Vandaag, 16 september 2014, is het 32 jaar geleden dat de slachtpartij in de kampen Sabra en Shatila begon. Het was een slachtpartij die onder het toeziend oog van Israel en geholpen door de Israeli's werd uitgevoerd door christelijke, falangistische milities onder leiding van Elie Hobeika en Israels toenmalige bondgenoot in Zuid-Libanon, majoor Saad Haddad. De slachtoffers waren voornamelijk Palestijnse vrouwen, kinderen en ouderen van dagen, die weerloos en ongewapend waren achtergebleven, nadat na een Israelisch beleg van enkele maanden van West-Beirut een aftocht van de PLO-strijders uit de kampen in West-Beirut was geregeld.
Het was een moordpartij die tweeëneenhalf etmaal duurde. 's Nachts werden de falangisten door de Israeli's met fakkels bijgelicht. Toen Israel er in de loop van zaterdag 18 september eindelijk een einde aan maakte, waren er zo'n 3500 mensen vermoord. Althans dat is de schatting die de Israelische journalist Amnon Kapeliuk in zijn boek 'Sabra & Shatila, Inquiry into a Massacre' maakte. Een officieel Israelisch onderzoek onder leiding van opperrechter Yitzhak Kahane kwam veel lager uit. Maar deze commissie concludeerde ook - ondanks een verwoestende overvloed aan bewijs voor Israels betrokkenheid - dat Israel alleen 'indirect' verantwoordelijk was geweest.
De naam Sabra en Shatila is intussen een begrip geworden. Net als de slachtpartij van Deir Yassin in 1948 is het één van de symbolen geworden van de ellende en de waanzin waar het maar voortdurende Israelisch-Palestijnse conflict toe kan leiden. Alleen al om die reden - maar ook om de slachtoffers te gedenken - is het nodig dat we ieder jaar stilstaan bij wat er toen gebeurde. Zeker in een jaar waarin in Gaza net weer zo'n 2150 nieuwe slachtoffers aan de treurige lijst zijn toegevoegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten