Israel plans expansion of East Jerusalem settlement as Kerry continues peace efforts

Israel's Housing Ministry is set to bring forward plans for further settlement construction between East Jerusalem and Bethlehem, as US Secretary of State John Kerry extended his Mideast peace mission, Ma'an News reported, quoting Israeli media.
 Israel's Jerusalem Municipality's finance committee is expected to approve the construction of 930 apartments in the illegal settlement of Har Homa, which was built on the Palestinian village of Jabal Abu Ghneim, Israeli Hebrew language newspaper Maariv reported.The construction will isolate East Jerusalem village Sur Baher from the city.The project, which was approved in 2011 by the ministry of interior, was frozen for "political reasons," the newspaper wrote.The plan has passed all the preliminary stages, Maariv wrote.
 Further settlement expansion in what Israel calls Har Homa C is considered a "red line" by the Palestinian Authority and the US.The report comes as Kerry is scheduled to meet PA President Mahmoud Abbas in Ramallah Sunday, marking the third meeting between the two aimed at restarting peace talks that have been stalled for nearly three years. Kerry met with Israeli premier Benjamin Netanyahu a day earlier.

Het belooft een heet weekeinde te worden in Egypte

 Midan Tahrir in Cairo deze vrijdag: een bekend tafereel.

Tienduizenden zijn vrijdag de straat opgegaan in Cairo om het aftreden te eisen van president Morsi en tegen de suprematie van de Moslim Broederschap. Elders in Egypte waren ook op vele plaatsen demonstraties, waarbij leuzen werden gezien als gehoord als 'Weg met het regime' en 'Weg met het leiderschap van de 'opperste gids' (de naam voor de leider van de Moslim Broederschap van wie wordt aangenomen dat hij de werkelijke leider achter de schermen is).
 Op een groot aantal plaatsen leidde dat tot botsingen met supporters van de Moslim Broeders en van de president. Er vielen twee doden in Alexandrië, van wie één een Amerikaanse student die een messteek opliep toen hij ene foto wilde maken, en een onbekend aantal gewonden op diverse plaatsen in de Nijl-Delta. 
En dit was nog maar een voorproefje. Want zondag 30 juni is pas de dag die door de oppositie - met name de Tamarod (rebel) campagne die een handtekeningenactie tegen Morsi heeft gehouden -  is uitgeroepen tot dag van nationaal protest.    
Al Ahram Online meldde dat vrijdag kantoren van de Moslim Broederschap werden aangevallen en in brand gestoken Alexandrië en op diverse plaatsen in de gouvernoraten Beheira, Gharbiya, Daqahilyah en Kafr Al-Sheikh.in de Delta. De Moslim Broederschap gaf in een verklaring 'het tuig' van de Tamarod campagne de schuld.
 Een woordvoerder van de strijdkrachten bevestigde tegenover het staatspersbureau MENA dat het leger door het hele land troepen heeft gestationeerd. Dat was met name ''om een scenario als op 28 januari 2011 te voorkomen," aldus de woordvoerder.Op 28 januari 2011 woedden heftige veldslagen op en om het Tahrir-plein en in andere steden die honderden mensen het leven kostten.

Kerry in Israel verwelkomd met de bouw van weer 69 nieuwe woningen in Oost-Jeruzalem

 Har Homa

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry komt vandaag, donderdag, naar Israel. Het is zijn vijfde bezoek in het kader van zijn pogingen om na een pauze van vijf jaar weer vredesonderhandelingen tussen Israel en Palestijnen van de grond te krijgen. En zoals intussen traditie is bij dit soort bezoeken van Amerikaanse ministers of  onderhandelaars, werd zijn bezoek gekenmerkt door de bekendmaking van een nieuwe uitbreiding van een nederzetting.
 Een commissie van de gemeente Jeruzalem verleende  woensdag in de laatste fase van planning goedkeuring aan de bouw van 69 woningen in Har Homa, een wijk (nederzetting) in dat gedeelte van de Westoever dat Israel in 1967 bij Jeruzalem heeft getrokken en heeft geannexeerd. Yariv Oppenheimer, de directeur van de NGO Vrede Nu, noemde het ''het gooien van een emmer koud water over Kerry's pogingen het vredesproces te hernieuwen'. Meir Margalit, een lid van Jeruzalems gemeentebestuur van de linkse Meretz-partij sprak van ''een provocatie. Mogelijk is het een bewijs dat Israel Kerry's vredespoging niet serieus neemt,' aldus Margalit.
Kerry spreekt donderdag met de Israëlische premier Netanyahu. Vrijdag ontmoet hij Mahmoud Abbas in de Jordaanse hoofdstad Amman. Abbas had als voorwaarde voor hervatting van het overleg gesteld dat Israel, zoals 20 jaar geleden in de Oslo-Akkoorden was bepaald, 120 gevangenen vrijlaat die al vóór de ondertekening  van 'Oslo' in Israelische gevangenissen zaten. Ook wilde hij dat onderhandeld wordt op basis van de grenzen van vóór 5 juni 1967 (de zogenoemde Groene Lijn) en dat Netanyahu met een kaart komt waarop hij de contouren van een toekomstige Palestijnse staat aangeeft. Israelische media geven echter aan dat Kerry hem krachtig onder druk heeft gezet en dat Abbas vermoedelijk wel aan het overleg gaat deelnemen zonder dat aan zijn wensen tegemoet is gekomen.

Uitspraak Frans hof over de zaak al-Durra haalt Israelisch 'onderzoeksrapport' onderuit

En weer is er een staartje aan de het verhaal van de media-oorlog die de hasbara-types (de verdedigers van Israel tegen elke prijs) hebben ontketend in de zaak van het in 2000 tijdens een vuurgevecht tussen Israelische en Palestijnse troepen in Gaza omgekomen jongetje Mohammed al-Durra (zie foto hierboven). Een Cour d'appel (gerechtshof)  in Parijs heeft een veroordeling wegens smaad uitgesproken over Philippe Karsenty, omdat hij beweerd had dat de reportage van de zender France2 over het sterven van de 12-jarige Mohammed in scène was gezet en een vervalsing was.
Karsenty, een zelfbenoemde 'media watchdog' (hij richtte het bureau 'Media ratings'op om 'anti-Israelische' uirtingen in de pers te lijf te gaan) moet 7000 euro schadevergoeding betalen aan France2 en de journalist die de reportage maakte, de Franse Israeli Charles Enderlin. De zaak speelt al sinds 2004. Karsenty werd in eerste instantie door een rechtbank in Parijs veroordeeld tot een symbolische boete van één euro'. Een gerechtshof sprak hem in 2008 in hoger beroep weer vrij van smaad. Maar de Franse Hoge Raad vernietigde die uitspraak in 2012 en verwees de zaak terug naar een ander gerechtshof dat nu dus beslist heeft dat Karsenty's beweringen, dat de reportage doorgestoken kaart en een soort Palestijns toneelstuk was geweest, nergens op berusten.
Karsenty, een 47-jarige adjunct-burgemeester van Neuilly sur Seine, en een man die bij de laatste verkiezingen voor het parlement wegens onregelmatigheden werd uitgesloten, toonde zich woedend. Hij noemde het een krankzinnig vonnis. 'Met die reportage was van het begin tot het eind geknoeid, iedereen weet dat', zei hij hij, Maar hij voegde eraan toe dat hij waarschijnlijk niet door zal blijven procederen. 
Charles Enderlin, die al 13 jaar door de hasbaristen wordt achtervolgd en die een boek over de zaak heeft geschreven, toonde zich 'opgelucht', maar zei dat de zaak hiermee niet de wereld uit is, omdat de samenzweringsverhalen hem waarschijnlijk zullen blijven achtervolgen.Hij zei een onpartijdig onderzoek te willen. 'Wij zijn bereid mee te werken aan een onderzoek, zodra Israel bereid is dat te doen volgens internationale maatstaven,' zei Enderlin. 

Karsenty

Dat laatste is een probleem. Want juist een paar weken geleden bracht de Israelische regering een rapport uit over de affaire van het jongetje Al-Durra waarin niet alleen 'werd aangetoond' dat Mohammed al-Durra niet door Israelische kogels was gedood, maar zelfs helemaal niet was gedood en dus nog ergens moet leven. De uitspraak van de Franse rechter staat haaks op de bevindingen van dit Israelische rapport, en is dus slecht  nieuws voor de regering-Netanyahu die het eigen Israelische onderzoek met veel tamtam had gepresenteerd. Voor het Israelische onderzoek was niemand in Gaza gehoord, wat de vader van Mohammed al-Durra de opmerking ontlokte dat hij bereid is zijn zoon te laten opgraven om de waarheid boven water te krijgen. In het rapport werd overigens ook een Israelische arts geciteerd die opmerkte dat vader Jalal al-Durra, die na de schietpartij in Jordanië was behandeld, dat had laten doen voor oudere verwondingen van een bijlslag die hij bij een ruzie had opgelopen. Verwondingen die hij - de arts - destijds ook in Israel als eens had behandeld. Een tegenwerping die een andere arts, nota bene de schoonzoon van president Peres, publiceerde, dat de eerste arts maar wat beweerde omdat hij de behandelstaat van het ziekenhuis in Amman, waarop sprake was van meerdere levensbedreigende kogelwonden, kennelijk nooit had gezien, werd niet opgenomen in het rapport.
De dood van het jongetje Al-Durra, die door de indringende beelden van zijn laatste minuten, wereldwijd bekendheid kreeg en overal over de tv-schermen ging, zal inderdaad nog wel de aandacht blijven trekken. De kampioenen van de hasbara haten nu eenmaal niets zo erg als dit soort iconen van het conflict, waaruit de Palestijnen overduidelijk als slachtoffer tevoorschijn komen. De manier waarop de mediastrijd wordt gevoerd is uiterst onsmakelijk, om het zacht uit te drukken, en ook racistisch gekleurd (in dit geval wordt door de hasbara-mensen steeds aangevoerd dat de cameraman van Enderlin een Palestijn was, dat zegt in hun ogen genoeg). Maar omdat zo'n zaak als deze door de hasbaristen ook wordt gebruikt om het collectieve geweten van de Israeli's schoon te wassen (lees alleen al hoe een redelijk fatsoenlijke krant als Haaretz het nieuws van dit vonnis brengt en toch ook de officiële Israelische zienswijze de ruimte geeft) is het helaas uitermate belangrijk dit soort nieuws nauwgezet te blijven volgen.
Dat is althans wat ik ervan vind. 

Knesset aanvaardt wet in 1e lezing: gedwongen verhuizing 40.000 Bedoeïenen komt stap dichterbij

Demonstratie van Bedoeïenen tegen de sloop van hun dorpje Araqib in de Negev. De foto is uit 2012, het dorp is intussen al meer dan 40 keer tegen de vlakte gegaan en steeds weer opgebouwd. (Foto Uri Zackhem).

Het is nog een eerste lezing, maar de wet zal er, vrees ik, wel komen. Ik heb het over het Israelische wetsvoorstel gebaseerd op het Begin-Prawer plan, dat voorziet in het gedwongen verplaatsen en onteigenen van zo'n 30.000 - 40.000 Bedoeïenen in de Negev. De wet werd maandag in eerste lezing goedgekeurd door het parlement, de Knesset. Dat gebeurde met 43-40 stemmen in een stormachtig debat, waarbij met name de Arabische afgevaardigden  woedend werden en het wetsvoorstel demonstratief verscheurden en in de prullenmand gooiden.
Het Begin-Prawer plan is een uitermate problematisch plan. Het behelst de grootste gedwongen onteigening en verhuizing van Palestijnse burgers sinds de stichting van de staat. Mensenrechtenorganisaties als de Vereniging voor Burgerrechten in Israel (ACRI) en Adalah hebben er uitgebreid stelling tegen genomen en geprotesteerd, maar zonder resultaat. Het wetsvoorstel wil eens en voor altijd afrekenen met de situatie dat Bedoeïenen rechten claimen op grond in de Negev. Israel heeft dat nooit willen aanvaarden, al bestond het grootste deel van die gemeenschappen al voor de stichting van Israel in 1948 en zijn vele claims destijds erkend door de Ottomaanse heersers en/of later onder het Britse mandaat. (Andere gemeenschappen bestaan sinds de oorlog van 1948 en zijn opgezet door mensen die toen van hun woonplaatsen elders in de Negev zijn verjaagd en nooit hebben mogen terugkeren van Israel). Omdat Israel die situatie nooit heeft willen accepteren zoals zij is, heeft het een flink aantal gemeenten in de Negev nooit erkend. Met als gevolg dat deze verstoken zijn van elektriciteit, water en voorzieningen zoals transport 
Het Begin-Prawer-plan wil de situatie nu in één keer oplossen. Het plan gaat er simpelweg vanuit dat Bedoeïenen in het geheel geen rechten hebben op grond in de Negev. Vervolgens stelt het voor een klein aantal Bedoeïenendorpen in de driehoek tussen de plaatsen Dimona, Beer Sheba en Kseife alsnog te erkennen. Maar voor de rest, de overgrote meerderheid van 36 dorpen, wordt bepaald dat ze zullen worden gesloopt en dat de bevolking ervan zal worden ondergebracht in een aantal al bestaande woestijnsteden, zoals  Rahat, Khura en Kseife. Deze mensen (de Israelische kranten spreken van 20.000-30.000 mensen, maar het zullen er volgens de mensenrechtenorganisaties eerder 40.000 zijn of zelfs meer), zullen compensatie krijgen voor hun verwoeste huizen en eventueel ook een stukje land.   

Knessetlid Ahmad Tibi verscheurt het voorstel

Het grootste bezwaar dat hieraan kleeft, afgezien van het onrecht dat eigendomsrechten hier domweg worden genegeerd, is dat de aldus naar de steden verplaatste Bedoeïenen tot dezelfde staat van armoede worden veroordeeld als de bewoners van die steden nu al kennen. Er is daar nauwelijks werk, en zij zullen gedwongen zijn hun traditionele middelen van bestaan, landbouw en veeteelt, op te geven, terwijl ook de sociale structuur van de dorps- en clanverbanden op deze manier overhoop wordt gegooid.  
Wat dit extra onverteerbaar maakt is dat het Begin-Prawer plan gepaard gaat aan planning voor de betreffende gebieden in de Negev, waaruit blijkt dat er naast plannen voor bebossing en inrichting voor militaire doeleinden ook in het stichten van joodse bevolkingscentra is voorzien. Zodat het overduidelijk is dat hier sprake is van pure discriminatie. Dat en het feit dat de Bedoeïenen zelf in het geheel geen inspraak hebben gehad in de plannen, maakte de de afgevaardigden van de Arabische partijen in de Knesset zonder uitzondering als razenden tegen de plannen tekeer gingen. Het  is ook een reden waarom mensenrechtenorganisaties fel tegen zijn en waarom een organisatie als Jewish Voice for Peace (JVP) in de VS oproept tot actie.
Maar in Israel zijn de meningen blijkbaar verdeeld. Een progressieve site als de +972 valt het wetsvoorstel scherp aan, maar de krant Haaretz geeft een soort uitleg waaruit je zou kunnen opmaken dat het voor de Bedoeïenen zelf ook maar het beste is dat ze die oude tradities maar eens overboord gooien. Je zou er zelfs ook uit kunnen opmaken dat het voorstel nog best progressief is, omdat ultra rechts tegen is. (Dat rechts dat alleen maar is omdat de Bedoeïenen een vorm van compensatie kunnen krijgen, wordt er door Haaretz niet duidelijk bijverteld).
Het ziet niet best uit voor de Bedoeïenen. Zo'n artikel in een krant die in veel opzichten een van de laatste democratische bastions in Israel is, lijkt dat mede te onderstrepen.

Israel verbiedt cultureel evenement voor kinderen in Oost-Jeruzalem

Het is niet voor het eerst dat het Palestijnse Nationale Theater Al-Hakawati op last van de autoriteiten wordt gesloten. Deze foto is uit 2009, toen de Israeli's een literair festival afgelastten.  Overigens sprak Israel in het zelfde jaar ook een banvloek uit over het feit dat Oost-Jeruzalem door de Arabische Liga tot - tijdelijke - culturele hoofdstad van de Arabische wereld was uitgeroepen.   

De Israelische minister van Openbare Veiligheid, Yitzhak Aharonovitch, heeft een Festival voor Palestijnse kinderen in Oost-Jeruzalem verboden, omdat het volgens hem plaats zou vinden onder de vlag van de Palestijnse Autoriteit, meldt Haaretz. En dat zou strijdig zijn met de Akkoorden van Oslo, die de bemoeienis verbiedt van de Palestijnse Autoriteit met "zaken waarover pas wordt onderhandeld tijdens de onderhandelingen over de uiteindelijke status, waaronder Jeruzalem.  1)
Het festival, waarvoor al weken propaganda was gemaakt, zou zaterdag zijn  begonnen in het Palestijnse Nationale Theater Al Hakawati in Oost-Jeruzalem. Maar op last van Aharonovitch werd het theater met ingang van zaterdag voor acht dagen gesloten. 
Het festival, dat al 18 jaar bestaat,  zou vooral optredens te zien geven van Israelische Palestijnen, waaronder poppentheater. Ook zouden groepen uit Noorwegen, Frankrijk, en Turkije optreden. Subsidies waren, volgens Haaretz, vooral opgebracht door het Palestijnse Culturele Fonds dat onder meer wordt gesteund door de Noorse overheid, Palestijnse ondernemingen, en een Palestijnse NGO. 
De directeur van Al Hakawati, Mohammed Halayka, werd afgelopen donderdag opgeroepen voor een gesprek met de Binnenlandse Veiligheidsdienst Shin Bet in het kantoor van de politie van Jeruzalem. Hij sprak daar de bewering tegen dat het festijn door de Palestijnse Autoriteit zou zijn gefinancierd. Die hebben niet eens geld om hun eigen ambtenaren te betalen, zo had hij onder meer gezegd. Hij zei dat hem ook geen spoor van een bewijs was overlegd dat de beweringen van de Shin Bet ondersteunde. 
Er worden vrijwel geen culturele activiteiten georganiseerd voor Palestijnse kinderen in  Jeruzalem en dat is er niet beter op geworden sinds de stad door de Muur vrijwel is afgesloten van de rest van de Westoever. Volgens de Vereniging voor de Burgerrechten in Israel, wonen er 370,000 Palestijnen in Oost-Jeruzalem en leeft 78 procent van hen onder de armoedegrens. Voor Palestijnse kinderen in Oost-Jeruzalem is dat percentage zelfs 84%.

1) De zaken waarover volgens de Oslo-Akkoorden in onderhandelingen ''over de uiteindelijke status'' een beslissing zou moeten worden genomen zijn: Jeruzalem, de nederzettingen, nader aan te duiden militaire locaties, de Palestijnse vluchtelingen, de grenzen, buitenlandse betrekkingen en Israeli's''.  Volgens de Akkoorden van Oslo hadden de eindstatus onderhandelingen in 1996 moeten zijn begonnen en uiterlijk in 1999 zijn afgesloten. Ze zijn echter nooit begonnen. 

Prijskaart-aanvallers steken banden lek van 21 auto's in de wijk Beit Hanina van Oost-Jeruzalem

Foto Ohad Zwigenberg/Ynet).

Het begint eentonig te worden. Vorige week de banden van 28 auto's in het dorp Abu Ghosh, deze zondagnacht de banden van 21 auto's in Beit Hanina, een wijk van Oost-Jeruzalem. En 'prijskaart-gekladder' natuurlijk. Hiervoor waren er zaken van uitgebrande auto's in de wijk Sheikh Jarrah (2x of meer), prijskaart aanvallen op kerken (het laatst op 31 mei op de Dormition kerk op de berg Zion) en vandalisme van Arabische begraafplaatsen (het laatste een christelijke begraafplaats in Jaffa). En natuurlijk een hele reeks autobranden en racistische graffiti, om niet te spreken van brandstichtingen in moskeeën op de Westoever.
De politie onderzoekt de zaak. Dat zegt de politie althans. Vorige week nam de Israelische regering de maatregel dat de bedrijvers van dit soort daden in het vervolg worden aangeduid als leden van een verboden vereniging. De regering besloot echter dat het geen 'terreur'mocht heten. Dat betekend dat autobezitters en anderen die schade hebben geleden geen aanspraak kunnen doen gelden op  schadevergoeding.

En de winaar was.... Mohammed 'Assaf

Update. Hoera, Mohammed 'Assaf heeft gewonnen. Deze zaterdagavond was zijn overwinning een feit. De anderen, Ahmed Gamal uit Egypt and de Syrische Farah Youssef waren ook niet mis, maar 'Assaf won. De overwinning, die op grote schermen in onder meer Ramallah kon worden gevolgd, leidde tot geweldige uitbarstingen van vreugde.
De VN benoemde 'Assaf na de overwinning tot jongeren-ambassadeur bij de UNRWA-vluchtelingenkampen. Helaas heeft Mahmoud Abbas, de Palestijnse 'president' ook meteen geprobeerd munt uit zijn overwinning te slaan door hem een diplomatiek paspoort toe te kennen en tot 'goodwill-ambassadeur' te benoemen bij de VN. Onsmakelijk. Maar de vreugde om deze terechte overwinning is er niet minder om. 'Assaf keert nu eerst etrug naar huis in  de Gaza-strook, waar hij zanger bij bruiloften was. Hij zal later naar de Westoever komen om daar concerten te geven.

Zo zagen de straten van Ramallah er vrijdagavond uit, tijdens het optreden van Mohammed 'Assaf in de finale van ''Arab Idol''. Hij zong '' 'ally al-kufiyye'' (Houd de keffiyah hoog). 'Assaf, afkomstig uit  Gaza, is tijdens dezecompetitie waanzinnig populair geworden.  

Hier nog een van de liederen die hij tijdens de finale zong:

Hamas executeert twee verklikkers

Leiders van Hamas hebben bekend gemaakt dat zij twee Palestijnen hebben opgehangen, die veroordeeld waren omdat zij tien jaar voor Israel hebben gespioneerd, zo meldt Reuters. De twee waren de eersten die werden geëxecuteerd sinds Hamas in april een periode van een maand instelde waarin een amnestie gold voor verklikkers die zich zouden melden. Voor diegenen die daarna gepakt zouden worden, zou de doodstraf gelden.
Volgens Reuters zijn nu in totaal 16 mensen wegens spionage geëxecuteerd sinds Hamas in 2007 in Gaza aan de macht kwam. Israel ronselt al jaren verklikkers in de bezette gebieden, die zoals in Gaza aanwijzingen kunnen geven over wapenopslagplaatsen, of de verblijfplaats van militanten en leiders van Hamas die dan vervolgens kunnen worden gedood. De verklikkers worden gewoonlijk geronseld door mensen te chanteren of onder druk te zetten (bijvoorbeeld in ruil voor het verlenen van doorgang van zieke familieleden naar behandeling in Israel) of door mensen op te pakken bij de grensovergang en ze te dreigen met gevangenschap als ze niet meewerken). Mensenrechtenorganisaties zeggen dat de executies onwettig zijn omdat de doodstraffen in overeenstemming met de Palestijnse wetgeving geratificeerd zouden moeten worden door de president.Hamas erkent president Abbas echter niet. Het mandaat van Abbas is in 2009 verlopen.

Veiligheidsman schiet Israeli dood omdat hij Allahu akbar riep

Een Israelische veiligheidsagent in burger heeft vrijdagmorgen een 45-jarige man doodgeschoten in de wc bij de Westelijke Muur (ook wel Klaagmuur genoemd) in Jeruzalem. Dat gebeurde omdat de man Alluhu akbar riep (God is groot in het Arabisch). Volgens de veiligheidsman leek het ook of hij iets uit zijn zak haalde. De veiligheidsagent schoot hem daarop dood met meerdere schoten uit zijn pistool. Het bleek daarna dat de man Joods was, zodat onmiddellijk gesproken werd van een tragisch incident.
Het lijkt mij dat het werkelijk tragische aan deze gebeurtenis is dat het aangeeft wat de state of mind is van veiligheidsmensen, en misschien wel van Israeli's in het algemeen, ten aanzien van hun Palestijnse medeburgers. 

De wc bij de Westelijke Muur

Update: De toedrahct blijkt toch een beetje anders te zijn geweest. De schietpartij vond plaats nadat het Joodse slachtoffer de veiligheidsman had uitgescholden voor zoon van een Druzische teef of mogelijk erger. De veiligheidsman, een Druze, schoot daarop zijn pistool leeg op de Joodse zwerver. De veiligheidsman, die eerder diende bij de notoire grenspolitie, is aangehouden. Hij wordt verdacht van moord.

Peres 90 - een knalfeest voor een geboren loser

Gasten op het feestje van Shimon Peres: vlnr Barbra Streisand, Bill Clinton, Peres zelf en zijn aartsvijand Netanyahu.

Deze dagen was in Israel een knalfuif aan de gang ter gelegenheid van de 90ste verjaardag van Shimon Peres, Israels president. Ettelijke duizenden genodigden waren uitgerukt voor de feestelijkheid, die was opgetuigd als een symposium dat de prachtige naam 'Facing the Future' heeft gekregen. Onder hen diva Barbra Streisand die een liedje zong (en als verzoeknummer ook nog het synagogale lied Avinu Malkenu),   Tony Blair, Benjamin Netanyahu en oud-president Bill Clinton die speeches hielden en verder onder meer de acteurs Sharon Stone en Robert de Niro, prins Albert II van Monaco, president Kagame van Ruanda-Burundi en Rahm Emanuel, de burgemeester van Chicago.
De totale kosten van het verjaardagsfeest bedroegen 11 miljoen shekel (zo'n 3,5 miljoen euro). So what, zou je zeggen, de man wordt tenslotte 90! Maar toen las ik hoe schaamteloos Peres daar werd bewierookt en de hemel in geprezen en kon ik het toch niet laten om iets te schrijven. Dat Blair en Netanyahu hem een 'man van de vrede' noemden was nog tot daaraan toe, uit hun mond klonk dat banaal genoeg. Maar wat te denken van Clinton die in ruil voor een honorarium van 500.000 dollar Peres beschreef als:
''...the world's social Einstein. You have tried to put together a unified theory of meaning to unite politics and philosophy and psychology and history and science and technology. Every one of us who has been blessed enough to know you… has been made a little bigger, a little stronger, and a little more optimistic that one day your theory will be real. On your 90th birthday, what we really celebrate, is your great gift to all of us. God bless you."
Of Peres die een dag later Clinton als dank voor deze pluimstrijkerij de hoogste Israelische onderscheiding omhing, de 'presidentiële vrijheidsmedaille', en hem vertelde dat hij, Clinton, de de uitvinder van de twee-stanenoplossing zou zijn: "Your work laid the foundations which will one day bring peace to our region – the two state solution is your gift to Israel."

Clinton de bedenker van de twee-statenoplossing. Wat een kul. Maar wel ongeveer net zo onzinnig als Peres een sociale Einstein noemen. Ik moest onmiddellijk denken aan die keer dat ik Peres meemaakte tijdens een verkiezingscampagne voor zijn partij, de Arbeidspartij. Dat was in 1981 in Tel Aviv in een zaal waar Peres kwam spreken voor Georgische partij-aanhangers. Georgische immigranten vormden toen de armste onderlaag die in Israel te vinden was.
 Peres kwam het podium op en meteen klonk er luid boegeroep. En ongelukkigerwijs had de sociale Einstein daar volstrekt geen antwoord op. Hij reageerde beledigd, en in plaats van een dialoog aan te gaan, of de zaal te vragen wat hun grieven waren hield hij gekwetst zijn mond. Een plaatselijke partijvertegenwoordiger moest om stilte vragen. Uiteindelijk sprak Peres een kort speechje uit dat nog een paar keer door boegeroep werd onderbroken, daarna verliet hij ijlings de zaal. Een week later verloor hij de verkiezingen van Likud-leider Menachem Begin.
En dat was dus al de tweede keer. De eerste keer dat hij de verkieizingen verloor was in 1977. Hij had toen kort daarvoor Yitzhak Rabin opgevolgd, die had moeten aftreden als premier, omdat was onthuld dat mevrouw Rabin, uit de tijd dat Rabin nog ambassadeur was in de VS, tegen de regels een Amerikaanse dollarrekening had aangehouden.
Ik ontmoette Peres voor het eerst een jaar na deze eerste verkiezingsnederlaag. Het was 1978. Hij was in Nederland omdat hij als gastspreker zou optreden op een viering van het dertigjarige bestaan van Israel. Het werd een ontluisterende ontmoeting. Ik was een nog vrij groene verslaggever van Het Vrije Volk, toen een lokale sociaaldemocratische krant in Rotterdam, en had het gesprek met Peres weten te regelen via mijn goede contacten met de Israelische sociaaldemocratie (ik was, zo moet ik bekennen, toen nog zionist). Er was een redelijke ruimte in de krant voor gereserveerd.
Het binnenkomen verliep stroef. Ik zei iets in het Hebreeuws, wat hem de vraag ontlokte of ik die taal ook echt sprak. Dat deed ik niet. Ik stelde dus snel maar mijn eerste vraag: '30 jaar Israel. En u was er vanaf het begin bij. Hoe voelt dat?'
Ik had gedacht dat zo'n vraag Peres wel ruimte zou geven voor wat persoonlijke noten, en ik had allerlei volgende vragen bedacht die daar op zouden kunnen inhaken. Maar er gebeurde iets wat ik totaal niet had verwacht. Er viel een ongemakkelijke stilte. Peres keek naar zijn nagels en daarna naar het plafond. Vervolgens begon hij een verhaal op te dreunen op zo'n toon dat ik onmiddellijk begreep dat het de tekst van zijn feestrede was. (Dat bleek ook zo te zijn,  ik kon het diezelfde avond verifiëren). Ik was teleurgesteld - zijn toespraak was niet wat ik in de krant wilde zetten. Maar ik was ook van mijn stuk gebracht, want ik hield op deze manier weinig vragen over. Ik probeerde in te breken in zijn verhaal, hem persoonlijke noten te ontfutselen, maar zonder resultaat. Tenslotte week ik maar uit naar de rest van mijn vragen - over de actuele politiek. De derde vraag daarvan ging over de nederzettingen. Had hij niet de stichting van de nederzetting Kiryat Arba bij Hebron gesteund? En waarom, wat voor reden had hij daarvoor? Peres reageerde als door een adder gebeten. 'Your information is wrong,' zei hij met zijn sterke Poolse accent. 'but it is not important.' Daarna zei hij helemaal niets meer.
De volgende ochtend bij de krant was het eerste wat ik deed, informeren of er nog ergens een stuk van een vel of twee in voorraad was, zodat een eventueel gat kon worden gedicht. Dat was er. Vervolgens haalde ik een schaar uit mijn la en knipte ik het interview met Peres dat ik op vier vel had uitgeschreven, letterlijk in tweeën. 
De vraag over Kiryat Arba heeft me overigens nog wel een tijdje bezig gehouden. Pas geruime tijd later kwam ik erachter dat wat ik had gelezen inderdaad fout was. Peres had niet de nederzetting Kiryat Arba gesteund. Maar om zijn collega Yitzak Rabin, die toen premier was,  een hak te zetten had hij als minister van Defensie wel meegewerkt aan de oprichting van een andere nederzetting, namelijk Eilon Moreh, (en trouwens ook aan de stichting van Ofra en Kedumim).
Tot zover mijn persoonlijke ervaringen met Peres, de man van de vrede en de sociale Einstein. En ze stonden niet op zichzelf. In hetzelfde verkiezingsjaar 1981 waarin ik hem af zag gaan bij de Georgiërs, had ik ook een lang gesprek met een belangrijke partijgenoot van hem (ik meen een vroegere minister van Economische Zaken, ik ben helaas zijn naam vergeten) op het partijhoofdkwartier in Tel Aviv, die mij onderhield over het voor hem onbegrijpelijke fenomeen dat Peres zo geweldig impopulair was. Deze partijgenoot begreep er niets van dat veel mensen Peres een onbetrouwbare leugenaar en een mooiprater vonden (de partijgenoot zei dat zelf, het waren niet mijn woorden). Peres was juist zo gevoelig, zei deze partijgenoot. ''Hij schrijft gedichten. Hoeveel mensen weten dat nou?''. 

Niet veel mensen, schat ik. Maar feit is dat Peres niet alleen de verkiezingen van 1977 en 1981 verloor van Menachem Begin, maar ook die van 1988 (aan Yitzhak Shamir) en die van 1996 (aan Benyamin Netanyahu). Dat laatste gebeurde toen hij andermaal Yitzhak Rabin had opgevolgd. Duit keer omdat Rabin was vermoord. Peres had als waarnemend premier meteen verkiezingen kunnen laten uitschrijven, maar wachtte een paar maanden. In de tussentijd liet hij een Israelische militaire actie uitvoeren in Libanon (Codenaam 'Druiven der gramschap'), waarbij ook een Israelische beschieting plaatsvond van een VN-post in Qana, waar veel Libanese burgers schuilden. Meer dan 100 mensen werden daarbij gedood. Het kostte Peres de overwinning, doordat de Israelische Palestijnen die tot dan toe overwegend de Arbeidspartij hadden gesteund, zich massaal van stemming onthielden.
Later, in 2000 slaagde Peres er ook nog in de verkiezingen voor het presidentschap te verliezen van Moshe Katzav en in 2005 de verkiezingen voor het voorzitterschap van zijn partij van Amir Peretz. Volgens mij heeft echt niemand in zijn loopbaan zoveel verkiezingen verloren als Shimon Peres.
Maar wat misschien nog meer aan Peres kleeft dan dit eeuwige verliezerschap, is zijn gedrag van politieke windvaan. Al in het begin van zijn loopbaan verliet hij de Arbeiderpartij en liep hij over naar de afsplitsing  Rafi, een partijtje dat Ben Gurion had gesticht na onmin met de partijleiding. Later keerden beiden weer terug in de schoot van de moederpartij.
 Nadat hij in 2005 het partijleiderschap was kwijtgeraakt aan Peretz, liep hij over naar Kadimah. Via die partij werd hij uiteindelijk in 2007 president, nadat Katzav was ontmaskerd als serieverkrachter en had moeten aftreden. Daaraan was nog voorafgegaan dat Peres in 2001, toen de Arbeidspartij andermaal buiten een regering was gebleven, tot woede van het grootste deel van zijn partij minister van Buitenlandse Zaken werd in een kabinet van Ariël Sharon. Hem werd verweten dat hij als vijgenblad diende om in het buitenland de politiek van deze ultra-havik goed te praten. Maar misschien was dat niet zo'n hele vreemde wending in zijn carrière die hij begon als beschermeling van Ben Gurion. Peres die zo graag als vredesduif poseerde, voerde namelijk namens Ben Gurion de onderhandelingen met Frankrijk en Engeland, die ertoe leidden dat  Israel samen met deze twee landen optrok tegen Egypte in de Suez-oorlog van 1956. Deze oorlog wordt wel de laatste oprisping van het kolonialisme genoemd, omdat Engeland haar voerde als verzet tegen de naasting van het Suezkanaal door de Egyptische president Nasser, terwijl Frankrijk dat deed uit verzet tegen Nassers steun aan de opstandelingen van het FLN in Algerije. Als uitvloeisel van dit tijdelijke bondgenootschap kreeg Peres van de Fransen ook de atoomreactor van Dimona los. Hij werd daarmee in zekere zin ook de vader van Israels atoombom.  
Peres, de man van de vrede, het mocht wat. Zijn grootste verdiensten op dat gebied zijn alleen heel veel fraaie redevoeringen over regionale economische samenwerking, over een federatie van Israel, Jordanië en Palestina en over de twee-statenoplossing. In 1987 sloot hij tijdens geheime besprekingen in Londen, op basis van het in '82 gelanceerde zogenoemde Reagan-plan, een overeenkomst met koning Hussein over een overdracht van de bezette gebieden aan een samenwerkingsverband van Jordanië en de PLO. Peres liet het akkoord echter  lopen toen zijn coalitiegenoot Yitzhak Shamir een veto uitsprak. De overeenkomst met Hussein had een vredesakkoord kunnen opleveren als hij had doorgezet, want de PLO had zich met Hussein verzoend en zich bij voorbaat akkoord verklaard met het plan. Peres had een kabinetscrisis kunnen forceren en de zaak voorleggen aan de Israelische kiezers, maar de sociale Einstein en kampioen voor de vrede liet de gelegenheid ongebruikt voorbijgaan. In 1993 had hij een werkzaam aandeel in de totstandkoming van de Oslo-akkoorden, maar toen het na de dood van zijn collega Yithak Rabin erop aankwam het werk af te maken, liet hij na besluiten te nemen en slaagde hij er vervolgens in de verkiezingen te verliezen aan Netanyahu door zijn 'Druiven der Gramschap'- avontuur (zie boven) in Libanon
En natuurlijk waren veel deelnemers aan de feestelijkheden voor de 90-jarige zich bewust van het gebrek aan werkelijke verdiensten van deze sociale Einstein. De kritische stukken in de Israelische pers kwamen echter pas enkele dagen later los. De meeste gingen erover dat 3,5 miljoen euro wel wat veel was voor een verjaardagsfeestje. Een enkeling (Nachum Barnea) wees erop dat er ook wel veel was gejokt en dat minder gelukkige tijden in de carrière van Peres met de mantel der liefde waren bedekt. Eigenlijk was alleen  Gideon Levy in Haaretz meedogenloos. Hij schreef dat de  bijdrage van Peres, 'de man van de vrede', aan die vrede uitsluitend bestond uit vrome woorden. De verjaardagsviering noem hij  'an evening of lies'. Maar Levy kent Peres dan ook goed. Hij heeft ooit als assistent voor hem gewerkt.

Prijskaart-aanvallers prikken banden door van 28 auto's in Abu Ghosh

En weer een 'prijskaart-aanval': In het Palestijnse dorp Abu Ghosh bij Jeruzalem zijn in de nacht van maandag op dinsdag de banden van 28 auto's doorgesneden of lekgeprikt en is op muren tekst aangebracht als hierboven: 'Arabieren eruit'. (Foto Ohad Zwigenberg/Ynet). De prijskaart actie komt iets meer dan een dag nadat het Israelische 'kernkabinet' had besloten dat de bedrijvers van 'prijskaart-aanvallen' in de bezette gebieden door de minister van Defensie mogen worden aangemerkt als leden van een verboden organisatie. Dat geeft meer mogelijkheden hen aan te pakken. Het kabinet stemde echter tegen een voorstel om de 'prijskaart-aanvallers' tot 'terroristen' te bestempelen. Volgens premier Netanyahu zou het diplomatiek gezien een fout zijn 'hen op één lijn te plaatsen met terroristen van Hamas'. Dat zou Israels standing in de wereld geen goed doen en groepen aanmoedigen de Joodse staat te 'delegitimiseren'.  Hoe de prijskaartaanvallers moeten worden gecatalogiseerd als het in Israel zelf plaatsvindt, zoals hier in Abu Ghosh, of vorige week in Jaffa, of Oost-Jeruzalem (dat Israel heeft geannexeerd) blijkt niet uit het kabinetsbesluit.    

Ministers uit de regering Netanyahu maken duidelijk dat de twee-statenoplossing achterhaald is

Op een bijeenkomst in 2010 protesteerden prominente leden van Netanyahu's Likud tegen de toen afgekondigde bouwstop in de nederzettingen. Meerdere leden van de huidige regering-Netanyahu namen er aan deel. Links op de voorgrond Naftali Bennett, toen secretaris-generaal van de nederzettingenorganisatie Yesha, nu minister van Economische Zaken. Op dezelfde rij, achteraan, Danny Danon, nu staatsstecretaris van Defensie. De tweede man rechts naast Danon is Zeev Elkin, intussen staatssecretaris van Buitenlandse Zaken. Ook aanwezig maar niet goed zichtbaar was Tzipi Hotovely, nu staatssecretaris van Transport. (Foto Ynet/Ohad Zwigenberg)

De Amerikaanse minister Kerry heeft zijn pogingen om Israeli's en Palestijnen weer aan het praten  te krijgen nog niet opgegeven, maar intussen doen leden van de Israelische regering hun best om te laten zien dat hij eigenlijk net zo goed wèl kan doen. Tenminste drie leden van het kabinet hebben de afgelopen dagen laten blijken dat wat hun betreft er nooit sprake zal zijn van een twee-statenoplossing in welke vorm dan ook. En als de twee partijen het zelfs over het principe van zo'n oplossing al niet meer eens zijn, dan is er eigenlijk niets om over te onderhandelen.  .
Deze maandag was het de beurt aan Naftali Bennett, de minister van Economische Zaken en voorman van coalitiepartner Habayit haYehudi, om de twee-statenoptie onderuit te halen. Op een conferentie van de Yesha Raad, de overkoepelende organisatie van de nederzettingen, een organisatie waar hij tot voor kort zelf secretaris-generaal is geweest, zei Bennett dat de twee-statenoplossing achterhaald is. Er wonen nu 400.000 kolonisten in 'Judea en Samaria'en nog eens 250.000 in Jeruzalem, aldus Bennett. Wat in Oslo en dergelijke staat is niet meer reëel, volgens hem. Volgens Haaretz, dat  Radio Israel citeerde, zei Bennett dat het ook helemaal niet zo is dat Palestijnen recht hebben op zelfbeschikking, want er was nooit sprake geweest van een Palestijnse staat en Israel was al 3000 jaar van de Joden. ''Het probleem is dat de leiders van Israel ''niet bereid zijn te zeggen dat het Eretz Yisrael het volk Israel toebehoort,"zei Bennett.
''Omdat de twee-statenoplossing intussen achterhaald was, was het nu tijd voor plan B, zei Bennett, en dat was stoppen met naar een oplossing zoeken en beginnen ermee te leren leven. De manier om dat te doen was een apart Palestijns bewind te scheppen, Area C van de Westoever (dat is 60 van het gebied waarin ook de nederzettingen liggen) te annexeren en de leefomstandigheden van Joden en Palestijnen in 'Judea en Samaria' verbeteren. Ook moest Israel de nederzettingen verder uitbreiden. Israel moest 'bouwen, bouwen en nog eens bouwen'.
Geheel nieuw waren Bennetts uitspraken niet. Hij had al voor de verkiezingen gepleit voor annexatie van 'Area C' (een term die verwijst naar de Oslo-Akkoorden), maar zijn speech was natuurlijk bepaald geen aanmoediging voor de Amerikaanse minister Kerry.
Hetzelfde geldt voor een optreden, enkele dagen geleden, van minister Moshe 'Bogie' Ya'alon, de minister van Defensie in Washington. Hij sprak daar voor het Washington Institute for Near East Policy (WINEP), de think tank van de Israel lobby-organisatie AIPAC. Ya'alon betoogde dat het probleem eigenlijk onoplosbaar is, omdat de Palestijnen geen concessies willen doen, Israel niet als 'Joodse staat' willen erkennen en niet bereid zijn te verklaren dat na een akkoord over grenzen, het conflict over is. Welke concessies de Palestijnen moeten doen zei Ya'alon niet (waarschijnlijk zouden ze afstand moeten doen van heel veel gebied), maar omdat er geen oplossing mogelijk moet het conflict daarom maar zo goed mogelijk gemanaged worden, vond hij. Het waren de min of meer gebruikelijke standpunten van Ya'alon, die bekend staat als een ongenuanceerde ijzervreter en voorstander van het nederzettingenbeleid. Maar daarnaast deed hij ook nog een vaanval op de aanpak van Kerry door tevens het Arabische vredesinitiatief van 2002 af te branden als een 'truc' (hij gebruikte het Engelse woord 'spin') en een 'dictaat' aan Israel om gebied af te staan 'voordat Israel zelf met  eisen zou kunnen komen'. Het initiatief van de Liga stelt dat de Arabische landen normale betrekkingen met Israel zullen aangaan als Israel zich terugtrekt naar de grenzen van 1967 en een Palestijnse staat gedoogt. En Kerry had, met de bedoeling Israel aan te moedigen aan de onderhandelingstafel plaats te nemen, de Arabisch Liga begin mei zover weten te krijgen dat ook aanpassingen van de grenzen van '67 met wederzijds goedvinden acceptabel werden bevonden. Op die manier zou Israel zijn nederzettingenblokken kunnen behouden in ruil voor land op een andere plek. Maar volgens Bogy Ya'alon was dat dus allemaal maar 'spin'.       
 Het duidelijkst in de afwijzing van Kerry was overigens Danny Danon, de Likudhavik die staatssecreatris van Defensie is geworden in dit Israelische kabinet. Hij zei enkele dagen geleden in een gesprek met de Israelische radio dat Israel nooit zal accepteren dat er een Palestijnse staat komt in de grenzen van 1967. 'We zijn een nationalistische regering,' zei Danon, 'en niet een regering die een Palestijnse regering zal  vestigen binnen de grenzen van 1967.' Een week eerder ging hij in een gesprek met de rechtse Times of Israel nog net een stapje verder. Toen gaf hij aan dat de radicale leden van de huidige Israelische regeringscoalitie nooit zullen gedogen dat er überhaupt een Palestijnse staat komt.

Jacob Perry, minister van Wetenschap en Technologie (hij is van de partij Yesh Atid) keerde zich tegen Bennett's uitspraken omdat zij vredespogingen zouden ondermijnen. Ook minister Tzipi Livni (Justitie) die belast is met het vredesoverleg, was het met deze uitspraken niet eens. Maar premier Netanyahu, die zelf nog wel blijft volhouden voor een twee-statenoplossing te zijn, greep niet in in de controverse. De conclusie moet daarom waarschijnlijk zijn dat hij zijn coalitie in gevaar zou brengen als hij Bennett, Ya'alon en Danon tot de orde zou roepen. En dat betekent niets anders dan dat Kerry geen schijn van kans heeft met zijn pogingen om het overleg weer op te starten.
Ik vraag me af hoe lang het duurt voor die wijsheid ook in het diplomatieke verkeer als waarheid wordt erkend. Ik moet zeggen dat ik er wel wat voor over zou hebben om te weten hoe bijvoorbeeld de gesprekken verlopen van minister Timmermans van Buitenlandse Zaken, die nu een bezoek aan Jeruzalem brengt.

Nog een andere vraag is hoe de 'georganiseerde' Joodse gemeenschap (joodse religieuze organisaties en verenigingen etc.) hier tegenaan kijkt. Daar is het gemeengoed om niet te willen zien wat er gebeurt en er vanuit te gaan dat er ooit nog wel een keer een tweestatenoplossing komt. Gaat men nu langzaam begrijpen dat ontkenning van de realiteit niet langer een optie is? Haaretz had voor hen vandaag trouwens nog een verrassing, vooral voor diegenen die actief lid zijn van een zionistische organisatie. Een primeur van de krant was dat de ''nederzettingeafdeling'' van de World Zionist Organisation (WZO) het adres is dat door het bureau van de premier wordt gebruikt om kolonisten die moeten verhuizen, bijvoorbeeld omdat een gerechtelijke uitspraak dat nodig maakt zoal in het kader van de 'illegale' nederzetting Migron, weer aan een nieuwe woning, elders in bezet gebied te helpen. Haaretz haalde boven water dat de afdeling nederzettingen van de WZO enige malen meer geld uitgeeft dan zij via officiële kanalen binnenkrijgt. Dat geld gaat dan rechtstreeks naar de organisatie Amana, een soort coöperatieve aannemer van Yesha, de Raad van de nederzettingen in bezet gebied (ook over deze organisatie Amana had Haaretz onlangs een artikel).    
  
De nederzetting Susiya in de regio Hebron. Ook Susiya staat op grond die is uitgegeven door de WZO.

Haaretz geeft de cijfers. Die zijn hier na te lezen. Ik vind ze niet zo erg interessant. Onthullender vond ik om te lezen dat de WZO, niet alleen grond voor bouwprojecten binnen Israel beheert, maar zo ongeveer alle grond in bezit heeft  die in de bezette gebieden aan de nederzettingen wordt uitgegeven. Dat wist ik niet. Dat is duidelijk een onderdeel van de ingewikkelde stelsel van vestzak-broekzak handelingen tussen de overheid en organisaties als de Jewish Agency en de ZWO, waarmee het nederzettingenbeleid opzettelijk ondoorzichtig wordt gehouden. Ik vraag me af of de zionistisch betrokken Joden die ik ken, die meestal zeggen dat ze door hun lidmaatschap van zionistische organisaties de pluriformiteit van Israel willen helpen bevorderen of hun matigende stem willen laten horen in Jeruzalem, wel weten dat ze door lid te zijn van van een overkoepelende organisatie als de WZO  in feite het nederzettingenprogramma helpen bevorderen.
Ik denk dat vrijwel niemand zich daar rekenschap van geeft. Net zomin als van het feit dat een twee-statenoplossing er niet meer komt en dat 'vredesoverleg' zoals we dat kenden en dat altijd al een wassen neus was, nu toch wel duidelijk verleden tijd aan worden is. Maar of iedereen nu zo'n beetje wakker zal worden? Ik heb er een hard hoofd in. Wegkijken is natuurlijk comfortabeler en waarscdhijnlijk ook een tweede natuur.

Canadese McGriffin prijs voor vertalingen van Palestijnse dichter Zaqtan

Zaqtan (l) en Joudeh

De Palestijnse dichter Ghassan Zaqtan en zijn vertaler Fady Joudah, hebben de prestigieuze Canadese McGriffin Poezieprijs gewonnen voor de bundel 'Like a Straw Bird It Follows Me, and Other Poems.' Zij ontvangen daarvoor 65.000 Canadese dollar (een kline 50.000 euro). De Canadees David McFadden was de andere bekroonde. Hij kreeg de pijs voor zijn bundel 'What is the Score?

Ghassan Zaqtan (1954) is geboren in Beit Jala, bij Jeruzalem. Hij publiceerde zijn eerste bundel gedichten, Early in the Morning, in 1980, in Beirut waar hij toen woonde. Na de Israelische inval en het beleg van Beirut van 1982 vluchtte hij naar Damascus. Daarna woonde hij achtereenvolgens in Cyprus, Jordanië, Jemen and Tunisië, maar sinds  1994 woont hij in Ramallah. Zaqtan publiceerde behalve diverse  poeziebundels ook twee romans.
Zijn vertaler, Fady Joudah is een internist uit Houston, Texas. Hij vertaalde eerder onder meer werk van Mahmoud Darwish, waarvoor hij in 2010 de PEN USA Literary Award kreeg.
Hier één van Zaqtan's gedichten in de retaling van Joudah:  

Among his translations are two poetry collections by Mahmoud Darwish, The Butterfly’s Burden (2007) and If I Were Another, for which he won the 2010 PEN USA Literary Award. He lives in Houston, Texas. - See more at: http://www.griffinpoetryprize.com/awards-and-poets/shortlists/2013-shortlist/fady-joudah/#sthash.r8phUJQX.dpuf

 THE ABSENTEE’S SONG
By morning travelers knocked on her door
but she didn’t wake
By noon a bird stirred her
from a book but she didn’t wake

And at night a girl came from the orchard
her hair was short
her sleeves filthy
her load of quince

She called out to her dead kin
for seven nights
and seven days
full in count

The girl who knocked on the door at night

was there
with short hair
filthy sleeves
and a crow’s sound
The caw awakened
a woman in her thirties
from her death
who said to the little girl:
I gave birth to you in a dream,
you aren’t real for us
to love you like other girls,
leave for twenty years
so we can love you
and wait for you,
but don’t grow older in the fog
lest we die.

An Enemy Comes Down the HillWhen he comes down
or is seen coming down
when he reveals to us that he is coming down.
The waiting and silence
his entire lack
when he hearkens before the plants.
His caution when he comes down
like one postponed by a hush,
and by his being not “us”
and not “here”
death begins.
He bought a flower
nothing more, a flower
that has no vase and leaves no will.
From the hill, he can spot the military checkpoint, the paratroopers,
he can spot the squatters, the mountain edges, and the only road
where their feet will leave a print in the rocks, mud, and water.
Losses also will appear from the hill
abandoned without effort.
And the fragility in shadow,
the Jewish man with a long mustache
who resembles the dead Arabs here.
From the mountain edges, all the caves will appear peaceful
and the road will seem as it were.
While he was coming down
the caves continued to stare
and blink in the cold.
From Like a Straw Bird It Follows Me, and Other Poems, Ghassan Zaqtan translated by Fady Joudah
Translation copyright © 2012 by Fady Joudah
- See more at: http://www.griffinpoetryprize.com/awards-and-poets/shortlists/2013-shortlist/fady-joudah/#sthash.EdIg6Fy5.dpuf

An Enemy Comes Down the HillWhen he comes down
or is seen coming down
when he reveals to us that he is coming down.
The waiting and silence
his entire lack
when he hearkens before the plants.
His caution when he comes down
like one postponed by a hush,
and by his being not “us”
and not “here”
death begins.
He bought a flower
nothing more, a flower
that has no vase and leaves no will.
From the hill, he can spot the military checkpoint, the paratroopers,
he can spot the squatters, the mountain edges, and the only road
where their feet will leave a print in the rocks, mud, and water.
Losses also will appear from the hill
abandoned without effort.
And the fragility in shadow,
the Jewish man with a long mustache
who resembles the dead Arabs here.
From the mountain edges, all the caves will appear peaceful
and the road will seem as it were.
While he was coming down
the caves continued to stare
and blink in the cold.
From Like a Straw Bird It Follows Me, and Other Poems, Ghassan Zaqtan translated by Fady Joudah
Translation copyright © 2012 by Fady Joudah
- See more at: http://www.griffinpoetryprize.com/awards-and-poets/shortlists/2013-shortlist/fady-joudah/#sthash.EdIg6Fy5.dpuf

An Enemy Comes Down the HillWhen he comes down
or is seen coming down
when he reveals to us that he is coming down.
The waiting and silence
his entire lack
when he hearkens before the plants.
His caution when he comes down
like one postponed by a hush,
and by his being not “us”
and not “here”
death begins.
He bought a flower
nothing more, a flower
that has no vase and leaves no will.
From the hill, he can spot the military checkpoint, the paratroopers,
he can spot the squatters, the mountain edges, and the only road
where their feet will leave a print in the rocks, mud, and water.
Losses also will appear from the hill
abandoned without effort.
And the fragility in shadow,
the Jewish man with a long mustache
who resembles the dead Arabs here.
From the mountain edges, all the caves will appear peaceful
and the road will seem as it were.
While he was coming down
the caves continued to stare
and blink in the cold.
From Like a Straw Bird It Follows Me, and Other Poems, Ghassan Zaqtan translated by Fady Joudah
Translation copyright © 2012 by Fady Joudah
- See more at: http://www.griffinpoetryprize.com/awards-and-poets/shortlists/2013-shortlist/fady-joudah/#sthash.EdIg6Fy5.dpuf

An Enemy Comes Down the HillWhen he comes down
or is seen coming down
when he reveals to us that he is coming down.
The waiting and silence
his entire lack
when he hearkens before the plants.
His caution when he comes down
like one postponed by a hush,
and by his being not “us”
and not “here”
death begins.
He bought a flower
nothing more, a flower
that has no vase and leaves no will.
From the hill, he can spot the military checkpoint, the paratroopers,
he can spot the squatters, the mountain edges, and the only road
where their feet will leave a print in the rocks, mud, and water.
Losses also will appear from the hill
abandoned without effort.
And the fragility in shadow,
the Jewish man with a long mustache
who resembles the dead Arabs here.
From the mountain edges, all the caves will appear peaceful
and the road will seem as it were.
While he was coming down
the caves continued to stare
and blink in the cold.
From Like a Straw Bird It Follows Me, and Other Poems, Ghassan Zaqtan translated by Fady Joudah
Translation copyright © 2012 by Fady Joudah
- See more at: http://www.griffinpoetryprize.com/awards-and-poets/shortlists/2013-shortlist/fady-joudah/#sthash.EdIg6Fy5.dpuf

Esther Voet laat zien dat het CIDI er met haar aantreden niet op vooruit is gegaan

Voet

Het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israel) heeft sinds maart een nieuwe directeur. Opvolger van de oude bekende Ronny Naftaniël is Esther Voet. Van haar wist ik niet zo veel. Ze is een tijdje hoofdredacteur geweest van het Nieuw Israelietisch Weekblad (maar dat blaadje had ik al eerder wegens een gebrek aan lezenswaardige inhoud de deur uitgedaan) en ze had hier en daar een interviewtje gegeven waar ik niet veel wijzer van werd.
Maar intussen weten we meer. Naar aanleiding van het recente debat in de Tweede Kamer over het burgerinitiatief 'Sloop de Muur' schreef ze een stukje voor de site PostOnline dat nu ook te lezen is op de CIDI-site. En ja, er is met de wisseling van de wacht bij het CIDI toch wel sprake van een verandering van toon. Waar Naftaniël meestal de leugen meed, maar zijn toevlucht nam tot het weglaten van hem onwelgevallige feiten,  is Voet niet vies van verdraaiingen en flauwe onzin. En waar Naftaniël meestal niet op de man speelde, doet zij dat wel. Lees maar hoe ze begint: 

 Woensdag heeft de Kamer vier uur verspild aan het bespreken van maatregelen die Nederland in de democratische wereld te schande zouden maken als zij werden doorgevoerd. De sancties die Van Agt met de zijnen voorstaat in zijn boosaardige kruistocht tegen de Joodse staat, zijn gebaseerd op een misleidende voorstelling van het internationaal recht. Zij schenden verdragen van Nederland en van de EU met Israel, zij meten met twee maten, zijn discriminatoir en zouden zelfs in oorlogstijd verboden zijn door Art. 33 van de Geneefse Conventie.

Qua stijl een opstel van een nukkig schoolmeisje. Qua inhoud van heel erg dik hout, want totale onzin.  Sancties zijn natuurlijk helemaal niet in strijd met welk verdrag dan ook, want in die verdragen staat vanzelfsprekend niet dat Nederland of de EU werkeloos moeten blijven toekijken als Israel het internationaal recht schendt. En de verwijzing naar de Geneefse Conventie is zelfs zo mogelijk nog veel grotere onzin, want die Conventie gaat over de bescherming van burgers die in oorlogstijd als gevolg van krijgshandelingen zijn  bezet,  en natuurlijk niet over de burgers van de staat die die bezetting uitvoert. Het artikel dat zij noemt, 33, verbiedt nota bene expliciet het soort collectieve straffen dat Israel al jaren toepast op onder meer Gaza. Ik vrees dat Voet zichzelf  met dit soort kletskoek al meteen redelijk ongeloofwaardig maakt als persoon die ons over Israel moet 'informeren', een taak die toch besloten ligt in de naam van haar instituut. En ja, dan was er natuurlijk ook de kwaadaardige verwijzing naar Van Agt en de 'boosaardige kruistocht' die hij zou voeren tegen de Joodse staat. Mijn inziens is een verkapte manier om Van Agt - zoals bekend een gelovige katholiek - van antisemitisme te betichten. Zoiets is door CIDI-medewerkers eerder vertoond. 

Maar het meest onthullend is misschien toch de grote lijn van Voet's stukje dat verscheen onder de kop 'Van Agt goochelt met internationaal recht'. Van Agt hield in de Kamer het verhaal dat 'de Muur grotendeels niet op, maar óver de grens in Palestijns gebied staat en daarom in 2004 door het Internationaal Gerechtshof als illegaal is bestempeld. Verder zei hij dat in artikel 90 van onze grondwet staat dat we op ons hebben genomen het internationaal recht te bevorderen. Zodat Nederland eigenlijk iets tegen die Muur moet doen, zich sterk maken voor sancties, wellicht een visumplicht, verminderde samenwerking, of nog wat anders.
Dat betoog werd door alle media opgepikt. Maar zo niet door mevrouw Voet. Zij valt over het feit dat Van Agt in zijn verhaal - voor hij bij de hoofdzaak kwam - en passant opmerkte dat Palestina eigenlijk een staat is, alhoewel nog geen lidstaat van de VN. Voet maakt er een heel nummer van om te ontkennen dat Palestina een staat is, en roept vervolgens dat Van Agt 'deze foute voorstelling van zaken nodig [had], omdat hij zich beroept op de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof. [Hij verklaarde] dat de hele veiligheidsbarrière op het gebied van zijn niet-bestaande staat Palestina staat, en daarom illegaal is'', aldus Voet. Maar Van Agt verklaarde zoiets helemaal niet. Hij had dat ook  helemaal niet nodig, want in de uitspraak van het hof wordt van staat of geen staat helemaal niet gerept. Daar staat gewoon dat die Muur grotendeels is gebouwd op gebied dat niet van Israel is, en dat dat dus niet mag.
Maar nadat ze zo schijnbaar Van Agts betoog onderuit heeft gehaald, zegt Voet toch kort ook iets over de Muur zelf (of zoals zij blijkbaar liever zegt: het Veiligheidshek). Volgens haar heeft 'het hek' het aantal aanslagen met 90 procent verminderd en had Van Agt verzwegen dat  'het traject van het hek inmiddels op veel plaatsen is gewijzigd'.
We kunnen daar kort over zijn. Het aantal aanslagen is zeker verminderd. Alleen.. gemeten aan wat? Aan de situatie tijdens de intifada van 2000-2002?? Zouden we niet kunnen aannemen dat die vermindering misschien ook wel had plaatsgehad zonder 'hek'? Zeker als we weten dat de Muur nog altijd niet is afgebouwd? En wat dat gewijzigde tracé betreft: de Muur is ruim 700 kilometer lang, dat is meer dan twee keer zo lang als de grens, de zogenoemde groene lijn. Die meet namelijk maar 320 kilometer. Bovendien annexeert het 'hek' een kleine 10% van de Westoever. Erg veel lijkt er dus niet veranderd aan dat tracé. Kortom, ook in dit opzicht roept de CIDI-directeur maar wat.
Ik ben zo uitvoerig ingegaan op deze onzin, en op Voets  'debating style',  omdat ook dit een breuk is met het tijdperk Naftaniel. Waar hij zich meestal niet al te ver verwijderde van de hoofdlijnen en met argumenten kwam (al waren dat  niet altijd de goede), volgt Voet de door zionisten veel gebezigde manier om vooral te gaan zeuren over details, zodat de aandacht wordt afgeleid van de hoofdzaak. Op die manier  hoeven de échte argumenten niet te worden weersproken. Het is een werkwijze van veel zionistische hardliners en hasbara-types uit het Netanyahu-kamp. Volgens mij worden die lieden daar tijdens workshops op getraind.
Het CIDI is er dus niet op vooruitgegaan. En het was al niet veel. Laten we dus maar gauw afsluiten  met de uitsmijter van mevrouw Voet zelf. Het is - alweer - een zinnetje waar een nukkig schoolmeisje zich niet voor zou schamen:
 'laten wij u niet verder lastigvallen met de stuitende inhoud van zijn (Van Agts) betoog en gewoon overgaan tot de orde van de dag…'

Voor de rede van Van Agt klik hier.
Voor het verhaal van mevrouw Voet klik hier  

Bezetting Egyptisch ministerie van cultuur krijgt karakter van een ware cultuurstrijd

Egyptische kunstenaars en intellectuelen zijn sinds ruim twee weken in een fel conflict gewikkeld met de nieuwe minister van Cultuur, Alaa Abdel-Aziz, die een aanhanger is van de Moslim Broederschap. Inzet is een ware slag om behoud van identiteit, tegen een minister die de hele culturele sector wil islamiseren. De strijd is grimmig, maar heeft - hoe kan het anders - ook ludieke kanten, met een nu al meer dan een week durende bezetting van het ministerie en dagelijkse performances op straat van acteurs, dansers en andere artiesten.
Het conflict begon eind vorige maand. De begin mei aangetreden minister begon toen aan een operatie waarbij hij in hoog tempo mensen op belangrijke posten in de culturele sector ontsloeg, die dan meestal werden vervangen door aanhangers van zijn  eigen partij, de islamistische Vrijheids en Rechtvaardigheidspartij. In een interview met de krant Al-Masry al-Youm lichtte Abdel-Aziz toe dat hij een einde wilde maken aan een periode waarin "de cultuur het monopolie was geweest van een groep mensen, meestal linkse, die alle anderen uitsloten''.  Bovendien, zo voegde hij eraan toe, wilde hij de culturele instellingen van de staat ontdoen van ''diepgewortelde corruptie".

De eersten die eraan moesten geloven waren eind mei het hoofd van de Algemene Egyptische Boeken Autoriteit, Ahmed Mujahid en het hoofd van de  sector Schone Kunsten, Salah al-Meleigy. Toen de minister  vervolgens ook de populaire directeur van de Opera van Cairo, Ines Abdel-Dayem de deur wees, werd het de culturele sector te gortig. De opera gelastte - onder applaus van het publiek - een opvoering van Aida af, hield in plaats daarvan een betoging met toespraken en kondigde een staking aan van drie dagen, een periode waarin zangers en andere werknemers uitbundig op straat voor de opera demonstreerden. Ook het Cairo Symfonie Orkest zegde zijn concerten af. Het kondigde zelfs een staking aan van onbeperkte duur. En intussen stapten veel kunstenaars uit protest op uit allerlei functies, zoals de schrijver, Bahaa Taher, winnaar in 2008 van de internationale prijs voor Arabische Fictie, die ontslag nam uit de Hoge Raad voor Cultuur.      
Maar minister Abdel-Aziz was toen nog niet klaar met zijn kruistocht. Begin juni ontsloeg hij het hoofd van de Egyptische Nationale Bibliotheek (Dar al-Kutub) en verving hem door een professor in de literatuur, Khaled Fahmy, een bekende islamist. Fahmy op zijn beurt ontsloeg de directeur van het Nationale Archief dat onderdeel is van Dar al-Kutub. En de minister zelf ontsloeg intussen nog drie hooggeplaatste ambtenaren, respectievelijk het hoofd van de sectie wetenschappelijke instituten, het hoofd van het Historisch Instituut en de leider van de afdeling kwaliteitscontrole van het ministerie.  
Voor de Egyptische kunstenaars was daarmee de maat vol. Op 5 juni begonnen zij een bezetting van het ministerie van Cultuur in de wijk Zamalek en die bezetting duurt nog steeds voort. Deelnemers zijn onder meer de schilder Mohamed Abla, film producer Mohamed El-Abd, uitgever Mohamed Hashem, de acteurs Mahmoud Kabil en Nabil El-Helfawy, literaire grootheden als Bahaa Taher en Son'allah Ibrahim en tientallen andere acteurs, filmmakers, musici, dansers en schrijvers. Binnen in het sjieke gebouw wordt de tijd gedood met het vertonen van films, discussies en symposia. En op straat buiten het gebouw vindt elke avond een artistiek evenement plaats, met optredens van de populaire band Eskenderella, de musici Rami Essam, Eman Bahr Darwish, Azza Balbaa en dansers van het ballet van de opera.
Op 11 Juni deden aanhangers van de Moslim Broederschap een aanval op de deelnemers van de bezetting, waarbij gewonden vielen. Maar sindsdien is het verzet alleen nog maar uitgebreid. De bezetters kregen daarna gezelschap van de imam van de Omar Makram Moskee op het Tahrir-plein, sheikh Mazar Shaheen, de journaliste Farida al-Shobashy, de filmregisseur Ali Badrakhan, de journalist Adel Hammouda, de voormalige vice-president van het Constitutionele Hooggerechtshof  Tahany al-Gebaly, de tv-presentatoren  Hayat Abdoun and Reem Maged en een aantal politici, terwijl er sympathiebetuigingen kwamen van kunstenaars in Fayoum en Damietta. 
Rechter Gebaly hield een speech,waarin hij betoogde dat Egypte met zijn identiteit gebaseerd op 7000 jaar van diverse, gelaagde culturen, nu 'behoefte heeft aan moderniteit, een modern constitutioneel systeem. We moeten voortgaan met het creëren van een moderne republiek.We moeten ons niet achterwaarts bewegen.'

Weer prijskaart-aanslagen op auto's in Sheikh Jarrah

 Eén van de twee beschadigde auto's. (Foto Ohad Zwigenberg/Ynet)

In de nacht van donderdag op vrijdag zijn weer twee auto's in brand gestoken op een parkeerplaats in de wijk Sheikh Jarrah van Oost-Jeruzalem. Een auto werd zeer zwaar beschadigd. In de buurt ervan werden  'prijskaart' slogans gevonden op een muur, zei politiewoordvoerder Micky Rosenfeld.  In Sheikh Jarrah zijn meermalen dit soort aanvallen op eigendommen uitgevoerd.
 Prijskaart aanvallen vinden bijna dagelijks plaats.Eerder deze week werden christelijke graven in Jaffa geschonden, twee weken geleden was de beurt aan de Dormiton kerk in Jeruzalem. Een politiewoordvoerder meldde deze week aan het parlement, de Knesset, dat dit jaar 165 gevallen zijn geregistreerd,. Hij zei dat 76 verdachten waren aangehouden en 31 veroordelingen waren uitgesproken. In 2012 waren 623 gevallen geregistreerd en 200 mensen aangehouden. 

Reputatie van Palestijnse zanger Mohammed 'Assaf schiet omhoog als een raket

Nog één ronde te gaan, maar Arab Idol, de Arabische versie van Idols op de Saudische zender MBC, heeft al een onbetwiste winnaar opgeleverd. Mohammed 'Assaf, een 23-jarige student aan de Islamitische Universiteit van Gaza, heeft nu al een mate van beroemdheid bereikt die niet meer kapot kan. Hij is trouwens ook de lieveling van de jury  die onder meer bestaat uit de zanger Ahlam uit de Golf,  en de Libanees Ragheb Alama, die hem de bijnaam 'As Sarouh' (de raket) van Arab Idol gaf. (Reacties van de jury op 'Assaf zijn te zien op de onderste videoclip).

'Assaf, geboren in 1989 in Khan Younis, moest de nodige moeite doen om deel te kunnen nemen. Zijn ouders vertelden op de Palestijnse Zamanpress-tv een verhaal van omkoping  van wachters aan de grens met Egypte, en het zonder uitnodiging en terwijl de inschrijving al gesloten was, binnendringen van de studio. Maar nu dat allemaal gelukt is, is 'Assaf de sensatie van de in Jounieh (Libanon) opgenomen show. Hij zingt zowel Palestijns als Libanees en ander repertoire, laat zien dat hij de klassieke improvisatievorm van de 'mawwal' aankan en zelfs zong hij een lied van Backstreet Boys (daar was ik overigens minder van onder de indruk). 'Assaf wordt hier en daar wel vergeleken met Abdel Halim Hafez, ooit de onbetwiste ster aan het Egyptische firmament. Mohammed heeft net als Abdel-Halim een opvallend prachtige stem, een superieure beheersing van het métier, een sterke persoonlijke stijl, en net als Abdel-Halim heeft hij zijn uiterlijk volop mee.
'Assaf zit met drie anderen in de finale en op 21 juni is de laatste ronde. Maar ook als hij niet de winnaar wordt (wat onwaarschijnlijk lijkt) is volstrekt duidelijk dat de Arabische wereld er een nieuwe grote zanger bij heeft. Voor de Palestijnen is zijn succes een enorme opsteker. Temidden van alle ellende is er tenminste iets dat moed geeft en het is mooi meegenomen dat dat niet in de sfeer is van politiek of geweld, maar laat zien dat de Palestijnen ook hun mannetje kunnen staan op het gebied van de cultuur. 'Assaf  kreeg aanmoedigingsbetuigingen van onder meer oud-premier Fayyad, en president Abbas. In Gaza was Hamas wat minder enthousiast. Hamas-kopstuk Mahmoud Zahar sprak wat zure woorden over persoonlijkheidscultus en dergelijke van Arab Idol. Dat verhindert overigens niet dat ook de Gaza-strook volhangt met portretten van Mohammed 'Assaf en dat iedereen de mond vol van hem heeft. Ikzelf vind het zonder meer prachtig wat hij doet.           

PvdA-Tweede Kamerfractie verliest belangrijke woordvoerder: Desirée Bonis stapt op

Desirée Bonis, sinds september 2012 buitenland-woordvoerder van de PvdA in de Tweede Kamer, heeft donderdag met onmiddellijke ingang haar Kamerlidmaatschap neergelegd. De partij en zijzelf gaven als reden dat de politiek haar niet gebracht heeft wat ze ervan verwachtte. Dat is een duidelijke dooddoener en naar de werkelijke reden zullen we dus moeten raden. Maar zo verschrikkelijk moeilijk is dat waarschijnlijk niet. We hoeven, denk ik, niet ver te zoeken. Een dag eerder botste ze nog met minister van Buitenlandse Zaken Timmermans, eveneens PvdA, over de houding die Nederland in dienst te nemen tegenover Israel. Dat gebeurde tijdens het debat naar aanleiding van het burgerinitiatief ' Sloop de Muur' dat 65.000 handtekeningen bijeen had gebracht tegen de bouw van de 'Afscheidingsmuur' die Israel heeft gebouwd (en nog aan het bouwen is) in bezet Palestijns gebied.
Oud-premier Dries van Agt pleitte tijdens dat debat namens het burgerinitiatief voor sancties tegen Israel, omdat Israel met de Muur ingaat tegen een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof en dus tegen het internationaal recht. Timmermans voelde echter niets voor sancties, omdat dat de pogingen van de Amerikaanse minister Kerry om Israeli's en Palestijnen weer aan het onderhandelen te krijgen, zou doorkruisen. Bonis pleitte wel voor sancties. Volgens haar is Israel alleen gevoelig voor internationale druk. In het najaar botste Bonis al een keer met Timmermans over het feit dat Nederland bij de stemming over het toelaten van Palestina als staat tegen had gestemd.
Jammer dit vertrek. Desiree en ik zijn vrienden sinds we beiden eind jaren '80 - begin jaren '90 in Cairo woonden - zij als beginnend diplomaat, ik als correspondent van de Volkskrant. Sindsdien is ze onder meer zaakgelastigde in Namibië en ambassadeur in Syrië geweest. Ik ken haar als een intelligent, vasthoudend en principieel iemand, die een hoop kennis bezit en haar zaken altijd grondig voorbereidt. Haar vertrek is jammer voor de Kamer, en voor de PvdA waar even - te kort - de zon door het laaghangende wolkendek van de polderdiplomatie leek te breken. Het is ook jammer voor onze houding tegenover de landen in het Midden-Oosten in het algemeen, want het kamerlid Bonis was niet alleen begaan met Palestijnen, maar ook met Egypte, Syrië en nog wel meer landen in het dat gebied. Waarschijnlijk gaat ze nu weer terug naar het departement van Buitenlandse Zaken (diplomaten zoals zij hebben daar een 'terugkeerregeling voor als ze weer uit de politiek stappen). Hopelijk zien we haar straks op een hoge positie terug.

Israelische regering keurt bouw 1225 nieuwe woningen goed in ´activistische´ nederzettingen

Bruchin

 Dankzij de organisatie Vrede Nu is bekend geworden dat de Israelische regering plannen heeft goedgekeurd voor 1225 nieuwe wooneenheden in twee van de nederzettingen die het meeste gedonder in bezet gebied geven, namelijk Itamar en Bruchin. Beide zijn gelegen in de buurt van Nablus en middenin een gebied waar meerdere Palestijnse dorpjes liggen. Voor ten minste een deel zijn die nederzettingen ook gebouwd op grond van die dorpjes.
Het gaat om een plan voor 675 wooneenheden in Itamar, dat op donderdag 6 juni ter inzage is gedeponeerd. Van de 675 eenheden zijn er 137 al ´illegaal´ (d.w.z zonder goedkeuring van de Israelische regering) gebouwd. Die worden dus nu achteraf ´gelegaliseerd´. De plannen werden in een eerdere fase overigens al goedgekeurd door de vorige minister van Defensie, Ehud Barak.
Het andere plan betreft 550 wooneenheden in de nederzetting Bruchin. De regering keurde dit plan goed op zondag 9 juni. Bruchin is een nederzetting die ´illegaal´ (dus alweer zonder goedkeuring van de Israelische regering)  werd gesticht, maar die in april 2012 in zijn geheel tot de status van officiële Israelische (maar dus volgens internationale normen nog steeds illegale) nederzetting werd  gepromoveerd. Het plan is deels onderdeel van deze ´legalisatieprocedure´, want 52 gebouwen en nog eens 50 mobiele huizen krijgen nu een ´legale status´. Maar tevens wordt de nederzetting dus flink uitgebreid met een kleine 400 nieuwe woningen.
De plannen zijn nu eerste 60 dagen ter inzage gelegd voor het publiek en Vrede Nu denkt dat het al met al  (via tenders, aanbesteding en dergelijke) nog wel een jaar kan duren voor de bouw start. Maar het moment is natuurlijk wel subliem gekozen: precies samenvallend met de pogingen van de Amerikaanse minister John Kerry om weer ´vredesoverleg´, of wat daar al jaren voor doorgaat, op gang te krijgen.

