Save the children: 'armoede en ondervoeding in Area C van de Westoever vaak erger dan in Gaza'

Area C is alles behalve datgene wat groen is gekleurd.


Een nieuw rapport van Save the Children -UK stelt dat een deel van de kinderen op de Westoever in het gebied dat wordt aangeduid als 'Area C' er slechter aan toe is dan in Gaza.
 Volgens het rapport, Life on the Edge, dat woensdag is verschenen, is de humanitaire crisis op sommige plaatsen erger dan in Gaza:

Conditions for children in Area C have reached a crisis point:
79% of communities surveyed recently in Area C don't have enough nutritious food - this is higher than in blockaded Gaza where the rate is 61%. 84% of families rely on some form of humanitarian assistance to survive.
Rates of stunting (=groeiachterstand) in Area C are more than double than in Gaza. More than 15% of children under-5 surveyed were underweight.
An alarming 44% of children in the surveyed area have diarrhoea – the biggest killer of children under-5 in the world.

 Area C betreft 60% van de Westoever waar de Israëlische autoriteiten onder de Akkoorden van Oslo en Cairo (1993-94)de volledige controle over hebben behouden. Volgens het StC rapport is het voor 40.000 mensen.in het gebied onmogelijk reparaties of verbouwingen aan scholen, huizen, riolering en ziekenhuizen uit te voeren als gevolg van Israëls restrictieve uitgifte van vergunningen. Beperkingen bij het gebruik en/of toegang tot landbouwgronden hebben tot gevolg dat duizenden kinderen honger lijden en als gevolg daarvan vatbaar zijn voor dodelijke aandoeningen als diarrhee of longontsteking. 
Salam Kanaan, the directeur van Save the Children UK's projecten ter plekke, zei dat algemeen wordt gedacht dat de Palestijnen op de Westoever een veel hogere levensstandaard hebben dan in Gaza,'maar tragisch genoeg hebben veel families, vooral van Bedoeïnen en herders, te lijden van een aanzienlijk grotere mate van ondervoeding en armoede'.
'Children are forced to learn in overcrowded, makeshift classrooms without electricity, access to functioning toilets or safe drinking water. Aid agencies are limited in what they can do to help by tight restrictions on building imposed by Israel. (...) Urgent action must be taken by the Palestinian Authority and the international community to ensure that children have safe homes and proper classrooms, enough food to eat and clean water to drink,' aldus Kanaan.
.

Nasleep rellen Silwan: vijf arrestaties, waaronder van een 12-jarige

De rellen van afgelopen zondagavond in de wijk Silwan van Jeruzalem hebben nog een nasleep. Dinsdagmorgen kwam de politie terug om vijf mensen te arresteren, onder wie de 12-jarige  Baha al-Rajabi. Twee andere arrestanten waren leden van de familie Abu Nab, rond wier huis zich de rellen concentreerden.
In The Huffington Post gaf Hagit Ofran van Vrede Nu een beeld van de veldslag. De clashes zouden begonnen zijn tussen het bewakingspersoneel van het (illegale) kolonistengebouw Beit Yehonatan en stenengooiende kinderen. Wie begon is onduidelijk. Maar de bewakers, die al eerder geweld niet hadden geschuwd schrijft Ofran, kregen steun van de grenspolitie. Die drong met geweld het huis van de familie Abu Nab binnen - een huis dat de bewoners van Beit Yehonatan eerder hadden gedreigd met geweld te zullen ontruimen. Zij schoten binnenshuis (wat zonder meer levensgevaarlijk is) traangasgranaten af, die de familie verdreven.

Het geweld in de buurt nam daarna toe. Ma'an meldt dat 52 mensen ter plekke moesten worden behandeld (ter plekke omdat de politie ambulances verhinderde de gewonden af te voeren). Eén inwoners van Silwan, Mohammed al-Qawasmeh, verloor een oog doordat hij werd geraakt door een stun-granaat. De 19-jarige Ala Abu Nab,  werd later in het ziekenhuis geaborteerd, nadat ze door de inval in haar huis in shock was geraakt. Ze was vijf maanden zwanger. Ook de 32-jarige Raja Sameren, drie maanden zwanger, moest een abortus ondergaan na het inhaleren van het gas.
Ofran meldt nog dat de politie verschillende auto's van Palestijnen met opzet beschadigde, bijvoorbeeld door ze te rammen met jeeps of door met geweerkolven de ruiten in te slaan. Op de door haar gemaakte fotootjes: door kinderen verzamelde hulzen van afgeschoten projectielen en een beschadigde auto.  

Israëls Flotilla-onderzoek: de klucht wordt soap

V.l.n.r. David Trimble, Ken Watkin en commissie- voorzitter Jacob Turkel.


Jacob Turkel, de voorzitter van de commissie die de gang van zaken bij de onderschepping van het Free Gaza Flotilla op 31 mei moet onderzoeken, wil dat de bevoegdheden van zijn commissie worden uitgebreid. Hij wil dat het een echte staatscommissie wordt  met de bevoegdheid mensen te dagvaarden. Ook wil hij dat er twee mensen aan de commissie worden toegevoegd. Als zijn eisen niet worden ingewilligd, stapt hij op, zo heeft hij minister van justitie Ne'eman laten weten.
De regering heeft hierop geantwoord dat zij ermee akkoord gaat twee extra experts in het internationaal recht aan de commissie toe te voegen. Alleen moeten nog worden bepaald wie dat gaan worden. Over de eis tot uitbreiding van de bevoegdheden van de commissie gaat premier Netanyahu nog nadenken. Hij zal daar in de komende dagen antwoord op geven.
De nieuwe ontwikkeling kwam aan het licht naar aanleiding  van een  petitie van de vredesgroep Gush Shalom bij het Hooggerechtshof, waarin de opzet van de commissie-Turkel 'niet serieus'werd genoemd en wordt gevraagd om in plaats daarvan een onafhankelijke staatscommisie van onderzoek te benoemen met volledige bevoegdheden. De petitie zou woensdag in behandeling worden genomen. Maar Adam Keller van Gush Shalom meldde disndagavond in een email, dat officier van Justitie Osnat Mendel, die de staat vertegenwoordigde, die avond de advocaat van Gush Shalom, Gaby Laski, had gebeld om te zeggen dat de staat tot 11 juli uitstel heeft gevraagd, omdat Jacob Turkel intussen om opwaardering van zijn commissie heeft gevraagd.
De door de regering ingestelde Commissie van oud-rechter uit het hooggerechtshof Turkel kan als weinig meer zijn bedoeld dan een wassen neus. Zij heeft niet de bevoegheid militairen te horen die aan de aanval op de flotilla deelnamen. (Turkse) deelnemers aan de flotilla zal zij vermoedelijk evenmin kunnen spreken en zij heeft geen bevoegheden mensen te dagvaarden. De leden ervan, de expert in het internationaal recht Shabtai Rosenne en zijn collega, Amos Horev, ex-generaal en ex-president van het Technion in Haifa, zijn respectievelijk 93 en 86 en hebben zoals blogger Richard Silverstein uitvond, beiden skeletten in hun kast. De buitenlandse waarnemers in de commissie, die overigens geen stemrecht hebben,  zijn David Trimble die onlangs lid werd van een pro-Israël club waar onder meer ook de Amerikaanse diplomaat John Bolton en de Spaanse conservatieve ex-premier Aznar lid van zijn, en de Canadese voormalige militaire aanklager Ken Watkin, van wie niet al te veel bekend is. Het is veilig om aan te nemen dat de bedoeling van de commissie is om Israëls ingrijpen tegen de flotilla goed te praten en in ieder geval te onderstrepen dat Israël in zijn recht stond. Premier Netanyahu zei dat laatste met zoveel woorden bij de installatie van rechter Turkel. Het is ook te verwachten dat daar weinig verandering in zal komen, zelfs als de regering nu mee zou gaan met de tamelijk bizarre eis tot opwaardering  van de commissie van rechter Turkel, nadat deze eerder akkoord was gegaan met de benoeming van de huidige commissie. Het is hoe dan ook een weinig overtuigende gang van zaken. Na een vrij hilarisch begin krijgt het nu de sequens en het waarschijnlijkheidsgehalte van een soap.

'Israëli's hadden vooropgezet plan om te doden op Mavi Marmara'

De Turkse humanitaire organisatie IHH, die het grootste aandeel had in de Free Gaza Flotilla, heeft dinsdag   een rapport over de zaak gepubliceerd, waarin de feiten op een rijtje worden gezet. Het waarom van de operatie, wie deelnamen, wat IHH nog meer doet. En een weergave van de gebeurtenissen op 31 mei. Het is  geen prettige leesstof. Volgens IHH hadden de Israëli's het vooropgezette plan slachtoffers te maken en was het een terroristische operatie: 

The Israeli operation developed in a hostile manner that was geared directly towards killing. "The Israeli soldiers did not open fire on the ship as a warning but rather to directly kill the unarmed civilians on the ship. (...) The participants saw the Israeli soldiers firing real bullets as they came down from the upper floors of the ship; below were babies, women, and the elderly who were waiting in a completely defenseless manner. These people started to defend themselves with water bottles, chairs, sticks and any other such object they could find.
Three Israeli soldiers were rendered ineffective and their weapons were thrown into the sea; the Israeli soldiers, slightly injured in the fracas, were taken to the ship's doctors to be treated.

Volgens het rapport begonnen de Israëli's hun operatie om 4.30 in de morgen, samenvallend met het gebed van de moslims op het schip. Ze begonnen direct met schieten, waaronder met scherp, zowel van de boten die de Mavi Marmara omringden als van de helikopters. En toen commando's op het schip waren, zegt het rapport letterlijk, 'ontwikkelde de Israëlische operatie zich op een vijandige manier die rechtstreeks uitliep op  doden. De Israëlische militairen vuurden niet op het schip om te waarschuwen, maar in plaats daarvan om de ongewapende burgers op het schip te doden. (..) De deelnemers zagen hoe de Israëlische soldaten scherpe munitie afvuurden terwijl ze van de dekken boven op het schip naar beneden kwamen; beneden waren baby's, vrouwen en ouderen die daar volledig onbeschermd zaten. Deze mensen begonnen zich te verdedigen met waterflessen, stoelen, stokken en welke andere voorwerpen ze maar konden vinden. Drie Israëlische soldaten werden buiten gevecht gesteld en hun wapens werden in zee gegooid; de soldaten die licht gewond geraakt waren in de schermutselingen, werden naar de scheepsdokter gebracht om te worden behandeld.'
Uit de rest van het verhaal blijkt dat - nadat negen mensen waren gedood en rum vijftig gewond van wie 23 ernstig - pogingen werden gedaan met witte vlaggen en oproepen om de Israëli's te laten ophouden, terwijl de deelnemers aan de flotilla naar de lounge werden gedirigeerd. De Israëli's bleven daar echter vuren op de ramen. Er werd een afspraak gemaakt dat dit zou ophouden als de drie buiten gevecht gestelde Israëli's teruggebracht zouden worden., Ze werden teruggebracht door de dokter en één of twee anderen. En ook toen bleven de Israëli's vuren; de dokter werd geraakt in zijn arm.
Voor wie het gehele rapport wil lezen, klik hier. 
Het persbureau AFP kreeg eveneens dinsdag een transcript van het Turkse lijkschouwingsrapport van de negen slachtoffers.De meesten waren door meerdere schoten in het hoofd gedood Klik daarvoor hier.

Kort nieuws: dode bij luchtaanval, UNRWA zomerkamp overvallen, 10 families krijgen 24 uur voor huis wordt gesloopt

Soms is er teveel nieuws om bij te houden. Korte snippers: Bij een Israëlische luchtaanval in net noorden van de Gaza-strook is een man van 32 gedood en één gewond. Twee worden nog vermist. Israël zei dat de gedode man een PRG-raket (anti-tank raket) had afgevuurd op de Nahal Oz doorgang aan de grens.

Gemaskerde onbekenden hebben een aanval uitgevoerd op een UNRWA-zomerkamp voor kinderen in de Gaza-strook. De wachters werden met handboeien vastgebonden en er werd brand gesticht. De schade was aanzienlijk. Het is al de tweede keer dat zo´n kamp dat UNRWA houdt voor de achtergestelde kinderen in Gaza, wordt overvallen en vernield. De Hamas-regering heeft de aanval veroordeeld en gezegd een onderzoek in te stellen.

Tien gezinnen in de gemeente Tubas in de Jordaanvallei hebben 24 uur de tijd gekregen om hun huizen en bijbehorend land te ontruimen voor ze worden afgebroken. Ze hebben papieren die hun eigendom op het land aantonen, maar Israël heeft daar geen acht op gelagen. Nog een zestal andere families in een ander dorp dat tot de gemeente Tubas behoort, hebben op 21 juni 10 dagen de tijd gekregen om te vertrekken. De betreffende dorpen liggen in ´Area C´, het gebied op de Westoever (60% ervan omvattende) dat volgens de Oslo-akkoorden van destijds tot nader order geheel onder beheer van Israël zou blijven. In Area C wordt  eigenlijk nooit een bouwvergunning voor Arabische bewoners afgegeven. Zeker 125 mensen hebe op deze manier al huis en inkomen verloren, volgens Ma´an .

Demonstraties en botsingen over sloopplannen Silwan

Silwan is al dagen het toneel van demonstraties en botsingen met de politie, sinds de  gemeente Jeruzalem vorige week het groene licht gaf voor de sloop van 22 huizen om ruimte te maken voor een bijbels pretpark. De huizen zouden gebouwd zijn zonder vergunning, zo stelde de gemeente, zonder acht te slaan op het feit dat vergunningen voor de bouw van Arabische huizen ongeveer net zo schaars zijn als vlinders in hartje winter. Om de pil te verzachten besloot de gemeente dat 88 huizen aan de andere kant van de toegangsweg tot de wijk, die eveneens 'zonder vergunning'  zouden zijn neergezet, mogen blijven staan. Wat waarschijnlijk ook mag blijven staan is Beit Yehonathan, een zeven verdiepingen tellend gebouw waarin acht Joodse families huizen van de organisatie van kolonisten Ateret Cohanim. Dit gebouw is eveneens zonder vergunning gebouwd (en bovendien vijf verdiepingen hoger dan plaatselijk is toegestaan' en zou volgens een rechterlijke uitspraak van juli 2009 al maanden geleden  moeten zijn afgebroken. De gemeente heeft echter steeds ander prioriteiten als reden aangevoerd waarom dat nog niet is gebeurd.

De protesten begonnen vrijdag vreedzaam (zie de foto) van Joseph Dana) . Zaterdag waren er clashes waarbij 23 mensen gewond raakten. Zondagavond braken opnieuw gevechten uit, waarbij Palestijnen brandbommen zouden hebben gegooid naar een Joods gebouw. Volgens Haaretz waren er tenminste zes gewonden, volgens YNet 10.Dat de afbraak van de huizen in Silwan zoveel emotie oproept is geen verrassing. De inzet wordt gezien als van beslissend belang voor het toekomstige karakter van Oost-Jeruzalem. De journalist Akiva Eldar van Haaretz betitelde de plannen al in april in zijn krant als 'Het schandaal van de overname van Silwan'.  

Update maandag 28.6.10: Didi Remez (Coteret)  (Coteret) bericht dat de gevechten van zondagavond in Silwan begonnen toen kolonisten probeerden Palestijnen te  verdrijven uit een gebouw dat voor 1948 een synagoge is geweest maar al heel lang bewoond wordt door Palestijnen. Remez verwijst ook naar Channel 10 tv van maandagmorgen, waarin wordt gemeld dat de bouw van nieuwe woningen op het complex van het voormalige Shepherd Hotel in de wijk Sheikh Jarrah (zie foto, nu eigendom van de Amerikaanse multi-miljonair en steunpilaar van de kolonistenbeweging Irving Moskowitz) maandag zijn begonnen. Tot zover de update.

Silwan was overigens niet de enige bron van nieuws dit weekeinde in de bezette gebieden. Zo vielen bij demonstraties in Beit Jala ook drie gewonden en werden vier man gearresteerd.

In Gaza is de elektriciteitscentrale nagenoeg stilgevallen wegens een tekort aan diesel voor de generatoren. Er is nog maar een heel klein beetje capaciteit, naast de stroom die Egypte en Israël leveren. Daarom is er twaalf uur per dag geen spanning meer op het net in de Strook. De Palestijnse Autoriteit zegt dat Gaza niet voldoend betaalt voor de levering van de brandstof, Gaza zegt dat ze alles afdragen wat ze verdienen, maar blijkbaar is dat - omdat in Gaza  bijna iedereen werkloos is - niet genoeg. 

Ook heeft Israël zeven door Noorwegen geschonken zuurstofmachines voor ziekenhuizen in beslag genomen. Met zuurstof schijn je namelijk ook nog wat anders te kunnen doen dan patiënten beademen. Deze laatste twee berichten staan op mijn Engelstalige Pessoptimist-blog. Daar ook het verhaal dat vier Palestijnse parlementariërs van Hamas het risico boven het hoofd hangt dat ze van hun ingezetenschap van Jeruzalem worden beroofd - omdat ze van Hamas zijn.. (Over deze zaak wordt nog overlegd, berichtte Ma'an News vandaag).  

Een lokjood, is dat een Jood met lokken?

Jood? Lokjood? Jood met lokken? Jood met Jodenlokken? Gelokte Jood? Lokjood met jodenlokken?

Er schijnt niet helemaal aan te ontkomen te zijn. Iemand oppert iets - Marcouch in dit geval - het wordt opgepikt (door Van der Staaij van de SGP en door het CIDI) en dan is er een 'spoeddebat' in de Tweede Kamer en  moeten we het er allemaal over hebben. En een mening hebben. Dat het erg is, bijvoorbeeld. Op de radio hoor ik rabbijn Evers zich opwinden en vertellen dat hij zich geen vijf seconden op straat kan bevinden of hij wordt uitgescholden. Zo komen we wel aan een statistiek. Iedere keer dat Evers de deur uitgaat kunnen we voor elke vijf seconden een geval registreren. (En hij heeft niet eens van die lokken, alleen een beetje een rare hoed). Maar het CIDI gaat meteen heftig rekenen en slaat ons om de oren met een toename van zo en zoveel procenten.
Erg he?

Nou, eh, nee. Nooit veel gemerkt van die toename van het antisemitisme. Niet zelf en niet om me heen. Maar ik loop dan ook niet met een keppeltje. (En woon ook al niet in West. Bovendien ben ik zonodig in staat in het Arabisch terug te schelden en ik kan je vertellen: dat scheelt veel, zoniet alles, dat relativeert). Maar ook als we naar de CIDI-cijfers kijken zien we dat er precies 0 gevallen zijn geweest waarbij geweld werd gebruikt, en dat er niet meer dan 1 geval was waarin bedreiging voorkwam (hoe erg dat was weten we niet) Voor de rest zien we dat de cijfers over het algemeen vrij constant zijn in vergelijking met andere jaren, met uitzondering wellicht van het aantal scheldpartijen via email. Hoezo dus grote toename van het antisemitisme?
Hé, maar zei minister Hirsch-Ballin niet ook al zoiets?
Jawel, maar dat werd tegengesproken door de Kamer.
Hoezo tegengesproken? Op basis van wat?
Op basis van de cijfers van het CIDI. Die had Hirsch-Ballin nog niet.

