israelische Onafhankelijkheidspark. Daarbij werden  bestaande, soms eeuwenoude grafmonumenten verwijderd.
En nu - in de derde fase van deze treurige geschiedenis van gebrek aan respect en van intolerantie -  werden enkele jaren geleden plannen ontvouwd om op de begraafplaats een museum neer te zetten, een museum voor de Tolerantie nog wel (hoe krijgt iemand het voor elkaar in dit verband. Om je een goede voorstelling ervan te maken hoe zoiets voor de betrokkenen voelt, moet je je indenken dat een islamitische organisatie hier in Nederland zou voorstellen een museum van de Tolerantie neer te zetten op een monumentale Joodse begraafplaats, bijvoorbeeld de Portugees-Israelitische begraafplaats in Ouderkerk aan de Amstel).
Islamitische organisaties en leden van families die verwanten op de Mamilla-begraafplaats hebben liggen, spanden rechtszaken aan. Maar het Israelische hooggerechtshof liet zich door de voorstanders van de bouw overtuigen dat de Mamilla begraafplaats al jaren niet meer werd gebruikt (logisch, hij was al jaren in Israelische handen) en dat er nooit was geprotesteerd toen een deel tot parkeerplaats was gemaakt (wat aantoonbaar niet waar was, zie onder meer de foto hieronder).

1967, leden van de Waqf en de islamitische gemeenschap nemen de vernielingen in ogenschouw die zijn aangericht op de Mamilla-begraafplaats bij het aanleggen van een parkeerplaats en ruimen beenderen die zijn achtergebleven bij de graafwerkzaamheden.

Afgezien daarvan accepteerde het hof een verklaring van een obscure, vermoedelijk corrupte imam in Jaffa dat de begraafplaats doordat zij al een tijdje niet gebruikt was, haar wijding zou hebben verloren, iets wat in de islam net zomin kan als in het jodendom. En tenslotte werden getuigenissen van tenminste één archeoloog in dienst van de Israelische archeologische dienst dat er nog duizenden lichamen op de plaats van de bouw in de grond zouden zitten, door het hof genegeerd.  
En nu is er dus definitief groen licht voor aflevering drie van de ontheiliging. Rashid Khalidi is een van de mensen die zich inzet voor behoud van de begraafplaat waar zover de herinnering reikt al zijn voorouders liggen. Hier een lezing van hem en een verwijzing naar meer documentatie. Ikzelf  heb ook al eerder over deze zaak geschreven. Hier en hier.  De reden daarvoor is dat ik het doodzonde vind  als deze begraafplaats, die een historisch en cultureel monument van wereldformaat is, verloren gaat, Maar vooral ook omdat ik me ontzettend boos kan maken over de dubbele standaarden die hier worden gehanteerd en die hier zo pijnlijk duidelijk naar voren komen in het gelieg en gedraai van alle betrokken instanties tot en met het hooggerechtshof toe, om toch maar vooral net te doen alsof die begraafplaats niet veel meer is dan een braakliggende stuk grond waar die verdomde Palestijnen weer allerlei leugens over te berde brengen om de Joden dwars te zitten. (Zie bijvoorbeeld de berichtgeving in één van de media van de kolonisten, Arutz 7, hier). Een museum voor de Tolerantie? Een museum voor een dubbele, leugenachtige, racistische moraal zullen ze bedoelen. Een museum van de driedubbele schande.

Oefening in futiliteit

Laat ik het toch maar nog een keer vermelden en er commentaar bij geven om duidelijk te maken waarom ik dit soort zaken meestal niet vermeld. Vrijdag was er een demonstratie in Jeruzalem. Terwijl in de Arabische wereld honderdduizenden demonstreerden en in sommige gevallen (Syrië!) hun leven waagden, gingen in Jeruzalem zo'n 3000 mensen de straat op. Volgens de organisatoren dan, 2000 lijkt een realistischer schatting. Het was een demonstratie in het teken van solidariteit met de veronderstelde Palestijnse aspiraties voor een onafhankelijk staat naast Israel. Om dat te onderstrepen werden alleen Palestijnse vlaggen meegedragen en liep de route van de Jaffa Poort tot Sheikh Jarrah precies over de groene lijn (hier op de foto, genomen door Dahlia Scheindlin en geplaatst op de site +972, verlaat de stoet net de Jaffa Poort). De boodschap was duidelijk: ook Oost-Jeruzalem moet deel gaan uitmaken van zo'n staat.
Laat ik dit voorop stellen: ik sympathiseer met de demonstranten. Maar ik geloof niet meer in wat ze deden, al heel lang niet meer. Dit soort betogingen zijn er alleen nog maar om het een 'feel good' moment te creëren en - wat linkse Israeli's altijd erg belangrijk hebben gevonden - te laten zien dat er er ook een ander, goed en mooi Israel bestaat, naast het nationalistische, lelijke Israel van Netanyahu en zijn collega's. Maar misschien het belangrijkste bewijs van de futiliteit van hun betoging, was dat aan deze demonstratie die zogenaamd samen met en in solidariteit met de Palestijnen werd gehouden, door hooguit enkel tientallen Palestijnen werd deelgenomen. Dat althans berichtte Yosef Dana, die dit soort betogingen steeds verslaat, in zijn tweets van de plek zelf. En wie hem niet gelooft moet maar kijken op het foto-essay van Dahlia Scheindlin op +972 magazine (klik hier)  Daarop zijn op slechts één foto wat Palestijnse gezichten te zien.
We mogen daaruit concluderen dat de Palestijnen niet (meer) warm lopen voor dit soort optochten. En dat is in overeenstemming met recente opiniepeilingen die aangeven dat het enthousiasme voor de twee-statenoplossing onder Palestijnen krachtig aan het afnemen is. Logisch lijkt me, als we de opstelling van de huidige Israelische regering zien, de snelheid van het bouwen in bezet gebied een beetje volgen, en ons even afvragen hoe leuk het zou kunnen zijn om straks te leven in een politiestaatje onder leiding van Mahmoud dat zijn 'veiligheidsbeleid' coördineert met de regering van Israel. Dat een duidelijke tendens waarneembaar is in de richting van een strijd voor gelijke rechten in één staat voor Joden en Palestijnen, lijkt me daarom niet zo vreemd. En, laten we eerlijk zijn:, wat zijn nu echt de kansen dat een levensvatbare Palestijnse staat er nog komt? Een staat inclusief Oost-Jeruzalem, en gebaseerd op de grenzen van 1967, zonder alle nederzettingen met hun ruim 300.000 inwoners? Of de bijna 600.000 inwoners als we Oost-Jeruzalem meetellen? Is dat ook maar een greintje geloofwaardig? En zou dat, als het er ooit van komt, ooit iets beters kunnen worden dan een lafhartig compromis, dat volledige in het voordeel is van Israel dat zo van zijn surplus aan Palestijnse inwoners van de gebieden afkomt?  Ik zou daarom tegen alle die linkse zionistische 'feel gooders' dit willen zeggen: krabben jullie je eens onder de kin of achter het oor en vraag je eens af wat eigenlijk nog jullie motieven zijn om in zo'n twee-statenoplossing te blijven geloven en ervoor de straat op te gaan. En doe dan meteen aan een zelfonderzoek voor wat betreft de diepgang van jullie solidariteit met de Palestijnen. Want de geluiden die ik hoorde van die kant waren als volgt: Een twee-statenoplossing is onder de huidige omstandigheden alleen nog iets waar zionisten voordeel bij kunnen hebben. Dus: leuk dat ze de straat op gaan, maar laat ons Palestijnen er alsjeblieft buiten en doe het niet in onze naam..