Los van deze plannen (of juist ermee verband houdend, dat is eigenlijk niet duidelijk) was er woensdag opnieuw het nodige aan de hand in de omgeving van deze nederzettingen. Woensdagavond werd een bus beschoten die op weg was van de nederzetting Ariël naar de nederzetting Elon Moreh (die in de buurt ligt van Bruchin, Itamar en ook van de nederzettingen Bracha en Yitzhar). De bus werd beschadigd, maar er werd niemand geraakt.  Tientallen kolonisten uit Yitzhar bekogelden daarop een tijdlang Palestijnse auto's  met stenen, zodat ongeveer al het verkeer werd stilgelegd. Kolonisten uit Bracha trokken  intussen het dorp Burin in, waar zij onder meer huizen met molotov-cocktails bekogelden. De site Arutz 7 van de gelijknamige kolonistenzender beklaagde zich erover dat het leger tussenbeide kwam en zeven kolonisten liet oppakken (van wie er twee, twee tieners, donderdagmorgen nog vastzaten), terwijl degenen die op de bus hadden geschoten nog niet waren gevonden.     

Prijskaart kladderaars kiezen christelijke begraafplaats als doel

Ze hebben het weer gedaan, de prijskaart-kladderaars. Het is langzamerhand routine, dit van de kolonisten van wie er nooit één wordt gepakt. Ditmaal was het op een christelijk-orthodoxe begraafplaats in Jaffa. En op een gebouw waar een rechter woont. Een rechter? O ja, de rechter heet Khaled Kaboub. Hij is dus een Arabische rechter. Christenen zijn ook meestal Arabisch (Palestijns). Om die reden hoor je ook nooit iets over hun moeilijke positie in Israel van de kleine, o zo Israel-lievende christelijke partijtjes in Nederland. Voor alle christenen ter wereld komen ze op, de SGP en ChistenUnie, maar als het Palestijnen zijn, wordt dat christelijke aspect even over het hoofd gezien. Vreemd eigenlijk. Op de begraafplaats stond onder meer 'wraak' en 'prijskaart'. En Davidsterren natuurlijk. Gelukkig waren het geen kakenkruizen op Joodse graven. Want dat zou echt erg zijn geweest.

'Sloop de Muur', was het zinvol zo'n burgerinitiatief?

Als Nederland zich wil beschermen tegen een te groot aantal lieden die vanuit België on land bestormen om hasj te kopen en dat - zeg maar - wil doen door bij de grens een muur te bouwen, dan mag dat. Maar als die muur een flink stuk in België wordt gebouwd, dan mag dat niet volgens het internationale recht. Dan komt dat namelijk neer op landroof en annexatie.
Ongeveer iedereen kan dat onmiddellijk begrijpen. Maar gek genoeg ligt dat heel anders als Israel zo'n muur bouwt en dat over de grens doet, in bezet Palestijns gebied. Israel doet daarmee precies hetzelfde als wanneer wij onze muur grotendeels zouden bouwen  in België. Het bouwde de muur precies rondom de stukjes die het graag wil hebben en waar  - om het duidelijker te stellen - al flink wat nederzettingen heeft gebouwd. Maar wat Nederland niet zou mogen in België of Duitsland, mag Israel kennelijk wel van een meerderheid van de Nederlandse politici in het gebied van de Palestijnen.Dan wordt er ineens met heel andere ogen naar gekeken.

Van Agt in actie.

Dat bleek woensdag weer eens toen het burgerinitiatief  'Sloop de Muur' door de Tweede Kamer werd behandeld. Sloop de Muur heeft in de afgelopen tijd zo'n 65.000 handtekeningen verzameld en dan moet zo'n voorstel door de Tweede Kamer worden besproken. De verdediging ervan viel ten deel aan oud-premier Dries van Agt, die daarmee na 30 jaar weer een keer terug was in de Kamer. Van Agt, 82 inmiddels, verdedigde het initiatief met verve, ik kan niet ander zeggen.

Dit is onder meer wat hij zei:

Het ten deze toepasselijke dwingend internationaal recht is uiteengezet in de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof van 9 juli 2004. Wat vooral opvalt is de herhaaldelijk terugkerende benadrukking: “Israel is under an obligation”. Israël is verplicht de muur af te breken en de getroffenen schadeloos te stellen. Maar ook wordt gezegd, dat andere landen verplichtingen hebben, vooral staten welke zijn aangesloten bij de Vierde Geneefse Conventie van 1949. Nederland is daarbij aangesloten (Israël zelf trouwens ook). Die aangesloten staten moeten ervoor zorgen dat Israël zich aan die Conventie houdt, staat er in vierkante bewoordingen in. Het internationaal recht gebiedt ons dus actie te ondernemen tegen de vergrijpen die Israël pleegt tegen die Conventie. Het bouwen van de muur is een van die vergrijpen.
Het veronachtzamen van ernstige schendingen van de internationale rechtsorde, terwijl optreden mogelijk zou zijn, is ontrouw aan onze Grondwet. Zolang aan Israël geen strobreed in de weg wordt gelegd, wordt de internationale rechtsorde niet bevorderd maar beschadigd. Onze regering moet in deze zaak actie nemen en ons parlement is gehouden te bewerkstelligen dat zij dit doet.
Na de uitspraak uit 2004 zijn wij nu negen jaren verder en de uitvoering van dit wederrechtelijke project gaat voluit door. De conclusie is onontkoombaar dat de staat Israël moet worden genoodzaakt zich naar het internationaal recht te schikken. Een ruim repertoire aan sanctiemiddelen staat ter beschikking.
Aangezien Israël zijn verplichtingen uit het Handvest van de Verenigde Naties niet bereid is na te komen, dient de positie van dit land in de VN aan de orde te worden gesteld. Een optie is ook de invoering van een visumplicht voor personen met de Israëlische nationaliteit. Hierbij kunnen inwoners van nederzettingen in Palestina, waartoe ook Oost-Jeruzalem behoort, van visumverlening worden uitgesloten. Er zijn velerlei andere sancties beschikbaar van politieke, economische en financiële aard. Zo kan de militaire samenwerking met Israël worden beëindigd. Van een verdere intensivering van de bilaterale betrekkingen met Israël kan al helemaal geen sprake meer zijn.
Een uitgebreider toelichting is u dezer dagen toegezonden. Daarin zijn ook alle gangbare argumenten tegen het opleggen van sancties aan Israël geïnventariseerd. Alle zijn onhoudbaar bevonden.  (De hele rede van Van Agt staat hier).

In korte bewoordingen vertaald: Wat Israel doet is door het Internationaal Gerechtshof als illegaal aangemerkt, Nederland hoort krachtens de grondwet het internationale recht te bevorderen, en moet dus iets doen. Het kan sancties nemen en daarvoor is een aantal mogelijkheden. Van Agt noemde er een paar.
Maar de meerderheid van de Tweede Kamer wil dat dus niet. Steun was er alleen van de SP, D66, en GroenLinks. In het CDA zijn ook wel stemmen die langzaam in die richting gaan, (dat zei Van Agt zelf tenminste tegen Trouw)  maar als geheel is die partij ervoor om de band met Israel te houden zoals hij is. De kleine christelijke partijtjes willen nooit ook maar één kwaad woord horen over Israel (Joden en Israel hebben in hun ogen een soort heiligheid, iets wat mijn verstand van 'Jood in de oppositie' te boven gaat). De PVV steunt uiteraard Israel bij alles wat het doet, al zou het morgen een atoombom op Iran gooien. En de regeringspartijen VVD en PvdA vinden dat Nederland hoe dan ook met Israel op goede voet moet blijven. VVD- woordvoerder Ten Broeke gedroeg zich als een soort PVV-er light en pleitte er zelfs voor de band met Israel nog te versterken. En minister van Buitenlandse Zaken Timmermans (PvdA) stelde wel dat Nederland (net al de rest van de EU)  van mening is dat de muur inderdaad illegaal is, voor voorzover hij gebouwd is in bezet Palestijns gebied, maar toch wil hij geen sancties, omdat dat de pogingen zou doorkruisen van de VS om weer vredesoverleg op gang te krijgen.
Daarop past nog één citaat van Van Agt  (uit Trouw): 'Van Agt ziet in dat sancties de relatie Nederland-Israël zouden beschadigen. Van Agt: "Maar dat is geen verlies. We zijn al 45 jaar met Israël bezig over die bezetting. Resultaat: nul."' En daar kan ik dan nog aan toevoegen dat opmerkelijk genoeg ook woordvoerder Désirée Bonis van Timmermans' eigen partij, de PvdA, tegen de minister inging. Volgens de Telegraaf zei Bonis dat ze de reis van Timmermans volgende week naar Israël nog even afwacht, maar eigenlijk de druk had willen opvoeren. ,,Israël is alleen gevoelig voor druk'', citeerde de Telegraaf haar.

Geen tastbaar resultaat dus, van alle inspanningen rond dit burgerinitiatief. Wat voor lering kunnen we daar nu uit trekken? Ach eigenlijk lag, zoals ook Van Agt na afloop zei, het resultaat van tevoren al wel vast. Voor 65.000 handtekeningen wijkt een Kamermeerderheid voorlopig nog niet. Maar het feit dat je van tevoren weet dat iets niet gaat lukken is geen reden om het te laten. Actiegroepen, bloggers, klokkenluiders, weten het als geen ander. Ook tegen bio-industrie of milieuvervuiling zijn nog steeds alleen maar minderheden actief en gelukkig maar dat die minderheden er zijn en blijven volhouden. Het goede aan deze handtekeningenactie was dat het onderwerp weer eens onder de aandacht werd gebracht en dat Van Agt vanaf  's lands belangrijkste platform luid en duidelijk heeft weten over te brengen dat wat Israel doet wettelijk niet door de beugel kan - ( en dat we dat kennelijk om de één of andere niet helemaal begrijpelijke reden gedogen). Iets van dat alles moet toch blijven hangen en zal ook ooit effect sorteren. Al gaat het allemaal wel verschrikkelijk langzaam.