Hasbara op zijn Palestijns: een zielige vertoning

Wat zien we hier? Dit is Palestijnse hasbara. Wie er nog aan getwijfeld zou kunnen hebben weet nu beter: de Palestijnse Autoriteit is niet alleen een stelletje collaborerende marionetten, zij bestaat ook nog eens uit een stelletje slechte clowns. Wat een gênante vertoning. En dat gaat onderhandelen in Washington??   

Vier Israeli's gedood nabij Kiryat Arba

Dit is killing, letterlijk en figuurlijk. Vier Israeli's, kolonisten, twee mannen en twee vrouwen van wie één zwanger, zijn dinsdag aan het eind van de dag doodgeschoten door Palestijnse schutter(s) nabij de nederzetting Kiryat Arba, de hardline kolonie bij uitstek. De vier waren afkomstig uit de nabijgelegen nederzetting Beit Haggai. Dit is voor het eerst in maanden, jaren eigenlijk, dat een dergelijk soort aanslag wordt gepleegd. De doden aan de andere kant vallen in diezelfde periode te tellen in de tientallen. Niettemin een domme, wrede en nutteloze daad. De wraak zal niet mis zijn,  vrees ik.
Update: De gewapende arm van Hamas, de Ezzedin al-Qassem brigades, heeft later op de avond de aanslag opgeëist. Op hun website stond dat meer aanslagen zullen volgen. Osama Hamdan, een woordvoerder van Hamas, zei dat Hamas geen aanslagen had gepland om de aanstaande vredesbesprekingen in Washington te saboteren. Daar is geen reden voor, zei hij, dat heeft Netanyahu al gedaan, Maar hij voegde eraan tor dat hij sprak namens de politieke vleugel van Hamas en dat het mogelijk was dat de militaire vleugel anders had beslist.
Als dat zo is, dan is dat fout, fout, fout. Hamas kan er niets mee winnen. Die besprekingen zijn sowieso een doodgeboren kindje.En geweld tegen de bezetters is misschien juridisch wel gewettigd, maar het lost niets op en lokt alleen maar meer geweld uit. Of zou het zo zijn dat de Ezzedin al-Qassem Brigades bang zijn dat Abbas c.s. zullen gaan voor een  grote, finale Palestijnse uitverkoop? .

Ovadia Yosef, de rabbijn-recidivist

"It is forbidden to be merciful to them. You must send missiles to them and annihilate them. They are evil and damnable." 
Vertaald: Het is verboden met zachtheid tegen hen op te treden. Gij zult raketten op ze afvuren en ze uitroeien. Ze zijn slecht en verdoemd.
Vraag: wie zei dat? Wanneer? En over wie?
Antwoord: de voormalige sefardische opperrabbijn van Israel, Ovadia Yosef. Hij zei het in 2001. Jawel, u leest het goed: hij zei dit  in 2001 vlak voor Pesach, het joodse Paasfeest. Hij zei nog meer. Hij zei 'De Heer zal de daden van de Arabieren op hun eigen hoofden laten neerdalen. Hij zal hun zaad teloor laten gaan, hen vernietigen en van de aardbodem laten verdwijnen.'  Dat was dus in 2001. Hij had de Palestijnen ook al eens 'adders' genoemd voor hij deze oproep deed om hen uit te roeien. Het is dus een beetje verbazend dat nu - nu Yosef, die nog steeds geestelijk leider van de Shas-partij is het negen jaar later nog eens dunnetjes overdoet en in een shabbat-preek roept dat Abbas en de Palestijnen 'slecht' zijn, dat zij van de aardbodem moeten verdwijnen en dat God hen plagen zou moeten sturen - dat het dan ineens voor opwinding zorgt. Dat Netanyahu zich ervan distantieert, dat Witte Huis woordvoerder Crowley de uitlatingen veroordeelt en zegt dat zij de zaak van de vrede schaden. Waarom? We wisten we toch al jaren dat Yosef zo denkt? Hij schijnt een groot Talmud-geleerde te zijn, maar op het gebied van de politiek een tikkeltje getikt. Een geval van Arabische zelfhaat, twitterde iemand. Niet zo gek gevonden. Yosef werd 89 jaar geleden geboren in Basra in Irak als Abdullah Youssef.
Tja, maar je kan je natuurlijk ook afvragen wat dit zegt over Israel. Stel dat  - bijvoorbeeld - de mufti van Jeruzalem in 2001 in een preek zou hebben opgeroepen raketten op de Israeli's te laten neerdalen, zou dat dan niet zijn bestraft? Zou hij dan negen jaar later nog, alsof er niets gebeurd is, in de gelegenheid zijn geweest om te roepen dat hij hoopt dat Netanyahu en de zijnen door dodelijke ziektes zullen worden getroffen??

Update: Ovadia Yosef overleed op 7 oktober 2013, 93 jaar oud. 

Eindelijk wat meer kritiek op Sarkozy's racistische politiek - nu nog actie

Roma wachten op hun vlucht naar Boekarest op de luchthaven Charles de Gaulle. (Foto AFP)

Eindelijk, eindelijk wat meer opwinding op het internationale vlak over de discriminatoire politiek van Sarkozy en zijn regering ten aanzien van de Roma en de 'Gens du Voyage' (woonwagenbewoners). De VN-commissie voor de uitbanning van rassendiscriminatie (CERD) heeft van zich laten horen. Daarnaast was er ook een veroordeling van Amnesty,  en kritiek van de Eurocommissaris voor Justitie Viviane Reding en van het Vaticaan..
De CERD toonde zich bezorgd over de collectieve uitzetting en van Roma en de 'discriminerende toon van toespraken van sommige Franse politici'. Volgens CERD zou meer naar individuele omstandigheden van mensen gekeken moeten worden en zou Frankrijk meer zijn best moeten doen om de Roma te laten integreren.    
Amnesty International deed een beroep op de Franse regering op te houden met haar stigmatisering van Roma en van de Gens du Voyage die zich uit in het uitzetten van Roma en het oprollen van 300 'illegale' woonwagenkampen in het hele land'. De Franse autoriteiten zouden moeten werken aan het beëindigen van discriminatie in plaats van opruiende verklaringen af te geven die hele gemeenschappen in verband brengen met criminele activiteiten en mogelijk zullen leiden tot nog meer discriminatie van Roma en woonwagenbewoners, aldus Amnesty's onderdirecteur voor Europa en Centraal-Azië, David Diaz-Jogeix. 'Niemand zou onder wat voor omstandigheden dan ook mogen worden uitgezet alleen omdat hij Roma is.' 
Amnesty wees er ook op dat volgens de Franse wet gemeenten met meer dan 5000 inwoners verplicht zijn kampen aan te leggen voor de 'Gens du Voyage', maar dat slechts een kwart van de gemeenten aan die voorwaarde heeft voldaan. Volgens Amnesty doet Frankrijk er beter aan zijn eigen wetten na te gaan leven in plaats van, zoals nu, 300 illegale kampen te gaan opdoeken.
De Eurocommissaris voor Justitie Viviane Reding noemde de uitlatingen van sommige Franse politici 'deels openlijk discriminerend en deels opruiend', zo lees ik in Het Parool. Volgens Reding moeten regeringen van EU-landen zorgen voor de integratie van alle Europeanen. De Europese Commissie zou volgens haar actie tegen Frankrijk moeten ondernemen.
Waarvan acte, wat mij betreft.

 De ellende begon op30 juli tijdens een zitting van het Franse kabinet over 'problemen die samenhangen met het gedrag van zekere Roma en Gens du Voyage', naar aanleiding van rellen in Grenoble waarbij een politieman was gedood. Sarkozy, zo werd bericht, pleitte toen voor het ontnemen van de Franse nationaliteit aan mensen die dergelijke daden pleegden. Ook betiteld hij het tijdens die bijeenkomst over de illegale kampen als 'bronnen van criminaliteit, kinderarbeid en prostitutie'. Vervolgens begon een politiek van het oprollen van die kampen en het collectief uitzetten van Roma naar Roemenië en Bulgarije. Geschat wordt dat er in juli voor de uitzettingen begonnen ongeveer 20.000 Roma uit Midden- en Centraal Europa in Frankrijk waren. Afgelopen donderdag werden 280 Roma teruggestuurd, op 19 en 20 augustus waren er al 216 uitgezet en aan het eind van de maand wordt verwacht dat 800 mensen op deze manier het land zullen hebben verlaten met een soort 'oprotpremie' op zak van 300 euro per persoon. Overigens heeft de politiek uiteraard ook gevolgen voor de rond 400.000 woonwagenbewoners die vaak voor het blok worden gezet wat hun verblijfplaats betreft. Amnesty wijst erop dat zij zonder meer al aan discriminatie zijn onderworpen: zo mogen zij pas stemmen als zij drie jaar op één bepaalde plaats geregistreerd staan.

Volgens een recente opiniepeiling steunt 48%, dus iets minder dan de helft van de Fransen Sarkozy's politiek. Maar ook binnen Frankrijk is er daarnaast felle kritiek. Het hardst was de veroordeling van Daniel Cohn-Bendit (foto), leider van de Groenen in het Europarlement. Tegenover Le Monde noemde hij het 'populistische uitsluitingspolitiek om in de gunst bij uiterst rechts te komen over de ruggen van minderheden'. Ook had hij scherpe kritiek op het plan mensen die ernstige misdrijven plegen zoals het doden van politiemensen hun nationaliteit te ontnemen. 'Sarkozy houdt de Fransen voor imbecielen. Zou hij nou werkelijk denken dat het iemand die al tot levenslang is veroordeeld iets zou kunnen schelen of hij nog  Fransman is of niet?' Volgens Cohn-Bendit zou het bovendien onrealistisch zijn, want juridisch onhaalbaar omdat het dreigt statenlozen te creëren wat ingaat tegen de internationale wetgeving.
In een ander interview met de Nouvel Observateur haalde hij ook uit naar Bernard Kouchner, de minister van Buitenlandse Zaken, die afkomstig is uit de wereld van de NGO (hij was ooit één van de oprichters van  Médecins sans Frontières). 'Stel je Kouchner voor, 15 jaar geleden. Hij stapt voor het eerst in een vliegtuig (...) en ziet de levensomstandigheden van de Roma in Roemenië en Bulgarije. Dan zou hij zeggen: Stop dit, meneer de president, dit kunt u niet doen.'
Cohn Bendit was zeker niet de enige politicus met kritiek. Ook conservatieve politici als de oud-premiers De Villepin en Raffarin bekritiseerden de maatregelen als een ontoelaatbare manier van de president om de aandacht af te wenden van de slechte staat van de economie en om zijn eigen dramatisch gedaalde populariteit op te krikken (hij krijgt nog maar steun van 20% in de polls). Een 'vlek op de Franse vlag', zo noemde De Villepin het. Niettemin schijnt dat onder De Villepin zelf ook al jaarlijks de nodige Roma werden teruggestuurd, al gebeurde dat minder opzichtig.
De huidige regering verschuilt zich erachter dat de uitzettingen volledig legaal zijn. Nadat Roemenië lid werd van de EU hebben de Roma weliswaar geen visum meer nodig om het land in te kunnen, maar ze zijn illegaal als ze na drie maanden nog steeds zonder middelen van bestaan zijn.
Kan zijn. Maar dat er van discriminatie geen sprake zou zijn (zoals Kouchner beweert) is natuurlijk klinkklare onzin. En terugsturen naar Roemenië waar de discriminatie en uitsluiting van de Roma echt niet erger kan, is natuurlijk gewoon onaanvaardbaar. Hopelijk laat de EU het niet bij woorden, en komt er  eindelijk actie.

 Update zondag: The Jewish Telegraph Agency (JTA) vertelt dat de CRIF (Conseil Représentatif des Institutions Juives de France), het overkoepelend orgaan van de Franse Joodse organisaties, zich stil houdt en in wezen de maatregelen steunt van Sarkozy, die in 2002-4, scherp is opgetreden tegen een golf van anti-Joodse incidenten volgens op de Tweede Intifada in Israel/Palestina. Richards Prasquier, de voorzitter van de CRIF, zei in een interview met JTA het eens te zijn met de uitzetting van Roma die illegaal in Frankrijk zijn, en ook begrip te hebben voor de maatregel om in het buitenland geboren criminelen hun Franse nationaliteit te ontnemen. Wel waarschuwde hij dat opgetreden moet worden tegen vooroordelen jegens Roma met de Franse nationaliteit.
Patrick Klugman, lid van het bestuur van de CRIF en een van de oprichters van JCall, een organisatie die een meer vredelievende houding van Israel wil, is het met deze houding oneens. Hij betreurt het dat de Joodse gemeenschap, die traditioneel gelijkheid in haar vaandel had, nu - terwijl ongeveer heel Frankrijk kritiek op Sarkozy heeft - zich stil houdt.
Ik vrees dat de CRIF geen uitzondering is. In Nederland zag de Joodse gemeenschap er geen probleem in dat tot voor kort een medewerker van het CIDI op de kandidatenlijst van de PVV voor de Tweede Kamerverkiezingen stond (de medewerker, Kortenoeven, is intussen Kamerlid). In de VS gleed de leider van de Anti Defamation League, de Joodse organisatie die zich traditioneel met de bestrijding van antisemitisme bezighoudt, Abe Foxman onlangs uit door zich tegen de bouw van het islamitische Cordoba centrum niet ver van Ground Zero uit te spreken (hij rehabiliteerde zich later ten dele, door zich uit te spreken tegen de deelname van Geert Wilders aan een protestbijeenkomst op 9/11). Het lijken uitingen van een trend: de vroeger altijd voor pluriformiteit, gelijkheid en mensenrechten opkomende Joodse gemeenschap, evolueert, onder invloed van een schier eindeloos Midden-Oostenconflict, naar een rechtsere politiek en een hardere houding ten opzichte van moslims en andere minderheden. Kennelijk geldt daarbij ook de stelregel dat de 'vijanden van mijn vijanden mijn vrienden zijn'.

Toneelwereld komt in verzet: geen optredens in nieuw theater Ariel

Het gebouw is nog  niet af, maar op 8 november gaat het open, het Centrum voor de Uitvoerende Kunsten  in de nederzetting Ariel, diep in de Westoever. De zaal heeft 540 stoelen, heeft 11 miljoen dollar gekost (waarvan een niet onbelangrijk deel is betaald door de Amerikaanse pendant van Christenen voor Israel van pastor John Hagee) en de opening wordt verricht met de Israelische bewerking van het stuk 'Piaf' over de Franse zangeres van die naam door het theater van Beersheba.
En dan zullen het Habima Theater, het Nationaal Theater en het theater van Tel Aviv, Cameri, volgen, de laatste met de Kaukasische Kreidekreis van  Berthold Brecht.
Dus nu wordt het nederzettingennet ook cultureel gekoppeld aan de rest van Israel. Ironisch wel dat het stuk van Brecht één van de eerste zal zijn dat daar dan gaat. Het stuk gaat, kort gezegd,  over de juridische afwikkeling van een conflict om land.De blogger Ofri Ilani schreef naar aanleiding daarvan, geciteerd door Noam Sheizaf, van wie ik trouwens ook de meeste andere details van dit verhaal ontleen, het volgende  

 Tot welk niveau van belachelijkheid zullen de hoofden van de culturele sector afdalen (...) we hebben moordenaars gehad die praten over spiritualisme, wapenhandelaars die piano spelen en militaire radiostations die protestliederen draaien (...) maar Brecht inzetten om het kolonistenproject van Ron Nachman (de burgemeester van Ariël) te legitimeren?

 Nu is dat laatste nog niet helemaal zeker. Onmiddellijk nadat

bekend was geworden verklaarde de (Arabische) acteur Youssef  Sweid (linker foto) dat hij zal weigeren in Ariel op te treden (hij speelt in het stuk Trein naar Damascus dat ook in Ariel zou gaan). Hij werd bijgevallen door Rami Heuberger. Binnen korte tijd volgden er meer namen en in Ynet verscheen vrijdag een stuk, ondertekend door 32 acteurs, theatermakers, -schrijvers, en componisten,  waarin afkeer werd uitgesproken voor de beslissing van de theaters om in Ariel te gaan optreden en de acteurs onder hen verklaarden dat zij dat zouden weigeren te spelen. Onder de ondertekenaars waren de toneelschrijvers Joshua Sobol (foto rechts) en Shmuel Hasfari, de hoogleraar theaterkunst aan de universiteit van Tel Aviv Gad Kinar en TV- en theater personality Dror Keren.
In hoeverre daarmee de plannen van de theaters gevaar gaan lopen is nog niet helemaal duidelijk.Als het protest nog verder om zich heen grijpt zal het ook met wat herschikken van rollen waarschijnlijk moeilijk worden. Maar er is ook nog een anti-boycotwet in behandeling in de Knesset die het verbiedt om deel te nemen aan boycots van Israel of de nederzettingen en die een goede kans maakt aangenomen te worden. De  boetes op overtredingen worden dan 30.000 shekel (ruim 8000 euro) per keer en het is de vraag hoeveel mensen daar niet voor door de knieën zouden gaan.

Update zaterdag/zondag: Limor Livnat, de minister van Cultuur en Sport (Likud) heeft zaterdag woedend gereageerd op de boycotters (hun aantal is inmiddels gegroeid tot 53). De theaterdirecties moeten onmiddellijk in actie komen, zei ze, want de dreigt de Israelische samenleving te splijten en maakt een discriminerend onderscheid tussen soorten publiek. Cultuur is een sociale brug en we moeten politiek weghouden uit de sfeer van kunst en cultuur, aldus Livnat. Afgezien van de vraag of dat waar is van die sociale brug, is het aardig van de minister dat zij toegeeft dat er inderdaad een kloof bestaat tussen het publiek aan de ene en aan de andere kant van de groene lijn. Misschien is zou ze zich eens afvragen hoe dat zo gekomen is en welke partij daar vooral de hand in heeft gehad. 

Spijkers in het lichaam en ander dienstbodenleed

 Artsen hebben chirurgisch 13 spijkers en vijf naalden verwijderd uit het lichaam van een een Sri Lankaanse dienstmeid die deze week, totaal getraumatiseerd, hals over kop  terugkeerde uit het middeleeuwse koninkrijk Saoedi-Arabië. Röntgenfoto's gaven aan dat er in totaal 24 spijkers en naalden in haar lichaam zaten. Wat is blijven zitten is echter niet levensbedreigend en zal later worden weggehaald, zeiden de dokters.

