Onrust in Jeruzalem, protest in Hebron

Zeven mensen zijn aangehouden en 16 zijn gewond geraakt bij botsingen op de Tempelberg / Haram al Sharif in Jeruzalem. Palestijnse jongeren hadden zich verschanst bij de Aqsa moskee na geruchten dat Israëlische extremisten tijdens het Purim feest zouden proberen de moskee over te nemen. Volgens Palestijnen weden vier extremisten onder politiebegeleiding toegelaten. De politie zei dat alleen toeristen het complex bezochten. De politie zette de toegangen af, liet alleen nog Palestijnen onder de tien en boven de 50 door en bestormde het complex. Daarbij raakten volgens Haaretz vier politiemannen gewond. Ook in oktober waren er verschillende malen botsingen tijdens de joodse Hoge Feestdagen. Toen eveneens het verhaal de ronde dat extremisten van plan waren het complex te betreden. De toestand is nu extra gespannen door de bekendmaking van de regering-Netanyahu dat twee monumenten in bezet gebied zullen worden toegevoegd aan de lijst van erkende Joodse monumenten: de Ibrahimi-moskee (alias grot van Machpela) in Hebron en het Graf van Rachel in Bethlehem.
Behalve botsingen in Jeruzalem waren er donderdag ook ongeregeldheden in Hebron/Al-Khalil, waar Palestijnen en internationale vredesactivisten het feit herdachten dat 16 jaar geleden de terrorist Baruch Goldstein de Ibrahimi-moskee binnenkwam, 29 moslims doodschoot en er 270 verwondde. Tot de bijeenkomst was onder meer opgeroepen door de (communistische) Palestijnse Volkspartij. Leden van de Israëlische Balad-partij en Mustapha Barghouti van het Palestijnse Initiatief namen eraan deel. De demonstranten liepen van de Ibrahimi-moskee naar de Shuhada-straat die sinds de aanslag van Goldstein voor Palestijnen gesloten is en naar de groentemarkt, die eveneens sinds die tijd niet meer mag  worden gebruikt. (De sluiting leidt tot krankzinnige toestanden, waarbij bewoners van de Shuhada Straat niet meer naar hun winkels kunnen en zelfs niet meer via de voordeur hun huis in en uit kunnen. Er zijn gevallen van mensen die alleen via een gat in de muur naar de buren naar buiten kunnen). Ook tegen deze (vreedzame) demonstratie trad de politie op. er vielen 16 gewonden, onder meer door het inademen van traangas.

De demonstratie in Hebron zelf werd begeleid door acties elders in de wereld, van New York,  Sydney en Kaapstad tot Berlijn. Op de foto de demonstratie van diverse linkse groepen in San Francisco

Saaie moordenaars

Saai stelletje, die Mossad-agenten. Ik kan me leuker gezelschap voorstellen. Dit zijn er nog eens 15 die door de politie in Dubai zijn geïdentificeerd, zodat het totaal op 26 komt. Volgens Haaretz zijn de foto's een beetje geshopt, bijvoorbeeld liplijnen of de kleur van ogen is veranderd, zodat herkenning bemoeilijkt wordt. Klinkt me teveel als een science fiction-achtig excuus van een dienst die lelijk in zijn hemd staat. Volgens Dubai is trouwens ook het DNA en de vingerafdrukken van tenminste één agent bekend.
Van de 15 nieuwe gezichten hadden er zes een Brits, drie een Iers, drie een Frans en drie een Australisch paspoort. Australië heeft boosheid getoond, Groot-Brittannië stuurde een politieteam naar Israël. Intussen werd ook bekend dat een aantal agenten creditcards had gebruikt, onder meer van een kleine Amerikaanse bank, Payoneer, die ook een researchafdeling in Israël heeft en geleid wordt door een voormalige officier, Yuval Tal,  van de Israëlische 'special forces'. Al met al moet het niet moeilijk zijn de verdachten van de moord op Mabhouh te achterhalen. Maar volgens een bericht van AP gaat dat niet gebeuren. Geeft te veel diplomatieke spanningen met Israël. Zo wordt bijvoorbeeld het spoor van zes verdachten die naar Amsterdam zijn gevlogen niet nader gevolgd, aldus dit bericht. 

Time out

De komende week zal het hier wat stiller zijn. Ik ben dan insh'Allah in Normandië. Ik zal aan jullie denken. Als het regent komt er misschien komt er nog wel een enkele post.
Salut, AP.

Ko en Iran, een slechte combinatie

Bij Radio 1 zaten ze er waarschijnljk vandaag even mee: een bericht dat het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie IAEA een nieuw rapport heeft vrijgeven waarin wordt gezegd dat a) Iran niet meer zo goed samenwerkt met het IAEA, en b) Iran misschien toch wel bezig zou kunnen zijn met het maken van een bom.
Iemand, een deskundig iemand, moest daar natuurlijk wat over zeggen en dat werd dus Ko Colijn. Nu weet Ko veel over wapens en internationale organisaties, maar hij weet niet zoveel van Iran en blijkbaar ook niet erg veel van dit 'dossier' zoals de Belgen zouden zeggen.
Om te beginnen wist hij niet dat de gegevens uit dit rapport grotendeels al bekend waren, maar onder de vorige baas van IAEA, El-Baradei,  tot woede van de Israeli's niet werden vrijgegeven omdat El-Baradei ze te speculatief  vond. De opvolger van El-Baradei, de Japanner Yukiya Amano, denkt er blijkbaar anders over.
En vervolgens konden we uit de mond van Colijn vernemen dat 1) de internationale gemeenschap Iran had  aangeboden Irans uranium te verrijken tot 20% en het dan weer aan Iran te leveren, maar dat Iran dat had geweigerd. 2) Dat Iran daarna besloten had zelf tot 20% te gaan verrijken (niet voldoende voor een bom, maar wel een eind op weg, volgens Ko) en dat dat 3) onder de bepaling van het Non Proliferatie Verdrag (NPV) verboden was.
Dat was dan drie fouten op rij, beste Ko: Iran heeft een aanbod afgewezen om uranium elders te laten verrijken tot 3,5% (en dus niet 20% - En de afwijzing was ook niet categorisch, Teheran vindt het idee nog steeds  bespreekbaar, zoals Ahmadinejad vorig week zei). Los daarvan heeft Iran aangekondigd dat het ook een hoeveelheid uranium wil gaan verrijken tot 20%. Dat wil het doen voor het maken van isotopen voor mdische doeleinden in zijn kleine uit 1968 daterende reactor in Teheran. En tenslotte: verrijken tot 20% is 'a far cry' van de 90% verrijking die nodig is voor een bom, en ook niet verboden onder het NPV, zoals Co meldde.
  Juan Cole schreef onlangs op zijn blog:

The list of other countries capable of producing LEU of 19.75% includes Brazil, China, France, Germany, India,Israel, Japan, Holland, North Korea, South Korea, Pakistan, Russia, the United Kingdom, and the United States. There would be nothing extraordinary about Iran joining this list,..

en geen van deze landen werd ooit bedreigd met sancties. Misschien dat Ko een beetje te vaak en over te veel onderwerpen het orakel van Hilversum moet zijn om altijd maar goed beslagen ten ijs te komen? Toch jammer, vind ik zulke dingen, zowel voor hem als voor de luisteraars, want zo doen we teveel van dik hout zagen we planken. Wat er in Iran op nucleair gebied gebeurt, verdient zeker onze aandacht - en het is verontrustend als het IAEA meldt dat Teheran niet goed meer samenwerkt of - zoals in dit rapport ook gemeld - op moeilijk te duiden wijze omgaat met zijn voorraden uranium. Maar een beetje nuance graag, en houd je alsjeblieft aan de feiten. Met in het achterhoofd de wetenschap dat er partijen zijn die er baat bij hebben het vuurtje tegen Iran zo hoog mogelijk op te stoken. .

Moorddadige amateurs

Cartoon in Haaretz. Netanyahu aan Mossad chef Meir Dagan: Allemaal hebben ze dezelfde bril? Antwoord: Dit werd gesponsord door Optikana.

