Twee rapporten: één over Palestijnse seksuele misdaden, een ander over Israels behandeling van gevangen Gazanen

De vernielingen in Be'eri

Wat is dat toch met rapporten over seksueel misbruik door Hamas (en aanverwante organisaties) op 7 oktober bij hun aanval op Israel? Steeds als er nieuws is, blijkt er toch weer weinig van te kloppen. Het begon met Israelische beschuldigingen, maar die werden vrij snel grotendeels doorgeprikt als afkomstig van de orthodoxe lijkenverzamelingsorganisatie Zaka. Verhalen als veertig baby's met afgehakte hoofdjes hangend aan een waslijn, een baby in een oven en een moeder bij wie de buik was opengesneden om er de foetus uit te halen, bleven niet heel. Net zomin als de de dame die een Israelische commissie van onderzoek opzette, Cochav Elkayam-Levy. Ze slaagde er niet in bruikbare getuigenissen te verzamelen. Bovendien bleek ze een vroegere woordvoerder van het Israelische leger te zijn geweest.

Dan was er een uitgebreide reportage van de New York Times, maar die is intussen ook alweer afgebrand. De maker ervan was een Israelische filmmaakster, Anat Schwartz, samen met haar neefje Adam Sella en redacteur Jeffrey Gettleman. De Times was er zeer over te spreken, maar intussen wordt er intern overlegd of het stuk niet teruggetrokken zou moeten worden. Het was al mis aan het begin met ene Gal Abdush, die gedood werd en in half ontklede staat werd  aangetroffen. Ze werd  daarom opgevoerd als zijnde verkracht, iets wat haar familie in alle toonaarden steeds heeft ontkend en blijft ontkennen. Wat ook niet hielp is dat de eindredacteur van de NY Times, Joe Kahn, het stuk uitbundig had geprezen, terwijl het nu door tegenstanders een schoolvoorbeeld van de ''vooringenomen standpunten'' van de krant wordt genoemd. Het werd intussen duidelijk dat Kahns vader redacteur is geweest van CAMERA (Committee for Accurracy in Middle East Reporting and Analyssis), een verlengstuk van de Israel-lobby met een dito hasbara -karakter, wat zoveel wil zeggen as dat het niet zo nauw werd genomen met de waarheid zolang Israel er maar gunstig vanaf kwam. De zoon zou daar wat van mee hebben gekregen.   

En nu is er het rapport ''Sexual Violence in Conflict'' van een commissie van de VN-secretaris-generaal onder leiding van Pramila Patten. De commissie heeft een bezoek van 2,5 week aan Israel gebracht en mocht er alles zien en iedereen spreken, tot de president (die in een eerder stadium verklaarde dat er geen onschuldige mensen in Gaza zijn te vinden) en diens vrouw aan toe.  De conclusie luit dat het zeker waarschijnlijk is dat er CRSV (Conflict Related Sexual Violence) heeft plaatsgevonden en dat er onderzoek naar moet worden verricht. Vervolgens wordt uit het 23 pagina's dikke rapport duidelijk dat ze geen enkel slachtoffer hebben gesproken, maar vooral verhalen hebben aangehoord van derden en zo'n 5000 foto's hebben bekeken van lichamen die schaars gekleed of ontkleed waren. Enigzins verstopt in het rapport lezen we dan

''55. As a result of the aforementioned challenges, it must be noted that the information gathered by the mission team was in a large part sourced from Israeli national institutions. This is due to the absence of United Nations entities operating in Israel, as well as the lack of cooperation by the State of Israel with relevant United Nations bodies with an investigative mandate. Nevertheless, the mission team took every step, in line with UN methodology, to mitigate issues of source reliability before drawing conclusions within the scope of this report.

