Een concessie? Israel laat 26 Palestijnse gevangenen vrij 'met bloed aan hun handen'

Vreugde in het kantoor van de Palestijnse president Mahmoud Abbas 9n Ramallah bij het vrijlaten van 26 Palestijnse gevangenen door Israel  ter gelegenheid van het hervatten van het vredesoverleg. Israel liet de 26 's nachts vrij in de hoop dat dat de publiciteit zou dempen. Elf gevangenen gingen naar de Westbank, 15 naar Gaza. (Foto's Yotam Ronen/Activestills.org)

Er is veel lawaai geweest rond het vrijlaten van 104 Palestijnse gevangenen waar Israel mee heeft ingestemd aan de vooravond van een hervatting van het overleg met de Palestijnen en waarvan de eerste 26 dus woensdagmorgen in alle vroegte werden losgelaten. Veel gejammer en geklaag in  Israel over 'terroristen met bloed aan hun handen'. Zie daarvoor ook in Nederland het CIDI:

De hier en daar geopperde hoop dat de nederzettingenbouw de bittere pil zou verzachten van de vrijlating van gevangenen, bleek ijdel. (Denk even na over deze zin: de 'hoop dat de nederzettingenbouw de bittere pil zou verzachten,' AbuP). Een deel van de vrij te laten gevangenen bestaat uit terroristen met bloed aan hun handen. De nabestaanden van hun slachtoffers demonstreerden zondag woedend en radeloos in Jeruzalem tegen hun vrijlating. Voet:  “En terecht. Deze terroristen hebben meerdere moorden op hun kerfstok. De meesten zijn afkomstig uit Gaza. Niemand weet precies wat er in de vooronderhandelingen heeft plaatsgevonden. Het is niet ondenkbaar dat Hamas in ruil voor de terugkeer van hun ‘terroristische helden’ relatieve rust heeft gegarandeerd tijdens de onderhandelingen. Een andere mogelijkheid is dat Aboe Mazen hiermee zijn populariteit in Gaza wil vergroten. Let wel, deze zware jongens en meisjes kwamen niet in aanmerking voor de ruil met de soldaat Gilad Shalit, voor wie 1027 gevangenen werden vrijgelaten. Maar ik vraag me af waarom de Israelische regering niet op de omgekeerde optie heeft ingezet: de gevangenen blijven zitten waar ze zitten en een afkondiging van een bouwstop tijdens de onderhandelingen.”

Los van de dommige kletskoek in dit citaat die getuigt van een totaal gebrek aan inzicht in de inter-Palestijnse verhoudingen ('het is niet ondenkbaar dat Hamas in ruil voor terugkeer van de 'terroristische helden' etc), wordt hier dus ook het thema 'bloed aan de handen' gebruikt om aan te geven hoe zwaar deze 'concessie' Israel wel niet viel. Ook wordt er op gewezen dat 'deze zware jongens en meisjes (het ging alleen om mannen in dit geval) niet voor ruil met de soldaat Gilat Shalit in aanmerking kwamen. Alweer een fout van CIDI-directeur Esther Voet, want het ging om mensen die volgens afspraken waar Israel zich nooit aan gehouden heeft al in 1993 (bij het afsluiten van de Akkoorden van Oslo) hadden moeten worden vrijgelaten. Lees wat de mensenrechtenorganisatie Addameer schrijft:

These 104 pre-Oslo prisoners were slated to be released as a pre-condition in previous negotiations that Israel has reneged on. Now, many of them serving more than 25 years in prison, and some of them with their sentences almost completed, as expected to be released in phases over the next year. However, this decision, will be determined by the Israeli government, who will decide the “condition, criteria, dates and phases” of the release, thereby controlling the entire process.

The release of these prisoners does not guarantee the end of Israel’s policies of mass detention and arbitrary arrest, nor does it guarantee the rights of over 5,000 prisoners who are currently detained, including 136 who are held under administrative detention without charge or the right to trial.