De 49-jarige mevrouw Ariyawathie, moeder van drie kinderen, begon in maart als dienstmeid in een Saoedisch huishouden. Blijkbaar beviel zij haar werkgevers niet helemaal, want de spijkers en naalden werden als strafmaatregel in haar lijf geslagen (handen, benen een ook haar voorhoofd), meestal nadat ze waren verhit. 

Het verhaal van de Sri Lankaanse is in zoverre uitzonderlijk, dat het gaat om een bizarre manier van lijfstraffen. Maar afgezien daarvan onderstreept haar geval alleen nog maar eens te meer de waanzinnig slechte omstandigheden waaronder miljoenen mensen uit Azië en Afrika die zich in Arabische landen verhuren als huispersoneel moeten opereren. Slechte werkomstandigheden en huisvesting, lange uren, lijfstraffen en zware mishandeling, seksueel misbruik, onderbetaling of erger, het komt allemaal voor. Onder meer Human Rights Watch  scheef er een enkele maal over (zie hier).

Niemand schijnt desondanks de ware omvang van het probleem te kennen, noch helpen rapporten en klachten (soms ook van regeringen, zoals de Filippijnse) veel. De New York Times beschreef in een recent artikel hoe in Kuweit bij de nadering van Ramadhan tientallen Filippijnse (zie foto) evenals tientallen Nepalese dienstmeiden hun toevlucht zochten in hun respectieve ambassades, omdat juist in de vastenmaand hun taken zo zwaar zijn (en hen zo weinig nachtrust wordt gegund) dat het ondraaglijk is. Professor Ass'ad Abu Khalil die blogt onder de naam Angry Arab News Service maakt er een gewoonte van de diverse 'ongelukken' waarbij dienstbodes in Libanon (maar ook elders) uit ramen of van balkons vallen of anderszins ontijdig overlijden, geregeld te vermelden. In sommige perioden komt dit soort (zelf)moorden wel in een tempo van ongeveer één per week voorbij. De situatie is ronduit schandelijk. Er ligt hier een dringende de taak te wachten op HRW, Amnesty, andere mensenrechtenorganisaties en misschien wel de VN.

Provocatie leidt tot rellen in Silwan

 De Israelische grenspolitie heeft donderdagmorgen slag geleverd met  enkele tientallen inwoners van de wijk Silwan in Oost-Jeruzalem.  De wijkbewoners staken vier auto's in brand, twee scooters, een aantal afvalbakken en een wachthuisje. Ook vielen zij de brandweer aan. Eén kolonist werd licht gewond nadat hij werd getroffen door een steen. 
De rellen braken uit om ongeveer vier uur in de ochtend, nadat gemaskerde kolonisten probeerden een moskee in de wijk binnen te komen volgens de Palestijnen. Wegens Ramadhan waren er mensen in de moskee, die alarm sloegen. Daarop braken rellen uit, waarbij jongeren stenen en molotovcocktails gooiden, aldus Ynet.    
Silwan is een van de Palestijnse wijken waar Joodse kolonisten proberen een steeds grotere aanwezigheid te krijgen. Ook hebben opgravingen die worden uitgevoerd door een organisatie van kolonisten tot verzakkingen en het vallen van gaten in de wegen geleid. De spanning is de laatste tijd nog extra opgelopen door een recente beslissing van het bestuur van de gemeente Jeruzalem om 22 huizen van inwoners van Silwan af te breken om plaats te maken voor een bijbels toeristenpark. Afgezien hiervan is de bevolking van de bezette gebieden uiterst gevoelig voor bedreigingen van moskeeën na recente gevallen waarbij kolonisten brand hebben gesticht in moskeeën:. In december gebeurde dat in Yasuf, in mei in Luban al-Sharqiyya, terwijl in Jaffa volgens de islamitische Waqf in juni ook sprake sprake was van een poging tot brandstichting in een moskee die onderhoudswerkzaamheden onderging.  

Israel veroordeelt weer vreedzame Palestijnse actievoerder

December 2009, Abdallah Abu Rahme wordt gearresteerd.

Waarmee zullen we beginnen? Het goede of het slechte nieuws? Welnu, het goed nieuws is, dat Abdallah Abu Rahme NIET is veroordeeld wegens het gooien van stenen, en ook  niet wegens verboden wapenbezit, op grond van het feit dat hij tijdens één van de wekelijkse demonstraties tegen de Muur in Bil'in bezig was geweest lossen hulzen en gebruikte traangas- en stungranaten aan het oprapen was om te laten zien hoeveel geweld er wordt gebruikt tegen deze vreedzame betogingen.
Nee. Maar Abdallah Abu Rahme, van het volkscomité van Bil'in en één van de kampioenen van het geweldloze verzet tegen de bezetting, is WEL veroordeeld op grond van twee andere aanklachten: namelijk het aanzetten tot verzet, en het deelnemen aan en oproepen tot het houden van een verboden demonstratie. Wat voor straf daarop staat weten we nog niet. Abdallah krijgt dat over twee weken te horen. Mogelijk een straf van zo'n twee jaar.
Ik voorzie dit soort berichten altijd routinematig van de 'tag' Israeli justice. Ik moet bij het gebruiken van die term altijd denken aan wat een collega blogger (ik ben helaas vergeten wie) een tijd geleden schreef: dat het zo opmerkelijk is hoe begrippen verkleuren als je er alleen het adjectief Israelisch voor zet: Israelisch socialisme, Israelische rechten, Israelische veiligheid, Israelische rechtspraak, Israelisch bedenk het maar ....
Ook in het geval van Abu Rahme is er wel wat van de 'rechtspraak' af te dingen. Hij werd veroordeeld op basis van de getuigenissen van twee minderjarige dorpsgenootjes die in het holst van de nacht van hun bed waren gelicht om - zonder aanwezigheid van ouders of advocaten - te worden verhoord. Hij heeft vanaf december in voorarrest gezeten. En hij is veroordeeld op grond van idiote 'rechts'regels. Het deelnemen aan een verboden demonstratie is op de Westoever al het geval als je met 11 mensen op een kluitje staat zonder daarvoor eerst van de militaire gouverneur op een briefje permissie te hebben gekregen (in Israel gelden echt heel aandere regels). En incitement - het oproepen tot het verstoren van de openbare orde? Het in je eigen dorp protesteren tegen het feit dat er een Muur wordt gebouwd die je dorp van een belangrijk deel van het land van dat dorp heeft afgesneden?
Enfin, laten al die mensen in het Israëlische kamp die zich nog steeds met een zekere regelmaat afvragen waarom  er geen vreedzame gesprekspartners aan de andere kant zijn, zich maar eens over deze zaak buigen (en over vergelijkbare gevallen, als die van Abu Jumaa of Mohammed Khatib). En laten ze ook vooral langs gaan bij de blog van de Magnes Zionist, die dit nieuws bracht onder veelzeggende kop: Israel veroordeelt weer een Palestijnse Gandhi. 

Noors investeringsfonds trekt zich terug uit ondernemingen die bouwen in bezet gebied

 Het Noorse Fonds voor de Olierijkdommen, een soort pensioenfonds dat 450 miljard euro afkomstig uit de verkoop van olie en gas beheert voor toekomstige Noorse generaties, heeft twee Israelische bedrijven geschrapt van de lijst van ondernemingen waarin het investeert, omdat ze betrokken zijn bij het bouwen in bezet gebied. De twee zijn Africa Israel Investments en de dochtermaatschappij ervan, Danya Cebus. Beide zijn eigendom van de Israelische miljardair Lev Leviev.










Volgens de beleggingscode van het Noorse fonds mag het niet investeren in firma's die wapens als atoombommen of clusterbommen produceren, het milieu schaden, of de rechten van werkers dan wel het recht in het algemeen schenden. Volgens een verklaring van de Noorse minister van Financiën Sigbjoern Johnsen is het bouwen in bezet gebied strijdig met de Geneefse conventies, met diverse VN-resoluties en met een uitspraak van het Internationale Gerechtshof uit 2004. Het fonds heeft zijn aandelen ter waarde van 1, 16 miljoen euro in Africa Israel Investements al geruime tijd geleden verkocht.     
 Danya Cebus heeft, als aannemer, onder meer bouwprojecten uitgevoerd in de Jeruzalemse nederzetting Har Homa, Maaleh Adumim, Modi'ïn Illit (foto) en Adam. 

Een jaar geleden heeft hetzelfde Noorse fonds ook zijn beleggingen weggedaan in Elbit Systems, een van de grootste ondernemingen op het gebied van defensie- en bewakingselektronica, wegens de betrokkenheid van Elbit bij het bouwen van de Muur in bezet gebied.

Van Agt: 'Blijf alsjeblieft bij Wilders uit de buurt'

Al eerder heb ik oud-premier Dries van Agt lof toegezwaaid voor de manier waarop hij uitkomt voor overtuigingen waarin het recht - en in de breedste zin gelijke rechten voor iedereen - centraal staan. Nu doet hij dat opnieuw, en opnieuw tegen de stroom in, in casu de pogingen van Van Agts partij, het CDA, om met de VVD en met gedoogsteun van Wilders een regering te vormen. Hij sprak zich daartegen uit in een artikel in de Volkskrant. In een interview met het Belgische Knack zei hij het zo:    

U noemt de PVV onomwonden ‘een racistische partij’. Wat brengt u tot die conclusie?

Van Agt: Het hangt natuurlijk ook wel af van de definitie van racisme die je hanteert. De PVV is in ieder geval doordesemd van de gedachte dat ons land en ons volk te voortreffelijk zijn om door de aanwezigheid van andere mensen te worden besmeurd. Moslims zijn in de ogen van Wilders natuurlijk het allerergste, maar zijn harde voorstellen omtrent immigratie en integratie betreffen álle immigranten van buiten de Europese Unie, de Amerikaanse broeders van over de plas uitgezonderd. Zijn programma heeft hoe dan ook een racistische tint.

Waarom bent u zo geschrokken van het partijprogramma van Wilders? Dat is toch al jaren bekend?

Van Agt: Heel weinig mensen hebben dat partijprogramma echt gelezen. Het staat bol van de schokkende teksten. Wilders wil een verbod op de Koran, een bouwstop voor moskeeën, sluiting van islamitische scholen, een belasting op het dragen van hoofddoekjes…

Maar dat soort radicale eisen zal hij in het gedoogakkoord toch nooit kunnen doordrukken?

Van Agt: Dat denk ik ook niet, want dat zou een ernstige inbreuk zijn op de grondwettelijke rechten. Het kan niet en het mag ook niet. Maar dit soort denkbeelden is wel uiterst indicatief voor de ideologie van Wilders en zijn aanhangers. Wilders wil ook artikel 90 van de grondwet schrappen, waarin staat: ‘De regering bevordert de internationale rechtsorde.’ Je zou toch denken: blijf asjeblief bij die man uit de buurt.

En de uitsmijter: 

U zegt: ‘Blijf bij die man uit de buurt’. Eigenlijk pleit u dus voor een cordon sanitaire tegen Wilders.

Van Agt: Zeker. Dat doe ik. Het moet uitzieken.

Wat mij betreft: Bravo! Laat Wilders zien voor wat hij is: een racist een een volksmenner, een man die de manier in herinnering brengt waarop in de jaren dertig in bepaalde kringen werd gesproken over de Joden. Ontneem hem niet het recht te zeggen wat hij wil zeggen, maar geef er niet teveel aandacht aan. Laat hem in zijn sop gaarkoken. Het moet uitzieken.
Klik hier voor het hele interview met Knack

Geen ruimte en geen geld voor Arabische leerlingen in Jeruzalem

Elk jaar om deze tijd is het weer raak. De kinderen gaan weer naar school en ter gelegenheid daarvan verschijnen er rapporten dat de toestand met betrekking tot het onderwijs in Oost-Jeruzalem abominabel is. Ongeveer de helft van de Palestijnse leerlingen, zo wordt geschat is aangewezen op - dure -  privé oplossingen, domweg omdat er voor hen geen plaats is in het reguliere onderwijs-systeem. Ongeveer 6% van de leerlingen (en dat betreft ruim 5000 leerlingen) gaat zelfs helemaal niet naar school, mogelijk mede omdat hun ouders geen dure privés scholen kunnen betalen. Er is al jaren een tekort van ongeveer 1000 klaslokalen en dat tekort wordt nooit ingelopen. Dit afgelopen jaar zijn er maar 39 bijgekomen.
Deze gegevens staan in een gezamenlijk rapport van de Association for Civil Rights in Israel (ACRI) en Ir Amim dat wordt aangehaald in The Guardian. Verleden jaar schreven zij ook zo'n rapport (ik besteedde daar toen hier aandacht aan). Het jaar daarvoor zag ik een rapport van IRIN, waarin ruwweg hetzelfde stond.
De toestand van de wel bestaande klaslokalen laat overigens ook te wensen over, vele zijn te oud, te klein en te slecht geventileerd. En dat is geen wonder als we lezen dat Israel in Jeruzalem per schoolkind 2372 shekel uitgeeft (plm 340 euro) en voor een Arabisch schoolkind 577 shekel (zo'n 82 euro). Volgens Jamal Zahalka, Knessetlid voor de Balad-partij, is de toestand van het onderwijs voor Palestijnse kinderen in Jeruzalem zo slecht dat het ongunstig afsteekt bij elke andere plek, waaronder ook Gaza of de vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en Syrië. Het aantal drop-outs onder de Palestijnse leerlingen is trouwens ook ongekend hoog: 50% scheidt er voortijdig mee uit. Bij de Joodse leerlingen is dat 11,8%.  
 

Drie maanden voor 'waterdieven' uit Hebron

Wie herinnert zich nog de beelden van het vijfjarige jongetje Khaled Jaberi uit een dorpje bij Hebron, die hysterisch huilend achter de mannen van de grenspolitie aanliep die zijn vader hadden gearresteerd (zie foto) en zie mijn blogpost hier?
Vakantie en de niet-steeds aanwezige mogelijkheid om het internet op te komen maken dat ik dezer dagen wat minder frequent blog en soms dingen laat lopen (na maandag is dat trouwens weer voorbij). Zo kwam het ook dat ik pas nu zag dat de vader van de huilende Khaled, Fadel Jaberi,  intussen is veroordeeld tot drie maanden en een boete wegens waterdiefstal en het aanvallen van politiemannen. Fadels broer, Wadi'e die ook  was gearresteerd, kreeg dezelfde straf. Ik zag dit op de blog van Noam Sheizaf Promised Land  
Hij verwijst ook naar Gideon Levy die over de arrestatie schreef. Khaled werd opgepakt toen hij tussenbeide trachtte te komen op het moment dat agenten zijn broer aanvielen toen het irrigatiesysteem van hun agrarische bedrijf werd aangezet.. Er zit een onmiskenbaar absurde en schandalige kant aan dit soort veroordelingen en arrestaties: de Palestijnen, die niet van het Israelische watersysteem gebruik mogen maken en trouwens ook  geen putten mogen slaan, worden veroordeeld voor de diefstal van wat in feite hun eigen water is. Afgezien daarvan worden de Jaberi's dan ook nog eens beticht van het aanvallen van politiemannen, wat een frequent geuite beschuldiging is van de politie, en één waartegen eigenlijk niets is te beginnen.

Nieuwe besprekingen op komst - wie gelooft er nog in een goede afloop?

Israel en de Palestijnen gaan weer praten. Beide partijen hebben een uitnodiging geaccepteerd om op 2 september in Washington bijeen te komen. De dag ervoor zullen de Israelische premier Netanhyahu en de Palestijnse president Abbas een ontmoeting hebben met president Obama.
Het nieuws van de uitnodiging werd vrijdag bekend gemaakt door minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton en de speciale afgevaardigde van Obama voor het Midden-Oosten, George Mitchell. De uitnodiging is overigens officieel afkomstig van het zogenoemde 'Kwartet'  (de VS, Rusland, de EU en de VN) en de opening van de gesprekken zal worden bijgewoond door president Mubarak van Egypte, koning Abdallah II van Jordanië en Tony Blair. 
Het lijkt allemaal deftig en officieel genoeg op deze manier, maar ik zou niet zo gauw iemand weten te vinden die enigszins de geschiedenis van het voorafgaande heeft gevolg en die niet sceptisch is. Wat was ook alweer het laatste nieuws dat hieraan voorafging? Het feit dat de Arabische Liga akkoord was gegaan met hervatting van indirecte besprekingen mits aan bepaalde parameters was voldaan. Dat nu weigerde premier Netanyahu. Hij wilde alleen besprekingen zonder voorwaarden vooraf. Bij de allerlaatste ontmoeting met Mitchell, niet veel meer dan een week geleden, weigerde hij bij de gesprekken uit te gaan van de grenzen van 1967. Eerder had hij laten weten niet te voelen voor een verlenging van het moratorium op de bouw in de nederzettingen. Daarmee was hervatting van de 'proximity talks' van de baan.
En wat is er dan nu veranderd? De partijen hebben een uitnodiging gekregen van Obama die zij - vooral de Palestijnen in hun afhankelijke positie- niet konden weigeren. Dat is er veranderd - en dat alleen. Er is dus geen enkele garantie voor succes, en zelfs zijn er geen redenen om daarop te hopen. 

Volgens Clinton zullen de gesprekken gaan over grenzen, de nederzettingen en Jeruzalem. de verwachting is dat zij ongeveer een jaar zullen gaan duren. Netanyahu's bureau zei in een verklaring  

 "We are coming to the talks with a genuine desire to reach a peace agreement between the two peoples that will protect Israel's national security interests, foremost of which is security."

 Oftewel we komen naar de gesprekken met een oprechte wens een vredesakkoord te bereiken tussen de twee volken, dat Israels nationale veiligheidsbelangen zal beschermen, waarvan veiligheid het belangrijkste is. Wat vooral duidelijk werd uit deze uitermate kreupele formulering, is dat Netanyahu blijkbaar in veiligheid, veiligheid en veiligheid is geïnteresseerd en verder vermoedelijk in niet veel anders. Saeb Erakat, de belangrijkste Palestijnse onderhandelaar, van zijn kant, waarschuwde dat de Palestijnsen kunnen opstappen als Israel de nederzettingen weer gaat uitbreiden:

"It can be done in less than a year," Erekat said. "The most important thing now is to see to it that the Israeli government refrains from settlement activities, incursions, fait accomplis policies."

Eerlijk gezegd weet ik niet een zeker of we wel moeten hopen dat deze gesprekken succesvol zullen verlopen. Israeli's gesteund door een Obama die heeft laten blijken geen vuist tegenover Netanyahu te durven of willen maken, die gaan onderhandelen met een uiterst zwak Palestijns bewind (dat ook nog eens alle  legitimiteit mist - het mandaat van president Mahmoud Abbas liep af in januari 2009 en was niet in 2006 Hamas de winnaar van de verkiezingen?), daar kan toch weinig heil van worden verwacht. Het ergste wat kan gebeuren is een overeenkomst die de Palestijnen door de strot wordt gewurgd, een unfaire oplossing  en die het conflict gaat bezwaren met een hypotheek voor nog meer lange jaren na nu.

De cartoonist Hajjaj maakte een briljante 'pun' op de recente opwinding rond het meisje Eden Abergil dat op haar Facebook pagina zulke leuke foto's met gebonden en geblinddoekte Palestijnen had staan. De Israelisch-Palestijnse onderhandelingen gaan er volgens Hajjaj als volgt uitzien:

Conny Mus, een te vroeg afscheid

Verdrietig, het nieuws dat Conny Mus vrijdag tijdens een vakantie in Nederland aan een hartaanval is overleden - pas 59 jaar oud. Hij had van mij nog wel een tijdje door mogen gaan. Ik heb Conny maar één of twee keer ontmoet en dat is al weer lang geleden, rond 1990, tijdens mijn correspondentschap in Egypte, de keren dat ik voor de Volkskrant bij calamiteiten moest invallen voor een afwezige Eddo Rosenthal. Conny bleek, in een tijd dat de afstand tussen de publieke omroep en de commerciëlen nog aanzienlijk was (ik deed radio voor de NCRV en de VARA, hij werkte voor RTL) absoluut niets van die afstand te willen weten. Hij was een joviale collega die graag wat dingen uitwisselde en met wie ik toen plezierig (bij een pilsje, neem ik aan) heb zitten praten.
Later heb ik hem natuurlijk in zijn werk gevolgd en hoewel ik het met zijn  analyses niet altijd helemaal eens was, moet ik zeggen dat hij een absoluut betrouwbare indruk maakte, iemand met het hart op de goede plaats. Heel treurig, dit vroege afscheid.

Gestolen laptops en geinige Facebookpagina's met gebonden en geblinddoekte Palestijnen

Wie aan boord van de Mavi Marmara was, het heeft overleefd en van wie een laptop of mobiele telefoon is afgepakt, kan hem misschien via e-bay of een soortgelijke internet site weer terugkopen. Haaretz meldt dat vier Israëlische militairen zijn aangehouden wegens het stelen van laptops van activisten die aan boord van de Mavi Marmara op weg waren naar Gaza. Zij zouden die vervolgens hebben verkocht. Een van de aangehouden militairen zou een luitenant zijn. Haaretz zegt dat er ook berichten zijn over gestolen mobiele telefoons, terwijl een Italiaanse journalist enige tijd geleden meldde dat de creditcard die hem bij zijn arrestatie was afgenomen, sedertdien was gebruikt.
Het schijnt dat dit soort berichten in Israël soms verbazing wekken. Voor diegenen die wel eens hebben gelezen wat Israëlische militairen met eigendommen van anderen hebben aangericht in bijvoorbeeld Libanon en Gaza zal dat toch minder het geval zijn, lijkt me.

Nog zo'n affaire is die van de onlangs afgezwaaide soldate Eden Abergil, die op haar Facebook pagina foto's van geblinddoekte en gebonden Palestijnen publiceerde met daarbij opmerkingen als dat de tijd in het leger 'de tijd van haar leven' was geweest. De woordvoerder van het leger haastte zich te verklaren dat dit schokkend en verkeerd was, maar nauwelijks had hij dat gedaan of berichten kwamen naar buiten dat Eden ook had opgeschreven dat zij graag Palestijnen zou doden of zelfs 'afslachten'. 
Wat verbazend is aan dit soort affaires is dat er werkelijk Israeli's zijn die nog geschokt zijn door dit soort zaken. Het is toch zo dat iedereen die ook maar enigszins de berichten volgt, de krant leest of een enkele kritische blogger volgt, weet dat dit soort zaken - het je vrolijk maken ten koste van gearresteerde Palestijnen - ongeveer aan de orde van de dag is in het huidige Israël. Echt bijna iedereen moet er weleens van hebben gehoord, zo niet het hebben meegemaakt in zijn of haar eigen diensttijd, want niemand kan de enigszins kritisch aangelegde toeschouwer wijsmaken dat dit een uitzondering is of iets van de allerlaatste tijd.

De mensen van Breaking the Silence hebben gelukkig ook het verhaal opgepikt en op hun site onmiddellijk een achttal foto's geplaatst om te laten zien dat dit soort leuke actiefoto's al veel langer de ronde doet. Hieronder zo'n voorbeeld van een dappere soldaat met het lichaam van een gedode Palestijn.   

Duitsland laat spion/moordenaar Brodsky als een te hete aardappel op borgtocht vrij

Brodsky tijdens zijn verschijnen voor de rechter in Warschau.

Een kolossale anticlimax, ongetwijfeld met de bedoeling Israël een gênant proces wegens spionage te besparen. Dat moet de conclusie zijn van de wonderlijke vertoning waarbij een rechter in Keulen de in Polen opgepakte Mossad-spion Uri Brodsky vrijdag op borgtocht heeft laten gaan. Brodsky was op 4 juni aangehouden op de Frederic Chopin luchthaven van Warschau naar aanleiding van een Europees arrestatiebevel dat was uitgevaardigd door Duitsland. Hij werd verdacht van spionage en het vervalsen van en Duits paspoort. Brodsky zou met een paspoort op naam van Michael Bodenheimer  (zie kleine foto) hebben deelgenomen aan de moord op Hamas-kopstuk Mahmoud Mabhouh in Dubai in januari.

Afgelopen donderdag werd hij uitgeleverd aan Duitsland. Daar werd hij alleen aangeklaagd wegens valsheid in geschrifte (het vervalsen van het paspoort). De rechter in Keulen bepaalde dat hij op borgtocht werd vrijgelaten en eventueel vrij was om terug te keren naar Israël. Een woordvoerder van het parket van Keulen zei echter dat Brodsky, als hij Duitsland zou verlaten zolang de zaak wegens het vervalsen van het paspoort wordt behandeld, het risiso loopt ook aangeklaagd te worden wegens spionage. Alsof Brodsky zich nog ooit in Duitsland of met Duitsland verbonden landen zal vertonen....
Een uiterst curieuze uitspraak, die waarschijnlijk alleen maar aangeeft dat de Duitse regering er geen zin in had Israël voor het hoofd te stoten wegens een opzienbarende rechtszaak betreffende de moord op Mabhouh in de Verenigde Arabische Emiraten. Ook wat het gedrag van de VAE betreft zijn er vraagtekens. Dit land had namelijk ook kunnen vragen om Brodsky's uitlevering, maar liet weten daarvan af te zien. Waarom? Wegens de goede betrekkingen met Washington? Het blijft speculeren maar bevredigend voor het rechtsgevoel is het niet, dat een spionagedienst zo makkelijk wegkomt met een moord die allerwegen ontzettend de aandacht heeft getrokken.

Rechter stelt van terreur verdachte Chaim Pearlman in vrijheid

Een rechtbank in Petah Tikva heeft woensdag de van terrorisme verdachte rechts-extremist Chaim Pearlman in vrijheid gesteld omdat er onvoldoende bewijs was om hem langer vast te houden. Pearlman,die verdacht wordt van moord op vier Palestijnen en het verwonden van een aantal anderen, werd een maand geleden aangehouden. De Shin Bet had gevraagd hem langer vast te mogen houden, maar de rechter oordeelde dat er onvoldoende bewijzen tegen hem verzameld waren. Pearlman blijft onder huisarrest.
Pearlman, die een aanhanger van de ooit verboden Kach-partij zou zijn en in het verleden meermalen wegens rechtsextremistische uitingen en demonstraties werd aangehouden, had op zijn beurt de Shin Bet ervan beschuldigd dat de dienst hem zou hebben proberen aan te zetten tot moord op sheikh Raed Salah, de leider van de Islamitische Beweging, noordelijke afdeling. Pearlman zou een medewerker van de dienst zijn geweest.
De vrijlating van Pearlman steekt schril af bij de andere zaken die de Shin Bet nog onder haar beheer heeft en waarvan de verdachten nog steeds worden vastgehouden, zoals de zaken tegen Omar Said en Sameer Makhoul, of de onlangs aangehouden Druzische verdachten vader en zoon Sha'ar uit Majdal Shams op de Golan en Mahmoud Masarweh uit Baka Gharbiyeh.

Ramadhan Karim

Woensdag begint de ramadhan. Moslim lezers: Ramadhan karim.

Bedoeinen dorpje Al-Araqib voor derde keer verwoest

De Israëli's hebben dinsdag in alle vroegte voor de derde keer in een maand tijd het (door de autoriteiten 'niet erkende') Bedoeïenen-dopje Al Araqib in de Negev verwoest. Joseph Dana (blog Ibn Ezra) was erbij en maakte foto's. Hij en een aantal mededemonstranten begonnen onmiddellijk met de wederopbouw.

'De lobby triomfeert'

De meestal behoorlijk scherpe Amerikaanse columnist M.J. Rosenberg geeft op TPM Café een extra draai aan een verhaal dat al heel wat mensen (vooral Palestijnen en hun sympathisanten) een lachstuip heeft bezorgd. Donna Shalala, ex-minister van Gezondheid onder Clinton, nu president van de universiteit van Miami, bezocht Israël in gezelschap van andere bestuurders van Amerikaanse universiteiten om te ijveren tegen een boycot (BDS) van Israël. Na  het bezoek, waarbij ontmoetingen met belangrijke mensen onder wie president Peres plaatsvonden,  gebeurde het volgende, Rosenberg citeert Yedioth Achronoth:

Toen Shalala op het vliegveld aankwam werd ze niet herkend als VIP en werd ze, als gevolg van haar Arabische achternaam, zelfs onderworpen aan wat ze een 'speciale behandeling' noemde. Ze zegt dat ze tweeëneenhalf uur werd vastgehouden en dat haar vernederende en beledigende persoonlijke vragen werden gesteld. Ondanks de vertraging slaagde ze erin haar vlucht naar de VS te halen. Functionarissen die haar spraken zeiden dat ze ernstig beledigd was door de behandeling die har ten deel was gevallen.

Maar wat zien we nu? schrijft Rosenberg. Na een paar dagen bedenktijd is Shalala helemaal niet meer beledigd. Integendeel, eenmaal weer thuis in Miami verdedigde ze de Israëlische politiek van etnisch profileren gevolgd door het vernederen van zulke bedreigingen voor de veiligheid als zijzelf, een 69-jarige vroegere minister en directeur van de universiteit van Libanese afkomst.

'Het was weliswaar ongemakkelijk, maar de veiligheid van Israël en de veiligheid van reizigers  is veel belangrijker,' zei Shalala. ''Ik ben al veel jaren van en naar Israël gereisd en ik verwacht het opnieuw te zullen bezoeken.'

Wat!?
Dus ik legde dit voor aan een vriend die de situatie kent aan de universiteit van Florida. 'Ben je gek? Als Shalala zelfs maar een glimp van kritiek op Israël zou  laten doorschemeren, zouden miljoenen dollars waar de universiteit op rekent onmiddellijk wegblijven. Ze kan haar mond niet opendoen of de universiteit zal alle uitbreidingsplannen voorgoed kunnen vergeten, nog afgezien van de beurzen die zullen verdwijnen.'
En dat is hoe het werkt. Ik heb me meestal beziggehouden met het Congres. Ik ben bang dat zelfs ik nog maar half weet hoe het werkt. Excuseer me als ik even moet braken.

Eigenzinnige filmer Bromet portretteert LJG

Dit stuk schreef ik voor het kwartaalblad Kol Mokum van de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam: Frans Bromet die een film maakte over de LJG naar aanleiding van de opening van een nieuwe synagoge in augustus 2010.

Veel LJG-leden moeten hem de afgelopen tijden aan het werk hebben gezien. Opnamen tijdens Jamiem toviem (Pesach), bij gewone diensten, een bar mitswa, de 'uitkomcursus', het verloop van de bouw van de nieuwe sjoel. Leden uit diverse geledingen hebben hem op bezoek gehad met zijn doodgewone, maar soms toch ook lastige vragen. 'Wat betekent God voor u?' Hoe kwam u als rabbijn in Amsterdam terecht?

Bromet met zijn camera.

Misschien dat niet iedereen het zal weten, maar er is al een tijdje een film in de maak over de LJG Amsterdam, die rond de opening van de nieuwe sjoel te zien zal zijn en ook op de Joodse Omroep zal worden vertoond. De maker is een kleine man met een camera die al heel lang de wereld vooral met behulp van dat ding aan zijn schouder bekijkt, rustig afwacht en met een soms wat lijzige stem vragen stelt. Dat is Frans Bromet. Zijn vragen lijken altijd heel gewoon – en misschien zijn ze dat ook. Maar ze hebben wel de verdienste dat ze in combinatie met de beelden die hij opneemt, dingen zichtbaar maken die je daarvoor niet zo duidelijk zag.

In een radio-interview werd hem in 2009 gevraagd hoe hij dat deed, hoe dat zo was ontstaan, de speciale Bromet-documentaire, bekend van allerlei televisie series als Buren, De Verbouwing, De Nalatenschap, Failliet of niet, Late Liefde, en nog veel meer. Hij was er lang geleden, tijdens en direct na de filmacademie, al mee begonnen, zei hij. Filmen met de camera aan zijn schouder en praten met mensen vóór de camera. (Bromet heeft de camera ongeveer altijd aan de schouder, hij gebruikt bijna nooit een statief. Iemand merkte eens op dat hij hem gebruikt als een soort extra lichaamsdeel). Toen hem vervolgens de vraag werd voorgelegd hoe dat zich zo ontwikkeld had, dat interviewen, of hij een speciale techniek ontwikkeld had: 'Ik ben gewoon begonnen. Ik heb ook er nooit een opleiding voor gedaan of zo. Maar ik merkte wel dat interviewen me wel goed af ging. Dat als ik mensen wat vroeg, ze me wel dingen wilden vertellen.'

1,2,3 groep

Bromet (geboren in 1944) is de laatste jaren vooral documentaire- en programmamaker voor de tv. Ik noemde al een aantal van de series en producties die hij gemaakt heeft (voor onder meer de VPRO en de NCRV en de reeks is ook veel langer dan ik opsomde), maar zo is hij niet begonnen. Aanvankelijk was hij cameraman in de wereld van de speelfilm. Zijn eerste speelfilm deed hij met Pim de la Parra en er volgden er nog zo'n 35 andere, waarvan Ciske de Rat en Op hoop van zegen waarschijnlijk de bekendste waren. In zijn biografieën wordt altijd vermeld dat hij begin jaren '60 aan de filmacademie studeerde tegelijk met mannen als René Daalder, Jan de Bont, Kees Meijering en Rem Koolhaas, de latere architect. Ze vormden er de 1,2,3, groep die zich afzette tegen de heersende cultus waarbij de film vooral het werk van één man, de regisseur zou zijn. Volgens hen werd een film gemaakt door een collectief, en zouden regie, camerawerk, geluid, montage en acteren qua belang niet voor elkaar onderdoen. Om de daad bij het woord te voegen maakten ze ook samen een film, waarin ze om beurten de verschillende rollen vervulden. Bromet huldigt dit 1,2,3 standpunt overigens nog steeds. Het was dan ook niet voor niets dat hij in 1982 de wereld van de speelfilm vaarwel zei, omdat daar, zoals hij zei, alles toch nog steeds draait om grote namen en de rest van de crew het moet doen met een matige betaling, veel overuren en als het product klaar is een plek in de schaduw.

Tijdens de jaren als cameraman maakte hij echter ook altijd al documentaires of deed hij tv-werk. Zo heeft hij jaren voor de Amsterdamse zender AT5 met Rik Zaal het programma Zaal over de vloer gemaakt, waarvan de formule was dat ze naar iemands huis gingen, waar Rik Zaal de betreffende persoon interviewde terwijl Bromet onbevangen door het het huis liep met zijn camera en filmde wat hem opviel. Ook maakte hij toen al eigen documentaires, zoals De Noord 20-29 (1972) over zijn buren in Ilpendam, waar hij na zijn Amsterdamse jaren naar toe verhuisde, of Drielandenpunt (1974) over zijn familie. Dat laatste was een van de weinige keren dat hij de confrontatie aanging met zijn deels Joodse afkomst. De naam van de film slaat op het moment dat verschillend familieleden in Limburg de grens met Duitsland oversteken, terwijl zijn Amsterdamse Joodse vader, die had gezworen na de oorlog nooit meer een voet in Duitsland te zullen zetten, aan de Nederlandse kant achterblijft.

Video

In 1972 startte Bromet een eigen bedrijf. Enkele jaren later ging hij van het gebruik van film over op video, een toen nog omstreden stap omdat de kwaliteit minder zou zijn dan die van film. Bromet verdedigde zijn besluit door te zeggen dat video uiterst geschikt was voor het kleinere tv-scherm formaat, veel goedkoper was en veel makkelijker om mee te werken. Je hoefde niet meer dagen te wachten tot de film ontwikkeld was, maar zag meteen het resultaat. Bovendien kon hij, waar hij vroeger afhankelijk was van montagebedrijven als het facilitaire bedrijf van de NOS, nu zelf de editing doen. Er valt misschien aan toe te voegen dat het ook goed aansloot bij Bromets 'informele' manier van werken: geen zorgvuldig opgebouwde en uitgelichte opstellingen, geen statische camera, maar beweeglijk, schijnbaar uit de losse pols en daardoor met zoveel mogelijk oog voor de omgeving en soepel inspelend op onverwachte dingen.

Veel succes had Bromet met de serie Buren (jaren '90, VPRO) waarin hij beurtelings aan de ene en en aan de andere kant van de schutting verhalen vastlegde van burenruzies die allebei zo plausibel klonken dat het ondoenlijk leek een schuldige aan te wijzen. Door het succes kon Bromet zijn bedrijf uitbreiden en er volgden vergelijkbare series (intussen meestal voor de NCRV) als De Verbouwing (de ellende die daarbij komt kijken), De Nalatenschap (hoe erfgenamen het met elkaar aan de stok krijgen als de nalatenschap verdeeld moet worden), de Scheiding (het gemodder met omgangsregelingen met kinderen) en recenter Late liefde (paren die elkaar vinden als ze al op leeftijd zijn). Niet allemaal vrolijke onderwerpen, wel een soort reality-tv waarin Bromet niet alleen een voortrekker bleek, maar ook een uniek eigen geluid liet horen doordat hij bescheiden blijft, mensen in hun waarde laat en zelfs de schijn van sensatiezucht weet te vermijden. Ooit, in 1980, maakte Bromet ook een eigen speelfilm, een tip van de sluier, die overigens weinig aandacht kreeg. En op dit moment heeft hij een tweede onder handen die waarschijnlijk volgend jaar af zal komen en die zich afspeelt tegen de achtergrond van het Hilversumse circuit, waar volgens hem steeds minder de programmamakers het voor het zeggen hebben, maar in plaats daarvan de managers met hun oog voor kijkcijfers – wat ten koste gaat van kwaliteit.

Filmen tijdens de bouw. De man die wordt geïnterviewd (midden) is Ron van der Wieken, de voorzitter van de LJG.

IDFA

Vanaf 1996 werd Bromets bedrijf een familiebedrijf onder de naam Bromet & dochters en in 2009 kreeg hij eindelijk een lang uitgebleven eerbetoon, doordat het Documentaire festival IDFA een retrospectief aan hem wijdde. Een verlate erkenning voor het feit dat ook video – zeker met de langzamerhand steeds betere videocamera's – mooie producten kan opleveren ( het IDFA wilde de eerste jaren alleen producten gemaakt op film), maar ook zeker voor Bromets unieke manier van werken. Daar werd ook Bromets uitstapje naar de politiek vertoond: een film waarin Bromet als een horzel de lijsttrekkers volgt tijdens de campagne van 2002. De film was gemaakt voor de VPR, maar nooit uitgezonden wegens de moord op Fortuyn. Recentelijk maakte Bromet overigens ook zo'n voet-tussende-deur achtige reportage over de verkiezingsoverwinning van de PVV in Almere bij de gemeenteraadsverkiezingen, die wél werd uitgezonden.

En deze eigenzinnige filmer, die ver van de subsidiegevers en officiële kanalen zijn eigen weg gaat,

is dus gevraagd een documentaire te maken van zo'n 40 minuten over onze eigen LJG. Een beetje nog ter gelegenheid van 75 jaar Verbond, een beetje ter gelegenheid van het nieuwe gebouw. In feite doet het er iet zo toe ter gelegenheid waarvan, want het zal zeker ook een eigenzinnige kijk geven op liberaal jodendom. 'Het gaf mij de gelegenheid kennis te maken met een wereld waar ik eigenlijk niets van wist,' zet Bromet. 'Want mijn vader was dan wel Joods maar godsdienst speelde bij ons thuis geen enkele rol.' Om er meteen op te laten volgen dat het hem verbaasd heeft hoe weinig mensen bij de LJG echt volmondig zeggen in God te geloven. 'Kennelijk gaat het om andere dingen.'

In de film zitten onder meer interviews met Frieda Menco, de rabbijnen Lilienthal en Ten Brink, Leo Schloss, het echtpaar Ted en Meyer van der Sluis, Ron van der Wieken en Awraham Soetendorp (vooral over de rol van zijn vader). Er zitten opnamen in van de vordering van de bouw van de nieuwe sjoel, fragmenten van een door naderen opgenomen oudere film ronde de 'oude' sjoel aan de Jacob Soetendorpstraat, shots van diensten en dergelijke, een straks nog op te nemen reportage van de opening van de nieuwe sjoel en vast en zeker de nodige terloopse Bromettiaanse waarnemingen en gesprekken. De research en het geluid waren in handen van Bromets medewerker Olivia Buning. Veel valt er nog niet te zeggen over de film. Het wordt een portret. We zullen het zien.

Gaza's elektriciteitscentrale valt stil, voor derde keer dit jaar

De elektriciteitscentale van Gaza is zaterdag dicht gegaan enkele uren nadat de Autoriteit die de centrale bemant, de Gaza Power Authority,  had gewaarschuwd dat er nog maar voor een paar uur brandstof was. Het gebrek eraan weet zij aan de Palestijnse Autoriteit in Ramallah die geweigerd zou hebben  meer brandstof te leveren.
Het is de derde keer dat de centrale stilligt, sinds de Europese Unie in januari is gestopt met het betalen van de brandstofrekening en de PA de verantwoordelijkheid voor de bevoorrading heeft overgenomen.Gaza heeft sindsdien herhaaldelijk het verwijt geuit dat de PA de brandstofrekening niet betaalt, terwijl de PA van haar kant de Autoriteit  in Gaza verwijt dat zij niet genoeg doet om de elektriciteitstrekeningen van haar klanten te innen. Waarop de Autoriteit in Gaza dan weer antwoordt dat het werkloosheidpercentage van (officieel) ruim 50% het onmogelijk maakt meer te incasseren.
Er moet meer druk komen op het ministerie van financiën in Ramallah om te zorgen dat de bevolking van Gaza niet collectief wordt gstraft, aldus de Gaza Power Authority in een verklaring. De GPA zei premier Salam Fayyad 'volledig verantwoordelijk te houden voor de rampzalige situatie met betrekking tot de elektriciteit in Gaza'. 

Update maandagmorgen 9/8: Een generator draait weer. Er is nu brandstof voor anderhalf etmaal, draaien op halve kracht aldus de GPA geciteerd door Ma'an News.  

Tony Judt overleden

Het blog Mondoweiss meldde vanmorgen als eerste dat Tony Judt is overleden. Judt, geboren in 1948 in Londen, was historicus gespecialiseerd in Europese geschiedenis, docent aan de universiteit van New York en directeur van het Erich Maria Remarque Instituut van deze universiteit. Hij leed sinds ruim een jaar aan ALS, ook ziekte van Lou Gehrig genoemd, die geleidelijk het hele lichaam verlamt.
Judt was een intellectuele gigant, bij een groter publiek bekend van regelmatige bijdragen aan bladen als de New York Review of Books. Judt, die oorspronkelijk zionist was - in de oorlog van 1967 was hij vrijwilliger in een kibbutz -  kwam in later jaren tot het inzicht dat de manier waarop Israel reilt en zeilt catastrofaal uit heeft gepakt. Kort geleden ontwikkelde hij zich tot voorstander van een ontwikkeling naar een binationale staat waar Joden en Palestijnen gelijke rechten hebben. Hij was iemand die volmondig voor zijn mening uitkwam en controverse niet uit de weg ging: Onder meer de volgende drie artikelen brachten hem faam (en riepen de woede op van de gestaalde pro-Israel kaders):  America and the War (2001) waarin hij betoogde dat steun voor Israels politiek van bezetting eén van de redenen was waarom 9/11 had kunnen plaastvinden, The Road to Nowhere (2002) en Israel the Alternative (2003).
Afgezien hiervan trad Judt in het strijdperk voor Norman Finkelstein toen hem zijn vaste aanstelling werd geweigerd aan De Paul in Chicago en nam hij het op voor Walt en Maersheimer toen die wegens hun boek over de Joodse lobby  onder vuur kwamen liggen. Onder meer kwam Judt uitvoerig aan het woord in een film van de VPRO over de lobby (hier te zien).
Los hiervan was Judt, die behalve in Cambridge ook aan de Ecole Normale Supérieure in Parijs studeerde, een historicus van naam die met name veel publiceerde over het Franse sociale en intellectuele leven. Zijn studie Postwar: A Study of Europe after 1945 (2005) werd allerwegen geroemd en werd genomineerd voor een Pulitzer prijs.  Hier om te besluiten een  citaat uit zijn artikel Israel the Alternative in the New York Review of Books:  

Today, non-Israeli Jews feel themselves once again exposed to criticism and vulnerable to attack for things they didn't do. But this time it is a Jewish state, not a Christian one, which is holding them hostage for its own actions. Diaspora Jews cannot influence Israeli policies, but they are implicitly identified with them, not least by Israel's own insistent claims upon their allegiance. The behavior of a self-described Jewish state affects the way everyone else looks at Jews. The increased incidence of attacks on Jews in Europe and elsewhere is primarily attributable to misdirected efforts, often by young Muslims, to get back at Israel. The depressing truth is that Israel's current behavior is not just bad for America, though it surely is. It is not even just bad for Israel itself, as many Israelis silently acknowledge. The depressing truth is that Israel today is bad for the Jews.

Judt's welsprekendheid, eruditie en moed zullen ernstig worden gemist door al diegenen die opkomen voor een werkelijk rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Jeruzalem vernielt weer 15 graven op Mamilla begraafplaats

De Gemeente Jeruzalem heeft woensdag opnieuw 15 graven vernield op de eeuwenoude islamitische Mamilla-begraafplaats. Dat gebeurde met bulldozers, onder begeleiding van politie. Het Alternative Information Centre (AIC) maakte foto's waarvan de hierboven staande er één is. Volgens de Al-Aqsa stichting voor Waqf en Erfgoed die zorgt voor onderhoud en restoratie van de begraafplaats begon het werk vroeg in de morgen.
Mamilla (Ma'aman Allah) was volgens de overlevering al in de zevende eeuw in gebruik als begraafplaats, wat zou betekenen dat sommigen van de vroegste moslim-veldheren er begraven liggen. Zeker is dat strijders van Salah ed-Din al Ayyubi (Saladin) die de kruisvaarders uit Jeruzalem verdreven er begraven liggen, evenals generaties Jeruzalemse families als de Husseini's, Nusseibehs, Khalidi's, Dajani's en Nashashibi's. Mamilla is in het nieuws omdat het Simon Wiesenthal Centre uit Los Angeles bezig is op een gedeelte ervan een Museum van de Tolerantie (sic) te bouwen (Ik heb daar op mijn blog eerder over geschreven). Een aantal nazaten van die families heeft naar aanleiding van dit project in februari een klaagschrift gestuurd naar de VN-organisatie voor Cultuur, UNESCO, met de vraag in actie te komen. Volgens de Palestinian Telegraph heeft de Islamitische Beweging in Israël naar aanleiding van de vernielingen van woensdag ook een klacht gedeponeerd bij de politie in Jeruzalem.

M

Een blik nop een stuk van de begraafplaats waar geen bulldozers overheen gegaan zijn.

'De boom stond aan Israels kant'

De boom stond aan Israëls kant. Hoe vaak dat niet herhaald is woensdag via de Nederlandse radio, het  Journaal en de meeste kranten. Kennelijk nam deze mededeling alle twijfel weg. Israël had het volste recht om die boom te trimmen, ook al leek het even of die over het hek en aan de Libanese kant van de grens stond. En Libanon had dus allerminst het recht om het vuur te openen op de Israëli's. Nee, de Israëli's hadden gelijk, zaak gesloten.
Ik moest onmiddellijk denken aan mijn allereerste rij-instructeur, jaren geleden in Den Haag. Hij waarschuwde voor mensen die - let wel: het waren andere tijden - op jacht waren naar verzekeringspenningen. Om die te kunnen innen kon het gebeuren dat ze met een rotgang een zijstraat uitkwamen -  van rechts - om zo een botsing te provoceren waaraan zij dan, omdat ze voorrang hadden, geen schuld hadden zodat jouw verzekeringsmaatschappij verplicht was hen schadeloos te stellen.
Trouwens, mijn vader leerde me een soortgelijke les: geloof nooit al die mensen die botsingen hebben en roepen dat ze het niet konden helpen en dat het aan een ander lag. Het feit dat jij voorrang hebt, ontslaat je nog niet van de verplichting om goed te kijken of er niemand aan komt.
De Nederlandse pers heeft dit soort instructeurs kennelijk nooit gehad. Vandaar dan ook dat een simpele mededeling van de VN, gedaan onder druk van de Israëli's: 'de boom stond aan de Israëlische kant van de blauwe lijn' voldoende is om het Israëlische gelijk te bewijzen. Niemand, maar dan ook helemaal niemand van de Nederlandse pers vond het nodig om even na te gaan hoe dat zat met die 'blauwe lijn'. Dat was een exercitie uit 2000.Na de Israëlische terugtrekking uit Zuid-Libanon was het juiste grenstracé omstreden. De VN heeft toen een nieuwe demarcatie uitgevoerd. Maar dat loste de onzekerheden niet op. Op veel plaatsen bleek de lijn niet samen te vallen met Israëls 'technische grens', bestaande uit een een hek, een zandweg waarop voetsporen zichtbaar zijn, en een tweede hek. Op sommige plaatsen wordt het verloop van de 'blauwe lijn' aangevochten door Israël, op andere door Libanon. (Toevallig - en of de Israeli's dat wisten of niet is onduidelijk - was de plaats waar de boom stond zo'n plek waar Libanon de loop van de blauwe lijn betwist).
Redenen genoeg dus om er omzichtig mee om te gaan, zou je zeggen.

En gingen de Israëli's omzichtig te werk?

Nou, nee. En dat is het tweede waar de Nederlandse pers volstrekt niet in bleek te zijn geïnteresseerd. De gang van zaken was als volgt: Israël wilde een boom kappen die het uitzicht (van veiligheidscamera's?) belemmerde en vroeg aan Unifil dit voornemen door te geven aan de Libanezen. Unifil vroeg 24 uur respijt - de commandant was buitenslands en de coördinatie met de Libanezen vergde meer tijd - maar de Israëli's trokken zich aar niets van aan en rukten dezelfde dag nog uit met een zogenoemde 'cherry picker' en wat begeleidende jeeps en tanks. Unifil probeerde de Israëli's met geschreeuw op andere gedachten te brengen, maar de Israëli's werkten gewoon door. En vervolgens opende een Libanese eenheid, die zag dat er iets op Libanees grondgebied gebeurde (Libanon erkent ter plekke de blauwe lijn immers niet), het vuur, eerst met waarschuwingsschoten, naar zij zeggen, vervolgens gericht.

 De rest weten we: doden en gewonden aan beide kanten.
Er is over deze afloop een heleboel te zeggen. We kunnen de lijn volgen van het stuk van Gideon Levy in Haaretz van vandaag, waarin hij erop wijst dat het ongehoord was wat de Libanezen deden, omdat immers alleen Israël zijn grondgebied mag verdedigen tegen Libanezen en Palestijnen en dergelijke en niet omgekeerd. Only we're allowed, schreef hij. En trouwens ook alleen Israël mag bepalen welke hekken en grenzen er gelden en welke niet:  

True, Israel maintains that the area across the fence is its territory, and UNIFIL officially confirmed that yesterday. But a fence is a fence: In Gaza it's enough to get near the fence for us to shoot to kill. In the West Bank the fence's route bears no resemblance to the Green Line, and still Palestinians are forbidden from crossing it.
In Lebanon we made different rules: the fence is just a fence, we're allowed to cross it and do whatever we like on the other side, sometimes in sovereign Lebanese territory. We can routinely fly in Lebanese airspace and sometimes invade as well.

 Israël in de rol van de arrogantebsterkste man van de buurt, die zich niets aantrekt van de anderen. Maar we  kunnen ons ook, zoals ik op mijn Engelstalige blog deed, afvragen waaròm Israël zich zo opstelt, of er niet meer is daan een macht der gewoonte, en wellicht een speciale reden heeft. Was het, omdat er de laatste tijd weer meer sprake is van spanningen tussen Israël aan de ene kant en Syrië en Hizbollah aan de andere - een poging de reactie van de Libanezen te testen? Kwam Israël - meer specifiek - expres in volle vaart van rechts om te zien of Hizbollah zich afzijdig zou houden? Want vragen moet men in zo'n situatie toch stellen, zou je zeggen. Teveel  factoren wezen erop dat Israël - om het diplomatiek te stellen - toch vrij weinig in het werk had gesteld om deze botsing te vermijden.  

Maar dat was dus niet de mening van de Nederlandse pers.'De boom stond op Israëls grondgebied'. Dat was alles. Het is kenmerkend voor de treurigmakende manier waarop in dit land met dit soort nieuws wordt omgegaan. Als Israël zegt dat de boom in Israël stond dan spreekt vanzelf dat Israël die mag kappen wanneer het maar wil -  punt. Maar laten al die journalisten die dit soort berichtgeving van Israël (en Israëls trouwe roeptoeter in Nederland: het CIDI) op deze manier klakkeloos volgen, zich ook eens afvragen hoe zij gereageerd hadden als het Libanon was geweest, dat op precies dezelfde manier een boom had willen trimmen die groeide over Israëls 'technical border',  maar aan de Libanese kant van die blauwe lijn.....

Sloopploegen halen in noorden Jordaanvallei voor tweede keer tenten en gebouwen neer

Ontruimingsbevel

Afbraakploegen van de Israelische 'Civil Administration' hebben donderdag 23 bouwsels afgebroken in het noorden van de Jordaanvallei die al eerder waren gesloopt maar onlangs herbouwd. De slooptactie vond plaats in Al-Farisiya in de regio Tubas. Farisiya ligt aan de overkant van de weg bij de nederzettingen Nahal Rotem en Sderot Mehola. Een deel van de neergehaalde structuren betrof tenten die geschonken waren door hulpverleners.
De sloopploegen kwamen eerder op 19 juli om 20 schuren voor dieren of voor landbouwdoeleinden neer te halen op grond van het feit dat ze zonder vergunning zouden zijn gebouwd.  Het gebied maakt deel uit van de zogenoemde 'Area C', dat is dat gedeelte van de Westoever waar Israël het onder de Akkoorden van Oslo van 1993 het voor 100% voor het zeggen heeft. 
Een VN rapport meldde dat twee weken geleden 86 bouwsels op de Westoever werden gesloopt en de afgelopen week nog eens 17. De VN toonde in het rapport bezorgdheid over de snelheid waarmee de gevallen van sloopt elkaar opvolgen in Area C. Het rapport meldde dat in totaal 3000 ontruimingsbevelen zijn uitgereikt aan bewoners in het gebied die nog niet zijn uitgevoerd.