Bolkestein haalt in de Israel-discussie nog eens de argumenten van gisteren van stal

Terwijl de kater sliep,

en de pendule liep

en de kanarie sprak:

"Tsjiep, tsjiep, tsjiep, tsjiep".

Dit is het refrein van een liedje van Drs P. Ik moest eraan denken toen ik zaterdag in NRC Handelsblad een gewichtig betoog las van een andere doctorandus, namelijk Frits Bolkestein. Het refrein van Drs P. ademt de bezadigde sfeer van een huis waar de tijd is blijven stilstaan. Dat kan ook gezegd worden van het stuk van de voormalige leider van de VVD, al was dat waarschijnlijk, anders dan bij Drs P., niet echt de bedoeling.
''Het Westen laat zich ringeloren door Arabische propaganda tegen Israel'' luidt Bolkesteins kop. ''Een geweldig stuk,'' twitterde Bas Paternotte (The PostOnline) meteen. Dat vond ik ook, als was dat om een andere reden. Het artikel is één lange opsomming van clichés uit de oude doos, zoals je het nog maar weinig zult tegenkomen. Leerzaam voor startende Midden-Oosten journalisten: deze ''don'ts'' van het vak. Het zou verplichte lectuur moeten worden op scholen voor de journalistiek, opdat de aankomende journalisten deze argumenten uit het verleden uit hun hoofd kunnen leren zodat zij ze in hun loopbaan kunnen vermijden, (of om ze te kunnen gebruiken als je bij ThePost Online aan de slag wilt, natuurlijk).
Bolkestein somt op waarom het Westen zich ''laat ringeloren'' volgens hem. Hij noemt de macht van het getal (er zijn meer Arabieren dan Joden); de macht van de olie (de Arabieren hebben het en Israel niet  - al vergeet Bolkestein dat er intussen gigantische gasvoorraden zijn aangeboord voor Israels kust). Hij wijst erop dat de dekolonisatie samenviel met de stichting van de staat. De Israeli's worden daardoor (volgens hem ten onrechte) ook wel als kolonisatoren gezien. En hij vermoedt invloed van het ''anti-Amerikanisme'' (daardoor zou ten onrechte geloof worden gehecht aan de argumenten van Mearsheimer dat de Joodse lobby in staat is de VS tegen het eigen belang in te laten gaan - Bolkestein vergeet overigens Mearsheimers collega Walt. De twee hoogleraren schreven het boek samen ).
Bolkestein noemt verder ''het omslagpunt'' van de Israelische overwinning van 1967 (waarbij het onder meer de Westoever veroverde) waardoor de wereld anders naar Israel is gaan kijken. En het feit dat de VN met al die nieuwkomers van de laatste tientallen jaren  een gezelschap ''anti-Westerse landen''  is geworden. Bolkestein haalt er zelfs de inmiddels allang overleden beweging van Niet-gebonden landen bij om dit argument kracht bij te zetten. En hij speculeert - nogal gewaagd naar het mij lijkt - dat Spanje en Groot-Brittannië hun politiek ten aanzien van Israel weleens bijgesteld zouden kunnen hebben, nadat er spectaculaire aanslagen (in een trein bij Madrid en in Londense bussen en de ondergrondse) hebben plaatsgevonden.

Maar als spil in zijn stuk fungeert natuurlijk het verhaal dat de Arabische landen de Palestijnen ''op ten hemel schreiende manier hebben bejegend''. Duitsland nam na de oorlog 12 miljoen Duitser uit het oosten op, schrijft hij, terwijl in het Midden-Oosten ''nog niet een tiende van dat getal in de Arabische landen werd opgevangen en geïntegreerd''.  Helaas is echter niets zo afgezaagd en fout als dit argument uit de oude zionistische doos. Het gaat er namelijk aan voorbij dat die vluchtelingen uit Oost-Europa toevallig wel Duitsers waren die het moederland werden opgevangen, terwijl een Palestijn en een Saudi waarschijnlijk minder gemeen hebben dan een Pool en een Portugees, en terwijl een Palestijn en een Marokkaan geen woord verstaan van elkaars taal. Arabieren zijn namelijk, anders dan veel zionisten ons destijds wilden doen geloven, niet één pot nat. En dan hebben we het nog niet gehad over de belangrijkste reden waarom de onderhandelingen tussen Israel en de Arabische landen in 1949 geen vredesakkoord opleverden - en waarom dat akkoord tussen Israel en de meerderheid van de Arabische landen er nog steeds niet is: namelijk dat Israel altijd de verantwoordelijkheid voor het verjagen van de Palestijnen van de hand heeft gewezen, weigerde hen terug te nemen of te compenseren en het probleem op het bordje van de Arabische Liga heeft gelegd.

Bolkesteins stuk is curieus omdat het een aaneenschakeling levert van het soort argumenten en wijsheden dat gangbaar was in de jaren zeventig. Hij schrijft hij dat Israel de ''enige functionerende democratie in het Midden Oosten'' is (dat was uit de tijd dat Turkije en Iran nog dictatoriaal werden geregeerd), of dat Arabisch een officiële taal is in Israel (waar veel op af te dingen valt). Dat hij in het verleden leeft blijkt er ook uit dat hij denkt dat Jordanië nog wordt geregeerd door de toch al geruime tijd geleden overleden koning Hussein (citaat: ''Koning Hussein wil de Palestijnen er niet bij'') en dat hij wat de Arabische politiek betreft, verwijst naar de beruchte drie nee's van Khartoum uit 1967. Intussen hebben we echter te maken met een vredesaanbod van de Arabische Liga (nog eens bevestigd in 2002) dat - in een omkering van de feiten van destijds- volstrekt wordt genegeerd door Israel. Zelfs haalt hij de oude koe van de ''religieuze dimensie van het conflict'' uit de sloot, waarbij hij de enormiteit begaat te verklaren dat ''de islam de vernietiging van de joden verlangt''. Een uitspraak die niet alleen door de geschiedenis wordt gelogenstraft, maar die men eerder zou verwachten uit de mond van een PVV-er dan van een voormalig voorman van de VVD.  
Zijn stuk is echter nog het meest opmerkelijk doordat het erin slaagt in twee krantenpagina's tekst volstrekt na te laten zich te mengen in het huidige debat, dat is ontstaan omdat een drietal ondernemingen (Royal HasKoning, Vitens en PGGM) hun handen van Israel aftrokken. Dat debat is geconcentreerd op drie dingen: te weten de alsmaar voortschrijdende uitbreiding van de nederzettingen op de bezette Westoever, die een twee-statenoplossing waarschijnlijk al onmogelijk heeft gemaakt, de juridische onhoudbaarheid van Israels standpunt in dat opzicht, en de mensenrechtensituatie van de Palestijnen. Bolkestein slaagt erin om in zijn lange verhaal deze essentie van het verhaal slechts zijdelings even aan te stippen, door slechts op te merken dat ''iedere uitbreiding van de nederzettingen het probleem verergert'', dat de regering Netanyahu geen haast lijkt te maken om het probleem op te lossen en dat Israelische soldaten op de Westoever zich soms ''grof en onbetamelijk gedragen''.
De conclusie van zijn artikel moet dan ook zijn dat hij vindt dat wat Israel doet of nalaat niet van groot belang is, omdat het Westen  zich toch wel ''laat ringeloren door de Arabische propaganda''. Naar mijn bescheiden mening laat zich dat vergelijken met het schrijven van een artikel waarin wordt uitgelegd dat het verzet tegen de walvisjacht eigenlijk teruggaat op een oude hetze tegen Japan. Of met het toeschrijven van de algehele ongerustheid over global warming aan een afkeer van links jegens het kapitalisme.