En wat dat het thema 'bloed aan hun handen' betreft -  natuurlijk is het voor nabestaanden van mensen die zijn gedood zwaar om de vrijlating van de daders te moeten meemaken. Zoiest gebeurt overiesgn niet alleen in Israel. Ik wil in dit verband nog maar eens wijzen op het standpunt dat de advocaat Abel Herzberg, destijds een belangrijk man in de Joodse gemeenschap in Nederland innam in de sicussie over de 'Drie van  Breda' in de jaren zeventig. Herzberg meende dat de Drie, die verantwoordleijkw aren geweest voor de deportatie van tienduizneden Nederlands Joden, na hun straf te hebben uitgezeten dienden te worden vrijgelaten. Waarom? Herzberg vond dat het een rechtsstaat niet paste om de methoden over te nemen van de nazi's die haar hadden willen afschaffen. .

Ik vindt dat nog steeds een ijzersterk argument. Maar afgezien daarvan kan het ook geen kwaad er nog eens op te wijzen hoezeer Israel (en zijn supporters) met twee maten meten als er wordt gepraat over 'bloed aan de handen'. Hoe zit dat met Israeli's met bloed aan hun handen? Worden die ook streng aangepakt? Als we bijvoorbeeld kijken naar de recente geschiedenis na 1948: wat voor straf kreeg kolonel  Issachar Shadmi van de Grenspolitie die in 1956 48 Palestijnen, onder wie zes vrouwen en 23 kinderen liet doodschieten in de plaats Kfar Qassem, nadat hij een uitgaansverbod had verlengd? Wat die 48  niet konden weten? Shadmi werd veroordeeld tot het betalen van een boete van één Israelische cent. De ondergeschikten die zijn bevel opvolgden kregen gevangenisstraffen, maar later werd hen gratie verleend. Vervolgens kregen ze promotie.
En hoe zwaar werden leden van de Joodse ondergrondse gestraft, die in 1980 aanslagen pleegden op de burgemeesters van Nablus, Jericho en El Bireh (waarbij de eerste twee hun benen, respectievelijk een voet verloren), drie studenten doodden in Hebron en er ruim dertig verwondden, en van plan waren de Rotskoepelmoskee op de Tempelberg op te blazen? Er stonden 25 mensen terecht. Drie hoofdverdachten kregen levenslang, maar waren dankzij gratie na zeven jaar al weer vrij. 
Hoe zat het met het doden van Salah Shehadeh, militair commandant van Hamas in 2002, door in het holst van de nacht een bom van 1000 kilo op zijn huis te gooien waarbij ook het huis van de buren werd  verwoest en 20 andere huizen werden beschadigd? Vijftien mensen, van wie acht kinderen werden bij deze operatie gedood en er waren tussen de 50 en 150 gewonden. De verantwoordelijken voor deze oorlogsmisdaad, stafchef Mosje Ya'alon, luchtmachtcommandant Dan Halutz, Shin Bet directeur Avi Dichter en minister van Defensie Binyamin Ben Eliezer zijn nooit vervolgd.
En hoe zat het met de Cast Lead campagne in 2008-2009 in Gaza? Is degene die verantwoordelijk was voor het bombarderen van een huis in Gaza-stad waar de familie Al Daya schuilde ooit voor de rechter verschenen? Alle 30 leden van deze familie kwamen daarbij om. En waarom is kolonel Ilan Malka van de Givati-Brigade nooit berecht? Malka interpreteerde beelden van een onbemand vliegtuigje verkeerd, waardoor een huis waar 100 leden van de Samouni-clan bijeen waren gedreven door het leger werd gebombardeerd. Resultaat 30 doden, onder wie 18 kinderen.
Of moeten we het geval als recht doen beschouwen van de soldaat die Raya Abu Hajaj (64) en haar dochter Majda (37) doodschoot hoewel zij een witte vlag droegen? De soldaat kreeg 45 dagen hechtenis na een zogenaamde plea bargain. Joods bloed is kennelijk iets heel anders dan Palestijns bloed.
Bloed aan hun handen. Het mocht wat.