De resultaten van de Israelische verkiezingen komen weer binnen zoals dat altijd gaat: chaotisch. Cijfers gaan op en neer en zijn onbetrouwbaar. Later woensdag komt er waarschijnlijk een eindresultaat en tot zolang heeft het geen zin cijfers of percentages te publiceren.
Netayahu en Gantz zijn weer nek aan nek geëindigd, al is nog niet duidelijk of één van de twee net ietsje meer heeft dan de ander. Het is weer net als de eerdere verkiezingen in april. Wat waarschijnlijk wèl duidelijk is, ondanks alles, is dat Netanyahu met zijn blok van religieuze en rechtse bondgenoten geen meerderheid zal krijgen. Zelfs als Otzma Yehudit (Joodse Kracht), de fascistische partij die voor zover nu duidelijk is (gelukkig) de kiesdrempel van 3,25% niet haalde, toch nog wèl in de Knesset zou komen met drie zetels, heeft hij niet genoeg.
Daarmee is nog niet meteen gezegd dat het tijdperk-Netanyahu definitief voorbij is. Er staat namelijk tegenover dat ook Gantz met zijn Kahol Lavan (Blauw Wit) niet boven de 60 zetels (de helft van de Knesset) uitkomt.
Er zou een mogelijkheid zijn om definitief met het tijdperk-Netanyahu af te rekenen, als Kahol Lawan de steun zou zoeken van de Verenigde Lijst (van Arabische partijen) die, zoals het er nu uitziet, 12 of 13 zetels gaat halen. Maar de kans daarop is nagenoeg nihil. Wie in de Israelische politiek een bondgenootschap met Palestijnen zoekt, tekent zijn politieke doodvonnis. In een late speech, dinsdagnacht (of eigenlijk woensdagmorgen vroeg) zei Netanyahu nog dat Israel ''een sterke regering nodig heeft, een zionistische regering die staat voor een joodse democratische staat; en dat betekent een regering zonder Arabische partijen, die zijn immers niet zionistisch''. Wat Netanyahu zegt is eigenlijk meestal gebakken lucht, maar hier zijn de zionistisch-Israelische partijen het helaas wel zo'n beetje in meerdere of mindere mate met hem eens.
Lange, moeizame coalitiebesprekingen zijn daarom in het verschiet. Wie daarin een sterke rol gaat spelen is Lieberman met zijn Israel Beiteinu-partij. Lieberman wil niet meer met Netanyahu meedoen (die hij makkelijk aan een meerderheid zou kunnen helpen), maar hij wil ook niet in zee met Kahal Lawan. Hij wil een ''regering van nationale eenheid'' met allebei. Hij wil daarbij de invloed van de orthodoxe partijen terugdringen met zijn eisen voor een burgerlijk huwelijk en dienstplicht voor religieuze studenten. Dat compliceert de zaak. Toch zou het wel eens de sleutel kunnen worden voor de vorming van een kabinet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten