Obama in Cairo: opnieuw min-plus-min

Een mooie speech, ik kan niet anders zeggen, poëtisch, bevlogen, inspirerend ......maar wat een gebrek aan inhoud. Van een toespraak die zo lang van tevoren met zoveel tamtam is aangekondig als een 'major policy speech' mag het toch wel enige verwondering wekken dat echte, concrete politieke inhoud nagenoeg geheel afwezig was.
Natuurlijk, in het geheel van bruggen bouwen naar de islamitische wereld en proberen een beetje te repareren wat Bush jr allemaal kapot heeft gemaakt, was de rede van vandaag in Cairo opnieuw een stap - en natuurlijk maakt de manier waarop islam, christendom en jodendom - mensen van alle geloven - op één lijn worden gesteld, indruk. Maar als het dan komt tot concrete zaken: Afghanistan (niets inhoudelijks) of Irak (evenmin iets anders dan platitudes) dan valt het allemaal bitter tegen. Jammer, heel jammer. En treurig ook, dat Obama de kans voorbij liet gaan om ook maar iets - al was het maar versluierd - te zeggen over het gebrek aan democratie, mensenrechten, vrijheid van meningsuiting - zeg maar: menselijke vrijheden - in de Arabische wereld.
Ten aanzien van nucleaire wapens en de verhouding met Iran was er wel weer een plusje: Obama vindt dat alle landen het recht hebben nucleaire energie voor vreedzame doeleinden te gebruiken, maar wil dat iedereen zich onderwerpt aan het Non Proliferatieverdrag (NPV). Iedereen?? Dus ook Israël? Dat de bom al lang heeft en weigert het NPV te ondertekenen?? En Pakistan en India?? Spannend lijkt me, we zullen zien.
En dan Israël - Palestina. Het was meer van hetzelfde, meer van wat we al zagen bij het bezoek van Netanyahu aan Washington: een kwestie van wat minnen en een enkele plus (zie ook mijn eerdere stukje daarover). Obama eiste, duidelijker dan in mei, dat er een eind komt aan de uitbreiding van nederzettingen. (Hillary Clinton ging hem daarin voor en ook hijzelf had het al een keer of wat gezegd). Zeer duidelijk - duidelijker dan ooit - was hij ook dit keer over de twee-statenoplossing: hij zal zich er persoonlijk voor inzetten. Maar - min, min min -ook dit keer weer geen enkele hint aangaande het hoe, het wanneer en volgens welke parameters, of volgens welk onderhandelingsmodel. Een plusje was wel weer dat er wat opmerkingen waren over het lijden van Gaza, maar - fout, fout, fout - tegelijkertijd waren er weer de bekende eisen vooraf ten aanzien van de mogelijkheid dat Hamas bij de gesprekken wordt betrokken: eerst Israëls bestaansrecht erkennen, en voorgaande resoluties en afspraken onderschrijven. Een non-starter dus. Het onderschrijven van het Arabische vredesplan door Hamas wat Meshaal onlangs nog deed tegenover de New York Times) is dus niet genoeg.
Jammer allemaal. Het gaat dus wel beter sinds Obama daar zit, maar lang niet goed genoeg. Ik sluit me aan bij Hezbollah-leider Hassan Nasrallah (het voelt toch altijd wat vreemd om me aan zijn zijde te vinden) die opmerkte dat de islamitische wereld 'geen behoefte heeft aan een preek, maar aan fundamentele verandering van de Amerikaanse politiek'. Blijven we daarop hopen, die verandering? Ik besluit voorlopig nog even door te gaan met m'n knopen te tellen.