Tweede Revolutie op Tahrir brengt stap-voor-stap weer wat beweging in de Egyptische omwenteling

Tahrir op vrijdag 8 juli... (foto Lilian Wagdy)

...en de volgende ochtend (foto Mostafa Hussein)

Het is heel erg een 'work in progress, de 'Tweede Revolutie' van Tahrir zoals het inmiddels al vaak genoemd wordt. En dat is ook één van de redenen dat ik er nog niet over heb geschreven. Om dit goed te volgen is haast een soort dagboekvorm nodig.
Het begon vrijdag 8 juli als een herhalingsoefening van de revolutie, een grote demonstratie om de militaire leiders van de Hoge militaire Raad (SCAF) en de regering te laten voelen hoe ontevreden ''het volk' (lees: de uitvoerders van de 25 januari revolutie) is over het gebrek aan voortgang bij de overgang naar democratie,  de hap-snap bestuursmaatregelen, de trage zuiveringen van de resten van het oude regime, de trage voortgang van processen tegen Mubarak en zijn handlangers,  en het verschijnsel dat opgepakte burgers voor militaire rechtbanken moeten verschijnen.
Honderdduizenden gaven gehoor aan de oproep te demonstreren. Tahrir werd gesloten voor alle verkeer, speciale veiligheidsploegen controleerden fouilleerden de mensen die het plein opkwamen en controleerden hun identiteitskaarten (in de loop van de dagen erna werden enkele mensen met wapens., dieven en drugsdealers opgepakt) en op het plein verschenen net als in februari weer tientallen tenten. In de steden Alexandrië, Suez, Mansoura, Fayyoum en Assiut waren eveneens demonstraties. 
De eisen van de demonstranten kwamen volgens Al Ahram online hierop neer:
1) Onmiddellijke vrijlating van burgers die door militaire rechtbanken zijn berecht en een herziening van hun zaak voor civiele rechters, plus  het afschaffen van de militaire rechtbanken. 2) Een speciale rechtbank moet zich buigen over de zaken van de mensen die verantwoordelijk waren voor de dood van de slachtoffers tijdens de 25 januari revolutie, en alle politiefunctionarissen die erbij betrokken waren dienen onmiddellijk te worden geschorst. 3) De huidige minister van binnenlandse zaken moet worden vervangen door een burger, daarna dient er een plan en tijdschema te komen voor volledige herstructurering van het ministerie van binnenlandse zaken uit te voeren onder juridische supervisie, 4) de huidige procureur-generaal moet worden vervangen door een algemeen gerespecteerd iemand, 5) Hosni Mubarak en zijn entourage moeten worden berecht voor hun misdaden jegens het Egyptische volk, 6) De huidige begroting dient te worden teruggetrokken en te worden vervangen door een begroting dat meer rekening houdt met de armen en die aan een publiek debat wordt onderworpen voor hij wordt aangenomen, 7) Er moet een duidelijke afbakening komen tussen de bevoegdheden van de militaire raad en die van het kabinet, zodanig dat de macht van het kabinet niet wordt ingeperkt. De premier moet de volledige bevoegdheid hebben staf en leden van zijn kabinet te benoemen, zodra dat kabinet is ontdaan van leden die banden hadden met het oude regime.

 De Braziliaan Carlos Latuff maakte onder meer deze cartoon over de 'snelheid' waarmee de militairen zorgden dat Mubarak voor de rechter kwam.

De dagen na vrijdag en zaterdag 8 en 9 juli hielden zowel de SCAF als premier Essam Sharaf toespraken waarover de demonstranten slecht te spreken waren. De SCAF herhaalde dat hij de zaak van vrije meningsuiting en democratie was toegedaan maar koppelde dat aan dreigementen jegens mensen die de publieke orde zouden verstoren. En Sharaf beloofde in twee redes voor de Egyptische staats-tv dat politiemensen die beschuldigd waren van het doden van demonstranten zouden worden ontslagen, dat nieuwe gouverneurs zouden worden benoemd, en dat er gezorgd zou worden voor de families van de bijna 900 mensen die werden gedood tijdens de opstand en ook voor hen die werden gewond. Verder beloofde hij dat hij zijn regering zou hervormen en ministers zou benoemen die meer in overeenstemming waren met de politieke, economische en sociale eisen van het volk.
Hoewel het plein sceptisch reageerde - en dinsdagavond een mars hield - werd woensdag een deel van de beloftes ingelost. Minister Mansour Eissawi van binnenlandse zaken maakte toen de overplaatsing bekend van 4000 politiemensen - de grootste herschikking uit de geschiedenis - en het ontslag van bijna 700 meest hoge politiefunctionarissen. Onder hen die werden ontslagen waren 505 generaals-majoor, onder wie 10 van de topmensen van hte ministerie, 82 kolonels en 82 ritmeesters. Volgens de Egyptische tv zouden 37 van de ontslagen  functionarissen vervolging tegemoet kunnen zien voor het doden van demonstranten  Eissawi zei overigens dat de sluipschutters die tijdens de opstand actief waren geweest niet onder de werknemers van het ministerie moesten worden gezocht. Daarvoor waren kennelijk anderen verantwoordelijk geweest.

Minister Eissawi wacht tot hij zijn persconferentie kan beginnen.

De Hoge Raad van het Leger maakte intussen bekend dat het richtlijnen zal opstellen voor de vorming van de 100-man sterke constitutionele raad die na de parlementsverkiezingen moet worden gevormd om een nieuwe grondwet te schrijven. Met de richtlijnen zou moeten worden voorkomen dat islamisten daarin eventueel een te grote stem zouden krijgen,. zo meldt Al-Masry al-Youm. Andere beloften, zoals een hervorming van het kabinet laten nog op zich wachten, al werd al wel het ontslag bekend van de ineffectieve vice-premier Yehia al-Gamal. De 6 April protest beweging diende woensdag in een gesprek met premier Sharaf een lijst in van mensen die zij voor de regering in aanmerking vonden komen. Ook deed het nieuws de ronde dat de SCAF zou overwegen de parlementsverkiezingen uit te stellen tot oktober of november om de politieke partijen meer tijd te geven voor het voeren van een campagne.
Op Tahrir werd intussen de sit-in voortgezet. De tenten hebben elektriciteit afgetapt van de straatverlichting, er wordt gewerkt aan een school voor de kinderen, er is een bioscoop, en er werd getwittert dat de tent van de  6 April Beweging zelfs beschikt over een playstation (maar dat was misschien een grap). Duidelijk is dat de 'Tweede Revolutie' nog wel even zal aanhouden tot meer eisen zijn ingewilligd.

Israelische leger vermoordt Palestijn in kamp bij Nablus

Israelische militairen hebben woensdagochtend een student van de Najah-universiteit in Nablus doodgeschoten tijdens een zoekactie in het vluchtelingenkamp Al-Farah bij Nablus. De 22-jarige Ibrahim Sarhan werd volgens Palestijnse medische bronnen beschoten toen hij na het ochtendgebed uit de moskee kwam. De beschieting vond volgens een Israelische legerwoordvoerder plaats tijdens een 'routine-operatie', waarbij de militairen militanten van de Islamitische Jihad zochten. Zij zouden het vuur op Sarhan hebben geopend omdat hij probeerde te vluchten. De student civil engineering werd geraakt in beide dijbenen en bloedde dood voor hij het Rafidia ziekenhuis in Nablus bereikte. Na de schietpartij braken gevechten uit tussen de bewoners van het kamp en de Israeli's, volgens het persbureau AFP. Zeven mensen werden gearresteerd.


Update: Maan News haalt ooggetuigen aan. Sarhan wist, nadat hij was beschoten een huis binnen te vluchten, maar werd door de Israeli's naar buiten gehaald en gearresteerd. Vervolgens duurde het lang voor zij het medische personeel van een ambulance bij hem toelieten. Adnan Al-Ghunaimi van de Rode Halve Maan zei dat 'geruime tijd verstreek'. 'We kregen Ibrahim van het Israelische leger een lange tijd nadat hij wonden aan de dij had opgelopen. De kogels waren door een slagader gegaan wat een zware bloeding veroorzaakte. We probeerden hem te behandelen maar hij stierf kort nadat hij in het Rafidia ziekenhuis was gearriveerd.'
Een slagaderlijke bloeding kan medisch gezien makkelijk worden gestelpt en hoeft dus volstrekt niet tot de dood te leiden. De consclusie is dat Ibrahim Sarahan door het Israelische leger is vermoord door hem medische behandeling te onthouden, zoals dat in meer gevallen (ongestraft) is gebeurd. Ik heb de kop van deze blog-entry daarom dienovereenkomstig veranderd.  


In het kader van een inhaalmanoeuvre, nieuws uit de dagen dat ik met andere dingen bezig was:  Kolonisten staken op 30 juni landbouwgrond in brand in de buurt van de nederzetting Yitzhar (bij Nablus) nadat daar de avond tevoren een auto gestolen zou zijn onder bedreiging van een mes. Volgens de Israelische militaire autoriteiten brandden tientallen dunams af van de dorpen Huwara en Burin. Ook zeker 400 olijfbomen werden vernield. Een inwoner van Burin, Mu'az Shufan, filmde één van de brandstichtingen met een camera die hij had gekregen van B'tselem in het kader van het 'camera-project'' van deze mensenrechtenorganisatie. 

 

Afbraak van huizen en stallen in Al-Hadidiyeh (foto B'tselem).

B'tselem legde ook de afbraak vast van een groot aantal huizen, stallen en andere bezittingen in de Jordaanvallei.in juni. De vallei behoort tot 'Area C, de 60% van de bezette gebieden die onder de Oslo-akkoorden onder uitsluitend Israelisch bestuur vallen. Israel gaat systematisch de bewoning tegen van de vallei. In januari en februari vond sloop plaats van 14 onderkomens in de plaatsjes Khirbet Duqaiqa en Khirbet Susiya, waarbij 104 mensen dakloos werden, onder wie 50 kinderen. 

Maar in juni liep het tempo op en waren achtereenvolgens de volgende dorpjes aan de beurt: 14 juni Fasayyil.in het midden van de vallei, 16 onderkomens gesloopt, 108 mensen dakloos, onder wie 59 kinderen. Ook het onderkomen van het vee neergehaald. - 20 juni Khirbet Bir al-Eid in de heuvels van Zuid-Hebron: vier onderkomens gesloopt, 69 mensen dakloos onder wie 48 kinderen, eveneens een wijngaard vernield. - 21 juni: Al-Hadidiyeh in het noorden van de vallei: acht onderkomens neergehaald, 36 mensen dakloos onder wie 15 kinderen. - Dezelfde datum:  Khirbet Yarza in het midden van de vallei: twee onderkomens vernield, 14 mensen dakloos, van wie zeven kinderen.   

 

Israel maakt boycots illegaal - dat versterkt paradoxaal genoeg de noodzaak van BDS

(Updated). In de hele beschaafde wereld  is boycot een geaccepteerd wapen.Vroeger hadden we de Boycot Outspan acties tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Shell is geboycot. Bontverwerkende bedrijven zijn geboycot. Beleggers hebben de mogelijkheid te beleggen in aandelenfondsen waarin geen aandelen zitten in de wapen- of tabaksindustrie, of bedrijven die hun werknemers in Derde Wereld-landen slecht behandelen. Ook dat is een vorm van boycot. Boycot is net als staking een politiek middel dat overal is geoorloofd - alleen niet in Israel. Israel heeft namelijk maandagavond een wet aangenomen die een boycot onwettig maakt als zij gericht is tegen Israel, de bezetting of de nederzettingen. 

Roi Maor vat op de site +972 de bedoeling van de wet als volgt samen:

.. de wet is erop gericht diegenen  te bestraffen die oproepen tot een boycot van  Israël, de nederzettingen, of iemand die in verband staat met de bezetting. Indien een persoon, bijvoorbeeld, vraagt ​​om een boycot van academische instellingen die participeren in de bezetting, kan hij voor de civiele rechter worden gedaagd en veroordeeld tot betaling van schadevergoeding (aan de gedupeerde instantie). Als een bedrijf besluit geen producten te kopen die in de nederzettingen zijn vervaardigd, kan het worden uitgesloten van overheidsopdrachten. Als een NGO besluit zich aan te sluiten bij de wereldwijde oproep tot BDS, kan zij haar non-profit-status verliezen en gedwongen worden om belasting te betalen alsof het een commercieel bedrijf is. 
In eerste lezing was opgenomen dat de wet ook voor buitenlanders gold Zo konden buitenlander die zich met boycots inlieten voor tien jaar gebannen worden uit Israel, en werd het 'buitenlandse politieke lichamen' verboden zich met de boycot bezig te houden of straffe van geen Israelische bankrekeningen meer te mogen hebben, of transacties uit te voeren die registratie van de overdracht vereisen zoals in lande, aandelen en dergelijke. Die laatste bepaling, die vooral de Palestijnse Autoriteit zou treffen, die niet zo lang geleden een boycot van producten, diensten van nederzettingen en het werken in nederzettingen heeft afgekondigd, werd echter op het laatste moment geschrapt door de regering, voor zij zich achter de wet stelde. Kennelijk vonden Netanyahu c.s. dat de consequenties van deze bepalingen, te onoverzienbaar waren. Wel bleef in het voorstel overeind dat buitenlandse bedrijven met dochters- of filialen in Israel ook vallen onder de wet.

De wet, die was ingediend door Zeev Elkin (Likud) werd maandagavond 11 juli met 47 tegen 38 stemmen aangenomen na een verhit debat. Nitzan Horowitz van de partij Meretz viel de wet fel aan: 'Mensen alom ter wereld gaan zich afvragen of Israel nog wel een democratie is.' Zijn partijgenoot Ilan Gilon zei dat Israel zichzelf met de wet verder delegitimeert. De juridische adviseur van de Knesset, Eyal Yanon, had voor het aannemen van de wet  een advies uitgebracht waarin hij zie dat de wet de vrijheid van meningsuiting in Israel aantast en mogelijk op de rand van het wettelijk toelaatbare balanceert of daar overheen is. Procureur generaal Yehuda Weinstein adviseerde echter positief. 
NGO's in Israel laten er geen twijfel over bestaan dat de wet volledig buiten de juridische kaders valt, ingaat tegen de vrijheid van meningsuiting en de strijdig is met de  Israelische basiswetten (die, omdat Israel geen grondwet kent, als een soort grondwet fungeren). De Association for Civil Rights in Israel (ACRI) is van plan in beroep te gaan bij het hooggerechtshof.  

Wat zal ik hieraan nog toevoegen? Misschien dit: Israel gaat door het achtereenvolgens aannemen van wetten die de vrijheid van meningsuiting en het recht van minderheden om er anders over te denken steeds verder beperken, meer en meer lijken op een Latijns-Amerikaanse bananenrepubliek waar alleen de mening van de club die toevallig aan de macht is nog wordt getolereerd. Los daarvan is het natuurlijk totaal onaanvaardbaar dat deze wet geen onderscheid maakt tussen Israel en illegale nederzettingen in bezet gebied. Zij worden als het ware via deze wet de facto geannexeerd. Het aannemen van deze wet is daarom een verkrachting temeer van de internationale rechtsorde - niets minder dan dat.
En natuurlijk - we zijn hier intussen aan gewend - komt hierop geen enkele reactie uit het beschaafde Europa. Amerika dat altijd zo de mond vol heeft van het bevorderen van democratie en vrijheid in de wereld, laat wel wat horen - namelijk dat de wet in strijd is met fundamentele rechten. Maar het zegt er meteen bij - om het effect te dempen waarschijnlijk - dat het een interne Israelische aangelegenheid betreft. Wat onzin is, want een wet die de nederzettingen en de bezetting sanctioneert gaat echt niet alleen de Israeli's aan. Het aannemen van deze wet drukt ons daarom, paradoxaal genoeg, nog weer eens met de neus op het feit dat het steeds duidelijker wordt dat alleen geweldloos verzet en boycots nog enige hoop verschaffen dat Israel en de Palestijnen uiteindelijk voor nòg erger kunnen worden behoed. En geweldloos grassroots-verzet dat is
de BDS (Boycot, Divestment, Sanctions) beweging. Kijk hier voor de site van de 'BDS Palestinian National Committee', of hier voor de Israelische organisatie 'Who profits' die bijhoudt wie en welke organisaties er allemaal beter worden van de nederzettingen en wie dus in ieder geval geboycot moeten worden. Steun de Palestijnse BDS-beweging en haar geweldloze verzet. Het is - net als destijds in het geval van Zuid-Afrika - uiteindelijk misschien wel de enige weg.

Israel, of hoe de agressor zichzelf als slachtoffer ziet

 

Welcome to Palestine -  maar duidelijk niet to Israel. Ruim 120 mensen zitten sinds vrijdag in gevangenissen in Ramle en Beer Sheva te wachten totdat Israel hen op een vliegtuig zet naar het land vanwaar ze kwamen. Dat kan even duren, want door de vakantie zitten de vluchten vol. De mensen in Beer Sheva zijn een hongerstaking begonnen. Voordat de 120 mannen vrouwen (en ook sommige kinderen) werden opgepakt waren zo'n 350 mensen door diverse Europese luchtvaartmaatschappijen geweigerd, omdat ze op een zwrte lijst stonden die Israel aan die maatschappijen had overhandigd. In Parijs (luchthaven Roissy - Charles de Gaulle) werden actuvisten verwijderd door de mobiele eenheid. Leila Shahid, de PLO-vertegenwoordigster in Brussel, heeft een protest laten horen tegen deze 'medeplichtigheid' van luchtvaartmaatschappijen en de Franse politie. 

Terecht. Want wat was de reden dat al deze mensen Israel niet binnen mochten? Ze waren uitgenodigd door Palestijnse NGO's op de Westoever. En ze hadden besloten om dit keer niet de 'grote leugen' te hanteren. Meestal zeggen bezoekers zoals zij dat ze komen om Israel te bezichtigen, of de bijbelse plaatsen of zo, maar nu was afgesproken dat ze onomwonden zouden zeggen dat ze op weg waren naar bezet gebied. Toevallig loopt bijna de enige manier om in dat bezette gebied te komen via Ben Gurion Airport (aangezien Israel de luchthaven van Gaza in puin heeft gegooid en het in het Oslo-akkoord beloofde corridor van Gaza naar de Westoever er nooit is gekomen), maar dat geeft allemaal niks. Israel houdt er niet van als mensen de Westoever willen bezoeken en al helemaal niet als ze alleen daarvoor komen. Dan zijn ze gewoon niet welkom en worden ze het land weer uitgegooid.Dat gebeurde onlangs met de Amerikaan Noam Chomsky, met een Spaanse clown die in Ramallah wilde optreden, en wel met meer mensen. En nu dus in vierhonderdvoud of zoiets.

 

Nog erger was de flotilla debacle. Twee boten gesaboteerd - dsriemaal raden doo wie, alsof dat niet llegaal is. En vervolgens is dankzij dubbelspel van de Grieken is niet één boot er dit jaar in geslaagd Gaza aan te doen en de - illegale - blokkade van Gaza aan de kaak te stellen. Mogelijk dat Griekenland nu wat Geert Wilders betreft en andere types die oorspronkelijk tegenstander waren van financiële hulp, alsnog wèl voor steun in aanmerking komt, maar ik heb mijn mening wat dat betreft herzien. Sinds deze week hoop ik stiekem dat Griekenland failliet zal gaan en dat het grondgebied moet worden verkocht en met Grieken en al zal worden verdeeld over omringende landen (Turkije heeft mijn voorkeur), zodat we met goed fatsoen weer naar die mooie eilanden met vakantie kunnen.

Het is allemaal treurig. Het treurigst van alles is de manier waarop Israel, dat alweer klaarstond om de flotilla hardhandig aan te pakken, een toon weet aan te slaan alsof het de vermoorde onschuld is, de aangevallen partij, en alsof  de mensen die met geweldloze acties de door Israel bezette en onderdrukte Palestijnen en hart onder de riem willen steken en de aandacht willen vestigen op hun benarde positie, de aanvallers zijn. Terwijl toch echt Israel de bezetter is en de gewapende agressor. Het is verbijsterend die omkering: hoe meer Israel agressief optreedt, hoe meer het zichzelf als slachtoffer ziet. Dat is al langer aan de gang. Het begon al met die kwijlerige uitspraak destijds van Golda Meir: 'Dat ze onze kinderen doden kunnen we ze vergeven, maar dat ze ons dwingen hun kinderen te doden vergeven we zo nooit.' Dat was al erg. Maar de travestie wordt de laatste jaren alleen maar steeds erger.

