Het was altijd tobben met de verbinding in ons dorp Een cybercafé in een belendend dorp was ermee gestopt wegens gebrek aan klandizie, de plaatselijke bibliotheek (met een internetconnectie) is op een uur per week na gesloten en buren en vrienden moet je niet te vaak (en ook niet te lang) lastigvallen. De beste oplossing was nog op het gemeentehuis de sleutel van de bibliotheek vragen, maar ook dat kon niet altijd want in de vakanties is de mairie soms gewoon dicht. Maar voor de toekomst lijkt het leed overigens geleden, want intussen hebben we, nadat de buurman op ons verzoek een boom had gekapt en technici van France Télécom met veel gezucht en gesteun een naar mijn gevoel veel te lange en uiterst kwetsbare kabel hebben gespannen, nu zelf internet. Helaas kwam dat pas vlak voor ik terugging naar Amsterdam, zodat ik er (nog) niet echt van heb kunnen profiteren.
Eens zal ik wat meer moeten vertellen over ons dorp. Over buurman en vriend Dante (hij is deels van Italiaanse afkomst) die (hij is aannemer geweest) zijn eigen nieuwe huis aan het bouwen is en met wie ik deze afgelopen weken luiken heb gemaakt. Over de bemiddelde socialistische intellectuelen Danielle en Pierre, die de ene helft van het jaar hier in de oude klompenfabriek wonen en de andere helft bij Parijs. Over de van oorsprong Filipijnse Lany, ooit actief in het verzet tegen president Marcos, die tegenwoordig tot in Japan toe triomfen viert met de tableaux die ze ontwerpt. Over Hourieh en Kurt, respectievelijk een Iraanse beeldhouwster en een Amerikaanse fotograaf, over de Nieuw-Zeelandse drummer Kevin die al meer dan 30 jaar in Frankrijk woont en werkt en die een moeizame relatie onderhoudt met zijn Franse, intellectuele vriendin Cathérine. Over de communistische Lucien, die bijna geen vingers meer heeft, omdat hij die in een lange carrière als meubelmaker en timmerman ongeveer allemaal mee heeft afgezaagd Over de buitengewoon hartelijke Étienne en Monique, een echtpaar van (gepensioneerde) onderwijzers die de gigantische voormalige pastoorswoning bewonen, en over het (succesvolle) schildersechtpaar Léo en Françoise die in twee naburige dorpen hun ateliers hebben.
En over buurman Serge, de boer, natuurlijk, en Chantal de voormalige gemeentesecretaresse die iedereen kent en alles weet. Over de bakker die failliet is gegaan en voor wie nu met steun van de gemeente een vervanger in het zadel is geholpen, over Didier onze directe buurman die de dief van de buurt is en met wie we een uiterst ingewikkeld soort verstandhouding hebben, en over Roger, onze Engelse vriend, die in het ziekenhuis in Le Mans een nieuwe plastic enkel had gekregen maar bij wie zich een infectie had voorgedaan, zodat hij nu tijdelijk even helemaal geen enkel meer heeft.
Terwijl ik dit optik bedenk ik me dat ons dorp vol verhalen zit en dat het geen wonder is dat we ons daar geweldig zijn gaan thuis voelen. De afgelopen weken zaten vol met sociale activiteiten als samen eten en samen wijn of koffie drinken en intussen heb ik ook volop gewerkt aan het huis dat - overigens vooral door het werk van de door aannemer Stéphane (de zoon en opvolger van de hierboven genoemde Dante) ingehuurde krachten - langzaam ergens op gaat lijken. Misschien moet ik er wel eens iets meer over vertellen. Maar voorlopig dus weer even hier in Amsterdam. En na een periode waarin het leek alsof er niet veel gebeurde in de gebieden waar ik meestal over schrijf, trekt het nieuws weer wat aan. Kortom, ik zal er weer wat vaker zijn, als blogger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten