Artsen hebben chirurgisch 13 spijkers en vijf naalden verwijderd uit het lichaam van een een Sri Lankaanse dienstmeid die deze week, totaal getraumatiseerd, hals over kop terugkeerde uit het middeleeuwse koninkrijk Saoedi-Arabië. Röntgenfoto's gaven aan dat er in totaal 24 spijkers en naalden in haar lichaam zaten. Wat is blijven zitten is echter niet levensbedreigend en zal later worden weggehaald, zeiden de dokters.
De 49-jarige mevrouw Ariyawathie, moeder van drie kinderen, begon in maart als dienstmeid in een Saoedisch huishouden. Blijkbaar beviel zij haar werkgevers niet helemaal, want de spijkers en naalden werden als strafmaatregel in haar lijf geslagen (handen, benen een ook haar voorhoofd), meestal nadat ze waren verhit.
Het verhaal van de Sri Lankaanse is in zoverre uitzonderlijk, dat het gaat om een bizarre manier van lijfstraffen. Maar afgezien daarvan onderstreept haar geval alleen nog maar eens te meer de waanzinnig slechte omstandigheden waaronder miljoenen mensen uit Azië en Afrika die zich in Arabische landen verhuren als huispersoneel moeten opereren. Slechte werkomstandigheden en huisvesting, lange uren, lijfstraffen en zware mishandeling, seksueel misbruik, onderbetaling of erger, het komt allemaal voor. Onder meer Human Rights Watch scheef er een enkele maal over (zie hier).
Niemand schijnt desondanks de ware omvang van het probleem te kennen, noch helpen rapporten en klachten (soms ook van regeringen, zoals de Filippijnse) veel. De New York Times beschreef in een recent artikel hoe in Kuweit bij de nadering van Ramadhan tientallen Filippijnse (zie foto) evenals tientallen Nepalese dienstmeiden hun toevlucht zochten in hun respectieve ambassades, omdat juist in de vastenmaand hun taken zo zwaar zijn (en hen zo weinig nachtrust wordt gegund) dat het ondraaglijk is. Professor Ass'ad Abu Khalil die blogt onder de naam Angry Arab News Service maakt er een gewoonte van de diverse 'ongelukken' waarbij dienstbodes in Libanon (maar ook elders) uit ramen of van balkons vallen of anderszins ontijdig overlijden, geregeld te vermelden. In sommige perioden komt dit soort (zelf)moorden wel in een tempo van ongeveer één per week voorbij. De situatie is ronduit schandelijk. Er ligt hier een dringende de taak te wachten op HRW, Amnesty, andere mensenrechtenorganisaties en misschien wel de VN.
2 opmerkingen:
Ik ben net terug van vakantie en heb dus een tijdje niets gezien maar je houd me weer prima op de hoogte (niet alleen dit bericht). Bedankt!
Dank voor het compliment, ik ga er een beetje van blozen.
Een reactie posten