Het is opvallend dat de Mossad vooral blundert als Netanyahu Israëls premier is. In 1997 was er - op last van Netanyahu - de mislukte aanslag op Hamasleider Khaled Meshal in Amman, waarbij vier Mossad-agenten werden gearresteerd. Wijlen koning Hussein kwam toen persoonlijk tussenbeide door van Israël te eisen dat het het tegengif zou leveren voor het gif dat in Meshals oor was gespoten, en tevens de blinde en lamme Hamas-voorman sheikh Ahmed Yassin zou vrijlagten uit de gevangenis, alvorens hij bereid was de met valse Canadese paspoorten uitgeruste agenten terug te sturen.
Ditmaal staat de dienst nog veel erger in haar hemd. Boze reacties en vragen om opheldering over het vervalsen van paspoorten van de zijde van Groot-Brittannië, Ierland en Frankrijk, onderzoek in Oostenrijk naar de herkomst van zeven telefoons met Oostenrijkse chips erin, zes vanuit Engeland geëmigeerde Israëli's en één Amerikaan in verlegenheid doordat hun identiteit was gestolen, opsporingsbevelen via Interpol tegen 11 agenten en ook tegen de Mossad-chef zelf, en een operatie die voor de liefhebbers geheel op tape is te volgen, compleet met Mossad-agenten die zich met pruiken vermommen, of in tennis-outfit hun latere slachtoffer Mabhouh volgen. Je vraagt je af of ze nog meer fout hadden kunnen doen. En dat staat dan nog geheel los van de vraag of het moreel aanvaardbaar (en verstandig) is om dit soort door de staat gesponsorde moorden uit te voeren. Ik wil maar zeggen: Als dit soort moorden door de beugel kan, moeten we niet kinderachtig zijn en ook moorden op Israëlische leiders en hoge militairen door Palestijnse of Hezbollah-commando's goedkeuren. De Israëlische top heeft tenslotte een heel wat groter aantal slachtoffers (en vaak burgerslachtoffers) op zijn geweten dan de twee Israëli's (en let wel: dat waren soldaten) die door toedoen van Mabhouh zouden zijn gedood.

       'Geheime' dienst aan het werk. Als tennissende toeristen verklede agenten volgen Mabhouh in zijn hotel om uit te vinden in welke kamer hij zit.
  
Het is overigens goed dat het ditmaal tot een wat groter publiek doordringt dat de reputatie van de Mossad, die doorgaat voor een voortreffelijk opererende dienst,  in feite vooral op mythes berust. Sommige fouten die de dienst in het verleden beging, wijzen op eenzelfde soort amateurisme als ze nu hebben getoond, een klunzigheid waar je haren van overeind gaan staan. Zo schoten ze in 1973 in Lillehammer in Noorwegen de Marokkaanse kellnerAhmed Bouchiki dood, die zij ten onrechte hielden voor de Palestijn Ali Hasssan Salameh. Bij deze operatie werden, net als in Amman, diverse geheime agenten gearresteerd. Salameh werd overigens in 1978 alsnog vermoord middels een door de Mossad geplaatste autobom in Beiroet. De Mossad zocht hem, omdat ze hem hielden voor de leider van de Palestijnse Zwarte September Beweging en de man die verantwoordelijk was geweest voor de gijzeling van de Israëlische atleten bij de Olympische Spelen in München in 1972. Maar of Salameh, die een van de leiders van de veiligheidsdienst van de PLO was en nogal een grote bek had en opschepte over zijn belangrijkheid, ook werkelijk de leiding over München had gehad is op zijn minst  twijfelachtig.
Nog een staaltje van Mossad-kunde was het kidnappen in 2006 tijdens de inval in Libanon van een boer wiens naam Hassan Nasrallah luidde. Het duurde een hele tijd voor de slimme Mossad-agenten doorhadden dat hij alleen de naam gemeen had met de Hezbollah-leider en hem weer liet gaan.
Ach, de lijst is lang. Van de Lavon-affaire in 1954 (waarbij Israëlische agenten bommen plaatsten bij Britse en Amerikaanse doelen in Egypte in de hoop dat de Egyptenaren de schuld zouden krijgen), tot het oprollen de afgelopen maanden van tientallen spionnen in Libanon (juist gisyteren werd er een doodvonnis geveld). Met daartussen nog zoiets als de affaire Jonathan Pollard, de Amerikaanse spion die levenslang uitzit wegens het overhevelen van strategische geheimen van de VS naar Tel Aviv. Neem van mij aan dat er nog heel wat blogposts te vullen zouden zijn met soortgelijke verhalen.

Egypte in foto's

Mijn collegablog The Arabist in Cairo wees op een fotowedstrijd, een soort Egytian Press Photo,  waarover Al Ahram Weekly berichtte en die ik over het hoofd had gezien. Ik neem twee foto's over. Boven een foto van de Sheikh al-Azhar, Mohamed Sayed Tantawi, die bij een bezoek aan een school van de Azhar de niqab voor het gezicht van een meisje wegtrekt (het gezicht van het meisje is digitaal bewerkt om haar onherkenbaar te maken). Een vrij schokkend beeld door de brutaliteit waarmee Tantawi optreedt. Ik bracht het verhaal destijds hier. De foto is van Alaa Mohammed. Het was de winnende foto in de categorie nieuws.

De tweede foto is behoorlijk bloedig: een opname van het slachten (ruimen) van tienduizenden varkens op de vuilnisbelten van Cairo, waar zij werden geëxploiteerd door koptische zabalin, vuilnisophalers. Cairo heeft er nadat de regering deze zinloze maatregel heeft doorgevoerd een dimensie van zijn gigantische afvalprobleem bij gekregen. De varkens zorgden namelijk voor het verwerken van een groot deel van het organische afval  De foto is, als ik het goed heb begrepen (er staat geen naam op deze foto), van een fotografe van Reuters, Asmaa Wagih.
 

Jeruzalem verjoodst weer een stukje Sheikh Jarrah

Tombe van Shimon haTzaddik


Haaretz meldt weer een nieuw stapje in het kruipende proces van de verjoodsing van Oost-Jeruzalem. De gemeente Jeruzalem gaat een stuk land in de wijk Sheikh Jarrah onteigenen ten behoeve van een parkeerplaats bij de graftombe van Simon de Rechtvaardige (Shimon haTzaddik), zo meldt de krant. Bewoners van de wijk stellen dat er geen parkeerprobleem is en dat het plan dus alleen dient om de Joodse greep op de wijk te versterken. Sheikh Jarrah is één van de wijken waar op diverse plaatsen Joden huizen en bezit hebben overgenomen en waar nog verschillende Palestijnse families met uitzetting worden bedreigd.
Volgens Haaretz gaat de gemeente geen compensatie betalen aan de (Arabische) eigenaars van de grond, ook al hebben die moeten betalen voor het aanvragen van een vergunning voor de bouw van een hotel dat zij daar wilden neerzetten. Het argument is dat de onteigening plaatsvindt in het algemeen belang.
Het plan voor de parkeerplaats komt uit de koker van een lid van de gemeenteraad van Jeruzalem, Yair Gabbay. Hij stelt dat de tombe van Shimon de Rechtvaardige, een priester uit de tijd van de Tweede Tempel, soms door tienduizenden wordt bezocht die hun auto kwijt moeten. Volgens hem komt het plan zowel Arabische als Joodse bewoners ten goede omdat ze allemaal een parkeerprobleem hebben. Maar een ander lid van de gemeenteraad, Meir Margalit van de linkse Meretz partij, noemd het plan 'puur politiek' . Hij zei dat het is bedoeld om het beeld te versterken van een aaneengesloten Joodse greep op de wijk. Daarvoor is het genoeg dat het terrein tot Joods bezit wordt verklaard, er een sticker van de gemeente op wordt aangebracht en er een informatiestalletje wordt neergezet, zei hij.En:  'Verklaren dat er een parkeerprobleem is in Sheikh Jarrah is belachelijk, een belediging voor de intelligentie.'

Vrede Nu: 'Bevriezen bouw in tenminste 33 nederzettingen ontdoken'

 Infrastructurele werken in de nederzetting Barkan in december (foto Vrede Nu)

 In overleg met de Verenigde Staten kondigde de Israëlische premier Netanyahu een bouwstop voor 10 maanden af in november. De order werd getekend op 26 november 2009. Desondanks zijn er nogal wat nederzettingen die de bouwstop overtreden. Onderminister van Defensie Matan Vilnay overlegde, na vragen in het parlement van Knessetlid  Chaim Oron (Meretz) op 15 februari een lijst van 28 nederzettingen waar overtredingen waren geconstateerd
Vrede Nu voegt aan die lijst nog eens vijf andere nederzettingen toe, waar de organisatie zelf heeft gezien dat er in de bouw werd gewerkt, in een aantal gevallen op sjabbat,  in een antal andere gevallen zelfs 's nachts.

Defense Ministry List of Settlements that have breached the Settlement Freeze: 1. Adam (Geva Binyamin)
2. Oranit
3. Elon More
4. Alfei Menashe
5. Elkana
6. Beit Arie
7. Beitar Illit
8. Barkan
9. Givat Ze'ev (listed twice at the list)
10. Har Gilo
11. Talmon
12. Yakir
13. Kfar Eldad (Nokdim)
14. Kfar Etzion
15. Ma'ale Adumim
16. Ma'ale Shomron
17. Matityahu
18. Nokdim
19. Imanuel
20. Etz Efrayim
21. Psagot
22. Zufim
23. Kedumim
24. Rosh Zurim
25. Revava
26. Shadmot Mechola
27. Sha'arei Tikva
28. Tqo'a
Peace Now List of Additional Settlements Were Violations were recorded: 1. Elazar
2. Kochav Hashahar
3. Nili
4. Kiryat Arba
5. Tapuach

De geconstateerde overtredingen maken de bouwstop niet erg geloofwaardig. En dat is nog minder het geval doordat ondertussen met volle kracht wordt doorgebouwd in Oost-Jeruzalem (onder meer in Jebel Abu Ghneim/Har Homa), dat Netanyahu heeft gezegd dat na de stop van 10 maanden het bouwen met volle kracht zal worden hervat, en dat zijn collega minister Ehud Barak heeft aangekondigd 'illegale' buitenposten te zullen legaliseren, terwijl hij ook de 'universiteit' van Ariël een academische status heeft verleend.
Vrede Nu - terug van weggeweest? - kondigt daarom een

'Bibi en Barak Masquerade Carnival' aan, oftewel een satirische protestdemonstratie op 20 februari in Tel Aviv. Bibi en Barak achter de maskers. We zullen zien.

Snuffelen aan de joodse flirt van Wilders

Twee bij nader inzien zeer goede inleidingen en een tamelijk chaotische discussie tussen leden van een panel en het panel en de zaal. Ach, de formule van dit soort avonden is bekend, en het verloop is over het algemeen ook  min of meer hetzelfde. Alleen was het onderwerp dit keer wat ongewoner, namelijk: 'De Joodse flirt van Geert Wilders'. Organisator van deze avond, dinsdag in De Balie was het Menasseh ben Israel Instituut dat daarmee de aftrap gaf van een nieuwe korte lezingencyclus, waarin onder meer het accent valt op de veranderde (of schijnbaar veranderde) positie van de Joden in het Westen. Werden Joden vroeger vooral gezien als 'oriëntaals', na de Tweede Wereldoorlog is een verschuiving opgetreden waardoor Joden onderdeel werden van wat tegenwoordig de 'joods -christelijke cultuur' heet. En waar vroeger (ultra-)rechtse partijen een antisemitisch discours als onderdeel van het pakket hadden, zijn nu Israël en de Joden bij die partijen ingelijfd. Wilders geeft aan dat verschoven perspectief een soort extra draai (waarop hij overigens niet het alleenrecht bezit), doordat hij zijn anti-islam kruistocht verbindt met een door-dik-en-dun verbondenheid met Israël, waarbij hij Israël ziet als voorpost in de strijd tussen de Islam en het Westen.

Frank de Vree , hoogleraar journalistiek aan de UvA, had als één van de inleiders wat statistisch onderzoek gedaan naar het voorkomen van de term 'joods-christelijke cultuur (of beschaving) in krantenartikelen. Aanvankelijk werd de term vrijwel uitsluitend gebruikt voor religieuze onderwerpen, niet toevallig verscheen de term het meest in het dagblad Trouw. Pas midden jaren negentig kwam er een kentering, doordat onder meer de VVD-er Frits Bolkestein de term in een breder kader plaatse bij de discussie over het al of niet toetreden van Turkije tot de EU. Maar de echte omslag, aldus De Vree, kwam pas na 2001 en de aanslag op de 'Twin Towers'. Dat stuwde de verkoopcijfers omhoog van Samuel Huntington's The Clash of Civilizations en gaf de stoot tot een veel en veel vaker voorkomen van het gebruik van de term 'joods-christelijke beschaving', maar nu overwegend in een politieke context en betekenis, namelijk als tegenstelling tot de moslimwereld. Waarbij De Vree de grimmige kanttekening plaatste dat de term 'joods-christelijk beschaving' an sich al een heel vreemde zaak is, een soort chotspe. Want anders dan in sommige periodes van de islamitische beschaving waarin Joodse (en christelijke) minderheden redelijk konden gedijen, waren Joden hun leven in de christelijke landen bijna nooit zeker en werden Joden door christenen bijna onophoudelijk vervolgd.

De andere inleider, Harm Ede Botje van Vrij Nederland, richtte zich op de verhouding van Wilders met Israël en de Joden. Aanvankelijk was dat, in VVD-verband, vrij conform aan de visie van deze partij. Ook in zijn jonge jaren, toen hij min of meer bij toeval op reis ging en een tijdje 'volunteer' was in Israël, was er nog niet echt sprake van een apart soort verhouding. Dat kwam pas later, toen hij zich los had gemaakt van de VVD en de Partij voor de  Vrijheid was begonnen. Botje gaf een stortvloed van feiten (eerder gepubliceerd in VN)  waaruit blijkt dat Wilders de laatste jaren terecht is gekomen in een circuit van Amerikaanse ultra-rechtse islamhaters, die weer banden hebben met Israëli's van dezelfde snit. Botje gaf in dat verband bijzonderheden over het knip-en-plakwerk van de film Fitna, waarbij Wilders zwaar had geleund op de Amerikaanse film Obsession, die op zijn beurt weer dankbaar gebruik had gemaakt van het werk van Palestine Media Watch (van de kolonist Itamar Marcus) en van Middle East Media Research (MEMRI) van de vroegere Israëlische militaire inlichtingendienstman Yigal Carmon. In dezelfde kringen van waaruit dit geestelijke erfgoed ontsproot is Wilders tegenwoordig ook erg reçu. (Ik zal op deze dingen nog terug komen., ik moet deze week zelf een artikel over dit onderwerp maken voor De Brug van SIVMO).

In wezen waren dit de belangrijkste bouwstenen van de avond: de constatering dat Joden (c.q. Israël) in het Westerse discours blijkbaar in veel kringen een soort twee-eenheid zijn gaan vormen in de strijd tegen de islam en het feit dat Wilders dit - in extremis - uitbuit door zijn blinde steun voor Israël en zijn omhelzing van de meeste rechtse Arabierenhatende elementen in het Heilige Land. (Botje noemde bijvoorbeeld ten overvloede hoe Wilders als enige parlementariër met de racistische minister van Buitenlandse Zaken Lieberman ging eten toen Lieberman een aantal weken geleden een bezoek bracht aan Den Haag).

Ik vind vooral de eerste conclusie - de rol van Joden en Israël in de strijd tegen de islam - een gruwelijk perspectief - een perspectief om wakker van te liggen. Er werd in het panel - waarin nu ook Evelien Gans was aangeschoven - op doorgepreludeerd, maar het is de vraag of daarbij de kern werd geraakt. Misschien is het onderwerp ook wel erg moeilijk voor een toch wat impromptu discussie. Maar met name Evelien - hier en daar bijgevallen door Frank de Vree - maakte een aantal opmerkingen die mijns inziens de juiste kant op wezen. Ze sprak over de positie van de Joden die door hun slachtofferschap tijdens de holocaust een soort 'status' hebben gekregen. Een status die door veel Joden wordt misbruikt om de holocaust als een soort uniek, met niets te vergelijken gebeuren voor te stellen, waaruit zij dan de conclusie trekken dat het absurd zou zijn om het apart stellen van moslims als groep (zoals Wilders overduidelijk doet) zelfs maar te vergelijken met het apart stellen van de Joodse bevolkingsgroep vóór 1940.

Gelukkig was er binnen het panel ook nog een dissidente stem van een Wall Steet correspondent (hebben die hier een correpondent?) wiens naam ik niet kon verstaan. Deze meneer X vond  moslims een 'groot probleem' voor het Westen en zag er geen kwaad in dat Wilders contact heeft met de mensen met wie hij dat blijkbaar heeft. Ook waren er - om te illustreren waarom een avond als deze nuttig is - een paar luidruchtige, overwegend Joodse aanhangers van Wilders die overal doorheen schreeuwden en het mijn achterneefje, dat de avond leidde, behoorlijk lastig maakten. Ik wil deze neef, David Wertheim van het Menasseh ben Israel Instituut, mijn complimenten maken voor het feit dat hij baanbrekend bezig is met het entameren van dit soort discussies. Tenminste één iemand in Joods Nederland die wat stenen in de vijver durft te gooien.

De 'jonge' Wilders in de moshav in Israël. Hoewel Israël? Het was op de Westoever, dus bezet Palestina.

Hoe het Simon Wiesenthal Centre bezig is met het bouwen van een Museum van de Schande

 De Ma'man Allah (Mamilla) begraafplaats met graftombes uit de 19e eeuw.