Het materiaal dat ze verzamelden was dus grotendeels (zoniet geheel) afkomstig van Israelische overheidsinstanties. Dat haalt de angel uit het hele rapport. Het had net zo goed niet geschreven hoeven te worden. Zeker als we in aanmerking nemen dat   

64. The mission team examined several allegations of sexual violence. It must be noted that witnesses and sources with whom the mission team engaged adopted over time an increasingly cautious and circumspect approach regarding past accounts, including in some cases retracting statements made previously. Some also stated to the mission team that they no longer felt confident in their recollections of other assertions that had appeared in the media.

Terugkerende gevangenen -- Wat het allemaal een beetje treurig maakt voor Israel is, dat op dezelfde dag dat het rapport Sexual Violence in Conflict verscheen, een rapport van UNRWA, de VN-organisatie voor de Palestijnen bekend werd gemaakt over de terugkeer van door Israel gevangen genomen Palestijnen uit Gaza, die na een verblijf in Israelische gevangenkampen na weken terugkeerden. Het was een rapport voor intern gebruik, maar de Britse krant The Guardian heeft het ingezien en meldt dater wijdverspreid misbruik in wordt beschreven, van slaag, aanvallen door honden, urenlang in stressvolle posities worden gehouden en seksueel geweld. Het rapport gaat over 1002 gevangenen die sind december terugkeerden via de grensgovergang Kerem Shalom. Ze vormen een deel van de vermoedelijk rond de 4.000 man die werden opgepakt.

 Het UNRWA-rapport zegt dat van de 1002 die werden vrijgelaten er ook 29 kinderen waren, 26 jongens en drie meisjes sommigen niet ouder dan zes jaar, 80 vrouwen en 21 leden van de staf van UNRWA. Enkelen onder hen waren Alzheimer-patiënten of hadden kanker. Ze werden met trucks vervoerd naar ''tijdelijke'' militaire kazernes waar ze weken werden vastgehouden en met tussenpozen in aparte ondervragingscentra werden ondervraagd. De Knesset had na de inval van 7 oktober een wet aangenomen die het mogelijk maakte hen 180 dagen vast te houden zonder dat ze ooit een advocaat te zien kregen. De ergste mishandelingen vonden volgens het rapport plaats in deze detentie- en ondervragingscentra voordat ze naar het Israelische gevangenissysteem werden overgeplaatst.

Methodes die werden gehanteerd waren slaan, het in stress-posities geplaatst (en urenlang gehouden) worden, dreigementen dat zijzelf of hun familie iets zou worden aangedaan, aanvallen door honden of krenking van hun persoonlijke waardigheid door beledigingen, doordat ze werden ondergepist, of doordat ze zich moesten gedragen als dieren, het gebruik van harde muziek of harde geluiden, het onthouden van water, voedsel, slaap of toiletbezoek, het onmogelijk maken om te bidden, en het langdurig de handen gebonden houden met materiaal dat open wonden maakte. Het slaan gebeurde met stalen staven, geweerkolven of ook met laarzen op het hoofd, de nek, de schouders, de nieren de rug of de benen, wat in een aantal gevallen resulteerde in gebroken ribben, uit de kom geraakte armen, of blijvend letsel. 

Sommigen zeiden in kooien te zijn geplaatst, waarin ze werden aangevallen door honden. Enkelen, onder wie een kind konden bij hun vrijlating nog hondenbeten tonen. Het rapport maakte ook melding van wijdverbreide inbreuken van seksuele aard, alhoewel geen verkrachtingen. Maar vrouwen meldden betast te zijn terwijl ze waren geblinddoekt, mannen waren op hun genitaliën geslagen. Eén ex-gevangene werd gedwongen op een elektrische sonde te zitten, wat verbrandingen aan zijn anus veroorzaakte, waarvan de littekens nog weken later zichtbaar waren. Hij zei dat een andere gevangene dezelfde behandeling had moeten ondergaan, maar was overleden doordat de wond geïnfecteerd was geraakt. Israel heeft alle feiten uit het rapport ontkend.