De Volkskrant en de wijze opmerkingen van hasbara-professor Efraim Karsh

Efraim Karsh

Zelfs binnen de Israelische academische wereld is Efraim Karsh een buitenbeentje  Niet omdat hij een goed wetenschapper is,  overigens. Karsh (geb. 1953) is verbonden aan de London School of Economics. Hij is daarnaast - sinds eerder dit jaar - directeur van het Middle East Forum van de Amerikaanse islamofoob, Arabierenhater, pro-Israel diehard en Wilders-bewonderaar Daniel Pipes. Verleden jaar was Karsh al hoofdredacteur geworden van Pipes'  blad Middle East Quarterly.
Niet veel mensen nemen Karsh serieus. In de 'Historikerstreit' die nu zo'n 20 jaar woedt tussen de meer traditionele Israelische historici die zich nog enigszins vasthouden aan de ontstaansmythes van Israel en de Israelische zogenoemde 'new historians' neemt Karsh een eenzame positie in. De new historians hebben gebruik gemaakt van het feit dat de archieven in Israel officiële documenten na dertig jaar vrijgeven. Zij hebben zich op die documenten gestort en daardoor is rond 1990 een wat andere 'narrative' gangbaar geworden dan die van het jonge zwakke Israel dat zich in 1948, bij het uitroepen van de staat, tegen een Arabische overmacht moest zien staande te houden. Ook het verhaal dat de Palestijnen 'na oproepen van Arabische leiders even weggingen om de Arabische legers de kans te geven af te rekenen met de nieuwe Israelische staat', is door hen definitief gereduceerd tot een mythe.
De meeste traditionele Israelische collega's houden zich ten opzichte van de new historians wat op de vlakte. Zo niet Karsh. Karsh is iemand die met grote hardnekkigheid geen duimbreed wijkt van de vroegere mythologische verhalen die altijd doorgingen voor geschiedenis. En dat niet alleen: hij beschuldigt de new historians er ook van dat zij hun bronnen vervalsen, of ze selectief en verdraaid weergeven. Hij heeft er zelfs een boek over geschreven., 'Fabricating Israeli History', dat wijd en zijd is afgekraakt. Met een opmerkelijke uitzondering: Daniel Pipes. Dze man, die inmiddels zijn werkgever is geworden, prees het boek uitbundig.Ik heb me vaak afgevraagd hoe iemand als Karsh zich staande houdt in de academische wereld. Dat blijkt een naïeve vraag te zijn. Think Progress publiceerde onlangs een rapport over wat er omgaat aan geld in de wereld van de islamophobia in de VS. Dat was tenminste 42 miljoen dollar in de laatste tien jaar. Daniel Pipes is één van de mannen die van deze geldsommen al jaren flink profiteert. Karsh eet mee uit deze ruif.

Dit alles ter inleiding. Want waar ik het over wilde hebben is dat de derderangs wetenschapper en geborneerde gelover in de oorspronkelijk Israelische mythologie Karsh afgelopen zaterdag een stuk had in de Volkskrant. Sinds ene Rutenfrans de opiniepagina leidt van die krant is er niets dat nog kan verbazen. Eerder kreeg de kolonist en lieveling van Christenen voor Israel, Yochanan Visser, er al meerdere malen de gelegenheid zijn geschiedvervalsingen en onzin te lozen. Nu mag Karsh, de officiële geschiedschrijver van de Likud en alles wat zich ter rechterzijde daarvan bevindt, ook zijn zegje doen. In het kader van wat Rutenfrans vermoedelijk de 'diversiteit' zal noemen schrijft Karsh, in een stuk dat tegen de erkenning van een mini-staatje Palestina op de Westoever en in Gaza is gericht:  

Het is wellicht paradoxaal, maar juist de Israëlische bezetting van de Westoever en de Gazastrook tijdens de oorlog van juni 1967 heeft de basis gelegd voor de Palestijnse burgermaatschappij. Die bezetting bracht de kwestie van de Palestijnse onafhankelijkheid niet alleen hoog op de internationale agenda, maar leidde ook tot een aanzienlijke verbetering van de bestaanskwaliteit van de Palestijnen.