Joden kennen het principe dat hun begraafplaatsen niet mogen worden geruimd. Dat heeft te maken met het geloof in de wederopstanding. In de profetie van Yeshayahu (Jesaja) wordt voorspeld hoe, als  de Mashiah (Messias) komt de botten zich weer aaneen zullen voegen en  met vlees worden bekleed, zodat de doden kunnen herrijzen.
Islamieten kennen een soortgelijk principe: ook hun begraafplaatsen mogen nooit en te nimmer worden geruimd.
Juist door deze overeenkomst tussen de religies is het volgende verhaal zo pijnlijk. Het gaat om de islamitische Mamilla (Ma'aman Allah) begraafplaats in Jeruzalem, waarop  het Simon Wiesenthal Center uit Los Angeles twee gebouwen wil neerzetten, een Museum van de Tolerantie en een Museum van de Menselijke Waardigheid. De eerste steen voor het project werd gelegd in 2004 door de gouverneur van Californië, Arnold Schwarzenegger in het bijzijn van de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in Israël, Daniel Kurtzer.

 

Tombe van de 12e eeuwse Mammelukse heerser Al-Qabki.

De Mamilla begraafplaats is ongeveer 1000 jaren oud en dus één van de oudste ter wereld. De begraafplaats ligt net even buiten de antieke stadsmuren van de Oude Stad (hij wordt begrensd door de King George- Agron-; Hillel- en Menashe ben Israel Straten)  en gaat terug tot de tijd van Salah ed-Din el Ayyubi (Saladin), de man die de kruisvaarders uit Palestina verdreef (en - maar dat terzijde - de Joden toestemming gaf terug te keren naar Jeruzalem). (sommigen neem zelfs aan dat de plek nog ouder is, en dat er strijders begraven liggen van de allereerste moslim-veroveraars die Jeruzalem innamen in 640). Uit de tijd van Saladin ligge er dignitarissen en ministers. Sommigen van hen waren voorzaten van families die nu nog in Jeruzalem voorkomen. Vele duizenden bewoners van Jeruzalem na hen, waaronder leden van families die tot op de huidige dag een rol spelen in Jeruzalem; zoals de Husseini's, de Nashashibi's, de Dajani's, de Khalidi's  of de Nusseibehs, volgden hen.

 

Leden van de waqf en de moslimgemeenschap inspecteren in 1967 de vernielingen die Israël heeft aangericht bij het aanleggen van een parkeerplaats en verzamelen botten die bij de graafwerkzaamheden zijn achtergebleven.

 

De in een park veranderde Mamilla begraafplaats.

 

De begraafplaats viel onder de verantwoordelijkheid van de Waqf (islamitische beheersstichting) die ook de Haram al-Sharif  (Tempelberg) beheert, maar viel bij de verdeling van Jeruzalem in 1948 in Joodse handen en werd toen tot zogenaamde 'absentee property' verklaard. Een gedeelte van de begraafplaats aan de kant van de Hillel Straat werd in 1967 geasfalteerd en tot parkeerplaats gemaakt, terwijl er ook een parkeergarage werd aangelegd. Tevergeefs deed de Waqf in 1967, na de verovering van Oost-Jeruzalem door Israël, het verzoek het beheer over de begraafplaats weer te mogen overnemen. Een jaar later werd nog een veel groter gedeelte van de begraafplaats - iets meer dan 50%, overwegend aan de kant van de King George Straat  - omgetoverd in een park, dat ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van Israël de naam 'Onafhankelijkheidspark (Gan Ha'atsmaut) kreeg. De nog aanwezige grafstenen en resten van grafstenen op dat gedeelte werden bij die gelegenheid verwijderd en het aanzien van een begraafplaats verdween volledig onder het park.

 

Graven met op de achtergrond het hek rond de bouwplaats van de nieuwe musea. 

En inmiddels is zich dus weer een nieuwe bedreiging aan het voltrekken: de bouw van de twee musea door het Wiesenthal Centre. Het Centrum heeft daarvoor van de Israëlische regering het gedeelte gekregen dat al jaren in gebruik is als parkeerplaats, plus nog wat erbij. Belangrijke Jeruzalemmers en de moslimautoriteiten hebben daartegen bezwaar gemaakt bij het Israëlische hooggerechtshof, maar dat werd in 2007 ongegrond verklaard. In de Los Angeles Times van 12 februari is in een stuk van rabbijn Marvin Hier, de directeur van het Wiesenthal Centrum, te lezen wat de overwegingen waren van het Hof. Die komen in grote trekken hierop neer:  1) Het parkeerplaatsgedeelte was al meer dan 50 jaar niet meer als begraafplaats in gebruik en niemand had daar ooit bezwaar tegen gemaakt; 2) de Israëlische Archeologische Dienst had een 250-tal resten van lichamen opgegraven en herbegraven en 2) een islamitische imam had de begraafplaats ooit 'mundras' verklaard, wat zo veel wil zeggen als 'in onbruik en niet langer geheiligd'.
Een groot aantal nazaten van mensen en families die op de begraafplaats begraven liggen heeft daarop - gesteund door een aantal mensenrechtenorganisaties een petitie opgesteld. De petitie is - omdat in Israël geen recht meer te verkrijgen was - gericht aan de Unesco en diverse andere organisaties van de VN. Onder meer de volgende punten worden erin naar voren gebracht: 1) de Palestijnen in Israël konden tot 1966 geen bezwaar maken tegen de onteigening van de begraafplaats, want de Arabische bevolking van Israël leefde tot 1966 onder militair bestuur, 2) opeenvolgende Israëlische regeringen en instanties hebben in de jaren voor 1967 steeds aangevoerd dat de begraafplaats een belangrijk cultureel erfgoed vertegenwoordigde en daarom in stand zou worden gehouden. Die beloftes werden vervolgens gebroken; 3) het verzoek van de Waqf uit 1967 om weer het beheer over de begraafplaats te mogen overnemen, werd afgewezen, 4) het besluit om de begraafplaast 'mundras' te verklaren was onwettig en was uitgevaardigd door een imam in Israëlische dienst uit Jaffa, die een jaar later wegens fraude werd veroordeeld. De islamitische rechtbank van Jeruzalem heeft dit besluit nietig verklaard. Er is namelijk geen enkele mogelijkheid onder islamitisch recht om een begraafplaats die lang in gebruik is geweest als 'mundras' te bestempelen. Zo'n begraafplaats blijft altijd geheiligd (zoals dat ook met joodse begraafplaatsen het geval is);  5) De Israëlische Archeologische Dienst heeft 250 lichamen opgegraven zonder dat daar - volgens de regels - islamitische geestelijken bij aanwezig waren, niemand weet ook of, en zo ja waar, ze zijn herbegraven  Maar wat erger is: de Israëlische Archeologische Dienst had vastgesteld dat er nog minstens 200 lichamen zijn achtergebleven en dat  in vier diepere lagen zich vermoedelijk nog ten minste 2000 andere graven bevinden op dit deel van het terrein. Het rapport van de desbetreffende archeoloog, Gideon Suleimani, is niet aan het hooggerechtshof meegestuurd, zoals Suleimani zelf in een stuk dat bij de petitie is gevoegd, verklaart.

Begraafplaats die parkeerplaats is geworden. Hier komt een deel van het Museum van de Schande.


Er stijgt een bijna  onvoorstelbaar racistische denkwereld op uit dit verhaal. Wie zich realiseert dat elke opgraving in Israël onmiddellijk wordt stilgelegd als er een maar een middenvoetsbeentje of vingerkootje wordt gevonden dat wellicht aan een Jood heeft toebehoord, weet wat ik bedoel. En hoeveel boosheid  klonk er niet door in de verhalen, destijds van de Joodse kant,  over het feit dat het leger van Jordanië Joodse grafstenen van de Olijfberg zou hebben gebruikt om er wegen en latrines van te maken? Hoeveel moeite heeft Israël zich niet getroost om Egypte, eind jaren '80 toen ik er correspondent was, via rechtstreekse en indirecte (Amerikaanse) diplomatieke druk van te weerhouden een geplande vierbaans rondweg om Cairo deels over de uitgestrekte Joodse begraafplaatsen van Cairo te laten lopen?
Als het Wiesenthal Center en rabbijn Marvin Hier hun zin krijgen - en dat zal wel gebeuren - dan wordt dat museum dus helemaal geen museum van de Tolerantie, maar van de Intolerantie, de Schande en de Menselijke Onwaardigheid. Zoals trouwens ook het 'Onafhankelijkheidspark' wat mij betreft mag worden hernoemd tot  'Nationaal monument  van het Israëlische racisme'.

.P.S:  1) Het is ook tekenend dat zich bij de organisaties die de opstellers van de petitie steunen niet één Joods-Israëlische organisatie bevindt, behalve de organisatie Zochrot (Herinneringen). Maar dit piepkleine clubje stelt zich dan ook tot doel de herinnering aan de Nakba levend te houden. Op grond van hun filosofie die ik deel, dat ware verzoening met de Palestijnen uiteindelijk alleen mogelijk zal zijn als de Israëli's zich bewust worden van het onrecht dat zij jegens de Palestijnen hebben bedreven.
P.S.  2) Israël heeft een wet op de Bescherming van Heilige Plaatsen. Daar staan 137 plaatsen en monumenten op. Het Amerikaanse State Department constateerde in zijn rapport uit 2009 over Internationale Interreligieuze vrijheid dat er geen enkel christelijk of islamitisch monument tot deze 137 behoort.   

