De zogenaamde onpartijdigheid van een New York Times columnist

 Thomas Friedman, columnist en golden wonderboy van de New York Times, tweemaal winnaar van de Pulitzer prize, kenner van het Midden-Oosten, ex-correspondent in Libanon en Israël, heeft de Westoever bezocht. Lees in zijn column wat hij heeft ontdekt:

Pssssst. I’ve got a stock tip. Ready? The Al-Quds Index.  

 Een beurstip. De Palestijnse aandelenbeurs - die Al-Quds index heet, maar om redenen waar Friedman niet verder over praat niet in Al-Quds (Jeruzalem) maar  in Nablus is gelokaliseerd. Friedman sprak met de baas ervan. De beurs doet het goed, naar het schijnt. Nog wat onbetrouwbaar door de ups en downs van het nieuws van het vredesfront, maar toch gaat hij beter dan de gemiddelde beurs in menig Arabisch land. (Ik kan het ook niet helpen dat dit navrant klinkt ten opzichte van mijn vorige post op dit blog).
Friedman:

The expansion of the Al-Quds Index is part of a broader set of changes initiated in the West Bank in the last few years under the leadership of Prime Minister Salam Fayyad, the former World Bank economist who has unleashed a real Palestinian “revolution.” It is a revolution based on building Palestinian capacity and institutions not just resisting Israeli occupation, on the theory that if the Palestinians can build a real economy, a professional security force and an effective, transparent government bureaucracy it will eventually become impossible for Israel to deny the Palestinians a state in the West Bank and Arab neighborhoods of East Jerusalem.

 Die Fayyad toch, ontketent zomaar een Palestijnse 'revolutie'. Niet op basis van 'het kweken van een Palestijnse capaciteit en instituties die de Israëlische bezetting weerstaan. Oh nee, maar op basis van de theorie dat, als de Palestijnen een echte economie kunnen opbouwen, een professioneel georganiseerd veiligheidsapparaat en een effectieve, transparante bureaucratie en regering, dat het dan voor Israël uiteindelijk onmogelijk zal blijken de Palestijnen een staat te onthouden op de Westoever en de Arabische wijken van Oost-Jeruzalem'.

Een revolutie? Nee toch? Maar waar hebben we dat verhaal van het verbeteren van de economie en het creëren van transparante staatsinstellingen toch vaker gehoord? O wee, was dat niet Netanyahu, die bij zijn aantreden een jaar geleden een economische vrede propageerde? Omdat hij niets wilde weten van een onafhankelijke Palestijnse staat? En waar komt dan in 's hemelsnaam die rotsvaste overtuiging vandaan dat het voor Israël  straks onmogelijk zal worden om de Palestijnen te verhinderen straks een eigen  staat te hebben?  

Maar stil, we lezen verder: 

The Abbas-Fayyad state-building effort is still fragile, and it rests on a small team of technocrats, Palestinian business elites and a new professional security force. The stronger this team grows, the more it challenges and will be challenged by some of the old-line Fatah Palestinian cadres in the West Bank, not to mention Hamas in Gaza. It is the only hope left, though, for a two-state solution, so it needs to be quietly supported.  

De poging de Abbas-Fayyad staat op te bouwen is nog kwetsbaar en gebaseerd op een klein team technocraten, Palestijnse business elites en een nieuw professioneel veiligheidsapparaat? Nou dat valt wel mee. Fayyad - en Abbas - zijn de favorieten van de Verenigde Staten en Europese afgezanten als Tony Blair. Het nieuwe veiligheidsapparaat wordt met miljoenen dollars Amerikaans geld opgezet en getraind door een Amerikaans generaal, geholpen door giften van de EU (Nederland gaf onlangs nog wat voertuigen), en bijgestaan door de CIA en de geheime diensten van Jordanië en ... Israël. De professionele veiligheidstroepen van Fayyad in wording hebben dan ook al 900 mensen met de verkeerde affiliaties (Hamas?) achter de tralies gezet, duizenden mensen ontslagen en talloze organisaties ontbonden. De 'kwetsbare' onderneming van Abbas en Fayyad lijkt maar al te goed te weten wat er met haar tegenstanders moet gebeuren. En dan hebben we het nog niet gehad over de vraag wie straks de grenzen van de nieuwe staat gaat bepalen, en hoe democratisch zo'n Fayyad-Abbas staat zal zijn. Met een parlement dat sinds de verkiezingen van 2006 die een overwinning van Hamas opleverden niet meer functioneert, een president (Abbas) wiens termijn in januari 2009 afliep en een premier (Fayyad) die nooit ergens is verkozen.

 Friedman doet in in column alsof dit de manier is om de tegenstanders van rechts en links te overtuigen. Zowel de rechtse Israëli's die altijd zullen blijven zeggen dat er 'geen partner voor vrede' is aan de Palestijnse kant, als de Palestijnen die zich bij voorkeur altijd 'slachtoffer willen voelen' zou zo de wind uit de zeilen worden genomen. Friedman zelf  presenteert zich hiermee weer eens als een man van het pragmatische midden die met realistische oplossingen komt. Maar in feite maakt hij zich tot spreekbuis van een Israëlische regering die - zoals hij zelf ook schrijft - de manier waarop de Fayyad-troepen optreden om verzet in de kiem te smoren the real deal noemt, en die hoopt dat een verbeterde Palestijnse economie de plaats inneemt van nationale aspiraties. Friedman - met zijn pose van verstandige, boven de partijen staande wijze man - is gewoon niets anders dan een propagandist van een oplossing 'Israeli style'. En dat zeker niet voor het eerst.
   
P.S  Mahmoud Abbas is zojuist terug van een tour in Amerika waar hij onder meer aanzat aan diners bij Joodse organisaties in de hoop steun te verwerven voor zijn collaborerende bewind. Wie een verslag wil lezen van de ronduit gênante manier waarop hij zich nu tegenover Israëlische journalisten presenteert, moet hier klikken voor een verslag in Haaretz.