Updated . De Israëlische minister van defensie Ehud Barak heeft maandag bekend gemaakt dat hij zich los wil maken van zijn partij Arbeid. Op een persconferentie in de Knesset maakte hij bekend dat hij vier van de 13 Knessetleden van Arbeid met zich meeneemt. De nieuwe fractie zal Atzmaut (Onafhankelijkheid) gaan heten. Barak stond onder druk binnen de Arbeidspartij om de rechtse regering van Netanyahu te pressen om meer werk te maken van een vredesregeling met de Palestijnen. Ook dreigde zijn leiderschap van de partij ter discussie te worden gesteld.
Barak zei dat de stap niet makkelijk was maar dat hij geen keus had gehad omdat de partij in feite in tweeën gespleten was. 'Ik had nooit gedacht dat ik dit zou doen. Maar Sharon deed het, Ben Gurion deed het en Shimon Peres deed het. En wij doen het ook.'
Einat Wilf vulde aan dat de twee helften van de partij ideologisch niet meer bij elkaar pasten. 'Er was een fractie die dicht aanzat tegen Meretz en er was fractie die de traditie handhaafde van het pragmatisme van de Mapai,' zei ze. 'En die fractie gelooft dat dreigementen om de coalitie te verlaten slecht zijn voor het diplomatieke proces.' Wilf sloot daarmee aan bij uitspraken van Benyamin Netanyahu, die tijdens de kabinetsvergadering van zondag had gezegd dat de Palestijnen niet naar de onderhandelingstafel terugkeren omdat Arbeid dreigt uit de regering te stappen. Matan Vilnay gaf op zijn beurt te kennen dat het opstappen uit Arbeid van de vijf Israel in staat stelt 'vrede na te streven zonder een stopwatch'.
Barak en zijn medestanders hebben in feite met hun stap het voortbestaan van de regering Netanyahu veiliggesteld. Barak stond onder druk van een linksere fractie onder leiding van zijn collega-minister Avishai Braverman, die in december meer dan 500 handtekeningen verzamelde onder een petitie waarin gevraagd om een debat in de partij over het vredesproces. Ook had hij geprobeerd een vergadering van de partijtop te organiseren waarop besloten zou worden dat Arbeid uit de regering Netanyahu moest stappen.
Tegelijkertijd heeft Barak nu Arbeid, dat onder zijn leiding al tot dwergachtige proporties was geslonken, waarschijnlijk de doodssteek toegebracht. De splitsing werd als het ware nog geaccentueerd doordat drie ministers van Arbeid na de actie van de vijf uit de regering-Netanyahu zijn gestapt. Isaac Herzog (Sociale Zaken) was de eerste. 'De tijd is gekomen dat we ophouden tegen onszelf te liegen en uit deze regering te stappen die ons op een dood punt heeft gebracht en ons heeft opgezadeld met Avigdor Lieberman en zijn partij met zijn onacceptabele racistische aanpak die onze democratie bedreigt,' zei Herzog.
De volgende die ontslag nam was Avishai Braverman (Minderheidsaangelegenheden). Hij zei dat de ministers van Arbeid Barak de afgelopen maanden duidelijk hadden gemaakt dat Arbeid niet in de regering moest blijven als de impasse in het vredesoverleg voortduurde. 'Barak vergeet dat hij het vredesproces bovenaan zijn agenda had geplaatst,' aldus Braverman. Ben Eliezer (Handel, Industrie en Arbeid) was de laatste die opstapte. Hij zei dat Yitzhak Rabin zich zou omdraaien in zijn graf als hij zou weten hoe zijn partij nu bezig was uit elkaar te vallen.
Update: De kop boven dit stukje bekte wel lekker, maar hij dekt de lading natuurlijk niet helemáál. Netanyahu's regering steunde op 74 van de 120 leden van de Knesset. Als Arbeid niet door Barak was opgesplitst en als alle 13 leden van Arbeid waren opgestapt, had Netanyahu nog 59 zetels over gehad. Niet genoeg voor een meerderheid, maar wel genoeg om het kabinet op te kunnen lappen. Bijvoorbeeld met de steun van de Ichud Leumi (Nationale Unie, vier zetels). Dan was het een onvervalst ultra-rechts kabinet geworden. Nu heeft de opportunistische Barak die toch vooral lijkt te zijn gedreven door zijn liefde voor de post van minister van Defensie, een soort schijn in stand gehouden dat er toch nog een links (nou, ja een beetje links) randje aan het kabinet zit.
De Israelische journalist Noam Sheizaf maakt echter de kanttekening dat het lot van Netanyahu's regering door Barak's actie geheel in handen is komen te liggen van Avigdor Lieberman en de 15 zetels van diens racistische Israel Beiteinu partij. Voor de splitsing van de partij kon Netanyahu nog een soort balanceer act uitvoeren, waarbij hij Arbeid en Israel Beiteinu tegen elkaar uitspeelde. Maar na de splitsing van Arbeid is dat effect weggevallen. Barak en zijn vier kameraden hebben in wezen nog maar een marginale rol. En ze zijn zelfs niet echt onmisbaar, want Netanyahu heeft nu de steun van 66 zetels. En zonder Barak en zijn volgelingen zijn dat er nog steeds 61 van de 120. (Les hier Noam Sheizaf´s stuk).
Update: De kop boven dit stukje bekte wel lekker, maar hij dekt de lading natuurlijk niet helemáál. Netanyahu's regering steunde op 74 van de 120 leden van de Knesset. Als Arbeid niet door Barak was opgesplitst en als alle 13 leden van Arbeid waren opgestapt, had Netanyahu nog 59 zetels over gehad. Niet genoeg voor een meerderheid, maar wel genoeg om het kabinet op te kunnen lappen. Bijvoorbeeld met de steun van de Ichud Leumi (Nationale Unie, vier zetels). Dan was het een onvervalst ultra-rechts kabinet geworden. Nu heeft de opportunistische Barak die toch vooral lijkt te zijn gedreven door zijn liefde voor de post van minister van Defensie, een soort schijn in stand gehouden dat er toch nog een links (nou, ja een beetje links) randje aan het kabinet zit.
De Israelische journalist Noam Sheizaf maakt echter de kanttekening dat het lot van Netanyahu's regering door Barak's actie geheel in handen is komen te liggen van Avigdor Lieberman en de 15 zetels van diens racistische Israel Beiteinu partij. Voor de splitsing van de partij kon Netanyahu nog een soort balanceer act uitvoeren, waarbij hij Arbeid en Israel Beiteinu tegen elkaar uitspeelde. Maar na de splitsing van Arbeid is dat effect weggevallen. Barak en zijn vier kameraden hebben in wezen nog maar een marginale rol. En ze zijn zelfs niet echt onmisbaar, want Netanyahu heeft nu de steun van 66 zetels. En zonder Barak en zijn volgelingen zijn dat er nog steeds 61 van de 120. (Les hier Noam Sheizaf´s stuk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten