Ook het Israelische leger vindt nu toch dat Hadeel (18) niet dood had gehoeven

Israelische soldaten schoten op 22 september in Hebron de 18-jarige Hadeel al-Hashlamoun dood bij een checkpoint middenin Hebron. Dit voorval trok wijd en zijd de aandacht, onder meer omdat er foto's waren gemaakt waarop duidelijk te zien was dat het meisje de soldaten nooit dichter was genaderd dan tot op enkele meters (zie ook de foto hierboven), en omdat er getuigenverklaringen waren waarin werd gezegd dat ze helemaal geen aanval in de zin had en zelfs niet eens in het bezit was van een mes.
 Slechts één getuige had wel een mes gezien, maar dat bleek een andere kleur handgreep te hebben dan het mes dat later op een foto naast haar lichaam te zien was). Zelfs de New York Times, toch een krant die bijna nooit kritisch is ten opzichte van Israel, schreef een kritisch stuk. Ook de mensenrechtenorganisaties B'tselem en Amnesty leverden kritiek. Onder meer omdat Hadeel met tien kogels was afgemaakt, waarvan er zeven in haar buik en borst werden geschoten toen ze al op de grond lag. B'tselem noemde haar dood ''ongerechtvaardigd''. Amnesty had het over een ''buitengerechtelijke executie''.
De krant Haaretz schrijft dat nu ook het Israelische leger tot de conclusie is gekomen dat de dood van de 18-jarige Hadeel niet nodig was geweest.
Niet dat het leger nu spijt betuigt dat ze de dochter van een bekende anesthesist en ex-ziekenhuisdirecteur hebben doodgeschoten terwijl daar geen reden voor was, nee, ze zeggen dat haar dood ''te vermijden''was geweest, omdat ze ook wel had kunnen worden gearresteerd. Haaretz schrijft dat het aanvankelijke rapport van het leger had gemeld dat de soldaten haar hadden toegeroepen te stoppen en waarschuwingsschoten op de grond hadden afgevuurd toen ze dat niet deed. Daarna zou ze een mes hebben getrokken en vuurden de soldaten op haar benen, vervolgens schoten ze nog een paar keer toen ze dat mes ''probeerde in de hoogte te houden''.
Maar er is nu, meldt Haaretz, een tweede rapport,  van de commandant van de soldaten van de Givati brigade. Daarin zegt deze dat "het incident anders had kunnen eindigen" en dat de Palestijnse tiener gearresteerd had kunnen worden in plaats van gedood. Cynische commentatoren zoals ikzelf, (AbuP.) kunnen intussen de gedachte niet onderdrukken dat deze correctie van de commandant wordt aangebracht omdat er zulke duidelijke foto's en andere bewijzen over de toedracht waren. Als die er niet waren geweest, hadden we er waarschijnlijk nooit meer iets over gehoord. Ook dit tweede rapport houdt overigens vol, in tegenstelling tot meerdere getuigenissen die het tegendeel beweren, dat ze een mes had. (Maar die getuigenissen waren van Palestijnen en van een Braziliaanse internationale pro-Palestijnse activist. En bij het Israelische leger zijn ze er al tientallen jaren van overtuigd dat Palestijnen en pro-Palestijnse activisten altijd liegen, AbuP.)
Verder stelt dit tweede rapport - nogal opmerkelijk - dat het leger ervan overtuigd is dat Hadeel Hashlamoun bij het checkpoint kwam met de bedoeling zich te laten doodschieten, omdat ze zelfmoord wilde plegen. Een niet nader aangeduide bron binnen het leger meldde namelijk dat haar ouders aan hem hadden meegedeeld dat Hadeel emotioneel in de war was geweest.
Dit laatste is een opmerkelijke toevoeging, waarbij ik me toch even op het hoofd krab. Wat hier staat is dus eigenlijk dat niet de soldaten schuldig zijn aan haar dood (er wordt hen ook niets te laste gelegd, er wordt alleen opgemerkt dat ze misschien wat ''onervaren waren''), maar dat het min of meer Hadeels eigen schuld was. Kennelijk straalde ze vanachter haar niqab die haar hele gezicht bedekte, zo duidelijk uit dat ze dood wilde, dat de soldaten die enkele meters van haar af stonden niet anders konden dan haar wens in vervulling laten gaan.
De toevoeging is trouwens om nog een andere reden opmerkelijk. In een eerder Israelisch rapport over het neerschieten van een vrouw onder vergelijkbare omstandigheden op het busstation van Afula, werd deze redenering eveneens gebruikt.  Ook in dat geval kwam Israel op de eerdere beweringen terug, omdat er zulk duidelijk beeldmateriaal was dat aantoonde dat ze geen enkel gevaar zou hebben kunnen opleveren. En ook die vrouw stond dan wel enkele meters van de soldaten af, maar ook zij was emotioneel in de war, en had misschien wel dood gewild. Kennelijk kan het leger het dan ook niet helpen dat er op dit soort mensen tien, of in Afula zes, kogels worden afgevuurd. Ze vragen er immers om, die emotioneel verwarde vrouwen.
De redenering brengt in herinnering dat Israeli's, hoe agressief ze er ook tegenaan gaan, er gewoonlijk op verbazend lenige wijze altijd in slagen om het zo voor te stellen alsof zij eigenlijk de eigenlijke slachtoffers zijn. Vergelijk het bijvoorbeeld met de broemde opmerking van de vroegere premier van Israel, Golda Meir: ''Dat ze onze kinderen doden kunnen we ze misschien vergeven, maar dat ze ons dwingen ook hun kinderen te doden, dat vergeven we ze nooit''. Ook toen al kon het leger het niet helpen dat het tieners doodschoot. Ook toen waren de soldaten blijkbaar degenen die daar pas echt de dupe van waren.
Maar wat nu zo jammer is voor de geloofwaardigheid van de redenering van het Israelische leger, is dat Amira Hass, verslaggeefster van Haaretz, op 4 november een artikel publiceerde van een gesprek dat zij met de vader van Hadeel had gehad. Deze arts meldde toen dat Hadeel mede was overleden omdat ze van Israelische ambulancemedewerkers geen eerste hulp had gekregen. Ze was als een zak meel op de brancard gelegd en naar het ziekenhuis vervoerd, terwijl haar longen vol bloed zaten. Dat betekende dat haar hersens geen zuurstof meer kregen. Maar ook, en dat is van belang in de context van dat tweede rapport, vertelde hij dat verhalen over problemen in de familie - die blijkbaar toen al meteen werden rondverteld - niet klopten en dat Hadeel vol enthousiasme Arabisch was gaan studeren op de universiteit, van het leven hield, en van kinderen, en sociaal werk deed ten bate van mensen die armer waren. Ook bereidde ze zich voor op een rol als echtgenote en moeder. Niet bepaald een verhaal waaruit levensmoeheid bleek.