Familieleden barsten in huilen uit nadat bekend is geworden dat twee neven, de neven Qadus uit Iraq al Burin, in maart 2010 zijn doodgeschoten.
Het Israelische openbaar ministerie en de politie hebben het Israelische leger gewaarschuwd dat het vaak onmogelijk is een onderzoek in te stellen als het leger een Palestijn (of Palestijnen) heeft doodgeschoten, omdat de soldaten meestal het bewijsmateriaal teniet doen, Dat meldt de krant Haaretz deze dinsdag. De krant voegt eraan toe dat de zaak niet alleen een kwestie is van moeizame handhaving van de wet, maar dat de soldaten er zelf ook de dupe van kunnen worden, omdat het moeilijker zal zijn hen te verdedigen als ze voor internationale tribunaals worden gedagvaard.
De waarschuwing zou gestuurd zijn in maart, door Shlomo Abramzon een officier van justitie die dit soort zaken afhandelt. Dat is een week voordat de soldaat Azarya in Hebron een Palestijn doodschoot die gewond op de grond lag. (Die zaak is nog in behandeling bij de rechter).
Ook de politie heeft zich, volgens Haaretz over de zaak gebogen. En zie, ze vonden dat Abramzon gelijk had: de soldaten houden zich niet aan de regels.
Als een Palestijn is doodgeschoten wordt de plek door talloze mensen bezocht, die zorgen dat bloed en andere sporen worden uitgewist. Bewijsmateriaal gaat van hand tot hand, zodat het ongeschikt is geworden voor onderzoek. Soms ook is het bewijsmateriaal gewoon verdwenen voordat het onderzoek kan beginnen. De diensten halen meerdere gevallen aan, zoals bijvoorbeeld de keer dat Gershon Meshika, hoofd van de Regionale (Nederzettingen)Raad van Samaria (het noorden van de Westoever), in november 2015 een vrouw overreed en doodde die volgens hem een aanslag had willen plegen. Of het doodschieten van een vrouw bij de de Grot van de Patriarchen (de Ibrahimi moskee) in Hebron ...
Tot zover Haaretz. What else is new, zou je zeggen. Het is natuurlijk aardig dat ook Haaretz nu een keer schrijft dat het met de onderzoeken naar de schuldvraag in dit soort zaken niet best is gesteld. Maar er ontbreken aan paar regels aan het verhaal. Bijvoorbeeld dat het leger na dit soort affaires altijd ''debriefings'' houdt waarbij zorgvuldig wordt afgesproken welke versie van de toedracht aan de onderzoekers zal worden opgedist. Of dat Palestijnse getuigen nooit worden gehoord in dit soort zaken (Palestijnen liegen immers altijd, dat weten de Israeli's). Of dat er soms bewijsmateriaal door het leger zelf wordt aangedragen. (Dit laatste is natuurlijk vooral afkomstig van die liegende Palestijnen.Zij komen met verhalen dat messen soms door soldaten naast de doodgeschoten slachtoffers worden neergelegd. Ik neem dat niet voor mijn rekening. Ik zou niet durven. Maar het is nooit onderzocht).
En dan hebben we het natuurlijk nog niet gehad over al die gevallen die wel werden onderzocht maar waar nooit iemand voor werd veroordeeld. De site 972mag.com kwam onlangs met de serie ''License to Kill'' waarin zij in afzonderlijke artikelen acht gevallen behandelde van Palestijnen die om onduidelijk redenen (zeg maar: zonder reden) door militairen waren doodgeschoten en waarvoor nooit iemand is aangeklaagd (laat staan veroordeeld) hoewel de zaak wel was onderzocht. Kortom, ook als er wel onderzoek wordt gepleegd is nog helemaal niet gezegd dat dit iets oplevert. Onder de de door de site opgerakelde zaken waren de twee zaken uit maart 2010, waarbij in één weekend twee keer twee neven werden doodgeschoten, onder wie met 29 schoten de neven Qawarik uit Awarta, nadat ze door een kolonist waren tegengehouden toen ze op weg waren naar hun land.
De site had niet acht, maar 18, 28 of misschien wel 180 of 1.800 van dit soort zaken kunnen ophalen, bijvoorbeeld te beginnen met het doodschieten in 1956 van 48 (of 49 als je het ongeboren kind van één van de vrouwen meetelt) mannen vrouwen en kinderen uit het Arabische stadje in Israel Kfar Qassim. Dat gebeurde omdat ze een uitgaansverbod overtraden waarvan ze het bestaan niet hadden kunnen weten. De grenspolitiemannen die de schoten losten kregen zware straffen, maar werden na korte tijd gegratieerd, terwijl de verantwoordelijke kolonel één cent boete kreeg opgelegd. Die lijn is nooit echt veranderd. Elor Azarya is nog niet veroordeeld. En de man die op 15 mei 2014 de 17 jarige scholier Nadim Nuwara doodschoot, die niets of niemand bedreigde en zelfs niet deelnam aan de demonstratie, die soldaat die pas werd opgespoord nadat in Nuwara's schooltas de kogel was gevonden die door zijn hart was gegaan zodat het verhaal van het leger dat alleen met rubberkogels was geschoten niet kon kloppen, die soldaat dreigt nu, na een plea bargain, een vonnis te krijgen opgelegd wegens nalatigheid.
Op dezelfde dag, op bijna dezelfde plek, werd ook de 16 jarige Muhammad Abu al Thahir op dezelfde manier doodgeschoten, maar die kogel werd niet gevonden zodat daar nooit iemand voor terecht zal staan. Ik gaf onder deze laatste link ook een uitgebreid verslag van deze twee moorden, plus de vele interessante en geleerde ontkenningen van het hasbara leger van ontkenners van Israelische wandaden, van Ratna Pelle en Hansje Moll tot de Breitbarth en Michael Oren. De jongens waren niet dood, het was toneel, of misschien waren ze wel doodgeschoten door Palestijnen enzovoorts. Maar laten we er maar over ophouden. Laten we blij zijn dat Haaretz vandaag vaststelt c dat er soms met bewijsmateriaal wordt geknoeid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten