Soms is het niet allemaal bij te houden en moet ik dingen even laten liggen.Onderaan dit stukje een verwijzing naar een interview dat The Real News deze week had met de linkse Israëlische econoom Shir Hever (The Alternative Information Center). Hever zegt een heleboel interessante dingen over de structuur van de economie, de invloed van boycots, de 9% van het budget die uitgaat naar het handhaven van de bezetting. Maar het schokkendst klinkt toch zijn verhaal dat slechts 18 families 60% van het kapitaal in Israël in handen hebben en dat Israël qua verschillen tussen arm en rijk en het nagenoeg ontbreken van sociale voorzieningen alleen te vergelijken is met de Verenigde Staten. Om over na te denken. Ooit presenteerde Israël zich als een egalitaire maatschappij. Golda Meir schreef in haar memoires nog dat zij als bestuurder van de vakbondsmoloch Histadruth nauwelijks meer verdiende dan de portier.
Maar verbazender dan Hevers uitlatingen zijn een stuk van Noam Sheizaf (lezers van dit blog kennen hem als de auteur van het blog Promised Land) in de weekendbijlage van Haaretz van deze week. Sheizaf verzamelt een flink aantal uitspraken van rechtse Israëlische politici (Likud met name) waaruit blijkt dat niet alleen links steeds meer nadenkt over een Eén-staatsoplossing, maar dat daar ook aan de rechterkant van het Israëlische politiek spectrum driftig over wordt nagedacht. Eén van de mensen die Sheizaf citeert is oud-minister van defensie Moshe Arens, die in een artikel betoogde dat Israël al een binationale staat ís met een Arabische bevolking die 20% uitmaakt van het totaal. Arens houdt een pleidooi om de Israëlische Arabieren eindelijk eens goed te integreren (waarmee gelijkberechtiging bedoelt). Daarna zou het mogelijk zijn, in zijn optiek, om de Palestijnen van de Westoever ervan te overtuigen dat het staatsburgerschap van Israel een goede oplossing voor hen zou kunnen zijn. Gevraagd of zijn visie niet betekent dat hij nu een post-zionist zou zijn geworden, zegt Arens dat ook Ze´ev Jabotinsky, de geestelijke vader van de Likud, al sprak van een staat met een Joodse meerderheid. ´En dat betekende ook voor hem al 51%´.
Het lid van de Knesset Tzipi Hotovely is op dit moment een position paper aan het voorbereiden over het onderwerp. Haar visie is dat de Palestijnen van ´Judea en Samaria´ het staatsburgerschap moeten krijgen, zij het geleidelijk. Haar visie wordt bepaald, zegt ze, doordat ze meent dat die gebieden een onverbrekelijk onderdeel uitmaken van Eretz Israel, maar dat het tegelijkertijd fout is niet te willen zien dat daar mensen wonen. Links en rechts sluiten daar hun ogen voor, zegt ze. Links door een Muur te bouwen en te besluiten ze niet te willen zien en rechts door gewoon door te gaan en te zien wat ervan komt. Maar het doel moet duidelijk zijn: annexatie en staatsburgerschap.
Uri Elitzur, oud voorzitter van de raad van nederzettingen Yesha en oud-kabinetschef van Netanyahu (in diens vorige regeerperiode) is eveneens een voorstander. De wereld krijgt genoeg van meer dan 40jaar bezetting en het heeft geen zin de realiteit uit de weg te gaan, zegt hij. Hij brengt zijn mening al een tijdje naar voren en volgens hem krijgt hij onder meer in Gush Emunim-kringen langzamerhand meer gehoor voor zijn visie. Door Sheizaf gevraagd of hij nu overgelopen is naar radicaal links, zegt hij dat er duidelijke verschillen zijn: Ik praat over een Joodse staat die een grote Arabische minderheid zal hebben. Zij praten over een Arabische staat met een Joodse minderheid, al zeggen ze dat niet hardop.
Hanan Porat, tenslotte, een van de founding fathers van de religieuze kolonistenbeweging Gush Emunim, is voorzichtiger. Hij ziet drie mogelijkheden voor Arabieren. Zij die met geweld streven naar een Palestijnse staat moeten weg, zij die de Joodse soevereiniteit accepteren maar niet actief willen deelnemen aan het bestuur ervan kunnen een verblijfsvergunning krijgen en zij die loyaal zijn aan de staat mogen het staatsburgerschap hebben.
Het gehele stuk is hier te vinden. De tijd ontbreekt me helaas om het helemaal te vertalen. Bij het verhaal zijn diverse kanttekeningen te maken. Sheizaf zelf geeft in zijn stuk aan dat het wel gaat om een minderheid van rechts. Wat hij eveneens laat blijken, maar wat niet genoeg kan worden onderstreept, is dat de rechtse voorstanders van een één-staatsoplossing een ´Joodse democratische staat´ willen met een Joodse vlag en volkslied, terwijl linkse Israëlische en Palestijnse voorstanders van de één-staatsoplossing streven naar ´een staat voor alle burgers´. En dat is een een wereld van verschil.
De verdere vier afleveringen van het gesprek met Hever zijn hier te vinden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten