Fayyad: tweede Ben Gurion of ordinaire collaborateur?

 

Salam Fayyad en Shimon Peres schudden elkaar de hand. De foto werd genomen in 2007 tijdens de Herzliya Conference, de jaarlijkse ontmoering waar het Israëlische veiligheidsestablishment bespreekt hoe het best de Arabische wereld en de Palestijnen te weerstaan. Fayyad was daar - tot verbazing van velen - dit jaar opnieuw een gastspreker. .

IT IS impossible not to like Fayyad. He radiates decency, seriousness and a sense of responsibility. He invites trust. None of the filth of corruption has stuck to him. He is no party functionary. Only after much hesitation did he join a small party (“the Third Way”). In the confrontation between Fatah and Hamas, he does not belong to either of the two rival blocs. He looks like a bank manager – and that is what he indeed was: a senior official of the World Bank and the International Monetary Fund.

Het is onmogelijk om Fayyad niet aardig te vinden. Hij geeft aan dat je hem kunt vertouwen. Hij is niet corrupt en geen partijfunctionaris.Hij lijkt op een functionaris van de bank, wat hij in feite ook was.
Dat schreef de 'grand old man' van het slinkende Israëlische vredeskamp, Uri Avneri, ruim een week geleden in een column. Avneri schreef nog meer:

FAYYAD BELIEVES, so it seems, that the Palestinians’ only chance to achieve their national goals is by non-violent means, in close cooperation with the US. His plan is to build the Palestinian national institutions and create a robust economic base, and, by the end of 2011, to declare the State of Palestine. This is reminiscent of the classic Zionist strategy under David Ben-Gurion. In Zionist parlance, this was called “creating facts on the ground”.
Fayyad’s plan is based on the assumption that the US will recognize the Palestinian state and impose on Israel the well-known peace terms: two states, return to the 1967 borders with small and agreed-upon land swaps, East Jerusalem as the capital of Palestine, evacuation of all settlements which are not included in the land swap, the return of a symbolic number of refugees to Israeli territory and the settlement of the others in Palestine and elsewhere.
THAT LOOKS like a sensible strategy, but it raises many questions.
First question: Can the Palestinians really rely on the US to play their part? (.....)

SECOND QUESTION: Is it possible to build a Palestinian “state-to-be” under Israeli occupation? As of now, Fayyad is succeeding. There is indeed some prosperity in the West Bank, which, however, benefits mainly a certain class. The Netanyahu government supports this effort, under the illusion that ”economic peace” can serve as a substitute for real peace.

 Kort samengevat, Fayyad gelooft dat hij de nationale aspiraties van de Palestijnen waar kan maken in nauwe samenwerking met de VS,. Hij doet dat door het scheppen van 'feiten op de grond' zoals destijds Ben Gurion. Hij schept instituties en een economische basis, zodat hij in 2011 een staat kan uitroepen die in grote trekken gebaseerd zal zijn op de grenzen van 1967 (inclusief wederzijds aanvaarde grenscorrecties en de evacuatie van nederzettingen die buiten  de uitwisseling van gebieden vallen), en met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Hij denkt dat hij daarbij kan rekenen op de medewerking van de VS. Dat is een gok, maar intussen is hij bezig een staat-onder-bezetting op te bouwen en dat lukt tot zover aardig. Er is al sprake van enige welvaart op de Westoever al komt dat vooral één klasse ten goede.

Vooral de Amerikaanse pers, van Newsweek tot The Philadephia Inquirer, heeft zo langzamerhand een interview met, en artikelen over, de de facto (want nooit gekozen) premier van de PA-regering gehad. Daarin wordt er over het algemeen op gewezen dat de Westoever nu veiliger zou zijn en minder corrupt en  dat het met de economie beter zou gaan. Fayyad wordt steeds geprezen om zijn pragmatisme, zijn vertrouwenwekkendheid, zijn veronderstelde groeiende populariteit bij de Palestijnse bevolking en zijn 'gedurfde plan' om straks de onafhankelijkheid uit te roepen. Wat steeds wordt weggelaten, of maar heel terloops vermeld,  is dat Fayyad en de zijnen het ambtenaren-apparaat hebben 'gezuiverd' van andersdenkenden, waarbij op grote schaal onder meer onderwijzers en leraren zijn ontslagen, dat tientallen welzijns-organisaties met veronderstelde sympathieën voor Hamas zijn gesloten en dat de 'veiligheid' wordt gehandhaafd met behulp van een nieuwe, door de Amerikaanse generaal Dayton getrainde politiemacht, die zijn manschappen heeft gerecruteerd met behulp van de CIA, de Jordaanse geheime dienst en de  Israëlische binnenlandse veiligheidsdient Shin Bet. Waaraan nog toe te voegen valt dat deze politiemacht het ook tot zijn taak rekent om Palestijnse boosheid jegens de Israëlische bezetting de kop in te drukken, zoals bleek toen demonstraties werden opgebroken tijdens de Israëlische inval in Gaza van vorig jaar januari, of recenter toen christelijke Palestijnen in Bethlehem protesteerden tegen de afsluiting van Jeruzalem tijdens de viering van het Kerstfeest.

