Grappig toeval. Op 30 juni schreef Thomas Friedman, columnist van de New York Times, een column onder de kop 'De ware Palestijnse revolutie', waarin hij de Palestijnse premier Salam Fayyad ophemelde, die stilletjes bezig zou zijn de voorwaarden te scheppen waaronder straks Israël de Palestijnen geen staat meer zou kunnen onthouden. (Ik ging er hier tegenin). Precies een dag later, schreef Nathan Brown, politicoloog van de George Washington Universiteit, een stuk op het Middle East Channel van Foreign Policy, waarin hij exact het tegendeel betoogde: Fayyads werken aan 'state building', ook wel 'Fayydisme' genoemd, zal op niets uitlopen.
Brown kan het weten, hij volgt de Palestijnse Autoriteit al vanaf het begin. Hij betoogt dat het Westen, met name Amerika, na de splitsing van de PA in Westoever en Gaza weliswaar Fayyad steunt en gelooft in diens onderneming, maar dat hij op Westoever geen Palestijn heeft aangetroffen die denkt dat wat Fayyad doet zal leiden tot een staat. Dat is vooral omdat iedereen weet dat zoiets niet kan buiten een politiek kader om dat de 'state building' ondersteunt. En dat is ten enen male afwezig.
Daarnaast somt Brown drie aanvullende redenen op waarom het niet werkt:
Ten eerste is Fayyad helemaal niet aan het instituties bouwen. Hij heeft kwaliteiten en weet hier en daar vertrouwen in te boezemen, maar in feite heeft hij alleen voortgebouwd op wat al in de tijd van Arafat is gecreëerd. Hoogstens heeft hij een enkel instituut wat beter laten functioneren (de rechterlijke macht bijvoorbeeld).
Een tweede handicap is dat alles wat er gebeurt, zich afspeelt in wat Brown een autoritaire context noemt die het zijn legitimiteit ontneemt. Er is geen democratie, de termijn van de president is verlopen, de premier zelf is nooit gekozen (en zou waarschijnlijk ook geen premier zijn geweest als er verkiezingen waren geweest), de termijn van het parlement is verlopen, er zijn geen verkiezingen in zicht en de plaatselijke verkiezingen (voor gemeenteraden) zijn afgelast. Gekozen functionarissen zijn aan de kant gezet, hun organisaties ontbonden. Activisten worden zonder proces vastgezet, rechterlijke uitspraken genegeerd, en wetten worden gemaakt achter gesloten deuren door bureaucraten die niemand ziet.
Een derde probleem is dat dit gebrek aan legitimiteit doorwerkt in civiele instituties (NGO's bijvoorbeeld) die door de politieke verlamming en het gebrek aan democratie worden geïnfecteerd. Dat geldt trouwens zowel voor de Westoever als voor organisaties onder het bewind van Hamas. Ook de politieke organisaties zelf hebben volgens Brown van dit verval te lijden. Het minst Hamas, en het meest Fatah, de partij van premier Abbas, die er zo slecht aan toe is, dat zij de aangekondigde gemeenteraadsverkiezingen die zij op haar slofjes had kunnen winnen bij gebrek aan tegenpartijen, moest afzeggen omdat ze niet genoeg kandidaten had kunnen vinden. Brown citeert een Palestijnse waarnemer die zei: 'Nu weten we dat Fatah zelfs de kracht niet heeft om te winnen van zichzelf.'
Browns stuk is belangrijk, met name omdat het Westen - waaronder ook Nederland - het zogenaamde state building avontuur van Fayyad volledig steunt - zowel politiek gezien als met geld, training en technische bijstand. (En Friedman ... ach, hij kan op het dak gaan zitten).
Voor Browns stuk -klik hier -
of hier voor het origineel in Foreign Policy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten