Frankfurt kent Adorno-prijs toe aan Judith Butler, tot woede van joodse organisaties

Wellicht is dit nieuws nog niet overal doorgedrongen: diverse  Joodse organisaties, waaronder de 'Zentralrat der Juden in Deutschland', het overkoepelend orgaan van de joodse gemeenten in Duitsland,  hebben protest aangetekend tegen het verlenen van de Adorno-pijs van de stad Frankfurt, aan de Amerikaanse filosofe Judith Butler. 
De Generalsekretär van de 'Zentralrat',   Stephan J. Kramer, verklaarde maandag dat het 'schandalig is dat iemand wordt geëerd die tot een  boycot van Israel heeft opgeroepen en organisaties als Hamas en Hezbollah legitieme sociale bewegingen noemt. In The Jerusalem Post werd eerder al fel naar haar uitgehaald in een artikel waarin de onvermijdelijke professor Gerald Steinberg van de Israelische organisatie NGO-Monitor (maar ditmaal sprekend namens de hasbara organisatie 'Scholars for Peace in the Middle East') haar verweet hand en spandiensten aan het internationale antisemitisme te verlenen. Andere Joodse organisaties lieten zich eveneens horen.
De Adorno Prijs, genoemd naar de socioloog van Joodse afkomst Theodor Adorno van de 'Frankfurter Schule',  is een prestigieuze prijs die eens in de drie jaar wordt uitgereikt. Eerdere prijswinnaars waren onder meer de sociologen Norbert Elias, Jürgen Habermas, en Zygmunt Bauman,  de componisten Michael Gielen, Pierre Boulez en György Ligeti, de filmmaker Jean-Luc Godard en de filosoof Jacques Derrida. Aan de prijs is een bedrag van 50.000 euro verbonden. Hij wordt op 11 september uitgereikt.

Judith Butler

Butler (56), hoogleraar in Berkeley, is feministe en publiceert onder meer veel over gender- en gay-onderwerpen. Ze behoort tot het Joodse vredeskamp, en is kritisch over Israel. Ze stelt zich gedeeltelijk op achter BDS (Boycot Divestment and Sanctions). Ze is dus, zoals dat heet, omstreden.

In een stuk dat onder meer werd gepubliceerd door de blog Mondoweiss verweerde ze zich tegen de aantijgingen. Ik geef het grootste deel van haar argumenten hier vertaald weer. Misschien in de eerste plaats omdat Butler een belangrijke intellectueel is (de prijs is wat mij betreft zeker terecht), en die bovendien een belangrijke steunpilaar is van organisaties als Jewish Voice for Peace. Maar zeker ook omdat dit de zoveelste keer is dat Joodse organisaties zich van hun slechtste kant laten zien door in koor mee te huilen met de wolven in het bos en proberen een onafhankelijk denkend iemand de weg te versperren. En tenslotte ook omdat het soort verwijten dat Butler wordt gemaakt - en de manier waarop op de persoon wordt gespeeld - maatgevend is voor de laag bij de grondse manier waarop critici van Israel door de hasbara-horden worden weggezet. Haar tegenargumenten zij daarom dan ook deels algemeen geldend.

'De beschuldigingen tegen mij zijn dat ik Hamas en Hezbollah steun (wat niet waar is), dat ik BDS steun (deels waar) en dat ik antisemiet zou zijn (volstrekt onjuist). Misschien zou ik niet zo verbaasd moeten zij als ik ben dat diegenen die ertegen zijn dat ik de Adorno-prijs krijg hun toevlucht nemen tot zulke schunnige en ongefundeerde beschuldigingen om hun punt duidelijk te maken. Ik ben een wetenschapper die via het Joodse gedachtegoed tot de filosofie kwam en ik zie mezelf als iemand die een Joodse ethische traditie voortzet waar figuren als Martin Buber en Hannah Arendt toe behoorden. Ik heb een joodse opvoeding genoten in de Tempel synagoge in Cleveland, Ohio, onder leiding van rabbijn Daniel Silver, waarbij ik uitgesproken ethische standpunten ontwikkelde op basis van het Joodse filosofische gedachtegoed. Ik leerde en accepteerde dat we er door anderen en door onszelf toe worden opgeroepen om te reageren op lijden en moeten streven naar verlichting van dat lijden. Maar om dat te doen, moeten we die roep horen, de middelen vinden om te reageren en soms de consequenties dragen van de manier waarop we ons opstellen. Ik leerde bij elke nieuwe stap van mijn joodse opvoeding dat het niet aanvaardbaar is stil te blijven wanneer we geconfronteerd worden met onrecht. '
(.... )
'Het is onjuist, absurd en pijnlijk als iemand beweert dat wie kritiek op de staat Israel heeft antisemitisch is, of als hij Joods is, een zelfhater. Zulke beschuldigingen zijn erop gericht de persoon die kritiek uit te demoniseren en al doende diens gezichtspunt bij voorbaat te diskwalificeren. Het is een tactiek om iemand het zwijgen op te leggen: deze persoon is buiten de orde en wat hij/zij ook zegt moet bij voorbaat van de hand worden gewezen of zodanig worden verdraaid dat het de uitspraken ongedaan maakt. De beschuldiging is een weigering om het standpunt te beluisteren, de houdbaarheid ervan te bespreken, over de aangedragen bewijslast na te denken en een conclusie te trekken op basis van redelijke argumenten. (...) 'Als één groep Joden een andere groep Joden 'antisemitisch' noemt, proberen ze het recht te monopoliseren om in naam van de Joden te spreken. De beschuldiging van antisemitisme is dan eigenlijk een manier om een verschil van mening onder Joden aan het oog te onttrekken.' (....)
'Ik ben geschrokken van het aantal Joden in de VS dat, afgeschrikt door de Israelische politiek van onder meer de bezetting, gevangenisstraffen van onbepaalde duur, het bombarderen van de burgerbevolking van Gaza, proberen hun Joods-zijn weg te moffelen. Zij maken de fout te denken dat de Staat Israel het Joods-zijn van deze tijd vertegenwoordigt en dat je, als je jezelf als Joods beschouwt, Israel en zijn daden steunt. Terwijl er altijd Joodse tradities hebben bestaan die zich verzetten tegen staats-geweld, die multi-cultureel samenwonen propageerden, en gelijkheidsprincipes verdedigden. Deze belangrijke ethische traditie wordt vergeten of terzijde geschoven door elk van ons die Israel ziet als de grondslag en basis van Joodse identificatie en waarden.' (....)
Mijn wetenschappelijke en publieke inzet is steeds erop gericht geweest om uit dit patroon te breken. Zoals ik het zie zijn er krachtige Joodse tradities en zelfs vroege zionistische tradities die samenwonen propageren en geweld in al zijn vormen afwijzen, waaronder ook staatsgeweld. Het is van groot belang dat deze tradities in onze tijd in ere worden gehouden en worden aangemoedigd – zij staan voor waarden uit de diaspora, strijd voor sociale rechtvaardigheid en de ontzettend belangrijke Joodse waarde van 'het herstellen van de wereld' (Tikkun).
(....)
'Mijn opmerkingen over Hamas en Hezbollah zijn uit hun context gehaald en botsen zo met mijn toenmalige en nog steeds bestaande inzichten. Ik ben altijd voor niet-gewelddadige politieke actie geweest en dat principe heeft steeds mijn visie bepaald. Er werd me een paar jaar geleden door iemand uit een academisch publiek gevraagd of ik dacht dat Hamas en Hezbollah tot 'de linkse wereldbeweging' (global left) gerekend konden worden en ik antwoordde met twee punten. Mijn eerste punt was voornamelijk beschrijvend: die politieke organisaties definiëren zichzelf als anti-imperialistisch, en anti-imperialisme is een van de kenmerken van 'the global left', dus op die grond zouden ze als deel van de linkse beweging gezien kunnen worden. Vervolgens was mijn tweede punt kritisch: net als bij elke linkse groep moet men beslissen of men voor of tegen die groep is en dient men hun standpunt kritisch te bekijken. Ik accepteer niet, en schaar me ook niet achter, alle groepen van 'the global left'. En deze woorden volgden op een presentatie die ik die avond gaf waarin ik het belang onderstreepte van openbare rouw en de politieke praktijk van geweldloosheid, een principe dat ik uitwerk en verdedig in drie van mijn recente boeken: Precarious Life, Frames of War, en Parting Ways.
(....)
Ik steun inderdaad de Boycott, Divestment, and Sanctions beweging, op een speciale manier. Ik verwerp sommige versies en accepteer andere. BDS betekent voor mij dat ik tegen investeringen ben in ondernemingen die militair materieel maken waarvan het enige doel het slopen van huizen is. Het betekent ook dat ik niet op Israelische instituties spreek, tenzij ze een krachtig geluid laten horen tegen de bezetting. Ik doe niet mee aan enige vorm van BDS die individuele personen discrimineert op grond van hun nationaliteit en ik onderhoud stevige samenwerkingsbanden met meerdere Israelische wetenschappers. Eén reden waarom ik achter BDS kan staan en niet achter Hamas, is dat BDS de grootste geweldloze politieke beweging van burgers is, die gelijkheid propageert en het recht op zelfbeschikking voor de Palestijnen. Mijn eigen mening is dat de volken van die landen, Joods en Palestijns, een manier moeten vinden om samen te leven op basis van gelijkheid. Zoals heel veel anderen verlang ik naar een werkelijk democratische politieke entiteit in die gebieden en ik propageer de principes van zelfbeschikking en het naast elkaar leven voor beide volken, in feite voor alle volken. Het is mijn wens, en die van een groeiend aantal Joden en niet-Joden, dat de bezetting tot een einde komt, dat alle vormen van geweld stoppen, en dat de essentiële politieke rechten van alle mensen in dat land gewaarborgd worden via een nieuwe politieke structuur. (....)

Naderende ontruiming 'outpost' Migron werpt schaduwen vooruit.

Kolonisten hebben woensdagmorgen vroeg brand gesticht in een auto en leuzen op muren geschreven in het dorpje Al-Zira, bij Ramallah. Op een auto staat het woord Migron, naam van een zogenoemde 'outpost'  die na een uitspraak van het Israelische hooggerechtshof - en nadat er al eerder uitstel voor verleend was - nu voor het eind van de maand ontruimd moet worden.  
Dit soort 'price tag' activiteit lijkt langzamerhand onderdeel te zijn geworden van een soort folklore waar de Palestijnen maar beter aan kunnen wennen, want ertegen optreden schijnt te moeilijk te zijn voor de Israelische politie. 
Er gebeuren overigens ook ernstiger dingen. Maandag werd de 65-jarige Ibrahim al-Adra uit het dorpje Bir5 al-Idd bij Hebron, aangevallen door acht kolonisten uit de nederzetting Mitzpe Yair. Ze bekogelden hem met Stenen. Het incident werd bevestigd door het Israelische leger. Al-Adra is met matig ernstige verwondingen opgenomen in een het ziekenhuis in Hebron.

 

Israelische rechter: 'Rachel Corrie was verantwoordelijk voor haar eigen dood'

 Rachel Corrie (met gekleurd jack en megafoon) voor de D9 bulldozer op de dag dat zij werd overreden, 16 maart 2003.

Zoals allerwegen al werd gevreesd heeft de districtsrechtbank van Haifa dinsdag het oordeel geveld dat de Amerikaanse vredesactiviste Rachel Corrie (23) die in 2003 door een D9 bulldozer van het Israelische leger in Rafah werd overreden, haar dood aan zichzelf te wijten had gehad.
Dat was het slot van een civiele procedure van zeven jaar die de familie Corrie had had aangespannen tegen de staat Israel, nadat de militair aanklager de zaak voor gesloten had verklaard. Met de ouders, Craig en Cindy Corrie, en Sarah Corrie, Rachel's zuster, op de voorste rij, verklaarde rechter Oded Gershon dat het leger niets te verwijten viel. Rachel was niet opzij gegaan, zelfs niet toen de berg aarde die de bulldozer voortdreef op haar afkwam. En de  D9 chauffeur had haar niet gezien. De rechter zei er zeker van te zijn dat hij anders niet zou zijn doorgereden. Het was een ongeluk. En de staat Israel was daar niet verantwoordelijk voor. De staat was ook niet aansprakelijk voor schade geleden in oorlogszones.
Op een persconferentie achteraf zei Cindy Corry, dat de familie natuurlijk teleurgesteld was, maar dat het niet alleen een slechte dag voor de familie was, maar ook voor het recht, de mensenrechten en uiteindelijk de staat Israel zelf. De familie gaat in beroep.
Rechter Gershon stelde ook dat het Israelische onderzoek naar de zaak bevredigend was geweest. De Amerikaanse ambassadeur Dan Shapiro had enkele dagen voor de uitspraak gedaan werd, juist nog eens het tegendeel beweerd en het onderzoek 'ongeloofwaardig' genoemd. Amnesty International had eveneens enkele dagen voor de uitspraak nog eens een aantal punten op een rijtje gezet waarom het onderzoek niet deugde.
Zo was, aldus Amnesty,  - ondanks een Israelische gerechtelijke uitspraak die dat gebood - bij de autopsie va Rachel geen functionaris aanwezig van de Amerikaanse ambassade. De militaire onderzoekers gingen niet naar de plaats waar het gebeurd was om te bepalen wat de bestuurder van de D9 wel en niet vanuit zijn cabine kon zien. Ook de videoband die die dag was opgenomen, was  niet door de onderzoekers bekeken. Verder tekenden de militaire onderzoekers niet de volledige antwoorden op van mensen die zij ondervroegen. Een militaire trainer die gehoord werd wees erop dat het Israelische leger in  'tot oorlogsgebied verklaarde zones geen onderscheid maakt tussen burgers en strijders', wat de nodige vagen doet rijzen over de instructies die militairen in zulke gevallen krijgen. En teslotte was het - volgens papieren die de krant Haaretz in handen kreeg - ook nog eens zo dat de bevelhebber van Israels zuidelijke zone, generaal Doron Almog, de bestuurder van de D9 verboden had mee te werken aan het onderzoek en de onderzoekers zelf opdracht had gegeven hun onderzoek kort te houden.  

In zijn uitspraak gaf rechter Gershon aan dat Rachel Corrie werd gedood in een gesloten militair gebied, waar de bulldozer bezig was 'schuilplaatsen van terroristen' te vernietigen. Daar was een dringende noodzaak voor, volgens de rechter, die tevens verklaarde dat het niet ging om het vernietigen van huizen. Echter, volgens Human Rights Watch  vernietigde het Israelische leger tussen 2000 en 2004 ongeveer 2500 huizen in Gaza - waarvan driekwart in Rafah. Om te proberen dat tegen te gaan waren de vredesactivisten, onder wie Rachel Corrie, daar aanwezig. Tijdens de persconferentie na afloop van het voorlezen van de uitspraak, verklaarde de advocaat van de familie Corrie, Hussein Abu Hussein, nog eens dat het doel van de operatie van het leger op de dag dat Rachel werd gedood, het vernielen was van het huis van de familie Nasrallah, bij wie zij had gelogeerd.

Rachel Corrie

 De uitspraak van rechter Oded Gershon is duidelijk een nieuw bewijs dat de bezetting ook de rechtspraak in Israel heeft gecorrumpeerd en dat de mate waarin het leger straffeloos te werk kan gaan nagenoeg onbeperkt is. Hopelijk verandert dat ooit weer een keer. Er is alle reden om het gedicht van Mahmoud Darwish dat advocaat Abu Hussein destijds aanhaalde in zijn slotpleidooi in deze zaak, hier nog eens te citeren:
 
Gentlemen, you have transformed
our country into a graveyard
You have planted bullets in our heads,
and organised massacres.
Gentlemen, nothing passes like that
without account
All what you have done
to our people is
registered in notebooks.
                  

Breaking the Silence komt met bekentenissen over de mishandeling van kinderen

 Breaking the silence heeft een nieuwe collectie bekentenissen het licht doen zien. Breaking the silence is een organisatie van Israelische oud-militairen die - na hun diensttijd - hun hart luchten over hoe zij zich, als 'troepen die de orde moeten handhaven' in de bezette gebieden, hebben misdragen jegens de Palestijnen die zij eronder moeten houden. De nieuwe collectie gaat vooral over hoe kinderen worden mishandeld en heet 'Children and Youth - Soldiers Testimonies 2005-2011'. De volledige tekst is hier te vinden .
Ik heb een aantal fragmenten hieronder gekopieerd. Ik moet bekennen dat ik ze zelf alleen vluchtig heb gelezen. Ik word letterlijk misselijk als ik dit soort zaken lees en krijg heel verkeerde associaties. (Ik moet steeds denken aan die foto van Joden in Wenen die van de nazi's de staat moesten schrobben met een tandenborsteltje). De wetenschap dat de soldaten die aan het woord zijn zelf eerst dit soort dingen hebben gedaan alvorens ze - als een soort biecht die ze absolutie zou verlenen - naar buiten te brengen, maakt het er niet beter op. Natuurlijk is het beter dat Breaking the Silence bestaat dan dat het niet zou bestaan, maar op de één of andere manier zou ik toch graag willen dat de Israeli's die nu laten blijken dat het misschien niet deugde wat ze deden, dat eerder hadden bedacht.  

 
Joden in Wenen schrobben het plaveisel onder het toeziend oog van de SA en lachende omstanders.


1
"What is that job, really?"
Unit: Armored Corps
Rank: First Sergeant
 2005 Nablus 

We moved to the Ariel area, near Nablus. We were in charge of the entire road that crossed the West Bank from west to east, all the way up to the checkpoint at Tapuach Junction. Our designated mission was to prevent acts of terrorism. Simply handle the population. We would enter villages on a daily basis, at least twice or three times a day, to make our presence felt, and… it was like we were occupying them. Showing we’re there, that the area is ours, not theirs.
How is this done?
A patrol goes in, or two patrols, two hummers secured by a jeep, and raise hell inside the villages. A whole company may be sent in on foot in two lines like a military parade in the streets, provoking riots, provoking children. The commander is bored and wants to show off to his battalion commander, and he does it at the expense of his subordinates. He wants more and more friction, just to grind the population, make their lives more and more miserable, and to discourage them from throwing stones, to not even think about throwing stones at the main road. Not to mention Molotov cocktails and other things. Practically speaking, it worked. The population was so scared that they shut themselves in. They hardly came out. Earlier I recall a lot of cabs with people on their way to work near the main road. Then it hardly existed any more. The whole village shut itself in. This just shows what a company commander is capable of doing.
What level does this reach? What is he able to do? At first you point your gun at some five-year-old kid, and feel bad afterward, saying it’s not right. Then you get to a point where… you get so nervous and sick of going into a village and getting stones thrown at you. But it’s obvious, you’re inside the village, you’ve just passed the school house, naturally the kids will throw stones at you. Once my driver got out, and without blinking, just grabbed some kid and beat him to a pulp. And that kid was just sitting in the street and looked like some other kid, or wore another kid’s shirt, or perhaps he was that kid but that's not the point. He beat him to a pulp. Didn’t detain him. Just beat him. And I remember they had this pool hall. These were already the more ‘serious’ guys, the ones who throw Molotov cocktails. In order to get them out, detain and interrogate them, we’d catch them – my company commander caught a 12-year-old kid there once, and made him get down on his knees in the middle of the street. Yelled like a madman – it looked like some Vietnam War movie – so that the other guys come out or else he’ll do something really bad to them. He’d do something to that kid. I knew it was just a hollow threat, and after all the guy’s an officer, and I don’t think an officer would do anything, but…
 Actually shackled him?
He had a plastic shackle. I remember it was raining. We went in, and as usual stones were thrown at us. My communications man who runs fast caught this kid who supposedly threw stones, shackled him and took him to the company commander. Brought him back to this place in front of that pool hall.
In Arabic?
No, in Hebrew, very loud so that the kids from that club would come out so we could interrogate them. They didn’t come out on their own.
What did he yell at the kid?
He yelled at him to shut up and the kid cried of course… He also peed in his pants, in front of the whole village. He got him on his knees and began to scream in Hebrew, to swear at him: "Those fucking kids from the club should come out already!" "Get those whores out!" "Let him be scared!" "Look what I can do!" "I’ll show this kid." Finally the kids didn’t come out, but we always had in mind that image of the old Arab with his keffiya and stick. Regardless if there’s shooting or stones, no matter what, he’s a kid in the middle of the street. Kids and soldiers both would respect him. So this old guy comes along and somehow convinces my company commander to release the kid. And that’s how that episode ended.We got out of there. The next day two Molotov cocktails were thrown at the main road. So we didn’t really do our job. And you wonder what that job really is.

-----------------
About the use of 'rubber bullets'
Nablus 2006-2007
(.......)

When you begin getting hit with stones, you get out of the jeep?
No.
You shoot the rubber ammo from inside the jeep?
You shoot through the loophole.
Where do you aim? Do you choose some kid at random?
Yes. Choose someone, aim at his body.
Body?
Center of mass.
10 meters range at the center of mass?
I remember one time we put a kid down.We didn’t kill him but someone hit the kid in the chest and he fell and probably lost consciousness, or at least, it was pretty close. About 10 meters'.
Were you instructed as to how to use rubber ammo?
No. It’s like… There are rules. They tell you to shoot four. There’s this cluster of rubber bullets, pieces with four parts, packed in a kind of nylon. You can break it in two, so it’s stronger and flies further. As soon as it’s four it’s less strong and flies less far. We’d usually break it in half.
Is this something you were told to do? That if you want to achieve a longer range you break it in half?
No, we figured it out ourselves. It’s something that’s common knowledge in the army. People know about this. It’s not… When you use a weapon, you get to know it pretty well, I guess.
Just so you know, as soon as this pack is broken in half, it becomes lethal.
Really? Well, that’s what we did.
We did, too. As soon as the 'tampons' are separated, they’re lethal. The nylon must not be removed.
Not removed?!
No.
We barely fired a whole cluster, I mean four. It’s like you want to save ammo too.