Ook Avnery voegt zich nu in het koor van nagenoeg kritiekloze lof aan het adres van Fayyad en noemt hem in navolging van Shimon Peres de 'Palestijnse Ben Gurion' die feiten schept 'on the ground'., zonder zich af te  vragen door wie Fayyad eigenlijk wordt gesteund en zonder erg kritisch na te denken over de vraag of het zelfs maar een greintje realime schuilt in zijn (Avnery's) verwachting dat Fayyads staat straks  gebaseerd zal zijn op de grenzen van '67 en ook Oost-Jeruzalem zal omvatten. Het lijkt dat hier spake is van een neiging tot wishful thinking waar meer goedwillende zionisten soms last van hebben (ik kan me een correspondent van een Nederlandse krant herinneren die begin jaren '90 tot in de treure bleef herhalen dat 'de geboorte van de Palestijnse staat al nagenoeg een feit is') en waar ook Avnery van tijd tot tijd wel aan lijdt (denk alleen aan zijn vrijwel grenzeloze bewondering voor Arafat, die bij alle terechte aandacht voor zijn eerdere verdiensten, toch karrevrachten kritiek over zich af had geroepen door zijn optreden 'na Oslo').

Avnery gaat er dit keer in zijn kennelijke neiging om alsjblieft toch maar licht aan het einde van de tunnel te willen zien, aan voorbij dat Fayyad door een groot deel van de Palestijnse publieke opinie sterk wordt gewantrouwd, zoniet wordt gezien als een reglrechte collaboraeur. In Electronic Intifada van 14 april, bijvoorbeeld, trekt Joseph Massad, docent hedendaagse Arabische politiek van Columbia University, fel van leer tegen alles waar Fayyad voor staat: 

In his interview in The Journal of Palestine Studies, he insists that he opposes violation of human rights, use of torture, or the arrest of people for their political opinion, despite the huge record amassed by local and international human rights groups about the ongoing abuses on all these fronts by his and Dayton's security thugs which target especially anyone associated with Hamas.

Perhaps the recent small example of student elections at Birzeit University suffices. As Islah Jad, a professor at Birzeit and director of its Women Studies Institute, has argued in a recently-published article, the very democratic nature of the elections are now at stake in a university that always respected and promoted them. Since the PA came to power, and increasingly since the election of Hamas, Islamist candidates for local student elections are arrested by Dayton's thugs soon after they declare their candidacy or after they win. In this atmosphere of terror, all Islamist groups did not run candidates for the recent Birzeit student elections for fear of reprisals. So while free elections are held, terrorizing and intimidating candidates ensures the final outcome, which is nonetheless declared "democratic." That less than 50 percent of the Birzeit student electorate ended up participating in the elections testifies to the American-style democracy that Fayyad and Dayton's thugs aim to institute in the Palestinian state at large after Fayyad gives birth to it.

 Het voorbeeld van Bir Zeit waar islamistische kandidaten worden opgepakt en geïntimideerd, zodat - voor het eerst - op deze universiteit de democratische verkiezingen'niet langer democratische genoemd kunnen worden, geeft een indruk wat voor soort onafhankelijke Palestijnse staat  Fayyad staks voor ogen staat. Maar waar Massad nog het hardst voor waarschuwt is dat Fayyad (een destijds door de Amerikanen opgedrongen premier zonder enige populaire basis, hij haalde bij de laatste verkiizngen in 2006 2,4% van de stemmen),   straks degene zal zijn die akkoord  zal gaan met een Palestijnse staat in een vorm die Arafat destijds in 2000 in Camp David niet kon accepteren, omdat geen Palestijn dat aanvaardbaar had kunnen vinden.
  

Fayyad's plan to establish a Palestinian state in August 2011 is in effect an acceptance of the Camp David proposals offered to and rejected by the late Palestine Liberation Organization Chairman Yasser Arafat in 2000. The Americans understand that if Palestinians, or at least American agents among them, propose such an arrangement and that such a proposal is presented as in defiance of Israeli and even American diktat, it will have a better chance of being accepted by gullible Palestinians than if the Americans and the Israelis were to impose it outright.

In 1999, the administration of US President Bill Clinton helped by its local allies, including the Jordanian government, did their utmost to defeat Prime Minister Benjamin Netanyahu in the Israeli elections and succeeded in bringing Ehud Barak to power in order to carry out Clinton's now infamous Camp David negotiations. As Arafat was given an offer that he had no choice but to refuse, as it would have fully delegitimized him in the eyes of his people, Obama has a new partner who is not concerned or interested at all in issues of popular legitimacy, as he has none.

Ik vrees, met alle respect voor Avnery, dat de Palestijnse politicoloog Massad beter dan hij doorheeft dat de 'onafhankelijkheid' van Fayyad  voornamelijk een voorbode zal zijn voor weer nieuwe fase in dit schier eindeloze conflict, hoe mooi het ook zou zijn als Avnery gelijk had..