Israelisch hooggerechtshof keurt doodschieten ongewapende demonstranten in Gaza goed

Luchtfoto Israelisch hooggerechtshof.

Het Israelische hooggerechtshof is lekker bezig dezer dagen. Afgelopen donderdag besloot het dat het volgens Israelische maatstaven juridisch in orde is om een heel dorp af in bezet gebied te breken en de inwoners te dwingen te verhuizen (iets wat neerkomt op  een oorlogsmisdaad). Een dag later verwierp het, niet minder omstreden, twee verzoekschriften van zes Israelische mensenrechtenorganisaties waarin bezwaar werd gemaakt tegen het met behulp van scherpschutters doodschieten van ongewapende Palestijnse burgers in Gaza.
 Het hof accepteerde de visie van het Israelische leger dat deze beschietingen plaatsvinden in het kader van de tegenstellingen tussen Israel en Hamas en dat  het met scherp op demonstranten schieten ''wettig''was, omdat de demonstranten een waarachtig gevaar vormden voor Israelische soldaten en burgers. Met andere woorden, het hooggerechtshof accepteerde volledig de prijs van de intussen ruim 120 doden en meer dan 3.000 gewonden. En ook dat is een conclusie, die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid neerkomt op het goedkeuren van oorlogsmisdaden. 

De drie rechters verwierpen an lang beraad unaniem twee verzoekschriften, één van de bewegingen Adalah, het al Mezan Centrum en de Vereniging voor Burgerrechten in Israel (ACRI), en het  andere van Yesh Din, Gisha, en HaMoked.

Adalah en Al Mezan gaven donderdagavond laat te kennen dat de uitspraak van het hof “volledig voorbijging aan de ruime hoeveelheden feitenmateriaal die door de twee organisaties waren gepresenteerd, waaronder meerdere getuigenissen van gewonden, diverse rapportages van internationale organisaties die zich bezig hadden gehouden met het documenteren van het doden en verwonden van ongewapende demonstranten in Gaza. Ook weigerde het hooggerechtshof om kennis te nemen van video opnamen van het neerschieten van demonstranten. In feite had het hof volstrekt geen oog voor de feiten en nam het volledig het standpunt over van de staat. Het extreme karakter van de uitspraak wordt ook duidelijk gemaakt door het op opvallende wijze totaal ontbreken van enigerlei vermelding van de slachtofferaantallen die aan het hof waren voorgelegd..”

Adalah en Al Mezan stellen ook dat "deze uitspraak die het neerschieten van demonstranten goedkeurt, in strijd is met de conclusies en voorlopige resultaten van internationale mensenrechtenorganisaties en lichamen van de Verenigde Naties die de gebeurtenissen in Gaza volgen en documenteren. De uitspraak van het hooggerechtshof verleent volledige legitimiteit aan de  illegale activiteiten van het Israelische leger, die hebben geleid tot de dood van van meer dan 100 mensen (intussen meer dan 120, AbuP.) en het verwonden van duizenden demonstranten, onder wie vrouwen, kinderen, journalisten,  en medisch personeel. Van degenen die werden gedood was 94 procent getroffen door kogels in het bovenlichaam.” Adalah en Al Mezan dienden hun verzoekschrift in op 23 april. Advocaat Suhad Bishara stelde toen dat de acties van het leger onwettig waren zowel onder internationale als onder Israelische wetten. 

Het is belangrijk deze zaken aan de orde te stellen Het Israelische hooggerechtshof heeft bij velen nog een soort naam te verliezen als een soort instituut dat Israel behoedt voor al te grote juridische uitglijers. Maar het is ondertussen langzamerhand de hoogste tijd dat mensen gaan inzien dat dit nergens op slaat en dat het hele mooi opgetuigde hof een wassen neus is, een instrument  dat een fraai legitiem vernisje levert voor een Israelisch beleid dat discriminerend, fout en qua zijn volledige opzet totaal illegitiem is. In de loop van de jaren heeft het hof Israelische nederzettingen een (vals) tintje van legaliteit meegegeven, ''milde fysieke druk'' bij verhoren van Palestijnen (lees: martelingen) toegestaan, het slopen van huizen goedgekeurd, zowel wegens ''gebrek aan vergunningen'' of als represaille bij het plegen van Palestijnse verzetsdaden, het bouwen van de ''Afscheidingsmuur'' in bezet gebied in plaats van op de ''Groene Lijn'' (de bestandslijn van 1967) en stilzwijgend de politiek goedgekeurd om de asielverzoeken van Afrikaanse vluchtelingen uit onder meer Sudan en Eritrea niet alleen niet in behandeling te nemen,, maar ze ook apart te zetten, op te sluiten  en terug te sturen naar landen als Ruanda en Uganda. Om maar een paar zaken uit het min of meer recente verleden te noemen. Het is tijd om de waarheid onder ogen te zien. Eigenlijk zijn er domweg geen instanties in Israel die het beleid kunnen corrigeren. Mensenrechtenorganisaties zijn nog de enige die aan de bel trekken, maar zijn zijn roependen in de woestijn.