 

Simone en de Joodse Palestijn

Ken Silverstein meldt op zijn blog Tikun Olam dat op het Joodse filmfestival van Seattle (waar hij woont) twee films zijn uitgesloten. In de eerste plaats is dat An American Radical, een documentaire over Norman Finkelstein, die hier in Amsterdam ook op de laatste IDFA werd vertoond. De film draait nu op diverse plaatsen in de VS en Finkelstein heeft op zijn blog een bespreking uit de New York Times.
De tweede film die in Seattle wordt geweerd is Rachel van Simone Bitton, de documentaire over de dood van de 23-jarige Rachel Corrie, die in 2003 met internationale vrijwilligers probeerde de sloop van Palestijnse huizen in Rafah (in de Gazastrook) te verhinderen en toen - waarschijnlijk met opzet - werd overreden door een van die gigantische Israëlische bulldozers.
Het is een treurig maar helaas bekend feit dat Joodse filmfestivals dit soort 'controversiële' films vaak uit de weg gaan. Gelukkig gebeurt het niet overal: Rachel werd wel getoond op het Joodse Filmfestival van San Fransisco. Maar dat is eerder uitzondering dan regel. De officiële Joodse wereld meer en meer bezig zich van de mainstream wereld af te zonderen in een virtueel soort getto, waar een .beeld van Israël wordt gekoesterd dat hoe langer hoe meer afwijkt van de werkelijkheid. Geen sprekers die verontrustende dingen vertellen, geen beelden die verontrustende zaken laten zien, geen interne discussie over zoiets als rapporten van Amnesty, Human Rights Watch, B'tselem of - het ergste van al - Goldstone, maar naar buiten toe wel hard roepen dat de daarin genoemde feiten niet deugen, dat de opstellers leugenaars zijn of mensen die een vooropgezette bedoeling hadden Israël zwart te maken, dan wel regelrechte antisemieten. Hoe lang, vraag ik me vaak af, kan dit proces door blijven gaan? Hoe lang gaat het duren voor het - om bij Nederland te blijven - niet meer ongepast is (en fataal voor een carrière binnen Joodse instellingen) om de 'feiten'  die rabbijn Evers of het CIDI naar voren brengen aan te vechten? Zal er ooit een moment komen dat diegenen die een eerlijke discussie propageren zullen worden toegejuicht? Of is de enige remedie dat Israël (en de Joodse gemeenschappen mondiaal) via boycots à la Zuid-Afrika onder druk worden gezet?

 Maar los daarvan, geeft Silverstein's melding mij een aanleiding om te vertellen over de ontmoeting die ik jaren geleden had met de maakster van Rachel,  Simone Bitton. Die verliep tamelijk opmerkelijk, al was zij net als ik meer toeschouwer dan hoofdpersoon. Het was Algiers, ik denk in 1981, in het gigantische Aurassi hotel, waar het heel druk was omdat daar iedereen - deelnemers, waarnemers, journalisten - die naar een bijeenkomst van de Palestijnse Nationale Raad (PNC - het parlement van de PLO) waren gekomen, daar waren ondergebracht. Omdat het zo druk was kwamen in de koffiebar drie mensen aan een tafeltje te zitten die die elkaar niet kenden, een Palestijn, een donker niet onknap meisje en een Nederlandse journalist. En omdat het gênant was daar te zitten en alleen maar te zwijgen, stelde de Palestijn voor dat we kennis zouden maken.
Het meisje begon: 'Ik ben Simone, ben in Marokko geboren, studeer cinematografie in Parijs en ben hier omdat ik een keer een film over de Palestijnen wil gaan maken.'  Hoezo een film over de Palestijnen? vroeg de Palestijn. 'Je bent toch zelf geen Palestijn?' Waarop Simone bloosde en iets mompelde over Marokkaans-Joodse achtergrond en daarom verwantschap voelen met het onderwerp. (Later, veel later pas, begreep ik   dat ze op dat moment verzweeg dat ze eigenlijk een Marokkaanse Israëlische was).
Ik wilde haar helpen in haar kennelijke verlegenheid tegenover de directe vragen van de Palestijn, en zei dat ze heus niet de enige Joodse aanwezige was en dat ik - journalist uit Nederland - om precies dezelfde redenen als die haar naar het onderwerp trokken, was gaan schrijven over Israël, de Palestijnen en het Midden-Oosten in het algemeen.
Waarop onze Palestijnse tafelgenoot begon te lachen. 'Dat is grappig,' zei hij. 'Daar zitten we dan tijdens deze bijeenkomst van de majlis al watani met drie Joden aan een tafeltje.'

Onze monden vielen open.'Drie Joden,' zeiden we, 'hoezo drie?'  'Heel eenvoudig,' antwoordde de Palestijn, 'mijn moeder was een Joods meisje uit Stuttgart dat in 1938 is gevlucht voor de nazi's. Een paar dagen nadat ze was aangekomen ging ze in Jeruzalem naar de markt om groente te kopen en daar ontmoette ze mijn vader. Het was liefde op het eerste gezicht. En dat is zo gebleven, hun hele leven. Ik heb nooit mensen gezien die zoveel van elkaar hielden als zij. Ze konden eigenlijk niet buiten elkaar. Toen mijn moeder een paar jaar geleden stierf aan kanker, was mijn vader een totaal gebroken man. Hij heeft haar maar een paar dagen overleefd.'
Er viel een stilte waarin we dit op ons in lieten werken. Toen vroeg ik onze buurman wie hij was. Khaled al-Nimr, zei hij. Lid van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina van George Habash, voorzitter van de Bond van Palestijnse Ingenieurs en als zodanig ook lid van het Palestijnse parlement, de PNC.
Hoe was het om als Joodse Palestijn in Jeruzalem te wonen dat in 1967 door Israël werd bezet? vroeg ik.
En toen kwam er een verhaal zoals je het nooit zou kunnen verzinnen. Khaled was na 1967 de eerste Palestijn in Jeruzalem die werd opgepakt wegens verzetsdaden. Hij had geprobeerd een bom te plaatsen en werd veroordeeld tot 12 jaar. Die zat hij ook uit. Ik wierp tegen dat  hij daar onderuit had gekund als hij zich maar als Jood kenbaar had gemaakt. 'Jawel,' zei Khaled, 'dacht je dat ze niet wisten wie ik was en dat ze dat niet hebben geprobeerd? Ik ben zwaar onder druk gezet. Maar ik was een Palestijnse nationalist en dan doe je zoiets niet.'
Wat hij op dat moment niet meteen vertelde, was dat hij niet zomaar van Joodse familie was. Zijn oom was een hoge ambtenaar bij het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken, Avraham Kidron, die later ambadssadeur zou worden, eerst in Den Haag en later in Londen. Mede daarom waarschijnlijk werd de zaak van Khaled Nimr een 'cause célèbre' die nogal wat publiciteit kreeg in Israël (ik heb dat later, terug in Nederland, geverifieerd) .
Wat Khaled wèl vertelde was dat hij waarschijnlijk één van de weinige Palestijnse nationalisten was die aan den lijve wist wat een Joodse opvoeding was (met kaarslicht en lekker eten op vrijdagavond)  en hoe het voelde om een Jiddische memme te hebben. 'Onze moeder zorgde werkelijk voor alles. Zij kocht de onderbroeken en alles wat we nodig hadden voor mij en mijn broers, wij hoefden nooit ergens aan te denken. Ik zal nooit vergeten dat we in Cairo studeerden en dat we op een avond erover zaten te praten dat onze overhemden versleten raakten en dat we eigenlijk niet wisten wat voor maat we hadden en hoe je overhemden moet kopen, omdat we dat geen van allen ooit hadden gedaan. Terwijl we zaten te praten werd er aan de deur geklopt. Iemand bezorgde een pakje - nieuwe overhemden voor mij en m'n broers die door mijn moeder waren opgestuurd.'
Ook vertelde hij - later in het gesprek - wel over de uiterst merkwaardige familieverhoudingen - waarbij zijn oom Kidron in 1948 het huis in Jeruzalem was getrokken dat voordien had toebehoord aan de familie Nimr, oftewel Kidron's zwager en zus, die in 1948 waren verjaagd. (Hoe schizofreen moet je zijn om daartoe in staat te zijn). Khaled vertelde dat hij, nadat Oost- en West-Jeruzalem in 1967 weer één waren geworden, nog een keer had willen kijken naar het huis waar hij in zijn vroegste jeugd had gewoond. Maar aan de deur werd hij geweigerd door oom Abraham met de woorden: 'Nee, nee, dat gaat niet, het is nu mijn huis.' En zo
Ik ben het verhaal van Khaled in het Aurassi hotel nooit vergeten. Hemzelf heb ik nog twee keer bij PLO-bijeenkomsten ontmoet, maar niet meer nadat het PLO-bevrijdingscircus na de akkoorden van Oslo langzaam ter ziele was gegaan. Ik zou wel willen weten of hij nog leeft en hoe het met hem gaat. Wat Simone Bitton betreft, die het grootste deel van die bewuste avond zwijgend naar mijn vragen en Khaleds antwoorden zat te luisteren, ik weet niet of het verhaal veel indruk op haar heeft gemaakt. Maar haar voornemen om een film over de Palestijnen te maken heeft ze absoluut waargemaakt.  
     

Avatar in Bil'in

Een andere kant van Finkelstein

Finkelstein met twee broers Sha'ath in Gaza-Stad. (Foto Philip Weiss)

Ik ben een bewonderaar van Norman Finkelstein. Er is vrijwel niemand die zo met ijzeren discipline en consequentie tegen de klippen op de heersende paradigma's over Israël aan het schuiven probeert te krijgen, zodat er misschien ooit een betere situatie uit te voorschijn komt. Philip Weiss van de blogsite Mondoweiss maakte hem deze zomer mee tijdens een reis naar Gaza en schreef een stuk over hem Daaruit kwam een ietwat andere Finkelstein naar voren dan we hem kennen, een tamelijk humoristische: 

Whenever we came out of a school or orphanage, after scenes of laughing, singing children, he would turn to me and say, "Did you see all the children being indoctrinated in terrorism!" Holding up a  baby in an orphanage, he cried out, "For the first time in my life, I haven’t been rejected…"

Leaving the orphanage, Finkelstein said to Medea Benjamin: "You remember what Che Guevara said, ‘At the risk of sounding ridiculous, all revolutionaries are motivated by great feelings of love.’"

Voor het hele verhaal, klik hier.

Haaretz weet het zeker: revolutie in Iran is mislukt

 

Iran revolution failed, sanctions are West's only hope
By Avi Issacharoff and Amos Harel, Haaretz Correspondents

Ik moest even mijn ogen uitwrijven: revolution failed?? Maar Avi Issacharoff en Amos Harel bedoelen dat de 31ste verjaardag van de Iraanse revolutie werd gevierd zonder dat het bewind van Khamenei/Ahmadinejad omver werd geworpen. En nu zit er kennelijk volgens deze mannen van Haaretz niets anders op voor het Westen dan sancties.
O ja?
Natuurlijk, het was jammer dat duizenden de straat opgingen om de verjaardag van de revolutie te vieren en dat de aanhangers van 'groen' ongeveer onzichtbaar bleven. Kennelijk had het goed gewerkt dat het regime Google email en nog wat andere communicatiemiddelen tijdelijk had gesloten. Ook was er ongewoon veel politie op de been en werden kopstukken van de oppositie als Mir-Hossein Mousavi, Mehdi Karroubi en Zahra Rahnavard, de vrouw van Mousavi, met succes tegengehouden.(Karroubi's auto werd ingesloten, alle ruiten werden ingeslagen en er werd zoveel pepperspray in zijn gezicht gespoten dat hij met ademhalings- en oogklachten afdroop, Rahnavard werd uit haar auto gesleurd en afgerost). En ook is het waar dat Ahmadinejad er in zijn toespraak over opschepte dat Iran nu een nucleaire staat aan het worden is en dichtbij een verrijkingsgraad van uranium van 80% zit, bijna genoeg voor een bom (wat door de VS onmiddellijk werd tegengesproken. Het is ook gewoon niet waar. Ahmadinejad zegt wel vaker iets wat niet helemaal klopt).
Maar om dan als de journalisten Issacharoff  en Harel te gaan schrijven dat 'de revolutie is mislukt' (mijn hemel, wat hadden ze gedacht? Dat de oppositie een soort contra-revolutie in de zin had? Wat voor karikaturaal beeld hebben die mannen in godsnaam van Iran?)  en er aan toe te voegen dat er DUS niets anders opzit dan sancties??
En dat moet dan een kwaliteitskrant heten. Of moeten we blij zijn dat ze niet ook meteen propageren om maar bommen op Teheran te gaan gooien?

Staakt- het-vuren tussen Jemenitische regering en Houthi's

Gisternacht om 00.00 uur (21.00 uur GMT)  is een staakt-het-vuren van zes punten van kracht geworden tussen de Jemenitische regering van president Ali Abdallah Saleh en de Houthi-strijders in en rond de noordelijke provincie Sa'adah. De eerste berichten zijn dat het bestand standhoudt en dat aan zes maanden van hevige gevechten een einde lijkt te zijn gekomen.
Dit is wat Al-Jazeera-English meldt:

'L'affaire Botul', oftewel hoe de grote Franse schrijver/cineast/filosoof BHL een foutje beging

Hier
Hier kan ik van smullen:

Bernard-Henri Lévy, voor Fransen kortweg BHL, niet weg te denken uit de Franse media, journalist, cineast, documentalist chroniqueur en bovenal filosoof, zoals hij zich op de flap van een nieuw boek laat aankondigen - (en waar ik er aan zou willen toevoegen: allesweter, poseur, arrogante wijsneus en verdediger van Israël als dat naar zijn mening onterecht wordt aangevallen (en dat is heel vaak) - was bezig een grote slag te slaan. Vandaag, 10 februari kwamen er niet minder dan twee boeken van hem uit, 'Pièces d'identité', een verzameling oudere stukken, en 'De la guerre en philosophie'  (Over de oorlog in de filosofie), dat zich aandient als een soort programmaboek van het béhachéliaanse' (BHLse) denken. Volgens de flap:

Een handboek voor barre tijden, waar de auteur er flink tegenaan gaat en al doende de bouwstenen levert voor een metafysiek van de toekomst 

Jawel, een ware come-back dus van BHL als datgene wat hij eigenlijk van huis uit is: filosoof. Voorafgaand aan de feestelijke gebeurtenis waren er tal van stukken, interviews en portretten van en met BHL in de Franse pers. Maar toen verscheen er deze bespreking  in het weekblad Le Nouvel Observateur

Il s'en prend tout aussi fougueusement à Kant, « ce fou furieux de la pensée, cet enragé du concept ». Un peu audacieux de la part d'un penseur qui ne peut, somme toute, revendiquer à son actif qu'un brelan de concepts pour news magazines comme le « fascislamisme » ? Même pas peur. (....)  A la page 122, il dégaine l'arme fatale. Les recherches sur Kant d'un certain Jean-Baptiste Botul, qui aurait définitivement démontré « au lendemain de la seconde guerre mondiale, dans sa série de conférences aux néokantiens du Paraguay, que leur héros était un faux abstrait, un pur esprit de pure apparence ».

(Hij werpt zich ook vol vuur op Kant, 'deze woeste gek van de gedachte, die bezetene van het concept'. Nogal overmoedig voor een denker die al met al niet meer op zijn conto kan schrijven dan een trits concepten voor nieuwsbladen in de trant van 'fascislamisme' ? Maar geen angst. (...) Op pagina 122 trekt hij zijn dodelijke wapen. Onderzoek naar Kant van een zekere Jean Baptiste Botul, 'die kort na de Tweede Wereldoorlog in een serie lezingen voor de neo-Kantianen in Paraguay aantoonde dat hun held een foute verschijning was, met het karakter van een pure schijngestalte'. 

De clou van deze bespreking: de neo-Kantianen van na de oorlog in Paraguay, noch deze Jean-Baptiste Botul hebben - hoe jammer voor BHL - nooit bestaan. Het verhaal van de onbekende denker Botul, schrijft de Nouvel Observateur, is namelijk niets anders dan een tamelijk roemruchte grap, die is ontsproten aan het brein van Frédéric Pagès, afgestudeerd filosoof en journalist bij het satirische weekblad Le Canard Enchainé, waar hij tegenwoordig wekelijks het 'Dagboek van Carla B.' (wie zou daarmee zijn bedoeld?) verzorgt. Dat het Botul-verhaal een potentiële valkuil was, was sinds de verschijning van het boekje 'La vie sexuelle d'Immanuel Kant' in 1999 (en een herdruk in 2004) wellicht wat in de vergetelheid geraakt, aldus het blad, maar wat googelen zou genoeg zijn geweest voor BHL om te ontdekken waar hij mee bezig was. Dan zou hij bij de auteur Botul bijvoorbeeld ook op de veelbelovende titel zijn gestuit: 'Landru, voorloper van het feminisme'....

BHL heeft zijn fout intussen toegegeven en probeert er als een soort 'good sport' mee om te gaan. Hij is vereerd dat hij in zo'n briljante grap is getrapt van iemand die blijk heeft geven 'nog steeds een goede filosoof te zijn'. Maar Le Nouvel Observateur, neemt daar toch niet helemaal genoegen mee. Het blad wijst erop dat BHL bij de presentatie van zijn eerste boek 'Le testament de Dieu' in 1979 ook al eens flink in de fout was gegaan. Hij werd toen ongekend krachtig op zijn nummer gezet door de eminente historicus Pierre Vidal-Naquet, die hem verweet te schrijven op het niveau van een middelmatige eindexamenkandidaat. Vidal-Naquet haalde een grote hoeveelheid grove fouten uit het boek, waaronder het feit dat BHL het had over de getuigenis van Himmler tijdens de nazi-processen in Neurenberg - terwijl Himmler toch zo'n zes maanden voor dat proces zelfmoord had gepleegd.

Maar dan nog laat de Nouvel Obs het er niet bij zitten. Heeft BHL Botul eigenlijk wel gelezen, vraagt de krant zich af. Dat zou het namelijk alleen maar nog erger maken. Zo citeert de krant hilarische scènes uit het boek, waaruit blijkt dat Kant geplaagd werd door een overmatige aandrang tot masturbatie (hij kwam dat alleen te boven door als een mantra voor het inslapen 'Cicero, Cicero, Cicero' te prevelen en zichzelf in te bakeren als een baby. Ook was één van de zogenaamde Paraguyaanse lezingen getiteld 'Coito ergo sum' en een andere 'Jour et Nuit'', nota bene de titel van BHL's eigen (geflopte) 'chef d'oevre' als filmregisseur.
Trouwens, ook Frédéric Pagès, de bedenker van Botul, was verbaasd. 'Het roept vragen op over zijn manier van werken,' aldus Pagès.

[En voor wie dat nog allemaal niet genoeg is, is hier een link naar een artikel van Doug Ireland uit 2006 op de linkse site In These Times, waarop wordt uitgelegd waarom BHL's poging van een aantal jaren geleden om in het voetspoor van De Tocqueville een reisboek over Amerika te schrijven, deed denken aan de oude grap van hiphoppende Amerikanse toeristen in Europa; 'If it's Tuesday today, this must be Belgium'; waarom BHL zich van die dure openhangende witte overhemden kan veroorloven ($ 400 per stuk); hoe hij al sinds 1973 uitgever kan zijn bij Grasset, zijn eigen uitgeverij (en tegenwoordig ook aandeelhouder van het blad Libération, voeg ik eraan toe), hoe twee Franse journalisten hem enkele jaren geleden kraakten in een boek onder de titel 'Une imposture française' (Franse bedriegerij) en hoe teleurgesteld de weduwe van de in Pakistan vermoorde journalist Daniel Pearl was over de nonsens en fouten in BHL's voorlaatste boek 'Who killed Daniel Pearl'. Haar commentaar over Bernard-Henri Lévy luidde toen: 'Hij is een man wiens intelligentie onderuit wordt gehaald door zijn ego'.]

Burgemeester Jeruzalem verhindert ontruiming 'Beit Yehonatan'

Zonder in stereotypen te vervallen kunnen we vaststellen dat Joden altijd wat hebben gehad met wetten en regels. De Talmud gaat ongeveer nergens anders over. En legio zijn de Joodse advocaten en rechters. 'Ze moesten zich wel bezighouden met het recht om te zorgen dat het niet te vaak tegen hen werd gebruikt,' zei iemand uit mijn omgeving eens.
Maar in het Heilige Land wil het toch met de rechtshandhaving ondanks deze erfenis niet echt vlotten. Nauwelijks heeft de juridisch adviseur van de stad Jeruzalem burgemeester Nir Barkat ervan overtuigd dat hij toch echt een gerechtelijke bevel dient na te komen, waarbij werd uitgesproken dat het illegaal door kolonisten gebouwde Beit Yehonatan in de Arabische wijk Silwan moet worden gesloopt, of er wordt weer een uitweg gevonden. Die behelsde dit keer een 'misverstand' tussen de gemeente en de politie. De politie had maandag een ontruimingsbevel moeten overhandigen aan de acht families die het gebouw bewonen, maar zei van niets te weten. Gemeente en politie gaven elkaar vervolgens de schuld., maar de ontruiming ging hoe dan ook niet door en de bewoners van het illegale gebouw hielden daarna in het gezelschap van andere ultra-rechtse supporters een feestelijke optocht door de wijk..
Beit Yehonatan (de naam verwijst naar de Amerikaanse spion Jonathan Pollard die wegens het naar Israël sluizen van ongeveer alle strategische geheimen waarover de Amerikaanse marine destijds beschikte, langdurig zucht in een Amerikaanse gevangenis), werd in 2004 gebouwd in de Arabische wijk Silwan door de kolonisten-organisatie Ateret Cohanim. Dat gebeurde zonder dat daarvoor vergunningen waren verstrekt. Een rechter oordeelde in juli dat het gebouw moest worden ontruimd, maar de stedelijk autoriteiten - die onder burgemeester Barkat hun sloopactiviteiten van Arabische 'zonder vergunning' gebouwde woningen nog wat hebben opgeschroefd - weigerden aanvankelijk mee te werken. Pas eind vorige week ging burgemeester Barkat overstag, maar blijkbaar toch ook weer niet helemaal.
En misschien ook niet voor niets, want intussen kwam er ook een reddingsactie op gang  Minister Eli Yishai van Binnenlandse Zaken (hij is van de Shas-partij) heeft de Commissie voor bouwen en planning in Groot-Jeruzalem van zijn ministerie gevraagd volgende week een oordeel te vellen over Beit Yehonatan. Hij zei er zeker van te zijn dat een aanpassing van het bestemmingsplan het gebouw alsnog kan legaliseren. Autoriteiten zeiden tegenover Haaretz dat dit de minister nog kan tegenvallen. Eén van de hindernissen die moet worden overwonnen is dat het gebouw zeven verdiepingen telt, terwijl plaatselijke een maximum geldt van twee. 
Ikzelf houd het erop dat het Yishai en zijn commissie wel zal lukken. Israëlische autoriteiten hebben een grote ervaring met het flexibel omgaan met planning en bijbehorende regels. Maar waar ik wel nieuwsgierig naar ben is hoe het CIDI, dat al blij had gemeld dat burgemeester Barkat zich ditmaal aan de wet ging houden, hierover gaat berichten. Wat zullen ze zeggen? Een misverstand tussen burgemeester en de politie??

Leger overvalt kantoor 'Stop the Wall'

 

 Het Israëlische leger heeft maandag rond 1 uur in de morgen een raid uitgevoerd op het kantoor van de Organisatie 'Stop the Wall'  in Ramallah. De militairen arriveerden in tien legerjeeps, een gepantserd busje en een aantal hummers. Het kantoor werd drie uur lang grondig doorzocht, alles werd overhoop gehaald en harde schijven van pc's,  laptops, video camera's, cd's, papieren en video cassettes werden in beslag genomen.

De overval past in het kader van de toegenomen repressie tegen de geweldloze campagnes van Palestijnse en internationale organisaties tegen de Muur. Nachtelijke invallen in de dorpen Bil'in en Nil'in zijn  aan de orde van de dag en daarbij worden geregeld arrestaties verricht. Op dit moment zitten ongeveer 40 activisten in Israëlische  gevangenissen.Ook internationale activisten zijn doelwit. Zondag werden twee 'internationals' gearresteerd in Ramallah. Zij dreigden te worden uitgewezen, omdat hun visa verlopen zouden zijn. Een rechter liet hen echter in afwachting van een behandeling van hun 'case' op borgtocht vrij, omdat de Israëlische immigratiedienst niet het recht heeft in Ramallah te opereren. Vorige maand werd een Tsjechische activiste in een nachtelijke raid opgepakt en gedeporteerd.
Ma'an News vroeg het leger om een reactie naaar aanleiding van de raid van maandag en kreeg het volgende, stijfjes geformuleerde en daardoor in mijn ogen tamelijk lachwekkende antwoord:

'IDF soldiers operating in Ramallah confiscated equipment from the offices of the anti-fence popular committee, which rallies illegal and violent riots throughout Judea and Samaria and calls to hurt IDF soldiers and the security fence.The IDF will continue to operate in order to protect the citizens of Israel and Israel's security forces'.

Goldstone facts, een nieuwe website

Norman Finkelstein (boven) en Noam Chomsky (onder) geven beiden hun medewerking aan een nieuwe site: Goldstone Facts

http://goldstonefacts.org/

 waarop relevant nieuws over het Goldstone rapport wordt verzameld en op film geprobeerd wordt het rapport toegankelijker te maken voor een groter publiek.

Twee keer arme Neda

Wie herinnert zich nog de jonge vrouw die tijdens de protesten tegen de vervalste Iraanse presidentsverkiezingen in juni op straat in Teheran werd neergeschoten? Het beeld (hieronder), en het filmpje, gingen de hele wereld over. Zij heette Neda Agha Soltan, was 26 jaar en werd het symbool.van de brute onderdrukking van het verzet. Iemand haalde van Facebook een tweede foto van haar die ook de hele wereld over ging. Maar helaas, dat was niet de goede foto, niet de goede Neda. Hierboven staan ze naast elkaar: links de echte Neda Agha Soltan die wed doodgeschoten, en rechts de 32-jarige Neda Soltani, docente Engelse literatuur aan de islamitische Zahar universiteit van Teheran, die met de eerste Neda werd verward. De verwisseling kostte Neda II haar baan, haar vrienden en eigenlijk haar leven  Tevergeefs probeerde ze de foto gerectificeerd te krijgen. Maar de grote networks zoals CNN gaven haar nietzeggende antwoorden en nu zit ze - meldt de Münchener Süddeutsche Zeiting - alweer een aantal maanden als vluchteling ergens in de buurt van Frankfurt in Duitsland. Het heeft haar tien jaar gekost om de positie aan de de universiteit te krijgen, haar eigen leven te creëren en haar vriendenkring op te bouwen. In een week of wat was ze alles kwijt.

Wiesel valt definitief door de mand

Het was mijn moeder die me destijds opmerkzaam maakte op Elie Wiesel. Ik was nog een puber. Wiesel, Auschwitz-overlevende die journalist werd in Frankrijk, kon aanvankelijk niet over zijn holocaust-verleden schrijven, totdat François Mauriac hem wist over te halen. Hij schreef daarna in het Jiddisch Oen di velt hat gschvigen, wat hij later vertaalde in het Frans onder de titel La Nuit. (Night in het Engels). Ik was onder de indruk van het verhaal: van Wiesels geschiedenis en ook van de manier waarop Mauriac hem onder tranen had bewogen zijn zwijgen te doorbreken. Toen ik het boek vervolgens ging lezen raakte ik onmiddellijk in de ban van zijn geserreerde, economische manier van schrijven. Toch is La Nuit me om één of andere reden niet echt bij gebleven. Dat was anders met L'Aube (De Dageraad), misschien omdat het dicht lag bij wat later mijn werkterrein werd. Het was het verhaal van een lid van een Joodse ondergrondse beweging in het Israël van voor de geboorte van de staat, die 's nachts een Britse militair gezelschap houdt, die bij het aanbreken van de dag moet worden geëxecuteerd als represaille voor de terechtstelling van een Jood. In de loop van de jaren las ik meer van Wiesel. En in 1986 - toen hij de Nobelprijs kreeg voor de Vrede - was het met een zekere trots dat ik (als enige redacteur met een duidelijk Joodse achtergrond, denk ik) het stukje daarover in De Volkskrant mocht schrijven. Ik schreef dat Wiesel de herinnering aan de Holocaust levend hield als afschrikwekkend voorbeeld van wat mensen elkaar kunnen aandoen en om te helpen dat soortgelijke genocidale gebeurtenissen in de toekomst niet meer kunnen voorkomen. Ik schreef onder meer over zijn bewogenheid met het lot van de Cambodjanen onder Pol Pot. (Congo, Ruanda-Burundi, Bosnië, Darfur moesten toen allemaal nog komen).
Nu, zoveel jaren later weet ik niet meer zo zeker of Wiesel de herinnering aan de holocaust wel levend wilde houden ter afschrikking van genocide elders. Het lijkt er in toenemende mate op dat hij - zoals helaas wel meer Joden en Israël-aanhangers - de holocaust ziet als een eenmalig iets dat alleen Joden kon overkomen en waaruit slechts één les geleerd kan worden, namelijk dat Israël het laatste toevluchtsoord van alle Joden is en door dik en dun moet worden verdedigd omdat Joden nu eenmaal altijd en overal onder vuur liggen wat ze ook denken of doen. Wiesel schaarde zich in oktober achter een oproep om Human Rights Watch aan een kritisch onderzoek te onderwerpen omdat de organisatie zo impertinent geweest was kritische rapporten te schrijven over de inval in Gaza. Hij deed dat in het gezelschap van -onder meer - de strafrechtadvocaat Alan Dershowitz. Ditmaal,  nu er een deadline verloopt die was genoemd in het Goldstone-rapport, is het weer zover. Dershowitz noemt Goldstone op schrille toon 'een verrader van het joodse volk' en Wiesel volgt hem  enkele dagen later met de uitspraak dat het Goldstone-rapport

'een misdaad (is) jegens het Joodse volk'.

Let wel: Hij is een Nobelprijswinnaar voor de Vrede. En hij beschuldigt iemand die het internationale recht wil handhaven, die niets anders doet dan oproepen tot het doen van onderzoek naar eventuele overtredingen van het oorlogsrecht omdat recht en rechtvaardigheid geen vrede mogelijk is, van het begaan van een misdaad jegens het Joodse volk. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ongelofelijk jammer vind dat iemand die zo op een voetstuk stond, en terecht, er op zo'n treurige manier weer af kan vallen.
Ik ben er trouwens toch zo'n beetje aan toe om elk geloof in gezonde tegenkrachten in Israël kwijt te raken. . Al jaren wordt er gesignaleerd, gerapporteerd en gedemonstreerd (Vrede Nu begon in 1977) en het enige wat is bereikt, is dat links in Israël ongeveer niets meer voorstelt (als het dat ooit al had gedaan) en dat rechts een solide meerderheid heeft gekregen. Maar bovendien ook dat ultra-rechts er salonfähig en bijna het meerderheidsgeluid is geworden en dat de nederzettingen èn de bijbehorend mentaliteit een nooit meer weg te denken entiteit zijn geworden. De echte zionisten wonen in de nederzettingen schreef ik in 1981 al in Het Parool. Zij beschouwen zichzelf de pioniers van nu. Jawel, alleen waren het er toen nog maar enkele duizenden.
Demonstraties als in Sheikh Jarrah, ik zal erover blijven rapporteren, maar raak er niet warm of koud van. Er zal geen Arabische familie minder door uit hun huis worden gedreven, geen luxe exclusief Joods flatblok minder in vanouds Arabisch wijken worden gebouwd. Wellicht is het zelfs een soort vijgenblad dat nog een beetje verhult dat de naakte waarheid is dat alleen BDS en een Palestijnse strijd voor burgerrechten nog enig uitzicht op een regeling zou kunnen bieden. En misschien dat ik ook daarom niet echt meer opgewonden wordt van de zoveelste 'bedreiging' van de Israëlische democratie. Dat is dus in dit geval de campagne van 'Im Tirtsu' tegen het 'New Israel Fund'. Im Tirtsu (Als je het wilt ..een afkorting van een uitspraak die aan Herzl wordt toegedicht: 'Wenn ihr wollt ist es kein Märchen'), is een nieuwe rechtse organisatie die met een rapport is gekomen waarin wordt verteld dat het New Israel Fund (NIF) allerlei organisaties steunt (mensenrechtenorganisaties als Adalah, ACRI, Breaking the Silence en dergelijke) die gezorgd zouden hebben voor de bouwstoffen van het Goldstone-rapport. Im Tirtsu heeft berekend dat 92% van het materiaal in Goldstone's rapport van deze door het NIF gesubsidieerde organisaties afkomstig is. Wat onder ons gezegd gewoon bullshit is, want Goldstone heeft in kranten geciteerde uitspraken van Israëlische generaals en politici gebruikt, Amnesty en Human Rights Watch rapporten ter harte genomen, ondrzoek ter plaatse gedaan en vele verhoren afgenomen. 

Maar . dat doet er allemaal weinig toe. NIF-voorzitster Naomi Chazan (foto), voormalig parlementslid van Meretz, is nu mikpunt. Voor haar huis werd gedemonstreerd, rechtse bloggers (ook dat is een graadmeter) namen de beschuldiging van anti-Israëlische en staatsondermijnende activiteiten zonder meer over, The Jerusalem Post heeft haar per email laten weten dat haar wekelijkse column niet meer welkom is. In het parlement begonnen de rechtse partijen een actie om het fonds aan te pakken die - zie de blog Coteret - intussen na wat getelefoneerd door belangrijke Amerikaanse geldgevers weer van de baan zou zijn. 

De zoveelste bedreiging van de democratie dus weer bedwongen?! Ach, wat voor democratie eigenlijk - mach sjabbos davon, zou de moeder van een vriendin van me gezegd kunnen hebben.