"Boom boom"
Unit: Kfir Brigade
Rank: First Sergeant
Hebron 2006-2007
We haven’t mentioned the Jews in Hebron.
The Jewish shits.
They gave you a hard time?
Sure they did. But there’s nothing much you can do about the Jews there. What are you going to do? That’s the worst part. There are cases where you already wish you could beat them. For example, you know the "Worshippers' Path"? This Jewish kid walks along, an Arab kid passes by, boom, the Jew kicks the Arab kid in the face. If the Arab would hit him back I have to catch him and slap him on the face, see? The Jew is free to do whatever he likes.
Did you work with the Border Police?
Yes, they’re the worst shits. What we do is nothing in comparison to them. They didn’t give a damn, they go around breaking people’s knees just like that. I remember once some Arab was caught throwing stones, they put his leg up against the wall as he lay on the ground and, boom, someone just stepped on his knee. No mercy. I said: "Wow." I could never believe the level of cruelty I saw there, how could they…
We’d pass by on patrol, let’s say, and see them standing at the checkpoint, saying to someone: "Come here." Boom boom, hit him, kick him, and it’s just a kid. "Go on, don’t talk." "You’re talking? Get over here again." Boom, boom. Start a stopwatch and make him run back and forth. He has 20 seconds to get me a soft drink.
What, from the grocery?
Yes. Beat him to a pulp. And then the kid gets back: "He wouldn’t give me the drink." "What do you mean? Go tell him now that if he doesn’t give it to you, I’ll slaughter him." That’s how they’d speak to him.
In Arabic?
Of course. Lots of Arabic-speakers in the Border Police. Lots of Druze.

---------------------------
22
"A kind of game"
Unit: Reserves
Rank: ***
Ramallah 2011
On Friday morning we went out to the village. My platoon had to occupy two houses.We split into two squads. One force took the roof of a house, and the other took another roof. The residents of these houses already know that their houses will be taken over on Friday because they have a good lookout position over the village. We were told that the person who lives in the house we took over, the father, is a Palestinian policeman.We got to the house. He asked: "What do you want?" At first he tried to resist a bit. "Why are you entering my house? It’s my house." We said: "You are familiar with the procedure, we have no choice, we have to go in. We stand here on your roof every Friday." So he said: "Okay, go in." He resisted just a bit, he wanted to close some door upstairs first… And one soldier couldn’t hold back, of course, and saw this as resistance and immediately began to yell at him: "Shut up, what are you doing?", while the guy didn’t even intend to put up any resistance. He was really nice.
I mean, he was very meek. He didn’t really have a choice anyway. We came in, five soldiers, and the mother of that Palestinian policeman tried to resist a bit, too, and yelled at us why we were going up, it was their house. Except for that soldier who yelled, we were relatively okay. We spoke nicely to them, we said: "Listen, we didn’t come to mess up your house. Go ahead, lock up everything you need, finish, tell us and we’ll go upstairs." I mean, we treated them really well and as a result except for that yelling in the beginning, they were alright. Then we climbed up to the roof. It was around 10:30-11 a.m., and on the other roof, at a distance of about 300 meters from us, we saw the other force. And then nothing happened. One soldier with a teargas canister launcher, and other soldiers without anything but stun grenades, are on the lookout. The heat is intense, it’s July, the roof baking in the sun, they get bored. Once in a while they enter the stairwell where there’s a bit of shade – smoke, drink, eat, and go back. But in the meantime nothing happens. Absolutely nothing for about an hour. We’re on that roof and nothing happens. Then at some point we see two people suddenly going behind some house. We don’t know what they’re going to do,what their deal is, but two people were spotted so this was a great opportunity for the soldier with the launcher to fire some teargas in their direction. Then you see how from the other roof also, our guys, and really the Border Policemen downstairs, begin to fire teargas every two minutes in some direction, because they spotted someone walking. This means, that on that Friday, if you were a Palestinian and you didn’t want to get hurt, you couldn’t walk around in your village street from 11 a.m. If you turned, that already makes you suspect and you’d be targeted with teargas or a stun grenade or something. Then it starts – people run away from the gas and suddenly the Border Police see them running, so – oh, they’re running? Then they’re definitely suspect and so they, too, start firing gas. You look out from your rooftop and see this scene – from about three different posts teargas is being fired at various targets in the village. Nothing massive, but it is still starting to rain gas. Around 1 p.m. we hear the Muezzin sounding the call to prayer for about 15 minutes, and after that we‘re told over the radio: "Now the demonstration will begin." Usually after prayers they come out and then we really see the mosque, but we still can't see its entrance, and then we hear people chanting on the megaphone, very weakly. I didn’t see the people. Later I watched this on video. You really see it's nothing spectacular, maybe 20 people. Not some mass demo. 15-20 people. We couldn’t actually see the demonstration from our post, but I began to see that teargas was being fired at them from all directions.
Who was it, the other force?
Mainly the Border Police. The demonstrators were advancing towards them on the road so the Border Police began to throw teargas and more teargas in that direction.And that’s it. We hear that the demonstration stopped.
How much teargas do you think was fired that day?
A lot. Perhaps close to 100 rounds. Certainly many dozen, maybe over a hundred.But it's important for me to mention one more thing: The atmosphere among the soldiers is… It’s like some kind of game. Before Nabi Saleh, everyone wants to arm themselves with as much ammo as possible, so they’ll have plenty to fire. It’s for kicks. You have lots of stun grenades, eventually there’s nothing you can do with one, you have to throw it, so they’re thrown for the sake of throwing at people who are not suspected of anything.And in the end, you tell your friend at the Friday night dinner table: "Wow! I fired this much, you fired that much, I stopped this, you stopped that…" I mean, it's fun and games, elation, a chance for release and people just fire it all. That’s the experience. Around 2 p.m. the company commander ordered us to go downstairs, and it’s time to patrol the village on foot. So we gathered at a kind of village square, where there’s a grocery as well, people were sitting there having refreshments, so the commander asked the grocer to close up and go away. He did, of course. Then lots of Palestinians started coming, but it was actually mainly internationals, Israeli anarchists and so on who started coming. They didn’t demonstrate, didn’t throw stones or yell or anything. They just came and stood there. We were about 10 soldiers, and then the battalion commander’s front command group arrived, too, one of the brigade officers came with a document declaring the place a 'closed military zone,' and we told them in Hebrew and English both: "This is a closed military zone. Anyone who does not leave will be arrested." In fact there was no reason to arrest them, they were just standing there.
But if it’s a closed military zone you have to arrest them.
But they did nothing. We stood there, even spoke with them a bit. At that moment,things broke up: some soldier tried to grab someone so he ran away. There were little things, you heard a shout and someone was running, but it’s no incitement, nothing like that. Until the demonstrators decided they would not budge, and a guy who was a reservist, in fact a settler, from the auxiliary company, an older man who was a volunteer reservist, around 50 something, began to go berserk, and became really violent. He lost it. He grabbed women and threw them to the ground, grabbed press cameras and threw them in a sewer, broke them, and this was a real provocation. he touched some woman, and immediately guys jumped to protect her, so all the soldiers jumped them. Anyway, all hell broke loose just because of that one reservist who started it all because he came along and didn’t even wait. He was told he had to disperse them so he started hitting, kicking, and throwing anything that moved. Any Palestinian, anything. The press didn’t interest him, he simply went wild.
Really lashed out?
Yes. Lashed out, seriously. At some point the battalion commander told some officer to take that wild soldier and keep him away from the area. Send him back to the company. "I don’t want him here, don’t let him near." We also felt we overdid things. I noticed other soldiers were also feeling very uneasy. Because we were always being told this is exactly the kind of thing demonstrators are looking for, and here they got it from that berserk soldier. Later there was an inquiry, the company commander spoke and said: "That guy was not from our company but it is important to mention that it’s an exceptional instance, and if it were one of my subordinates I’d throw him out of the company straight away. Keep that in mind..."
How was this exceptional?
He spoke about values, said this was out of line… Around 3-4 p.m. we began to get people out of the village, either by arrest or by chasing away all the people who were not from the village itself. Anyone who was not a Palestinian had to leave. Then they began to hide in houses, so soldiers under command of our company commander began to search the houses. We reached a house, the commander asked to bring the owner out, we knew that about 20 anarchists had just entered it. He said: "What do you want me to do, stop them from coming in?" So the commander said: "Yes." He said: "I can’t keep so many people out." So the commander simply arrested the guy. Blindfolded and shackled him, took him into the jeep. Now this was the kind of arrest where the man is not taken to some detention facility because he wasn’t actually rioting or anything, he was simply taken to the 'Pillbox' Post and made to wait there until about 8 p.m. when everything was over and then he was returned to the village.
An older man?
Yes, about 50 years old. We walked the village, didn’t see any more people out because they hid inside the houses, came back to the main square, there was this father there, the grocer. He was with his many children and children’s kids – they spoke fluent Hebrew. Many boys were standing there with him. One of them, around 17 years old, annoyed one of the company commander’s staff.
Annoyed?
He smiled or something, so immediately an order was given to arrest two of the sons.
Why?
Because he smiled or something. First the father said, no, don’t arrest them. I’ll beat them up. They did nothing. Didn’t throw stones. So the commander said: ‘No, he was provoking us. He provoked a soldier of mine." And we simply took them, blindfolded, shackled, into the jeep and to the pillbox where they were made to wait for hours…
There was an Israeli press photographer who simply stood there. Wouldn’t leave. He was told: "This is a military zone, everyone has to leave!" I mean, leave how? They ran into houses. He wouldn’t, so the soldiers grabbed him by force, threw his camera on the ground, made him lie down, shackled him. He began to swear at them, he said: "You’re Nazis..." this and that. While he was shackled, he said: "Just get my camera inside my bag." His bag was on his back. So some soldier came to get his camera inside the bag. It was returned to him without the film. He was all dust, and treated violently, forced to the ground and his head hit the ground, and he wouldn’t give up, continued to curse the soldiers, out of frustration, ideological badmouthing.
But you said that at some point you were told to remove everyone who didn’t belong in the village.
Right, but we went around the houses and didn’t find them. We were playing cat and- mouse for about an hour. Then we said: "What, are we going to start "What, are we going to start a house to-house search?" So the commander said: "Let's go back to the central square, and if you see them outside, chase them, catch them." But we didn’t see those people. Outside were only Palestinians because they knew we wouldn’t arrest them if they weren’t holding stones. So we reached some house, the commander wanted everyone out to make sure no anarchists were there. One soldier was sent in to make sure there were no internationals there, and that’s it… Around 5 p.m., we had nothing left to do in the village so the commander took our force to the nearest pillbox. He said: "Wait here, if there’s anything happening you’ll be alerted, and if not, just wait in the pillbox. He said, take off your vests, make some coffee. In other words, there’s no assignment for you right now. As we went down to the pillbox from the village, on foot, one of the soldiers already had ammo in his barrel and the safety catch was off, so there was nothing left to do but fire. Now, if you’re a smart soldier you fire at some open ground – those soldiers weren't lacking. We went on and the whole time he kept saying: "What should I do with this?" So coming down from the village, there was no demonstration, nothing. There was this grocery and some kids hung around there, so when we passed them at some 200 meters away he decided to turn around and fire in their direction. He didn’t hit them but he was bored so he decided to waste the ammo in the direction of those kids who weren't connected to any incident. At the pillbox were the two detainees, and we had to watch over them. They sat quietly. The soldiers did nothing, we just talked amongst ourselves, and occasionally one of us ate a peach and of course threw the pit at a detainee. And occasionally I'd see someone go over to them and step on their balls, stuff like that. Little things, not harsh violence, or…
Stepping on their balls? That doesn’t sound like nothing.
Just lightly, to show him: "I’m still here." Or if he moved a bit because the position he was sitting in was was uncomfortable, then they'd yell at him: "Hey, don’t move!" and give him a little slap. But no violence, I mean not beating them up, or smashing their faces with rifle butts or anything. That’s it. Around 8 p.m. everyone came back from the village and we were told to fold up. We asked the company commander over the radio what to do with the detainees, and were told that they would be released. And I really saw them being taken, without the blindfolds, free to walk back to the village.

Prijzen in Gaza dreigen de pan uit te rijzen doordat Egypte de smokkeltunnels onklaar maakt

Een bulldozer vernielt de ingang van een tunnel aan de Egyptische kant van de grens bij Rafah. (AFP, foto genomen op 22/8/12) 

Persbureau AFP meldt dat Egyptische militaire technici sinds 5 augustus, de dag waarop Egypte en massale schoonmaakoperatie in de Sinaï begon, 120 smokkeltunnels van en naar Gaza onklaar heeft gemaakt of heeft geblokkeerd. Een militaire woordvoerder vertelde dat de operatie door zal gaan tot alle tunnels dicht zijn. In de afgelopen twee dagen, zei hij, werden niet minder dan 12 tunnels onklaar gemaakt.

 De meeste tunnels liggen in een strook van vier kilometer bij de grens, en sommige ervan liggen in woonwijken. Zeven huizen waarin tunnels uitmondden werden eveneens gesloopt en twee grote ondergrondse passages die werden gebruikt om auto's te smokkelen werden dichtgemaakt.
De Egyptische militaire operatie begon nadat op 5 augustus 16 Egyptische politiemannen bij een overval werden gedood. Egypte heeft sindsdien helikopters en tanks ingezet bij de jacht op islamistische militanten. Volgens het officiële Egyptische persbureau MEA zouden zich zo'n 1600 extremisten, onder wie ook buitenlanders, schuilhouden in de Sinaï.
Israel heeft bezwaar gemaakt tegen het feit dat Egypte tanks heeft ingezet bij de operatie, omdat dit tegen de bepalingen ingaat van het vredesverdrag van 1979, waarin staat dat in het gedeelte van de Sinaï die het dichtst bij Israel ligt, geen zware wapens mogen worden gelegerd of gebruikt. Egypte zegt echter dat alle troepenbewegingen met Israel worden gecoördineerd.

Door de Egyptische actie tegen de tunnels zijn de import van brandstof zoals benzine en diesel en van bouwmaterialen sinds 5 augustus met respectievelijke 30 en 70 percent gedaald volgens het Bureau van de VN voor de  Coördinatie van Humanitaire Zaken (OCHA). En de prijzen dreigen intussen de pan uit te rijzen.
'Een derde van alle kaas gaat door de tunnels, aldus de eigenaar van een kruidenierszaak. 'Een kilo uit Egypte kost acht shekel (1,6 euro), een kilo die uit Israel komt drie keer zoveel. Bepaalde merken chips en biscuits zijn al uit de schappen verdwenen en de prijs van suiker en melkpoeder is gestegen. Als dit doorgaat, gaan de prijzen door het dak,' aldus de kruidenier.

Gaza is voor een groot deel van zijn economie afhankelijk van de tunnels. Schattingen gaan ervan uit dat per jaar goederen ter waarde van zo'n 500-700 miljoen dollar op deze wijze de Strook binnenkomen.  Ook de regering prikt daarvan een graantje mee. Hamas belast die goederen sinds begin 2012 met douanerechten van zo'n 14,5% volgens een recent rapport van de International Crisis Group (ICG). Het tunnelwezen wordt beheerst door een klein aantal families die intussen fabelachtig rijk zijn geworden omdat zij van elk item dat passeert een deel krijgen. Een persoon die door de tunnels gaat zou $25 moeten betalen, voor een auto zou het bedrag zo $ 500 zijn. Geschat wordt dat er 2011 zo'n 13.000 auto's door de tunnels gingen.  Ook zijn de tunnels verantwoordelijk voor een recente opleving van de bouw van moskeeën, appartementen en openbare gelegenheden, met behulp van Saudische investeerders, meldt IRIN. 
Zonder tunnels dreigt de situatie in Gaza economisch nog ingewikkelder te worden, tenzij  Egypte zou besluiten de grensovergang bij Rafah te openen. Maar hoewel president Morsi, die afkomstig is uit de Moslim Broederschap daar wellicht wel voor zou voelen, is het nog te vroeg om daarop vooruit te lopen, gezien de verwachte tegenstand van Israel en de VS.  

CU en SGP hebben lak aan het internationale recht als het om Israel gaat

Nu de datum van 12 september nadert is er volop belangstelling voor de voornemens en programma's van de politieke partijen. Ik doe daar dit keer aan mee. Op dit blog gaat het meestal over het Midden-Oosten, vandaar dat ik me beperk tot de passages die daarover gaan. De eerste opmerking die erover te maken valt is dat bijna alle partijen vrij summiere passages aan het onderwerp wijden. Het CDA zegt het als volgt, en vat daarmee ongeveer samen wat tot voor het kabinet-Rutte aantrad het Nederlands beleid was:
Een alomvattend vredesakkoord voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen zal echte vrede brengen in het Midden-Oosten. Een levensvatbare tweestatenoplossing, met als uitgangspunt de grenzen van 1967, is daarbij het doel. Bilateraal en via de EU zet Nederland zich daar voor in. De internationale gemeenschap zal de voorwaarden voor een duurzame vrede moeten scheppen, op basis van het internationaal recht. 
Opmerkelijk is dat het CDA eraan toevoegt dat internationale druk nodig is om partijen ertoe te brengen beleid te staken dat een rechtvaardige oplossing in de weg staat. 

De VVD die met minister Uri Rosenthal in het kabinet-Rutte mede onder invloed van Geert Wilders' PVV een zodanig afwijkend, overdreven pro-Israel beleid  beleid voerde dat het de irritatie van ongeveer alle andere EU-lidstaten opwekte, heeft niet meer dan dit ene, terloopse zinnetje: >
Het Israëlisch-Palestijnse conflict moet tot een einde komen door middel van evenwichtige en rechtstreekse onderhandelingen, gericht op een oplossing die ruimte biedt voor twee staten.

De PvdA levert daar een wat komische contrapunt bij door in haar verkiezingsprogram de volgende passage op te nemen, zonder dat Rosenthal of wie dan ook bij name wordt genoemd:
Nederland stopt met de eenzijdige steun aan Israël in het Israëlisch-Palestijnse conflict. We gaan weer in de Europese pas lopen en gebruiken onze goede banden met zowel Israël als de Palestijnse Autoriteit beter ter ondersteuning van het vredesproces.

Andere partijen hebben eigenlijk nauwelijks iets noemenswaardigs op te merken. Met één (of beter: twee) opvallende uitzonderingen. U raadt het misschien al, dat zijn onze christelijke broeders van de ChristenUnie en de SGP. En natuurlijk waren die uitzonderingen voor wie de heren Joël Voordewind (CU) en Van der Staaij (SGP) een beetje hebben gevolgd, niet helemaal onverwacht.

 De CU schrijft:
De Nederlandse ambassade wordt gevestigd in Jeruzalem, de ongedeelde hoofdstad van de staat Israël.
Rechtvaardige vrede, erkende grenzen. Een duurzame vredesregeling kan pas standhouden met veilige en erkende grenzen voor Israël en erkenning door Israël van de Palestijnse aspiraties om tot een eigen staat te komen. Die vrede komt alleen dan in zicht als Israël zich met oog voor de belangen van de Palestijnen opstelt in het nederzettingenbeleid en als de Palestijnen Israël als staat zonder voorwaarden vooraf accepteren en erkennen. Financiële hulp aan de Palestijnse Autoriteit wordt gestopt als deze erkenning de facto uitblijft, bijvoorbeeld omdat het verheerlijken van geweld en terrorisme gewoon doorgaat. Verbetering van de leefomstandigheden in Gaza is urgent, maar de opening van de grensovergangen is pas mogelijk na een definitief afzien van raketbeschietingen en andere agressieve acties richting Israël.

En de SGP:
Jeruzalem moet de ondeelbare hoofdstad van Israël blijven. Daarover en over de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen – waarmee de Joodse staat zou worden opgeheven – mogen geen concessies worden gedaan.
Vrede tussen de Joden en Palestijnen zal vooral van ‘onderop’ tot stand moeten komen, via onder meer economische en humanitaire samenwerking. Druk van bovenaf om te komen tot een twee statenoplossing wijst de SGP dan ook af. Territoriale tegemoetkomingen aan de Palestijnen blijken vooral een aanmoediging te zijn voor voortzetting van de strijd tegen Israël. Judea en Samaria vormen bovendien de bakermat van de Joodse beschaving. Het is ongewenst, dat vanuit Den Haag en Brussel wordt bepaald dat Joden zich niet in deze landstreken mogen vestigen.De Nederlandse ambassade in Ramat Gan moet worden verplaatst naar Jeruzalem.

Beide klein-christelijke partijen zijn dus voor het verplaatsen van de Nederlandse ambassade naar Jeruzalem nog voor er internationaal-juridisch iets is afgesproken over de status van die stad. (Oost-Jeruzalem is zonder meer bezet gebied, West-Jeruzalem is - totdat er sprake is van een vredesakkoord op zijn minst 'omstreden gebied'. De  stad zou namelijk onder het VN-delingsplan van 1947 op basis waarvan Israel werd gesticht, een 'neutrale status' krijgen, maar daar werd nooit aan voldaan omdat Israel het westelijke- deel in 1948 bezette, terwijl Jordanië dat deed met het oostelijke deel). Omdat dus onder het internationale recht ook de status van West-Jeruzalem nog niet is geregeld zolang er geen vredesakkoord is, hebben nagenoeg alle landen die met Israel betrekkingen onderhouden hun ambassade in Tel Aviv (c.q. Ramat Gan).
CU zowel als SGP maken zich verder bepaald niet sterk voor een twee-statenoplossing die recht doet aan de Palestijnse aspiraties en waarbij wordt uitgegaan van de grenzen van 1967. Want niet alleen sluiten beide partijen Jeruzalem uit van zo'n staat, ook scharen beide zich achter het Israelische nederzettingenbeleid. De ChristenUnie doet dat verkapt, met de dubbelzinnige formulering dat Israel zich 'met oog voor de belangen van de Palestijnen (moet) opstellen in het nederzettingenbeleid'. Wat een onzin-formulering is, want als Israel zich 'met oog voor de Palestijnse belangen' zou opstellen in het nederzettingenbeleid, zou er domweg helemaal geen nederzettingenbeleid zijn. De SGP is in dit opzicht wat minder stiekem dan de CU en zegt gewoon dat het ongewenst is dat Den Haag en Brussel steeds bepalen dat Joden niet in de bezette gebieden mogen wonen, omdat 'Judea en Samaria de bakermat vormen van de Joodse beschaving' (iets waar ik - zelf Joods zijnde overigens van opkijk. Waar hebben ze die wijsheid vandaan, zo vraag ik me af).
Wat beide partijen echter gemeen hebben,  is dat zij een loopje nemen met het internationale recht. Het staat namelijk ondubbelzinnig vast dat de Westoever en Oost-Jeruzalem zijn bezet en dat het nederzettingenbeleid onwettig is, zeker sinds het Internationale Gerechtshof in Den Haag dat in een uitspraak van 2004 nog eens heeft bekrachtigd. Als beide partijen zich van die uitspraak niets aantrekken, gaan zij in tegen de Nederlandse Grondwet, waarin - in artikel 90  - is vastgelegd dat Nederland bijdraagt aan de bevordering van het internationale recht'. En dat mag wel opmerkelijk heten. Zeker voor fundamentalistische christelijke partijen als de CU en de SGP. Die gaan er immers vanuit dat het staatsgezag de uitdrukking is van de wil van het opperwezen?

Producten uit Israelische nederzettingen heten in Z-Afrika voortaan 'afkomstig uit bezet gebied'

 Zuid-Afrika heeft het besluit genomen dat goederen uit de Israelische nederzettingen voortaan aangeduid moeten worden met het label 'afkomstig uit de door Israel bezette gebieden'. Een regeringswoordvoerder maakte dat woensdag bekend. Zuid-Afrika wil daarmee voorkomen dat het publiek te onrechte in de waan wordt gebracht dat de producten uit Israel komen. 
 De maatregel was al aangekondigd in mei. De Joodse gemeenschap van Zuid-Afrika heeft niettemin verontwaardigd gereageerd. De bestuurders van de joodse gemeenten, de zionistische federatie van Zuid-Afrika en de opperrabbijn zeiden in een verklaring 'woedend' te zijn dat er niet vooraf overleg was geweest en noemden de stap totaal ongevoelig voor joodse bezwaren. Volgens de Joodse gemeenschap was de maatregel discriminerend en gemotiveerd door politieke vooroordelen jegens de staat Israel. Minister van Handel Rob Davies had, zeiden zij, ondanks herhaalde verzoeken van de Joodse gemeenschap, geweigerd om te praten over een mogelijk compromis.
Ik (AbuP.) moet daarbij aantekenen en dat mij ontgaat hoe je in dit geval over een mogelijk compromis zou kunnen spreken. Zou dan op het label moeten staan dat producten een beetje, of gedeeltelijk, vanuit de bezette gebieden afkomstig zijn? Of dat ze dat ze afkomstig zijn uit gebieden die volgens sommigen zijn bezet, maar volgens anderen bij Israel horen? In ieder geval blijkt hieruit dat de Joodse gemeenschap van Zuid-Afrika het masker laat vallen, en een dikke streep haalt door het verhaal dat Joodse gemeenschappen in het buitenland niet met Israel over een kam geschoren kunnen worden. Het Zuid-Afrikaanse Joodse establishment stelt zich met de ze verklaring volledig achter de nederzettingenpolitiek. Daarmee maakt het zich medeplichtig aan schendingen van het internationale recht en de onderdrukking van de Palestijnen. 

Update: Danny Ayalon, de Israelische onderminister van Buitenlandse Zaken die nooit te beroerd is voor krachttermen en rabiate uitspraken, zei dat 'blijkt dat de verandering die zich de afgelopen jaren heeft voltrokken ongelukkigerwijs niet tot een radicale ommekeer heeft geleid en dat Zuid-Afrika nog steeds een apartheidsstaat is. Op dit moment is de apartheid gericht op Israel,' aldus Ayalon.

'Onderzoek naar dood Rachel Corrie was ongeloofwaardig'

 

Rachel Corrie met gekleurd vest en megafoon voor de bulldozer, vlak voor haar dood.  De onderste foto toont haar nadat de bulldozer heen terug over haar heen was gereden. 

De Amerikaanse ambassadeur in Israel, Dan Shapiro, heeft deze week gezegd dat het onderzoek dat Israel heeft ingesteld naar de dood in 2003 van de Amerikaanse activiste Rachel Corrie niet zo grondig, geloofwaardig en open is geweest als had gemoeten en daarom als onvoldoende moet worden beschouwd. Shapiro zei dit tegen de ouders van Rachel Corrie, Craig en Cindy Corrie, vlak voordat de rechtbank in Haifa uitspraak zal doen in de civiele rechtszaak die zij tegen de staat Israel hebben aangespannen. Die uitspraak wordt dinsdag verwacht. 
Rachel Corrie was een activiste van de International Solidarity Movement. Op 16 maart 2003 werd zij in Rafah in de Gazastrook platgereden door een gigantische D9 bulldozer die gebruikt wordt om huizen tegen de grond te  rijden. Rachel Corrie was voor het ding gaan staan om te verhinderen dat hij een huis zou slopen. Het Israelische leger heeft steeds volgehouden dat het een ongeluk was en dat de bestuurder va de D9 haar niet had gezien.
De VS heeft Israel herhaaldelijk om opheldering gevraagd omtrent de omstandigheden van Rachel Corrie's dood. De familie is in 2005 een civiele procedure tegen de Israelische staat begonnen nadat de militaire aanklager de zaak gesloten had verklaard. Ambassadeur Shapiro had al eerder, in 2011, tegenover de commissie voor buitenlandse zaken van de Amerikaanse Senaat verklaard dat de VS er al zeven jaar 'op het hoogste niveau' bij Israel op hadden aangedrongen een diepgaand en geloofwaardig  onderzoek naar de dood van Rachel Corrie te houden, maar dat Israel dit steeds had geweigerd.

Eid Said!

Eid el Fitr, de afsluiting van Ramadan, begint deze zondag. Diegenen die het vieren wens ik een eid said, een vrolijk feest. (De foto nam ik verleden jaar in de wijk Sayyeda Zeinab in Cairo). 

Twee maal Israelisch racistisch vandalisme

De bij een aanval met een molotov-cocktail op een taxi geonden Hassan Hassan. (Foto Activestills.org).

Twee aanvallen op Palestijnen in twee dagen tijd. Donderdag werd op de Westoever te zuiden van Bethlehem bij de nederzetting Bat Ayin een molotovcocktail naar een Palestijnse taxi gegooid. Vijf mensen, allen behorend tot de familie Hassan raakten ernstig gewond. Twee kinderen, de vier jaar oude Iman en Muhammad Hassan liepen eerste graads brandwonden op, hun ouders Ayman (35) en Jamila (25) tweede- en derde graads brandwonden, evenals de chauffeur, Hassan Hassan. Alle vijf werden door Israelische ambulances naar het Haddassah ziekenhuis in Jeruzalem gebracht. De taxi brandde uit.
Ma'an News meldde dat het militaire gezag constateerde dat alles erop wees dat de bom door Israelische kolonisten was gegooid. De krant Ha'aretz schreef dat de politie op de plaats van het gebeurde een tweede molotovcocktail aantrof die klaar lag om te worden gegooid. De krant schreef ook dat kort nadat het incident met de taxi was gemeld, nog meer brandbommen naar Palestijnse auto's waren gegooid bij de Tapuah-kruising.

 De taxi, foto Israelische politie.

Premier Netayahu heeft het incident veroordeeld en gezegd dat de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet instructies had de daders te arresteren. (Daders van aanslagen tegen Palestijnen worden haast nooit gearresteerd en vrijwel nooit veroordeeld). Update: Er werden een week later drie 12 en 13-jarige kinderen uit de nederzetting Bat Ayin opgepakt, maarze werden later weer vrijgelaten. De dader werd nooit gevonden, hoewel er ter plekke een tweede bom was gevonden, evenals een handschoen en DNA-materiaal. (Einde update)


Eén van de gewonden kinderen in de intensive care.

Vrijdagmorgen vroeg deed zich een ander incident voor in het hartje van Jeruzalem. Een groep Joodse jongeren sloeg op het Zionsplein in Jeruzalem een drietal Palestijnse jongeren en in elkaar. Een van de drie Palestijnen zakte ineen en werd daarna nog zodanig geslagen en geschopt dat hij geen hartslag en ademhaling meer had toen een ambulance arriveerde. Hij moest langdurig worden gereanimeerd en werd daarna op de intensive care opgenomen van het Hadassah-ziekenhuis in Ein Kerem.
Ooggetuigen vertelden dat de drie Palestijnen rustig in de Ben Yehuda-straat vlakbij het Zionsplein liepen toen zij werden aangevallen door de jongere die 'Dood aan de Arabieren' riepen. Eén ooggetuige schreef op haar Facebook-pagina dat de jongeren tijdens het reanimeren bezwaar maakten omdat het omdat het om een Arabier ging en aan andere omstanders vroegen waarom zij zich druk maakten om wat er was gebeurd. Het was immers een Arabier.
De waarnemend politiecommissaris van Jeruzalem, Menachem Yitzhaki, heeft volgens Haaretz een speciaal team opgezet om de zaak te onderzoeken.

Update, maandag. Haaretz meldt dat de politie van Jeruzalem intussen vijf arrestaties heeft verricht in verband met de lynchpartij van vrijdagmorgen. Het gaat om vier jongeren tussen de 13 en 15 jaar van wie één een meisje. Een 19-jarige jongen werd zaterdag al gearresteerd. Er worden meer arrestaties verwacht. Volgens de Jeruzalemse politie hebben honderden mensen de lynchpartij gezien zonder in actie te komen.
Ynet meldt dat zondag een Joodse Israeli is aangehouden die bij de nederzetting Alon Shvut Palestijse auto's met stenen bekogelde. Een taxichauffeur wiens auto beschadigd raakte meldde dit en gaf een signalement van de stenengooier. Onderzocht wordt of de Israeli ook iets te maken heeft met het gooien van de molotovcocktail naar de taxi die de familie Hassan vervoerde.

Update vrijdag 24/8: Klik hier voor de completere versie van het gebeurde van de mensenrechtenorganisatie Al-Haq. De familienaam van de gewonde familieleden is Ghayatha volgens al-Haq.

'De staat Israël kan een voorbijgaand fenomeen worden'

Sami Michael is een in 1926 in Bagdad, Irak, geboren Israelische schrijver. Wegens activiteiten voor de communistische partij moest hij in 1948 vluchten en werd hij in 1948 bij verstek ter dood veroordeeld. Na een kort verblijf in Iran, waar hij zich aansloot bij de communistisch Tudeh-partij, kwam hij in 1949 naar Israel. Daar werd hij door Emil Habibi naar de communistische krant Al-Ittihad gehaald. Later werkte hij als hydrologisch ingenieur.  Wegens de misdaden van Stalin nam hij afscheid van het communisme. 
Hoewel zijn moedertaal Arabisch is, wist Michael de omschakeling naar Hebreeuws te maken. Vanaf  1974 publiceerde hij 11 romans, drie non-fictie boeken over culturele, politieke en sociale onderwerpen, drie toneelstukken en een kinderboek (voor zover ik weet is slechts één boek, Trompet in de wadi, vertaald in het Nederlands).
 Sinds 2001 is hij voorzitter van ACRI, de Vereniging voor Burgerrechten in Israel. De onderstaande rede hield hij in juni tijdens een conferentie in zijn woonplaats Haifa. Het is een hartstochtelijke cri de coeur van een Israeli afkomstig uit de Arabisch wereld die het allemaal verschrikkelijk de foute kant op ziet gaan. Lisa Goldman vertaalde zijn speech naar het Engels voor het blog +972. Op mijn beurt vertaalde ik dat voor dit blog.    

Sami Michael.

Door Sami Michael

Ik ben geboren in 1926 als lid van een generatie die geleidelijk aan het verdwijnen is. Weinigen herinneren zich de val en catastrofale ineenstorting van het tweede rijk in grootte in de wereld. De wereldmacht Frankrijk, die de Maginotlinie had, de meest perfect ontworpen verdedigingslinie in de geschiedenis, en de beschikking had over een machtig leger, luchtmacht en marine, werd in de loop van niet meer dan drie weken voor onze verbaasde ogen onder de voet gelopen. Het was niet slechts een schok - sindsdien is mijn wereld is het ongerede geraakt. Begrippen als 'permanent', 'vanzelfsprekende realiteit', of 'een stabiel leven' zijn uit mijn persoonlijke woordenboek verdwenen. Maar ze hebben een centrale plaats verworven in de geheiligde Israëlische lexicon, waar ze dienen als een virtuele Maginotlinie. Misschien zijn de dingen die ik nu ga zeggen hard, maar voor mij zijn ze een waarschuwingssignaal voor mijn landgenoten, en dit is de reden waarom ik gekozen heb om ze uit te spreken in de moedertaal van mijn kinderen en kleinkinderen.

Israël is de enige na de Tweede Wereldoorlog gestichte staat die vanaf het allereerste begin van zijn bestaan een verbluffend succesverhaal werd. Hij kon als model dienen voor tal van landen die zich aan de koloniale onderwerping hadden ontworsteld en hun dromen nog niet hadden bereikt. Maar hoe komt het dat diezelfde staat Israël een paar decennia later extern is verwikkeld in een onoplosbaar geschil en intern zo verscheurd dat er bijna sprake is van een staat van verlamming? Ik denk dat het antwoord ligt in het feit dat Israël het nooit heeft aangedurfd om de directe confrontatie aan te gaan met drie fundamentele vraagstukken die er al waren vanaf de eerste dag van haar bestaan: de plaats van Israël binnen de Arabische wereld, de sociale en raciale verschillen, en de kloof tussen seculier en religieus. De dominante cultuur in Israël heeft altijd haar ogen naar het Westen gericht. Maar dit Westen weegt het bestaan van Israël en andere landen, zoals altijd, in termen van economische winst en strategische waarde. De Europese kolonisatie van Algerije, Zimbabwe en Zuid-Afrika duurde langer dan de zionistische onderneming in Israël. De greep van de blanken op Zuid-Afrika groeide uit tot een indrukwekkende macht, maar toen de prioriteiten in de wereld veranderden, bleek de Westerse steun niet meer dan een voorbijgaande illusie – verraderlijk en misleidend. De staat Israël is in feite het product van een traditionele Joodse voorspraak. Toen de vaders van het zionisme in Europa sympathie probeerde te vergaren voor de oprichting van een Joodse staat, gebruikten ze het argument dat de te creëren entiteit een golf van geavanceerde Europese cultuur zou verspreiden in het Midden-Oosten. Die benadering schoot wortel in het de Israëlische bewustzijn, en tot op heden is Europa het spirituele Mekka voor een groot deel van de Israëlische intelligentsia, vooral voor die schrijvers die beschouwd kunnen worden als opiniemakers. Naar mijn mening is dit een van de diepe interne conflicten in de zionistische idee. De zionistische ideologie ontstond tegen de achtergrond van het Europese antisemitisme, maar de vaders van het zionisme stelden zich vrijwillig op als agenten van dezelfde cultuur die de haat tegen de joden had gevoed. En vervolgens komt het erop neer dat diegenen die deze aanpak hanteren generaties van antisemitisme, de verdrijving uit Spanje, de verschrikkingen van nazi-Duitsland beschouwen alsof ze hebben plaatsgevonden in een denkbeeldig tijdperk en op een andere planeet. 
 
Als gevolg van de hersenspoeling die zij continue op zichzelf toepassen, is Europa in de hoofden van veel Israëli's een cultureel baken en een bron van inspiratie gebleven voor een verlichte maatschappij. Trots portretteren we onszelf in onze eigen ogen en in die van onze sympathisanten in Europa als een stevig bruggenhoofd van Europese cultuur in een achterlijke en vijandige wereld. Vanuit een totaal gebrek aan historisch besef, waren de vaders van het zionisme zich niet bewust van de verschrikkingen van de Europese veroveringen in de Arabische wereld, van de Atlantische Oceaan tot aan Perzische Golf. Ik geloof niet dat we de bewondering van Europa hebben verworven door ons zo overdreven gedienstig op te stellen tegenover de Europese cultuur, maar we hebben zeker de bittere haat van de Arabische volkeren gewekt, door zowel op te treden als agenten van een gevaarlijke vijand als wel als degenen die de bezetting door diezelfde vijand voortzetten. De Arabische volken hebben een zeer zware prijs betaald voor het elimineren van de Europese bezetting. Hun strijd kostte vele slachtoffers, maar in formele zin bereikten ze onafhankelijkheid. Daarom kunnen zij het onrecht als gevolg van de Europese veroveringen uit het verleden vergeven. Maar zolang Israël bestaat, kunnen zij zichzelf nog niet als de uiteindelijke overwinnaars op deze Europese bezetting zien.
De staat Israël heeft vanaf de dag dat hij werd opgericht, bewezen hoe juist en logisch het Arabische wantrouwen jegens ons was, vanaf de identificatie van Israël in de jaren 1950 met de zonden van de Fransen in Algiers, via de Israëlische deelname aan de veldtocht van Groot-Brittannië en Frankrijk in 1956 tegen Egypte wegens de nationalisatie van het Suez-kanaal, en eindigend met onze actieve enthousiasme bij de verovering van Irak - om onze verovering en kolonisatie van de Gazastrook en de Westoever maar niet te noemen. Israël, een klein eiland, is uitgegroeid tot een schandvlek op het trotse voorhoofd van de Arabische volkeren. Dit zijn de volkeren die korte metten hebben gemaakt met elk buitenlands element dat probeerde om een belang in de regio te verwerven en die de Mongolen, de Kruisvaarders en Europese bezetting te boven kwamen.
De historische achtergrond van de regio en de huidige situatie van Israël als een eenzaam eiland wekken angst in het hart en pessimistische gedachten. Ik zal het hebben over de belangrijkste problemen die me uit de slaap houden.
Racisme
Racisme en diepe sociale verschillen zijn ernstige problemen die in Israël bestaan van het allereerste begin tot nu toe. Herzl, de visionair van de staat, groeide op in Oostenrijk en werd een figuur van wereldformaat. Als journalist kwam hij in contact met verschillende culturen. Daarentegen waren n de mensen die zijn visie ten uitvoer brachten vooral beïnvloed door een Oost-Europese gettomentaliteit. De Joden in Oost-Europa waren voor het grootste deel self centered en hadden geleden onder onderdrukking, isolement en pogroms. Mogelijk om die reden zagen zij hun buren en anderen die anders waren dan zijzelf als een bron van gevaar. Anders dan de taal die de Joden uit de Arabische en islamitische landen spraken, was de taal van Oost-Europese Joden totaal anders dan die van samenleving om hen heen. Jiddisch was de geaccepteerde vorm van communicatie tussen de verschillende uitgebannen gemeenschappen in Oost-Europa. Bovendien wisten de Joden niet veel over het Arabische Oosten en de Arabische Joden. Maar de Joden in de Arabische landen stonden open voor de Arabische cultuur zowel tijdens zijn gouden eeuw als tijdens het verval - van het bloeiende Andalusië en het glorieuze rijk van de Abbassiden tot de donkere eeuwen onder Ottomaanse heerschappij. Er was geen contact tussen het getto jodendom en de Joden in de Arabische landen. In het wereldbeeld van de getto-bewoners spraken Joden de Mama-loshen, Jiddisch. Aan de andere kant genoten de Arabische Joden bewegingsvrijheid, en waren zij zich ervan bewust dat er andere joden bestonden in de wereld die van hem verschilden in taal en gewoontes, al hadden zij geen kennis van de geïsoleerde gettojoden.

De ontmoeting tussen de Joden van de Arabische landen en die van Oost-Europa vond plaats in Eretz Israël en was traumatisch en gevuld met achterdocht. Oost-Europese Joden waren de eersten die zich in Palestina vestigden en zij drukten hun stempel op het geestelijke, culturele en politieke karakter van de nieuwe staat, ook al waren ze weinig in getal op het moment dat de staat werd opgericht. Ik kwam in Israël in 1949. Het nummer van de identiteitskaart die ik ontving was 733.440, wat betekent dat de staat in die tijd minder dan driekwart miljoen Joden telde. Er was de verwachting dat na de Holocaust en de oprichting van de staat Joden, die hadden geleden onder de afschuwelijke misdaden van Europa, de staat in grote golven zouden overspoelen. De teleurstelling was bitter onder de veteranen van de 'Oude Yishuv' (Zoals de gemeenschap van Joodse inwoners in Palestina tot 1948 heette). Europese Joden klopten niet aan de poorten van de Joodse staat. Tegelijkertijd overspoelde in 1948 een golf van repressie de Joden in de Arabische landen uit wraak voor de nederlaag van hun legers. Tot die tijd hadden de Joden een indrukwekkende en bloeiende aanwezigheid gevormd in de Arabische wereld. Zij maakten gebruik van hun contacten met de buitenwereld en verrijkten de Arabische landen op economisch en cultureel niveau. Ze waren geconcentreerd in de grotere steden en hadden daarom een prominente invloed in landen die overwegend agrarisch waren. In Irak was bijvoorbeeld meer dan 20 procent van de inwoners van de hoofdstad Bagdad Joods. Dit was een zeldzaamheid in de wereld. Maar nadat het bestaan van de staat Israël was uitgeroepen, werd de aanwezigheid van Joden in Irak, net als in andere Arabische landen, onmogelijk. Bijna alle joden in die landen stroomden naar de nieuwe staat als vluchteling. Naar de mening van de 'Oude Yishuv', waren deze Joden niet erg verschillend van de verslagen Arabische vijanden. Ze spraken hun taal, hadden hun gewoonten aangenomen, hadden een donkere huid zoals zij, en gaven hun kinderen zelfs Arabische namen. De 'Oude Yishuv' beschouwde hen als primitief en minderwaardig, vergelijkbaar met de vijand die ze hadden overwonnen op het slagveld. De schok was enorm. Een 'oude Yishuv' leider sprak de frustratie uit door te zeggen: de staat is opgericht voor één volk en een ander volk kwam zich erin vestigen.
Tot op heden, meer dan zestig jaar nadat de staat Israël werd opgericht, is deze splitsing niet ongedaan gemaakt. In mentaal opzicht neemt het de vorm aan van racisme, sociaal gezien drukt het de kloof uit in status. Hoe vreemd, dat deze twee bevolkingsgroepen die zo verschillend van elkaar zijn dat het aan vervreemding grenst, deze kloof zorgvuldig hebben gekoesterd. De salon socialisten - en in Israël, zo dient te worden opgemerkt, heeft links de salon nooit verlaten – deden de Oost-Joden af als vervangbare "grondstof", of in het communistische jargon van die tijd: het "lompen-proletariaat". Dit ondanks het feit dat de immigranten uit Egypte, Libanon en Bulgarije, en vooral uit Irak, een indrukwekkende communistische staat van dienst hadden in hun land van herkomst. Het communistische establishment in Israël behandelde deze immigranten met schaamteloze arrogantie. Aan het begin van de jaren 1950 waren er immigrantenkampen, waarin 20 procent van de bewoners op de communistische partij in de Knesset stemde. Niet één van werd kreeg een positie van enige waarde in de partij. Het centrale comité van de Communistische Partij was en is vandaag de dag nog steeds meer "gezuiverd" van Mizrahi Joden dan enige andere organisatie in de staat. De achterdocht en arrogantie in de rangen van de communistische partij jegens de Mizrahi gemeenschappen was een ondoordringbare barrière.
Het racisme sijpelde door op vele andere terreinen en verdiepte op een schandalige manier de sociale kloven. Tot vandaag toe zijn we getuige van een ondervertegenwoordiging van mensen uit Arabische landen in de meeste belangrijkste staatsinstellingen, vooral in de academische en culturele sfeer. Israëlisch links heeft deze aanpak gekozen en volhardt in dit racistische beleid, dat in feite neerkomt op een symbolische politieke zelfmoord, omdat het zichzelf hiermee reduceert tot een onbeduidende elitaire subcultuur in de Israëlische samenleving. Het andere bolwerk van racisme is de ultra-orthodoxe Joodse gemeenschap in Israël.
Waar Israëlisch links zijn racisme met omzichtigheid omkleedt en ontkenningstactieken gebruikt om het te verbergen, vertoont het Ashkenazische Haredi (ultra-orthodoxe) blok zijn versie van racisme openlijk en ongegeneerd. In de ogen van de Haredim zijn Mizrahi Joden niets anders dan een existentieel gevaar. Mizrahi Joden gingen nooit extreem om met het geloof. Hun religieuze praktijk ontwikkelde zich als pragmatisch binnen de context van de islam en creëerde een breed netwerk van culturele en economische banden met het islamitische politieke establishment. De hevige concurrentie tussen gezaghebbende admorim (religieuze leiders) en rivaliserende extremistische sekten bestond niet in het Oosten. In Irak, Syrië, Libanon, en Egypte, ging het joodse religieuze establishment ontspannen om met diegenen die verandering en vooruitgang predikten binnen de Joodse gemeenschap.
Afgezien daarvan raakte dat establishment niet versteend, maar initieerde het halachisch (joods religieuze) regelgeving die meeging met veranderingen in tijd, plaats en nieuwe omstandigheden. De Asjkenazische haredim beschouwden dit als gevaar voor hun bestaan ​​en bijgevolg behandelden zij de pragmatische Mizrahi Joden als verboden en onrein. Generaties lang omhelsden zij een heftig en agressief sektarisch geloof, en vanuit hun isolationistische forten richtten zij zonder terughoudendheid of schaamte hun racistische pijlen op de Mizrahi gemeenschappen. Zelfs die Mizrahi Joden die hun pragmatische tradities opgaven om tot de Ashkenazische ultra-orthodoxie en haar strenge codes toe te treden, werden in racistische isolatie gehouden in hun enclaves in Israël. Twee jaar geleden was ik persoonlijk gedwongen een ​​one-man demonstratie in Tel Aviv te houden tegen een gruwelijk voorbeeld van racisme in de Emmanuel School, waar op de binnenplaats van de school een scheidingshek was geplaatst om contact te voorkomen tussen de 'reine' Ashkenazische meisjes en de 'onreine' Mizrahi meisjes. Dezelfde school gebood het dragen van een uniform, maar de kleur die was gekozen voor de Ashkenazische leerlingen verschilde van die voor de Mizrahi leerlingen.
Op mijn weg naar school in Bagdad, in de tijd dat nazi-Duitsland aan de macht was, liep ik langs een graffiti tekst op de muren: "Joden zijn een inferieur ras," en "Hitler vernietigt ziektekiemen." Deze slogans kwamen rechtstreeks uit Berlijn naar Irak. Na zeventig jaren kerven deze woorden nog steeds in mijn ziel. Volgens de racistische Haredi leer hier in Israël, moeten mijn kinderen en kleinkinderen, die van gemengd Iraaks-Russisch-Frans-Pools-Nederlandse afkomst zijn, ook ​​achter dat hek staan, met honderdduizenden andere kinderen. Ik zal niet ontkennen dat dit vreemde hek is binnengeslopen in mijn nachtmerries. Ik wijdde mijn jeugd aan een oorlog tegen de invloeden van de Europese racisme en in het bijzonder racisme op basis van godsdienst, huidskleur of afkomst. Een derde van mijn volk ging hieraan ten onder. In het verre Bagdad, betaalden mijn vrienden - Joden zowel als niet-joden – en sommigen van hen zeer geliefde, de strijd tegen dit vervloekte racisme met hun leven.
Hoe konden we deze racistische ziekte hier onze huizen binnenslepen? Hoe afschuwelijk om te ondervinden dat een volk dat in de vorige eeuw een verschrikkelijke prijs in bloed heeft betaald omdat er een racistisch hek om hen heen was geplaatst, kan toelaten dat in zijn vaderland zo'n verachtelijke hek wordt gebouwd?
We weten heel goed wanneer deze gruweldaad plaats had en waar. We herinneren ons ook welke prijs onze mensen hebben betaald voor de hekken en voor het scheiden op basis van kleur. In mijn ogen was dit een vorm van heiligschennis in een joodse school die beweert de heilige Thora te onderwijzen. Als een ander land zo'n verwerpelijk hek had neergezet, zouden we, als Joden, er luid tegen hebben geprotesteerd. Maar hier, in Israël, hield het grootste deel van links zijn mond. Het heersende establishment verroerde geen vin. Het Hooggerechtshof besliste dat het hek moest worden verwijderd. Maar degenen die het hek hadden neergezet verkondigden luidkeels dat ze hun beleid zouden voortzetten, zelfs als dat zou betekenen dat ze ervoor in de gevangenis zouden komen.
Nu, met de ineenstorting van zogenaamd links in Israël en het aan de macht komen van rechts in het algemeen en van Haredi rechts in het bijzonder, is de racistische kloof uitgegroeid tot een nagenoeg geaccepteerd feit. Racisme raakt met de politieke versterking van religieus rechts geleidelijk verankerd in de Israëlische samenleving Racisme is gericht op Joden uit Arabische en islamitische landen, immigranten uit Ethiopië en Rusland, Arabische burgers van Israël, de Palestijnen in de bezette gebieden, vluchtelingen en werkende migranten, homo's, en de lijst gaat verder. De opkomst van het racisme gaat nog steeds door, gestimuleerd door leden van de Knesset en de regering, zowel door middel van schandelijke openlijke uitspraken als door het uitvaardigen van draconische anti-democratische wetten tegen buitenstaanders, buitenlanders, en mensenrechtenorganisaties. In ieder geval kan Israël bogen op het hebben van de dubieuze titel van meest racistische staat in de ontwikkelde wereld.
Religie en Staat
Een individu - of staat - die een religieuze tekst tot spirituele leidraad neemt als document dat eigendomsrechten certificeert, kan niet lang seculier blijven. Door het uitbuiten van de electorale kracht van Haredi Joden, zowel Ashkenazi als Mizrahi, is de sociaal-politieke structuur uiterst gecompliceerd geworden. Dit uitbuiten van de kracht van de Haredim, zoals het uitbuiten van de kracht van de kolonisten, is voortgekomen uit de broeikas van het seculiere zionisme. Ben-Gurion sanctioneerde religieuze partijen, toen hij obsessief predikte over het Joodse geweten. De Bijbel werd een centraal belang toegekend, zelfs voor docenten literatuur. Door de jaren heen, van de ene verkiezing naar de volgende, sloeg de slinger in de Likud-partij steeds verder door in de richting van het extremisme, want de partij was bereid meer en meer te betalen in ruil voor de controle van de overheid. De Haredim konden de grote verleiding niet weerstaan en strekten hun handen uit om hun deel van de koek te grijpen, zonder daarbij respect te tonen voor de seculiere instellingen van de staat, zoals de rechtbanken, het leger, en democratische waarden in het algemeen. Israël was al doende naar internationale standaarden een pionier bij het aanmoedigen van religieuze fracties om in een politiek kader actief te worden. Door dit te doen bracht het verwoestingen teweeg, zowel van de religie als van de normen van het democratische, politieke leven.

Foto Lisa GoldmannAdd caption

Het religieuze blok dankt zijn macht en invloed niet aan vitaliteit en conceptuele originaliteit, maar alleen aan de corrumperende politieke omkoperij die het ten deel valt om deel uit te maken van dubieuze coalitieregeringen. De vervreemding van links van zijn achterban, speelt, evenals zijn arrogantie, geen geringe rol bij deze verslechtering. Ook de instabiele veiligheidssituatie en het teloor gaan van de onmogelijke droom dat vrede en bezetting hand in hand zouden kunnen gaan, hebben steeds meer mensen ertoe gebracht te geloven dat alleen een wonder of de genade van de hemel ons kan redden van de catastrofe. We moeten niet vergeten dat Israelondanks zijn militaire overmacht de afgelopen vijfenveertig jaar geen enkele beslissende overwinning heeft behaald op het slagveld, zelfs niet tegen gewone milities. Na elke confrontatie, zijn onderzoekscommissies ingesteld om te onderzoeken waar we hadden gefaald. Wanneer tanks of vliegtuigen geen afdoende antwoord zijn, dan groeit de neiging tot messianisme. Het nationalistische conflict tussen Israël en de Arabische wereld is geleidelijk veranderd in een religieuze confrontatie tussen jodendom en islam. We leven in een glorieus tijdperk van de joodse halacha (religieuze wet), zoals de islamitische sharia. Jaar na jaar desintegreren voor onze ogen de verdedigingsmuren van de democratie en het seculiere gezag onder de aanhoudende druk van het religieuze nationalisme.
Enkele jaren geleden schreef Salman Rushdie dat er twee theocratische staten in de wereld zijn - Iran en Israël. Inmiddels is de lijst is langer geworden als gevolg van de tegenvallende 'Arabische lente', die de hoop was van jonge secularisten maar averechts uitpakte. In zijn boek The Satanic Verses schrijft Rushdie: "Er is iets niet goed in de geestelijke wereld van deze planeet ... er zijn te veel demonen in mensen die beweren dat ze in God geloven". Mijn vriend AB Yehoshua beweert dat de Joden alleen normaal kunnen leven in Israël. Maar ik denk dat de seculiere visionair van de staat zich in zijn graf omdraait als hij ziet dat de staat vrijwillig zijn lot in de handen legt van abnormale demonen. Bibi Netanyahu werd op de vleugels van Haredi slogan naar de regeringszetel gedragen: "Bibi is goed voor de Joden". Dat betekende zoveel als: goed voor de Haredim, en de achterliggende gedachte was dat hij de seculiere democratie zou vernielen en een repressieve theologische staat zou instellen. De zegetocht van het religieuze nationalisme is zowel indrukwekkend als angstaanjagend. Duizenden afgestudeerden uit het hoger onderwijs ontvluchten jaarlijks Israel om in de termen van AB Yehoshua een abnormaal leve te gaan leiden, in verre maar meer normale landen. Ik benijd hen, maar ik ben te oud om nog eens het trauma van het migrant zij te ondergaan, en geef er daarom de voorkeur aan vreemdeling te blijven in mijn eigen land.
De bezetting
De bezetting is een ware catastrofe voor Israël. Groot-Israël, het enthousiasme voor het veroveren, het controleren en het zich vestigen precies in het hart van de Palestijnse bevolkingsconcentraties, zijn een soort vloedgolf die raakt aan de kern van het zionisme, dat zichzelf ziet als verlicht, seculier en socialistisch. De term 'Groot-Israël' is niet ontstaan ​​in de Likud-partij of in de yeshiva van het nationaal religieuze jodendom, maar werd bedacht in Kibbutz Ein-Harod door dichters, schrijvers en intellectuelen, bijna de zuiverste representanten van het gematigde secularisme. Het Israëlisch-Palestijnse dispuut is de belangrijkste factor die het beeld bepaalt van Israël in zijn verschillende politieke, culturele en economische aspecten. Door de jaren heen hebben links en rechts hun standpunten gepolariseerd, tot ze twee tegengestelde illusies hebben gecreëerd die beide slechts een minieme overeenkomst met de werkelijkheid hebben. Links beschrijft de Arabieren als onschuldige engelen, het slachtoffer van brutale Israëlische agressie. Rechts voedt een brandende haat voor de Arabieren, alsof ze ongeëvenaarde monsters zijn. Het is algemeen bekend dat in elk langer conflict beide zijden wreder worden. Een prominente dichter verklaarde ooit: Ehud Barak is verachtelijk. Hij moet tanks naar ze sturen en ze afslachten met machinegeweren. Deze dichter behoort tot het mentaal gezonde kamp dat schijnbaar op zoek is naar een vreedzame oplossing. Hij weet natuurlijk dat onze machinegeweren in de afgelopen tientallen jaren al miljarden kogels van allerlei soort hebben afgevuurd zonder enig effect. We hebben de Sinaï drie keer veranderd in een begraafplaats voor Egyptische soldaten. We hebben Beiroet met de grond gelijk gemaakt en het ingenomen. We hebben het Jordaanse leger verwoest. We hebben de afgelopen vijfenveertig jaar nagenoeg de hele Palestijnse intelligentsia die zich verzette in de gevangenis gegooid. Voor elke Jood die werd gedood in de afgelopen drie generaties kwamen minstens tien Palestijnen om het leven. Onze bewapening begaf het in 1973 bijna door alle slachtoffers die we hadden gemaakt in het Egyptische leger, en zonder de Amerikaanse luchtbrug zouden we zijn achtergebleven met lege geweerlopen. Een jonge jongen in de vluchtelingenkampen die in bittere armoede leeft is bereid om als een held te sterven. Hij heeft niets te verliezen. Hoeveel kinderen hebben wij in de aanbieding die bereid zijn zelfmoord te plegen en een heldendood te sterven?

Nogal wat mensen hebben de verschrikkelijke verklaringen van minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman veroordeeld in Israël en daarbuiten. Maar Lieberman heeft gelijk als hij beweert dat hij hardop zegt wat anderen alleen maar denken. Laten we ons niet voor de gek houden, de cultuur in Israël is inmiddels niet minder vergiftigd dan de extreme tendensen in de islam. Van kleuterschool tot ouderdom hebben we de zielen van onze kinderen opgezadeld met de zware last van haat, achterdocht en aversie jegens de vreemdeling en de ander, vooral jegens de Arabieren. De gezonde stem van de cultuur is aan het vervagen. De auteurs van het fascistische boek "Torat HaMelech" ("De Tora van de Koning"), die de moord op Arabieren bepleit, werden niet aangeklaagd wegens het aanzetten tot racisme en geweld. De procureur-generaal sloot het dossier en stond zodoende de verkoop van dit afschuwelijke boek toe. In het Israel van vandaag beginnen de knoppen van het spirituele en culturele fascisme geleidelijk uit te komen. Een schreeuwerige e schrijver die is aangeworven door het establishment, eist dat bij de literatuurstudie alleen die boeken in aanmerking komen die de zionistische ethos bevorderen. Ironisch genoeg, zijn er ook humoristische gebeurtenissen terwijl we de diepte in duiken. In een stadje in de buurt van Haifa, heeft het hoofd van de religieuze raad de openbare bibliotheek opdracht gegeven alle wereldlijke werken in een afgesloten ruimte op te bergen, die niet toegankelijk zijn voor de nieuwsgierige lezer, maar alleen op afspraak en voor een beperkte periode. In deze geestelijke gevangenis werd de mond verzegeld van de dichter die een machinegeweer wilde gebruiken om Arabieren te vermoorden, en de boeken geschreven door de schrijvers van het establishment worden er ook bedekt met stof. Ook mijn eigen boeken.
Ik definieer mezelf nog steeds als een Israëlische patriot, maar het Israël, dat geleidelijk verslechtert en de menselijke waarden en de rechten van de mens de rug toekeert, kan niet mijn spirituele thuisland zijn.
Voor altijd is een illusie
Bijna twee derde van het grondgebied van Israël is woestijn ongeschikt voor de traditionele landbouw. Het is een land arm aan natuurlijke hulpbronnen. Toch is het een van de weinige staten opgericht na de Tweede Wereldoorlog die snel oprees tot de status van een bloeiend land. Dankzij de toewijding van haar inwoners en hun vindingrijkheid werd een geavanceerde landbouw ontwikkeld, hoogwaardige technologie, en gerenommeerde medische expertise. Israël behoort op vele terreinen tot de toonaangevende landen in de wereld. Niet toevallig won een aantal Nobelprijzen in verschillende disciplines. Ondanks al deze successen zitten we nog steeds in een moeilijke periode. Door de geschiedenis heen waren verschillende culturen voorbestemd ten onder te gaan, en niet altijd door dramatische gebeurtenissen zoals een totale nederlaag in de oorlog of kolossale natuurrampen. Banale factoren leidden tot het verval en de dood van grote entiteiten zoals het oude Griekenland, de vroege Egyptische beschaving, het Romeinse Rijk, het Ottomaanse Rijk, de witte suprematie in Zuid-Afrika, de Franse kolonisatie in Algiers. Alleen zij die een vooruitziende blik en diepe gedachten missen, strooien met hoogdravende woorden als altijd, voor eeuwig, en generaties zonder einde.
Ik denk dat ook het jodendom in een toestand van diepe conceptuele en spirituele crisis verkeert na het uiteenvallen van alle ideologieën. Vanuit een spiritueel oogpunt, is de religie in Israël afgezakt tot het niveau van begraafplaatsen, afgoderij en donker extremisme. Het lijkt erop alsof de religieuze leiders een paar eeuwen zijn teruggegaan, naar een wereld van bijgeloof en flagrante onwetendheid. De religie die wist hoe samen met de ontwikkelingen van het leven gelijke tred te houden via briljante figuren als Maimonides, heeft wanhopig een leiderschap nodig dat fundamentele hervormingen kan bewerkstelligen. Dezelfde crisis treft ook de de politieke leiding. Opportunisten met de statuur van dwergen komen bovendrijven en het is hartverscheurend om te zien hoe de mensen genoegen nemen met corrupte en leugenachtige leiders die de weg versperren voor verlichte leiders van het kaliber van Abba Eban en Moshe Sharett en hen zelfs vergeven.
Israël wordt door ernstige existentiële gevaren bedreigd als de bestaande leiders niet de wijsheid hebben om te begrijpen dat Israël niet is gelegen in de rustige noordelijke regio's van Europa, maar in de turbulente centrum van een gekweld Midden-Oosten. We hebben geen plaats in het Midden-Oosten in de toekomst omdat we ons gruwelijk gehaat hebben gemaakt, nadat we dag en nacht hebben benadrukt dat wij er een hekel aan hadden. Een hele erge hekel. Als we geen andere oplossing vinden dan het machinegeweer en de tank – waarvan we al gezien hebben dat ze niets uitrichten tegen een kind met blote voeten en een steen in de hand - kunnen we het allemaal verliezen. De staat Israël kan een voorbijgaand fenomeen worden, zoals de Eerste Tempel en de Tweede Tempel.
De verschrikkelijke tragedie is dat onze buren in dezelfde rottige situatie zitten, ze hebben geen Gandhi en wij hebben niet eens een mini-Roosevelt.