Het tekortschieten van het Amerikaans Joodse establishment

 In de Amerikaan-Joodse gemeenschap is het nodig te doen over een essay van Peter Beinart (foto), een jonge voormalige medewerker van the New Republic (tegenwoordig van The Daily Beast), onderzoeker vn de New America Foundation en Associate Professor of Journalism and Political Science aan the City of New York University. In het essay in The New York Review of Books  uit Beinart scherpen kritiek op het Amerikaans-Joodse establishment, AIPAC met name en de Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations, zeg maar de belangrijkste Joodse lobby-organisaties. Zijn kritiek komt erop neer - kort samengevat in een alinea uit zijn artikel dat ik hieronder citeer - dat Amerikaanse zionisten altijd is gevraagd om hun liberale opvattingen even niet uit te dragen als ze als zionisten actief waren. Met als gevolg dat er een scheiding der geesten heeft plaatsgevonden.
  Beinart:

Among American Jews today, there are a great many Zionists, especially in the Orthodox world, people deeply devoted to the State of Israel. And there are a great many liberals, especially in the secular Jewish world, people deeply devoted to human rights for all people, Palestinians included. But the two groups are increasingly distinct. Particularly in the younger generations, fewer and fewer American Jewish liberals are Zionists; fewer and fewer American Jewish Zionists are liberal. One reason is that the leading institutions of American Jewry have refused to foster—indeed, have actively opposed—a Zionism that challenges Israel’s behavior in the West Bank and Gaza Strip and toward its own Arab citizens. For several decades, the Jewish establishment has asked American Jews to check their liberalism at Zionism’s door, and now, to their horror, they are finding that many young Jews have checked their Zionism instead.

'Enkele tientallen jaren heeft het Joodse establishment van Amerikaanse Joden gevraagd hun liberalisme bij de deur van het zionisme achter te laten en tot hun schrik ontdekken ze dat veel jonge Joden nu in plaats daarvan maar hun zionisme achter zich hebben gelaten,' jawel. Het is vooral in de Amerikaanse context een zeer terechte uitspraak, Amerikaanse Joden stemmen voor 70% op de Democratische Partij, zijn actief in Burgerrechtbewegingen en behoren tot de grootste gevers als het aankomt op het doneren van geld aan goede doelen en politieke campagnes. Dus het feit dat ze voor Israël andere standaarden aanleggen dan passend is voor hun in andere gevallen zo liberale en democratische opvattingen is extra relevant. Zoals het ook relevant is dat Beinart wijst op studies van Steven Cohen van Hebrew Union College samen met Ari Kelman, waaruit blijkt dat jonge Amerikaanse Joden zich helemaal niet meer zo met Israël identificeren. Te veronderstellen dat er een verband is tussen die desinteresse en de richting die Israël op is gegaan is niet te ver gezocht.

Ten overvloede illustreert Beinart de discrepanties:

Israeli governments come and go, but the Netanyahu coalition is the product of frightening, long-term trends in Israeli society: an ultra-Orthodox population that is increasing dramatically, a settler movement that is growing more radical and more entrenched in the Israeli bureaucracy and army, and a Russian immigrant community that is particularly prone to anti-Arab racism. In 2009, a poll by the Israel Democracy Institute found that 53 percent of Jewish Israelis (and 77 percent of recent immigrants from the former USSR) support encouraging Arabs to leave the country. Attitudes are worst among Israel’s young. When Israeli high schools held mock elections last year, Lieberman won. This March, a poll found that 56 percent of Jewish Israeli high school students—and more than 80 percent of religious Jewish high school students—would deny Israeli Arabs the right to be elected to the Knesset. An education ministry official called the survey “a huge warning signal in light of the strengthening trends of extremist views among the youth.”

You might think that such trends, and the sympathy for them expressed by some in Israel’s government, would occasion substantial public concern—even outrage—among the leaders of organized American Jewry. You would be wrong. In Israel itself, voices from the left, and even center, warn in increasingly urgent tones about threats to Israeli democracy. (Former Prime Ministers Ehud Olmert and Ehud Barak have both said that Israel risks becoming an “apartheid state” if it continues to hold the West Bank. This April, when settlers forced a large Israeli bookstore to stop selling a book critical of the occupation, Shulamit Aloni, former head of the dovish Meretz Party, declared that “Israel has not been democratic for some time now.”) But in the United States, groups like AIPAC and the Presidents’ Conference patrol public discourse, scolding people who contradict their vision of Israel as a state in which all leaders cherish democracy and yearn for peace.

