Stop met die tendentieuze onzin dat Israel sport en politiek niet zou vermengen

 Bij de Israelische voetbalclub Beitar ontstond in 2013 nogal wat deining toen twee Tsjetsjeense voetballers werden aangenomen. Moslims horen hier niet, schreeuwden de fans.

 Een Iraanse voetballer die speelt bij de club AZ gaat kennelijk niet naar Yel Aviv om daar een bekerwedstrijd te spelen tegen Maccabi Tel Aviv. Ook speelt hij niet mee in de return, als Maccabi naar Alkmaar komt. In NRC Handelsblad wordt dat kennelijk gezien als iets dat niet in de haak is. De krant geeft tenminste ruimte aan een nijdig commentaar van twee bestuursleden van het Centrum Informatie en Documentatie Israel, (kortweg: CIDI), te weten mevrouw Barbara Barend en advocaat Ronnie Eisenmann. Zij schrijven:
''Voetbalclub AZ speelt dit jaar voor de Europa League tegen het Israëlische Maccabi Tel Aviv. Bij AZ speelt Alireza Jahanbakhsh, international van Iran. Jahanbakhsh is welkom in Israël, al is het alleen maar omdat ze in Israël sport niet met politiek willen vermengen. Maar helaas: AZ en Jahanbakhsh hebben besloten dat de Iraniër niet meereist naar Israël en zelfs niet meedoet in de thuiswedstrijd tegen de club uit Tel Aviv. Dat ligt niet aan Israël. De Iraanse international zou zelfs met ploeggenoten van Maccabi daags na de wedstrijd in Tel Aviv kunnen deelnemen aan het traditionele vrijdaggebed, niet in de synagoge maar in de moskee, zoals technisch directeur Jordi Cruijff van Maccabi desgevraagd opmerkte.
Maar het zal niet gebeuren, want AZ en Jahanbakhsh vrezen de lange arm van Iran. In zijn Iraanse paspoort staat vermeld dat Jahanbakhsh niet naar Israël mag afreizen: „De houder van dit paspoort kan niet naar bezet Palestina reizen.” Dat ‘bezet Palestina’ slaat op Israël. AZ vreest voor de gevolgen voor de familie van de voetballer, de voetballer vreest voor zijn internationale carrière als hij meedoet in een officiële Europa Leaguewedstrijd tegen een club uit Israël. 
Om Israël het internationale voetbalplezier niet te ontnemen is het land noodgedwongen lid van de Europese voetbalbond UEFA. Wedstriboevdneien Oostjden in Azië, en wedstrijden als Israël-Irak, Syrië-Israël of Iran-Israël zijn nu eenmaal ondenkbaar. Ook dat ligt niet aan Israël; dat ligt aan de houding van al die landen die Israël niet erkennen. Omdat? Omdat Israël een Joodse staat is.''

Omdat Israel een Joodse staat is? Is het werkelijk? Een kwestie van antisemitisme, dus? Of zou het misschien zo kunnen zijn dat bepaalde landen bepaalde gegronde bezwaren tegen Israel hebben? Bijvoorbeeld dat het in 1949 weigerde vredesbesprekingen met de buurlanden af te ronden, omdat die erop stonden dat Israel de weggejaagde 750.000 Palestijnse inwoners van het inmiddels tot Israel uitgeroepen land, overeenkomstig een resolutie van de Verenigde Naties, weer terug zou nemen? Iets wat Israel categorische afwees?
Of omdat Israel volgend jaar afstevent op het trieste record dat het al vijftig jaar lang de Westoever, de Gaza strook  en de Golan Hoogvlakte bezet houdt? En bovendien Arabisch Oost Jeruzalem en de Golan illegaal heeft geannexeerd?
Inderdaad, Israel is, om in internationaal verband te kunnen voetballen, noodgedwongen lid van de UEFA. Maar dan toch niet omdat het een Joods land is, zoals Barend en Eisenmann nogal goedkoop beweren. Dat is omdat het met een aantal Arabische landen nog steeds in oorlog is. En omdat het weigert op vredesinitiatieven te reageren, zoals bijvoorbeeld het door alle Arabische staten onderschreven Arabische vredesvoorstel uit 2002. Iran heeft zich bij die Arabische consensus aangesloten sinds daar de pro Israelische shah in 1979 is weggejaagd. En nu van Alireza Jahanbakhsh verlangen dat hij publiekelijk het Iraanse justitiële apparaat gaat trotseren, omdat bestuursleden van het CIDI denken dat het boycotten van Israelische sportevenementen en andere activiteiten antisemitisch is, dat gaat toch wat ver. Jahanbakhsh loopt wel degelijk een risico in Iran als hij tegen Maccabi gaat spelen. Mijns inziens is zijn beslissing en die van AZ volkomen terecht. En sterker nog: zonder mezelf tot een vriend van het Iraanse regime te willen uitroepen, denk ik dat Iran volkomen in zijn recht staat als het net als een keur aan Arabische landen Israel tot vijand verklaart en er geen voetbalwedstrijd of zoiets tegen wil spelen.
Wat Barend en Eisenmann doen namelijk, roepen dat Israel anders dan andere landen, sport en politiek scheidt, is gruwelijk hypocriet. Zij nemen hiermee een aloude houding van Israel over, dat al jaren en jaren pogingen doet om de Arabische landen te dwingen tot wat in het Midden Oosten ''normalisatie'' wordt genoemd. Dat is dat iedereen vergeet dat Israel honderdduizenden Palestijnen heeft verjaagd en dat het de Palestijnse gebieden bezet blijft houden en met nederzettingen blijft bevolken. De landen in het Midden Oosten zouden met Israel gewoon sportieve, culturele en diplomatieke banden aan moeten knopen, zoals alle landen die geen grieven tegen elkaar koesteren doen, en intussen het Palestijnse probleem moeten negeren en vergeten. Dat is waarop Israel hoopt en wat het al jaren najaagt, en wat veel Arabische regimes en ieder geval de Arabisch ''straat'' al evenzovele jaren met kracht verwerpen.
Barend en Eisenmann geven zelf een aantal voorbeelden van hoe Arabische landen en sporters die laatste houding demonstreren. De Israelische tennister Sahar Peer die niet welkom was op een tournooi in Dubai. Een Egyptische voetballer in Zwitserland die zijn veters ging strikken toen zijn club handen ging schudden met Maccabi Tel Aviv. De Egyptische judoka die in Rio de Janeiro de hand weigerde die zijn Israelische tegenspeler hem demonstratief toestak, en de Libanese sportploeg, eveneens in Rio, die de Israeli's niet in hun bus wilde (wat de Israeli's hadden geforceerd). Allemaal ongeoorloofd, en ongetwijfeld antisemitisch volgens Barend en Eisenmann, maar in de Arabische wereld waar men nu eenmaal anders aankijkt dan hier tegen zoiets als het drie keer verwoesten van Gaza en het doden van duizenden Palestijnen, een houding die zeer algemeen is geaccepteerd. En waarom ook niet, zou je zeggen. Laat die Israeli's eerst maar eens hun unfinished business regelen, voordat ze welkom zijn en mee mogen spelen.
Los van het feit dat het hyprociet is, is wat Barend en Eisenman beweren, is het trouwens ook nog eens onwaar. Net zomin als andere landen maakt Israel zelf onderscheid tussen sport en politiek. Het verhinderde bijvoorbeeld steeds inter Palestijnse bekerwedstrijden, omdat de winnende ploeg uit Gaza onder de uit 2007 daterende boycot niet naar de Westoever kon en mocht, of omgekeerd. Pas na heftige protesten die verleden jaar leidden tot het instellen van een commissie van onderzoek binnen de FIFA, kreeg dit jaar de ploeg uit Gaza eindelijk toestemming om te reizen. Daarvoor had Israel trouwens ook de carriere van tenminste één Palestijnse international al op politieke gronden geruineerd. En sinds verleden jaar buigt de FIFA zich ook nog eens over de vraag of clubs uit Israelische nederzettingen, die zijn gebouwd op gestolen land wel legitiem kunnen meedoen aan de Israelische competitie, terwijl Palestijnse clubs op alle mogelijke manieren worden gediscrimineerd en soms zelfs gewoon hun velden zijn kwijtgeraakt. Ook het politiek stilzwijgend integreren van gebieden die helemaal niet bij je land horen is nu eenmaal politiek. En om nog maar te zwijgen van de buitengewoon racistische houding van een club als Beitar Jeruzalem (verbonden met de Likudpartij van pre,ier Netanyahu) waar Palestijnse spelers niet worden aangenomen en waar Palestijnse spelers van gastclubs regelmatig worden uitgejouwd of zelfs gemolesteerd.
Sport heeft trouwens, en niet alleen in Israel, altijd een rol gespeeld in de politiek. Soms als middel om het blazoen van een land op te leuken (Hitler Duitsland in 1938), soms om sancties op te leggen bij ongewenste ontwikkelingen (bijvoorbeeld de boycot van de Olympische Spelen van Moskou in 1978, of de boycot van Apartheids Zuid Afrika).  De boycot van Israel door Arabische sporters is daarop geen uitzondering. Dat Barend en Eisenman dat in hun verhaal negeren en ook nog eens de context waarin dit alles gebeurt volledig ontkennen, is tekenend voor de tendentieuze manier waarop het CIDI te werk gaat. Ik heb het CIDI al eens het Centrum Indoctrinatie en Desinformatie Israel genoemd. Dit kulverhaal levert geen redenen om daarop terug te komen. De NRC verdient geen schoonheidsprijs met het klakkeloos afdrukken van deze onzin.