Ik heb er weinig of bijna niets over geschreven. Ik moet daar mijn excuses over maken aan mijn lezers. Ik was deels weg in Egypte, deels bezig met het schrijven vaan een reportage die hopelijk deze week te lezen zal zijn in de Groene. Maar gelukkig putten Ali Abunimah op zijn Electronic Intifada blog, blogger Max Blumenthal en  +972 Magazine zich uit in beschrijvingen en onder meer het ontmaskeren van de behoorlijk zieke video's die zogenaamd door particulieren , maar in werkelijkheid door Israelische overheid op het net werden gezet: één van een zogenaamd zielige homo die - hoe verzinnen de onzin - door de flotilla zou zijn geweigerd, de ander - zo mogelijk nog gestoorder en zieker  - van een vrouw die bij de psychiater haar angsten en nachtmerreis van en over de flotilla en aanverwante zaken belijdt.

Rest mij dus een plekje aan te wijzen waar het ook steeds gekker wordt: Het CIDI. Deze zogenaamde voorlichtingsclub was zo blij dat de flotilla was gesaboteerd, dat ze een video van de ultrarechtse en redelijk getikte adjunct-hoofdredacteur van de Jerusalem Post, Caroline Glick, en haar zogenaamd satirische Latma-clubje op de CIDI-site hebben geplaatst. Ik zou dankbaar zijn als iemand me eens kon uitlleggen wat er zo satirisch is aan dit soort satire en wat er dan te lachen valt.Want wie vullis wil zien van het soort waarvoor ook Geert - fitna - Wilders zich niet schaamt, moet even het CIDI aanklikken. En zich realiseren dat het laatste restje schone schijn dat het CIDI een clubje 'voorlichters' zou zijn die niet alleen hasbara verspreiden maar soms ook gewoon objectief de feiten, met acties als deze wel voorgoed aan het verdwijnen zijn. 

En dan was ik de uitzetting van Raed Salah, de leider van de Islamitische beweging noordelijke afdeling in Israel, vanuit Engeland bijna vergeten. Nog een schandaal. Salah vecht de uitzetting nog aan, maar intussen is hem wel verhinderd de geplande lezingen te geven waarvoor hij was uitgenodigd.  

Voor het overige kan ik zeggen: vanaf nu zal ik wel weer wat vaker gaan bloggen, al zal het waarschijnlijk de komende manden wel een soort 'zomerschema' worden, dat wil zeggen: minder dan dagelijks.. 

Eigenlijk was het niet gepland, toch verschenen er nog duizenden op Tahrir

Het was geen echte grote Tahrir-demonstratie, maar het waren toch wel duizenden die vrijdag naar het plein waren gekomen. Speakers platforms met microfoons aan twee kanten van het plein, op het rond point in het midden tenten, veel familieleden van de martelaren met spandoeken en portretten van hun gesneuvelde familieleden en daartussen stalletjes met thee, verkopers van dropwater, brood en van alles.
Wat laat was dit de 'Vrijdag van de vergelding' genoemd. Het overheersende thema was dat de processen van Mubarak, ex-minister van binnenlandse zaken Habib al-Adly en alle naderen die schuldig waren aan het het gewelddadige optreden tegen de demonstranten, sneller moeten worden gevoerd. Ook werden er weer volop leuzen tegen de Hoge Militaire Raad  (SCAF) geroepen. Er werden marsen gehouden naar ministeries even verderop in de Qasr al-Ainy straat, onder meer door de 6 April Beweging. Ook werd een rondje door downtown Cairo gelopen (laatste foto). Behalve in Cairo werd ook gedemonstreerd in Alexandrië. Daar werd onder meer het verkeer stilgelegd op de Corniche.  Of de tenten zullen blijven na vandaag is nog niet zeker. Wel staat vast dat dit een generale repetitie was voor de 'echte' grote demonstratie van volgende week, 8 juli.       
 

 Eén succes lijken de demonstraties van de afgelopen dagen intussen wel te hebben gehad. De militairen hebben - eindelijk - een fonds in het leven geroepen om de familieleden  van de martelaren bij te staan. Alleen weet nogt niemand wat het inhoudt.