EAJG-verkiezingsdebat, een rommelig zooitje

Wat valt er te vertellen ver het verkiezingsdebat van woensdagavond van Een Ander Joods geluid (EAJG)? Voornamelijk dat het een rommelig geleid, partijdig zooitje was. Dat kwam vooral door de twee voorzitters, Marjan Sax en Hedy d'Ancona - en dan vooral de laatste. Marjan Sax (foto links) deed het eigenlijk wel goed, ingehouden humor, hier een daar een voorzet en het overzicht in de gaten houdend, al had ze strakker mogen ingrijpen bij sprekers die te lang of te veel buiten de orde gingen, de vaart er meer in mogen houden en het publiek (boe-geroep en dergelijke) vaker bestraffend mogen toespreken.

Maar haar collega-voorzitter dus. Ik ben eigenlijk nooit heel erg gecharmeerd geweest van mevrouw D'Ancona. Zij heeft een reputatie die stamt uit een ver feministisch verleden. Maar haar optreden van, zeg, de de laatste 20 jaar wordt wat mij betreft meestal gekenmerkt door een nijpend gebrek aan feitelijke kennis en inzicht, dat zij compenseert met een dito gebrek aan zelfkritiek. Het gevolg is dat zij gewoonlijk een stortvloed van platitudes debiteert die als wijsheden worden opgediend. Gisteravond was het helemaal verschrikkelijk. Totaal ongevoelig voor het feit dat voorzitters er toch vooral zijn om de discussie van de deelnemers aan het debat te sturen, positioneerde zij zichzelf zonder enige remming ook als deelnemer,  sprak ze (haar PvdA-partijgenoot) Martijn van Dam toe alsof hij een politieke kleuter en zij een soort schooljuffrouw was, walste ze over Maarten Haverkamp (CDA) heen, die de ondankbare taak had in dit gezelschap het beleid van minister Maxime Verhagen in ieder geval niet te veel af te vallen, en beledigde ze om de haverklap Joël Voordewind van de Christen Unie, die misschien wel een wat antiek aandoende christelijke visie op het Israëlisch-Palestijnse probleem stond te verdedigen, maar toch tenminste de verdienste had dat hij erg open en eerlijk was en liet blijken tegenargumenten niet uit de weg te gaan.

Dat leverde al met al een soort heel partijdige atmosfeer op, waarin alleen Atzo Nicolai van de VVD zich vrij moeiteloos als een realistische en no nonsense achtige policy maker staande wist te houden, maar waarbij Voordewind en Haverkamp er bekaaid afkwamen, evenals trouwens Jasper van Dijk van de SP, maar die stond daar dan ook met weinig meer ambitie dan dat hij nu eenmaal de zieke Harry van Bommel moest vervangen. Geen hoogstandje dus, dit debat, al gaf het wel een soort inzicht in hoe de politiek toch wat Israël betreft langzaam oprukt naar een wat kritischer en beweeglijker opstelling.
Voor mij waren er twee hoogtepunten: eindelijk persoonlijk kennisgemaakt met Arjan El Fassed (bovenste foto - nooit eerder ontmoet, wel van en over hem gelezen) die als alles goed gaat voor Groen Links in de  Kamer komt. Een verademing als hij buitenland gaat doen. Een man  met een verleden als mensenrechtenactivist in onder meer Gaza, en specialist in ontwikkelingshulp bij de Novib, mede-oprichter van de Electronic Intifada en iemand die al vaker heeft laten blijken dat hij een voortreffelijk begrip heeft van het probleem, zowel van de Palestijnse als de Israëlische kant.

Het andere hoogtepuntje was een opmerking van Thomas von der Dunk (onderste foto) die zich ergerde aan het gekwezel van eigenlijk alle deelnemende politici dat Hamas eerst Israël moet erkennen en geweld afzweren voor het mee mag tellen, en met zijn bekende schrille stem vroeg waarom het zo moeilijk was voor de politici om zich in te leven in mensen die zich, als we naar de vaderlandse geschiedenis kijken, toch niet zo heel anders gedragen dan bijvoorbeeld  de Watergeuzen tijdens de Tachtigjarige oorlog. Ik moest erom lachen, maar de politici konden dat niet opbrengen en gingen het antwoord uit de weg. Wat mij betreft kan ik daar overigens aan toevoegen dat ik toch altijd weer bij dit soort debatten verbaasd ben over de mate waarop iedereen zich  identificeert met Israël - hoe naar het probleem wordt gekeken door een bril waarbij de vraag of  iets goed of slechts voor Israël is - terwijl de Palestijnse kant vooral wordt afgedaan als een soort humanitair probleem. Treurig vind ik dat. Zo komen we wat de Nederlandse politiek betreft nooit uit bij vragen of het wel zo handig is dat Nederland de Palestijnse Autoriteit steunt en bijvoorbeeld politiewagens cadeau doet. Politiewagens die worden gebruikt - door een bewind dat nooit is gekozen en een president wiens uiterste houdbaarheidsdatum verstreek op 2 januari 2009 - om mensen in de gevangenis te stoppen die wèl aan de kant stonden van de gekozen Palestijnse leiders, namelijk Hamas.
Ik weet wel dat daar lang niet alles mee is gezegd, maar wil met deze opmerking er vooral nog eens op wijzen dat geen van de Nederlands politieke partijen tot nu toe oog heeft gehad voor het feit dat zonder de Palestijnen echt RECHT te doen het nooit wat worden zal daar in Israël/Palestina. En dat recht gaat natuurlijk verder dan het opheffen van blokkades of mensenrechtenschendingen, c.q. een einde maken aan het afpakken van land. Het gaat om de vraag of zij zelf hun eigen toekomst kunnen invullen en of het onrecht uit het verleden bespreekbaar kan worden en deels ook kan worden gecompenseerd. Enfin, misschien dat El Fassed straks kan zorgen voor een beetje een ander geluid.

En dan tenslotte nog een ander heugelijk feit: Sinds kort heeft de Nederlandse blogosphere er een nieuwe loot bij, die er hopelijk voor kan zorgen dat er iets meer lawaai komt aan de linkerkant en onder wat we progressieve Joden zullen noemen. Even voorstellen Kandigol, alias Dahne Meijer. Bij haar kun je een echt verslag lezen van het EAJG-debat.