Enfin, zo kan het nog heel lang onrustig blijven in de politieke regionen. En dat is volgens mij ook voor een deel wat erachter zit. Iedere keer als er gedonder is in Israël zien we zo'n opleving - niet eens zozeer van wat antisemitisme heet - maar vooral van de discussie erover. Leidt heel prettig van de hoofdzaken af. Zo twitterde Ronnie Naftaniel twee dagen geleden dat hij met de taxicentrale Amsterdam een bevredigend gesprek had gehad over een 'antisemitisch' opschrift op een taxi. Het opschrift was na het gesprek verwijderd. Een dag later hoorde ik waar het om ging: een Turkse chauffeur had in zijn taxi de tekst aangebracht 'Israël = terror country/state'. Dat is nu weg. Gelukkig maar, want dat was natuurlijk wel heel antisemitisch van die Turkse meneer.


(Update zondag: via het twitterciruit (Ali Abunimah en Jamal Dajani): de 'antisemitische' Amsterdamse taxi

Hij rijdt dus niet meer met dit opschrift, dankzij kordaat ingrijpen van het CIDI.Tot zover de update)

Het CJO, Centraal Joods Overleg, schreef een brief aan de Tweede Kamer, nog net voor het spoeddebat en met zoveel spoed geschreven dat hij vol gênante verschrijvingen zat. (Neem een zin als: Geen school in Nederland zou geblokkeerd mogen worden in het onderwijs over de Holocaust, een inktzwarte periode in de Nederlandse geschiedenis. Zelfs mijn blog bevat niet zulke fouten). En natuurlijk liep die brief over van bezorgdheid en het gevoel dat de Joodse burger niet meer goed door de overheid wordt beschermd. Dat lag in het verlengde van wat het CIDI vond. Niet raar overigens, als we weten dat Ronnie Naftaniël in feite ook de man achter de schermen van het CJO is, de man met alle vingers in de pap, de mister CJO
De brief bevatte, naast de de gebruikelijke jammerklacht dat het onderwijs over de holocaust niet voldoet en niet goed kan worden uitgevoerd, ook de volgende gênante zin:

Holocaustherdenking en –educatie moeten niet langer eenzijdig de overeenkomsten benadrukken tussen de Holocaust en ‘andere erge dingen’ in de wereld van nu. Het moet duidelijk zijn dat genocide fundamenteel anders is dan een politiek conflict waarbij slachtoffers vallen, hoe erg men dat ook vindt.

Of gênant? Hier moet ik mezelf toch in de rede vallen. Dit is niet gênant maar schandalig. De holocaust was zo bijzonder, die was dus nergens anders mee te vergelijken. De miljoenen en miljoenen die werden gedood bij de slavenhandel, de Indianen die massaal werden uitgemoord, de massamoord op de Chinezen in Indonesië, Ruanda-Burundi, Congo, etnische conflicten in de Balkan, Darfur, we mogen het allemaal niet noemen. De holocaust wàs natuurlijk inderdaad anders, specialer, door de industriële wijze waarop de moorden werden gepleegd. Maar wie meent dat er dan ook maar geen vergelijkingen kunnen worden gemaakt, zegt in feite dat er geen lessen uit kunnen worden geleerd. Dat de holocaust zo anders was, zo'n aparte categorie, dat er alleen maar uit te begrijpen valt dat we geen Joden mogen discrimineren omdat ze zo heel erg geleden hebben - en meer ook niet. Ik moet dan bekennen dat dit me een heel vieze smaak in de mond geeft. Dat dit me direct aan de weinige antisemitische uitingen herinnert waarmee ik ooit wel eens te maken heb gehad: 'Joden zijn anders, moeilijk om mee om te gaan, onbetrouwbaar, een aparte categorie.' Wie de holocaust zo'n aparte status wil verlenen, moet er volgens mij ook maar in berusten dat Joden een aparte status behouden - anders dan andere mensen, moeilijk om mee om te gaan - anders, een andere categorie.

Dit gezegd hebbend, spreekt het natuurlijk vanzelf dat iedere keer dat een Jood wordt belaagd, bespuwd of uitgejouwd er een teveel is - ook als het rabbijn Evers is, die wat mij betreft best vaker uitgejouwd mag worden, als het maar om andere redenen is dan dat hij Joods is. Maar dat gezeur, dat telkens terugkerende gezeur over de toename van het antisemitische wat-dan-ook en weet-ik-veel, zou toch langzamerhand eens een keer moeten ophouden. Mijn hemel, waar gaat het over. Moslims worden uitgejouwd, niet aangenomen in banen, bespuugd, geslagen, uit clubs geweerd. En Joden?
Laten we liever kijken naar Wilders en wat hij allemaal mag zeggen zonder dat er iets aan wordt gedaan. Wat als hij zou zeggen dat niet de Koran, maar het Oude Testament verboden moet worden omdat het gewelddadig van karakter, anti-homo, vrouwonvriendelijk en nogal wel meer is? (En geloof me, het is zeker niet beter aan hedendaagse omstandigheden aangepast dan de Koran - integendeel eigenlijk). Of als hij zou zeggen dat orthodox-joodse vrouwen omdat ze lange rokken, lange mouwen en sheitels (pruiken) of hoofddoekjes dragen, worden onderdrukt? De wereld zou te klein zijn! Laten we - alsjeblieft - reëel naar de dingen kijken, constateren wie er op dit moment echt wordt gediscrimineerd. En ons realiseren dat het feit dat Wilders en zijn aanhang er vrolijk op los mogen beledigen en verdachtmaken zonder dat er ook maar iets tegen wordt gedaan, misschien wel een oprekking van de tolerantiegrens heeft veroorzaakt
En trouwens, binnen de eigen Joodse kring mag ook wel eens de vastgesteld worden in hoeverre daar eigenlijk aan discriminatie wordt gedaan. Ter lering de volgende foto van een voortrekster van de nederzettingenbeweging:

Maar ja, dat is dáár. En dat is natuurlijk niet hetzelfde als hier. Toch zeker ?

Update zaterdag 26.6.10
Het Parool van vandaag heeft een uitgebreid verhaal dat, volgens een tweet van Ronnie Naftaniel, een somber maar realistisch beeld geeft van de situatie. Daar heeft Naftaniel gelijk in. Wie goed leest, ziet dat het verhaal begint met een lang citaat van een 19-jarige jongen die zegt geen keppel meer op te durven doen en zijn  davidster op straat te verbergen. Het is niet duidelijk of hij ooit is bedreigd of zelfs maar uitgescholden. Toevallig is deze jongen ook de enige op de jeugdvereniging van mijn dochter die klaagt over uitingen van antisemitisme. De rest van het Parool-artikel is ongeveer van een vergelijkbaar dun gehalte. Waarmee ik maar nogmaals wil zeggen: er zijn vast hinderlijke uitingen van anti-joods gedrag. Elke uiting is er een teveel. Maar ik ben bang, en weet bijna zeker, dat er ontzettend wordt overdreven. En vanuit een soort Pavlov-reflex gaan veel mensen daarin mee.

Shalit, wansmaak en het trieste lot van gevangenen

 Vandaag is het vier jaar geleden dat korporaal Gilad Shalit tijdens een patrouille gevangen werd genomen door Hamas. En dat zullen we weten ook. Alle Israëlische media schenken er ruime aandacht aan en ook in het buitenland passeert het niet ongemerkt. Soms op een onsmakelijke manier. De prijs voor de meest wansmakelijke stunt gaat wat mij  betreft naar de Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations (een onderdeel van de Joodse lobby) die de 'echte'  Freedom Flotilla organiseerde, een boottochtje over de Hudson met Amerikaanse en Israëlische kopstukken.

Hundreds of Gilad Shalit supporters, including Israeli Ambassador to the United Nations Gabriela Shalev, Israel’s Consul General in New York Asaf Shariv and Rev. Michael Faulkner of New Horizon Church, joined the Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations to sail the “True Freedom Flotilla” to raise awareness that Gilad Shalit remains in captivity, demand that his rights are respected and call for his immediate release. Friday, June 25th, marks the fourth anniversary of Gilad’s kidnapping and more than 1,450 days in which he has been held in total isolation, with no access to the International Red Cross or other humanitarian bodies.

“Under the guise of a ‘freedom flotilla’ in the Middle East, organizations that have ties to terrorist groups have sought to create confrontations with the Israel Defense Forces. The real siege in Gaza is against Gilad Shalit.

(De cursivering van de laatste alinea is van mij). Dit was dus de het echte vrijheidssmaldeel, dat andere, dat waren maar terroristen. En de echte belegering van Gaza geldt Gilad Shalit. Gedverdemme hoe krijg je het voor elkaar.
De Amerikaans Joodse leiders, onder wie vice-president Malcolm Hoenlein van de Conference (de feitelijke voorman van de Conference en degene die gewoonlijk het Witte Huis belobby't  in het kader van de werkverdeling binnen de Joodse lobby-organisaties)  hadden een pakket met sokken, onderbroeken, een T-shirt, boeken en een bril meegebracht om aan een Rode Kruisvertegenwoordiger te overhandigen. Voor Gilad.

Welnu: laat er geen misverstand over bestaan. Gilad Shalit verdient ons medelijden. Vier jaar in afzondering  gevangen zitten is zeker geen pretje.Maar hij verkeert in het gezelschap van zo'n 8.000 Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenschap, van wie er velen zonder vorm van proces vastzitten en van wie sommigen -zoals Ahmed Sa'adat (foto links) , de leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina die door Israëlische militairen werd ontvoerd uit de Palestijnse gevangenis van Jericho - net als Shalit in eenzame opsluiting zitten. Zij verdienen ons medelijden niet minder dan Gilad S. En laten we niet vergeten dat Sa'adat, Marwan Barghouti (foto rechts), en enkele honderden anderen tegen Shalit uitgeleverd hadden kunnen worden. Als Israël niet eenmaal en andermaal de deal had laten afketsen op de onwil van eerst Ehud Olmert en later Benyamin Netanyahu om dit soort gevangenen met grote politieke invloed te laten gaan.      

Update, vrijdag 15.00 uur: 
Amira Hass van Haaretz interviewde op 22.6.10 Pierre Dorbes,  het plaatsvervangende hoofd van het Internationale Comité van het Rode Kruis in Israël en de bezette gebieden. Hij gaf de volgende cijfers: Er zitten 8.967 Palestijnen gevangen in Israël, van wie 6.566 politieke gevangenen. Van hen verkeren er 218 in administratieve hechtenis (zij zitten vast zonder vorm van proces): 806 zijn afkomstig uit Gaza en hebben drie jaar lag geen bezoek kunnen ontvangen van familie (Dat is dus één jaar minder dan Shalit).Uit statistieken van de mensenrechtenorganisatie Addameer kunnen we concluderen dat ongeveer 300 van de gevangenen kinderen zijn (de cijfers zijn van januari, dus niet meer helemaal up to date) .
Eveneens interessant is de informatie van Rode Kruisman Dorbes dat op de Westoever in gevangenissen van de PA 900 politieke gevangenen zitten. Bij Hamas in Gaza zijn dat er 200.
 . .  

JStreet, JCall, Beinart en de onvrede over de rol van het Joodse establishment

Dit schreef ik voor het het Juninummer van 'De Brug', uitgave SIVMO, (Jaargang 20/nr. 77)

Net waren we gewend aan JStreet, of ineens was er ook een JCall. En net hadden we dat nieuws tot ons door laten dringen of er was in Amerika weer een oproep: 'For the Sake of Zion'. Je zou je haast gaan afvagen: wie of wat is de volgende die stelling neemt tegen het traditionele Joodse leiderschap. 
 
Door Maarten Jan Hijmans

Toen JStreet aan de deur klopte met zijn conventie in het afgelopen najaar (de organisatie bestond toen al ruim een jaar maar dat was de eerste keer dat zij zich echt manifesteerde), was dat een gebeurtenis. Voor het eerst in ruim 60 jaar werden de officiële lobby-organisaties AIPAC (American Israel Public Action Committee), ADL (Anti-Defamation League) en ZOA (Zionist Organization of America) links ingehaald door een organisatie die net zoals zijzelf een lobby-organisatie wilde zijn en niet zoals eerdere initiatieven een actiegroep (denk aan Americans for Peace Now, The Israel Policy Forum of – veel langer geleden, Ein Breira). JStreet noemde zich een 'pro Israel pro peace' lobby, een lobby die niet meer zoals AIPAC 'right or wrong my country' achter Israel wilde staan en vond dat de Amerikaanse regering met zijn poten van Israël moest afblijven, maar een lobby die kritisch was en vond dat de regering van de VS een actieve rol op zich moest nemen. JStreet stond achter de 'building freeze' in de nederzettingen, maakte zich sterk voor een twee-statenoplossing en deed een beroep op de regering-Obama door te pakken met de vredesbesprekingen.
Menigeen dacht – vooral omdat JStreet de eerste organisatie aan de linkerkant was die vrij snel een massale aanhang verwierf (zo'n 120.000 in het eerste jaar van haar bestaan) – dat dit een breuk betekende met de traditionele verhoudingen, waarin het establishment altijd blind Israël verdedigde en zorgde dat kritische geluiden niet verder dan de zijlijn kwamen. Zij werden in die gedachte gesterkt doordat het officiële Israël flink afstand nam van JStreet. Michael Oren, de Israëlische ambassadeur in de VS, weigerde te spreken op de JStreet conventie en veel Israëlische publieke figuren lieten zich weinig vleiend over JStreet uit, al waren er tijdens de conventie ook boodschappen van onder meer Kadima-leider Tsippi Livni en president Shimon Peres.
Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. De kloof tussen JStreet en het Joodse establishment is wat gedicht. Jeremy Ben Ami, de voorman van JStreet heeft met ambassadeur Oren een 'constructief ' gesprek gehad. JStreet heeft een verklaring uitgegeven waarin het zijn steun uitsprak voor sancties tegen Irans nucleaire politiek. En een JStreet–delegatie onder leiding van Ben Ami heeft Israël en de bezette gebieden bezocht. Onder meer werd gesproken met president Peres. Ook sprak Ben Ami tijdens de trip het vertrouwen uit dat het Netanyahu ernst was met de vredesbesprekingen, terwijl hij het talmen van de Palestijnse leiderschap bekritiseerde om naar de onderhandelingstafel terug te keren.

De delegatie van JStreet (met een aantal leden van het Congres) had tijdens haar trip in februari ook een ontmoeting met de Palestijnse premier Salam Fayyad. Links van Fayyad JStreet voorman Jeremy Ben Ami (Foto JStreet)

Links – dat wil zeggen – echt kritisch links – was niet al te zeer 'amused'. Blogger Richard Silverstein liet dooschemeren dat hij wel enig begrip kon opbrengen voor wat columnist Shmuel Rosner van de Jerusalem Post schreef:

An Israeli familiar with the content of J Street’s meetings in Israel this week had said that “they sounded not much different from the visitors we have in AIPAC delegations”…It raises an old question: Why can’t they just join AIPAC instead of competing with them?…But there’s another way of looking at it: Maybe as a separate organization with more credibility on the left J Street can help Israel more by way of helping curb the wacky initiatives of the far left (like divestment in Berkeley).

JStreet als organisatie die al te linkse avonturen in de kiem smoort? Het gaat wat ver, maar vaststaat dat de blijdschap van het vredeskamp over JStreet op dit moment op een laag pitje staat. Echter, nauwelijks waren we bekomen van die schrik of daar was ineens weer een nieuw initiatief: JCall geheten. Voorlopig is dat JCall - gelanceerd op 3 mei - nog niet veel meer dan een verklaring (Appel à la raison, Oproep tot redelijkheid) opgesteld door een aantal Franse en Belgische Joden, voor een belangrijk deel afkomstig uit het Joodse establishment. Onder de oorspronkelijke ondertekenaars zien we de namen van de filosofen Alain Finkielkraut en Bernard Henry Levy, de leider van de Franse Groenen, Daniel Cohn Bendit, de vroegere Israëlische ambassadeur in Frankrijk, Elie Barnawi, de leider van Vrede nu in Frankijk, David Chemla en de Israëlische historicus Zeev Sternhell. De ondertekenaars (intussen zo'n 6000) maken zich bekend als mensen wier ´binding aan de staats Israël een deel van hun identiteit is'. Zij verklaren dat Israël tegenover 'existentiële bedreigingen' staat. En dat – ook al valt 'de dreiging van externe vijanden' niet weg te cijferen – 'de dreiging ook ligt in de bezetting en de voortdurende nederzettingenpolitiek op de Westoever en in de Arabische wijken van Oost-Jeruzalem. Zij noemen deze aanpak ´politiek en moreel gezien verkeerd´ en roepen de EU op om samen met de VS druk op Israël en de Palestijnen uit te oefenen om een twee-statenoplossing te bereiken, omdat Israël anders zijn Joodse meerderheid dreigt te verliezen. En: 'Systematische steun voor de Israëlische regeringspolitiek is gevaarlijk en dient niet het ware belang van de staat Israël'.

 De lancering van JCall in het Europarlement. Links Daniel Cohn-Bendit, midden Alain Finkielkraut, rechts Bernard Henry Lévy.


De JCall mensen zijn nu bezig om gelden te verzamelen om JCall een vergelijkbare institutionele basis te geven als JStreet Ook hebben zij vergelijkbare boze reacties opgeroepen vanuit het traditionele Joodse leiderschap als eerder JStreet. Zo noemde het Europese Joodse Congres de oproep: ´verdeeldheid zaaiend, contraproductief en niet nuttig´. En Richard Prasquier, de leider van het Conseil représentatif des institutions juives de France (CRIF, de koepel van alle Joodse organisaties) zei in een interview met de Amerikaanse Jewish Forward dat de petitie ´onacceptabele taal bevatte´ onder meer door de nederzettingen ´moreel verkeerd´ te noemen.
De discussie is – vooral in Frankrijk met zijn grote Joodse bevolking - nog niet uitgewoed, met name omdat sprake is van een soort schisma onder de Joodse leiders. Een aantal ondertekenaars van het eerste uur is namelijk bestuurder van het CRIF geweest. En één van hen, de advocaat Patrick Klugman, een prominent lid van de Parti Socialiste, gaf tegenover de Forward toe dat een belangrijke reden voor de verklaring een ´ruk naar rechts´van het CRIF is geweest en de automatische steun van dit college voor de Israëlische regeringspolitiek.
Na JCall kwam er half mei weer een Amerikaanse oproep van prominente Joodse liberalen die zich lieten inspireren door JCall. Onder de ondertekenaars van deze verklaring, For the Sake of Zion, stonden onder meer de namen van de socioloog Steven Cohen, de columnist Leonard Fein van de Forward, Samuel Norwich, de hoofredacteur van de Forward en Peter Edelman, een vroegere hoge medewerker van president Clinton In deze For the Sake of Zion-verklaring wordt óók een beroep gedaan op de regering Obama om druk uit te oefenen op Israël en de Palestijnen om de ´nodige concessies´ te doen en steun te geven in wat daar ´de omstreden gebieden´ wordt genoemd. Maar de verklaring is weinig tegemoetkomend naar de Palestijnen op wie een beroep wordt gedaan ´terrorisme af te zweren´en af te zien van hun beroep op het recht op terugkeer. Ook wordt er opgeroepen nederzettingen die illegaal zijn volgen de Israëlische wet´ af te breken, terwijl de andere nederzettingen, die onder internationaal recht net zo illegaal zijn, niet worden genoemd.
Dit soort zaken was onmiddellijk inzet van kritiek van links. Sommige potentiële sympathisanten lieten weten om deze redenen niet te tekenen.

In het algemeen kan trouwens als kritiek op ál deze nieuwe initiatieven van JStreet tot en met For the Sake of Zion worden geuit dat wel heel erg de nadruk ligt op het ´gevaar dat Israël straks geen Joodse meerderheid meer heeft´als er niet gauw wat gebeurt en dat er weinig of helemaal geen oog voor is dat voor een blijvende vrede ook de belangen van de Palestijnen recht dient te worden gedaan. Maar dat is waarschijnlijk niet het belangrijkste element van deze verklaringen. Veel belangrijker is ongetwijfeld dat zij, zoals Zeev Sternhell zei, aangeven dat de Joodse gemeenschappen niet meer vanzelfsprekend tevreden zijn met de manier waarop zij worden vertegenwoordigd. Blijkbaar rommelt het. En wie daar nog een aanvullend bewijs voor nodig heeft , zou een moeten kijken naar de enorme opwinding die een recent essay van Peter Beinart (foto) ´The Failure of the American Jewish Establishment´ in Amerikaans-Joodse kringen veroorzaakte. Beinart´s stuk in de New York Review of Books, dat het lezen meer dan waard is (klik hier) betoogde dat Amerika´s Joden, die van huis uit overwegend liberaal zijn, decennnialang gevraagd is hun liberalisme aan de kapstok te hangen als zij opkwamen voor Israël. Daardoor is een geloofwaardigheidskloof ontstaan tussen wat algemeen over Israëls politiek wordt gedacht en hoe er door organisaties als AIPAC mee wordt omgegaan. Beinart schreef dat als gevolg daarvan met name jongeren zich - zoals onderzoeken aangeven – massaal van Israël afkeren. Maar als je naar JStreet, JCall en For the Sake of Zion kijkt zou je zeggen dat de onvrede niet tot jongeren beperkt blijft. Het blijft de moeite waard deze onvrede in de gaten te houden. . .

Beschoten door kolonist: boete van 1500 shekel

Een 16-jarige jongen die begin juni werd beschoten door een kolonist, heeft een boete gekregen van de Israëlischde politie. Mohammed Ibrahim werd op4 juni in de borst geraakt toen hij van school naar huis liep, meldt Ma'an News. . Zijn vriend Moataz Moussa Omran Banat werd geraakt in zijn been.
Mohammed werd dinsdag met zijn vader ontboden op het detentiecentrum Etzion in de nederzetting Kiryat Arba bij Hebron.Ze werdend daar urenlang ondervraagd. Uiteindelijk werd Mohammed door de politie ervan beschuldigd dat hij stenen naar kolonisten had gegooid en gedwongen om een boete te betalen van 1500 shekel.
De jongens waren beschoten buiten het vluchtelingenkamp Al-Arrub bii Hebron, waar ze allebei woonden. Ze werden naar het Ahli ziekenhuis in Hebron gebracht, waar Mohammed werd geopereerd en Moataz op de intensive care belandde. Getuigen van het incident meldden dat de schutter zijn auto stilzette, uitstapte en in het wild weg het vuur opende. Later meldde een kolonist zich bij de politie. Hij zei in de lucht te hebben geschoten. Hij kreeg huisarrest.
Of de kolonist wordt vervolgd is onduidelijk.De politie gaf geen antwoord op vragen van Ma'an. Kolonisten worden zelden vervolgd voor dit soort daden. De mensenrechtenorganisatie Be'tselem meldde in zijn laatste jaarverslag dat er een 'ongeschreven politiek van bestaat om Israëli's die geweld plegen tegen Palestijnen of Palestijnse eigendommen vernielen met zachte hand tegemoet te treden'. B'tselem heeft sinds september 2000 ruim 200 klachten ingediend. Slechts negen ervan resulteerden in veroordelingen.       

Anja Meulenbelt partijdig? Hoezo partijdig?

Anja Meulenbelt met Dries van Agt, die één van de twee eerste exemplaren kreeg van 'Oorlog als er vrede dreigt'.

Ik had me voorgenomen nog een soort bespreking te schijven van het nieuwe boek van Anja Meulenbelt,Oorlog als er vrede dreigt. Maar ik merk dat ik dat moeilijk vind. Anja is mij de 'buurman blogger' gaan noemen en dat maakt haar dus mijn buurvrouw. Dat voelt ook inderdaad zo. In feite ben ik het die naast haar is gaan wonen, want het was haar blog dat me op het idee bracht dat ik ook wel zoiets zou kunnen doen. En sinds ik begonnen ben verwijzen we naar elkaar (zij iets vaker naar mij dan omgekeerd - maar ze heeft dan ook tien keer meer lezers), lenen we van elkaar en bespreken we elkaars onderwerpen, zoals het goede buren betaamt. Behalve goede buur is ze trouwens ook een niet al te verre vriend.
Dat is al met al nogal dichtbij. En daarbij komt dan ook nog dat ik het met haar standpunten bijna altijd wel ongeveer eens ben en ook nog eens - en vooral - bewondering heb voor de manier waarop ze zich in is gaan zetten voor de Palestijnen. Spontaan, meteen, na een bezoek van een week aan Gaza, jaren geleden. Ik ben er nog steeds een beetje trots op dat ik in de recensie die ik toen schreef over het boekje dat ze toen maakte - een gelegenheidsboekje voor Artsen zonder Grenzen - opmerkte dat ze in een verbijsterend korte tijd de sfeer en de situatie daar goed had begrepen en oprecht getroffen was.
Kortom, dit kan moeilijk een kritische bespreking worden, we zijn het in de grond van de zaak eens en dat geldt zeker voor de motivatie van waaruit Oorlog als er vrede dreigt is geschreven. Maar een paar kanttekeningen.
1) Ik was verbaasd om op de presentatie van haar boek te merken dat er onder dat publiek - bekenden en vrienden, veel gelijkgestemden denk je dan toch - mensen waren die nog schrikken van haar stelling dat Israël misschien helemaal geen vrede wil (maar ten oorlog trekt als er vrede dreigt). In het boek presenteert Anja veel - goed gedocumenteerde - feiten om te laten zien dat de Israëlische mantra dat Israël altijd, ten allen tijde en overal bereid was (en is) om over vrede te praten, precies dát is: een mantra en meer niet. Ook noemt ze - alweer met argumenten omkleed - de vredesbesprekingen, of het vredesproces zoals het meestal deftig heet, een rookgordijn waarachter Israël rustig kan doorgaan de nederzettingen uit te breiden. '...als we eerlijk zijn - waar ligt het Israëlische vredesvoorstel? schrijft ze, en even verder:'Israël heeft nooit een werkelijk vredesvoorstel op tafel gelegd'.
Dat mag je toch wel zeggen na 17 jaar vruchteloos overleg. Inderdaad heeft Israël nooit gezegd een Palestijnse staat te zullen erkennen met als basis de grenzen van 1967 en als hoofdstad Oost-Jeruzalem, terwijl de PLO van haar kant wèl al in 1988 Israël heeft erkend en akkoord is gegaan met zo'n Palestijnse mini-staat. En terwijl ook de Arabische Liga al sinds 2002 (of eigenlijk al sinds 1982)een vredesvoorstel heeft klaarliggen dat dezelfde kant uitgaat. Israël heeft nooit de facto een deling van het mandaatgebied Palestina aanvaard, terwijl de Palestijnen wel - na veel vijven en zessen, maar het was dan ook niet niks - ermee akkoord zijn gegaan om 78% van het gebied op te geven en genoegen te nemen met 22%. Of, zoals Anja schrijft:

Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die beseffen wat een ongelofelijke prestatie het van Arafat was om eerst zelf die bocht te nemen van gewapend verzet naar politieke onderhandelingen, en ook nog de meerderheid van zijn volk ervan te overtuigen om de strijd op te geven en op vrede aan te sturen.'

Maar in plaats van dit met beide handen aan te grijpen krijgen we Gaza- en ander oorlogen. Enfin lees in Oorlog als er vrede dreigt hoe dat zit.

2) In een recensie in Vrij Nederland worden Anja en het boek uitgemaakt als partijdig. Ik heb die recensie niet gelezen, maar daar wil ik het niet over hebben, het gaat erom dat Anja zelf ook al had geschreven en naar aanleiding van die recensie nog eens herhaalt, dat het een partijdig boek is. Hoezo partijdig, eigenlijk? Ze noemt, onderbouwd en wel, feiten die - toegegeven - niet stroken met wat er 'mainstream' over Israël wordt gezegd en geschreven. Maar dat wat mainstream is, wordt vaak NIET door de feiten geschraagd (meestal niet, eigenlijk). Dat is dan toch een rare situatie? Wat voor de algemeen geaccepteerde werkelijkheid doorgaat is onjuist, maar we noemen dat niet partijdig. En wat feitelijk klopt, en verifieerbaar juist is, wordt als partijdig aangemerkt. Het is de omgekeerde wereld.
Anja zelf heeft het een paar keer over de paradigmastrijd, een hoofdstuk dat haar boek niet haalde omdat het anders te dik zou zijn geworden en dat daarom op haar website staat. Mensen kijken vanuit die paradigma's naar het probleem. Paradigma 1 is - kort gezegd - wat Israël doet is altijd goed. Paradigma 2 is 'er zijn twee volken die strijden om een land'. En paradigma 3 komt erop neer dat Israël met geweld het land in bezit heeft genomen en steeds de schuldige is, omdat het nu eenmaal de sterkste partij is. Maar volgens Anja is er nog een toevoeging mogelijk: je kan partijdig zijn en voor paradigma 3 kiezen, maar toch objectief blijven door de feiten te laten spreken.
Sorry Anja, ik denk dat dit achterhaald is. Objectiviteit bestaat niet. Schrijvers zijn niet objectief zoals je zelf zegt, maar journalisten ook niet en zelfs wetenschappers (in de sociale vakken) niet. We kijken allemaal naar de dingen vanuit ons eigen perspectief en dat kan ook niet anders, want zonder perspectief gaat het nergens over. Wat telt is alleen de vraag of we het doen op basis van gecontroleerde en controleerbare feiten, dan wel of we ons baseren op mythes, zoals over de ontstaansgeschiedenis van Israël, het moreel hoogstaande gedrag van zijn leger en wat je verder nog in dat opzicht kan bedenken. En zo bezien bestaan er dan nog maar twee paradigma's. Het ene is verifieerbaar, betrouwbaar, bruikbaar en vatbaar voor discussie. Het andere niet-verifieerbaar, niet feitelijk, niet bruikbaar voor discussie, partijdig. Verifieerbaar zou het criterium moeten zijn om te beoordelen of iets partijdig is of niet en het is geen vraag in welke categorie Oorlog als er vrede dreigt valt. Ik zou zeggen: laat die Ronald Haveman van Vrij Nederland voor hij nog één keer het woord partijdig in de mond durft te nemen, daar nog maar eens over nadenken. En aangeven waar jouw feiten niet kloppen.

 Anja met vertaler/schrijver Ruben Verhasselt. (Een prachtige foto van de boekpresentatie van Clara Legêne).

3) En dan nog de kwestie zionisme. In het dankwoord waarin onder anderen ik word genoemd, zegt Anja dat we, zij en ik, 'nog een discussie te goed hebben over de vraag of er ooit zoiets heeft bestaan als een goed zionisme'. In zekere zin is dat zinnetje geboren uit een misverstand. Ik deel in grote trekken de sombere visie van 'Oorlog als er vrede dreigt' dat het zionisme, laat ik het zo maar zeggen: de wereld niet al teveel goeds heeft gebracht. Ik zou er ook voor zijn om Israël van al het Joodse chauvinisme en etnicisme te ontdoen en er een staat van te maken voor al zijn burgers. Liever gisteren dan vandaag. Maar waar ik een beetje over viel was de kop 'Zionisme: het verhaal van een slecht idee'. Al was het alleen maar ter rechtvaardiging van mijn eigen al dertig jaar geleden afgezworen zionistische sympathieën of van een lang geleden overleden familielid, een van de drie oprichters van de Nederlandse Zionistenbond, die zich nu ongetwijfeld ongeveer zo zou hebben gevoeld als ik.
Zionisme als grondgedachte, wil ik maar zeggen, was niet zo'n vreemd idee. Er waren in de tijd dat het werd uitgevonden miljoenen Joden in het gebied dat toen in het Engels 'The Pale' heette, in grote trekken waren dat delen van Polen, Wit-Rusland, Rusland, Oekraïne, Moldavië en dergelijke. Hun voertaal was Jiddisch, hun nationaliteit onbestemd (pas na de Russische revolutie kregen de Joden in die gebieden burgerrechten) en ze zagen om zich heen al die volken van de Balkan die aangestoken waren door een besmettelijk soort nationalistische koorts. Aan de andere kant was er de vonk van het socialisme: grote groepen (veel grotere groepen dan de zionistische) verenigden zich in de Bund Jiddischer Arbeiter (kortweg: Bund) die hoopte op een integratie van de Joden langs die weg. Maar die succesvolle integratiepoging van De Bund is door Stalin verstikt en wat er van over was werd geliquideerd in de Tweede Wereldoorlog. Dat maakt dat het zionisme zoals het in aanleg was, in retrospectief toch ineens niet helemaal alleen maar een gekke gedachte lijkt.
Anderzijds was er de Joodse bevolking van de meer West-Europese landen. Daar verkeerden de Joden ongeveer in dezelfde soort positie als de moslims nu, met dit verschil: Aboutaleb kon burgemeester van Rotterdam worden, maar Gustav Mahler moest zich laten dopen voor hij dirigent van de Weense opera kon worden. Mijn eerste Joodse leermeester, Bob Levisson, de latere oprichter van het CIDI, wees me erop dat Joden het in Nederland weliswaar niet slecht hadden, maar niettemin nooit konden doordringen in hoge posities bij de ABN (later ABN-AMRO), de KLM of de buitenlandse dienst, terwijl ze ook geen burgemeester of minister konden worden. Let wel: dat was in de jaren vijftig. Het beeld is intussen geheel gewijzigd en ingehaald door een discours over 'Joods-christelijke waarden die de grondslag zouden vormen van onze cultuur'. (Waar ik met het voorgaande in mijn achterhoofd dus altijd een beetje om moet lachen). Ook in de VS - lees alleen de literatuur van bijvoorbeeld Philip Roth of Bernard Malamud - heeft een vergelijkbare kanteling van de publieke opinie plaatsgevonden.
Ik wil maar zeggen: als we kijken naar het zionisme met de ogen van nu, is het het verhaal van een (heel) slecht idee. Als we er naar kijken vanuit een historische perspectief was het - in aanleg - een begrijpelijke poging de abnormale status van de Joden in Europa (en eventueel ook de rest van de wereld?) te normaliseren. Maar de uitwerking was catastrofaal - voor alle betrokkenen. En hopelijk dringt dat langzaam maar zeker in bredere kringen door.
.

PA laat zich in Mensenrechtenraad opnieuw kennen als het hulpje van Israël

Op de middelbare school had ik ooit een leraar klassieke talen die zei: 'Ik eet uit de hand, maar denk erom: alleen uit mijn eigen hand.' Dit nu geldt niet voor de Palestijnse Autoriteit. Die eet voornamelijk uit de hand van Israël, de Verenigde Staten en ook een beetje van de EU.
We herinneren ons natuurlijk de treurige gang van zaken rond het Goldstone rapport en de boosheid die de PA over zich afriep door de stemming over dit rapport in de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in Genève voor zich uit te schuiven (zie hier en hier en hier) Pas nadat er een soort oproer was ontstaan en Mahmoud Abbas zich ongeveer publiekelijk niet meer kon laten zien, haalde de PA bakzeil en vroeg zij alsnog om te stemmen over het rapport.  
Iets dergelijkes doet zich nu - op kleinere schaal - weer voor in deze zelfde UN Human Rights Council met betrekking tot de resolutie de daar werd aangenomen over de wenselijkheid van een onderzoek naar de aanval van Israëlische commando's op het Free Gaza flotielje op 31 mei. The Electronic Intifada heeft bewijzen in handen gekregen dat de vertegenwoordiger van de PA zich dit keer opnieuw heeft beijverd om te proberen een afgezwakte resolutie er door te krijgen. De oorspronkelijke door Turkije ingediende resolutie vroeg om een onpartijdig, transparant, internationaal onderzoek. De PA, zo blijkt uit stukken die de EI in handen heeft gekregen, probeerde er van te maken dat de beslissing daarover zou worden overgelaten aan de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten in samenspraak met de Secretaris-Generaal van de VN. Dat zou een veel zwakkere versie hebben opgeleverd, want de Secretaris-Generaal zou dan bijvoorbeeld alsnog hebben kunnen concluderen dat een door de Israëli's zelf opgezet onderzoek het predicaat 'geloofwaardig' verdiende. (Kijk bij de EI voor de bijzonderheden.) De opzet mislukte echter, het werd toch de eerste versie. Waarna Frankrijk en Groot-Brittannië zich onthielden van stemming en de VS, Italië en zoals we wellicht weten, ook Nederland (voorlopig even het laatste wapenfeit van Maxime Verhagen?) tegen stemden.
Ach, de uitwerking van de debatten in de Raad voor de Mensenrechten zou waarschijnlijk toch niet beslissend zijn geweest. Zoals dat uiteindelijk ook niet het geval was met het Goldstone-rapport. Maar wat wel duidelijk is, is dat Mahmoud Abbas en zijn getrouwen zich opnieuw hebben laten kennen als de boodschappenjongens van Israël en de VS, en hun aanhangers in de EU. Wat een onafhankelijke geesten, wat een politiek inzicht, wat een inzet voor de Palestijnse zaak. Geen wonder dat de gemeenteraadsverkiezingen onlangs moesten worden afgezegd, omdat Fatah dreigde te weinig steun te zullen krijgen.

Gevraagd: sterke, gemotiveerde vrouwen

Er zijn dingen die je niet wilt geloven, zelfs niet als je ze ziet. Die zijn zo vervreemdend dat je je in een andere wereld waant, of in een droom. Iets dergelijks is deze advertentie hiernaast uit de krant Yediot Ahronot:

De vertaling luidt:

Veiligheidsorganisatie
   zoekt
  VROUWEN 
die sterk en gemotiveerd zijn
om vrouwen uit het hulpkonvooi van Hezbollah
naar Gaza op te pakken 
de activiteit vindt plaats op vrijwilllige basis

telefoonnummer etc.

De advertentie (gespot door Richard Silverstein) geeft geen naam voor de organisatie die de sterke   gemotiveerde vrouwen zoekt. Silverstein denkt aan de veiligheidsdienst Shin Bet en zegt erbij dat ze hun huiswerk daar beter moeten doen, want Hizbollah  heeft niets te maken met dit nieuwe hulpkonvooi dat een dezer dagen vanuit de Libanese stad Tripoli  met 50 vrouwen aan boord via Cyprus naar Gaza wil varen. De Shin Bet? Je zou zeggen, daar hoeven ze toch alleen maar een blik agenten open te trekken?

 
Of anders een blik soldaten?

 

Israël heft blokkade grotendeels op???

'Israël heft blokkade Gaza grotendeels op,' kopt de Volkskrant vandaag. Nou dat is nog eens goed nieuws, dat is echt een fijn begin van de week. De bron ervan is Alex Burghoorn, de correspondent van de Volkskrant in het heilige land. Hij legt het uit:

' Het afzwakken van de blokkade van de Gazastrook is de prijs die Israël betaalt voor het herwinnen van politieke steun van de Amerikanen en de Europeanen. Met de bloedige onderschepping van een activistenvloot heeft Israël drie weken geleden zijn hand overspeeld. De Israëlische regering kon geen weerstand meer bieden aan de westerse eis tot een boetedoening.
Na vier jaar, zo is zondag in Jeruzalem besloten, mogen álle voor burgerdoeleinden bestemde goederen weer over land de Palestijnse enclave in. Alleen wapens en materiaal dat kan dienen voor de fabricage van wapens of het bouwen van militaire installaties, zijn verboden. Constructiematerialen mogen alleen door als ze voor internationale wederopbouwprojecten zijn bestemd – en niet door het Hamasbestuur kunnen worden gebruikt voor bunkers. Verder blijven de zeeblokkade, het exportverbod en de scherpe restricties aan personenverkeer van kracht.
De blokkade van Gaza hing de internationale gemeenschap al langer de keel uit. Na de 22-daagse oorlog tussen Israël en het Hamasbestuur, anderhalf jaar geleden, klonk van alle kanten de roep om een versoepeling van het Israëlische boycotbeleid.
Maar waar de internationale verontwaardiging na 1.300 Palestijnse doden geen effect had, had die wel effect na de 9 Turkse doden op de Mavi Marmara, één van de zes schepen die de blokkade van Gaza wilden doorbreken. Het grote verschil is dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en de Amerikaanse president Barack Obama destijds pas net waren aangetreden. Inmiddels hebben ze alle kansen benut om elkaars nieren te proeven en is het gedaan met de terughoudendheid.
Niet alleen steunden de VS een Veiligheidsraadresolutie waarin werd opgeroepen tot een internationaal onderzoek naar de zeeslag, terwijl gewoonlijk de Amerikanen in dergelijke gevallen Israël met een veto in bescherming nemen. Ook noemde Obama de blokkade nadrukkelijk ‘onhoudbaar’ – de zoveelste keer dat Washington de Israëlische premier afschilderde als een dwarsligger voor vooruitgang in het Midden-Oosten.

 Tot zover Alex Burghoorn.  Nou, nou, nou. Is me dat een vooruitgang! Na vier jaar mogen ALLE voor burgerdoeleinden bestemde goederen weer naar Gaza. Weliswaar blijven de zeeblokkade, het exportverbod en de scherpe restricties op personenverkeer van kracht, maar denk je eens in, koriander, scheerzeep, ketchup, het mag er allemaal gewoon weer in. En constructiematerialen ook! Als ze tenminste voor internationale wederopbouwprojecten bestemd zijn. Maar hier gaat Burghoorn toch een beetje in de fout, want wat Israël toelaat is dat eindelijk de VN en aanverwante organisaties de bij Israëls militaire actie van 2009 vernielde scholen, waterzuiveringsinstallaties en dergelijke mogen gaan herstellen, maar dat Gaza en de Gazanen zelf nog steeds naar dergelijke materialen kunnen fluiten. Het is duidelijk dat Burghoorn met zijn opgewonden verhaal over het 'grotendeels opheffen' van de blokkade nogal overdrijft. Eigenlijk verkoopt hij gewoon onzin. Zoals ook met zijn berichtgeving over de Amerikaanse houding. Heeft Amerika een Veiligheidsraadresolutie gesteund waarin werd opgeroepen tot een onderzoek naar de 'zeeslag'? Welk nummer had die resolutie dan, Alex? En heeft Obama de blokkade van Gaza nadrukkelijk 'onhoudbaar' genoemd? (Er was één verslag van het bezoek van Mahmoud Abbas begin juni aan Washington, waarbij Obama het had over de situatie in Gaza die 'unsustainable' zou zijn . Dat is toch op zijn minst een nuance verschil met 'de blokkade nadrukkelijk onhoudbaar noemen', zou ik zeggen). En was dit de 'zoveelste keer dat Washington de Israëlische premier afschilderde als een dwarsligger voor vooruitgang in het Midden Oosten', Alex? Echt? Wanneer waren die andere keren dan wel?

Het blijkt dat Burghoorn zich op sleeptouw heeft laten nemen door verslaggever Barak Ravid van Haaretz, vier-handen-op-een-buik met, en roeptoeter van, Netanyahu, die het volgende meldde (let op de overeenkomsten):    

 Three weeks after the violent incidents surrounding the Gaza-bound flotilla, Israel decided on Sunday to dramatically ease its blockade of the Gaza Strip. Under heavy international pressure and concern about additional flotillas that may try to break the naval blockade of the Strip, the security cabinet decided Sunday to change the blockade policy. The decision was delayed a few days due to diplomatic efforts to obtain the support of Egypt and the Palestinian Authority for the changes. 

 At present, Israel allows into Gaza only 114 items appearing on a list that was updated every few months. As a result of the change, thousands of items will be permitted into the Strip.
Large quantities of building materials are to be brought in for projects with PA approval such as schools, clinics and water and sewage infrastructure. Building materials for homes in Khan Yunis and other Gazan towns will also be allowed in. All construction projects are to be under close UN supervision to ensure that Hamas does not use the building material for fortifications and bunkers.
"Israel seeks to keep out of Gaza weapons and material that Hamas uses to prepare and carry out terror and rocket attacks toward Israel and its civilians," Netanyahu said. "All other goods will be allowed into Gaza."

Waar het werkelijk om gaat is natuurlijk of Israël ook import van grondstoffen zal gaan toelaten en de export van goederen (denk aan met Nederlandse ontwikkelingshulp gekweekte bloemen en aardbeien)  zodat bedrijven weer kunnen opstarten en de economie weer een beetje opkrabbelen. Zoals The Guardian schreef  (die deed wat Burghoorn volstrekt naliet, namelijk zich afvragen wat het nieuws werkelijk inhield):  

The crucial issue of whether commercial goods will be allowed to cross into Gaza to allow the recovery of its crippled economy was not explicitly addressed in the statements. Decisions are still pending, according to an Israeli official.

En zoals de Israëlische mensenrechtenorganisatie Gisha zei in een verklaring:

A policy consistent with international law would allow free passage of raw materials into Gaza, export of finished goods, and the travel of persons not just for 'humanitarian' reasons but also for work, study, and family unity - subject only to reasonable security checks.

Sari Bashi, Gisha's directeur had eerder al gezegd:

The restrictions on goods into and out of Gaza are instituted not for security reasons, but rather as part of a declared policy to restrict the movement of people and goods as a means of applying pressure on the Hamas regime. The express purpose… is to block all economic activity in Gaza. So the real question is whether Israel will abandon this policy — immediately or in the near future — or whether it will continue to aspire to block economic activity, but simply let in a few more consumer goods.

Kortom de blokkade diende erom om Gaza te verstikken, en niet in de eerste plaats de militaire veiligheid. En de vraag waar het om gaat is of Israël dat nu gaat wijzigen. Controle op militaire goederen is tot daaraan toe, maar de quintessens is of het tegenhouden van de export van bloemen en aardbeien en het niet toelaten van grondstoffen voor de meest elementaire industriële producten nu stopt. Gaza zit niet te wachten op mayonaise of scheerzeep, maar wil weten op het eindelijk weer kan ademhalen en enigszins vrij bewegen. Burghoorn's juichkreten slaan gewoon nergens op.

Een zoen voor de buurvrouw en elf' mabrouk

Het feminisme, de Balkan, het Midden-Oosten. Hoe komt het dat je toch steeds weer vooral die zaken in beweging bent? werd haar gevraagd. Tjee, zei ze daarop eerst. En na een aarzeling. Weet je, eigenlijk begrijp ik de vraag  niet zo goed. Als je ziet hoeveel dingen er niet kloppen in deze wereld en hoeveel onrecht er overal is begrijp ik nooit zo goed hoe er mensen zijn die daar NIET tegen in actie komen en doen alsof er niet aan de hand is. Eigenlijk zou je aan die mensen de vraag moeten stellen waarom ze rustig in hun stoel blijven zitten.  

Ja maar. wierp de interviewster tegen, in Israël zijn er toch heel veel mensen die hun ogen sluiten voor alles wat er gebeurt, die geen tv meer willen kijken, geen kranten meer lezen ...

Maar dat is wat anders, zei ze. Die zitten aan de verkeerde kant. Dat begrijp ik wel, dat is moeilijker. Die zitten aan de kant die het onrecht bedrijft. Om daar tegen in actie te komen is lastig. Het is wel te begrijpen dat veel mensen dat uit de weg gaan en hun ogen ervoor sluiten.

De interviewster was Tineke Bennema. De geïnterviewde Anja Meulenbelt, mijn 'buurvrouw' blogger. De gelegenheid was een feestelijke: de lancering van (weer) een nieuw boek van Anja over Israel/Palestina : Oorlog als er vrede dreigt. Ik heb de eer gehad een kleine bijdrage aan de totstandkoming ervan te hebben geleverd, ik heb het 'meegelezen' en hier en daar een oneffenheidje tegengehouden. Op het boek kom ik nog wel terug. Anja gooit er een paar dingen in overhoop waarvan ik niet zo opkeek toen ik het las, maar waarvan ik tijdens de presentatie begreep dat sommigen dat anders ervaren. Vragen - gedocumenteerd en wel - of Israël eigenlijk ooit wel uit is geweest op vrede. En of  het zionisme eigenlijk ooit wel zo'n goed idee is geweest. Legitieme vragen wat mij betreft, belangrijke vragen ook omdat ze gevestigde ideeën ter discussie stellen en dat is wat nodig is om de loopgravenoorlog die het Midden-Oostendebat maar al te vaak is, een andere draai te geven in de hoop dat niet alleen Palestijnen, maar ook Israëli's daar beter van worden. 

Vandaag alleen een verslag van het feit dat het boek er is (uitgeverij Ambo) en gekocht kan worden en dat het een mooi feest was. Tineke Bennema die Anja goed en geestig ondervroeg ('beter dat ik me laat interviewen dan dat ik weer een deftig verhaal ga houden, toch?' zei Anja). Een uitreiking van eerste exemplaren aan een bewogen Dries van Agt, ooit Anja's verklaarde tegenstander rond de sluiting van de abortuskliniek Bloemenhove, nu een overtuigd medestrijder voor de rechten van de Palestijnen, en Anja's grote vriendin Anneke Jos Mouthaan, stichter van SIVMO (Steuncomité Israëlische Mensenrechtenorganisaties en Vredesgroepen) en EAJG (Een Ander Joods Geluid). En tot slot  exposés van elk vijf minuten (die wel wat uitliepen) van vijf mensen uit Anja's vrienden- en kennissenkring over wat in Nederland nodig om de Palestijns/Israëlische zaak vooruit te helpen: Nawal al-Baz van de 'Vlaardingse' Palestijnen, Joes Meens, de arts van de mede door Anja opgerichte stichting Kifaya die werkt voor gehandicapten in Gaza, Ghada Zeidan van United Civilians for Peace, Anja's partijgenoot Harry van Bommel en tot slot Jan Andreae.

Anja, zal dit boek discussies los maken? Laten we het hopen. In ieder geval elf' mabrouk zoals ze in Egypte zeggen - duizend maal (= heel erg van harte) gefeliciteerd - want zo'n boek maken, het is toch niet niks.  .          

Niet bij deze gelegenheid genomen, deze foto, maar wel met een paar hoofdpersonen: Dries van Agt schudt de hand van Anneke Mouthaan; EAJG-bestuurslid Hajo Meijer kijkt toe.  

   

Aipac zingt mee in het racistische koor

M.J. Rosenberg attendeert ons op een nieuw meesterwerk van het 'humoristische' netwerkje Latma, waarover de rabiate adjunct-hoofdredacteur van de Jerusalem Post, Caroline Glick de scepter zwaait. Haar vorige grappige werkje, 'We con the world' over de overval op de Mavi Marmara, werd verspreid door het Israëlische Government Press Office, dat daar later excuses over maakte. (Het is inmiddels van YouTube gehaald, naar het heet om copyright redenen). Ditmaal is het de Joodse lobby AIPAC die de distributie onder journalisten verzorgt. Zoals Rosenberg zegt schaart de lobby zich daarmee onder mensen die Turkije hebben afgeschreven en dat betekent dat dat de lijn van Israël is.
Erger is nog dat dit de 'officiële' Joodse humor anno 2010 is. Racistische humor. Zoniet erger.  
(Voor een betere weergave click op de clip)

Tussenstap, reculer pour mieux sauter, of gewoon alles opnieuw?

 

Informateur Uri Rosenthal  gaat maandag de mogelijkheden bespreken van een 'Paars plus' kabinet, lees ik in de NRC. Hij noemt dat zelf een 'tussenstap' om te kijken of  het 'onderhandelen over een kabinet van VVD, PvdA, D66 en Groen Links zin heeft'. Een tussenstap? Dat lijkt me een vreemde formulering. Een kabinet VVD-PVV-CDA was toch van de baan? En VVD-PvdA-CDA ligt toch niet voor de hand, omdat de kiezers zowel de PvdA als het CDA op verlies hebben gezet? Dan is toch Paars plus het meest voor de hand liggend alternatief? Of  is er sprake van 'een tussenstap' omdat PvdA, D66 en Groen Links dat weliswaar willen, zo'n  progressief mogelijke coalitie, om de woorden van PvdA-leider Cohen maar weer eens aan te halen, maar de VVD in het geheel niet? Is een tussenstap  nodig omdat VVD-leider Rutte heeft gezegd dat hij de voorkeur geeft aan VVD-PvdA-CDA? Omdat hij met Paars plus  in een kabinet terecht zou komen dat progressiever is dan hij zelf zou willen, een kabinet waarin de VVD ter rechterzijde onder vuur zou komen te liggen van zowel het CDA als de PVV? Zodat via een tussenstap terug om eerst ook de Paars plus optie even te elimineren, straks de sprong voorwaarts te kunnen maken naar de samenwerking  van VVD, PvdA en CDA die dan als enige mogelijkheid over blijft? Reculer pour mieux sauter? Omdat de VVD nu eenmaal als grootste winnaar het recht - en trouwens ook de plicht - heeft om de belangrijkste keuzes te maken?

Rosenthals formulering geeft zo - bedoeld of onbedoeld - nog eens aan met wat voor een duivelse patstelling de kiezers de arme politici hebben opgescheept. Een ware no-win-situatie. Paars plus is het  niet, VVD-PvdA-CDA is het niet en VVD-PVV (eigenlijk toch de meest voor de hand liggende opzet) lukt niet,  omdat...., ja omdat eigenlijk alleen het CDA daar als partner nog voor in aanmerking komt, maar als een kat om de hete brij heenloopt.
Het is een beetje een griezelige situatie, omdat zo de 1,5 miljoen mensen die op de PVV stemden voor het hoofd worden gestoten. Dat zal hun aantal en hun vastberadenheid alleen maar doen groeien. Dan komen ze bij de volgende verkiezingen nog talrijker terug. Terwijl anderzijds dé manier om van ze af te komen is om Wilders en zijn kameraden in een kabinet te zetten, waar ze ongetwijfeld een soort performance ten beste zullen gaan geven als destijds de Lijst Pim Fortuyn en dat - zo weten we nog allemaal maar al te goed - hielp probaat. Tegelijkertijd zit zeker het CDA - maar waarschijnlijk ook Mark Rutte  - niet te wachten op zo'n gelegenheid om met Wilders in een kabinet van brekebenen ten onder te gaan. En ook dat is wel begrijpelijk.

Toch is daarmee min of meer bewezen dat de Nederlandse politiek - vooral de rechtse partijen, maar ook links in mindere mate - zichzelf lelijk in de vingers heeft gesneden door niet in de verkiezingscampagne tot in den treure te wijzen op de onmogelijkheid van samenwerking met de PVV. Door niet detail voor detail te herhalen waarom de PVV  - niet zoals Cohen zei, tegen de rechtsstaat aanschuurt - maar gewoon regelrecht haaks staat op die rechtsstaat. Nu pas komt de discussie daarover los. Lees bijvoorbeeld de volgende regels uit een column van Marc Chavannes in de NRC:

De democratische hygiëne was ermee gediend geweest als alle partijen zich hadden uitgesproken over de gevolgen  voor de rechtsstaat van het gedachtegoed van de PVV. Anderhalf miljoen stemmers op Wilders c.s. hebben daar recht op. De overige 85 procent van kiezers ook. De sociaal-economische standpunten van de PVV komen ook bij andere partijen voor. Uniek is wat Wilders zegt over immigratie, islam en vrijheid van godsdienst. (Cursivering van mij AP)

 Chavannes sluit daarmee aan bij een andere discussie die nu op allerlei plaatsen woedt. Gangmaker daarvan was Umberto Tan die tijdens een programma van Knevel en Van den Brink tot ieders verbazing - niet in de laatste plaats van de journalisten zelf - wist te melden dat Wilders in zijn programma heeft staan dat hij  een 'registratie wil van iedereen naar etnische afkomst, inclusief voor Antillianen'. Registratieplicht? Nou daar had hij toch tijdens de campagne niets over gehoord, zei van den Brink. Nee, dat was het hem juist. Zoals ook andere punten van Wilders - het verbieden van de Koran en van islamitisch onderwijs,  en het bouwen van nieuwe moskeeën, plus het wegzetten van de islam als een ideologie die daarom geen aanspraak mag maken op de voorrechten van een godsdienst en het stopzetten van uitkeringen aan mensen die slecht Nederlands praten,  en nog veel meer - dingen die domweg niet kunnen omdat ze strijdig zijn met de grondwet of de rechtsstaat -  niet of onvoldoende zijn aangeroerd tijdens de campagne. Terwijl het hele rijtje van waanzinnigheden (of moeten we zeggen bruinhemderige grappenmakerij) toch echt voldoende bekend was. Zelf schreef ik er op 23 april over, terwijl Zembla een paar dagen later een uitstekende documentaire van Kees Schaap liet zien die veel zoniet alles van wat Wilders aandraagt onderuit haalde. En laten we ook de site Krapuul niet vergeten, die toch echt ook genoeg munitie heeft aangevoerd.
Als de politiek  - en dan ook alle partijen inclusief CDA en VVD  - de daarin genoemde zaken had overgenomen -  wat heet: gewoon het programma van de PVV goed had gelezen en er eerlijk mee om was gegaan door te zeggen dat een partij met dergelijke standpunten zich voor regeringsdeelname diskwalificeert -  hadden we niet met deze ellende gezeten. En wat nu ? Komen we eruit met een halfbakken regering - een moetje dat eigenlijk niemand wil en daarom over een jaar of twee jaar weer ineenstort zodat dan weer tussentijdse verkiezingen nodig zijn? Of moeten we dadelijk constateren dat de formatie niet is gelukt en we al meteen weer naar de stembus moeten om het allemaal over te doen? Iets veel beters valt volgens mij nauwelijks te verwachten. Ik ben - u hoort het - vandaag even Abu Pessimist.