En:

Not only does the organized American Jewish community mostly avoid public criticism of the Israeli government, it tries to prevent others from leveling such criticism as well. In recent years, American Jewish organizations have waged a campaign to discredit the world’s most respected international human rights groups. In 2006, Foxman (van de Anti-Defamation League ADL, AP) called an Amnesty International report on Israeli killing of Lebanese civilians “bigoted, biased, and borderline anti-Semitic.” The Conference of Presidents has announced that “biased NGOs include Amnesty International, Human Rights Watch, Christian Aid, [and] Save the Children.” Last summer, an AIPAC spokesman declared that Human Rights Watch “has repeatedly demonstrated its anti-Israel bias.” When the Obama administration awarded the Presidential Medal of Freedom to Mary Robinson, former UN high commissioner for human rights, the ADL and AIPAC both protested, citing the fact that she had presided over the 2001 World Conference Against Racism in Durban, South Africa. (Early drafts of the conference report implicitly accused Israel of racism. Robinson helped expunge that defamatory charge, angering Syria and Iran.)

En zovoorts. Beinart heeft natuurlijk gelijk met deze kritiek, maar niettemin is hij aangevallen zowel van rechts als van links. Rechts lag voor de hand. De tegenwerpingen daar, onder meer van de Jewish Forward, komen erop neer dat hij de foute rol van de Palestijnen buiten beeld laat en dat jonge Joden zich niet van Israël afkeren omdat het niet compatibel is met hun liberale opvattingen, maar omdat ze niet Joods en bewust genoeg zijn opgevoed.
En links? Wel, daar is bijvoorbeeld de kritiek van The Magnes Zionist in wiens opmerkingen ik me andermaal kan vinden. Hij zegt dat Beinart ten onrechte een beeld heeft van een links, liberaal en humanitair zionisme dat nu in de verdrukking is. Jerry Haber (the Magnes Zioinist) stelt daar tegenover dat een echt liberaal zionisme, van Magnes, Buber, Ahrendt en anderen, wel heeft bestaan maar in 1948 is overleden bij de geboorte van de staat. Hij wijst erop dat Beinart denkt dat links in Israël het moeilijk heeft, terwijl de realiteit is dat links meer dan tien jaar geleden al ter ziele is gegaan. Hij haalt naar boven dat Beinart voorbeelden geeft van personen uit het politieke midden die de oude liberale idealen soms levend hielden (opperrechter Aharon Barak, Ehud Barak, Olmert). Terwijl het grootste gevaar juist dreigt van de kant van dit altijd weer chauvinistische, nationalistische midden. En hij zegt tenslotte dat ..

In the next generation, if you are a pro-Israeli who stands for human rights, you will reject the chauvinistic center of Israel and ally with the next generations of Chomskys and Finkelsteins and Judts.  You will see that their anti-Israel sentiments are against that chauvinistic center, not against a more progressive Israel.  Beinart doesn't see this now.
But the next generation will.

 (Voor Beinarts gehele essay klik hier, voor de reactie van de Magnes Zionist, klik hier)


Het enige dat ik daar nog aan toe te voegen heb, is dat de situatie onder Nederlandse Joden eigenlijk nog veel erger is dan onder de Amerikaanse. Amerika heeft dan weliswaar die lobby-organisaties die veel meer tanden (= meer geld en dus macht)  hebben dan ons eigen CIDI, maar er staat tegenover dat er tenminste nog allerlei progressieve uitlaatkleppen zijn, in de vorm van media, zoals The Nation, Counterpunch, Democracy Now, The Jewish Forward en nog veel meer die vaak en graag tegendraadse meningen over Joodse, Israëlische en aanverwante  onderwerpen publiceren (The New York Review is in zekere zin ook een voorbeeld - al zou een stuk als dat van Beinart misschien ook wel in de NRC hebben gekund). Maar wij hier in Nederland moeten het doen met het NIW, een weekblaadje dat de afgelopen tien jaar op ontstellende manier naar rechts en een onbestemd soort Joodse gezelligheid is afgegleden (de enige linkse redactrice, trouwens ook de enige die echt kon schrijven,  is sinds kort ook weg), en binnen Joodse organisaties is geen enkele discussie mogelijk. Wel is er natuurlijk Een Ander Joods Geluid, maar dat heeft door het ontbreken van een soort Joods middenveld en door gebrek aan wezenlijke discussie elders, geen enkele aansluiting met de Joodse gemeenschap als geheel.
Met als gevolg dat ook Nederlands Joodse organisaties met de mond belijden dat ze voor een twee-statenoplossing en tegen de nederzettingen zijn en belang hechten aan de mensenrechten en democratische waarden, terwijl ze in de praktijk geen woord van kritiek willen horen op een regeringspolitiek die sinds de Oslo-akkoorden in ongekend tempo de nederzettingen heeft uitgebreid, onlangs twee zinloze bloedige  oorlogen heeft gevoerd, systematisch zijn eigen Arabische burgers onderdrukt en als democratische rechtsstaat bezig is zichzelf steeds verder uit te hollen. Wat valt er aan te doen? Misschien dat er om te beginnen een platform zou moeten worden geschapen waarop de broodnodige discussie wel kan worden gevoerd. Maar hoe? Ik houd me aanbevolen voor suggesties.