CU en SGP hebben lak aan het internationale recht als het om Israel gaat

Nu de datum van 12 september nadert is er volop belangstelling voor de voornemens en programma's van de politieke partijen. Ik doe daar dit keer aan mee. Op dit blog gaat het meestal over het Midden-Oosten, vandaar dat ik me beperk tot de passages die daarover gaan. De eerste opmerking die erover te maken valt is dat bijna alle partijen vrij summiere passages aan het onderwerp wijden. Het CDA zegt het als volgt, en vat daarmee ongeveer samen wat tot voor het kabinet-Rutte aantrad het Nederlands beleid was:
Een alomvattend vredesakkoord voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen zal echte vrede brengen in het Midden-Oosten. Een levensvatbare tweestatenoplossing, met als uitgangspunt de grenzen van 1967, is daarbij het doel. Bilateraal en via de EU zet Nederland zich daar voor in. De internationale gemeenschap zal de voorwaarden voor een duurzame vrede moeten scheppen, op basis van het internationaal recht. 
Opmerkelijk is dat het CDA eraan toevoegt dat internationale druk nodig is om partijen ertoe te brengen beleid te staken dat een rechtvaardige oplossing in de weg staat. 

De VVD die met minister Uri Rosenthal in het kabinet-Rutte mede onder invloed van Geert Wilders' PVV een zodanig afwijkend, overdreven pro-Israel beleid  beleid voerde dat het de irritatie van ongeveer alle andere EU-lidstaten opwekte, heeft niet meer dan dit ene, terloopse zinnetje: >
Het Israëlisch-Palestijnse conflict moet tot een einde komen door middel van evenwichtige en rechtstreekse onderhandelingen, gericht op een oplossing die ruimte biedt voor twee staten.

De PvdA levert daar een wat komische contrapunt bij door in haar verkiezingsprogram de volgende passage op te nemen, zonder dat Rosenthal of wie dan ook bij name wordt genoemd:
Nederland stopt met de eenzijdige steun aan Israël in het Israëlisch-Palestijnse conflict. We gaan weer in de Europese pas lopen en gebruiken onze goede banden met zowel Israël als de Palestijnse Autoriteit beter ter ondersteuning van het vredesproces.

Andere partijen hebben eigenlijk nauwelijks iets noemenswaardigs op te merken. Met één (of beter: twee) opvallende uitzonderingen. U raadt het misschien al, dat zijn onze christelijke broeders van de ChristenUnie en de SGP. En natuurlijk waren die uitzonderingen voor wie de heren Joël Voordewind (CU) en Van der Staaij (SGP) een beetje hebben gevolgd, niet helemaal onverwacht.

 De CU schrijft:
De Nederlandse ambassade wordt gevestigd in Jeruzalem, de ongedeelde hoofdstad van de staat Israël.
Rechtvaardige vrede, erkende grenzen. Een duurzame vredesregeling kan pas standhouden met veilige en erkende grenzen voor Israël en erkenning door Israël van de Palestijnse aspiraties om tot een eigen staat te komen. Die vrede komt alleen dan in zicht als Israël zich met oog voor de belangen van de Palestijnen opstelt in het nederzettingenbeleid en als de Palestijnen Israël als staat zonder voorwaarden vooraf accepteren en erkennen. Financiële hulp aan de Palestijnse Autoriteit wordt gestopt als deze erkenning de facto uitblijft, bijvoorbeeld omdat het verheerlijken van geweld en terrorisme gewoon doorgaat. Verbetering van de leefomstandigheden in Gaza is urgent, maar de opening van de grensovergangen is pas mogelijk na een definitief afzien van raketbeschietingen en andere agressieve acties richting Israël.

En de SGP:
Jeruzalem moet de ondeelbare hoofdstad van Israël blijven. Daarover en over de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen – waarmee de Joodse staat zou worden opgeheven – mogen geen concessies worden gedaan.
Vrede tussen de Joden en Palestijnen zal vooral van ‘onderop’ tot stand moeten komen, via onder meer economische en humanitaire samenwerking. Druk van bovenaf om te komen tot een twee statenoplossing wijst de SGP dan ook af. Territoriale tegemoetkomingen aan de Palestijnen blijken vooral een aanmoediging te zijn voor voortzetting van de strijd tegen Israël. Judea en Samaria vormen bovendien de bakermat van de Joodse beschaving. Het is ongewenst, dat vanuit Den Haag en Brussel wordt bepaald dat Joden zich niet in deze landstreken mogen vestigen.De Nederlandse ambassade in Ramat Gan moet worden verplaatst naar Jeruzalem.

Beide klein-christelijke partijen zijn dus voor het verplaatsen van de Nederlandse ambassade naar Jeruzalem nog voor er internationaal-juridisch iets is afgesproken over de status van die stad. (Oost-Jeruzalem is zonder meer bezet gebied, West-Jeruzalem is - totdat er sprake is van een vredesakkoord op zijn minst 'omstreden gebied'. De  stad zou namelijk onder het VN-delingsplan van 1947 op basis waarvan Israel werd gesticht, een 'neutrale status' krijgen, maar daar werd nooit aan voldaan omdat Israel het westelijke- deel in 1948 bezette, terwijl Jordanië dat deed met het oostelijke deel). Omdat dus onder het internationale recht ook de status van West-Jeruzalem nog niet is geregeld zolang er geen vredesakkoord is, hebben nagenoeg alle landen die met Israel betrekkingen onderhouden hun ambassade in Tel Aviv (c.q. Ramat Gan).
CU zowel als SGP maken zich verder bepaald niet sterk voor een twee-statenoplossing die recht doet aan de Palestijnse aspiraties en waarbij wordt uitgegaan van de grenzen van 1967. Want niet alleen sluiten beide partijen Jeruzalem uit van zo'n staat, ook scharen beide zich achter het Israelische nederzettingenbeleid. De ChristenUnie doet dat verkapt, met de dubbelzinnige formulering dat Israel zich 'met oog voor de belangen van de Palestijnen (moet) opstellen in het nederzettingenbeleid'. Wat een onzin-formulering is, want als Israel zich 'met oog voor de Palestijnse belangen' zou opstellen in het nederzettingenbeleid, zou er domweg helemaal geen nederzettingenbeleid zijn. De SGP is in dit opzicht wat minder stiekem dan de CU en zegt gewoon dat het ongewenst is dat Den Haag en Brussel steeds bepalen dat Joden niet in de bezette gebieden mogen wonen, omdat 'Judea en Samaria de bakermat vormen van de Joodse beschaving' (iets waar ik - zelf Joods zijnde overigens van opkijk. Waar hebben ze die wijsheid vandaan, zo vraag ik me af).
Wat beide partijen echter gemeen hebben,  is dat zij een loopje nemen met het internationale recht. Het staat namelijk ondubbelzinnig vast dat de Westoever en Oost-Jeruzalem zijn bezet en dat het nederzettingenbeleid onwettig is, zeker sinds het Internationale Gerechtshof in Den Haag dat in een uitspraak van 2004 nog eens heeft bekrachtigd. Als beide partijen zich van die uitspraak niets aantrekken, gaan zij in tegen de Nederlandse Grondwet, waarin - in artikel 90  - is vastgelegd dat Nederland bijdraagt aan de bevordering van het internationale recht'. En dat mag wel opmerkelijk heten. Zeker voor fundamentalistische christelijke partijen als de CU en de SGP. Die gaan er immers vanuit dat het staatsgezag de uitdrukking is van de wil van het opperwezen?