En hij licht dat als volgt toe:

Tijdens de bezetting vormden deze gebieden de op drie na snelst groeiende economie ter wereld, nog vóór Singapore, Hongkong en Korea en ook met ruime voorsprong op Israël zelf. Tussen 1967 en 2000 steeg de gemiddelde levensverwachting van 48 naar 72 jaar en daalde de kindersterfte van 60 op de 1.000 geboorten in 1968 naar 15 op de 1.000 in het jaar 2000. En terwijl er op de Westoever of in de Gazastrook vóór het Israëlische bewind niet één universiteit bestond, waren er midden jaren negentig maar liefst zeven, die gezamenlijk ruim zestienduizend studenten telden.

Al deze verworvenheden zijn na de Oslo-akkoorden gestaag ongedaan gemaakt, toen Arafat het bewind over delen van deze gebieden overnam. In september 1993 was de situatie op de Westoever en in de Gazastrook nog steeds beter dan in de meeste Arabische buurlanden, ondanks de economische teruggang door de eerste intifada. Binnen een half jaar nadat Arafat in Gaza aankwam, daalde de levensstandaard er met 25 procent en ruim de helft van de inwoners zei dat ze onder het Israëlische bewind tevredener waren geweest. Het begin van de tweede intifada, zes jaar later, was de genadeklap voor de economische en maatschappelijke vooruitgang die Israël had achtergelaten.

Voorwaar verrassende feiten. De economie in de bezette gebieden groeide onder de bezetting sneller dan die van Hong Kong, Singapore of  Korea? Tja, wat jammer dat de wetenschapper Karsh hier niet zijn bronnen vermeldt. Het zou kunnen dat hij deze cijfers heeft geplukt uit een oud staatje van het Israelische Centrale Bureau voor de Statistiek (ICBS). Dat leverde inderdaad in de jaren na 1967 rooskleurige cijfers over de bezette gebieden. Helaas echter was het geen betrouwbare bron, omdat het zijn cijfers veelal baseerde op steekproeven, schattingen en extrapolaties. Zoals de onderzoeksafdeling van de Bank of Israel in 1974 over de ICBS cijfers opmerkte: 'An examination of  the estimation methods used for product components such as private consumption, the product of industry and services branches or of foreign trade, points to the use made of rough estimates, aproximations and seriously definicient surveys....' En in 1984 stelde het ICBS nota bene zelf vast dat de data die verzameld waren onvolledig waren, zodat de betrouwbaarheid van de gegevens beperkt was.
Ik heb deze gegevens uit een UNCTAD- rapport uit 1996 (pag. 18) waarin werd geprobeerd vast te stellen in hoeverre er überhaupt sprake was van betrouwbare statistische gegevens betreffende  de bezette gebieden.

Maar dat is lang niet alles wat er te zeggen valt over Karsh' opmerkingen over razendsnelle groei. Inderdaad stegen de inkomens van de Palestijnen op de Westoever en in Gaza flink nadat Israel de gebieden in 1967 had veroverd. In enkele jaren tijd was ruwweg sprake van een verdubbeling. Dat kwam door de 'open bruggen' politiek van Moshe Dayan, de minister van Defensie uit de begintijd van de bezetting. Die had tot gevolg dat in enkele jaren tijd 40% van de werkers van de gebieden in Israel gingen werken waar de lonen aanzienlijk hoger lagen. Een verdere verhoging van de levensstandaard werd veroorzaakt doordat ook veel Palestijnen in die tijd naar de Golflanden vertrokken om daar te gaan werken. Tegelijkertijd werden de gebieden overspoeld met Israelische producten die de eigen producten vaak wegconcurreerden. Door deze ontwikkelingen, zo blijkt uit een andere studie (ongetwijfeld aan te vullen met nog veel meer gegevens), daalde de productiviteit van landbouw en industrie dramatisch:
. Between 1967-1990, the economy of West Bank and Gaza Strip (WBGS) witnessed two major contrasting developments. On the one hand, it saw its per capita income double. (...) However, as individual income increased, the capacity of the economy to produce goods, absorb its labor force and upgrade technologically diminished.  The share of agriculture in total GDP (gross domestic product) fell from 34% to 13% between 1968-1993. Considered to be the vehicle for any economy seeking to develop and upgrade, industry failed to represent more than 8% of GDP in 1993. Compared with 25% in Jordan or 32% in Israel. Services and construction represent over 79% of GDP. 

En dan wat Karsh zegt over de gestegen levensverwachting en de gedaalde kindersterfte tussen 1967 en 2000.  Het klopt zie hier en  hier (al zijn de exacte cijfers ook in het geval van de kindersterfte waarschijnlijk flink onbetrouwbaar, want een ratio van 15/1000 wordt ook nu nog steeds niet gehaald). Maar de gegevens omtrent levensverwachting en kindersterfte lopen wel beide, zo moet eraan worden toegevoegd, in de pas met de ontwikkelingen elders in de Arabische wereld, zodat mag worden aangenomen dat niet de bezetting aan de verbeteringen bijdroeg, maar dat andere factoren in het spel waren. De verbeteringen kúnnen ook helemaal niet aan Israel te danken zijn, want Israel heeft in 44 jaar van de bezetting nooit ook maar een cent in de gezondheidszorg, infrastructuur (of het onderwijs) van de Westoever of Gaza  geïnvesteerd. De cijfers in de bezette gebieden lopen dan ook ver achter bij de ontwikkelingen in Israel zelf, waar de gemiddelde levensverwachting zes jaar hoger ligt, en de kindersterfte 8/1000 bedraagt tegen 26/1000 in de bezette gebieden.

Karsh' opmerkingen zijn dan ook halve waarheden die iets anders suggereren en daardoor de status van hele onwaarheden, oftewel leugens krijgen. Hetzelfde is er aan de hand als hij het gaat hebben over de manier waarop onder Arafats bewind alle 'verworvenheden weer snel ongedaan werden gemaakt'. Want wat laat Karsh weg? Het feit dat na de eerste intifada (1987-1993) een pasjesregeling werd ingevoerd voor Palestijnse werknemers die het aantal werkers in Israel flink beperkte (en dat nagenoeg alle Palestijnse werkers na de eerste Golfoorlog vn 1991 naar de Westoever en Gaza werden terugestuurd). Dat Israel na 1993 een totale afsluiting van de gebieden invoerde, waardoor niemand meer in Israel kon werken (gepaard aan het werven van Filippino's en Maleisiërs en dergelijke die in Israel de plaats van de Palestijnen gingen innemen). Karsh laat ook weg dat de Palestijnse Autoriteit over niet meer dan ongeveer een kwart van het bezette gebied iets te vertellen heeft, terwijl de rest altijd onder het directe gezag van Israel bleef. En dan hebben we het nog niet gehad over de boycot van Gaza, de bouw van de Muur dwars door bezet gebied, de diefstal van natuurlijke hulpbronnen (vooral water) en de talloze checkpoints en wegenafsluitingen die alle verkeer, en economische activiteiten verlammen en soms totaal onmogelijk maken.

Maar dat heeft Rutenfrans van de Volkskrant allemaal niet bedacht. Of misschien heeft hij dat juist wel bedacht en is Karsh precies het soort 'wetenschapper' die hij het liefst ziet op zijn opiniepagina's. Om de discussie te verruimen, denk ik. En helaas is Karsh een man van wie niet iedereen weet  dat hij de lieveling is van de gestaalde kaders van de Israel-brigade (zie Ratna Pelle die op haar blog het stuk in de Vk uitbundig prees) en die daarom met zijn zogenaamde statistieken hier en daar nog wel wat mensen zand in de ogen zal strooien. Geheel in de geest van de 'meta-geschiedenis', de hele en halve onwaarheden waarmee de hasbaristen de discussie over Israel/Palestina steeds blijven vervuilen en terugbrengen tot een nietes-welles niveau. De Volkskrant kan er trots op zijn haar steentje weer te hebben bijgedragen aan dit uithollen van de broodnodige échte discussie die toch eindelijk eens gevoerd zou moeten worden in dit land. Wat een flutblad is het toch eigenlijk.